Tja, ik zit er weer een beetje door.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wij willen hier altijd te veel hooi op onze vork nemen, maar we kunnen ook niet anders.

Het is een noodzaak.

Personeel tekort, verbouwingen, zware financiële lasten, druk in ’t werk, stof tot in mijn kasten, tijd te kort voor mijn administratie, mijn was raakt er niet door deze week, overal proberen de kerk in het midden te houden en vooral nooit klagen of zagen ….

Het is soms eens een ware strijd.

Net alsof ik iedere week een dag te kort kom….

Gisterenvoormiddag ben ik er toch eens doorgeschoten. Mijn man heeft me wijselijk gerust gelaten. De stress zit van mij niet altijd van buiten, maar er zit er nog veel meer van binnen.

Ik heb mij moeten op mijn bed leggen. Het ging gewoon niet meer. Ik was moe en het was me gewoon allemaal te veel.

Zaterdagnamiddag heel de tijd rondgetjekkeld op talons om een feestje alleen te gaan verzorgen. Zondag ons reppen naar het communiefeest van Marie waar we dan nog 1.5 uur later toekwamen dan we gevraagd waren. De aperitief konden we op ons buik schrijven. Niet dat ik een erebehandeling wens. Tja, we waren toch eigenlijk al laat hé…. We kunnen ook maar voort doen.

En als je jezelf dan ziet op een foto : 1 vaststelling : een vermoeide rode kop. Of een werkerskop. Ik was boos en ontgoocheld. De anderen hebben een hele voormiddag om zich klaar te maken. Ik rep me, kom er toe met de stoom onder mijn oksels, met een verbloeide kop, tja…. Je bent wat laat hé…. We kunnen toch niet blijven wachten …..

Ik zat wel direct op mijn paard, maar mijn ma heeft het onopvallend snel geblust ….

De maandag ben je dat aan ’t vertellen tegen 1 van je gasten : krijg je de commentaar : je moet niet denken als wij thuis komen dat wij op ons lui gat zitten hoor. Ik heb ook nooit gedaan voor x uur.

In plaats van eens te luisteren. Baf ! En het was me te veel.

Ik ben eigenlijk al de hele week vrij emotioneel. Ik moet maar iets lezen in de krant, iets zien op tv of hier iets zitten typen wat een beetje mijn hartje raakt, de tranen komen al in mijn ogen. Geen goed teken hé.

En toch mag ik niet opgeven en moet ik verder ploeteren wil ik er geraken….