Aan iedereen, bedankt voor de vele aanmoedigingen: vooraf / tijdens de wedstrijd / alsook voor de gelukwensen achteraf! Dit is ten zeerste geapprecieeerd! Hieronder mijn verslagske van de wedstrijd, en hoe ik dit heb beleefd. Klik op de foto voor meerdere fotookes (met dank aan mijn vrouwke Ulrike).
Nadat ik vorig jaar de marathon had laten liggen, wilde ik er graag dit jaar nog eentje in mijn programma inbouwen. 13 september werd dan ook reeds een poos terug uitgestippeld als D-day. Een 6-tal intensieve voorbereidingsweken die eraan voorafgingen hadden me reeds goede resultaten opgeleverd. Desalniettemin wil je de conditie het liefst op de dag zelf verzilveren. Toch is een goed resultaat niet zomaar te voorspellen. Tijdens zo´n 42km speelt zich immers een lang verhaal af, met afwisselend goeie en slechte momenten. Ik had vooral deze marathon gekozen omdat dit vrij kort na de zomer plaatsvond. Tijdens de zomer kon ik uitstekend trainen wegens een maandje ouderschapsverlof. Een andere reden voor deze keuze was het feit dat deze wedstrijd zich aandiende als het Belgisch kampioenschap. Met dit gegeven hoopte ik vooral op een stevig deelnemersveld zonder daarvoor naar het buitenland te moeten uitwijken. Zo hoopte ik de ganse wedstrijd niet alleen te moeten afleggen.
De dag in kwestie was ik opgestaan om 6u20 met een gerustgesteld gemoed. Hier had ik al een hele poos naar uitgezien. Mijn ganse uitrusting lag reeds in de wagen terwijl ik enkel nog enkele bidonnetjes moest klaarmaken. Na een licht ontbijt reden we richting Nieuwpoort. Ondanks enkele regenbuitjes leek het weer ons gunstig gezind te worden. Met een temperatuurtje van 15-18 graden, en een lichte noorderwind (wij moesten zuidoost-waarts lopen) had ik er best vertrouwen in gekregen. Onmiddellijk na het ophalen van mijn startnummer was ik blij Carlo Verleyen te zien, die me zou begeleiden per fiets. Na wat laatste afspraken over drank/spijs kon hij vertrekken naar km-paal 13, alwaar de lopers de fietsers konden oppikken. Tot die afstand stonden de lopers er alleen voor. Hoewel ik helemaal niet meer nerveus was, probeerde ik me verder te focussen op de start.
Om 10u was het dan zover. Van bij de start bevond ik mij zowat in 3-5de positie. Het tempo beviel me uitstekend, en aldus besloot ik het spoor te volgen van enkele atleten die ik bij naam kende (Eddy Bossier / Wim Mory). Bij km paal 2 kwamen we door aan een tijd van iets meer dan 8min. Dit is buitengewoon traag gezien het schema dat deze lopers (inclusief mezelf) in gedachten hadden. Hoewel dit onthaald werd op algemeen ongeloof was dit wel het sein om het tempo iets te verhogen. Daar we inmiddels slechts overbleven met een 6-tal kon ik weinig anders dan dit groepje te blijven volgen ... als laatste. Terwijl ik hiermee probeerde het signaal te geven dat het te snel ging kreeg dit heel weinig gehoor. Voor die andere gasten ging het helemaal niet te snel??? Na km 4 kwamen we door aan een kleine 14minuten wat sneller was dan mijn snelste schema voor 2u35. Hoewel ik het hiermee bewezen achtte dat km2 verkeerd werd aangegeven, was het onderhand wel tijd om me neer te leggen bij het feit dat deze kopgroep te snel voor me ging. Na wat getwijfel ben ik de groep maar laten gaan bij km 5. 
Enfin, we waren 5km ver, ik stond er alleen voor, en had nog 37km te gaan. Hmmm, dit zou weer leuk worden.  Het slechtst mogelijke scenario leek zich aan te dienen. Iets later kwam Pascal Debersaques me vergezellen als fietser. Hij was weliswaar niet mijn officiele begeleider maar had reeds eerder aangegeven langs mijn zij te willen fietsen, om van de sfeer te proeven. Volgende week begint hij immers aan de Leie-marathon. Hierbij wens ik hem dan ook heel veel succes.
Hij moedigde me aan en wist me te vertellen dat er een groepje van een 6-tal man achter me jaagde. Ergens wist hij wel dat deze strijd niet echt eerlijk was, en dacht hij misschien wel dat ik beter op dit groepje wachtte. Ik zat echter prima in mijn ritme en besloot mijn wedstrijd alleen te vervolgen. Bij km 13 kwamen we bij Carlo. Met z´n drieen (2 fietsers - 1 loper ) kon ik me nu onmogelijk nog alleen voelen. Aan km 15 nam ik mijn eerste gelleke -pefect volgens afspraak-, terwijl de ijzertoren nu voor me uitdoemde. Ondertussen waren de achtervolgers toch serieus genaderd, maar ik dacht er nog niet over om mijn tempo te laten zakken. Km 18 liep voorbij de Ijzertoren en is toch wel een mentaal belangrijk punt in deze marathon. Ik probeerde hier mijn eigen schade op te meten, en voelde dat ik dit tempo toch nog wel een lekker uurtje zou zien rond te krijgen. Halfweg kwam ik door in 1u18min20sec (als ik mij goed herinner). Bon, perfect op schema, was het enige wat ik mij daarover kon bedenken.
Vooraf had ik uren mijn kop zitten breken over welk schema ik ging lopen (vlak negatieve split), heb tal van papierkes afgedrukt, mijn arm volgeschreven etc, etc... Eenmaal onderweg moest ik vaststellen dat ik daar allemaal geen boodschap aan had. Ik koos voor mijn gevoel en hoopte op een goeie samenwerking tussen mijn sensaties, verstand en mijn benen. Ondertussen dreigden we ook weer weg te lopen van de achtervolgers. Dit groepje had zich inmiddels door enkele versnellingen verscheurd waardoor het nu een gevecht was geworden van man-op-man. 
Omstreeks km 22 ging het echter mis. Ik kreeg last van steken en besloot onmiddellijk mijn pas te vertragen.   Ik heb hier wel vaker last van maar had dit niet echt verwacht op een marathon. Ik kon enkel maar bedenken dat ik misschien wel iets te vaak en te veel had gedronken. Ik probeerde mijn ademhaling wat beter te controleren door enkele keren diep in en uit te ademen. Helaas bleek dit pijnlijk. Het werd nog pijnlijker toen ik werd voorbijgesneld door 2 kerels. Ik probeerde bij de 2de aan te pikken, maar dit leidde enkel tot nog wat extra steken. Aandringen had geen zin, en dus besloot ik om mijn tempo een 5-tal minuten sterk te laten zakken. Ik ging naar mijn eigen gevoel tergend traag, te meer omdat mijn beentjes helemaal geen zin hadden om zo traag te lopen... ik was helemaal nog niet moe...
Enfin, gelukkig kon ik enkele kilometers later het tempo terug opkrikken. Eerst terug tot een tempo dat ergens op leek, daarna op een tempo dat vastberaden was om een inhaalmanoevre te maken. Na enkele kilometer te achtervolgen kon ik 1 van de 2 inhalers oprapen en achterlaten. Die andere- Bart Van Grysperre- bleek een taaiere klant. Ik kon hem echter terug bijbenen omstreeks kilometer 30. Dit was van beide kanten een blij wederzien. We wisten beiden dat er nog een lange weg te gaan was, en dat we met z´n 2-en sterker waren dan alleen. Iets later konden we dan ook gezamelijk nog een loper inhalen die leek te gaan opgeven. Hoewel Carlo er mij op attent maakte dat ik eigenlijk wel iets moest eten/drinken had ik besloten dit niet meer te doen. Ik wilde niet terug met steken af te rekenen te hebben. Indien ik moest kiezen wilde ik liever kraken door tekort aan energie. Ik hoopte echter net genoeg reserves te hebben tot het einde.
Enfin, Bij km 35 voelde ik me nog vrij sterk en kon ik een klein gaatje maken op mijn achtervolger. Kort daarna besloot ik wat gas terug te nemen. Ik kwam er stilaan achter dat dit klein stukje van een 7-tal kilometer nog heel zwaar zou worden. Iets daarna was het Bart Vangrysperre die versnelde. Terwijl hij nu definitief was vertrokken kwam hij iets verder toch ook zichzelf terug tegen. Helaas was het inmiddels ook bij mij reeds van dadde...
Vanaf km38 werd het toch nog een lange leidensweg. Terwijl ik nog netjes op een schema 2u40min liep moest ik nu toch buigen. Uiteraard was het nu veel te laat om nog een gelleke te nemen. Hoeveel tijd ik per km verloor weet ik niet. Ik had er op dit moment geen oor naar. De vele aanmoedigingen van Carlo/Pascal werden geapprecieerd, maar die konden me niet tot een hogere versnelling manen. Op dat moment wist ik dat 2u40 verloren was, maar eveneens dat 2u45min geen probleem meer mocht zijn. Enfin, ik kwam uiteindelijk nog netjes binnen in 2u41min30seconden, en werd hiermee 6de in deze wedstrijd. Met deze tijd ben ik heel tevreden, maar ik moet bekennen dat ik het gevoel had dat er iets meer in zat. Wie weet voor een volgende keer, misschien ook niet. Maar nu wil ik vooral wat nagenieten.
14-09-2009 om 13:30
geschreven door joost 
|
hard tegen hard
enfin, dit allemaal om gewoon te zeggen dak meedoe....
