AMBITIES: 1) 1/2 marathon blijft mijn ding!!! 2 Nog een marathon? 3) Een goeie 5km tijd?? ! 4) Plezier onder vrienden 5) Gezondheid boven alles
Zoeken in blog
hard tegen hard
lopen in vlaanderen ... zoals het is ... Een relaas van mijn loopleven ... als stratenloper J. Dewaele
25-02-2014
Kortemark 20km
Reeds heel snel na het veldloopseizoen is het tijd om de gympies te gaan testen op het asfalt.Vorig jaar had ik samen met Frederic Vandenheede in Kortemark bij heel slecht weer (sneeuw / koude) een mooie prestatie neergezet.We waren heel rustig van start gegaan (3m30 per km), om daarna tegen het wedstrijdeinde een stevig inhaalmanoeuvre neer te zetten. Gezien het succes van deze formule vorig jaar planden we alvast hetzelfde voor 2014.In deze opzet konden we tevens dit jaar rekenen op de extra steun van Dimitri Delombaerde, die vorig jaar had bewezen gemaakt te zijn voor dergelijke wedstrijden.
Bij de start was duidelijk niet iedereen tuk op een trage start.In uitstekende weersomstandigheden (10C, zonnetje, wel wat wind) werd de wedstrijd onmiddellijk opengegooid voorin.Samen met Fredje en Dimitri liepen we alvast toch een eerste km in 3min14, waarbij we ons in ongeveer 30 a 40ste positie bevonden.Dit was eventjes schrikken, maar alvast geen reden tot paniek.In de daarnavolgende kilometers hielden we een vrij strak tempo van ongeveer 3min25 per km, waarbij we telkens van groepje naar groepje liepen.Al snel kwamen we behoorlijk voorin in de wedstrijd meedraaien. (omstreeks 20ste plaats).
Ik voelde me vrij sterk, en schuwde het nodige kopwerk alvast niet.Indien ik op het einde moeilijke momenten zou beleven, dan zou ik er me mee kunnen troosten mijn beide kompanen uit de wind te hebben gezet.Halfweg wedstrijd bleven we nog altijd sneller lopen dan het beoogde tempo (3min25/km).Omstreeks km 12 besloot fredje het strakke ritme niet langer te volgen (niet te diep gaan was voor hem de boodschap).We hadden inmiddels terug een groepje ingehaald, en voor ons uit liep nu Hans Reigel. Inmiddels liepen Dimitri en mezelf zowat in 13-14de positie, terwijl de afstand naar de groepjes voor ons niet zo bijzonder groot leek.Ik besloot mijn kans te wagen.Met minder dan 7km te gaan en nog steeds de nodige kracht in de benen leek er nog weinig fout te kunnen gaan. Na een snelle kilometer kon ik vrij vlot het gat naar Hans toelopen.Inmiddels voelde ikzelf toch ook dat er kostbare krachten waren weggevloeid.Verdere gaten toelopen naar de groepjes voor ons -waar werd samengewerkt- leek nu wel heel moeilijk te worden.Het was duidelijk dat we op de steun van Hans Reigel niet zouden moeten rekenen. In de daarnavolgende kilometers maakte ik meter voor meter goed op Joeri Vansteelandt.Hij was voorin gelost, maar bleek niet echt een hapklare brok.Ik kon gelukkig nog rekenen op de dankbare steun van confrater Dimitri. Toen we moeite kregen de laatste meters te dichten vond Hans het blijkbaar gepast te demarreren, na eerst 4km uit de wind te zijn gezet.Helaas moest Dimitri daarvan de tol betalen.Ik kende eveneens een moeilijk moment, maar kon alsnog de aansluiting maken met hem, en uiteindelijk ook Joeri.
In de laatste km koos ik alvast terug de kop.Het tempo leek te stokken, terwijl Joeri het duidelijk moeilijk had.Hij moest er dan ook af, waarna ik in de laatste km Hans probeerde te verschalken met een hoog tempo.Het mocht niet zijn, maar ik eindigde toch met een mooie eindtijd van 1u08m43sec, als 11de.Vrij kort na me eindigde ook nog Dimitri en Fredje, beiden met een mooie tijd, en een bevredigend gevoel.Verder was het ook nog heel eventjes wachten op Carlo, onze andere marathon man (naast fredje) die zich voorbereidt op Parijs.Met een tijd van 1u14 lijkt hij ook perfect op schema.Uiteindelijk verraste ook mijn vrouwtje Ulrike nog, met een verbluffende tijd van 1u24min waarmee ze als 8ste dame eindigde.
Ze had een rustige start gekend, maar kon opschuiven naarmate de wedstrijd vorderde, en zelfs nog uitpakken met een eindsprint.Zij kon uiteraard wel rekenen op de dankbare steun van enkele stevige heren om haar uit de wind te zetten.Desalniettemin blijkt dat ze terug kan aansluiten met haar besttijden op de halve marathon.Tevens dank aan trainer Johan en de andere opgedaagde supporters om ons aan te moedigen, en bij momenten vooruit te schreeuwen.Verder nog dank aan de puike organisatie te Kortemark.Het is duidelijk dat ze ook dit jaar kosten nog moeite hebben gespaard om opnieuw een foutloos parcours af te leggen.Wedstrijden van dit slag hebben alle potentieel om uit te groeien tot grote klassiekers!
Als afsluiter van het veldloopseizoen wilde ik graag als eerstejaars toch graag nog eventjes een Belgisch Kampioenschap meepikken. Daar het BK masters zich had verplaatst van 16 maart (volop in wegseizoen) naar 16 februari deed de gelegenheid zich dan ook voor en dit verdient uiteraard een iets uitgebreider verslag.
Samen met collega-masters Frederic Vandenheede, Pedro Dujardin en junior Axana dHeedene vertrokken we dan ook op een zonnige zondag op avontuur naar het verre Rotselaar. Op Vlaams-Brabantse bodem bleek al snel dat deze cross iets hoger stond aangeschreven dan eerder betwistte wedstrijden. Tijdens de wedstrijden voor de seniors (crosscup / TV) was het onmogelijk om het parcours te betreden. De prestaties van Belete, Dejaeghere, dHoedt en Bashir werkten alvast inspirerend.
Helaas was het voor Axana wachten tot de wedstrijd zelf vooraleer ze kon kennismaken met het circuit. In haar wedstrijd over de afstand van 4.4km had ze een eerder slechte start gekend. Na de eerste bocht kwam ze helemaal achterin te zitten. Ze vocht echter terug en kon voortdurend opschuiven. In de laatste ronde kwam ze bijgevolg wat krachten tekort, maar kon toch nog afsluiten met een sterke sprint, waarna ze als 13de eindigde.
Na een vroege opwarming bleek het vrij lang wachten op onze wedstrijd. Vooraf had ik mijzelf geen torenhoge ambities in het hoofd gehaald. Toch begon er wat spanning te komen. Uiteindelijk wilde ik toch graag de West-Vlaamse eer zo goed als ik kon verdedigen. Het was duidelijk dat veel zou afhangen van de start, wat nu net niet mijn sterkste punt is. Bij de vorige reeksen met behoorlijk weinig deelnemers was immers gebleken dat een slechte start op dit snelle parcours onverbiddelijk zou worden afgestraft. In een deelnemersveld van 170masters zou dit ongetwijfeld verscheurende taferelen opleveren. Om toch een startplaats voorin op te eisen stond ik al snel aan de gate. Tot enkele momenten voor de start was ik nog steeds aan het twijfelen. Kies ik voor een plaats links (de kortste weg naar de chicane) met het risico vast te lopen, of voor een plaats rechts, met het risico de chicane volledig verkeerd aan te snijden (net als axana). Hmmm, eenmaal op het parcours restte me weinig keuzevrijheid. Ik nam snel een plaats waar die zich aandiende, pal in het midden. Indien niet, dan kon ik starten vanuit 2de of 3de rij.
Van bij het startschot was het bikkelhard. Er werd geduwd, getrokken en gevloekt. Wildemans-praktijken die mijn insziens kampioenschapsonwaardig leken. Het is duidelijk dat in het nauw gedreven heren (ongeacht leeftijd, afkomst of ontwikkeling) niet veel nodig hebben om vrij snel terug te keren naar hun instinct. De eerste 2 minuten hebben me dan ook vooral veel bijgebracht over menselijk gedrag. Nu ja, ik kwam hier niet voor een snelcursus sociologie. Ik wist mezelf niet beter dan alle anderen, en deed bijgevolg volop mee aan dit gevecht om zelfbehoud. Zoals verwacht kwam ik in de trechter terecht (jaja, ik beheers het jargon inmiddels als de besten), waarbij ik omstreeks 30ste plaats door de beruchte chicane werd geloodst. Van lopen was weinig sprake. Het was armen en benen gebruiken om wat ruimte te creeeren in de ambitie rechtop te blijven. Vanaf de zandstrook tijdens de eerste aanloopronde kwam er vooreerst wat ruimte. Met deze strook langs het meertje van Domein Ter Heide (dat in alle opzichten op het zilvermeer te mol lijkt), kregen we voor het eerst de kans de tegenstand te overschouwen. Vooraan leken de leiders reeds een 100-tal meter voor, onder aanvoering van John Kluskens. Verder moest ik vooral heel geconcentreerd om me heen kijken. Hierbij zag ik ook eventjes Patrick Van Petegem, die duidelijk ook geen perfecte start kende. Opschuiven zat er op dit moment nauwelijks in. Op dit snelle parcours kwam iedereen pas nu op toerental.
In de daarnavolgende eerste volledige ronde was het zaak om ieder moment aan te grijpen, en met tussendemarrages enkele begeerde plaatsen op te schuiven. Met dergelijke inhaalmanoevres en het dichten van gaten werden kostbare krachten aangesproken. Bij momenten van recuperatie, werd ik dan ook op mijn beurt gepasseerd. Tijdens deze ronde kreeg ik vooral te maken met Tom Van Hooste, en zag enkele andere bekenden als referentiepunten voor me uit (Luc Van asbroeck, Pascal Kaers). Verder kon ik tijdens enkele lussen zien hoe zich ook de strijd vooraan afspeelde. Ik zag een sterke Gino Van Geyte, Lecoeuche en Maenhout. Patrick had op wonderbaarlijke wijze de kloof kunnen dichten, maar dit had hem ongetwijfelde (te) veel krachten gekost. De anderen uit het keurkorps voorin waren me eerder onbekend. Onderwijl had ik tevens ook vriend Kristof Benoit langs de kant opgemerkt, die speciaal was afgekomen om te supporteren. Inmiddels was ikzelf mooi kunnen opschuiven binnen de top-20. Hoewel ik hou van draaien en keren, bleek dit parcours niet zozeer op mijn maat geschreven (te snel, te kort). Op het einde van die ronde kon ik voor het eerst ook de concurrenten na me gadeslaan. Het was duidelijk dat ik geen steken zou mogen laten vallen. Een langgerekt lint strekte zich na me uit, met Henk Vandermeersch als dichtstvolgende west-vlaming. Maar hij was duidelijk niet alleen. Verder had ik ook gezien dat Pedro Dujardin goed in wedstrijd zat, en aldus mee de WVse eer hou zou houden. Soit, ik ging nog eventjes door op mijn elan, met het laatste overschotje energie, en met de ambitie mijn supporters niet te ontgoochelen .
In de daarnavolgende ronde kon ik aldus terug wat opschuiven. Nu kon ik onder andere voorbij de eerdervermeldde Pascal en Luc, die een voortreffelijke start hadden gekend. In de laatste ronde zocht ik tevergeefs naar enkele resterende versnellingen. Hoewel enkele heren niet zo ver vooruit liepen, beschikte ik niet meer over het nodige krachtenarsenaal. Het was tijd om te consolideren. Ik eindigde aldus op de 12de plaats in totaal, wat goed was voor een 7de plaats bij de M35. Al bij al mag ik toch wel spreken van een bevredigende wedstrijd. Ik had de strijd overleefd, en dit was zonder meer voor mij een correcte uitslag. Of ik volgend jaar in gelijkaardige omstandigheden de strijd bij de M40 aanga blijft nog eventjes afwachten. Dit vergt zeker de nodige moed, maar ik denk wel die ook volgend jaar nog eens terug te kunnen vinden. Dit cross-gebeuren blijkt me best wel te liggen. Zo, Inmiddels zijn de cross-spikes reeds opgeborgen in de kast, en begeven we ons vanaf volgende week terug op straat op naar Kortemark!
Na een reeds bewogen cross-seizoen heb ik best wel vertrouwen gewonnen in deze discipline. Na de nieuwjaarsperiode probeerde ik vrij snel terug wat op te bouwen naar het PK te Torhout. In Maldegem was het vooral zaak om terug het ritme te vinden. Ik kende er een goeie start, maar op het einde van de wedstrijd kwam ik toch wat tekort. In Ieper op zwaar parcours- ging het me wat beter af. De vorm van even voor nieuwjaar bleek alvast helemaal niet verdwenen. Na een stevige trainingsweek keek ik dan ook uit naar het nakende PK. Door het uitvallen van Frederik Colpaert begon het me plots door te dringen dat ik effectief ambitie mocht koesteren. Meer nog, naarmate de wedstrijd naderde leek de favorietenrol geheel in mijn schoenen te worden geschoven. Op een of andere manier had ik het moeilijk om met die druk om te gaan. In principe had ik er initieel niets te verliezen. Daags voor de start leek dit niet langer het geval. Winnen leek de inzet Eenmaal in Torhout bleek dit vermoeden bevestigd. De tegenstand was gekend, en stuk voor stuk had ik hen in eerdere wedstrijden geklopt. Doch, de verschillen in de vorige crossen met uitdagers Henk Vandermeersch en Frederic Vandenheede waren klein, en elk cross-parcours is ook weer net ietsje anders. Het zou zeker geen sinecure worden om de wedstrijd naar mijn hand te zetten. Ongewild was ik dan ook best wel nerveus richting wedstrijd getrokken.
Zoals verwacht had ik bij de start terug iets te traag gereageerd. Ik moest in de eerste bocht na 80m vrede nemen met een plaats omstreeks plaats 20 (ongeveer 100 atleten). In die bocht koos ik wegens de drukte de buitenbocht, waar ik eigenlijk goed mijn snelheid kon behouden. Eensklaps lag het parcours voor me open. Ik aarzelde niet en plaatste onmiddellijk een stevige versnelling waarbij ik iedereen kon voorbijsnellen op weg naar de kop van de wedstrijd. In de volgende bocht zat ik helemaal voorin en had ik eventjes tijd om te tegenstand te taxeren. Ik liet enkele heren voorbij passeren met de bedoeling in de top5 aanwezig te blijven. In die eerste ronde kon ik verder goed mijn plaats handhaven. Het parcours slingerde zich een weg doorheen een hellende wei op een geheel oneffen parcours. Her en der moesten we onszelf doorheen enkele modderstroken baggeren. Doch, de snelheid lag hoog, en de mogelijkheden tot herstel op dit loodzware parcours waren schaars. Samen met behoorlijk wat juniores lieten ook fredje en henk zich vooraan opmerken. Ook zij hadden hun start niet gemist. In de 2de ronde bleek de kopgroep zich wat uit te dunnen. Enkele juniores hadden de rol gelost. Doch, de masters bleken zich stevig in de strijd te mengen. Na een mislukt inhaalmanoevre van frederik keerselbilck kwam die laatste ten val. Spijtig voor hem, maar helaas werd daar verder weinig rekening mee gehouden: ook dit is cross, en dit kan iedereen overkomen.
In die 2de ronde was het zeker alle hens aan dek om 2 juniores te blijven volgen. Op de zwaardere stroken trokken die fel van leer, en ik had best moeite hen te volgen. In de dalende stroken kon ik echter makkelijk overnemen om hen vervolgens op hun beurt geen recuperatie te gunnen. Inmiddels was de groep klein geworden. Ik kon mee het tempo bepalen en begon wat vertrouwen te krijgen. Inmiddels werd ik heel hard aangemoedigd vanaf de zijlijn. In de derde ronde was het echter plotseling Henk die het tempo eensklaps omhoog trok. Ik aarzelde echter niet en volgde op karakter. Na zijn aanval nam ik over in het besef dat het stilaan tijd werd om alle duivels te ontbinden. Ik had nog steeds ambitie, en wilde noch mezelf of supporters langs de kant ontgoochelen. Ik bleef enkel nog over met de 2 juniores, die onderling ook hun strijd aan het leveren waren. Het was nu vooral zaak om die 2 te volgen. In de stroken tegen wind zou me dat zeker voordeel opleveren. In de laatste ronde was de strijd tussen de juniores gestreden. De beste van die 2 liet ik dan ook begaan daar ik zelf geen verdere risico wilde nemen. Ik had behoorlijk wat voorsprong op henk en fredje, en wilde de titel niet meer uit handen geven. Ik eindigde dan ook op 5sec van die laatste, wat voldoende was voor de westvlaamse titel. Yes!!! Na de voorbije crossen denk ik te mogen zeggen dat die titel niet geheel onverdiend was. Ik heb er in elk geval voor gestreden, en dit zal ik zeker nog een tijdje koesteren. Henk werd overigens 2de en fredje 3de. De aanwezigheid van beide heren op het podium is zeker een meerwaarde voor deze titel. In ben in elk geval blij dat zij er waren, en het me aldus niet makkelijk hebben gemaakt! Het is me dan ook een hele eer om fredje als PK van 2013 op te volgen.
Anyway, om het cross-seizoen af te sluiten, heb ik besloten de west-vlaamse eer in extremis te verdedigen op het BK te Rotselaar. Ongetwijfeld zal ik daar op specialisten van bijzonder kaliber stoten. Mijn verwachtingen zijn niet zo hoog, maar ook daar wil ik er nog eens stevig invliegen! Tot binnenkort
hard tegen hard
Met dergelijke inhaalmanoevres en het dichten van gaten werden kostbare krachten aangesproken. Bij momenten van recuperatie, werd ik dan ook op mijn beurt gepasseerd. Tijdens deze ronde kreeg ik vooral te maken met Tom Van Hooste, en zag enkele andere bekenden als referentiepunten voor me uit (Luc Van asbroeck, Pascal Kaers). Verder kon ik tijdens enkele lussen zien hoe zich ook de strijd vooraan afspeelde. Ik zag een sterke Gino Van Geyte, Lecoeuche en Maenhout. Patrick had op wonderbaarlijke wijze de kloof kunnen dichten, maar dit had hem ongetwijfelde (te) veel krachten gekost. De anderen uit het keurkorps voorin waren me eerder onbekend. Onderwijl had ik tevens ook vriend Kristof Benoit langs de kant opgemerkt, die speciaal was afgekomen om te supporteren. Inmiddels was ikzelf mooi kunnen opschuiven binnen de top-20. Hoewel ik hou van draaien en keren, bleek dit parcours niet zozeer op mijn maat geschreven (te snel, te kort). Op het einde van die ronde kon ik voor het eerst ook de concurrenten na me gadeslaan. Het was duidelijk dat ik geen steken zou mogen laten vallen. Een langgerekt lint strekte zich na me uit, met Henk Vandermeersch als dichtstvolgende west-vlaming. Maar hij was duidelijk niet alleen. Verder had ik ook gezien dat Pedro Dujardin goed in wedstrijd zat, en aldus mee de WVse eer hou zou houden. Soit, ik ging nog eventjes door op mijn elan, met het laatste overschotje energie, en met de ambitie mijn supporters niet te ontgoochelen 
. 
Hoewel enkele heren niet zo ver vooruit liepen, beschikte ik niet meer over het nodige krachtenarsenaal. Het was tijd om te consolideren. Ik eindigde aldus op de 12de plaats in totaal, wat goed was voor een 7de plaats bij de M35. Al bij al mag ik toch wel spreken van een bevredigende wedstrijd. Ik had de strijd overleefd, en dit was zonder meer voor mij een correcte uitslag. 
Of ik volgend jaar in gelijkaardige omstandigheden de strijd bij de M40 aanga blijft nog eventjes afwachten. Dit vergt zeker de nodige moed, maar ik denk wel die ook volgend jaar nog eens terug te kunnen vinden. Dit cross-gebeuren blijkt me best wel te liggen. Zo, Inmiddels zijn de cross-spikes reeds opgeborgen in de kast, en begeven we ons vanaf volgende week terug op straat
op naar Kortemark! 
