18-09-2012 om 08:25 geschreven door joost  

2 dagen na de IFF marathon lijkt het stilaan tijd voor een kleine analyse en wat achterklap.  Wat zijn de feiten: 42,33km, tijd 2u46min02sec (7de). 

In t kort: wedstrijd werd geen hoogvlieger, en ik kwam gewoon wat tekort op verschillende vlakken.  Vanaf km30 werd het vrij lastig, en steken vanaf km33 deden me de compleet das om.

In t lang:  In een laatste voorbereidingsweek  leek het eeuwen wachten op zondag.  Eigenlijk was het reeds sedert april 2010 geleden dat ik nog eens een marathon tot een goed einde bracht.  De voorbije 2 jaar heb ik het niet verder kunnen brengen dan km30:  dit tijdens haaswerk voor de inmiddels ferm gelauwerde paralympier Frederic Vandenheede.  Uiteraard kan ik enkel maar met trots en dankbaarheid terugkijken op de bijdrages in dienst van deze Kampioen (met hoofdletter).  Desalniettemin betekende dit wel dat ik eigenlijk nauwelijks nog weet wat het betekende om een wedstrijd over 42km te lopen.  Het was dan ook niet zonder enige schrik dat ik naar deze wedstrijd toeleefde.

Met een vooropgesteld schema van 2u38 was ik me bewust dat ik risicos nam.  Mijn besttijd is slechts 2minuten beter, en die liep ik in voortreffelijke condities te antwerpen tijdens een vormpiek van jewelste.  Toen de dagen voor de wedstrijd ook de weersvoorspellingen hoge temperaturen en zwakke tegenwind voorspelden zou het risico er heus niet kleiner op worden.  Toch besloot ik die tijd te ambieren en geen rekening te houden met de tegenstand.

Van bij de start bleek de temperatuur idd snel op te klimmen.  Hoewel de thermometer slechts 20C aanwees was de zon reeds stevig van de partij.  Na het startsignaal was ik heel benieuwd naar het wedstrijdverloop.  Ik besloot niet al te traag te starten en te zien of ik bij een groepje kon aansluiten.  Nauwelijks 200m verder moest ik helaas vaststellen dat een klein groepje zich voor me had gevormd en dat ik die boot had gemist.  In de kopgroep uiteraard de te verwachten Nico Serroen en Dieter Brouckaert, maar daarnaast ook Karel Moerman en Steven Broucke.  Hoewel het me zeer de vraag was of dit voor die laatsten wel een verstandige beslissing was, zat ik inmiddels vooral verveeld met het feit dat ik er helemaal alleen voor stond.  Na de start-km liet ik me vooral leiden door mijn garmin –geeikt op 3m45/km- en mijn gevoel, terwijl ik nauwlettende de kopgroep in de gaten hield.  Na een versnelling voorin had Steven broucke de rol gelost, maar die kon later weer aansluiten vooraan.  Eenmaal op het 12km punt was ik blij mijn fietsbegeleider te vergezellen tijdens zijn rit over de resterende 30km .  Ondertussen had ik 2 gellekes verteerd, so far so good. 

Ik voelde me ok, maar had wel reeds gemerkt dat de geplande tegenwind van 2beaufort lichtjes in het gezicht blies.  Die bood enigszins afkoeling, maar zou ongetwijfeld zijn sporen nalaten.  Ondertussen had Steven Broucke de aansluiting met de kopgroep verloren, waarna hij vrij snel terrein bleek te verliezen.  Hoewel dit geen verrassing was, was het wel een verrassing dat hij halfweg de race niet bij me kon aanpikken, en dan ook iets later opgaf.  Ondertussen gaf mijn chrono nog steeds de beoogde tussentijden aan.

Ondanks deze korte ontmoeting en de aanwezigheid plus schitterende diensten van mijn fietsbegeleider (Kristof Benoit) was deze wedstrijd toch stilaan aan het ontaarden in de vooraf gevreesde eenzame strijd.  Toegegeven, op enkele geeikte punten stonden er tal van supporters langs de kant, en hun steun was ten allerzeerste geapprecieerd.  Doch, op de andere stroken zou het lopen in een leuk groepje heel wat meer steun kunnen bieden.  Stilaan eisten de km’s dan ook hun tol,  terwijl allerlei mindere gedachten zich door mijn hoofd spookten.  Vanaf km 30 leek 2u38 niet langer haalbaar.  Doch, met een tijdsverlies van 5 a 10sec/km hoopt ik nog op 2u40/41.  Met een gelleke erbij hoopte ik het tij alsnog te keren. 

Helaas, na km 33 kreeg ik last van steken.  Ik kon me enkel maar bedenken dat het dit keer eigenlijk vrij lang had geduurd: tijdens eerdere marathons kreeg ik hiermee immers vaak eerder af te rekenen.  Spijtig genoeg leken die niet over te gaan wanneer ik mijn tempo liet zakken tot 4min30/km.  Iets verder kon ik enkel vaststellen hoe Dimitri Delombaerde me voorbijraasde op km35.  Hij was onherroepelijk op weg naar een topchrono, maar ik kon hem geen steun meer verlenen.  Inmiddels was bij mij alle resterende strijdlust verdwenen, en kon ik enkel nog moed putten uit de woordwisselingen met eerdervermeldde dimitri voor de race.  Daarbij hadden we elkaar plechtig beloofd de race uit te lopen, whatever happens. 

Hoewel Kristof me nog attent maakte op enkele nakende inhalers, had ik er geen oren meer naar (sorry kristof).  Ik kon me niet meer druk maken over een mogelijks nog haalbare eindtijd van 2u45.  In gedachten was deze wedstrijd reeds gelopen, en keek ik al uit naar de volgende.  Ik vroeg me vooral af waar het verkeerd was gelopen, en wat ik de volgende keer anders / beter moet doen.  Had ik verkeerd ingedeeld, was het gewoon te warm of had ik teveel gegeten voor de wedstrijd en moet ik vooral stoppen met sportdrank in de wedstrijd.  Geen idee eigenlijk.  Misschien moet ik er vooral niet al te lang bij stilstaan.   Ondanks een matige eindtijd maakte de ongoocheling dan ook al snel plaats voor andere , meer positieve emoties.  Ik kan me enkel maar verheugen over de prachtige prestatie van Dimitri tijdens zijn eerste marathon, en ben blij deel te hebben uitgemaakt van ZIJN race.  Tevens was ik (en ik niet alleen uiteraard) er me heel erg van bewust dat er zich onderwijl ook op ander front een wedstrijd had afgespeeld.  Bij aankomst wachtte me dan ook het onwezenlijke sms´je dat fredje raketje zijn brons heeft binnengehaald op de paralympics te Londen.  Het delen van sportief succes maakte van dit weekend dan ook een heel bijzondere sportieve hoogdag.    Verder ook heel veel respect voor alle andere lopers die deze tocht bij moeilijke omstandigheden tot een goed einde hebben gebracht, en bedankt aan alle supporters langs de kant om me aan te moedigen!!! 

13-09-2012 om 21:16 geschreven door joost  

Zo zo,

Na een geruststellende prestatie in Grijsloke, stond dit weekend geen wedstrijd op het programma.  Met een laatste duurloopje van 2u op vrijdag en wat tempowerk op zondag werden de laatste loodjes in de voorbereiding naar 9/9 afgewerkt.  Het leek allemaal vrij makkelijk te vlotten, en zodoende mag ik niet klagen.  Met een 8-tal weken was die voorbereiding weliswaar eerder aan de korte kant:  2 weekjes extra zouden zeker welkom zijn geweest om wat ruwe kantjes af te vijlen (met name mijn gewicht lijkt ietwat aan de hoge kant).  Anderszijds heb ik mijn 8 weekjes wel kunnen afwerken volledig volgens schema en zonder enige last van kwaaltjes. 

Nu resten me enkel nog enkele bezighoudsloopjes en een 6-tal dagen mentale voorbereiding.  Stilaan eens tijd dus om alles op een rijtje te zetten:  gellekes, drankflesjes, weerbericht, medisch attest, eten voor de dagen voor de wedstrijd, voldoende rusten, wanneer opstaan dag wedstrijd, etc etc ...  Het mag duidelijk wezen, zo'n wedstrijdje is vrij meeslepend!  De volgende dagen staan dan ook volledig in het teken van zondag.  Gezien ik niet aan mijn proefstuk toe ben, hoop ik mijn eerder beperkte ervaring te kunnen uitspelen.  Spijtig genoeg kunnen mijn vrouwtje en kinderen er niet bij zijn: Ulrike moet werken, bijgevolg gaan de kindjes naar oma. Doch zal het me niet aan motivatie ontbreken.

Na een 3-tal eerdere marathon-aankomsten droom ik nu van een 4de.  Afgaand op mijn 2 eerdere deelnames tussen Nieuwpoort en Ieper wordt het vermoedelijk een bijzonder eenzame strijd.  Gelukkig kan ik rekenen op fietsbegeleiding van goeie vriend Kristof Benoit.  Vermoedelijk zullen de gesprekswissels zich beperkten tot bevoorradings-orders van 3 woorden of minder.  Maar toch is die steun niet onbelangrijk.    Uiteraard heb ik er eens de deelnemerslijsten op nageslagen.  Het mag duidelijk zijn dan de concurrentie niet min is.  Tussen een eerder beperkt aantal deelnemers (~400) staat bijzonder veel kwaliteit.   Het podium lijkt ver buiten schot, en zal dan ook geen ambitie worden.  Het zal er mijns insziens op aan komen om snel genoeg een eigen tempo te zoeken, en me niet te laten meeslepen door adrenaline bij de start.  Het wordt terug bangelijk hard afzien, zeker weten!  Doch, ik begin merkwaardig genoeg stilaan uit te kijken naar de start om 10u op de kaai aan de vismijn te Nieuwpoort.  Wish me luck!!!

03-09-2012 om 09:31 geschreven door joost