Zondag vond in Diksmuide het BK halve marathon plaats.  Gezien dit niet veraf was vond ik het leuk deze afstand nog eens op mijn kalender te plaatsen.  Na een rustperiode in juni hoopte ik via Eegem en een duo-duathlon te Kortrijk mijn staat van paraatheid wat bij te scherpen bij het naderen van deze opdracht.  Toch moet het gezegd dat mijn bekken de voorbije weken mij menig trainingen heeft doen bijschaven of overslaan. 
Ik hoopte op een goeie dag, maar wist dat het heel moeilijk zou worden een goeie tijd neer te zetten.  De conditie liegt zelden over deze afstand.

Van bij de start kon ik me ternauwernood aansluiten in een 2de groepje waaruit Guy Gays (de latere winnaar) de sprong maakte naar voren.  Ik koos het zog van Bert Deschodt en Steven Vandecasteele.  Reeds vanaf km 2 moesten Bert en mezelf het groepje laten gaan.  Km-tijden van 3min10 zouden te hoog zijn gegrepen.  Omstreeks km 3 kwam Luc Van Asbroeck ons vergezellen.  Ik  wisselde het kopwerk met Bert, maar die besloot ons te laten lopen op km 4.  Samen met Luc vervolgde ik mijn wedstrijd.  Het tempo was hoog, maar ik had gegokt op een snelle aanvang.  Het was te laat om deze strategie aan te passen.  Ondertussen hadden we Steven Dobbelaere bijgebeend, die duidelijk over een stel povere benen beschikte.  Bij km 8 kwam een stevig atleet ons vergezellen.  Hij bood ons drinken aan en zette zich terstond aan de kop.  Overnemen hoefde niet meer, en hij leek zinnens ons gezamelijk in een goeie tijd richting finsish te loodsen.  Helaas moest je daarvoor wel iets betere benen hebben. 
Op km 10kwamen we door in 34min16, maar dat was voor mij het moment om af te haken.  Ik beleefde mentaal een moeilijke wedstrijd, en koos daarna een iets behoudener tempo.  Onderweg had ik wel gezien dat de wedstrijd achter ons in vol ornaat afspeelde.  Ik wist dat het niet lang zou duren voor een groepje mij zou passeren.  Bij km12 was het zover.  Een heel sterk op dreef zijnde Didier Verstraete voerde een groepje aan met Marc Bultynck, Bert Dechodt, Eddy Bossier en enkele anderen.  Ik kon helemaal niet aanpikken en kreeg heel snel 50m aan mijn broek.  Tja, er zat niks anders op dan de weg op mijn tempo verder te zetten.  Eenmaal ik 100m achter was besloot ik toch terug een vuist te maken.  Ik vond terug een iets hogere versnelling en kon stilletjesaan terug terrein goedmaken op de groep voor me.  Op km14 kon ik dan ook op karakter terug aansluiten.  Hoewel mijn benen het nog behoorlijk deden bleef ik het mentaal moeilijk hebben.  De km´s passeerden tergend traag.   Ik was echter niet de enige.  Tot mijn verrassing kende ook Bert geen opperbeste dag.  Bij km20 was het Eddy Bossier die eventjes aan de boom schudde.  Ik had er helemaal geen boodschap meer aan en liet het zijn beloop, met de wetenschap dat ik op pad leek naar 1u15.  Onderweg naar de finish kon ik toch nog een Marrokkaan passeren, en werd zo 16de in deze wedstrijd, in 1u14min45sec.

Ondanks de uitstekende weerscondities en het vlakke parcours bleek dit geen echt makkelijke wedstrijd.  Menig ander atleet had duidelijk af te rekenen met een "mindere" dag.  Ook de afstand bleek volgens velen iets langer dat die had behoeven te zijn.  Wat er ook van zij, excuses zijn er altijd.  Een mindere prestatie moet men vrees ik voornamelijk in eigen buidel zoeken.
De andere kant van de medaille toont immers aan dat er ook hele goeie prestaties werden geleverd.  Ik zag een sterke come-back van Steven Vandecasteele.  Na een hele zware blessure liep hij een mooie 1u10.  Daarnaast kon mijn vrouwtje Ulrike zonder specifieke voorbereiding hier een persoonlijk record lopen van 1u35 (goeie minuut beter dan vorige tijd).  Voor mij werd dit zeker de prestatie van de dag.  Dikke proficiate aan haar.  Dit moeten we zeker vieren, samen met onze huwelijksverjaardag van inmiddels 8 jaar!
De uitslag moet ik jullie schuldig blijven (staan nog niet op internet), maar hieronder enkele fotokes:

11-07-2011 om 09:16 geschreven door joost  

03-07-2011 om 10:39 geschreven door joost  

Met ietwat vertraging volgt toch nog een beknopt verslag van de saladekermisloop te Egem.  Een weekje na mijn haaswerk op de marathon te Torhout plande ik terug een wedstrijdje waar het snellere beenwerk werd verwacht.  Na mijn rustperiode, een off-day in Hulste, en het haaswerk was het me niet duidelijk wat dit zou brengen.  Bij afwezigheid van enkele voorname toppers werd ik vooraf zowaar tot een der favorieten bestempeld.  Eigenlijk kon het me niet zozeer schelen, wat zou het.  Op het pittige parcours te Eeghem over 11.6km werden we getrakteerd op behoorlijk wat wind, die voornamelijk de hellende strook op die manier nog zwaarder maakte.  Van mij de start waren het de mannen van MACW die het voortouw namen, zijnde Karel Moerman en Didier Verstraete.  Ik volgde in hun spoor maar voelde me niet in staat om over te nemen. 
Iets na aanvang van de zwaardere strook werd met toch wat de kop opgedrongen.  Ik deed mijn best om mee te werken maar voelde dat de benen zeker niet superfris waren.  Het was wennen aan de snelheid, maar ik knapte mijn deel van het werk op om achteraf niet als profiteur te worden bestempeld.  Na de helling moest verrassend genoeg Steven Broucke afhaken, waarna we met 4 man samen bleven: Tim Soenens was de 4de man.  Tijdens dezelfde en volgende 2 rondes werden regelmatig enkele speldeprikjes uitgedeeld.  Ik probeerde het ook enkele keren, maar wist snel genoeg dat ik geen verschil kon maken.  Tijdens de 3de ronde besloot ik niet meer te reageren op versnellingen en bleek het stilaan Tim die de gaten toeliep.  Hij had zich tot dat oogenblik afzijdig gehouden maar bleek inmiddels de sterkste in ons midden.  Bij het einde van de 3de rond plaatste hij een versnelling waarbij Didier, Karel en mezelf het antwoord schuldig waren.  In de laatste ronde hield ik behoorlijk temp om uiteindelijk als derde te eindigen na Karel, en vooral na een heel sterke Tim Soenens.  Didier Verstraete werd 4de, Pieter Vanroose 5de.

03-07-2011 om 10:23 geschreven door joost