Pfft ... ik heb soms meer zorgen dan dat ik aan kan...
Ik ben bezig aan mijn administratie en ik krijg het al weer warm aan alle kanten. Juist na een verlof volgen er altijd nog meer rappels dan anders ... Ik weet weer niet welke ik nu het best eerst betaal.... Pfft... het is soms zo lastig.... En tegen mijn man kan ik er ook niet te veel over palaberen, of ik heb er nog een hoop gezeur bij .... Het zal weer sleuren en trekken zijn de eerste weken, en ook mijn man er terug op attent maken, dat hij niet TE veel moet aankopen. Ik heb het al honderdduizend keer gevraagd. Hij is al veel verminderd in wat hij aankoopt. Maar hij wil zijn aanbod altijd VEEL te groot maken. Waardoor we veel te veel nodig hebben, en waardoor we veel te veel over hebben... Ik hoop dat we nu tegen eind dit jaar toch eens voor een groot stuk door deze financiële zorgen zijn. Want ik ben het kotsmoe. En ik wil ook niet steeds mijn ouders blijven aanklampen... En dan moeten we nu al direct weer zo'n grote investering doen, omdat we niet anders kunnen.... Pfft...
Ik kreeg het deze namiddag weer op mijn heupen van dat manakiaal gedoe van mijn man. Ik was zodanig gefrustreerd dat ik naar de winkel geweest ben achter een paar repen chocolade. Die heb ik na elkaar opgegeten ... aiaiaiai ... En gisteren heb ik al een doos van die Bahlsen-koekjes naar binnen gewerkt. Eergisteren ook al. Mijn weegschaal : amai, het is direct al 1.5 kg erbij op een week. Volgende week moet ik weer op controle. Ik hoop ze er weer af te hebben, maar ik zal een beetje minder gefrustreerd moeten zijn denk ik. Ik ben soms zo danig getoucheerd dat ik kan beginnen wenen waar ik zit. Of dat ik soms eens roepend reageer, als ik mij kwaad maak. Want ja, ik kan ook tegen niet veel tegenwoordig. Ik weet dat ik niet ongelukkig of ontvreden mag zijn, want ik ben gezond. Fysisch ben ik normaal volledig in orde. Maar misschien ben ik psychisch wel zwakker aan het worden. Vroeger dacht ik dat ik alle stormen aankon, dat niks of niemand mij kon klein krijgen. Ik heb mijn mening toch al herzien. Ook mijn persoon is niet sterk genoeg om alles te trotseren. Ik kan ook een krak krijgen. En ik denk dat dat een gevaarlijk beestje is dat voorzichtig in je lichaam sluipt en steeds meer en meer aan je begint te vreten... Of dat je zo eens een duw krijgt van dat beestje en omvalt en dat je moet krabbelen om weer recht te raken. En dat je plotse moed nog altijd het beste geneesmiddel is, of een klein stom feit, waardoor je zegt : ahja .... Vroeger zag je al die 18-jarigen, blij en vrolijk met honderdduizend toekomstplannen, toen ze uit de middelbare kwamen. Als je eens 20 jaar verder kijkt is er al veel vergrijsd en veel versaaid en vele van die toekomstplannen en idealen in mist opgegaan. Ook al doordat iedereen wel meer verantwoordelijkheid en zorgen heeft dan 20 jaar terug...
Ik zat zonet eens de paar blogs die ik al geschreven heb, te herlezen. Toen ik 16 was had ik ook een dagboek. Ik verstopte het in onze oude schuur aan een gat dat aan de trap zat onder de vloer. Daar had ik dan een balpen bijgestoken, en als ik dan wegglipte naar buiten, kroop ik dan naar de zolder van die schuur en haalde er mijn dagboekje uit. Het is mooi als je dat nu eens terug leest. Maar toch merk ik vaak dat ik ook schreef 'in 't teken van'. Ik bedoel daarmee, ik durfde niet vrijuit te schrijven, ik was altijd een beetje bang dat mijn ma die zou vinden en er dan haar commentaar over hebben. Ik weet dat ze vroeger nog mijn boekentas heeft zitten uitpluizen. Als kind vindt je dat verkeerd. Als ouder minder. Het is een soort onrechtstreekse controle. Maar ik had haar zo eens betrapt en ik was daar ontzettend kwaad voor maar durfde er ook niet zo veel van zeggen, dat was toen zo'n tijd. Ik vertrouwde haar alleen minder. Ik begrijp nu ook wel beter het leven van mijn moeder vroeger. Waarom ze bepaalde dingen deed. Die ze de dag van vandaag misschien anders zou doen omdat het nu ook een andere tijd is. Ik denk dat een vrouw, als ze haar gezin wil behouden, veel moet zwijgen, veel relativeren, veel oogjes toedoen, en vooral veel zichzelf vergeten.....
Kijk, ik heb toch al weer zitten snakken naar mijn man hé vandaag. Maarja, dat is ook dezelfde niet meer als een week geleden. Die loopt met een vies smoel rond, als hij iets vraagt is het eerder op een toon als tegen een hond. Snak en bijt. Ewel daar snak en bijt je ook van. Ik ben ook een volwaardig mens. Ik moet niet als een koningin behandeld worden, maar de manier waarop je iets vraagt aan iemand kan veel doen aan de motivatie van die persoon. En als je er tegen praat, dan praat je tegen een muur. En als hij al zijn mond open doet, dan geeft hij je de indruk dat je eigenlijk echt maar weinig uitsteekt. En soms moet je al weer eens oppassen als je net voor zijn voeten loopt dat je er niet onder zit bij wijze van spreken. Ik versta het heel goed dat er heel veel voorbereiding is, en het technische gedeelte valt grotendeels op hem. Maar soms overdrijft hij toch ook wel vind ik. De administratieve kant is voor mij. Tja, samenwerken .... Op zo'n manier is het niet erg motiverend...
't Is erg, 't is erg. 7 jaar heb ik het gekund. Met veel motivatie. Mijn werk. Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Al een heel zwaar jaar gehad toen mijn kleinste geboren werd, 3 jaar terug. Ja, ik had dan eigenlijk al 3 kindjes : de winkel en mijn 2 kids. En dan nog een man waar je rekening mee probeert te houden, maar die door al je bezigheden deftig naar achteren geschoven wordt. Grote belasting op je relatie. Soms haast niet uit te houden voor beide partijen. De stress, het werk, de kids, etc... En nu, dat is alsof ik in een grote zak gevallen ben. De zak van 'waar is mijn goesting' ?
Ik veronderstel dat als de winkel opengaat ik wel weer mijn draai zal vinden. Mijn man is dus van gisteren al bezig aan kleinigheden, vandaag al het serieuse werk, van vanmorgen 9h30 tot vanavond 20h. Morgen terug, vrijdag terug en zaterdag is de winkel dan open. Ik heb al een stuk administratie gedaan, eten klaargemaakt, wat voor de kids gekeken, boodschappen voor de winkel gedaan.... Ik heb dus eigenlijk niet zo met die snee gewerkt, want tussenin dwaalde ik wel es af naar dit of FB, ook al zo'n verslaving die ze beter niet hadden uitgevonden. En in m'n binnenste erger ik mij er aan dat het weeral 20 h is. Op gewone werkdagen is ht minstens 21 h.... Wat heb je dan nog aan je dag?
7 jaar heb ik mij kromgewerkt. Nu wil ik het anders. Ik wil nog wel veel werken, maar ik kan er niet meer tegen dat het 's avonds altijd zo laat is, dat het de zondagmiddag 14h30 is tegen dat we gedaan hebben. Niks heb je nog voor jezelf, voor je kids, voor je partner. Het enigste wat je er van wordt is stressy en kort van stof. En seffens zijn we oud en versleten. Maarja, ik denk dat het bij ons zal zijn : eerst versleten en dan oud...
Tja, wat doe je er aan ? Verder ploeteren... Ik kan niet anders. Het is als het zwaard van Damocles, of hoe heet die typ ook weer, die boven mijn hoofd hangt. Want sowieso zit ik nog met tal van afbetalingen aan mijn been tegen dat ik zo'n jaar of 65 ben.
En dan kan ik in't oudemannenhuis gaan zit. Of oudevrouwenhuis. Nu liever tussen de mannen :) Dan voel ik mij misschien weer wat aantrekkelijk als ik als oude vrouw van al die oude mannen aantrek heb :D
Ik was altijd positief, ik zag het altijd zitten, veel meer dan mijn man. Die eerder pessimistisch ingesteld is van mentaliteit. Maar nu kan ik dat niet altijd meer. Positief zijn. Het komt misschien wel weer terug.
Soms kom je iemand tegen in je leven die meer indruk op je maakt dan de anderen.
Je probeert het te vergeten je denkt dit is geen realiteit je kan dit niet doen
Want er zijn zoveel andere dingen waarvoor je het niet kan of niet mag doen
En toch het blijft aan je hangen .
Telkens weer een rode kop, telkens weer die trilling in die handen, telkens weer proberen
zo gewoon mogelijk te doen.
Het is lang geleden dat ik er zon last van had, en al zo lang.
Het beheerst mijn dag. De uren dat die iemand al door mijn hoofd gespeeld heeft het laatste jaar, het is niet normaal. En dan denk ik : mocht dit toch werkelijkheid worden : zou die iemand dan ook de persoon zijn zoals ik die verwacht ? Of zou ik als van uit de lucht op een harde steen vallen ?
Soms denk ik : als een ander het tegenkomt, waarom mag ik dat dan niet tegenkomen?
Het kan toch zijn dat ik mijn man niet kan missen, maar het kan toch ook dat ik nog iets voel voor iemand anders ?
Moet ik mij aan mijn klassiek stramien houden ? Of kan er naast mijn vaste relatie nog iets zijn ? Zou ik dat DURVEN wagen mocht ik er mee geconfronteerd worden ?
En dan denk ik : als ik er eens kan over dromen, dan voel ik mij er beter bij, en ben ik niemand tot last . Een fictieve relatie waarmee ik niemand ambeteer
- een ander moment - t Heeft iets te maken met mijn hormonen. Ze worden zo wild. Het is sterker dan mezelf.
Sluiten die wilde dansen in mijn lichaam aan met de realiteit ?
- een ander moment - Pfft ik heb het weer lastig vandaag. Ik weet dat x voor een paar dagen weg is. Ik wil x iedere dag zien of horen. Das toch ook niet normaal. Ik baseer mij op onreeële feiten.
Het is een droom die ik niet zou durven geloven, mocht het waar zijn dat omgekeerd die hormoontjes ook zo daveren in zijn lijf. Maar er is daar toch geen gezond vervolg voor. Je kan elkaar enkel graag zien, maar er niet echt mee naar buiten komen. En daarom probeer ik het zoveel mogelijk te onderdrukken en om te zetten in : maak er een goeie vriendschap van.
Maar x is gewoonweg zo tegen iedereen zeker zoals hij tegen mij is
Ja, het kan een getrouwde vrouw ook overkomen, ondanks het feit dat ze haar eigen man toch ook wel graag ziet, moeilijk zou kunnen missen. Je ergert je altijd aan dingen als je hele dagen samen werkt, en je wilt elkaar ook wel vrijheid en ruimte geven. En je zou toch nog altijd opkomen voor elkaar, dat weet ik. Maar het is soms zo verstikkend, altijd maar tesamen heel die boel verder sleuren, het proberen te verbeteren, uit het slop te trekken waar we nog niet uit zijn.
- een ander moment - Geîriteerd omdat we weer moeten beginnen werken, of geïriteerd omdat ik weet dat x weg is ? Door het een beetje er uit te schrijven, heb ik voor mezelf al iets overwonnen, denk ik. Dat ik het meer een plaats kan geven, dat ik er zo niet meer van af zie. Dat ik weet dat dit alles altijd fictief zal blijven. Dat het beter zo is. Want waarschijnlijk heeft hij zo ook wel zijn privé-wegen, waar ik de details niet van ken. Ik weet dat hij alleen is, maar dat wil daarom niet zeggen dat er iets broedt voor iemand anders, of dat hij wacht op iemand. En bij momenten zie ik er dan toch weer van af. Maar maak je geen illussies, meid, je bent een getrouwde vrouw. Hij DENKT daar gewoon niet aan dat ook ik kan een boontje hebben voor hem. Een heel groot boontje wel....
Het verlof is bijna gedaan en ik zie het eigenlijk echt niet zitten om er opnieuw in te vliegen. Ik ben zelfstandig. Samen met mijn man. Pffft .... de sleur ... het ju-ju-ju .... het nooit-geen-tijd-voor-je-kids-voor-je-eigen-en-voor-je-partner .... Je altijd overal naar toe moeten haasten, je door je financiën slepen, je door je huishoudelijk werk slepen, je door je administratie slepen, nooit iets volledig kunnen afwerken zoals het hoort. Er overal met de grove borstel moeten doorgaan, maar toch fijn afwerken. Ik ben het moe om altijd maar te moeten hollen. Ik ben bezig het aan't afreageren op mijn man, met te zagen... Maar er verandert toch weer niks, en we komen toch weer geen stap vooruit .... alles blijft onveranderd. Er is niks die je moed kan geven om terug gemotiveerd te starten. Dat zorgt dan natuurlijk weer voor spanningen. Ik kan er ook niet tegen dat er van onze kleine 3 weken verlof alweer 1 week volledig besteed wordt aan ons werk. En ik heb geen goesting. Het is zo'n mooi weer. En de kids vinden het ook wel leuk dat papa en mama iets meer tijd hebben. Ik denk dat dat mij de das omgedaan heeft : een zwaar jaar achter de rug van verbouwingen en werk en dan vertelt een oppas van't school hier in geuren en kleuren dat mijn dochter nogal een beetje content zal zijn dat haar papa en mama in verlof gaan zijn en dat ze eindelijk eens tijd gaan hebben voor hen. Pfft.... ik heb gekozen voor een zwaar leven, ewel 't is een zwaar leven. En na 7 jaar wordt het mij plots te veel heb ik de indruk.
