Ik las vanmorgen iets in de Flair over 'emotionele eters'. Ik wist het al lang, maar ik ben er echt zo eentje.
Vandaag wordt weer een moedeloze dag. Ik ben zenuwachtig, heb zin om weer alles wat chocolade is op te eten.
Ik sta weer onder 'strenge' controle van m'n HL-coach. Moet vanavond nog op 'controle'. Ik ben op een paar weken 3 kg verzwaard en zit al weer boven mijn limiet. Niet tijdig op de rem trappen is 'dramatisch'. (alé ja, er zijn dingen die erger zijn dan wat kgs teveel, maar ik bedoel in deze situatie).
En ik ben alweer moe van het vele werk, ik zou een hele dag in mijn bed kunnen kruipen, alleen, zonder gekakel van de kinderen en zonder mijn echtgenoot.... Zondagnamiddag was ik ook moe, maar je wilt dan iets doen met de kids en eigenlijk was ik wel redelijk prikkelbaar, want ze zaten zo te kibbelen in de auto, pfft... hoogstdringend tijd dat het weer school is en dat ze eens terug onder een 'vreemd' regime staan. Vreemde ogen dwingen :-)
Vanavond komt onze boekhouder. En dat maakt mij ook zo zenuwachtig. Hij brengt iemand mee die in de sector zit en ons wat vragen gaat stellen. Wat de conclusies zullen zijn heb ik echt geen flauw idee van, maar ik weet niet of er echte oplossingen zijn... Of als wij dat gaan zien zitten... En om ons nog korter te zetten in alles, daar heb ik ook geen zin in.
Ik begin steeds meer moeite te krijgen met al die uren werken en de betalingen beginnen steeds zwaarder op mij door te wegen.
Ik heb gisteren tegen mijn man gezegd dat het elk zijn terrein is en dat hij maar zijn deel moet verdedigen en ik het mijne, want ik was gisteren eigenlijk weer in mijn gat gebeten van een klein voorval.
Nu ja, ik loop de laatste tijd meer vies dan wat anders zeker ?
Ik had een heel deel plateau's uit de toonbank gehaald en hij stond net te bellen in de winkel, was een bestelling aan 't doorgeven. Ik wil er mee naar vanachter gaan en de onderste plateau had ik dus niet bij zijn oren gegrepen en die viel op de grond, maar bonkte eerst recht tegen mijn scheenbeen met de scherpe rand, wat nogal serieus pijn deed en ook een diepe snede. Zijn onmiddelijke reactie (ik passeerde net aan hem), een 'wup' in mijn achterste en een blik die donderde zonder dat je het hoorde donderen... Geen greintje compassie. Ik kan wel aannemen dat hij ook geschrokken was van het lawaai dat die plateau maakte tijdens zijn gesprek, maar dan geef je je vrouw nog niet een 'wup' in haar achterste...
Ik kwam vaneigens uit mijn kot achteraf en zei dat dat nu al de 2 de keer in nog geen week tijd was dat hij zo bruut tegen me was. Akkoord, als ik boos ben dan kan ik woordelijk heel scherp en heel luid zijn, maar een duw en een trek of een schop... ik griezel daarvan !
Hij was zo boos dat ik hem vorige week geroepen had voor die mevrouw die kwam reclameren en dat ik het verdedigingswoord eigenlijk van hem overgenomen had. Ik heb het hem gezegd : dan verdedig je als vrouw je man. Een man kan het gewoon niet hebben dat een vrouw hem beschermt, het voor hem opneemt. Dat was toch het minste dat ik kon doen als echtgenote. Ik wist ook dat hij in zijn recht was. Neen, dat is het zuiver egoïsme van een man (en vele mannen) dat ze het niet kunnen verdragen dat een vrouw hen bereddert. Het oerinstinct zeker ?! Huh.
Dus zijn verdediging kan hij vanaf nu zelf doen. Ik trek er mij niks meer van aan. Ik ga me ook niet helemaal op mijn kop laten zitten hoor.
Ik heb vandaag zo'n dag dat de krop weer op het bovenste van m'n keel ligt en de waterlanders al zitten te pinken terwijl ik hier aan 't schrijven ben. Het leven is zo mooi. Maar het onze is vaak zo lastig. Gelukkig niet op het vlak van gezondheid, maar op het vlak van al die materiële dingen. Daarom heb ik soms heel veel zin om te vluchten naar 'mijn huisje in het groen' zoals ik het noem. Om er te genieten en gewoon te leven.... zonder al die scherpe pijlen die op je gericht staan met grote dosissen 'druk', 'moeten', 'verplichtingen','betalingen', 'werken'....
|
