KRONOS

Sinds het begin van 2017 hebben we op dit blog al vier afleveringen aan de Assyrische koningslijst en haar chronologie gewijd. Met het artikel van 09.01.2017 behandelde ik de koningen Pul en Tiglath Pileser III, gevolgd door hun opvolgers: Salmaneser V, Sargon II en Sanherib. Met het artikel van 16.01.2017 behandelde ik de Bijbels-Assyrische koning Jareb, die niet in de Assyrische koningslijst voorkomt en vragen oproept in verband met de veronderstelde volledigheid van de Assyrische koningslijst. Met het artikel van 23.01.2017 kreeg Salmaneser III en de foutieve datering van de slag bij Karkar aandacht. Met onze aflevering van 06.02.2017 ging bijzondere aandacht naar de vandaag algemeen gehanteerde jaartallen zoals 930 v. Chr. voor de dood van Salomo, en 1446 v. Chr. als jaartal voor de Exodus. Deze jaartallen zijn echter het resultaat van het linken van de Bijbelse chronologie aan die van Assyrië, en geven een afwijking van acht tot zevenendertig jaar met de Bijbels-historische werkelijkheid, op de tijdsbalk. Ik bestempelde het hanteren van het verkregen jaartal 930 v. Chr. voor de splitsing van het Verenigd Koninkrijk van Israël als noodlottig, en gaf enkele spijtige voorbeelden op wanneer men 930 v. Chr. als foutief ankerjaar op de tijdsbalk hanteert.

Eén aangehaald voorbeeld was het gebruik van het hanteren van de gefabriceerde jaartalen van Thiele door de wetenschappers Patten, Hatch, Steinhauer in hun studie: The Long Day of Joshua and Six Other Catastrophes, 1973. Deze wetenschappers tonen nochtans duidelijk aan dat planeet aarde meerdere malen in de oudheid in haar baan om de zon verstoord werd en er tegen de achtste eeuw v. Chr. zelfs een kalenderhervorming nodig was. Zie TIJD en TIJDEN, 2016, hoofdstuk: de noodzakelijke kalenderhervorming van de achtste eeuw voor Christus, blz. 331-338). Er was volgens deze onderzoekers een cyclus van meganatuurcatastrofes aan de hand met intervallen van 54 jaar en zes maanden met iedere keer een planetaire interactie tussen de maand maart, het Romeinse Tubilustrium en de daaropvolgende catastrofe 54 jaar en zes maanden later in oktober, het Romeinse Armilustrium.

Hun ankerjaar op de tijdsbalk is echter 701 v. Chr., het jaartal dat Thiele uitdokterde voor het veertiende regeringsjaar van Hizkia gecorrigeerd naar de bevindingen van de Assyriologie in verband met de belegering van Jeruzalem door Sanherib, en heeft een afwijking van acht jaar met het historisch-verifieerbare jaartal 709 v. Chr. voor het veertiende regeringsjaar van Hizkia met een genoteerde meganatuurcatastrofe, die resulteerde in de vernietiging van het Assyrische leger nabij Jeruzalem.

De kosmische catastrofetheorie heeft al langer mijn aandacht. Hoewel ik de theorie vanuit mijn opleiding niet naar waarheid kan toetsen, past de theorie wel in een resem van meganatuurcatastrofes die in de Bijbel beschreven worden, en ook gedateerd kunnen worden. Wat dan ook het mechanisme was, dat deze meganatuurcatastrofes veroorzaakte? Dat nochtans de verantwoordelijkheid vanuit de kosmos gezocht moet worden, leert de Bijbel. Bij de inname van Kanaän door de Israëlieten onder leiding van Jozua bijvoorbeeld vermeldt de Bijbel een kosmisch fenomeen met catastrofale gevolgen over het slagveld nabij Gibeon (Jozua 10:12-13). Op het bevel van Jozua stond de zon stil te Gibeon. De zon stond stil en de maan bleef staan, totdat het volk zich op zijn vijand gewroken had. En dit werd als geschiedschrijving dusdanig in het oude Israël genoteerd: Is dit niet geschreven in het Boek des Oprechten? De zon nu bleef staan midden aan de hemel en haastte zich niet onder te gaan omstreeks een volle dag. Een dag als deze is er noch vroeger, noch later ooit geweest, waarop de HERE zó iemands stem verhoorde, want de HERE streed voor Israël. Dat de zon op het woord van Jozua stil stond verhaalt de Bijbel volgens het kijkbeeld van Jozua en niet volgens het natuurwetenschappelijk wereldbeeld. Het kijkbeeld van Jozua was overigens hetzelfde als ons hedendaags taalgebruik in het derde millennium na Christus, gewoon de taal van de alledaagse waarneming wanneer ook wij vandaag zeggen: dat de zon opkomt en ondergaat en iedereen begrijpt wat bedoelt wordt.

De Bijbel is evenzo duidelijk op de wijze zoals het Assyrische leger van Sanherib voor de poorten van Jeruzalem in 709 v. Chr. door de Engel des HEEREN geslagen werd. Ook deze geschiedenis had Velikovsky s aandacht en voor Patten en zijn medewerkers was dit het vertrekpunt voor hun reis in de tijd ter plaatsing van de cyclus van meganatuurcatastrofes op de tijdsbalk. Na het afdruipen van het Assyrische leger in 709 v. Chr. verhaalt de Bijbel (Jesaja 38:1-8) dat de schaduw van de zon tien treden op de zonnewijzer van koning Achaz terugging.

Jesaja 38:7 En dit zal u het teken zijn van des HEREN kant, dat de HERE ook doen zal wat Hij gesproken heeft: 8 zie, Ik doe de schaduw op de treden waarlangs zij door de zon op de trap van Achaz is afgedaald, weer tien treden teruggaan. En de zon ging tien treden terug op de treden die zij gedaald was. (NBG 1951)

De historische Bijbelboeken 2 Koningen 20:1-11 en 2 Kronieken 32: 24-26 vermelden eveneens, deze door de profeet Jesaja opgeschreven geschiedenis. De Trap van Achaz was een zonnewijzer zoals zij ook in Egypte gebruikt werden. We weten alleen niet hoe hoog de zonnewijzer was maar de onderzoekers Donald W. Patten, Ronald R. Hatch en Loren C. Steinhauer maken hun berekeningen op basis van een hoogte van zestig voet of ongeveer achttien meter met een breedte van acht tot tien voet aan de basis.

Dat de zon inderdaad in 1443 v. Chr. ten tijde van Jozua een volle dag stilstond, en dat de aarde nogmaals in haar rotatie om de zon verstoord werd tijdens de regeerperiode van Hizkia van Juda, heeft de autodidact Dr. I. Velikovsky met zijn bestsellerboek Werelden in botsing, 1950, hfst.1, het eerst onder de aandacht gebracht. Velikovsky toont op basis van de mythologieën van de oude volken in zijn boek aan dat het fenomeen van het stilstaan van de zon ook bij andere volken werd waargenomen en genoteerd. Eén voorbeeld is Herodotos (Boek 2:142b). De oudheidhistoricus Herodotos schrijft o.a. over waargenomen zonfenomenen in het oude Egypte: In this time they said that the sun had moved four times from his accustomed place of rising, and where he now sets he had thence twice had his rising, and in the place from whence he now rises he had twice had his setting; and in the meantime nothing in Egypt had been changed from its usual state, neither that which comes from the earth nor that which comes to them from the river nor that which concerns diseases or deaths.

De wereld van de oudheid werd blijkbaar vanaf het jaar 2341/2340 v. Chr. met de zondvloed tot en met het jaar 709 v. Chr. door een cyclus van meganatuurcatastrofes van kosmische oorsprong, geplaagd. Aan de meganatuurcatastrofe van kosmische oorsprong van 1443 v. Chr. ging de meganatuurcatastrofe ten tijde van Job vooraf. Zie het artikel op dit blog van 07.04.2016, zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?startdatum=1459720800&stopdatum=1460325600

Na het ter kennis nemen van het werk van Velikovsky kwam later in de jaren negentig de al eerder vermelde studie van Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer, The Long Day of Joshua and Six Other Catastrophes, onder mijn aandacht. Deze geleerden gaan nog gedetailleerder te werk en leveren een schema met een cyclus van catastrofes van 2484 v. Chr. tot 701 v. Chr. Door de cyclus vanaf het foutieve ankerjaar 701 v. Chr. in te vullen, gaan historisch-chronologische verbanden verloren. Een voorbeeld is het bekende jaartal 776 v. Chr. met de instelling van de Olympische Spelen door de Grieken als dank naar hun goden toe, toen een verwachte ramp werd afgewend. Het is een ankerjaar waar we met zekerheid de cyclus van rampen mee kunnen linken. Heel de wereld hield tegen het jaar 776 v. Chr. de adem in voor de aangekondigde ramp die planeet aarde dan opnieuw zou treffen. Het is het jaar van de aardbeving ten tijde van koning Uzzia/Azaria. Het is ook het jaar van de geprofeteerde ramp die de Hebreeuwse profeet Jona naar Nineveh bracht.

Wanneer men vanaf oktober in het jaar 776 v. Chr. 54 jaar en zes maanden op de tijdsbalk naar voor en naar achter rekent arriveert men in 830 en 722 v. Chr. Het verkregen jaartal 722 v. Chr. is hier opmerkelijk omdat dit jaar volgens de Bijbelse chronologie in het voorjaar de dood zag van koning Achaz, de vader van Hizkia, met een historische vermelding van een kosmisch fenomeen. Een Joodse legende verhaalt namelijk dat op de dag dat koning Achaz stierf er slechts gedurende twee uur daglicht was (Louis Ginzberg, Legends of the Jews, Volume IV, Bible Times and Characters. From Joshua to Esther).

In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstukken: Jozua en de inbezitneming van Kanaän, blz. 121-142, Richteren 5:20 van de hemel streden de sterren, blz. 157-168, De opgerichte steen van Samuël te Eben-Haëzer, blz. 169-178, de profeet Amos en het dateren van de meganatuurcatastrofe waar hij het begin van zijn bediening aan koppelt, blz. 271-278, de noodzakelijke kalenderhervorming van de achtste eeuw v. Chr. blz.331-338, - heb ik de cyclus van genoteerde meganatuurcatastrofes van de geleerden Patten, Hatch, Steinhauer: The Long Day of Joshua and Six Other Catastrophes, 1973, gedateerd en op de tijdsbalk verankerd.

De cyclus van verstoringen van de loop van de aarde omheen de zon was de oorzaak dat in de achtste eeuw v. Chr. een kalenderhervorming nodig werd. Een aantoonbare Bijbelshistorische kalenderwijziging in de achtste eeuw voor Christus blijft uiteraard onaanvaardbaar voor de wetenschap der orthodoxe kosmologie die volgens de evolutietheorie de uniformiteittheorie volgt. 'The present is the key to the past': vanuit deze theorie neemt men aan dat wat men tegenwoordig in de kosmos vaststelt altijd zo geweest is. Alle vermeldingen naar kalenderwijzigingen in de achtste eeuw voor Christus worden door hen, als een slecht lezen van de hemellichamen door de oudheidastronomen verklaard. En de mythologieën die aangehaald worden ter staving van meganatuurcatastrofes van kosmische oorsprong worden sowieso niet serieus genomen.

De boodschap van de moderne evolutionistische geïnspireerde kosmologie voor de mens is dat het heelal en in het bijzonder ons zonnestelsel veilig is. De theorie dat de planeet aarde in een recent verleden, de laatste slechts 2700 jaar geleden, door een serie kosmische catastrofes getroffen werd, wordt afgewezen. Het laatste boek dat de controversiële onderzoeker Dr. Immanuël Velikovsky (1895/1979) schreef was gewijd aan dit fenomeen dat hij noemde een collectief geheugenverlies van de moderne mensheid. Velikovsky omschreef het als het volgt: De herinnering aan catastrofes werd uitgewist, niet door gebrek aan geschreven overleveringen, maar door een kenmerkend proces, dat later gehele naties, tezamen met hun geletterden, in deze overleveringen allegorieën of vergelijkingen deed zien, terwijl in werkelijkheid kosmische natuur-verstoringen daarin heel duidelijk stonden beschreven.

Het vergt moed om tegen de algemene stroming in te gaan. Het is dan ook lovenswaardig dat de vak-wetenschappers Donald W. Patten, Ronald R. Hatch and Loren C. Steinhauer dit werk ter hand hebben genomen.

In verband met de titel van ons artikel moet de conclusie zijn dat indien er in werkelijkheid een cyclus van meganatuurcatastrofes van kosmische oorsprong heeft plaatsgevonden waarbij de aarde in haar rotatie om de zon meerdere malen verstoord werd, men ook geen exacte zonsverduisteringen voorbij het jaar 709 v. Chr. in de tijd terug kan berekenen. Het ankerjaar van de Assyriologie met de genoteerde veronderstelde zonsverduistering over Nineveh in 763 v. Chr. komt hiermee op losse schroeven te zitten, en kunnen we een alternatief jaartal bepalen op basis van de catastrofecyclus.

Naar mijn weten is er maar één onderzoeker geweest die op het feit van de kosmische catastrofe in het veertiende regeringsjaar van Hizkia wees en het gevolg voor exacte zonsverduisteringberekeningen voorbij dit jaar de tijd in, en dat is de heer Christoph Marx. Zijn opmerking werd gepubliceerd in het Amerikaanse magazine Ancient History and Catastrophism in juni 1980 maar kreeg geen bijval en niemand maakte naar mijn weten, daarna gebruik van zijn bevinding. De Assyriologie blijkt nog een heiliger koe dan de Egyptologie te zijn.

De genoteerde zonsverduistering over Nineveh ten tijde van de koning Assur Dan III in het eponiem van Bur-Saggile heb ik in mijn boek De Assyriologie herzien, 2012, verankerd met het jaar van de meganatuurcatastrofe ten tijde van de profeet Amos in 800 v. Chr.

In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2016, blz. 271-278 heb ik een hoofdstuk geschreven over de profeet Amos en het dateren van de meganatuurcatastrofe van kosmische oorsprong waar hij het begin van zijn bediening aan koppelt.

Amos 8:9 Te dien dage zal het geschieden, luidt het woord van de Here HERE, dat Ik op de middag de zon zal doen schuilgaan en bij klaarlichte dag het land in het donker zal zetten. 10 Dan zal Ik uw feesten in rouw verkeren, en al uw liederen in klaagzang. Dan zal Ik rouwgewaad brengen op alle heupen en kaalheid op elk hoofd. En Ik zal het maken als de rouw over een eniggeborene en het einde ervan als een bittere dag.

De profeet Amos (4: 11) vergelijkt de ongewone zonsverduistering met de ramp die Sodom en Gomorra een millennium eerder getroffen had: Ik heb onder u een omkering aangericht, gelijk God Sodom en Gomorra omgekeerd heeft, zodat gij gelijk zijt geworden aan een brandhout uit het vuur gerukt.

Wanneer ik dus de aardbeving ten tijde van de profeet Amos een meganatuurcatastrofe noemde heb ik niet overdreven. De ramp die het Midden-Oosten en heel de wereld in 800 v. Chr. trof was gelijk aan het geweld toen Sodom en Gomorra in 1889 v. Chr. vernietigd werden.

Genesis 19:24 Toen liet de HERE zwavel en vuur op Sodom en Gomorra regenen, van de HERE, uit de hemel; 25 en Hij keerde die steden om, benevens de gehele Streek, met al de inwoners der steden en het gewas van de aardbodem. (NBG Vertaling 1951)

Dat de kosmos in de dagen van de profeet Amos in beroering was, was voor Velikovsky vanuit de Bijbel duidelijk. Hierna een citaat met tussen haken de namen der planeten toegevoegd:

Amos 5:8 Die het Zevengesternte (KHIMA=Saturnus) en den Orion (KHESIL=Mars) maakt (ordonneert), en de doodsschaduw in den morgenstond verandert, en den dag als den nacht verduistert; Die de wateren der zee roept, en giet ze uit op den aardbodem, HEERE is Zijn Naam. 9 Die Zich verkwikt door verwoesting over een sterke; zodat de verwoesting komt over een vesting. (Statenvertaling)

Het jaartal 800 v. Chr. is het jaar waar we arriveren wanneer we de regeerperiodes van de Assyrische koningen vanaf Salmaneser III op de tijdsbalk invullen. In het artikel van 23.01.2017 heb ik de regeerperiode van Salmaneser III met het rampjaar 860 v. Chr. verbonden. Al de koningen van Assyrië en hun vermelde regeerperioden van Salmaneser III af tot Assur Dan III hebben aldus in mijn studie op de tijdsbalk hun plaats gevonden. Het is opmerkelijk hoe Salmaneser III en Assur Dan III via twee genoteerde meganatuurcatastrofes met elkaar verbonden zijn, en aldus op de tijdsbalk meer dan een ankerpunt opleveren, in tegenstelling tot de conventionele zonsverduistering van 763 v. Chr. met slechts een ankerpunt.

Na de regeerperiode van Assur Dan III in 790 v. Chr. merken we op het bijgevoegde schema de regeerperiode van Assur Nerari V die tot 782 v. Chr. loopt, waarna in Assyrië revolutie uitbreekt en de eerder beschreven damnatio memoriae een aanvang neemt. Het hierboven getoonde schema sluit aan bij het getoonde schema in het artikel van 16.01.2017, de Assyrische koning Jareb uit de achtste eeuw v. Chr. Zie link:

http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?ID=2958853

Het was een periode van anarchie in Assyrië waar we de Griekse legende van Sardanapallos kunnen onderbrengen, samen met de Bijbels-Assyrische koning Jareb en het optreden van de profeet Jona te Nineveh in 776 v. Chr. met de afgewende ramp.

Wordt vervolgd

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder

Recente publicaties van Robert De Telder

EXODUS, 2016, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/102331

De Zonaanbidder, 2016, zie link: http://www.bravenewbooks.nl/books/87999