Toppezot werd ik bijna. Van al het gezaag, van al de opmerkingen, van al de commentaren. Je zou soms haast geen stap durven zetten of er is commentaar. Daarom relativeer ik heel veel en zie ik alles zo veel mogelijk positief in. Maar soms zijn er eens periodes waar je daar allemaal niet zo goed tegen kan. Soms ben ik het zo brakende moe : altijd commentaar, altijd opmerkingen, bijna nooit goed genoeg. Zoveel zooooo boos kijken naar mij. En dan zijn ze verwonderd dat je je op je vrije dag wat afstandelijk houdt en 'toch zo raar bent vandaag'. Iemand die een hele week op m'n kap zit voor allerlei pietluttigheden kan ik niet, mij op m'n vrije dag daar zo maar met volle overgave aan geven. Het is altijd : geven en nemen zeggen ze. Maar als je niks krijgt, dan kan je ook niks geven.
Ik had het idee, het plan, dit wordt een gezellig dagje uit op onze vrije dag, terwijl onze twee madammen toch op uitstap zijn met school.
En het is een poets- en administratiedagje geworden. Ik was eigenlijk wat ontgoocheld. Wat een saai leven zeg.....
Werken, werken, werken, werken..... slapen, slapen,..... Kunnen we nu eens een keer er op uit, heeft meneer weer geen zin..... Altijd hier in dit dorp en tussen deze muren.
Aan m'n buitenkant zal je't niet zien hoor.
Onze enigste uitdaging is ons werk. En er is ZO VEEL MEER !
Het was best wel een gemoedelijke rustige sfeer hier ten huize vandaag. Een mens moet eens kunnen rusten ook.
Ik had het eerste initiatief genomen en m'n voorstel was afgewezen. Ik dacht : 'Ik maak er niet veel poespas van en laat het maar aan hem.' Eerst ging hij nog een terrasje doen, maar toen was hij aan 't karweien en toen hij gedaan had zat hij met zijn neus in zijn vakliteratuur. Het begon toen toch al tijd te worden om nog eens een stapje te zetten als we nog ergens naar toe wilden..... Maar hij piepte precies niet veel. Verdacht....
En toen ik vroeg of er nog wat op de planning stond was het : 'Neen'.
Olé ! We hebben het zo weer snel gehad. Onze plannen voor vandaag zijn gewoon 'nikske plannen'.
Saai. Vandaag dan maar wat rustig houden en mij nog eens wat op m'n terras leggen zeker om dan morgen, overmorgen, en overovermorgen weer heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel te werken.
't Kwam uit wat er oa op z'n lever ligt. Het humeur is gelukkig al een stuk beter.
Hij staat zwaar onder emotionele druk dat we bijna alles alleen doen. We hebben enkel nog een weekendhulp en we poetsen op onze vrije dag zelf. Onze beide vaders herhalen op tijd en stond dat we geen 'daguren' meer mogen aanvaarden. We sparen daar idd een hele hoop mee uit, maar soms is het fysisch wel zwaar. 's Avonds zijn we echt moe. 's Ochtends moeten we onszelf ook vaak een duw geven om uit ons bed te geraken. Mijn ma zegt altijd : 'Maar het moet natuurlijk gaan ook hé met jullie twee.' Die begrijpt de situatie ook beter omdat ze er meer inzicht in heeft. Ik begrijp onze beide vaders ook hoor. Volgens mijn vader is het beter een paar klanten te verliezen dan iemand te moeten aanvaarden omdat die zo kostelijk is. Ik stelde voor aan mijn man vanmorgen om toch iemand te vragen met dienstencheques om maar om de 14 dagen te komen poetsen en ik kreeg direct reactie. Ik zeg : 'Op den duur is het zo dat je op onze vrije dag altijd gepresseerd zit om je huis weer spic en span te krijgen.' En hij is daar wel vrij fanatiek in. Nu een proper huis is nog zo gezellig. En dan het volgende element : dat ik voor hem niet hoef op reis te gaan naar Frankrijk, dat dat ook te veel geld kostte naar zijn idee. Oh ! De druppel van m'n emmer liep over ! Dat we eens 1 weekje naar Frankrijk gaan is er te veel aan ! Het is onze eerste 'grote reis' met onze dochters van 8 en 10 jaar. Nu moeten we het doen ! Binnen een paar jaar willen ze ook niet meer mee ! En ik heb het financieel goed bekeken dat het niet al te duur uitvalt ! Grmbl ! Bliksem ! Pdang ! Ik kijk er al zo naar uit ! Ik hoop dat het enorm meevalt. En dan heeft meneer weer geen zin. Vorig jaar was het ook van dat. Uiteindelijk zijn we dan voor 2-3 dagen naar Parijs en regio geweest. En dan moet je nog maken dat het zeker naar zijn zin is of hij loopt met een pruillip tot op de grond. We zijn eens met 1 overnachting naar Antwerpen geweest en gingen naar een kindershow gaan kijken. Dat was ontzettend tegen zijn gedacht. Voor één keer dat ik wou dat hij daar naartoe meeging. Het was met een overnachting en dan nog een uitstap eraan gekoppeld..... Ik was alweer opgevreten van de zenuwen in m'n binnenste omdat ik het wou plezant maken, aangenaam, en niks pakte aan. De tweede dag toen we nog eens naar Bokrijk trokken was het gelukkig iets beter. En weet je wat ik dan nog het strafste van alles vind : één reisje van één week op een volledig jaar is er TE veel aan ! Maar een voetbalabbonnement van 550 Euro moet je zelfs je echtgenote niet over spreken. Je koopt dat en je gaat ! Dat is normaal. Dat is het enigste uitje dat je als man nog hebt volgens hem. Zijn voetbal. 's Avonds is het ook 80 % voetbal op tv. Ik por er niet over. Ik kruip dan achter mijn computer. Akkoord : het is zijn grote hobby en dan is hij nog eens gezellig uit onder mannen, en je moet er nog eens uit zijn. Maar dat het dan te veel is om één klein simpel weekje naar Frankrijk te gaan ! Grmbl ! Dubbele bliksem !
Nu donderdag zijn onze beide dochters op uitstap met school. Ik heb daar nog een bon liggen voor een wellness en dacht : Misschien kunnen we dat wel eens doen. Hij doet dat ook nog graag. Maar het is niet echt nodig hoor, als het geld kost. Neen, het kost geen geld. Het is een kado-bon. En dan dacht ik : 'Je hebt gewoon geen zin om met mij te gaan zeker. Je zou misschien liever met je 'koffietrien' gaan.' Dan heb ik gezegd dat we gewoon niet gaan, dat het geen probleem is, dat die bon toch nog geldig is tot in 2015. Dan kan hij tegen dan misschien met die 'koffietrien' gaan... Neh....
Jaah.... echt goed snor zit het momenteel niet tussen ons twee. Moe van het vele werken waardoor andere basiszaken verloren gaan en bij mij speelt altijd maar dat gevoel, al zo vele jaren, dat die oude liefde van hem nooit zal roesten. En ik begin dat ferm beu te worden. Of overdrijf ik en zie ik het groter dan het is ???? Dat kan natuurlijk ook. Het is misschien ook een 'verzetje' 'ontspanning' in zijn saaie, drukke leven. Nou, dat 'verzetje' 'ontspanning' van een vriendje waar ik lieve smsjes naar stuur heb ik ook niet !
Mijn grootste plezier die me dag na dag de moed er doet inhouden is : relativeren, positief denken, dat je nooit alles kunt hebben wat je wilt, dat een goede gezondheid belangrijk is en vooral die twee kadetten die snel groter worden !
Néh, ik ga dan nog een goed glas wijn drinken eer ik naar mijn bed ga.
Het was een zware dag voor mijn emoties. Mijn 'husband' was 'ikweetniet'. De hele dag.....
Vanmorgen begon het al met ruttelen en pruttelen. Door mijn fout vond hij zijn plateau niet.
Dan kreeg ik wat later zo weer een antwoord van 'poeh', met een onderschattende indruk over iets van
werk dat ik nog wou verzetten....
Vorige week had ik al een klets tegen m'n kop gekregen omdat hij zoveel zenuwen had eer hij zijn
laatste catering nog moest gaan doen. Omdat iemand bij ons een heleboel aperiefglaasjes gebroken had.
Ze had die op een randje gezet, en net toen ze naar buiten waren om iets te gaan halen kantelt heel de boel.
En dat was dan mijn schuld, met de reactie van dien. Weliswaar overmand door zijn zenuwen, want het was
niet om aan te zien, die nervositeit, de hele namiddag.
Ik werd vanmorgen toen zo danig kwaad dat ik uitgeschoten ben. Ik probeer eigenlijk alleen ook maar mijn best
te doen, net als hij.
Maar voor de rest van de dag is het weer niet veel meer geweest dan verschrikkelijk boos naar mij kijken en
weinig antwoorden of weinig praten.
Gisteren was het eigenlijk ook al van dat. Precies weer op planeet Jupiter of Mars, of weet ik waar....
Ik heb het hem al gevraagd wat er scheelt, maar er is NIKS.
Mocht het een vrouw zijn dan zou je zeker zijn dat het maandstonden zijn. Of misschien is het : last hebben
van midlifecrisis.
Als hij zijn werk beklaagt, dan is het zijn eigen keuze geweest. Want ik wou het eerst stoppen en terug gaan werken.
Ofwel is het terug die 'koffietrien'. Die 'koffietrien' die maar altijd in zijn memoires blijft hangen, die maar altijd
korte sms'jes blijft sturen, heen en weer en weer en heen.....
Ik denk dat het al weer heel wat minder is met haar eigen 'bink'. Ze is er maar bij voor de luxe.
Ik was zo weer van't slag van die sms'jes (die ik eigenlijk niet lees .....
Ze had iets gestuurd van : 'Ik mis je xxx'. En hij iets van dat terug. Ik kon er eigenlijk wel bij huilen.
Ik dacht : Is het eigenlijk echt van dat ? Houdt hij eigenlijk echt zichzelf voor aap en mij ook ?
Altijd maar dat blijven hunkeren naar ..... Dan kan je toch nooit gelukkig zijn met wie je wel hebt ?
En die doet dan nog zo vele dingen verkeerd (ikke dus) of niet naar wens. Is altijd van een ander gedacht.
Is ook geen zo'n lady. Maar een beetje meer vierkant en gestampt....
Ik heb mij voorgenomen als het over die 'koffietrien' nog eens tot een emotioneel moment komt onder elkaar
(hij en ik dus) dat ik hem toch voor de keuze ga stellen. De keuze van één van de twee. Kiest hij volledig voor mij,
dan verbreekt hij het contact. Ik moet al dat 'gekwatsch' met die sms'jes niet meer weten....Pffft... Altijd van die
lieve sms'jes, lovende sms'jes. En ikke.... ik krijg bij wijze van spreken de pan op mijn kop. Ik ben ik en ik ben ook
iets waard. En voor mijn eigen zelfbeeld, zelfvertrouwen is het ook niet goed. Ik krijg er na al die jaren (Dat is al aan de gang
van voor de geboorte van onze jongste dochter, zo van 'af' en 'aan'....) krijg ik er de SCHIJT van ! Altijd heb ik het proberen
te verdragen, gerelativeerd dat elk wel een beetje vrijheid moet hebben.... Maar als je dan een berichtje ziet van : 'Ik mis je xxx'
met al die vette kussen erachter..... ZUCHT......
Hij leek weer zo veraf..... en dan ligt het eigenlijk allemaal aan mij. Jah.... ik ben ook niet perfect, heb ook m'n fouten en sommige dingen
liggen ook wel aan mij. Maar niet alles.... Soms is het allemaal zo gecompliceerd. En dan drink je een goed glas wijn, probeer je weg te dromen in je bed door aan leuke dingen te denken, en na een al te korte nachtrust kan je er weer een dagje tegen :)
Er waren dansshows van de lady's van 't weekend. We zijni beiden (m'n man en ik) 2 x gaan kijken op 3 momenten.
Mijn man zelf kan heel goed dansen, maar naar een dansles heb ik hem nog nooit meegekregen. Ik zou me graag bij één van die groepen aansluiten en ook m'n man daar voor mee krijgen. 'Je moet daar tijd kunnen voor maken'. Vrijdagavond om 20 u is te vroeg. Ik weet ook wel dat dat kan spannen, want we hebben normaal altijd later gedaan. Maar als er een voetbalmatch is dan lukt het altijd om gedaan te hebben tegen de tijd dat hij weg moet.
'Ga jij dan hé !' was z'n antwoord. Maar ik ken dat al, als ik alleen ga... Dan is dat na een paar keer gezeur van : 'Hoh, moet je weeral weg en ik zit hier met heel de boel.' En dan zal ik niet tegen dat gezeur kunnen en een schuldgevoel krijgen.... en dan doe ik het ook niet meer. Ik ken mezelf. Ik was ontgoocheld en m'n antwoord was : 'Tja, zo doen we nooit eens niks van echte ontspanning. We zouden er ons beiden aan amuseren. Hoh ja, ik doe twee dingen dag in, dag uit : werken voor m'n man en zorgen voor m'n kinderen... En voor de rest : NIKS.'
En eigenlijk is het wel zo'n beetje. Ik laat het voor een ander, om geen miserie te hebben....
't Is weer de tijd van de logeetjes. Ja, met een dochter van 10 jaar kan je dat heden ten dage niet blijven weigeren. En het is bezighouding voor hen terwijl wij aan het werk zijn. En morgen is het het verjaardagsfeestje van onze jongste meid. Die wou niet zoveel vriendinnetjes vragen en ik heb ook niet verder aangedrongen. Ze mocht vragen wie ze graag vroeg, en niet wie mama vond dat ze ook moest vragen omwille van het contact met de mama van betreffend kindje. Foert. Ik heb gezegd dat ze er gewoon liever niet veel vraagt. Ze kan ook niet zo goed tegen die overweldigende drukte. Precies of ze er geen controle meer over heeft en dan klapt ze dicht of gaat het haar niet meer. Ze maakt graag plezier, kan goed in actie staan, maar geef haar maar wat rustiger aan. De nichtjes zijn hier ook op logement. Het is 3,5 maand geleden dat ze elkaar nog zagen. Veeeeeel te lang.
Ik was geämbeteerd van m'n zus haar plannen. Haar oudste doet haar Vormsel. Het feest is tesamen met dat van haar schoonfamilie omdat er daar ook een vormeling is dezelfde dag. Daar hebben ze de gewoonte om een verrassing te doen. Je weet niet waar je naar toe gaat en wat ze gaan doen. M'n zus heeft het haar familie wel verteld omdat ze dat zelf een beetje raar vindt dat het een verrassing blijft tot de laatste dag. Het is heel anders dan dat wij een communie zouden doen. We gaan vlotten bouwen en in een catamaran gaan varen. Jeezes... alé, de kids gaan vlotten bouwen en op het water dobberen. Bijna was het paintballen ! Ik zou maar beter rechtstreeks in m'n werkkleren gaan zeker ipv m'n mooie jurkje aan te trekken en m'n hakken ? Nu, ik ben wel blij dat ik het weet en zal wat reservekledij mee hebben.
En dan ivm 40ste verjaardag van haar man. De mijne moest natuurlijk weer een redelijk feest geven, maar het was wel leuk. Mijn schoonbroer daarentegen doet enkel iets voor de mannen. De vrouwen mogen babysitten Zij gaan dan waarschijnlijk paintballen. Met m'n zus en nog 2 vriendinnen met elk hun partner komen wij af en toe eens samen. Iedereen die 40 werd trakteerde aan beide partners ofwel met een fuifje of een etentje. En hij doet dat dan ENKEL voor de mannen. En dan wil hij nog niet de nieuwe partner van onze éne vriendin meevragen omdat hij die toch nog niet goed kent. Gierigaard. Komt dat nu eigenlijk daar op aan ? Kijk, ik vind het STOM. Maarja.
Binnen een paar weken starten we met een 'verfrissende nieuwe lei' voor onze zaak. Hopelijk lukt het allemaal zoals we het wensen. We zijn voorzichtig aan het uitkijken voor evt. iemand bij te nemen. Maar we zien nog wel.
En vorig jaar roddelden ze over ons aan 100 per uur. Nu is het de beurt aan onze collega's, aan 200 per uur. Voor onze zaak heeft dit ook niet zo'n goed gedaan. Misschien, misschien zal het tij nu weer een beetje keren....
'k Heb veel te vertellen. Dingen die ik op papier wil.
Gisterenavond zag ik mijn moeder hier weggaan. Ze is veel 'achteruitgegaan' in haar gaan/wandel. En dan kijk je ernaar en denk je : 'Mijn ouders worden oud. Mijn ma wordt er 69, mijn pa wordt er 68. Hij lijkt levendiger dan zij, maar zij wil ook nooit naar de dokter gaan. Ze is vorig jaar gevallen en mankt enorm. Maar voor haar kop wil ze niet gaan. Ik heb daar zo'n hartzeer van. We hebben al allemaal de oren van haar kop gezaagd, maar ze blijft bij haar idee... Zucht.... En als ik haar dan zo zag gaan .... en als je dan wat later je eigen dochters van 8 en 10 ziet springen en zingen bij een zoveelste optreden die ze voor papa en mama willen doen : ze groeien en bloeien... dat is zo mooi. Aan de ene kant zie je de aftakeling van je ouders, aan de andere kant zie je dan de groei en de bloei van je kinderen. Het is zo contrasterend. Van het ene krijg je een gelukkig gevoel, van het andere nijpt het in je hart...
Vandaag was weer een liedje op de radio waar ik altijd blij van wordt : 'Laat de zon in je hart, ..... geniet van het leven, want het duurt toch maar even'..... een waarheid als een koe. En ik word er altijd happy van. Ik zeg tegen m'n man : 'Als ik de eerste kom te sterven, moet je dat op m'n begrafenis draaien. Waarmee ik bedoel dat dit lied voor mij betekent dat je positief in het leven moet staan, dat je optimist moet zijn en dat je moet genieten van de dingen hoe klein ze ook zijn.
Oh, jeezes, het vierde ding wat ik hier kwijt wou, ben ik al weer kwijt. Nu ja, tot daar.
De laatste tijd ben ik steeds meer van mening om positief te denken, optimist te zijn, zolang er geen erge dingen gebeuren natuurlijk. Je kan alles zwart zien, negatief zien, maar soms is dat toch vaak niet nodig. Mocht ik pessimist zijn, dan is mijn dagdagelijkse leven eigenlijk één saaie boel. Dus, beter het van de positieve kant bekijken. Het is zoveel leuker
Mijn man is eigenlijk een verschrikkelijke pessimist. Altijd is er iets waarover hij niet tevreden is of die hem dwars zit. Nooit content zou je soms denken. Als er ooit een reden is waarom ik er zou van weg gaan dan is het omdat hij soms zo verschrikkelijk kan zagen. Ik probeer het allemaal een beetje te relativeren, probeer er wat doof voor te zijn, maar soms lijkt al dat gezaag uit m'n oren te borrelen. En dan zeg ik hem ook vaak : bekijk het eens van de goeie kant..... je kan altijd wel over wat zeuren...
Vorige week kwam een vriendinnetje van m'n jongste spelen, zijn er hier anders ook nog een paar vriendinnetjes blijven spelen en slapen. De mensen voelen zich dan soms wat verveeld dat ze iets willen terug doen, of dat het niet te veel is voor mij in combinatie met de zaak, dat ze me niet lastig willen vallen. Maar ik doe dat met plezier. Mijn dochters hebben er hun bezighouding mee en voor een ander is het soms een oplossing voor opvang. Van dat éne vriendinnetje had ik van de mama 15 Euro meegekregen om iets te gaan drinken. Ik ga die haar teruggeven. Ik moet die niet hebben. Ik doe dat met plezier. Zo gemeten en gewogen gaat het er bij mij niet aan toe hoor ! Ik meet en weeg alleen in mijn winkel ;-)
Yes, yes, yes, yes !!!! Ik geloof er in .... ik geloof er in dat als we hard blijven doorzetten dat het moet lukken. Vele dagen heb ik het niet geloofd. Sommige dagen stel ik me nog serieus vragen. Maar daarnet kregen we een telefoontje van onze collega dat die de zondag zijn winkel niet meer zal open doen ! Yes, yes, yes, yes !!!! Dat hij maar doet. Zoveel te beter voor ons ! Het zou zogezegd aan personeel liggen..... Wij doen het nu ook zo goed als zonder personeel. Vaak wel serieus zwaar, maar als je aan het einde van de rit ziet dat je toch resultaat boekt, positiever dan met .... yes, yes, yes, yes !!!! Het tij zal nog terug keren. Wij zijn serieus achteruitgeboerd, maar het zal wel weer beteren ! En als hij nu de zondag niet meer zal open doen, zal dat voor ons zeker interessant zijn. Want we hadden al hard getwijfeld of dat we zelf nog de zondag gingen opendoen, omdat het al zoveel minder was. En soms stak mij dat ook wel eens serieus tegen. Maar als we nu het zelfde aantal uren moeten werken en toch iets meer verdienen kan dat alleen maar beter zijn.
brief aan iemand die ik ken en het allemaal niet meer zo goed ziet zitten
Jah, de ene dag
is inderdaad de andere niet.... En eens goed slapen kan superveel deugd doen.
Soms zou ik eens voor een maand of 3 met een rugzak willen rondtrekken, weg van
alles wat moet.
Soms zou ik terug in m'n boom van vroeger willen kruipen, in de
boomgaard van m'n ouders. Alleen en met rust gelaten. En van aan de andere kant
kan ik ze hier allemaal niet missen....
en gaan we verder in alle soorten
mama's : 'choco'mama, 'melk'mama, 'schoenen'mama, 'ik heb honger'mama,
'boekentas'mama, blij dat ik al die soorten mama's kan zijn zonder dan de man
te vergeten met wie ik het bed deel, want dat is dan mijn 'derde kindje' waar
ik ook moet voor zorgen en dagelijks assisteren van 's morgens 6 uur tot 's
avonds 21 uur.
Fysiek soms zware arbeid, soms met het gevoel dat we ons leven
al werkende leven en we oud en versleten zullen zijn eer we het zelf beseffen.
Werken, werken, werken. Soms doe ik maar 2 dingen op één dag : werken en de
rest moe, vermoeid zijn. En toch probeer ik de positieve noot er in te houden.
Maar iedereen kan breken. En ik draag ook het leed niet dat jij en V
dragen, en ook M (maar die ken jij niet), die haar dochter van 19 verloor
in een banale operatie...
Dan denk ik : 'Kop op en we gaan weer vooruit. Mijn
problemen zijn maar kleine beslommeringen. Het positieve in de dingen zien is
veel leuker om te leven.
Maar soms zie je dat ook niet altijd. Het zit hem soms
in stomme dingen. Gisteren bv hadden wij ons overslapen.
Mijn man in paniek,
zich opjagen, beginnen van z'n oren te maken dat we ons overslapen hadden
etc... en ik dacht : 'Oh ja, ik heb er toch de deugd van gehad.
't Is teken dat
ik het nodig had. En dat het nog de beste dag van de week was waarop we ons
konden overslapen.'
En dan toch ook wel een tandje bijsteken om toch op tijd de
winkel open te krijgen, maar je kan maar doen wat je kan, en dat is je best
doen.
Meisje, veel moed en sterkte. Die vrolijke, zotte meid, die van weinig
bang leek, stoer was, die meid die ik in onze
tienerjaren kende op school, ik
had nooit gedacht dat die zo zwaar vernesteld kon raken met zichzelf.
Heel veel
moed en sterkte meid. Mocht ik je een kadootje kunnen geven, met daarin het
wonderrecept om je er weer bovenop te krijgen,
Het is al weer goed halfweg december. We staan in de startblokken voor de eindejaarsfeesten.
Na een deugddoende vakantie eind november met een spetterend verjaardagsfeest voor m'n oudste dochter kunnen we er toch weer even tegenaan. De juffrouw wou een 'slaapfeestje'. 9 meisjes hebben hier gelogeerd. Ahum. Maar het viel reuze mee. Vooraleer we afgesproken hoeveel er mochten komen was ze al aan 't uitnodigen. Dus ja, die kan je dan ook niet terug afzeggen.
Gisteren was de laatste beurt van 'herstellingswerken' aan de kleine tandjes van de jongste. De juffrouw had het zo lang ontweken, waardoor ze nu al met gaatjes in haar nieuwe kiezen zat. Aiai,... maar als is terug dichtgemaakt. Ook wel een angsthaasje als ze bij de tandarts is.
Mijn twee superhelden op kousenvoetjes.
En mijn andere grote superheld heeft enorme last van schouder tot aan pols. Neemt nu wat Brufen, die helpt wel wat. Maar is het de oplossing ? Tja, hij wordt ook een dagje ouder hé a Bijna 40. Ik was eerst een beetje kwaad dat hij zat aan te dringen voor een feestje. Ik wou er destijds ook zooooooooooo graag één en heb er heel veel hartepijn van gehad dat ik het nooit kon doen wegens financiële redenen. Nu mag hij er wel één doen, maar geen megafuif. En ook niet te ver, dat ik niet moet rijen. Nèh. Voorwaarden gesteld.
En verder evolueert de financiële toestand positief als ik kijk naar wat ik aan het einde van de maand over heb. Alleen de openstaande facturen zijn nu terug wat hoger dan normaal. En dat zint mij dan weer niet. Of gaat het dan toch niet zo de positieve kant uit ?Mijn logica kan het niet goed volgen. Aan het einde van de maand komen we er zogezegd beter uit, maar de openstaande bedragen gaan stapsgewijs toch weer omhoog. Er dienen nu ook wel veel aankopen gedaan te worden. Daout bedriegt misschien wel een beetje. Eind januari komt de boekhouder en ik hoop dat we er dan een juist zicht op hebben over het voorbije jaar en over de toekomst. Feit is dat onze inkomsten sedert de crisis tussen de 20 en 30 % gezakt zijn....
Voor onze vakantie had ik echt geen courage meer. Ik kon het schoppen van hier tot in Parijs. Nu heb ik (voorlopig mijn moed en mijn kracht herwonnen. Het was ook een veel te lange periode vooraleer we weer in verlof gingen. Op tijd en stond moeten de batterijen gewoonweg weer opgeladen worden. Halfweg januari of februari nemen we nog eens een verlengd weekend. En dan normaal in de Paasvakantie. Plannen, en we hopen dat we het kunnen plannen, maar plannen kunnen soms snel wijzigen. Doei.
En als ik het zo bekijk op m'n blog, dan zat ik in 2009 al te zagen dat het werk veel te lastig was. En 4 jaar later doen we nog steeds hetzelfde. Ha Zo erg kan het ook niet zijn hé. Maar het is zwaar werk. Dat is een feit. En momenteel doe ik het echt nog omdat ik momenteel nog niet de stap durf nemen naar een ander soort werk. En zolang mijn man bij zijn overtuiging blijft dat hij er nog steeds blijft in geloven, kan ik ook niet anders. Je kan zo heel je leven in Sinterklaas blijven geloven. Het is beter, dat is een feit. Financieel. Bijna volledig zonder personeel en een deel kosten die weggevallen zijn. Maar fysiek is het nog een stuk zwaarder. Nog ? Ja, nog. Maarja, dat zombie-leven raak je wel gewoon. Je weet soms gewoon niet meer dat je constant vermoeid bent. Als je dan eens met dat befaamde 'tuutje' van je elleboog ergens tegen stuikt, DAN ! weet je het wel. Het doet nog veel meer zeer dan dat je 'in normale toestand' bent. Ik durf ook niet echt zeggen of het een betere toekomst zou zijn om over te schakelen naar ander werk en terug uit te gaan werken. Het leven is zooooooooooo kostelijk. Maar als een ander dat rond kan krijgen, dan moeten wij dat ook kunnen. Feit is dat we niet alleen zijn als zelfstandige die kiest om zonder loonskosten ed te gaan werken. De mensen durven er precies veel meer voor uit komen. En dat is volgens mij omdat ze 'genepen' zitten en niet meer ander kunnen dan dat uit te brengen. Voorlopig is mijn grootste motivatie waarvoor ik het doe : mijn man. Omdat hij het wil, volg ik hem. Maar soms voel ik mij een 'kutterboerke'. Alles wordt zo groot, de ene firma wordt in de andere opgeslorpt. Alles gaat naar massa en mega. En dat kunnen wij niet, ook niet in onze prijzen, omdat wij te klein zijn. Wij kunnen enkel proberen kwaliteit te leveren,origineel te zijn. Maar dat kunnen wij ook niet omdat we het praktisch maar meer met 2 doen. En doen we het met een 3de erbij, dan zijn de loonskosten meteen al weer te hoog, waardoor we weer niks meer over hebben.
En als afsluiter...
Mijn oudste dochter begint te puberen ! En die moet nog 10 worden. Maar het zijn wel degelijk pubermanieren zegt haar meester, toen ik vertelde welke streken ze in had. En ja, de kleinste, de plaaggeest, doet soms niks liever dan de stoom uit haar oren te doen komen
Hoogtijd dat ik nog eens iets van mij laat horen. Hoe het is ? Hoh, valt wel mee. De ene dag zie ik het volledig zitten. De andere dag kan ik het kilometers ver schoppen. Jaah, het is zo moeilijk. Je hebt je gewoontes en je kan er moeilijk afstand van doen. En eigenlijk, ik durf het haast niet zeggen, want ik spuug hier altijd een beetje m'n gal uit. Bij momenten ben ik het gewoon KOTSMOE.
Ik zit een beetje vast. Ik doe m'n werk wel graag, maar het is gewoon veel te veel. Vroeger was het al meer dan genoeg. Nu, we hebben onze activiteiten wat verminderd, maar ook ons personeel. Arbeidsuren nu zijn over 't algemeen toch wel iets intensiever dan vroeger. Ik voel me de laatste tijd wat 'geleefd'. Arbeiten om niet te verzuipen. Neen, om te proberen te verbeteren, maar het verbetert niet snel genoeg. Onze omzet is sedert 2008 met 20 % gezakt; Zucht. Soms vraag ik me af voor wat we het nog doen. Ik heb soms de indruk dat mijn man liefst de moeilijkste weg kiest. Ik heb soms de indruk dat het eerste woord waaraan mijn man 's morgens denkt is : 'arbeiten !' Maar hij heeft het gewoon moeilijk dat hij weer 'in dienst' zou moeten gaan werken. En hij wil hier ook niet blijven wonen. En ik wel. Want ik respecteer veel te veel wat mijn ouders voor ons gedaan hebben en ook : ik woon hier graag. Het is centraal. En je kan het beroepsgedeelte mooi omvormen tot privé. Ik heb al vele ideetjes Dus zit ik vast en ben ik verplicht om verder te doen, want anders wil mijn man verhuizen. Ik heb eigenlijk al gezegd dat als hij wil verhuizen hij dat alleen zal moeten doen. En soms denk ik dan : m'n klantjes. Ik zou het wel jammer vinden voor ze. Maar ja, achter je gat lopen ze toch elders. Het is met allemaal hetzelfde ! 't Jah, en nu sluit ik af. Na een goed glaasje wijn is het tijd voor mijn bed.
En ondertussen doen we nog altijd verder. En zijn we er nog steeds niet echt uit. Ik denk dat wij gewoon zijn van zo'n 'zwaar' leven te hebben en dat het ons onwennig zou doen als wij plots extra vrije tijd hebben. En verder .... vind ik het leuk dat iemand terug iets meer in m'n leven komt. Ik vond het zo jammer dat het contact wat verbroken was. Ik kan het gewoon niet helpen, maar ik kan die precies niet 'missen'. Altijd zal er iets blijven van dat gevoel waar ik zo zwaar mee geworsteld heb. Dat gevoel dat ik in m'n doofpot gestopt heb, waar ik mezelf deed van afkicken. Want ik weet dat gevoelens niet gelijk zijn aan de realiteit. Nobody is perfect en iedereen heeft z'n botte kantjes. Ik ben tevreden met wie ik samen ben. Het is een waarde die veel belangrijker en specialer is dan dat ik het soms zelf besef omdat het een vanzelfsprekendheid is, een gegeven van elke dag.
Voor het ogenblik voel ik mij goed, morgen kan dat weer anders zijn. Vanmorgen had ik weer lood in mijn benen. Mijn moraal was nochtans positief. Ik denk dat ik, wij, in de laatste twaalf jaar zo veel gewerkt hebben, En dat dat nu begint door te wegen. En het is nu voor met ons twee en een weekendhulp wel extra zwaar. Eigenlijk te zwaar om dit met z'n twee te doen. Vele geruchten deden ook al de ronde. Mijn man reageerde er angstvallig op zoals een vrouw. Maar mijn man wil persé doorgaan. Ook al gaat hij zelf ook wel eens onderuit. Dus ja.... we gaan door. Ik had mij nochtans al bij het idee neergelegd om terug uit te gaan werken. Het zou natuurlijk ook wel een aanpassing zijn. We zouden een stukje van onze huidige vrijheid ruilen voor andere vrijheid En ik doe het wel graag. Maar dit is soms echt te zwaar. Soms vraag ik mij af : willen wij zo'n manier van leven verder ? Een dag bestaat uit 24 uur. Wij werken daarvan 14 uur, 1 uur is onze pauze over de middag, 's morgens 1 klein uur voordien uit bed. Gemiddeld 6 uur slapen. Dan schiet er nog 3 uur over, van 21 u tot 23 u. Kunnen we niet een op een gemakkelijker manier leven ? Waarom kiezen we die zware weg ? Als het genoeg opbrengt, heb ik het ervoor over. Eind juli zullen we daar al een vrij juist beeld op hebben en beslissen we definitief. Desnoods een beslissing met een pijne snede in ons hart, maar naar de toekomst gezien de beste. We proberen nog even verder. Bestaat er niet zoiets als : de aanhouder wint. Maar zoals ik al zei, eigenlijk is het te zwaar voor 2 mensen.
Ondertussen het eerste communiefeest van onze jongste gehad. Het was heerlijk. Voor mij mogen het al zo'n dagen zijn. Maar dat kan niet hé natuurlijk. Ik vond het zo leuk om dat kleine meisje bezig te zien op haar grote dag, waar ze al zo lang naar uitgekeken had. We zaten op een mooie locatie .... Voor mij was het top ! Ontspannend.... We zijn toen ook een aantal dagen gesloten geweest. Het was eerder uit noodzaak, omdat we zoveel activiteiten op ons programma hadden. Er waren de repetities van de dansschool, nog een communiefeest, optreden dansschool en moedertjesdag. We hebben niet veel moeten niksnutten en eigenlijk had ik in die dagen toch nog iets meer willen doen met de kids zelf. Maar ja, het was zo druk. En verder.... het werk gaat verder Wat onze definitieve beslissing wordt, zijn we nog niet uit. Het is fysisch toch wel heel zwaar. En ik ben ook geen uitblinker in het werk dat ik er nu nog bij doe. Ik trek goed mijn plan en het is wel in orde. Maar het kan eigenlijk nog veel beter. Ik heb echt al moeilijke momenten gehad. En al gezegd tegen m'n man dat ik het eigenlijk nog een groot stuk voor hem wil verder proberen, maar dat het zal moeten opbrengen ook. En dat ik mij soms ook de vraag stel : waarom willen wij dit eigenlijk nog doen, al die arbeid. Is dat het eigenlijk allemaal wel waard ? Veranderen van job zal natuurlijk een hele grote aanpassing zijn omdat het ook een grote verandering van leven zal zijn. We zien wel. We willen wel en we weten het niet.
Soms zou je denken als je het goed met mensen meent, dat je dan nog het vaakste op ontgoochelingen botst. Soms denk ik dat er meer egoïsten dan andere geboren zijn. Mensen hebben altijd zoveel hun ik-dingen die ze 'moeten' doen, hebben geen tijd. Ik heb ook weinig tijd, maar ik denk dat ik probeer er toch altijd een beetje vrij te maken voor de bijzondere dingen die voor anderen belangrijk zijn. Mensen leven zo snel en hebben geen tijd meer om hun leven te delen met anderen. Ikke, ikke, ik.
.....
Zij gaan dan waarschijnlijk paintballen. Met m'n zus en nog 2 vriendinnen met elk hun partner komen wij af en toe eens samen. Iedereen die 40 werd trakteerde aan beide partners ofwel met een fuifje of een etentje. En hij doet dat dan ENKEL voor de mannen. En dan wil hij nog niet de nieuwe partner van onze éne vriendin meevragen omdat hij die toch nog niet goed kent. Gierigaard. Komt dat nu eigenlijk daar op aan ? Kijk, ik vind het STOM. Maarja. 
Zo erg kan het ook niet zijn hé. Maar het is zwaar werk. Dat is een feit. En momenteel doe ik het echt nog omdat ik momenteel nog niet de stap durf nemen naar een ander soort werk. En zolang mijn man bij zijn overtuiging blijft dat hij er nog steeds blijft in geloven, kan ik ook niet anders. Je kan zo heel je leven in Sinterklaas blijven geloven. Het is beter, dat is een feit. Financieel. Bijna volledig zonder personeel en een deel kosten die weggevallen zijn. Maar fysiek is het nog een stuk zwaarder. Nog ? Ja, nog. Maarja, dat zombie-leven raak je wel gewoon. Je weet soms gewoon niet meer dat je constant vermoeid bent. Als je dan eens met dat befaamde 'tuutje' van je elleboog ergens tegen stuikt, DAN ! weet je het wel. Het doet nog veel meer zeer dan dat je 'in normale toestand' bent. Ik durf ook niet echt zeggen of het een betere toekomst zou zijn om over te schakelen naar ander werk en terug uit te gaan werken. Het leven is zooooooooooo kostelijk. Maar als een ander dat rond kan krijgen, dan moeten wij dat ook kunnen. Feit is dat we niet alleen zijn als zelfstandige die kiest om zonder loonskosten ed te gaan werken. De mensen durven er precies veel meer voor uit komen. En dat is volgens mij omdat ze 'genepen' zitten en niet meer ander kunnen dan dat uit te brengen. Voorlopig is mijn grootste motivatie waarvoor ik het doe : mijn man. Omdat hij het wil, volg ik hem. Maar soms voel ik mij een 'kutterboerke'. Alles wordt zo groot, de ene firma wordt in de andere opgeslorpt. Alles gaat naar massa en mega. En dat kunnen wij niet, ook niet in onze prijzen, omdat wij te klein zijn. Wij kunnen enkel proberen kwaliteit te leveren,origineel te zijn. Maar dat kunnen wij ook niet omdat we het praktisch maar meer met 2 doen. En doen we het met een 3de erbij, dan zijn de loonskosten meteen al weer te hoog, waardoor we weer niks meer over hebben.
