Ik weet niet meer van welk hout pijlen te schieten. Ik heb nu echt geen courage meer.
De betalingsherinneringen zwieren me weer om de oren. De verkoop is TE rustig. Er moet eigenlijk iemand buiten, en we dachten aan onze kokkin, maar die houdt momenteel weer haar manieren en er komt zo veel werk aan in mei. En onze andere medewerker, die we dan wel wilden houden, sukkelt zo met haar heupen en moet een dag naar de kliniek voor een ingreep. Zij denkt dat ze meteen weer zal kunnen werken, maar wij geloven niet dat dat waar zal zijn en er komt dan ook juist een drukke week aan. Dus we zullen ons sowieso mogen voorzien op een extra.
De strijd met m'n gewicht voor de kilo's eraf lukt ook niet meteen ondanks het feit dat ik er toch wel op let. Ik weeg nu nog meer sedert ik er op let.
Allemaal zo de-couragerend.....
Ik die altijd zo veel moed heb, die het nooit wil opgeven..... die gelooft dat er altijd een oplossing is voor een probleem ..... ik zie het momenteel niet meer zitten. Je zal dat aan m'n uiterlijke kant daarom niet altijd merken .....
Weet je wat ik nu denk : er zijn inderdaad oplossingen, maar die moeten dan ook toegepast worden..... Als je ze niet toepast, dan kom je ook niet tot een resultaat....
Ik ben gisteren een weddenschap aangegaan met m'n man, waarvan ik weet dat hij 60 % overwinningskans heeft en ik 40 %.
M'n gewicht dat swingt echt de pan uit. Niet te doen. En ik weet dat hij ook een 5-tal kg meer weegt dan een tijdje geleden. Dus heb ik de weddenschap aangegaan dat wie het eerste 5 kg verlicht is zich 200 Euro nieuwe kleren mag kopen.
Gevaarlijke weddenschap voor mij, maar het is een serieuse uitdaging voor mij waardoor ik weer gemotiveerd raak om er iets aan te doen
Woensdagmorgen was ik nog boos op m'n man. Hij was weer zo nors. Pft. Ik kon zijn interesses/leefwereld in 3 à 4 woorden omschrijven in volgorde van belangrijkheid: 'werk' 'televisie' 'voetbal'........'kinderen'.........
Ik heb wat moeite met typen, dus lang zal dit niet worden. Heb vorige week een stukje van m'n middenvinger afgesneden met een snijmachine. Het zit nu nog wat ingetaped, maar zal toch vrij goed herstellen.
We zijn tot de onthutsende vaststelling gekomen dat mijn man en ik tesamen 2000 Euro per maand verdienen.
Dat wil zeggen met de uren dat wij werken dat dat neerkomt op een 3-4 Euro per uur. En dat wil ook zeggen dat als ons personeel 1500 Euro op een maand heeft voor hun gewerkte uren, wij er dan AL elk 500 verdiend hebben. Dus, wij werken voor ons personeel.
Er moeten hier dringend wijzigingen doorgevoerd worden. Soms heb ik de indruk dat mijn man het niet wil snappen, dus zal ik hem op den duur voor een voldongen feit moeten zetten.
We hebben de laatste tijd heel veel problemen met onze kokkin. Waar ik hier wel al 't één en 't ander van geschreven heb. Het is een echt scharminkel gekomen van uiterlijk, weegt amper 53 kg en ze ziet er zo skeletachtig uit, maar haar karakter is ook scharminkelachtig gekomen. Zij heeft altijd gelijk en zij heeft altijd problemen. Daar komt het op neer. Er is hier eens een hele grote discussie geweest een paar weken terug en ze is in een vlammende colère aangezet en de dag erna zonder boe of ba niet afgekomen. Wij hebben dan een aangetekend schrijven verstuurd omdat wij niet wisten of ze de volgende werkdag hier zou zijn. En plots verscheen ze hier weer ten tonele en vond het nog maar normaal dat ze de zaterdag zonder boe of ba niet afgekomen was. Ze is nu 2 of 3 weken later nog niet achter haar aangetekend stuk geweest, waar ik ook nog een paar vermeldingen in geschreven had. Dit weekend was ze terug gemist in haar bestellingen en ik gaf haar er een opmerking over, maar het was IK die haar het verkeerde papier gegeven had. Hahahaha ! Hoe durft ze. Het maakt me razend. Dus het is eigenlijk de moment om die buiten te kerelen. Met iets minder te maken en iets meer in te kopen moet het ons zeker ook lukken. Dan moeten we ook minder weg smijten, want dat is ook geld dat je in de vuilbak gooit. Maar mijn man denkt dat hij niet zonder een personeelslid minder kan. Voor hem is verminderen negatief, een afbreuk aan zijn zaak.
In mijn ogen is het : nu iemand buiten of binnen 3 jaar failliet.
Dus zal het ofwel zijn : zij buiten of ik gaan werken. Anders geraken we er niet als het zo verder gaat. Ik heb daar vorig jaar al zo veel van het geld dat ik van mijn ouders gekregen en WAAR is het naar toe ? Wij lijken er precies WEER niet te geraken. En dan kijkt mijn echtgenoot zo naar mij van : 'Moh, heb je die factuur nu nog niet betaald?' als ze ervoor bellen. Ik ben het kotsmoe : mijn kokkin en al dat geleuter. En als je dan tot de vaststelling komt van wat je het laatste jaar maar verdient hebt, dan blijf je beter in je zetel zitten.
Soms kan je ruzie maken, kibbelen. En soms kan je in ruzie zitten met je partner dat het werkelijk ten toppen uit is. Wel dat was zo van maandagavond tot woensdagnamiddag. Kleine pauze dinsdagvoormiddag..... Een mens zou het besterven, zo'n hatelijk gevoel is dat. Niks verdragen van elkaar, niks kunnen juist doen voor elkaar. Ik had echt geen idee waar het ging eindigen. Ik zag er al geen goeie afloop meer in. Gelukkig is de zon er dan weer wat door gekomen. Maar daarmee is 'het weer' nog niet stabiel hoor. Ik denk dat we terug door een moeilijke periode gaan gaan. Hoh, dat is soms zoooooo vervelend. Precies alsof wij niet echt 100 % gelukkig kunnen zijn tesamen. Precies alsof er ergens altijd wel een strootje zit te kietelen, te priemen ...... En toch : om het op te geven zie ik het helemaal niet zitten. Ik wil kijken voor de beste oplossing. Ik wil samen vooruit, maar we blijven soms zo veel haperen aan elkaar. Er is ook niet echt nog een intieme liefde.....Ik bedoel : er komt hier niet veel meer in huis. Ik weet dat dat voor een heeeeeeel groot deel aan mij ligt, maar ook voor een groot deel aan mijn husband. Als hij dan eens zin heeft dan heb ik er echt geen goesting in omdat ik, echt waar !, stokkemoe ben. Het is altijd op die momenten dat hij dan afkomt. De andere momenten dat ik dan wel nog zin heb, heeft hij nog geen tijd want dan hangt hij nog aan zijn televisie geplakt.
Het voordeel als je alleen zelfstandig bent is dat je alleen definitieve keuzes kan maken. Het nadeel van dit met twee te doen is dat je dat niet kan doen : altijd zijn er twee meningen...... En dat is hier wel een groot feit : wij zijn vaak eens verschillend van mening. Dan is hij kwaad en zegt hij : 'Wij hebben nooit hetzelfde gedacht.' Dan zeg ik : 'Omdat ik niet doe wat jij zegt. Omdat ik van een andere mening ben. We kunnen toch door er over te praten tot éénzelfde mening komen. Door dingen te bekijken, voor- en nadelen af te wegen.... ' Maar volgens hem is dat dan geen waar
Oh, het ligt misschien wel allemaal aan mezelf. Ik heb weer last van een zekere luiheid. In niks geen goesting. Het meest goesting in niks doen. Gewoon geen fut. Geen fut omdat ik er niet het gewenste resultaat van heb zeker of geen fut omdat ik geen tijd meer over heb om eens te rusten. Nooit eens rusten of weinig rusten... ECHT uitrusten zo ...... vrij van geest en arbeid..... Je krijgt er precies een schuldgevoel bij als je het wel doet. .... En ergens krijg ik dan een reactie dat het allemaal de pot op kan en dat ik het gewoon laat slingeren. Dat ik weet dat ik het wel moet doen, maar ik heb geen zin meer, geen fut meer. En dan moet ik het achteraf toch doen. En dan heb ik ook niet echt die 'rust' gehad, want ik heb me eigenlijk een beetje aan mezelf geërgerd van : 'kom doe het nu eerst, dan ben je er van af' en tussen 'pfft.... nu even niet, het is genoeg geweest'. Het besef tussen plicht en luiheid.....
Ik weet, als ik zo voort doe, dat mijn innerlijke bom op een dag toch eens gaat ontploffen en dat ik misschien wel heel erg diep ga zakken.
Voor het ogenblik ben ik weer redelijk aangekomen in gewicht en ik weet dat ik er moet op letten, maar ik zit de laatste twee dagen al weer de hele tijd te vreten als een kieken zonder kop.
En vanavond ga ik dan twee grote glazen rode wijn redelijk snel na elkaar uitdrinken, dat ik me wat 'soezig' voel (alle zorgen aan de kant!) en in m'n zetel in slaap val tegen rond 1u30 of zo (gebeurt wel af en toe eens....)
Krijg weer een baalmoment. Ben bezig aan m'n financiën en telkens komt het weer tot hetzelfde. We raken niet waar we moeten zijn.
Het blijft het eeuwige moeilijke punt tussen ons beiden. We gaan nog steeds niet genoeg vooruit. Na bespreking met de boekhouder was de bedoeling uit te zoeken waar wij onze verliezen hebben..... Ze moeten ergens bij de produceerders zitten .... ze maken te veel en ze verspillen te veel. Al 10 jaar haal ik dat aan, al 10 jaar is het geen waar. Zal ik dit steeds verder blijven aanhalen ? Mijn persoonlijke sponsoring is gedaan ! Ik heb er al veel te veel van het geld dat ik van m'n ouders kreeg ingestopt. Dan moet maar het triestige feit komen dat we er onder door gaan. Ik kan dit niet eeuwig blijven sponsoren. Het is als geld in een zak doen waar een gat in zit. Ik heb soms de indruk dat mijn man dat gewoon niet begrijpt. Ik versta ook wel dat hij heel veel werkt en dat hij opnieuw wil investeren en dat hij verder vooruit wil....... maar je moet er eerst centen voor hebben. Ik heb geen zin meer om weer iedere morgen met zorgen op te staan van wie betaal ik nu eerst ? Naar wie moet ik nu een geruststellend telefoontje doen om te sussen ? ...... Ik vind het zo hatelijk dat we tien jaar verder zijn en eigenlijk financieel belange niet zijn waar we zouden moeten zijn. Het kan ook aan mij liggen hoor. Ik weet het op den duur niet meer. Het kan ook zijn dat ik te laks in m'n werk ben of te toegefelijk op het aanhoudende opdringen van zaken die m'n man wil........ Ik heb al eens gedreigd dat als het niet vooruit gaat ik terug uit ga werken. Dat hij maar allleen zijn boel moet runnen..... En telkens als ik over die financiën begin dat het niet goed is dan is hij direct 'boink' negatief, depressief. Er kan daar precies nooit over gepraat worden .... Ofwel is het goud ofwel is het direct zwarter dan zwart....... Hij wil altijd meeeeeer...... ik wil dat dan wat afremmen omdat ik aan mijn kluiten denk..... ik krijg dan het verwijt dat je moet innoveren om vooruit te komen...... ik denk dan je moet eerst iets hebben om vooruit te kunnen komen...... Kijken we beter niet hoe we beter anders werken ? Beslissingen nemen om bepaalde dingen zelfs uit te schakelen ...... We hebben geen leven meer zoals het hoort. We werken samen 150 uur en daar is niks van privé-werk bij. (kids en zo.....) Poetsen, strijken wordt wel voor mij gedaan. Daar heb ik geen 'rooi' meer aan. Ik denk dan soms : Moesten we die 150 uur elders gaan werken we zouden nogal wat meer verdienen. Nu, zoveel uren uit gaan werken zou ook niet gaan. Dat is dan weer een 'voordeel' van ons zelfstandig zijn dat ons werk thuis ligt en dat je daardoor meer kan doen..... Tjaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah....................
Ik was het weekend toch wel wat geschrokken. We gingen naar een lokale fuif. De echtgenoot laat ze dan lustig binnenstromen bij zo'n gelegenheden. Mij stoort dat nu niet direct omdat ik dan toch rijd als we terugkomen. Is even ontstressen voor hem. Maar op een gegeven ogenblik kan je er dan toch wel meer dan genoeg binnen hebben en dat merk je dan wel aan hem. Ik vind dat hij er dan wat 'lullig' bij staat. Lichtjes staan veren ..... en je ziet dat dan aan de 'vredig, dromerige' uitdrukking op zijn gelaat. We wilden terug naar de uitgang en plots waren daar 2 kerels die wat amok begonnen te maken tegen elkaar. Hij schiet zich daar naar toe, begint zich daar in te moeien. De security was er even snel bij en gaf hem een duw dat hij er van weg was. Ik trok hem aan de arm, kwaad. Ik zeg : 'Verdorie, wat is dat hier nu met jou ? Zo ken ik je niet ! Moei je daar nu toch eens niet mee' Hij : 'Ah, ik ben altijd een 'scheider' geweest hé ! Ik wil ze altijd scheiden bij een ruzie. Mijn vrienden van vroeger kennen me zo ! Als een 'scheider'.' 'k Zeg : 'Je moet daar niet fier op zijn. Dat zijn dingen waar je je niet mee moeit. Seffens krijg je zelf nog een opdoffer ! Daarvoor zijn de security mannen aanwezig ! Dat is hun werk !' Hij : 'Ah maar ja, ik ben altijd een 'scheider' geweest. Vraag het maar aan m'n maten.' Ik heb het maar gelaten voor wat het was. Ziet dat ik zelf nog spel kreeg, want ik weet dat als hij te veel gedronken heeft hij wel rapper fysiek uit de bocht gaat. En ik dacht : 'Ah, je hebt een glaasje te veel op. Morgen bekijk je het anders.' De morgen daarna sprak ik er niet meer van, maar begon hij er zelf over dat ik zo geschrokken was van hem ? Ik zeg :: 'Ja, dat had ik nu toch niet verwacht van jou.' En hij herhaalde weer hetzelfde als de avond ervoor : 'Ah ja, ik was vroeger altijd de 'scheider'. ' Ik dacht bij mezelf : Ik maak er niet veel tumult meer van. Maar trots moet hij er ook niet op zijn. Dat is nu wel iets wat ik echt niet gedacht had van hem. Zo zie je : als je denkt iemand volledig te kennen (ook al is dat al meer dan 10 jaar) dan kan je nog eens bedrogen zijn in de mensen. Ja, het was een ontgoocheling voor mij.... maar ik probeer het zo snel mogelijk te vergeten.....
Mensen krijgen veel jokers van mij, maar eens ze uitgedeeld zijn, zijn ze op !
Ik mag wel zeggen dat vorige week een zware week geweest is. Zondag was ik lichamelijk en mentaal kapot....
Onze kokkin zit dus eigenlijk al een jaar op de sukkel. We hebben daar al heel veel begrip voor gehad, geluisterd, haar laten wenen..... Het is allemaal vorig jaar in januari begonnen. Weggegaan van de papa van haar dochter en bij een man ingetrokken met wie ze dacht dat het wel ging klikken, maar die ze eigenlijk niet kende. En toen werd de ellende steeds erger en erger.... De kilo's vlogen er af, ze stond altijd maar te huilen hier op het werk. Ik had er echt medelijden mee. Wij wilden haar dan ook zo veel mogelijk helpen, want ze stond er ook maar alleen voor. Aan haar ouders had ze al niet veel, komt ook uit een totaal kapot gezin.... Ze had zo nog de hint nodig om weer bij die man weg te gaan, maar ze dacht dat ze dat financieel niet aankon. Ik ben er zo mee bezig geweest, heb er mijn slaap voor gelaten, heb zitten zoeken op het internet achter een appartement, een huisje die niet al te veel kostte, heb gebeld naar de sociale dienst omdat ze toch met wat spoed in een sociale woning zou kunnen geraken, dat dit echt wel een dringend geval was, want ze kwijnde week per week weg. Op het werk was ze dan zeker ook niet de hartelijkste, ze sleepte ons eigenlijk allemaal mee in haar privéproblemen...... Via het internet kon ik haar info geven over interessante meubeltjes die ze via een tweedehandssite op de kop kon tikken, ik schoot haar wat geld voor zodat zij haar huur kon betalen...... We hoopten dat, eens ze geïnstalleerd was, dan eindelijk weer een beetje het goede pad zou vinden..... Toen ze nog maar een maandje alleen woonde, verzeilde ze in het uitgaansleventje (ja, ze moest terug een nieuwe partner zoeken hé, liefst zo rap mogelijk) bij twee criminele typen die iets hadden met drugs of van dat stuf of met 'gezelschapsdames'. Ze had allerlei waanideeën dat ze achtervolgd werd, dat ze in haar huis gezeten hadden, dat ze haar telefoons controleerden, dat er een brief in haar huis lag tegen dat wij haar levensloos zouden aantreffen. Want ze wilden haar van de baan ruimen omdat ze te veel wist zei ze..... Maar telkens ze een sms kreeg van die kerels, antwoordde ze terug. Dus zo werd het contact niet verbroken.... Ik was toch wat ontgoocheld. Mijn man ook. Je helpt ze op het goede pad en ze zitten nog maar in hun huis en dan lopen ze weer mee met van die crapuleuze types..... Nu, de stijl hoe ze zich kleedt trekt ook wel niet echt de deftige types aan. In plaats van eens wat de deugd van het single-leven uit te proberen. Eens tijd voor haarzelf en haar dingen. Neen, dat laat zich dan weer door zo'n types meeslepen. Wat later leerde ze dan iemand kennen van wel 11 jaar ouder. Dat bleek dus terug grote liefde te zijn. Ik geloofde dit met enige argwaan. Zo van: hoe lang zal het nu weer duren ? Als je van 't éne gat in 't andere vliegt? Nu, al bij al, het leek de goeie richting uit te gaan en die gast leek mij ook wel van 'een goede soort'. Maar kort na nieuwjaar sloeg het al weer om. Ze zag al weer spoken, betrouwde hem weer niet meer. Maar ze heeft zo'n danig laag vertrouwen in mensen dat ze altijd de verkeerde gelooft en nooit die die ze moet geloven. Ondertussen sloeg haar wat meer happy humeur weer om in totale huilbuien en korte reacties, nog minder eten dan dat ze al deed (= niks), stond ze heel de tijd te sms'en, was veel naar buiten om een sigaret op te steken, die ze dan maar half oprookt..... Het werd haar weer al te lastig en te veel. En vorige week is ze dan thuis gebleven. Ik heb grotendeels haar werk overgenomen. Het is wel gelukt, maar het is lastig. En nu zijn voor mij haar jokers op. Zij is overtuigd dat wij haar niet kunnen missen. Akkoord, het zou een aanpassing zijn, maar een nieuwe frisse wind kan ook geen kwaad. Wat ben je nog met zo'n vies spook die niet meer gemotiveerd is, die hele dagen loopt te janken over haar privé en als je haar dan eens een onbenullige opmerking heeft over haar werk direct in de aanval gaat. Want wat ik ook gemerkt heb in die week dat ze er niet was is iets wat wij in feite wel al wisten, maar niet wilden zien doordat wij haar kookkunsten best wel oké vonden. Ze is zo enorm slordig en nonchalant. Haar potten en pannen zijn vaak aangebrand, ze begint aan 2 potten tegelijk. Dingen die ze niet wil gebruiken laat ze gewoon over tijd gaan. Dan rot het of is het gewoon over datum en kan je het niet meer gebruiken. Er lag zelfs een ring en sigaret in haar keuken en die hoort daar ook niet. Er is al eens een delict geweest ivm met een knalroze kinderdiadeem die ze in haar haar had. Ik ben vooral ontgoocheld in wat je haar ook probeert duidelijk te maken of bij te brengen of in te helpen dat het precies als wind aan haar voorbij gaat. Hoeveel flessen room ik al tesamen gegoten heb, hoeveel er al in de vuilbak beland zijn.... niet te doen..... Ze kan dan misschien wel goed eten maken, maar wat weegt er op den duur het sterkste door ? Een goeiemorgen kan er 's morgens ook al niet vanaf en met oudejaar muizde ze er snel vanonder omdat ze nog weg moest en dacht dat ik haar nog een werkje ging opsulferen. Dus een prettig eindejaar heb ik van haar ook niet toegewenst gekregen. En dan staat ze verbaasd dat ik na nieuwjaar geen 3 klinkende zoenen wil geven om haar gelukkig nieuwjaar te wensen...... Ik heb me er met een fabeltje van afgeholpen, ziekjes, moe, niet in m'n haak..... En de anderen heb ik dan wel die drie klinkende zoenen gegeven 's namiddags toen ze toekwamen.... Vrijdag laatst kwam ze na een week (die ook al niet reglementair is) haar ziektebriefjes binnenbrengen. Door al een jaar niet meer te eten weegt ze enorm weinig en heeft de dokter haar gewaarschuwd dat als ze niet verdikt ze binnen moet in de kliniek. Wij hebben haar nochtans ook al dikwijls aangespoord om te eten.... de boterhammen onder haar neus geschoven.... Duidelijk geval van anorexia.... met als gevolg een verminderde nierfunctie...... Dus vrijdag kwam ze en ik was bezig aan het koken. Ik heb niet zo veel aandacht aan haar geschonken, haar briefjes ontvangen en voor de rest interesseerde haar privé-miserie mij totaal niet. Maandag is ze terug komen werken en ik ben puur zakelijk geweest tegen haar . Ik heb haar niet gevraagd hoe het met haar was. Zij vraagt dat ook niet aan mij ! Ze heeft nog nooit gevraagd of het een beetje gelukt is om het allemaal te klaren vorige week als ze er niet was. En in haar privé ben ik zeker niet meer geïnteresseerd. Het is altijd wel iets van miserie. Wij moeten de onze ook zelf oplossen. En als je van iets begint over je eigen zaken slaat ze er altijd haar haak in en begint over het hare. Luisteren doet ze niet. Het was ook zo eens over voltijds werken dat ze bezig was (ze werkt er 32) en dat ze nooit een volledig pensioen zou hebben. Ik zei : 'Het onze zal ook zo vet niet zijn.' Haar antwoord : 'Dat is MIJN probleem NIET.' Kort en krachtig. Maar dat zij geen volledig pensioen zou hebben DAT WAS EEN RAMP.' Ze had gisteren tegen één van haar collega's gezegd dat mijn gedrag allesbehalve was.... Het is zij die moet spreken. Huh. Ik denk dat we al veel te veel verdraagd hebben. Dat we veel te 'soft' met haar zijn. Want per slot van rekening geven wij haar werk, betalen wij haar ... En als zij zoveel van onze spullen in de vuilbak kiepert, gooit zij ook onze winst weg. De boekhouder heeft het vorige week ook gezegd. Dat wij ergens met een nog te grote verliespost zitten. En dat zal er wel één grote van zijn. Het is een heel lang verhaal die ik hier aan 't neertokkelen ben, maar zo die ontgoochelingen van dat laatste jaar, het zijn er te veel na elkaar. We hebben gesleept, gesleurd...... het heeft allemaal geen baat. Ze doet toch haar goesting en hulp respecteert ze toch niet. Voor mij is het genoeg geweest. Al mijn jokers zijn uitgedeeld..... Ik denk dat mochten wij haar karakter hebben, ze hier al lang buitenlag..... Haar collega zei ook nog ; 'Wat heeft zij op den duur eigenlijk nog ?' Niks. Zoveel kapotte relatie's, steeds meer miserie, steeds minder gewicht en weinig geld. Maar ze beheert het al even slordig zoals ze met onze materialen omspringt. Ik HOOP dat ze het hier snel kotsmoe is en er de brui aan geeft. Want voor ons zou het beste natuurlijk zijn als ze zelf haar opzeg geeft. Anders zou het mij nog eens geld kosten. Ik denk dat ze er al met genoeg weggelopen is......
't Zit al weer een tijdje te kriebelen. Ik wil bepaalde feiten hier toch kwijt. Ik ben ook een 'dagboekmens', al heel m'n leven.
Een beetje samengevat.
Het jaar startte met ontgoochelingen.... Op nieuwjaardag was het klinkende ruzie tussen mijn man en mij. De vermoeidheid zat er ook wel weer voor een groot stuk tussen, zo na die feestdagen, het vele werken.....
En 's avonds moesten we bij familie op bezoek en m'n 'schoonzusje' is nogal weigerachtig met haar baby'tje. Toen mijn schoonma het eindelijk eens op de arm kreeg en er zo van genoot, wou ik het ook niet meteen uit haar armen nemen. Het kindje was toen twee maanden oud en ik had het als tante nog nooit in m'n armen gehad. Dat hoeft daarom niet lang te zijn, maar dat 'prille', dat zo 'onschuldige' wil je als moeder toch wel even in je armen sluiten. Toen mijn schoonma de baby aan mij wou geven, begon mijn schoonzus angstig te roepen : 'Neen, geef mijn kindje maar hier. Neen, ik wil niet dat je het vastneemt. Neen, geef mijn kindje hier. Hij is al 2 x in de kliniek geweest en ik zou niet willen hebben dat hij weer ziek wordt.' Dat kindje was, net zoals vele baby's voor wat reflux eens terug naar de kliniek moeten gaan. Niet dat hij daar had moeten blijven slapen. Het is ook wel haar eerste kind en dan is een mens inderdaad wel wat bezorgder en beschermender, maar ik vond het er toch serieus over. Slechter alsof ik een besmet iemand was. Ik had dat kind nog niet eens in die twee maanden in mijn armen gehad. Zelfs de 'fiere peter', mijn man heeft het nog nooit in z'n armen gehad. Ik was echt in m'n gat gebeten, kon er bij beginnen huilen van ontgoocheling, en dat merkte mijn schoonbroer ook wel. En hij zo wat om mij te troosten en zijn vrouw 'recht' te praten : ''t Is niet dat je niet mag hoor, maar....' Huh ! Ik mocht dus duidelijk niet ! Maar nu heeft ze helemaal afgedaan bij mij. Ik wil dat kind nooit meer vast houden. Als ze het mij presenteren zal ik het zeker niet in mijn armen nemen. Het is al de eerste keer niet meer dat we zo raar varen. Toen het geboren was mochten we niet gaan (dat kon ik toen nog begrijpen) en de andere twee keer dat we het bezocht hebben is het alsof je op audiëntie bij de koning gaat. Ik was er heel diep van in mijn hart getroffen, want de dagen erna heb ik nog lopen huilen van ontgoocheling (en ook wel door de vermoeidheid).
Voor mijn man was er dan ook een ontgoocheling. Ik vind het ergens jammer voor hem dat hij die stomme trien die al z'n hele leven beheerst heeft altijd zo geloofd heeft. Maar ergens is het misschien wel niet slecht dat hij ontgoocheld is. Zoals ik vroeger al schreef, die vrouw was als vergif voor hem. Dat was een prille liefde en telkens ze weer in z'n leven opdook versmachtte hij er naar. Hij gaf dat wel niet toe aan mij, maar zoiets voel je.
Toen ze vorig jaar een serieuse relatie had moest ze van haar vriend alle contacten verbreken met haar verleden. Dus mijn man werd prompt 'afgedankt'. Toen het uit was, was ze daar weer. Om hem rond haar vinger te winden. Ze stelde zelf voor om eens samen te gaan nieuwjaren. (Best dat de echtgenote daar heel ruim in is ! Zij zou het zeker niet zijn in mijn geval !) En ze bleef er maar op door vragen wanneer het paste en PLOTS krijgt hij een sms'je dat ze weer bij haar vriend is, dat dat het beste is en dat ze terug alle contact verbreekt. Ik zei het dan toch maar weer tegen mijn man : 'Wat voor een vrouw is dat eigenlijk ? Dat is toch geen vriendin ? Die danken je niet zo klakkeloos af !' Hij was er het hart van in. Hij had het eerst niet gezegd, maar ik merkte het dat hij zoooooo nors was. En toen begon hij het te vertellen....... Die vrouw heeft in mijn ogen al heel zijn leven met zijn voeten gerammeld, afhankelijk van haar zinnen ! Ik heb een hekel aan haar. Ik heb niet de bitch uitgehangen tegen mijn man en ik heb hem daar redelijk vrij, misschien te vrij in gelaten. Nu, alles komt uiteindelijk toch zoals het moet komen. Als er iets onweerstaanbaars is van beide kanten dan zou je dat toch niet kunnen tegenhouden.
Zaterdag zou hij dan eens een stapje zetten met zijn beste vriend. Maar die leek allerlei foefjes voor handen te hebben om toch geen stapje te zetten. Ze waren het nochtans al meer dan een maand afgesproken dat ze er die zaterdag ene zouden gaan drinken. In feite zat hij waarschijnlijk financieel er niet zo goed voor, maar wou dat niet toegeven. Dus de lang gekoesterde verwachting om eens samen een stapje te zetten was weer omvergeblazen.......
En soms heb ik de indruk dat mijn man nu in zijn midlife-crisis zit.......
Toen we een weekje in verlof waren was hij weer eerst zo nors, zo vies, zo ..... pffft...... Je verlangt zelf naar die vrije dagen en dan loop je daar met iemand met 'een vies smoel' rond. Nu, misschien moet ik hem wat meer tijd geven om tot rust te komen, hem gewoon met rust laten. We startten met het weekend, dus als we weg wilden met de kids moesten we dat dan doen. Misschien was er eerst al beter een week voor geweest dat hij volledig tot rust gekomen was. Soms kan hij zooooooo pessimistisch zijn, zoooooooo zwartgallig. Dat is niet altijd gemakkelijk. Ik heb al meermaals gezegd tegen hem dat hij moet leren de deugd, het geluk in de kleine dingen te zien. Soms heb ik de indruk dat alleen 'perfecte' dingen, mooie dingen, die vooral geld kosten het perfecte geluk lijken voor hem. Het is precies altijd alsof hij niks heeft, dat hij de grote armoezaaier is. Maar als het is om 'geld te verdoen' dan moet het van hem precies altijd meest kosten. Om een mooi voorbeeld te geven. Ik had nog iets gekocht in 'de solden'. Twee pulls en een jeansbroek : +/- 60 Euro. Ik was positief verrast dat ik voor die prijs nog drie zo'n mooie dingen op de kop had kunnen tikken. Een paar dagen later kopen we nog iets voor hem : één jeansbroek en twee truitjes. Ook nog tijdens de soldenperiode. Totaalprijs : 210 Euro. Enkel de jeans had hij nog uit het solden-assortiment gehaald. Maar dat is typisch. Als hij naar de solden gaat heeft hij meer nieuwe dingen mee. Het is alsof dat andere niet goed genoeg is.
En om af te sluiten. Ik ga weer tandenfee mogen spelen (Bestaat die nu ook niet zei de oudste ?). De kleinste is haar eerste tandje kwijt. En trots dat ze was. De avonden ervoor kon ze haast de slaap niet vatten, bang dat ze die losse tand zou inslikken.
En vandaag ben ik voor een bespreking van het CLB moeten gaan. Voor de oudste. Wat problemen met wiskunde. Maar zoals ik dacht : niet zoooo problematisch. Het is een kwestie van tijd. En ook haar faalangst belemmert soms haar prestaties. Dat is zeker een groot punt.
Ze is soms zo angstig, ze wil het goed doen, of zeker zijn, waardoor ze dan soms toch fouten maakt. Jaaah..... Nobody's perfect. Kijken waar je kan bijsturen en haar beste kwaliteiten uitspelen. Dat is de kunst . En wat ik er ook nog bij wou zeggen : mocht de mama een gewone nine-to-five-job hebben, dan zou ze zich er ook wat meer mee kunnen bezig houden en dan zou ik die logopediste en dat CLB niet nodig hebben denk ik. En dat vind ik soms wel een beetje jammer. Maar we moeten de situatie nemen zoals ze is en er het beste proberen van te maken. De tijd die ik er kan voor vrij maken om eens wat extra tijd aan die vakken te spenderen of op te volgen probeer ik dat te doen en ik wil er ook niet in overdrijven. Het is ook nog maar het derde leerjaar. En verder is de regelmaat van de logopediste een goede ondersteuning vermoed ik. Doei.
Ik denk er al een poosje aan mijn blog op non-actief te zetten. Af en toe wil ik er nog wel eens iets in neerkrabbelen, maar ik lijk er minder behoefte aan te hebben. Is dat dan ergens ook niet een positief teken ? Want de momenten dat ik er de meest, naar mijn mening, diepzinnigste of mooiste teksten inschreef, was omdat mijn emotie's dan heel sterk waren, dat ik een uitlaatklep moest hebben om eens alle stoom van mij af te blazen. Ik denk dat ik 2 jaar terug, als je het begin van mijn verhalen lees, wel serieus te kampen had met mezelf. Zoals al vele malen vermeld, we hebben een druk leven, we willen ook veel. Wat vaak ook op je eigen relatie werkt. En dan wandelt er plots nog iemand voorbij je leven die als uit het niets daar tevoorschijn komt en je plotseling zo begint te emotioneren..... waardoor het soms allemaal nog verwarrender wordt. Het gras is elders altijd groener Kwestie is dat je de kleine onkruidplantjes bij jezelf en je partner op tijd en stond kan onderdrukken of uittrekken..... Alles bij elkaar meen ik niet te mogen klagen. Ik blijf ik, met mijn roze franjes en scherpe kantjes, hij blijft hij net als ik met die roze franjes en scherpe kantjes..... Karaktertjes.... waar je niet veel kan aan veranderen.... enkel gulden middenwegen zoeken die tot de meest bevredigende situatie leiden.
Maar niet iedere dag is even zonnig of gemakkelijk. Er zijn en er zullen altijd uitspatters blijven of moeilijke dagen, weken, periodes.... Maar alles door elkaar : we mogen niet klagen zeker ? Relativeren is de beste medicatie ..... het is overal wel eens iets. Zolang we maar gezond zijn.....
Daarom heb ik nu mijn dagboek eens omgedraaid, waar de oudste datum het eerste staat, zodat het verhaal vanaf het begin kan gelezen worden.
Ik laat het nog zo lang staan, ik wil het nog niet meteen kwijt, want zelf put ik er ook nog wel een sterkte uit als ik een dipje heb. Schrijven is voor mij altijd een hulp geweest. En ik denk dat dit voor mijn oudste dochter ook zo zal zijn. Die heeft haar eigen dagboekje. En als ze een heftig moeilijk of een superleuk moment heeft dan schrijft ze het op. Het kan alleen maar helpen, alles beter te plaatsen vind ik. Groetjes.
Er is al zo veel gebeurd de laatste tijd. Het ene beter dan het andere. M'n kleinste heeft gisteren een gabbe opgelopen en was stoerder dan haar grote zus, die superhysterisch was en zich superschuldig voelde. Want het was al spelende gebeurd. Nu dat is allemaal wel al weer goed, 5 draadjes.... Ik kon er mijn pink in zetten. En iemand die bij ons werkt viel ver flauw van het verschot Vorige week heeft de oma van mijn man een hersenbloeding gekregen. Het is nog wat afwachten. Het was nog een hele kwieke dame van 86 en dat doet voor mijn man natuurlijk heel raar als hij daar zijn oma dan zo ziet liggen die wel wil praten en enkel jajajajaja kan zeggen. Ik had hem tekeningen van onze dochters meegegeven en plots floepte ze er toch de naam van één van de twee uit. Toch al een lichte vooruitgang..... Honderd procent dezelfde zal ze waarschijnlijk nooit meer zijn. En van aan de andere kant moet je dan ook realistisch zijn en beseffen dat ze toch al 86 is en velen zouden willen tekenen om oud te worden zoals zij. Toen we vorige week bij mijn man zijn thuis kwamen zat zijn altijd zo levenslustige en actieve ma in haar zetel in haar pyama te zuchten : 'Ik ben depressief en ben naar de dokter geweest.' Ze is de hele avond niet uit haar zetel gekomen en anders springt ze van het een naar het ander..... Mijn man zelf is sedert kort nu in behandeling bij een manueel therapeut voor het altijd terugkerende probleem van zijn schouder. Hij heeft er natuurlijk over gesproken dat ik vaak last heb van een vastzittende nek en opsta met een pijn been en er soms ook eens mee ga slapen. Die had natuurlijk gezegd dat ik al redelijk ver gezet was.... Ahum. Dus zal ik dan volgende week maar vooruit en vooral een voorschrift vragen aan de dokter als ik met onze kleinste terug ga voor haar draadjes. Dat ik dan ook mij weer eens in orde kan laten zetten van die manueel therapeut. Ik vind het niet altijd even aangenaam om van die drukkende pijn te hebben, maar op den duur wordt je het ook wel een beetje gewoon. En wat is pijn ? Als je dan soms hoort van mensen die serieus ziek zijn : dat is pijn, dat is afzien. Vandaag ben ik dan ook de laatste keer met mijn tanden geweest. Kostelijke bedoening, maar het loont de moeite. Er was ook al wel weer wat werk aan hoor. Op mijn voorste tanden zaten nogal wat kleurschakeringen en die heb ik nu weer eens wat allemaal gelijk laten maken. En mijn pa is nu ook gelukkig weer wat beter. Die sukkelde zo met zijn bloeddruk, even dachten we al dat er iets was met zijn pancreas of zo.... Maar blijkbaar hadden de pillen die hij kreeg een totaal verkeerde werking op hem. Hij let nu wel beter op zijn eten, minder zout, magerder. Hij moest dan vorige week nog eens bloed laten trekken en dat was dan supergoed. Het zal misschien een extra stimulans zijn om op zijn eten etc te letten zodat hij zeker geen extra pillen meer voor zijn bloeddruk moet nemen. Volgende week wordt m'n oudste acht jaar. En elke dag is ze er al over bezig. En ze weet al heel goed wat ze wil hoor Ze zegt het wel op tijd en stond....
3 weken op rij een stapje zetten op zaterdagavond ! Het kan niet meer op Vorige week was er dan nog een reunie op eigen gemeente. Die was ook heel tof. Alleen het eten is ontzettend tegengevallen. Veel minder dan we verwacht hadden. Gelukkig hadden we nog wat geld in de pot en dat werd dan netjes verdeeld en teruggestort. Ik moest lachen met mijn dochter deze of vorige week. Derde leerjaar. Weet nog niet hoe dat zit met Sinterklaas. Zegt ze plots : 'Sinterklaas is een DIEF.' Ikke : 'Ooooo, jij durft nogal, zoiets zeggen van Sinterklaas.' Zij : ' Ewel, ja ! Hij gaat al zijn pakjes gaan stelen in de Fun.' Hihihi, ik heb toch gelachen hoor in mijn eigen. En laatste nieuws : 'The bitch' is weer vrij. De vrouw die het grootste vergif is in mijnman zijn leven is weer 'libre'. Ze mocht met geen enkele ex of goede vriend nog contact hebben van de man waar ze zo'n klein jaar bij geweest is. Tuurlijk kon ze dat niet uithouden en de bom is ontploft en ze is nu weer vrij. En nu beginnen de berichtjes weer binnen te komen. En zoals ik al zei : het lijkt alsof zij het grootste vergif is voor mijn man. Alles wat uit haar mond komt is goud. We zullen moeten afwachten hoe het allemaal evolueert en vooral niet te snel panikeren......
We hebben toch wel vrij veel positieve reactie's gekregen op ons feestje van zaterdag. LEUK ! Bedoeling om toch op ons 50 ste (aaaaaaahhhhh....) nog eens iets te organiseren, maar één van de mensen van ons team wil het gerust al aan 45. Ik ook ! Want 50 lijkt dan al weer zo oud ! Ik heb mij ECHT geamuseerd. Ik had absoluut nog geen zin om naar huis te gaan, want daarvoor heb ik wel de verkeerde job. En nu loop ik te denken dat we eigenlijk VEEL MEER moeten genieten. Wij doen veel te weinig wat we graag doen. We werken altijd maar en we zijn dan moe als we niet werken. Of we willen (of ik) iets niet doen omdat het dan te veel centen kost en we ze eigenlijk ook nog wel voor zo veel dingen nodig hebben.
Mijn man en ik zijn zo een beetje aan 't babbelen over eventuele veranderingen. Ik heb hem al meermaals gezegd dat ik dat wel wil doen, maar geen zin heb om nog eens tien jaar zo mijn botten af te draaien. En dat hij er ook rekening mee moet houden dat hij in de volgende tien jaar niet nog meer zal kunnen doen, dat we sowieso ook ouder worden. En dat bepaalde zaken dan al eens zwaarder gaan doorwegen. Ikzelf zou eigenlijk heel graag eens een schatter laten komen om te zien hoeveel heel onze boel waard is en het er dan eens op wagen om het te verkopen. Want nu is onze winkel nog vrij modern. Hij is wel al 10 jaar oud ondertussen, maar dat is ook nog niet démodé. Je kan daar nog 5 jaar mee verder doen. En het is dan beter van die nu proberen te verkopen dan binnen vijf jaar. Want nu zitten we zo ook een beetje in onze periode dat we gekend zijn om veel feestjes te mogen gaan doen en ook zo wel een beetje in onze topjaren : een vrij vast clienteel en bij velen toch gekend op kwaliteit veronderstel ik. Ons grootste mankement is parking.... Lukt het om die te verkopen naar ons goesting dan is dat goed geprobeerd. Het enige wat ik wel een beetje jammer zou vinden is dat we onze privé nog maar een twee à drie jaar geleden volledig veranderd hebben en dat die nog niet volledig afgewerkt is. Dat we daar ook nog plannen mee hebben. En dat de ene plannen nog niet afgewerkt zouden zijn en we alweer aan andere zouden beginnen. Maar van aan de ene kant : wie niet waagt niet wint. En je moet openstaan om nog nieuwe dingen te doen.
Gisteren was ik nog vergeten te vermelden dat ik ondertussen ook definitief gestopt ben met mij te gaan wegen. En ik voel mij veel vrolijker in mijn vel. Akkoord : ik weeg nu eigenlijk wel een kg of 5 teveel, maar ik ben innerlijk een heel stuk minder zenuwachtig. We hebben al zo'n zware job en als je en surplus dan nog eens hele dagen heel precies op je eten moet letten wordt dat bij momenten wel heel zwaar en krijg ik dan meer een averects effect dat ik vreetbuien krijg. Ik probeer wel mijn chocolade te beperken. Maar ik ga het ook niet laten van het te eten. Ik las onlangs dat je van te veel chocolade eten moe wordt en de laatste weken zat ik met enorm veel schilfers in mijn haar en dat kan blijkbaar ook voortkomen van een overvloed aan chocolade. Dus twee redenen om het iets beperkter proberen te houden. En verder gewoon proberen regelmaat te houden. Niet te veel te overdrijven in tussendoortjes en wel de dingen eten die ik lekker vind, maar op een gepaste wijze. En weeg ik nu nog 3 maanden te veel naar mijn gedacht, het zal er wel weer afraken. Het mag er gewoon niet meer extra bijkomen. Nu, rond ieder lichaam past wel een gepast kleedje, je moet alleen het juiste kiezen. Dat kan zo veel maken. Ik maak er mij niet dik meer in, misschien komt dun dan wel vanzelf.
Dringend tijd om eens te bloggen. Er zijn al zoveel dingen die ik eens op 'papier' wilde zetten, maar het kwam er gewoon niet van. 1) De vergadering ten huize is goed meegevallen. De dag zelf heb ik de rest van m'n gang nog wel moeten schilderen. Voor mijn salontafeltje en tv-tafeltje heb ik gewoon een nieuw fleurig tafellakentje gekocht. Om half zes nog snel even naar de winkel om een bijzetkastje of twee van de Blokker en een kapstok (waar dan nog niemand zijn jas opgehangen heeft !!!) Om zes uur naar de bloemenwinkel om een paar planten om m'n verdorde stukken te vervangen of lege gaten op te vullen. Nog een leuke stenen kikker .... die past precies op het bijzetkastje dat ik in de wc wil zetten (en niemand moest dan nog naar de wc. Haha !) en dan nog wat hapjes gemaakt toen ik thuiskwam terwijl manlief en de kids nog even om iets waren naar zijn ouders. Zo zie je maar dat een mens zich soms meer druk maakt dan nodig is. En van aan de andere kant is het ook eens een deadline om punten op orde te krijgen. Maar bij mij is dat dus altijd : tot op de laatste minuut Is wel een beetje mijn karakter. Dat houdt het spannend !
2) Mijn kleinste dochter zegt dat ze nu iedere keer die kikker op het toilet een kusje geeft als ze weggaat. En die is nog steeds niet veranderd in een prins. Ik heb al gedacht om eens een poppenprins daar te plaatsen ipv de kikker
3) Deze week is er oudercontact van m'n oudste dochter. Ben benieuwd en denk da'k toch al min of meer weet wat ze me zullen vertellen. Haar rekenen blijft moeilijk. Ik probeer het zelf ook wat op te volgen in onze weinig gemeenschappelijke vrije momenten. Ze had donderdagavond een mapje mee om zaken te leren tegen dinsdag. Ik had haar gevraagd het zaterdag toch eens te lezen en dat we dan zondagavond het eens zouden overlopen. Zij heeft het zaterdag niet gedaan en zondagavond hadden we dan geen tijd meer. Was het ondertussen te laat geworden toen we thuis kwamen na het schaatsen. Dus moet dit vanavond zeker gebeuren en ik zal proberen het wat tussen mijn werk te wringen, anders lukt het weer niet voor vandaag.
4) Onlangs moest mijn pa pilletjes beginnen bijnemen. Tijdens de week voelde hij zich plotseling slechter. Dacht eerst dat hij één of andere plaag had, en het werd steeds slechter. Hij is toen maar weer naar de dokter gegaan met de overtuiging dat het aan die pillen lag. De dokter zei dat dit niet kon en dat ze eens bloed zouden afnemen. Het resultaat gaf aan dat de waarden in zijn pancreas veel te hoog waren. Oei,oei,.... dat sloeg al in onze oren. Hij moest de week daarop naar het ziekenhuis gaan om zich te laten onderzoeken. Mijn pa stopte met de pillen te pakken omdat hij overtuigd was dat het daar van voortkwam, en dit ook hoopte natuurlijk.... En inderdaad hij verbeterde terug. Blijkbaar waren de waarden in zijn pancreas door de medicatie die op zijn lichaam verkeerde reacties gaf veel te hoog gekomen. Hij heeft nu iets anders gekregen en hopelijk valt dit dan wel mee.
5) Dit weekend moesten we naar een reunie van de 40'ers. Een nostalgische leeftijd zei de burgemeester in zijn toespraak, waar wel iets van aan is. Op dat feest heb ik op 't laatste nog tegen een oude gekende zitten babbelen. Die is ook zelfstandig geweest en onlangs hebben ze hun zaak verkocht en trekken naar het buitenland om een gite te gaan open houden. Jaaaah.... dat moet je kunnen hé ! De boel toe en een nieuw hoofdstuk. Het buitenland zou ik niet meteen aankunnen. Ik zou mijn familie te veel missen. Maar ik zou wel willen nog iets anders doen in mijn leven. Ik ben eigenlijk gewoon van per 10 jaar te werken Ik ben een jaar of 11 uit gaan werken : secretariaatsjob. Ben nu bijna 10 jaar zelfstandig..... Dus het wordt eigenlijk stilletjesaan weer tijd voor niets nieuws hé.... Ik ben van het principe dat je niet persé je hele carrière hetzelfde moet doen. Dien typ is ook wel altijd een speciale gast geweest. Ik was eigenlijk al heel benieuwd naar hem, heb het altijd wel een specialeke gevonden. En ik ben eigenlijk nogal steeds onder de indruk van hem, want op de receptie kwam hij al meteen naar mij een hand geven van : 'Je kent me nog?' En dan 's avonds zaten we nog aan tafel, elk zonder onze partner, maar wel nog iemand die wat afwezig aan onze tafel zat en hij heeft me daar doordringend in m'n ogen gekeken..... Met een smile van ..... jaaaah..... Het was zo geheimzinnig, zo speciaal, zo doordringend .... dat ik er nu 3 dagen later bij momenten nog de rillingen van krijg. En ja.... met de moment begon ik er toch wel lichtjes bij te blozen. Hij lijkt wel een goeie relatie te hebben met zijn vrouw. Maar het is ook weer een nieuw leven dat ze starten : een totale ommezwaai en alles lijkt weer nieuw. Maar ik vond dat hij toch op zo'n speciale doordringende manier in mijn ogen keek.... Jah..... het is misschien best dat hij heel ver gaat wonen. Dan kan ik hem nog moeilijk tegenkomen. Tenzij we er eens op vakantie gaan. Haha !! Mja.. een mens mag daar toch wel eens van genieten. Dat geeft je weer een kleine kick, dat je je goed voelt in je vel.
Tijd te kort. Ik heb steeds maar weer tijd te kort. Ofwel wil ik gewoon te veel doen. Naast mijn gewone werk ben ik nog steeds aan 't behangen en schilderen. Nog één muur van mijn dochter haar kamer moet af, maar het is met nogal veel hoekjes en kantjes en ik moet er mijn tijd kunnen voor nemen. De momenten dat ik dan tijd heb, heb ik er eigenlijk nog te weinig om het goed te kunnen doen. Mijn gang blijft dan ook halfweg steken en volgende week moet die gedaan zijn, want dan komen de 'grote mannen' van een vereniging waar mijn man in is voor een vergadering. En ik was die beduimelde gang zo moe dat ik hem maar ben beginnen schilderen. Maar dat is ook niet in één-twee-drie gedaan hé. Het zijn eigenlijk haast twee gangen... Had ik eigenlijk nog graag één muur in m'n living in kleur gezet, maar dat zal er niet meer van komen. Eerst dit afwerken en dan zien we wel wanneer ik het weer eens zie zitten. Dan wil ik persé nog een ander televisiekastje en salontafel, want die zijn echt wel van het jaar stillekes.... En ik wil er ook niet super veel geld aan spenderen. Je kan iets moois kopen, maar dat moet daarom geen stukken van mensen kosten en kan toch ook redelijk degelijk zijn. Ik heb de laatste tijd ook weer wat moeite met mezelf betreffende m'n leeftijd. Die cruciale veertig..... vaststellen dat je toch verandert. Dat die jeugd nu echt wel helemaal voorbij is, dat je al een 'rijpere' vrouw bent. Dat bepaalde kledingstijlen steeds meer bij je gaan passen. Ik vind je moet je altijd goed kleden volgens je leeftijd of je haar doen.... En als ik dan foto's zie in kranten van reunie's van 40-jarigen dan zit ik dat te bekijken en denk ik : 'Oh got, wat een oude dozen zien me dat er al uit.' Je ziet dat dat gezicht de look van die jonge dertiger kwijt is. Of iemand die je al twintig jaar niet meer gezien hebt, dan zie je echt wel die extra groeven in hun gezicht, die veroudering, dat steeds meer gaan lijken op hun ouders..... Dan hoor je van iemand die bij je in klas zat dat die borstkanker heeft, dan hoor je van een ander dat die de dag na z'n veertigste plots sterft, maar dat was wel iemand die door een werkongeval niet meer 100 % kon functioneren en die het daar, vermoed ik, moeilijk mee had. Dan hoor je van iemand die net nog geen veertig is, een heel bruisend mens, dat die sterft aan een hersenbloeding..... Dan zit je zelf nog met vele toekomstplannen maar begint al eens te denken in hoeverre die hun nut nog hebben. Daarmee bedoel ik : misschien nog eens investeren in het werk, maar dan mag je verder blijven heel hard werken. En nu zijn we op een moment gekomen waar ik verlang naar soms eens wat meer 'gemak'..... En dan vraag je je af : waarom heb ik steeds tijd te kort, waarom kan ik zo weinig op adem komen en waarom kan ik niet eens simpelweg wat meer 'rust' in mijn leven hebben om te genieten. Gisterennamiddag heb ik eens eindelijk languit voor een uurtje of twee in m'n relaxzetel gelegen op m'n terras. En dat is m'n ontspanning van een hele week. Maar het heeft me wel deugd gedaan. Daarna moesten we nog iets gaan doen voor 't werk voor een uur of twee, zondagavond. Dus was onze vrije namiddag ook weer onderbroken. Maarja, dan moeten we het ook maar niet aanvaarden. En dat was bij jonge gasten, een jongerenvereniging, waar ik vroeger nog zelf in geweest ben. En dan hoor je hun typische verhalen..... Ik had toch een beetje heimwee naar die mooie periode..... Dus : als we nog investeren wil ik het liefste nog investeren in bevordering van ons comfort en het estetische
Ik ben vandaag zo verschrikkelijk moe. Ik zou willen in het zonnetje liggen en genieten, maar ik mag seffens nog eens op mijn zolder gaan kruipen om te zien wat daar nog van decoratie ligt voor mijn winkel, want die mag van nu af aan wel weer veranderen.Een heel druk weekend achter de rug en dat zal wel de reden zijn van mijn moe-zijn. Er was vuurwerk en een braderie, een kroegentocht. En als we niet moesten werken, dan moesten we ons hoofd tonen hé. Was best allemaal wel leuk, maar vermoeiend. Geeuw ! En vandaag stond ook al weer veel meer op m'n planning dan ik eigenlijk kan. Dus heb ik weer tijd te kort zoals altijd. Tijd te kort hebben we altijd. Ik dacht er vandaag nog aan dat het contrast tussen verlof en werken wel enorm groot is van ons omdat wij eigenlijk haast nooit een lui of vrij moment hebben. Want hebben we een vrij moment dan besteden we dat terug aan iets wat we anders niet kunnen doen. En dan is ons vrij moment ook al weer gaan vliegen. Volgende week start er op Canvas een interessante reeks. Ik zou die zeker eens willen zien. Ze begint wat laat, maar ik neem ze op : 'Te gek'. Over de psychische problemen heden ten dage. Misschien kunnen we er nog iets voor onszelf uit leren De kern is eigenlijk dat het er op neer komt dat wij heden ten dage alleen maar gelukkig willen zijn. Dat het bijna een dwang is. Dit komt doordat onze ambities te groot zijn. Omdat de samenleving steeds meer gericht is op presteren. Tegenover waar men vroeger beter kon accepteren dat het leven gepaard gaat met ups en downs. Wat ook in een relatie zo is En wat velen ook niet meer kunnen verwerken. Vroeger konden ze niks anders dan veel te verdragen omdat ze niet op eigen benen konden staan als ze van hun man weg liepen, maar nu verdragen ze ook vaak te weinig. Soms moet je eens door een lang en diep dal sputteren, waar je misschien geen uitkomst meer aan ziet, maar achter de horizon (ook al is die ver) komt wel altijd weer een zonnetje naar boven.... Het ene schijnt dan wel straffer dan het andere, maar 't is te zien met wat je content bent. Vrijdag nog de man gezien waar ik zo lang op verliefd ben geweest. GEWEEST. Nu kan ik steeds beter begrijpen dat iemand op je verliefd kan worden, maar dat je die persoon je eigenlijk geen barst interesseert. Dat je die persoon wel sympathiek vindt, maar dat dat dan ook alles is. En dat er nooit geen gevoelens zullen komen, of toch niet meer dan een vriendschap. Voor de verliefde partij is dat wel een lang en moeilijk proces om te verwerken, maar op termijn lukt dat wel, stap per stap. Alleen is het eigenlijk jammer dat iets wat zo mooi kan zijn nooit mag bestaan. En ergens ben ik van de mening dat als iets te mooi is er altijd wel een gevaar om het hoekje schuilt. Ikzelf en mijn man hebben nu misschien soms wel heel veel vitterijen onder elkaar, dat ik dan denk : WAAROM is dat in hemelsnaam altijd nodig ? Maar voor we het zelf beseffen zijn we al weer bezig. Het is vandaag onze huwelijksdag, x jaar geleden .... Het eerste wat hij vanmorgen zei was : 'Kom, je gaat moeten opstaan, want je moet nog ... doen voor de kinderen naar school vertrekken ..... ' Tof hé ;-) Ik zei : 'Zeg, je doet nog maar je mond open en het is al weer om mij op te jagen. Weet je wel welke dag we zijn ? X jaar geleden deden we onze mooie kleren aan en waren we op zwier voor de hele dag ....' 'Oh ja....' antwoorde hij een beetje excuserend ;-)
Mijn oudste dochter is net zo'n zenuwachtig konijn als haar vader als ze begint. En ze kan zo enorm panikeren. Ze is eigenlijk ook wel koekegoed van hart, maar soms zit er toch nog een trekje 'stout' achter haar oren, wat je haar absoluut niet zou toegeven. Net zoals haar vader zeker ? Dat panikeren zou ik er toch wel graag een beetje uitkrijgen hoor. Want als zo'n zenuwachtige mensen op hun toppunt zijn vind ik hen eigenlijk maar zielig. Dan tonen ze hoe onmachtig ze zich voelen. M'n kleinste sprot is natuurlijk een totaal ander karakter. Ze heeft veel meer fantasie en ook wel een rotsvast gedacht. En soms kan ze zo liegen, dat ze het zelf gelooft. Maar dat probeer ik haar ook duidelijk te maken. En hoe is de moeder van die kindjes en de echtgenoot van die vader ? Mmmm.... van jezelf weet je dat nooit zo goed. Ik weet juist dat de laatste week mensen mij snel irriteren. Ik vind hen vaak zo 'averechts' Maar 't zal ikzelf wel zijn zeker. Vinden dat ze mijn gedacht niet doen..... ;-) Of zou dat zijn van wat minder chocolade te eten, waardoor ik emotioneel prikkelbaarder ben ? 'k Las deze week dat chocolade dagelijks ma en zelfs gezond is. Bepaalde porties van de pure chocolade. Maar mijn porties van één dag zijn vaak die van een hele week zoals zij ze omschrijven...... ;-)
Vorige week kon ik plots nog kaarten op de kop tikken voor een evenement waar mijn man al regelmatig eens van sprak dat hij er wel naar toe zou willen. Ik heb hem er dan mee verrast. De kids hadden het mooi verpakt in een doos en brachten die dan met veel show en papa mocht dan de doos openmaken. Dus.... nog snel achter de gepaste outfit want er was een dresscode en dan zaterdagavond richting evenement. Het was een groot uur rijden en voor 's morgens hadden we ons al voorzien wat betreft het werk. Het was ambetant slecht weer toen we er naar toe reden. Regen, regen, regen op een autostrade is niet makkelijk om te rijden. Wat twijfel bij het afrijden van de autostrade : welke afslag op de ring moeten we nu nemen. Echtgenoot al lichtjes aan 't panikeren..... en toen namen we de verkeerde afslag. Ik zei : 'Het zal die wel zijn' en net toen hij afreed zag hij dat het ééntje verder was en lap.... het paard zat weer op de kar ! Roepen en tieren dat het mijn schuld was, beginnen kloppen op z'n versnellingspook van de zenuwen .... Ik probeerde me er eerst niet druk in te maken, maar hij bleef maar nerveus rond rijden als een kip zonder kop en van zijn oren maken tegen me tot ik het genoeg op mijn heupen kreeg en ook begon te roepen en te tieren, wat misschien wel verkeerd was van me. Ik wou het stuur overnemen, maar ik mocht niet. En hij bleef maar lelijk doen en ik ook. Na veel gebrul heen en weer mocht ik dan uiteindelijk toch het stuur overnemen en ik heb rustig m'n weg gezocht en goed gekeken en we zijn er uiteindelijk toch geraakt. En het bleef maar regenen..... en dan wilden we parkeren, maar overal moest je een speciale kaart hebben om op die parking te mogen. Uiteindelijk raakten we onze auto kwijt, maar moesten dan nog een kwartier wandelen door de regen eer we aan het evenement waren. Het heeft niet veel gescheeld of we waren weer richting huis.... Toen we binnen raakten was het dan nog niet om het even aan welke balie we gingen om ons polsbandje te verkrijgen, dus dat kregen we er nog eens extra bij na onze moeilijke aankomst. Er waren daar veel VIP-arrangementen, waardoor het ook niet gelijk was aan welke deur je binnen ging. Dus de gemoederen waren al genoeg verhit, vooral van mijn man. Ik wou, ondanks de moeilijke start, er nog het beste van maken, maar mijn man kwam niet meer echt los. En dan zegt hij plots : 'Hoh, had Iris hier moeten bij zijn, dat ging nogal plezant zijn.' En baf, madam was in haar gat gebeten. Ik sta mij daar in te spannen om er toch nog een leuke avond van te maken en dan krijg je een dergelijke opmerking. Ik was ontgoocheld.... Iris is een getrouwde vrouw, die graag een stapje zet, heel bevallig is en graag de mannen rond haar vinger windt. Die geniet om 'in the picture' te staan en hen graag wat warm doet draaien en uitdaagt. 's Morgens was ze toevallig nog bij ons in de winkel geweest en mijn man bestelde haar en je voelt en ziet dat (en daar heb ik geen probleem mee) dat zijn mannelijk ego bijzonder gestreeld wordt door die dame. En als ze dan buitengaat nog eens extra mooi lachen en een knipoogje naar elkaar.... Ik trek dat mij niet veel aan, ik zie ook nog graag eens een leuke mooie man in m'n winkel en daar is niks mis mee, dus ik heb er ook omgekeerd geen probleem mee. Maar dat je dan dergelijke reactie 's avonds krijgt, daar kon ik dan niet mee lachen. Surtout omdat wij al zo weinig echt samen alleen doen wat ik dan ook nog aangaf : altijd is er iemand bij. Ofwel onze kids ofwel ons personeel. En als er dan nog wat tijd is dan zijn we al vaak veel te moe.
Soms heb ik het gevoel dat ik iemand nodig heb die echt kan luisteren naar me. Naar alles wat ik denk en die er even uit moet. Dat ontbreekt mij vaak. De warmte.... Maar waar kan je die krijgen ? Bij momenten krijg ik wel eens een dégout van ieder mens, dat ik denk : ze kunnen ALLEMAAL de pot op. Je kan toch geen één echt vertrouwen, je kan toch op geen één echt rekenen. Of ze doen het gewoon uit eigenbelang. Ja, dat was zo maar eens een flard die in de laatste dagen weer eens door m'n hoofd ging. Ik ben gisteren met m'n dochters naar de zee geweest. Eerst nog kort wat geshopt, maar met 2 dochters is dat gevaarlijk voor je portemonee, ook al zijn ze nog geen tieners... en dan richting 'de zee'. Het was heerlijk. Met ons drietjes zijn we weer door het zand tot aan het water geweest. Dat vinden ze altijd reuzeleuk. En ik ook. Want je hebt maar de zee gezien en gevoeld als je er met je voeten gaat inlopen en de zeewind langs je lijft waait. En dat ontspant.... Dus was mijn weekend op die manier super : zaterdagavond nog een moment in een groene boomgaard gezeten en zondagnamiddag uitgewaaid aan de zee. Dat is voor tegen de 'ruttelmenten' van mijn man te kunnen. Ik vroeg 's morgens : 'En plannen voor vanmiddag?' Hij : 'Neen, niet direct.' En twee minuten later : 'Er is deze middag voetbal om 18 uur.' Ik bij mezelf : 'Lap, ik mag het al weer vergeten om samen iets te doen.' Tegen dat we gegeten hebben de zondagmiddag is het ook al rap 15 uur. Dus ja..... Ik heb er niet veel woorden aan vuil gemaakt, hem de oren niet van z'n kop gezaagd etc.... Ik heb gewoon gezegd : 'Ik zou nog wel eens wat gaan shoppen en naar zee gaan.' Nooit gevraagd of hij mee zou gaan, want dat ging hij toch niet doen. Zijn zondagnamiddag dient om naar het voetbal te gaan en als er geen voetbal is is hij moe en rust hij liever. Als ik dan eens blijf doordrammen gaat hij mee, maar dat is dan ook al weer dikwijls met een discussie vooraf. En dat hij dan maar mee gaat om van de zaging vanaf te zijn. Dus dacht ik bij mezelf : 'Foert, ik ben weg. Dan doe ik wat ik wil en is er ook geen zaging en hebben we alletwee een namiddag naar ons gedacht.' En ikzelf was een heel pak rustiger toen ik thuis kwam, want ik had er van genoten van weg te zijn en van de zee. Soms vraag ik mij af of dat eigenlijk nog normaal is als er buiten de knuffel van 's morgens niks meer meer is. Wij hebben gewoon, correctie : maken gewoon geen tijd om elkaar graag te zien. En als je dan al eens zit te hakken op elkaar om akkefietjes, dan wordt je steeds bitser op elkaar en vraag ik mij soms af : 'Waar is die liefde nu?' Dan komt er ook geen liefde meer van, want ik ben al niet zo'n vlam en dan heb ik er zeker geen zin meer in. Maar ook van zijn kant zou je denken : de zin is er precies niet meer, de aantrekking. En nochtans, als het er is, is het niet slecht hoor ;-) Da's dan misschien omdat het nog zo weinig is Tja..... En de laatste tijd ben ik ook tot de vaststelling gekomen dat het niet te geloven is dat iemand waar je stapel stapel stapel stapel verliefd op was, en het zat echt heeeeeeeeeeeeel echt diep, dat dat op een (lange) termijn zelfs zo kan evoluëren tot zelfs een soms kritische indruk over die persoon. En dat je vaststelt : 'Toen zag ik het niet, maar eigenlijk zijn wij gewoon helemaal anders. En eigenlijk zouden wij misschien toch wel niet totaal bij elkaar passen.' En door de tijd leer je ook wel meer de achterkant van die blinkende medaille bekijken... Neen : it's totally over. Je zou nu haast gaan denken dat ikzelf niemand echt graag zie : neen, dat is geen waar. Men zegt soms eens dat de gewoonte doodt en dat is misschien wel waar, want soms besef je je eigen luxe niet meer. Dat denk ik dan vaak van : 'ik ruttel en pruttel misschien wel veel, maar eigenlijk mag ik niet klagen.' En een ander moment denk ik dan : 'Of verdraag ik teveel ?' Ik stel mij soms gewoon TE veel vragen zeker. Hoe ingewikkeld vrouwen toch kunnen zijn hé ;-)
Oeps ! Heb ik hier in september serieus nog niks geschreven ? 'k Heb er al dikwijls eens de nood toe gehad, maar ik ben dan vaak te moe of de tijd ontbreekt me en ik raak er gewoon niet meer aan. Vorige week op een morgen vroeg ik mij toch even af met welk een zotje ik toch wel getrouwd ben. Hij was een onderdeeltje van een machine kwijt, dat was per ongeluk in de vuinisbak beland, maar we vonden het niet. En het kot was echt te klein. Niet normaal. Niet normaal. Dat is het enigste dat ik er kan en wil van zeggen. Best dat de persoon in kwestie die het kwijtgespeeld was een paar uren later kwam en ik maakte dat ik die het eerste zag zodat we rustig konden nagaan waar ze het zou kunnen kwijtgespeeld zijn. En dan hebben we het snel teruggevonden. Nu, ik moet zeggen, ik ben de laatste week ook nogal snel nerveus. 'k Vermoed dat m'n grote verkoudheid met bijhorende snotneus en heesheid er wel mee te maken zal hebben. Ik heb me vrijdagavond een beetje onterecht te snel kwaad gemaakt op mijn kleinste dochter. Oh, weet je wat het probleem is ? Ik wil zo vaak de weinige tijd die ik voor hen heb super-super-quality time van maken of ik probeer me tijdens m'n werk het minimum vrij te maken zodat zij ook nog iets recreatiefs op verplaatsing kunnen doen en als dat dan niet voor hen meevalt, dan schiet ik er wel eens door. Ik haast en rep me, wil het beste en dan is het dat niet. Nu, je kan ook niet alles graag doen hé. Enkel met te proberen weet je het. En dan denk ik : zijn die kinderen te rotverwend of zijn ze gewoon nog te klein en willen wij weeral veel te veel ? Gisteren moest de oudste nog naar een verjaardagsfeestje en ik ben nog snel even iets blijven drinken toen ik er terug om ging. De mama had het bij het afzetten ook al gevraagd, dus mocht ik niet meer weigeren hé. Ik heb daar in een prachtige boomgaard/tuin gezeten, natuurlijk schoon..... Hoh.... ik ben er weer niet goed van.... Eigenlijk ben ik daar jaloers van en kwijnt mijn hartje weg. Ik zou ook zo'n tuin willen hebben. Wij hebben ondertussen een bijna afgewerkt terras met ook veel groen, maar het is geen tuin en je blijft hier altijd wel ergens lawaai horen van de straat. Maar toch beter dat dan niks. Mijn kleinste was ook nog even snel gaan ravotten in die prachtige boomgaard, waar ook nog een boomhut in staat en toen we wegmoesten was ze heel boos. 'En wij hebben thuis geen tuin om in te spelen. Wij hebben alleen maar een terras en daar staat niet veel.' Ja, inderdaad. Een schommel, een zwembadje, een trampoline, de hedendaagse speelgoedjes, we kunnen dat hier moeilijk plaatsen. Enkel een plastieken glijbaantje en een huisje (waar ze nooit meer in zitten). Zij is ook al altijd meer een 'buitenkind' geweest dan de oudste heb ik de indruk. Ja, ze is een beetje zoals haar moeder zeker ?
Ben vanavond gezegd geweest dat ik toch wel 'een gedacht' heb. Was eigenlijk licht in m'n achterste gepiekt, maar het zal wel niet kwaad bedoeld zijn. En daarbij, waarom zou je geen gedacht mogen hebben ? Dat wil daarom niet zeggen dat je koppig bent. Maar ja, misschien ben ik toch wel. Ik heb wel een eigen gedacht. Het is niet omdat iedereen zwart zegt dat ik daarom ook zwart ga zeggen. Integendeel, ik zou me nog durven wagen op wit. Mijn mening is dat je niet 'tegen alles' moet zijn, maar je moet ook geen zo'n dwaze meeloper zijn die roept als een ander roept, die lacht als een ander lacht. Nee hoor, daar kunnen ze van mij de pot op. Als ik geen 'goesting' heb of ik ben er niet mee akkoord of het zint me niet : 'de pot op'. En dat ze van me denken wat ze willen. En eigenlijk werd het van iemand gezegd die mijn inziens toch zelf wel een heel eigen gedacht heeft, wat ik zeker niet verkeerd vind. En die zeker niet met de meute gaat meelopen. Integendeel : hij zal zelf vaak de andere kant oplopen. Neh, 't lag op m'n maag. Zoals m'n pijne kop (migraine) vanmorgen. En 'Helaba' sayed 'hellooo !' Leuk ! Heb z'n blog een beetje gevolgd. Heeft een niet te onderschatten tocht gemaakt. Wel niet voltooid, maar wat doet het er toe. Doe het maar eens na. Ik zou't niet kunnen. Maar terwijl is hij weer zoveel ervaringen rijker... en vermoed ik zal zijn 'zicht' op bepaalde zaken ook wel eens anders zijn dan voorheen, door zijn nieuwe ervaringen. Ik 'in mijn kot' zit hier altijd maar over hetzelfde te 'zagen'. hahaha .... Want ik kom er niet ver buiten. Dus kan ik ook niet veel meer ervaren. Maar ... dat is hetgene waar ik voor koos. Ik heb mijn verbintenissen, dus ik probeer ze zoveel mogelijk na te leven, met het nodige geruttel, gepruttel en gezaag. Groetjes, de madam met het gedacht.
!!!) Om zes uur naar de bloemenwinkel om een paar planten om m'n verdorde stukken te vervangen of lege gaten op te vullen. Nog een leuke stenen kikker .... die past precies op het bijzetkastje dat ik in de wc wil zetten (en niemand moest dan nog naar de wc. Haha !) en dan nog wat hapjes gemaakt toen ik thuiskwam terwijl manlief en de kids nog even om iets waren naar zijn ouders.
