AMBITIES: 1) 1/2 marathon blijft mijn ding!!! 2 Nog een marathon? 3) Een goeie 5km tijd?? ! 4) Plezier onder vrienden 5) Gezondheid boven alles
Zoeken in blog
hard tegen hard
lopen in vlaanderen ... zoals het is ... Een relaas van mijn loopleven ... als stratenloper J. Dewaele
31-08-2008
Dwars door Grijsloke
(klik op de foto om naar het bijhorende webalbum te gaan) Het is eind augustus en de dagen worden merkelijk korter.Heel veel mensen kijken naar die periode uit omdat deze gepaard gaat met het feestgedruis rond Waregem koerse.Al evenzeer kijken tal van lopers en joggers uit naar dwars door Grijsloke, een echte klassieker, en een must voor al wie niet bevreesd is van hard labeur en klimwerk.Dit is een koerske die langs geen kanten loopt, maar die mannen van jongens onderscheidt.
Net zoals de voorbije 2 edities werd het bijzonder warm.Ondanks een hele flauwe zomer moet het weer lukken...net op grijsloke 28C of meer, tedju.Maar goed, ik kan er redelijk tegen en t is idd voor iedereen gelijk.Hoedanook zijn er weinig lopers -zowel voor de 7km als de 10mijl- die bij die omstandigheden niet zonder twijfel aan de start staan.
Om 14u startte de 7km, en die bleek al snel een kolfje naar de hand van Dimitri Caby.Dieter Van de walle drong aan in de eerste km s, maar het werd snel duidelijk dat Dimitri de sterkste was.Voor de derde plaats werd het nog spannend tussen Steven Hocedez en Garry Vandewalle.Ondanks enkele pogingen van Steven was het Garry die het brons opeiste.Bij de vrouwen was het Els Verthez die naar de overwinning snelde met een hele snelle tijd, ver voor Marianne Verbauwhede en Ulrike Debie (mijn vrouwke), die voor de eerste keer in Grijsloke onder de 30minuten dook (een opsteker van formaat). Verder hebben tijdens de 7km vooral Mayko en Wendy Viaene mij in positieve zin verbaasd. Ze lijken mij ten huize van ... de goeie pilletjes te hebben gevonden.
Toen Ulrike aan het uitlopen was zat ik mijmerend langs de kant kiekjes te nemen, en probeerde neerzittend mijn beentjes nog wat ultieme rust te gunnen.Doch was ik er me sterk van bewust dat ik die dag nog heel hard ging afzien.Na de jogging van de Pinte vorige week had ik wel wat vertrouwen gewonnen, maar 16km op dit parcours is net eventjes iets anders dan een vlakke 10km bij 18C.Tevens voelde ik toen al dat het beste ervan af was na een km of 7.Bij een 10mijl ben je dan nog niet halfweg.Alsof dat nog niet genoeg was ben ik de voorbije week ook nog geplaagd geweest doen een lichte spierverrekking.Ondanks de nodige ice-packs en een veel beter gevoel voor de wedstrijd wist ik nog absoluut niet of ik de finish wel zou halen. Ondanks het warme weer en de nog 16 af te leggen km vond ik het daarom wel verstandig om een goei 20 minuten op te warmen.Aan de start was het geen nerveus gewrievel zoals heel vaak. Je moet niet perse op de eerste rij starten noch bij de start direct het volle pond te geven. Dit is een wedstrijd van het zuiverste soort, man-tegen-man, of eerder zelfs een vol uur worstelen met jezelf.
Om 15u30 bam- waren we vertrokken.Onmiddellijk was er een man of 20 (en 1 vrouw) voor mij weg terwijl ik stelling zocht in de buurt van Ludovic Vanlede (Ludo ndvh) en Dimitri Delombaerde (Dimi ndvh).Ik had niet het gevoel dat ik snel was gestart, enerzijds omdat de start bergop was en ik nu nog zeker niet mijn pijnlijk spiertje wilde overbelasten.Anderzijds wist ik ook wel dat ik in geen geval de conditie had van vorig jaar, en dat het zinloos was om hier mee te gaan met mannen zoals Pedro Dujardin. Bij iets mindere conditie loert een zware opdoffer om het hoekje.
In dat eerste kleine toerke zat het wel snor.Ik kon redelijk aanpikken zonder al te veel te forceren, terwijl er mij toch bijzonder veel volk er op attent maakte dat ik te snel was gestart.Dit had er eigenlijk vooral mee te maken dat Dimi eigenlijk heel of te- traag was gestart.Ondertussen had ik geen last meer van eerder vermeld spierke, maar merkte wel dat ik bij het afdalen de anderen niet kon volgen.Bergop voelde ik me wel behoorlijk sterk.
Het was dan ook in een afdaling dat ik Ludo moest laten gaan, toeziend hoe hij het gat aan het dichten was naar de te snel gestartte Jonas Dewulf.We waren toen nog geen 7km ver en ik stond er alleen voor.Van toen af restten me enkel nog schade beperken en hopen snel de finish te bereiken, puf,puf. Hoewel ik gewoontegetrouw niet achter mij kijk in wedstrijd, voelde ik de bui al hangen.In het begin van de 2de grote ronde (nog een 6-tal km te gaan) zag ik een drietal aankomen, aangevoerd door Dimi.Eenmaal bij me gekomen was ik toch blij te zien dat die onmiddellijk kon versnellen en zich aldus kon losrukken van zijn achtervolgers richting 12de plaats.Toen de andere 2 zich van mij bergop niet direct konden ontdoen (ik liep eventjes zelf nog op kop) besefte ik dat iedereen dit zwaar werk vondt.Eenmaal op het vlakke was het vooral Lucien Taelman die het tempo onderhield, terwijl hij met tempoversnellingen ons (mezelf en een zekere carlos timperman)verder aan het afmatten was.Op dat moment konden we ook nog Jonas Dewulf oprapen die nu toch kleur moest bekennen. Bergaf (opnieuw) moest ik dan toch Lucien en Carlos laten gaan, maar wist me tevreden dat ik toen voor een 15de stek liep. Kwa tijd wist ik dat dit geen hoogdag zou worden, maar achteraf bleek dat dit de tol was van het warme weer en dat iedereen die zou moeten betalen. Mijn eindtijd 1u3min40sec. Dit was 4 minuten trager dan vorig jaar en amper 20 seconden sneller dan mijn editie van 2004 waar ik echt wel sterren heb gezien.
Het blijft me eigenlijk verbazen dat ik hier elk jaar terug kom. Het is eigenlijk te zot om hier mee te doen, maar ik hoop dat dit me sterker maakt voor de volgende wedstrijden van dit slag.Dit is echt karakterbouwend.Moet je allemaal eens doen hoor, doen...Bij deze is dit het einde van mijn persoonlijk belefenisje...er mij volledig van bewust zijnde dat iedereen die hier heeft deelgenomen zo evenzeer zijn eigen verhaaltje kan neerpennen. Verder nog een pluim naar Ludo en Lucien die hier echt een puike wedstrijd hebben neergezet. Tot volgend jaar ????
Beste loopvrienden, (voor meer fotos klik op de foto) na een moeilijke week had ik nu donderdag een begenadigde trainingsdag: de benen voelden fris, nergens nog last van. Bovendien heb ik 100km afgewerkt deze week, en dan begint het uiteraard een beetje te veel te kriebelen.
Mijn vrouw had reeds gepland om de 10km mee te lopen in de jogging van de pinte op vrijdagavond, dit om de puntjes op de i te zetten voor de 7km van grijsloke volgende week, terwijl ik opnieuw kinderoppas zou worden en voor de nodige kiekjes zou zorgen.
Ik had er echter genoeg van.Hoewel ik nog met het idee speelde dit plan uit te voeren en zaterdag in Doornik een 12km te gaan lopen met Delombaerde en co, heb ik toch maar besloten om van vrijdag een piekmoment te maken en vervolgens de zaterdag lekker lui te wezen. Aldus heb ik nog snel mijn ma opgetrommeld om mee te gaan als vervang-oppas en fotograaf.
Aldus geschiedde, en zaten wij bij rotweer om 18u in de wagen richting de Makro.Na een poosje zoekwerk in de pinte vonden we de inschrijvingen en konden we poolshoogte nemen van de concurrentie en de door hun gekozen afstanden.Er stonden immers een 3,3; 6,7; 10 en 13,4km wedstrijd op het programma.Aldus voor elk wat wils, en met wat geluk kunnen de juiste beslissers hier dicht eindigen.Hoewel ik al wat klinkende namen had horen vallen zou het me allemaal worst wezen en schreef ik mij in voor de 10km zoals gepland (niet overdrijven is de boodschap). Gelukkig was het ondertussen droog geworden, en kon men zelfs wat zonlicht aanschouwen. Ideaal loopweertje.
Na een 20min opwarmen met Frederik Creupelandt en Garry Vandewalle gaven ze het startschot. Onmiddellijk koos Frederik De Vuyst het hazepad, terwijl ik op de piste nog in 2de stelling liep. Het was duidelijk dat we Frederik niet moesten volgen daar hij voor de 3.3km had gekozen. Pascal Meirlaen wees er ons allen terecht op dat hem volgen zelfmoord betekent.Enfin, hoewel we niet veel tijd hadden om meer van mening te wisselen liepen we vrij snel in een groepje van een man of 10. Dat betekende voor mij vooral scannen van borstnummers (de nrs die starten met een 4 waren 10 km lopers), en dat waren er niet veel meer. Ik merkte vooral Frederic Creupelandt die in mijn zog volgde en iemand die ik niet kende maar mij direct een hele sterke indruk naliet (man met pet). Ik liep netjes op de 2 de rij, en liet me meedrijven met Pascal Meirlaen en Garry Vandewalle: beide snelle starters en mannen die voor de 6.7km hadden gekozen.Bij hen blijven leek me de boodschap.Vooraf had Frederic Creupelandt me reeds wegwijs gemaakt over de laatste km en verdere hindernissen op het parcours. Niet voor niks plaatste Frederic een tussenversnelling toen we halfweg het parcours een minipadje opdraaiden (dit moest ik onthouden voor de volgende ronde). Daarna was het vooral man-met-pet die overnam en gesticulerend duidelijk maakte dat we moesten ronddraaien. Noch mezelf, noch anderen voelden zich hierdoor aangesproken.Hoedanook was het volgens mij aangewezen om vooral in de laatste 500m helemaal vooraan te zitten daar dit een padje was waar je beter goed voor je uit kon kijken als je overeind wil blijven.Dit vond ik tevens een uitstekend moment om es goed door te trekken, en het kaf van het koren te scheiden. Eenmaal na de eerste aankomstpassage (11min15sec) waren het opnieuw Garry Vandewalle en Pascal Meirlaen die het voortouw namen.Ik moest effe uitpuffen, maar zag dat we enkel nog met 3 overbleven. Aldus moest ik nu aanklampen als ik afstand wilde nemen van de concurrenten van de 10km, die zich toch nog vlakbij bevonden. Nog voor halfweg de 2de ronde kreeg Pascal het iets lastiger en viel er een klein gaatje tss hem en Garry. Voor mij was het echte te ver om nu met Garry mee te gaan, die zich nu tenslotte in zijn slotkilometers bevond. Iets voor het einde van de 2de ronde liet ik toch Pascal (die zich verzekerd had van zijn 2de plaats) achter, vooral uit angst voor man-met-pet. Bij de 2de aankomstpassage (22min 40) merkte ik wel wat verval bij mezelf, maar had geen idee waar mijn naaste achtervolger zich bevond. Aldus haalde ik het beste uit mezelf en hield mezelf voor dat ik de fietser die voor me uitreed moest inhalen. Uiteindelijk finishte ik in 34min 15sec (nog mer verval), en met een geheel tevreden gevoel (doch ik kon de fietser niet bijbenen).
Enfin, een schitterende dag beleefd, kindjes tevreden en moe in bed, vrouwtje de 10km gewonnen, ikzelf ook (en zonder pijn). Nu moet ik effe goed nadenken wanneer ik mijn volgende wedstrijd loop.
Ps; De Uitslag blijf ik schuldig (daar we er niet konden op wachten: de kindjes waren heel heel moe)
1 van de belangrijkste wetten uit de fysica is die van actie en reactie. Niet verwonderlijk heb ik het dan ook na mijn trainingske van dinsdag richting heestert mogen bekopen op woens- en donderdag. Hoewel ik me had voorgenomen een eerste wedstrijd te lopen in de mieregoedjogging van de Pinte, heb ik die droom snel mogen opbergen. Op zich is dit geen grote ramp. Hoewel ik spijtig genoeg nog steeds niet het volle pond kan geven op training kan ik wel vlot terug mijn kilometerkes doen (80+ per week), en lijkt mijn basisconditie redelijk op pijl. Als mijn come-back er ooit komt, dan heb ik er vertrouwen in dat die normaal gezien niet zal gepaard gaan met een echte afgang. Hoedanook lijkt me een deelname aan Grijsloke nu erg onwaarschijnlijk.
Na een eerder pittig trainingske op maandag, heb ik het vandaag nog eens aangedurfd om met Delombaerde en Bekaert het fameuze toerke te gaan lopen naar Heestert (goeie 16km op een vrij heuvelachtig parcours). Na een ganse dag doodsangsten te hebben uitgestaan heb ik om kwart voor 5 alle moed samengeraapt en aldus mijn loopgympies aangetrokken (forfait geven zou zeker in slechte aarde zijn vallen). Om vijf voor 5 stond ik in het Beukenhof waar Ignace mij reeds grijnzend opwachtte. Spoedig bleken ook Dimi en Bjorn Desmet van de partij. Hoewel dit zowiezo een pittig trainingske ging worden, wist ik dat de aanwezigheid van Bjorn dat enkel maar extra zou kruiden. Bjorn loopt normaalgezien een 10km vlot aan 16km/u, maar sedert enkele weken doet hij dat even vlotjes aan17km/u. Aldus vermoedde ik dat hij zijn aanwezigheid zeker zou laten gelden. Reeds van bij de eerste kilometers was het duidelijk dat de wind niet meewerkte, en dat een besttijd (58min op naam van Delombaerde) zeker niet in het verschiet lag. Heel veel valt er eigenlijk van ons trainingske niet te vertellen, daar wij onderweg ook niks aan elkaar te vertellen hadden. Het was vooral belangrijk om zuinig te zijn op de adem. Hoewel ik de eerste 2-3km vlotjes het voortouw nam, besefte ik dat ik mijn beste pijlen aan het verschieten was. Aldus heb daarna iets meer in de luwte van het 4-tal meegedraaid, terwijl Ignace en Bjorn niet van de kop waren weg te slaan. Het was vooral wachten, wetende dat traditioneel de boel openspat tijdens de laatste 8km op de grote baan v Heestert nr St-Lodewijk. Eens we die weg hadden opgedraaid voelde ik dat de beentjes niet super waren, en heb ik eerst nog 2km afgewacht om daarna de gaskraan open te draaien. Hoewel het veel moeite heeft gekost, moest Ignace zijn eenzaam lot ondergaan en het gat zienderogend laten groeien. Daar Dimi noch Bjorn geen enkele kick gaven liet ik me daarna meedrijven tot we St-Lodewijk binnenliepen. Toen ik zag dat Igace ternauwernood de aansluiting kon vinden vond ik het welletjes, en aldus gaf ik er nog een lap op. Op dat moment hield Dimi de benen stil, vermoedelijk omdat Pipaix nog in zijn benen zat, en beseffende dat hij s anderdaags ompieuw intervallekes moest lopen (hmm, zijn verstand haalde het van zijn gevoel). Hoedanook, Ik was Dimi kwijt maar kon dat hoegenaamd niet van Desmet zeggen. We onderhielden het hoge tempo (vooral bjorn dan -het moet gezegd), met de hoop een goeie tijd te zetten. In de eindsprint kon ik het eerder vlot halen in een tijd v 1u02. Hoewel de tijd niet verbijsterend was, ben ik toch zeker tevreden met deze hele goeie training... dit had ik broodnodig.
Beste loopvrienden, Vanmorgen stond de corrida Pipaisienne op het programma van de challenge ACRHO. Ondanks het miezerige weer zijn we er met de ganse familie naartoe getrokken. Alhoewel ik er wel zin in had om de form eens te testen heeft het lot beslist dat Ulrike aan de wedstrijd ging deelnemen terwijl ik voor de zoveelste keer kinderoppas was. Mij niet gelaten, ik kan er op die manier inmiddels evenzeer van genieten, en alsook Helena en Matteo vinden het schitterend om mama achterna te kunnen roepen. Alsook lijken enkele dagen vertraging voor mijn wederptreden misschien zelfs een eerder verstandige keuze. De wedstrijd kende een fikse start met Jose Istace die het voortouw nam, om direct een forse schifting door te voeren. 3 man gingen mee, met o.a. Cedric Cannoot en Antonino Domina, die beiden de goede form te pakken lijken te hebben. Dit groepje werd na 3km van kortbij gevolgd door een 2de groepje van tevens een 4-tal man met Eddy Rasschaert, onmiddellijk geschaduwd door o.a. Dimi Delombaerde en Dany Duvivier. Dit groepje voelde op dat moment nog de hete adem van 2 achtervolgers waarvan Lieven Demeestere er 1 van was. Ondertussen bleken andere geduchte tegenstanders er reeds een snipperdag van te hebben gemaakt (o.a. Franky Hernould, Vincent Bonnier). Ulrike liep in het midden van het pak een behoorlijke doch anonieme wedstrijd (ook herstellende van een blessure). Verder nog vermelden dat het uitgebreide deelnemerspakket in Wallonie toch wel indrukwekkend is. Uiteindelijk heeft Jose Istace gewonnen, gevolgd door Domina en Cannoot. Wat mij betreft een mooi en terecht podium. Verder werkten Bjorn Desmet een opmerkelijke, Delombaerde een verdienstelijke en Bekaert een eerder matige wedstrijd af, terwijl Lieven Demeestere met spierblessure de strijd moest staken. Tot zover mijn nuchter relaas en objectieve interpretatie vanaf de zijlijn. Voor een meer doortastende verslaggeving ben ik ervan overtuigd dat je die kunt terug vinden op de blogs v delombaerde en demeestere. O ja, Helena en Matteo waren heel flink, net zoals hun papa. Als je fotos zoekt, klik dan op de foto hiernaast...
Goede vrienden, daar ik in de voorbije 6-7 maanden quasi geen wedstrijd noch trainingsarbeid op niveau heb kunnen klaarmaken, kon ik niks meer dan jullie op de hoogte te houden van mijn schamele pogingen tot fysiek herstel. Het is meer dan begrijpelijk dat -na een half jaar gejammer en geklaag- de bezoekersfrequentie op mijn blog dan ook zieltogend aan het kelderen was. Helaas, ook met berichtgevingen over groenten, fruit en keukentips lijk ik jullie niet langer te kunnen bekoren. Aldus wordt het dan ook eens hoog tijd voor een toch iets positievere melding.
Beste vrienden, na een 7-tal visites aan de kinisist ben ik eindelijk zo ver dat ik mijn rustige duurloopjes kan verteren zonder noemenswaardige last. Dit betekende dat ik de voorbije 4 weken toch telkens 70+ km/wk heb kunnen lopen, waardoor ik toch een kleine basis heb kunnen behouden. Nog belangrijker, hoewel ik het bij snelheidswerk telkens zwaar moest ontgelden de dag erna, heb ik gisteren mijn eerste bevredigende snelheidsproef afgewerkt. Ttz, na 6km tempo (3:45/km) stond mijn lichaam nog 10 versnellingskes toe, zonder dit mij achteraf te moeten beklagen.
Hoewel ik reikhalzend uitkijk naar een 1ste confrontatie -vooral dan met mezelf - in wedstrijd, moet ik nu oppassen om niet te hard van stapel te lopen . De volgende dagen zullen veel uitwijzen. Hoedanook, als ge nog ne keer goe wilt lachen, dan gaat ge het nu moeten doen. Ik ben steevast van plan om er in september ne keer goe in te vliegen. Wie weet tot binnenkort.
hard tegen hard
Verder hebben tijdens de 7km vooral Mayko en Wendy Viaene mij in positieve zin verbaasd. Ze lijken mij ten huize van ... de goeie pilletjes te hebben gevonden.
Bij iets mindere conditie loert een zware opdoffer om het hoekje.
Dit was 4 minuten trager dan vorig jaar en amper 20 seconden sneller dan mijn editie van 2004 waar ik echt wel sterren heb gezien.
