Dit weekend ben ik terug een koerske gaan lopen in de walen, deel uitmakende van het toch wel gerenommeerde achro criterium (www.acrho.be). Na een eerste wedstrijd 2 weken terug als training werkte ik de vorige af als ernstige conditietest. Deze wedstrijd was ik dan ook zinnens het betere van mezelf te geven.
De wedstrijd betrof 1 van de zwaardere loopjes in de streek rondom Ronse. De omloop is er trouwens meer dan prachtig te noemen. Hoewel ik nog geen snelheidstraining heb afgewerkt, wist ik dat dit achteraf niet als excuus zou kunnen gelden. Op dergelijke wedstrijd (een soort mini dwars-door-grijsloke) heb je geen echte snelheid nodig, en moet je het vooral van de kracht en conditie hebben.
Tijdens de opwarming trok ik pad met Dimi Delombaerde en Ignace Bekaert. Ik had eigenlijk geen al te goeie benen en de donkere wolken en motregen deden mijn moraal toch wel wat zakken. Enfin, nadat we tijdens de omwarming nog eens zijn verkeerd gelopen en aldus 5km hadden gelopen, had ik nog altijd hetzelfde gevoel. Enfin, we zouden wel zien.
Tijdens de eerste km trok ik op pad in het zog van een 4-tal mannen. Ik wilde niet al te snel starten, maar anderzijds ook niet al te traag. Het was vooral Daye die voortvarend van start ging, maar dat doet hij wel meer om vervolgens iets na km 1 te worden opgeraapt. Na de eerste km kwam ik door in 3min25sec. Hoewel dat bijster traag is, was dit ook reeds het gevolg van wat eerste klimwerk. Tijdens de 2de km werd ik voorbijgesneld door een voor mij onbekende atleet die snel de kloof dichtte met Daye. Direct daarna moest Daye lossen en kon ook ik hem bijhalen (hij had het vrij lang kunnen rekken vandaag). Na km 2 zat ik nog steeds op hetzelfde tempo. Enfin, ondertussen liep ik wel alleen en zag ik een groepje van een man of 5 mij van niet al te ver belagen. Ik besloot mijn tempo te houden maar vreesde wel dat dit me duur te staan zou komen. Tijdens de derde kilometer kwam Thomas Locquet me reeds vergezellen. Die laatste had vooraf aangekondigd deze wedstrijd voluit te gaan, en ik wist best dat ik vandaag niet aan hem gewaagd ben.
Vanaf km 3was het serieuze werk begonnen. Tot en met km 6 zou het terrein enkel nog omhoog wijzen. Tot mijn verrassing kon ik vrij aardig Thomas zijn tempo volgen. Waarschijnlijk had Thomas ook reeds beseft dat de eerste (Alain Douguet fransman, <1u08min waard op halve marathons, cfr elk jaar in Ploegsteert) reeds gaan vliegen was en dat aandringen geen zin had.
Toen we na 6km boven kwamen en toch nog een glimp van Alain konden opvangen besloot Thomas toch nog een cartouche te verschieten in de afdaling. Ik kon echt niet aanpikken en volgde mijn eigen tempo, aangemoedigd door Eddy Rasschaert en Norbert Devroede met de fiets (MERCI!!!).
Hoewel ik flink doorliep moest ik aanhoren dat er enen uit de achtergrond aan t weerkeren was. Tijdens de afdaling had Dimi Delombaerde (gevleugelde daler) immers besloten zijnen turbo aan te leggen. Ik kon enkel maar accepteren hoe het gat zienderogend kleiner en kleiner aan het worden was. Hoewel het vreemd klinkt was ik dan ook opgelucht toen we op km 9 terug een serieus klimmeke werden voorgeschoteld. Hoewel mijn motor serieus aan t sputteren was smeet ik hier alle kaarten op tafel om mijn eenzame achtervolger te ontmoedigen. In deze tweestrijd kon ik bovendien nog terugkeren bij Thomas Locquet die toen reeds besloten had de handdoek in de ring te werpen. Dankzij zijn steun bleef ik serieus tempo maken tot de eindstreep waarbij hij me ook nog vlot liet voorgaan. Met deze 2de plaats en 1ste bij de seniores (yep, Douguet is een veteraan) was ik dan ook meer dan tevreden. Dimi D. Werd dus vierde terwijl Ignace Bekaert heel tevreden mag terugblikken op een meer dan verdienstelijke 16de plaats.
13-07-2009 om 08:44
geschreven door joost 
|