't Is erg, 't is erg. 7 jaar heb ik het gekund. Met veel motivatie. Mijn werk. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Al een heel zwaar jaar gehad toen mijn kleinste geboren werd, 3 jaar terug. Ja, ik had dan eigenlijk al 3 kindjes : de winkel en mijn 2 kids. En dan nog een man waar je rekening mee probeert te houden, maar die door al je bezigheden deftig naar achteren geschoven wordt.
Grote belasting op je relatie. Soms haast niet uit te houden voor beide partijen. De stress, het werk, de kids, etc...
En nu, dat is alsof ik in een grote zak gevallen ben. De zak van 'waar is mijn goesting' ?
Ik veronderstel dat als de winkel opengaat ik wel weer mijn draai zal vinden.
Mijn man is dus van gisteren al bezig aan kleinigheden, vandaag al het serieuse werk, van vanmorgen 9h30 tot vanavond 20h. Morgen terug, vrijdag terug en zaterdag is de winkel dan open. Ik heb al een stuk administratie gedaan, eten klaargemaakt, wat voor de kids gekeken, boodschappen voor de winkel gedaan.... Ik heb dus eigenlijk niet zo met die snee gewerkt, want tussenin dwaalde ik wel es af naar dit of FB, ook al zo'n verslaving die ze beter niet hadden uitgevonden.
En in m'n binnenste erger ik mij er aan dat het weeral 20 h is. Op gewone werkdagen is ht minstens 21 h....
Wat heb je dan nog aan je dag?
7 jaar heb ik mij kromgewerkt. Nu wil ik het anders. Ik wil nog wel veel werken, maar ik kan er niet meer tegen dat het 's avonds altijd zo laat is, dat het de zondagmiddag 14h30 is tegen dat we gedaan hebben. Niks heb je nog voor jezelf, voor je kids, voor je partner. Het enigste wat je er van wordt is stressy en kort van stof.
En seffens zijn we oud en versleten. Maarja, ik denk dat het bij ons zal zijn : eerst versleten en dan oud...
Tja, wat doe je er aan ? Verder ploeteren... Ik kan niet anders. Het is als het zwaard van Damocles, of hoe heet die typ ook weer, die boven mijn hoofd hangt. Want sowieso zit ik nog met tal van afbetalingen aan mijn been tegen dat ik zo'n jaar of 65 ben.
En dan kan ik in't oudemannenhuis gaan zit. Of oudevrouwenhuis. Nu liever tussen de mannen :) Dan voel ik mij misschien weer wat aantrekkelijk als ik als oude vrouw van al die oude mannen aantrek heb :D
Ik was altijd positief, ik zag het altijd zitten, veel meer dan mijn man. Die eerder pessimistisch ingesteld is van mentaliteit.
Maar nu kan ik dat niet altijd meer. Positief zijn.
Het komt misschien wel weer terug.
|
