Vannacht. Het was er weer al een tijdje niet van gekomen. Dat is altijd temidden de nacht, als ik al aan 't slapen ben. Dan begint hij aan te dringen. Tot ik wakker ben... Ik ben daar dan meestal eigenlijk niet voor in the mood. 's Avonds kruip je in je bed dat hij nog aan het kijken is naar zijn tv-programma's, heb ik koud en moet ik maar warm krijgen van mezelf. Als ik dan eindelijk in slaap ben is hij daar dan ook en dan heeft hij (van naar z'n programma's te kijken zeker?) heel veel zin.... En ik net niet meer. Maar ik kan me niet meer genoeg geven de laatste tijd... Pfft... Het is al een hele periode. Het gaat niet. Ik heb er meestal geen goesting in. Het zal wel met verschillende factoren te maken hebben zeker ?
Zijn vriendin zou hem gevraagd hebben om eens samen uit te gaan eten. Heb ik nog een sms'je gelezen van hem aan haar : 'Ik blijf aan je denken xxx :-)'....
Ik kan er tegen zeg ik, maar ik kan er niet tegen zeker ? Dat het dat zal zijn ? Ik kan, denk ik, toch nooit voldoen aan hetgeen hij wil. Ik ben ook niet die ideale persoon, wat zij misschien wel is. Ik ontbreek kwaliteiten.... Ofwel zijn wij elkaar te gewoon ....
Ik heb zo de indruk dat ik met mijn kat bij de melk te zetten, dat het katinnetje de melk begint te drinken ....
En dan is er nog het constante gekibbel over hoe we alles gaan organiseren, nadat 2 van ons mensen, waarvan 1 die hier 6 jaar werkte, hun ontslag ingediend hebben.
Het overaanbod wat indijken, maar ook al staan ze er met 5 van te janken, hij wil het niet geloven en is boos en verontwaardigd.... dat hij nooit zijn gedacht kan doen en dat hij de grote dommerik is en veel vijven en zessen ....
En zo is er altijd wat....