Ik heb een man die eigenlijk weinig gelukkig is. Wat vroeger was is beter, wat nu is is niet goed en wat er nog niet is zal ook veel beter zijn. Snap je't ? Nooit echt tevreden. Iedereen heeft al eens een humeurig dagje of een humeurige week, maar ik vind het soms lastig, hoe je ook probeert alles positief aan te moedigen, je telkens weer tot de vaststelling moet komen : neen, echt gelukkig is hij niet. Volgens mij beseft hij soms gewoon zijn eigen 'rijkdom' niet. Toen we zelfstandig waren was het altijd iets, nu is het bij momenten ook niet echt dat. Gaan werken lijkt precies een straf. Hoh jongens toch, het moest er even uit. 'k Heb dan zelf weer courage om hem courage te geven. grtzx
Soms mag ik echt wel zeggen dat ik lui ben tegenwoordig. Ik heb gewoon geen halve gare graat goesting om iets te doen. Ik ben nochtans altijd van plan VEEL te doen. Maar dan laat ik mij bezig houden van iets onnozels en ik ben weer vertrokken hé. Gewoon geen goesting. Gewoon mij dan soms lusteloos voelen daardoor, doordat ik niet vooruit raak of niet gekomen ben waar ik moest zijn. De verschijnselen inzinking bij mijn man beginnen toch de goeie genezingskant uit te gaan. Hij amuseert zich veel meer op zijn nieuw werk. Dat zal al een stuk van zijn genezing zijn. Daarentegen denk ik dat ik nu bij momenten zo'n beetje begin te kraken. Binnenkort is het vakantie voor de kids. Ik ben nog vrij veel thuis, dus dat zal wel goed uitkomen op die manier. Doordat ik nu alleen ben profiteer ik soms van mijn situatie van alleen-thuis-zijn, door lui te zijn. Zo lui als een patattezak. En nu ga ik nog een poging ondernemen om er mijn laatste strijk door te krijgen. Want ik ging dit vandaag doen, eer ik de kids van school haal. En het is al weer 16 uur, maar ik haal hen maar tegen 16u45. Dus normaal moet dat nog lukken.....
Met m'n bijna 80 kg zou ik me nu toch wel depressief moeten gaan voelen. Ik ben er nog 5 verdikt tov vorig jaar. Amaai, amaai.... Ze gaan mij algauw kunnen rollen. En je moet dan eens iets van kleren gaan zoeken, waar je wilt goed mee staan. Amaai, amaai.... vaak verloren tijd. En dan nog met een man zitten die last heeft van een inzinking. Je zou voor minder. Ik denk dat ik van de warmte weet..... pffft..... Ik eet nu nochtans niet meer buiten maten. 't Moet zijn dat het toch nog te veel is. En al van de soort zijn, 't is ook geen voordeel. Maarja, we worden niet depressief.... Neen, we laten ons niet doen. Vanavond naar een openingsreceptie.
En ondertussen zijn we weer al een maand verder en zit ik met een man met alle symptomen van een inzinking. Ondertussen is hij veranderd van werk. Hij werkt daar wel veel liever. Het voelt meer alsof hij voor zichzelf werkt. Ik heb wel de indruk dat ze hem daar heel erg appreciëren. Het is ook een goede stielman die ze binnen gehaald hebben en daar zal hij wel meer zijn ding kunnen doen. Maar soms is het zo lastig, zo lastig dat hij bij momenten het zwaar heeft met zijn gevoelens. Hij heeft het er zo moeilijk mee, met die veranderingen. Hij vindt zichzelf mislukt heb ik de indruk in wat hij gedaan heeft. En tot slot nog een tekst die ik deze week schreef ... Hij moet nu namelijk wekelijks naar de dokter. Heeft last van de symptomen van een inzinking; 't Is ook zo'n doemdenker hé. Krijgt er pilletjes voor en ook al pilletjes tegen 't beven. Ik hoop dat hij zich niet helemaal laat 'slèren' en van 't éne psychische miseriestraatje in 't andere raakt....Pfft. Ik hoop dat dat nieuw werk hem veel courage geeft. Want soms vind ik dat toch wel eens lastig. Ik probeer hier iedereen (mijn man, mijn dochters) goeie moed te geven, een hart onder de riem te steken, positief te zijn, te luisteren. En het zijn voor mij ook allemaal veranderingen, net als voor hen. Mijn man en ik die alle 2 uit gaan werken, mijn man die moeite heeft met de overgang van zelfstandige naar loontrekkende, de kids die nu examens hebben met de bijhorende paniek bij momenten, de oudste die al eens haar vlagen krijgt de laatste tijd als ze haar gedacht niet krijgt, soms heel emotioneel is omdat ze haar vriendinnen vanhet 6de gaat moet en missen en bla,bla,bla.... Ik relativeer zo danig en ik probeer het altijd zo positief mogelijk te bekijken, de optimist te zijn, dat ik er soms bang van wordt. Dat die grote optimist plotseling vanonder aan 't laddertje gaat zitten. Ik wil alleen maar vooruitgang nu. Ons zelfstandigenleven was toch maar een hondenleven. Mja, een hond heeft ook wel een schoon leven tegenwoordig smile-emoticon Aan alles zijn voor-en nadelen, maar ik vind tot nu toe toch minder nadelen. Een leven dat perfect is bestaat niet. Als het perfect lijkt, dan ligt er iets op de loer zeg ik dan. Een mens moet een beetje 'zorgen' of 'miserie' hebben. Als het maar niet te veel is. Tja, ben wat aan 't aframmelen, maar zo heb ik zelf weer courage om als 'moeder de klokhenne' hen vanavond weer allemaal 'op te vangen'.
lang geleden dat ik een dag met zo weinig courage had
't Is lang geleden dat ik een dag met zo weinig courage had. Het begint zo op me door te wegen dat het voor mijn man telkens 'iets' is.
Toen we vroeger zelfstandig waren was er altijd zaging van dat hij niet kon doen wat hij wou, dat hij niet door zijn werk raakte, dat er te weinig financiële middelen waren, waar al dat geld naar toe was, het was altijd iets dat niet naar zijn gedacht was.
Nu gaat hij werken. Vroeger zei hij altijd ik wil niet aan de lopende band in een fabriek gaan staan, ik wil niet bij een zelfstandige gaan werken waar je maar de enigste werknemer bent, ik wil niet in een supermarkt gaan werken, ik wil gaan werken waar er veel omzet is, waar je met een team bent, waar het een bloeiende zaak is.
Nu gaat hij gaan werken in zo'n zaak, nu heeft hij te veel collega's naar zijn gedacht, nu is zijn werk te weinig gevarieerd, nu is er iemand (een vrouw) waar hij nog niet te goed mee opschiet omdat ze de verantwoordelijkheden op zich neemt, nu heeft hij het lastig met zijn Frans dat er ook bij komt. Nu heeft hij soms te weinig werk naar zijn gedacht. Het is gewoon altijd iets. Hij verdient er nochtans goed zijn brood. 's Morgens zit hij hier ver zijn longen uit zijn lijf te spuwen van de zenuwen, vertrekt met een sip gezicht. 's Avonds komt hij thuis, eet, landt in zijn zetel en slaapt. Maar 't is nu niet van dat laatste hoor. Maar ergens begrijp ik de logica niet. Hij heeft te weinig werk naar zijn gedacht en als hij thuiskomt is hij moe en valt in slaap. Maar ik irriteer me veel meer aan 's morgens dat hij de longen ver uit zijn lijf spuwt van de zenuwen en dat het altijd dat 'gejank' is over dat werk. Dan is het tegen mij : 'Ja, wacht maar tegen dat je zelf weer gaat werken voor een baas.' Eerlijk gezegd, ik denk dat ik het altijd veel meer gewoon ben geweest om te werken voor een baas. Zelfs toen we zelfstandig waren. Hij moet gewoon meer leren relativeren en niet altijd van alles iets weten. Ik heb eens gezegd dat hij meer moet leren respecteren wat hij heeft. Wat voorbij is moet je niet de hele tijd meer zitten over blèten en wat je niet hebt moet je niet altijd zitten naar kwijlen. Wees tevreden met wat je hebt. Het is vaak nog mooier dan dat je zelf beseft. Ik was ook wel al veel langer bezig in mijn hoofd met het feit dat we die zelfstandigheid toch beter vroeger stop zetten dan oorspronkelijk het idee was, omdat het toch niet rendabel genoeg was. Hij heeft dat nooit willen zien heb ik de indruk. Altijd maar opmerkingen, altijd maar 'ruttelen', maar niet de realiteit willen zien. Het lag daarom niet aan ons alleen. De tijd heeft er ook veel mee te maken.
Ondertussen zijn we al een paar stappen verder. Het hoofdstuk winkel is afgesloten. Het waren vaak wel emotionele momenten. Ook toen onze weekendhulp afscheid nam. En dan was er 's avonds net nog de film van de Titanic. Om helemaal weg te blèten.
Ik denk er niet te veel meer over. Ik mis het eigenlijk niet echt. Ik was daar ook al zo lang mee bezig in mijn hoofd. Voor mijn man is heel die periode veel zwaarder geweest. Ik ben blij dat we van al die rotte facturen af zijn. We zijn er weer doorgeholpen. Bedoeling is nu dat we beginnen af te betalen aan mijn ouders. Ik kan maar starten begin juni in een deeltijdse functie, datgene wat ik wou. Ik ben bezig nog iets aan het bij zoeken, maar het is niet gemakkelijk. Mijn man kon al direct starten en mocht er meteen invliegen. Hij heeft eigenlijk niet echt de tijd gehad om tot zichzelf te komen. Ik wel. Het is nu ondertussen wat rustiger op zijn werk. 't Was een mooie aanbieding, maar ik weet niet als hij daar zal blijven.... Hij frustreert zich zo vaak aan bepaalde dingen daar. Tja, hoe dacht ik het vandaag ? Het lijkt soms zo precies alsof hij nooit echt tevreden is met dat wat hij heeft, maar dat hij dat wil wat hij 'kwijt' is, of dat hij iets wil wat hij niet heeft. Precies alsof zijn eigen dingen nooit wel genoeg zijn. Ik dacht : Hij moet eens meer tevreden, gelukkig leren zijn met wat hij heeft. Ik heb hem ook al gevraagd of hij eigenlijk in de job wil blijven die hij nu doet, omdat hij in zijn zelfde branche blijft. Ja, verandering van branche is nog altijd mogelijk he. Hij moet daar eens goed over nadenken en de positieve en de negatieve zaken afwegen voor zichzelf.
We zullen nu door nogal een turbulente veertien dagen gaan. De kop is eraf, zoals ze zeggen. Vandaag zijn we begonnen met onze leveranciers in te lichten. Eind deze week de klanten. Wat zullen we dan allemaal over ons hoofd krijgen ? Ik zal het me in ieder geval niet te veel aan trekken. Er is al veel gewikt en gewogen de laatste tijd, hier ten huize. Moeilijke knopen doorgehakt.... Hopelijk allemaal met een positief resultaat. Mijn man heeft nog nooit zo veel nood gehad aan knuffels, maar dat vind ik niet erg. Knuffels om zijn angst, zijn onzekerheid weg te knuffelen.
Wat brengt de toekomst op de werkvloer. Het zal in ieder geval een heel ander leven zijn dan dat van nu. Alle twee hebben ze hun voordelen en nadelen. Bij beide verwerf je vrijheden en verlies je vrijheden..... Een nieuwe uitdaging !
't Is niet gemakkelijk voor 't moment hier ten huize. Ik probeer wel terug positief te zijn in alles, maar als je met een man rond je zit, die zich leeg voelt, die alles als een zwart ziet, geen zin heeft om uit z'n bed te komen. Die nooit definitieve beslissingen kan maken, die altijd maar denkt : 'en de mensen dit en de mensen dat'. Die meteen wil 'vluchten' bij bepaalde beslissingen. Het is niet gemakkelijk.
Jah, bijna de maand rond en ik ben hier met m'n eerste bericht van de maand. Had al vaak eens gedacht : 'k moet er dringend eens werk van maken, maar 't kwam er gewoon niet van. Januari is al steeds druk geweest. Bij momenten val ik als een boom om in m'n zetel. Het zijn tijden met vaak dubbele gevoelens/mogelijkheden waar ik me tot nu toe redelijk goed doorsla. We zijn grotendeels terug gekomen op ons standpunt van december. Hebben we te vlug gepanikeerd of niet ? De tijd zal het nog wel uitwijzen. Vandaag heb ik een 'rotte dag'. Het gevoel van dat alles wat je wilt kopen zakken geld kost en al wat je wilt verkopen, je er geen fluit voor krijgt. Ik ga dat hier niet in detail uitleggen waarover het gaat, maar zo voel ik me vandaag. Een beetje 'bedrogen', alhoewel het dat niet is. Maar vooral ook 'dom'. Gewoon DOM. Ik zou graag eens iets krijgen en daarmee gerust kunnen zijn en niet dat je ergens steeds ongerust blijft of een zekere verschuldiging draagt, want je bent geholpen van een ander of het is niets van jezelf. Niet iets wat je zelf kon.
Wellicht een nieuw hoofdstuk volgend jaar. We hebben al zovele jaren ons ingezet voor onze zaak, het onderste uit de kan gehaald van onszelf. Fysisch soms heel zwaar. Verhouding tussen werken en verdienen is vaak niet optimaal. Het zal nog raar doen, ook voor de kids. We hebben vandaag toch al half een knoop doorgehakt. We zouden beiden een carriereswitch doen. Het worden woelige tijden.... even door die zure appel bijten, nu de laatste jaren zaten er ook al veel bittere tussen, en we proberen te gaan voor een betere levenskwaliteit. De huidige bestaat uit werken en slapen....
Vandaag heb ik zo'n beetje 'the blues'. Zal wel aan 't weer liggen.
M'n contact met m'n maatje is er nog steeds. Ik heb dingen in dat nepprofiel gelezen die zijn blijven plakken. Ik was er zelfs wat van aangedaan. Ondertussen is de communicatie tussen het nepprofiel en hem volledig gestopt, want het nepprofiel had hem al serieus op stang gejaagd. Maar zo ben ik toch veel te weten gekomen over hoe hij zich tegenover mij voelt.
Maar toch weet ik, door dit alles, hoe belangrijk mijn eigen man wel is. Het is allemaal wel leuk, zo wat contact met iemand anders, en dat blijft ook maar oppervlakkig. Maar ik zou er zeker niet mee willen ruilen. Als vriend oké, maar meer zal er zeker nooit komen.
Hmmm... die iemand die ik via een sociale netwerksite heb leren kennen en waarmee het eigenlijk wel goed klikt. Ik ben hem eigenlijk nog eens aan het testen via een andere site. En ik betrouw hem toch niet volledig. Hij lijkt altijd open en eerlijk, enthousiast. Vindt dat we elkaar als soulmates gevonden hebben. Zegt dat hij me mist. Etc.... etc.... Maar dan tegen dat 'nepprofiel' vertelt hij ook dat hij haar gaat missen omdat ze drie weken op reis gaat. Hier klopt toch iets niet. Ik heb hem wel al goed voor 't zotje gehouden met dat nepprofiel. Hij heeft vroeger eens gevraagd of ik het niet was. Dacht dat het iemand uit z'n directe omgeving was. En nu schrijft hij naar haar (nepprofiel) dat hij eerst terughoudend was, maar nu niet meer. Hij had vorige week een nummer gevraagd en ik had een nummer gegeven van een hoer met dezelfde naam. Hij heeft zeker gebeld, want hij was nogal geschrokken. Hij vertelt dat dan wel grotendeels tegen mij en dat het afgehandeld is, maar terwijl schrijft hij toch terug naar dat nepprofiel als zij nog eens reageert. Het klopt niet.Het is iemand die niet met zijn eigen vrouw alleen kan leven en die zoekt naar zo veel mogelijk 'vriendinnen' en kijkt waar hij het eerste vangst heeft. Ik kan maar één ding zeggen voor mezelf : sluit dit af. Het klopt niet. Akkoord, als ik het eens moeilijk heb in m'n eigen relatie met voornamelijk de grote stressmomenten van mijn man, dan verlicht dat wel als ik eens wat naar hem kan 'tokkelen'. Dan maakt mij dat sterker om het te dragen als het eens minder gaat. Omdat hij ook wel heel anders is dan mijn eigen man. Maar ik denk dat hij gewoon veel te veel vrouwen graag ziet. Beter toch bij mijn vertrouwde mensen houden die ik echt mag vertrouwen..... Maar 't zal niet zo makkelijk worden, want ik vrees dat iktoch al een beetje verslaafd ben aan hem..... hij kan het veel te mooi zeggen hé ;-)
't Is een pft-dag vandaag. Ik ben gewoon niet in m'n haak. Misschien helpt hier wat krabbelen me er wel weer door. Gewoon een moedeloze dag en ik weet niet waarom. Ik ben vermoeid, dat is een feit. Begin al weer nood te hebben aan vakantie. Nog een 5-tal weken en we zijn er. Ik kan veel te weinig alles doen wat ik wil doen heb ik zo het gevoel vandaag. Er zijn al zoveel dingen die ik moet doen elke dag en waardoor me de tijd en dan ook de goesting op het moment dat ik er al eens tijd voor heb, ontbreekt. Deze namiddag toch nog een terrasje proberen te doen op onze vrije dag. Misschien ontspant dat wel... En vanavond nog een babbeltje gaan doen met mijn maatje. 't Is eigenlijk meer voor 't babbeltje van ons beiden heb ik de indruk, dan voor het uiteindelijke doel. En dat andere 'maatje' blijft me maar berichten sturen. Hij weet wat hij wil en hij wil scheve schaatsen rijden en kan daar mee leven. Hij vroeg of ik dat kon. Ik heb geantwoord : soms wel, soms niet. Het hangt af van de tijd en de plaats. Want ik weet ook wel als ik wanhopig boos ben op 'miene husband' omdat hij zo onuitstaanbaar boos of zo is tegen mij dat ik rapper door dat lintje zou gaan. Zo van, foert, waarom dan toch niet... voor die ene keer. Maar, eigenlijk, eerlijk gezegd, dat 'maatje' die dat wil, 't is geen contrarie gast, maar ik heb de indruk dat 't contact op papier wel goed is, maar 'k weet niet of de 'aantrekking' in realiteit ook zo fel of goed zal zijn. Ik heb er eerlijkgezegd sterk m'n twijfels over. Hij kan me ondersteboven halen met wat hij schrijft, maar in realiteit twijfel ik of dat zal lukken... Oh ja, en dan denk ik. Waarom blijf ik me daar mee bezig houden ? Is het de nieuwsgierigheid ? De uitdaging ? Het eigenlijk niet mogen, maar de verleiding te groot ?... Ik heb wel in m'n leven nog nooit zo veel complimenten gehad als in die laatste 2 maanden. Maarja, dat kan je dan ook weer onder de noemer 'flemerij' stoppen...
En ondertussen zijn we weer al een paar weken verder. Ik was overtuigd om niet verder te corresponderen, en toch doe ik het nog steeds. Hij had met al terug gewonnen met z'n charmes, en ik ging me er wel laten aan gaan... maar nu toch weer niet meer denk ik. Ik zeg niet soms op de juiste tijd en de juiste plaats zou ik misschien me toch wel laten gaan.... maarja.... is die ene scheve schaats dat dan waard tov een hele relatie ? En eerlijk gezegd : 't is wel een sympathieke gast, maar het waren maar heel tijdelijke vlinders. Vlinders die ik kreeg door de aandacht en de complimenten. Maar ik begin steeds meer overtuigd te raken.... als het met mij niet lukt dan probeert hij het met een ander. Op bepaalde vlakken zitten we misschien wel meer gelijk dan mijn man en ik qua denkwijze, maar neen... toch doe ik het niet denk ik.
Die ander heeft mij vroeger veel meer aangesproken en vertrouw ik ook veel meer. Die ander waar het zo diep voor gezeten heeft, die ik nog altijd enorm respecteer. Die nog steeds een knappe man is, net als mijn eigen man trouwens Die de laatste tijd als ik daar ga, zo maar blijft babbelen en blijft babbelen.... precies alsof hij wil dat ik daar nog een beetje blijf... Die misschien wel meer aan me is dan dat ik soms zelf denk, of hijzelf. Maar m'n huidige situatie respecteert en daar ook niet zal in tussenkomen. Die kent geen zwaktes denk ik .... Door de jaren heb ik wel leren zien dat er zeker ook wel bepaalde punten zijn waarover ik een totaal andere mening heb dan hem. En soms versta ik dat niet : dat hij nooit geen 'zwaktes' heeft. Als je nu alleen bent,.... alé, kom gauw. Ofwel gebaart hij zich van pipo ;-) Maarja, wij schieten gewoon goed op, zeg het zo. We respecteren elkaar. We geven wel onze mening tov elkaar. Niet meer en niet min.
Ik wou eens aan de andere kant gaan kijken. Door frustaties van bepaalde momenten was ik beginnen corresponderen via een site met iemand. Het viel reuzegoed mee, er is wel een klik. Ondertussen hebben we elkaar ook al eens gesproken. Best een hele toffe kerel. En inderdaad, zoals hij het zei : ieder huisje heeft zijn kruisje. Het ene een gouden kruis en het andere een loden kruis. Ik ben blij dat ik je heb leren kennen, maar het blijft puur vriendschappelijk. Ik besef terug wat ik in eigen huis heb. De gewoonte doodt, dat is waar. En de druk en de sleur maken het soms zwaar. Maar toch. 'De mijne' heeft toch nog te veel kwaliteiten. En ik denk dat wij eigenlijk ook al redelijk serieus 'vergroeid' zijn met elkaar doordat wij ook dag in, dag uit samen zijn. En akkoord : er zijn altijd akkefietjes, akkefieten. De ene dag al meer dan de andere.
Ik wil er geen etiket op kleven. Het is een heel snuggere kerel, die gast die ik heb leren kennen. Tof, sympathiek, maar ik denk dat onze achtergronden te veel verschillen. We komen uit een totaal andere leefwereld. Hebben een heel verschillende opvoeding gehad. Maar hij meent het wel goed met me. Is veel te gul. Het is bij hem al van : 'kedoeng,kedoeng.... ' een bonkend hartje. Jah, ik ga mezelf nog in een lastig parket brengen. Hopelijk kunnen we wel een goede vriendschap behouden. Voordeel is misschien wel dat we elkaar toch maar weinig kunnen zien. Ik zal het ondervinden hoe alles verder loopt en ik misschien op termijn toch duidelijk maak dat ik zeker m'n huidige leefwereld niet wil veranderen. Maar toch merci dat ik je mocht leren kennen. Zo gaan mijn ogen ook weer wat meer open voor de realiteit.
Zucht. Net m'n administratie gedaan. Alles moest zo verbeteren. Maar aan dat verbeteren zijn natuurlijk extra kosten verbonden. Wat kleine veranderingen, een ander concept.... We zijn nu een paar maanden verder..... Ik vind het niet echt verbeterd. In het begin wel.... Maar nu stabiliseert het zich terug en raakt het op de duur weer zo het gevoel van nog net met je hoofd boven water te blijven spartelen.... Zovele jaren is het al zo. We hebben al in woelige stormen en onweer gezeten. Telkens werden we 'gered'. Maar op de duur kan je eigenlijk zeggen : 'Telkens werden we gesponsord'.... Het is veel en hard werken. Maar toch doen we het graag. We kunnen er niet van scheiden. Maar ervan scheiden is misschien helemaal scheiden .... omdat wij nooit tot eenzelfde mening komen. Ons toekomstbeeld verschilt altijd. En ook kan hij er volgens mij niet mee omgaan dat zijn arbeidssituatie zou veranderen. Hij zou zich een mislukkeling voelen..... Maar tegenwoordig is dat toch echt niet meer zo hoor. Niks is makkelijker geworden.
Mijn idee is : het deeltje dat we elke dag zeker zijn nog houden + zijn specialiteiten voor bepaalde winkels verder maken en de rest gaan werken. Maar ik geef toe : het zou ook een aanpassing zijn voor mij.
Je hebt in beide situaties je vrijheden en je gebondenheden.....
En soms denk ik dan : niks blijft in het leven. Alles verandert. Niks kan blijven bestaan. Waarom zouden we dan toch niet de stap wagen en zien wat alles ons brengt. Moeten we durven door die orkaan gaan die er normaal wel zal van voort komen? Die misschien meer veranderingen met zich zal meebrengen dan dat we zelf willen ? Niet alleen zakelijk of financieel maar ook privé ?......
Vorige week op een gezellig trouwfeest gezeten. Leuke tafel, we kenden ze allemaal. Ook m'n 'maatje' waar ik x aantal jaren geleden nogal ondersteboven van was zat ook bij ons aan tafel. Nu is dat gewoon een leuke vriendschap. Dat heeft toen toch heel diep gezeten hoor. Ik was zo 'verdoofd' van die persoon. Het was ook een soort 'vlucht' van mij doordat ik zelf jaloers was van m'n echtgenoot zijn koffiemadam en die andere die dan destijds ook nog altijd smsjes stuurde. Maar 't is wel een sympathieke. Ik kan hem nog altijd goed verdragen. Maar that's it. En dan is er dat ander verhaal. Een nieuw verhaal. Eigenlijk hoort het allemaal niet. Maar het kriebelt... het kriebelt van nieuwsgierigheid.... van verlangen ... Neen, ik heb zeker nog geen scheve schaats gereden. Ik heb vroeger ooit eens in een heel kwaad moment plechtig op papier beloofd dat ik het ooit eens zou doen in m'n leven met iemand die ik graag zie, omdat ik me toen op dat moment zo vernederd voelde. Ik besef de laatste tijd wel van mezelf dat ik mezelf niet altijd zo mag onderschatten. Ik ben wie ik ben. Ik heb ook m'n gaven, m'n charmes. Ik heb mijzelf al altijd veel te laag op gehad over m'n eigen persoonlijkheid. Ik heb mezelf altijd de mindere gevoeld, ik heb mezelf altijd weggecijferd.
Het is eigenlijk ongelofelijk hoe vlot het virtueel contact verloopt. Precies of we elkaar aanvoelen, precies of dat we volledig op dezelfde golflengte zitten. 'k Vraag me af of de realiteit ook zo zou zijn Prettig gestoord noemt hij zichzelf. Mja, ik ben dat eigenlijk ook wel bij momenten. Volgens mijn eigen partner een beetje 'raargedraaide griet' Die heeft ook humor ook, maar ze is niet altijd gelijklopend. Hij is nochtans niet 'contrarie', zolang hij z'n superstressmomenten maar niet heeft, en soms heeft hij meer van dat dan wat anders....
Eigenlijk hoort het niet. En toch doe ik het. De verleiding is veel te groot....Nieuwsgierig als ik ben, ben ik eens op een bepaalde site gaan surfen. Geen dating-site eigenlijk. Maar toch kan je er snel contacten leggen. Ik ben in conversatie geraakt met iemand, een sloeber , z'n oogskes blinken als je z'n foto's ziet. Maar de conversaties lopen wel vlot. Hij vroeg me waarom ik als getrouwde vrouw eigenlijk op die site zat rond te snuffelen. Jah, dat begint dan in zo'n kwaad moment hé, dat het je allemaal te veel is, dat de zaging en de zenuwen van je partner je je oren uitkomen. En je zoekt ergens een uitvlucht...... Bij hem is het probleem dat z'n vrouw, die hij eigenlijk heel graag ziet, een aantal jaar geleden aan de drank geraakt is. Bij momenten is ze depressief, maakt ze geen eten, is er ruzie.... Jah.... het is zoals het vroeger ooit eens geweest is in mijn thuis. We waren eigenlijk geraakt van elkaars verhaal. Ik van wat z'n vrouw overkomen is, hij van mijn man waarbij in stressmomenten soms al zijn stoppen doorslaan.... en dat dat niet altijd gemakkelijk is. Tja.... 't is eigenlijk wel leutig allemaal, maar soms ben ik ook bang. Ik heb hem nog niet life ontmoet, en dat zal ook wel niet zo snel gebeuren, maar het klikt wel bijzonder goed. Ofwel verschieten we van elkaar als we elkaar eens life ontmoeten, ofwel is het heel gezellig vriendschappelijk ofwel is het .... jah.... electriciteit in de lucht hé .... Jah, en dan.... Ik blijf normaal bij wie ik ben, de kwade dagen erbij genomen. Hij wellicht ook. Is het dan eens een vlucht voor ons beiden, bij iemand die niets met elkaars huissituatie te maken heeft, maar in hoeverre kan je daaraan verslaafd raken ? En van mij gaat nooit niemand dat denken dat ik een 'dubbel' leven zou leiden of iets 'in de duik' doen. Ergens vind ik het ook niet eerlijk tegenover mijn eigen partner. Hoe kwaad we soms ook mogen zijn op elkaar.....
Eigenlijk heb ik nu eens goed zin om te blèten. De laatste tijd ging het wel terug iets vlotter tussen mijn man en ik. We hadden er eigenlijk deugd van dat de kids een weekje weg waren. Ik was vooral losser tov van hem, in bed Ik voel me altijd zo 'bekeken', 'beperkt' als de kids around zijn.... Tja, ik kan er niet aan doen. Zegt m'n man de dag als ze terug komen : 'En ga je nu terug de brave huismoeder spelen?' Ik zeg : 'Neen' en dat was ik ook niet van plan en het lukte me aardig Was content van mezelf. Zaterdag zijn we weg geweest. Het was heel leuk. Maar s' morgens niet. We waren iets vergeten te doen. Het was een beetje alle twee onze fout. Op het eerste zicht leek er geen oplossing, maar ik trachtte die te vinden en toenkreeg mijn man weer een stressbui en kon hij zijn eigen zenuwen weer niet de baas. Ik vond het er eigenlijk over. Hij was zo danig gefrustreerd dat hij met een verschrikkelijk harde trap tussen m'n rug en m'n achterste gaf. Ik riep van verontwaardiging : 'Strontvent, hoe durf je !' Hij was zo kwaad omdat ik zei 'strontvent' en ik kreeg een rake klap recht in m'n gezicht. Ik : 'Hoe durf je, hoe laf is dit weer !' Hij brieste erover omdat ik zei : 'Strontvent' Ik zei : 'Dat is toch geen manier van doen, mij zo'n stamp geven en hoeveel keer heb je me al geen strontwijf genoemd? En ik moet dat maar weer verteren.' Hij zei daar niet veel op. Hij besefte wellicht dat hij dat nog gezegd had. Ik was zo kwaad, ik vond het zo laf, dat hij zich weer zo moest afreageren. Ik raak dat moe. We hadden zo'n leuke avond gehad en 's morgens krijg ik troef. Waar trekt dat nu op verdomme ! En het is al niet de eerste keer. En kan ik klagen? Neen zeker, want als je alles tesamen telt van zo'n briespartijtjes van mij een stamp geven, mij aframmelen, op mij spugen, mij daarbij uitmaken voor al wat schoon en lelijk is, dan kom ik misschien aan 10 keer in die twaalf jaar. Het is niet dat het elke maand is.
Hij heeft best veel goeie kanten, maar die zenuwen hé, die overdreven punctualiteit bij momenten. Je zou er soms zot van komen. Surtout die zenuwen die er voor mijn part niet altijd hoeven te zijn. Je kan je zo over het onnozelste druk maken. En soms is dat wel zo bij hem.
Ondertussen is de zomervakantie al voor het grootste stuk geschoven.
We hebben begin juli een heel deugdoende vakantie gehad in het Zuiden van Frankrijk. Eén weekje maar, te kort, maar we hebben er zo'n deugd van gehad. Zo'n danige deugd dat ik nu veel te veel moeite heb.
De kids hebben een afwisselende vakantie gehad tot nu toe (goed gepland ;) ) De oudste is nu op kamp, de kleinste vertrekt binnen een paar dagen. Het zijn gewoonweg heerlijke tijden met die twee meiden van me. Een hele toffe leeftijd om vanalles mee te doen terwijl ze toch nog kind zijn. Mama, geniet ervan.
Het minder goede nieuws is dat onze weekendhulp stopt. Zij komt zo'n 14tal uur helpen. Dat was zo onze enige houvast, push-up om onze zware werkweek nog die verkwikkende boost te geven, die je je courage voor de hele week gaf. Want sedert wij met minder personeel werken, is de arbeidsintensiteit er niet lichter op geworden. We mogen dan nog een onderdeel van onze vroegere activiteiten laten vallen hebben. Dat tweede luik, die we dus laten vallen hebben, gingen we er sowieso, wij twee, er niet meer kunnen bij nemen.
Ik had gedacht dat mijn man er het 't moeilijkste ging mee hebben dat onze weekendhulp stopte, maar 't is duidelijk ik. Ik lijk in een gat te vallen, of ik ben er misschien al in gevallen :) We waren nog maar een grote week uit ons verlof of ik had al weer last van moeheid. Mijn weegschaal gaat weer de hoogte in, fretten !!!! Twee chocoladerepen per dag.... Vandaag heb ik, bij gebrek aan chocoladerepen, een half potje speculoospasta naar binnen gewerkt. Zoetigheid.... zoetigheid.... Verkeerd ! Mja.... achteraf denk ik iedere keer : stomme trut ! Je hebt je weer laten gaan. Blijkbaar is dat het enigste waar ik mij nog het beste laat in gaan.....
Gisteren bracht ik de oudste en haar vriendinnen naar haar kamp. Het was enorm slecht weer, waaien, harde regen, op de autostrade. Ik was niet echt fit, vier meiden in de auto. Ik voelde me niet 'vast' op de weg. We zijn misschien wel een kwartier later toe gekomen dan de rest. Maar ik ben gewoon van de autostrade gereden. Ik zag het niet meer zitten.
Ik zie er tegenwoordig ook vaak tegenop ergens naar toe te gaan, omdat ik dan toch weer veel te moe ga zijn. Met het moment heb ik er dan wel deugd van, maar ik moet het tegenwoordig een halve week bekopen.
Soms zou ik een adempauze willen : een hele lange. Ene van een maand of drie. Maar dat kan je niet.
We hebben nu enkel in augustus een extra dagje in gelast elke week. Maar daarmee zal mijn vermoeidheid niet verholpen zijn. Want dat is het. Ik ben oververmoeid. En dat is niet sedert gisteren. Dat is wat al jaren in m'n lijf zit te sluipen. Veel te veel van ons eigen lichaam afdwingen. Dagelijks 14 uur werken. Ik zou moeten kunnen de helft werken. Een normale job dus, .... dat zou al veel schelen denk ik.
Ik doe mijn werk wel graag, maar het totaalpakket is veel te zwaar of veel te zwaar geworden.
Oh, neem dan iemand in dienst. Ja, we kijken er voor uit en hebben wellicht al iemand die schikt, maar dat zal dan voor max 20 uurtjes mogen zijn (al vijf meer dan dat onze weekendhulp kwam) Uurtjes die we meer over de week zullen trachten te spreiden, op de voor ons drukste momenten. Maar meer zal het niet mogen zijn, want de loonskosten zijn zo immens hoog. Ik las er vorige week nog een paar artikels over. Het is overal hetzelfde. Er zijn er zelfs die stoppen daar voor met hun zaak. Maar mijn man is nog niet zinnens te stoppen. Hij wil het nog een paar jaar doen en dan terug uit gaan werken. Ik niet altijd. Ik wil vroeger stoppen. We zullen natuurlijk een stuk vrijheid kwijt zijn, maar we zullen er wellicht ook een ander stuk vrijheid voor terug krijgen. Tegen dat we door de grootste kosten zijn, zegt hij. Ik heb hem erop geantwoord : 'Als je daar op moet wachten. We hebben al heel onze carriere in kosten gezeten.' Nu ja, soit.....
Vorige week moest hij nog een boodschap doen op onze vrije dag en we hadden eigenlijk ook nog niet speciaals gedaan. Ik raadde hem aan om eens een koffie te gaan drinken bij z'n vriendin,omdat ik weet dat dat hem ook wel opmontert. Nu ben ik zogezegd 'jaloers' (denkt hij) omdat hij daar dan toch geweest is, maar ik wist ervan ! Neen, weet je waarover ik jaloers ben ? Om dan per toeval op z'n gsm een bericht van haar te lezen : 'Wij zulllen elkaar toch altijd graag blijven zien hé! xxx' met als antwoord : 'Daar moet je niet aan twijfelen ! Nog heel lang ! xxx' Wat moet je daar als bevallige echtgenote weer over denken ????? Ik weet dat ze lijfelijk zeker niks hebben, maar voor mij hebben ze wel een sterke geestelijke verbondenheid. En dat maakt mij vaak zo boos en jaloers. En 't feit is dat ik hem nog nooit jaloers gemaakt heb. Dat lukt mij niet. Of dat zit gewoonweg niet in m'n vel zeker. Stomme trut.
Ja, ik durf er voor uit komen. De vermoeidheid speelt mij serieuse parten. En het is niet van gisteren op vandaag. Dus ik denk niet dat het er ook van vandaag op morgen zal uit zijn. Onlangs vroeg m'n oudste : 'Waarom zijn jullie altijd moe?' En m'n ma over de haalbaarheid van ons werk en financiën : 'Als je niet genoeg vooruitkomt, zet je er toch beter een punt achter. JULLIE TJOLEN AL GENOEG elke dag.' Dat zijn zo een paar van die feiten die blijven hangen. Plus dan nog onze weekendhulp die stopt en die zo flexibel was. Plus dan nog van een paar gasten in onze leeftijd die een serieuse carriereswitch doen. Jah, waarom niet ?
Maar van zodra wij hier stoppen wil mijn man hier direct de boel verkopen. Maar je moet die eerst kwijt raken ! En ik doe het niet weg voor een vriendenprijsje ! Mijn voorstel is dan : ' Maak eerst dat je met beide pootjes goed in de aarde staat qua job en dan kan je beginnen uit kijken, na een paar jaar om iets anders te zoeken.' Meteen wil ik er nog niet weg : het heeft me teveel bloed, zweet en tranen gekost, en ook te veel financiele ondersteuning van m'n ouders. En alleen al uit respect voor hen, dat zij ervoor gezorgd hebben dat wij hier nog konden blijven wonen, wil ik dat niet meteen doen. Ik zeg niet : op termijn, maar niet direct.
Die de laatste tijd als ik daar ga, zo maar blijft babbelen en blijft babbelen.... precies alsof hij wil dat ik daar nog een beetje blijf... Die misschien wel meer aan me is dan dat ik soms zelf denk, of hijzelf. Maar m'n huidige situatie respecteert en daar ook niet zal in tussenkomen. Die kent geen zwaktes denk ik .... 
