't Is erg, 't is erg. 7 jaar heb ik het gekund. Met veel motivatie. Mijn werk. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Al een heel zwaar jaar gehad toen mijn kleinste geboren werd, 3 jaar terug. Ja, ik had dan eigenlijk al 3 kindjes : de winkel en mijn 2 kids. En dan nog een man waar je rekening mee probeert te houden, maar die door al je bezigheden deftig naar achteren geschoven wordt. Grote belasting op je relatie. Soms haast niet uit te houden voor beide partijen. De stress, het werk, de kids, etc... En nu, dat is alsof ik in een grote zak gevallen ben. De zak van 'waar is mijn goesting' ?
Ik veronderstel dat als de winkel opengaat ik wel weer mijn draai zal vinden. Mijn man is dus van gisteren al bezig aan kleinigheden, vandaag al het serieuse werk, van vanmorgen 9h30 tot vanavond 20h. Morgen terug, vrijdag terug en zaterdag is de winkel dan open. Ik heb al een stuk administratie gedaan, eten klaargemaakt, wat voor de kids gekeken, boodschappen voor de winkel gedaan.... Ik heb dus eigenlijk niet zo met die snee gewerkt, want tussenin dwaalde ik wel es af naar dit of FB, ook al zo'n verslaving die ze beter niet hadden uitgevonden. En in m'n binnenste erger ik mij er aan dat het weeral 20 h is. Op gewone werkdagen is ht minstens 21 h.... Wat heb je dan nog aan je dag?
7 jaar heb ik mij kromgewerkt. Nu wil ik het anders. Ik wil nog wel veel werken, maar ik kan er niet meer tegen dat het 's avonds altijd zo laat is, dat het de zondagmiddag 14h30 is tegen dat we gedaan hebben. Niks heb je nog voor jezelf, voor je kids, voor je partner. Het enigste wat je er van wordt is stressy en kort van stof. En seffens zijn we oud en versleten. Maarja, ik denk dat het bij ons zal zijn : eerst versleten en dan oud...
Tja, wat doe je er aan ? Verder ploeteren... Ik kan niet anders. Het is als het zwaard van Damocles, of hoe heet die typ ook weer, die boven mijn hoofd hangt. Want sowieso zit ik nog met tal van afbetalingen aan mijn been tegen dat ik zo'n jaar of 65 ben.
En dan kan ik in't oudemannenhuis gaan zit. Of oudevrouwenhuis. Nu liever tussen de mannen :) Dan voel ik mij misschien weer wat aantrekkelijk als ik als oude vrouw van al die oude mannen aantrek heb :D
Ik was altijd positief, ik zag het altijd zitten, veel meer dan mijn man. Die eerder pessimistisch ingesteld is van mentaliteit. Maar nu kan ik dat niet altijd meer. Positief zijn. Het komt misschien wel weer terug.
Soms kom je iemand tegen in je leven die meer indruk op je maakt dan de anderen.
Je probeert het te vergeten je denkt dit is geen realiteit je kan dit niet doen
Want er zijn zoveel andere dingen waarvoor je het niet kan of niet mag doen
En toch het blijft aan je hangen .
Telkens weer een rode kop, telkens weer die trilling in die handen, telkens weer proberen
zo gewoon mogelijk te doen.
Het is lang geleden dat ik er zon last van had, en al zo lang.
Het beheerst mijn dag. De uren dat die iemand al door mijn hoofd gespeeld heeft het laatste jaar, het is niet normaal. En dan denk ik : mocht dit toch werkelijkheid worden : zou die iemand dan ook de persoon zijn zoals ik die verwacht ? Of zou ik als van uit de lucht op een harde steen vallen ?
Soms denk ik : als een ander het tegenkomt, waarom mag ik dat dan niet tegenkomen?
Het kan toch zijn dat ik mijn man niet kan missen, maar het kan toch ook dat ik nog iets voel voor iemand anders ?
Moet ik mij aan mijn klassiek stramien houden ? Of kan er naast mijn vaste relatie nog iets zijn ? Zou ik dat DURVEN wagen mocht ik er mee geconfronteerd worden ?
En dan denk ik : als ik er eens kan over dromen, dan voel ik mij er beter bij, en ben ik niemand tot last . Een fictieve relatie waarmee ik niemand ambeteer
- een ander moment - t Heeft iets te maken met mijn hormonen. Ze worden zo wild. Het is sterker dan mezelf.
Sluiten die wilde dansen in mijn lichaam aan met de realiteit ?
- een ander moment - Pfft ik heb het weer lastig vandaag. Ik weet dat x voor een paar dagen weg is. Ik wil x iedere dag zien of horen. Das toch ook niet normaal. Ik baseer mij op onreeële feiten.
Het is een droom die ik niet zou durven geloven, mocht het waar zijn dat omgekeerd die hormoontjes ook zo daveren in zijn lijf. Maar er is daar toch geen gezond vervolg voor. Je kan elkaar enkel graag zien, maar er niet echt mee naar buiten komen. En daarom probeer ik het zoveel mogelijk te onderdrukken en om te zetten in : maak er een goeie vriendschap van.
Maar x is gewoonweg zo tegen iedereen zeker zoals hij tegen mij is
Ja, het kan een getrouwde vrouw ook overkomen, ondanks het feit dat ze haar eigen man toch ook wel graag ziet, moeilijk zou kunnen missen. Je ergert je altijd aan dingen als je hele dagen samen werkt, en je wilt elkaar ook wel vrijheid en ruimte geven. En je zou toch nog altijd opkomen voor elkaar, dat weet ik. Maar het is soms zo verstikkend, altijd maar tesamen heel die boel verder sleuren, het proberen te verbeteren, uit het slop te trekken waar we nog niet uit zijn.
- een ander moment - Geîriteerd omdat we weer moeten beginnen werken, of geïriteerd omdat ik weet dat x weg is ? Door het een beetje er uit te schrijven, heb ik voor mezelf al iets overwonnen, denk ik. Dat ik het meer een plaats kan geven, dat ik er zo niet meer van af zie. Dat ik weet dat dit alles altijd fictief zal blijven. Dat het beter zo is. Want waarschijnlijk heeft hij zo ook wel zijn privé-wegen, waar ik de details niet van ken. Ik weet dat hij alleen is, maar dat wil daarom niet zeggen dat er iets broedt voor iemand anders, of dat hij wacht op iemand. En bij momenten zie ik er dan toch weer van af. Maar maak je geen illussies, meid, je bent een getrouwde vrouw. Hij DENKT daar gewoon niet aan dat ook ik kan een boontje hebben voor hem. Een heel groot boontje wel....
Het verlof is bijna gedaan en ik zie het eigenlijk echt niet zitten om er opnieuw in te vliegen. Ik ben zelfstandig. Samen met mijn man. Pffft .... de sleur ... het ju-ju-ju .... het nooit-geen-tijd-voor-je-kids-voor-je-eigen-en-voor-je-partner .... Je altijd overal naar toe moeten haasten, je door je financiën slepen, je door je huishoudelijk werk slepen, je door je administratie slepen, nooit iets volledig kunnen afwerken zoals het hoort. Er overal met de grove borstel moeten doorgaan, maar toch fijn afwerken. Ik ben het moe om altijd maar te moeten hollen. Ik ben bezig het aan't afreageren op mijn man, met te zagen... Maar er verandert toch weer niks, en we komen toch weer geen stap vooruit .... alles blijft onveranderd. Er is niks die je moed kan geven om terug gemotiveerd te starten. Dat zorgt dan natuurlijk weer voor spanningen. Ik kan er ook niet tegen dat er van onze kleine 3 weken verlof alweer 1 week volledig besteed wordt aan ons werk. En ik heb geen goesting. Het is zo'n mooi weer. En de kids vinden het ook wel leuk dat papa en mama iets meer tijd hebben. Ik denk dat dat mij de das omgedaan heeft : een zwaar jaar achter de rug van verbouwingen en werk en dan vertelt een oppas van't school hier in geuren en kleuren dat mijn dochter nogal een beetje content zal zijn dat haar papa en mama in verlof gaan zijn en dat ze eindelijk eens tijd gaan hebben voor hen. Pfft.... ik heb gekozen voor een zwaar leven, ewel 't is een zwaar leven. En na 7 jaar wordt het mij plots te veel heb ik de indruk.
