Het stukje hieronder is geschreven eind 2007. Dit is één van de zwaarste dagen uit mijn huwelijksleven geweest.
Ik heb achteraf veel gehuild, veel nagedacht, de tijd wat laten passeren, proberen te relativeren, bij te sturen.
Ik heb mij toen sterk gemaakt met het voornemen dat ik ooit in mijn huwelijksleven, als de dag en de tijd er rijp voor was,  mijn man 1 x zal bedriegen met een ander, die ik graag zie, gewoon omdat mijn ziel zo gekrenkt was.
Omdat er geen respect was voor mij. Ik was gewoon een grote nul die avond, een hoopje 'stront'.
In deze situatie zouden er veel gezegd hebben: 'adieu' en trek je plan.

Mijn enthousiasme is momenteel NUL.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mijn moed is NUL.

Mijn doorzettingsvermogen NUL.

Ik draai in het rond zoals in een NUL.

Ik ben een NUL.

De deur is zondag heel hard toegeslagen.

Ik blijk compleet in de fout te zitten.

Ik weet niet hoe ik het best kan verbeteren.

Ik weet wel dat ik in bepaalde dingen voor een stuk fout zit,

Maar het is niet altijd zo vanzelfsprekend om dat op te lossen.

Ik ben de verkeerde vrouw op de verkeerde plaats met het verkeerde karakter.

Ik los de verwachtingen verkeerd in.

Ik voldoe niet aan de eisen.

Het is zoals een koffietas die een barst krijgt.

Bij iedere slag wordt die barst dieper, harder.

Het lijkt of ze niet meer te overkomen valt….

Ik zie geen oplossing. Ik zie geen uitweg. Ik weet het niet.

Ik weet niet hoe ik het moet doen om goed te doen

En ik ben toch nog altijd ik.

Het lijkt eerder dat we in een neerwaartse spiraal zitten dan in een opwaartse.

Ik zou de zon willen toveren, maar ik kan het niet.

Het is de donder en de storm die ik naar boven haal.

Zijn wij 2 verkeerde karakters te samen of wat is dat eigenlijk ?

Ben ik zo’n subbetut of liggen de verwachtingen te hoog ?

Alles wat verkeerd loopt is mijn fout. Dus zal dat nu ook wel zo zijn.

Ik zou willen schrijven maar ik lijk toch nog niet de juiste expressies te vinden. En dat lost ook niks op.

Is er dan geen oplossing ?

Het lijkt alsof we in een straat zonder einde zitten, waar de putten steeds maar dieper worden.

Ik wil er tegen niemand van praten, want het zijn onze zaken.

Maar hier praten lukt blijkbaar ook niet, dat kan enkel op een briesende en geweldige manier.

Ik weet het echt niet. Ik weet niet welke oplossing er is om goed te doen.

Mijn motivatie is momenteel NUL, want ik weet het niet meer….

Telkens is het mis…

En als de storm zo hardt waait, dan wordt er een deur dichtgeslagen. Ik kan ze niet zomaar openen, want het doet te veel pijn.

En zo sluit ik mij nog meer af.

Misschien is de enige oplossing : doe wat je het beste vindt.

Ga door in wat je in je achterhoofd denkt, maar niet uit.

Ik weet het niet.

Er moet een oplossing komen. Liefst een positieve voor ons beiden.

Ik voel mij een verdwaalde geest.