Iemand had een collega met dwergkonijntjes. Ha, dat is het, dacht ik. Zo kan ik mijn dierenbange dochters wat meer vertrouwd maken met beestjes die lief zijn en niet veel plaats innemen. Het kot is natuurlijk voor moeder om uit te kuisen maar kom, dat nemen we erbij. Vandaag zijn ze binnen bij de veearts. Het witje rijdt nogal wat toertjes op het zwartje. En ik heb zo'n stil vermoeden dat het zwartje eigenlijk al met kleine konijntjes in zijn buik zit. De oudste snapte niet WAAROM ik het mannetje moest binnendoen bij de veearts, terwijl het toch het vrouwtje is die de kleintjes krijgt. Ik zeg : 'Hij moet daar een beetje bij helpen'. En toen ze weer wat aan 't rondrijden waren, zei ik m'n dochters. Kom, jaag er die witte maar af, want 't is zo dat ze konijntjes maken. Ze denken NATUURLIJK dat dat gewoon maar is door wat rond te rijden op elkaar. De rest zien ze niet ) Maar bang, maar bang, dat ze toch zijn van beesten. De kleinste durft ze enkel van ver aaien en ligt aan hun parkje te kijken naar de beestjes, maar dichter riskeert ze zich niet. De oudste durft ze al op haar arm nemen, maar ik moet ze zelf wal uit hun hok of park halen en als ze ze terugzette, smeet ze dat konijn in zijn park. Het wiebelde te veel !!!!! Hahahaha !!!! Nu, het zal allemaal wel beteren. Ik vind het persoonlijk een heel goed idee van mezelf. En de kids kunnen er niet van zwijgen. Dus ja, vandaag zijn ze HOOGDRINGEND binnen bij de veearts. Moest ik die beestjes nuchter binnenbrengen, mochten ze enkel nog water drinken. Ach here, de beestjes ;-) En deze namiddag heeft mijn man terug een afspraak bij de kraker/homeopaat. Het is HOOGDRINGEND tijd. Want eigenlijk is hij voor het ogenblik bij momenten echt weer niet om mee te leven. Ik denk dan : ik heb een brommer (ik snurk de laatste tijd blijkbaar vaak heel hard ... Vind ik wel vervelend.... Maar dat komt ook doordat mijn neus of mijn sinussen verstopt zitten. Ik ga toch iets moeten bijhalen hé. En mijn man heeft een zaag ! Ene met soms wel hele grote tanden.... Amaai, amaai. Hij heeft gisteren tussen 17 en 20 uur (ik heb er eens op gelet) over wel 5 verschillende dingen zitten zeuren tegen mij : 1) verkeerde afspraak met iemand van 't personeel over wie de klanten tijdelijk moest bestellen en er was er eentje weggegaan nadat ik de kids van school gehaald had en eerst boterhammen wou geven 2) Ons oprolgordijn die niet te goed meer marcheert, maar ik ben te gierig om daar weer 500 Euro aan te hangen. Zolang het gaat gaat het. 3) Dan was dat oprolgordijn plots te vuil naar zijn gedacht (Jaah... 't is ook een bleek, en tjaaaa.... zo klaar is dat idd misschien wel niet meer) 4) over de buur die zijn parking niet opkuist 5) over de buur die eens zijn witte lijnen mag hertrekken van de parking en de onze die ook moeten hertrokken worden 6) dan ging het terug over die klant die naarbuiten gegaan was door de verkeerde afspraak dat hij begon te mennen 7) dan ging het hem over 'als' we de winkel eens willen veranderen 8) dat ik te veel naar 't wc ging. Ik had nogal veel water gedronken, in functie van mijn lijn, en ik moest dus redelijk veel naar 't wc. Maar ik zeg dat dan ook iedere keer, voor 't geval dat er een klant binnenkomt, dat iemand anders kan gaan kijken. Mocht ik voor een baas werken, dan zou ik wel een opmerking krijgen dat ik verzeker wel de helft van de dag al op die wc zat. Sjonge, sjonge, sjonge..... het was het één achter 't ander. Ik ben dan uiteindelijk uit mijn kot gekomen dat hij al heel de tijd iets wist. Dat hij het waarschijnlijk leuk vindt om steeds maar op me te zitten hakken. En dan kan ik ook wel scherp en hard zijn hoor, durf ik toegeven. Vanmorgen was hij ook weer niet te genieten.... Ik dacht bij mezelf : daar gaan we weer.... Direct zich zenuwen maken op de chauffeur die toekwam met de levering dat het zo'n trage was. Dan dat hij nu nog zijn koffiekan had vergeten mee te nemen. Dan dat ik onmiddelijk goederen moest gaan bijhalen omdat ze niks meer hadden. Als ik iets meldde aan hem was het met een korte snak. Nu, iedereen heeft wel een baaldag of een baalweek of periode. Ik probeer hem maar met rust te laten. Zolang ik me kan inhouden, niet te heftig reageren. Ander zijn er nog meer paarden in galop.... Vanavond gaat hij naar de homeopaat en ik denk dat ze wel zal vaststellen dat hij druppelkes of van die toestanden zal nodig hebben. Dat ze hem maar eens goed onderzoekt. Want, het helpt toch wel hoor. Hij moest een periode 't één en 't ander nemen en dan was hij toch wel veel rustiger. Voor het ogenblik maakt hij zich al van 's morgens nerveus, terwijl hij zijn tanden aan 't poetsen is. Hij zo supergefrustreerd, en we zijn nu nog niet in 't drukste van ons werk. Ofwel zit hij in zijn midlife-crisis. Het lijkt soms alsof nooit iets goed genoeg is, alsof hij nooit content is met datgene wat hij heeft of gelukkig is.... Ik denk dat hij soms te veel eist van zichzelf en van de mensen om zich heen. Ik weet ook dat hij waarschijnlijk meer een dégout aan mij heeft omdat ik weer boven die 70 zit, die inderdaad wel te veel is. En dat laat hij dan ook wel merken. Soms vind ik het eigenlijk zielig voor hem. Ik probeer hem wel tot dat besef te brengen, maar mijn mening wordt soms verworpen, dat hij 't niet gelooft. Hij moet eens meer leren genieten van de kleine dingen, van de natuur. Maar een natuurmens is het nooit geweest, hij is meer op materialen tuk..... Ik kan hem ook niet veranderen.... gewoon een beetje bijsturen... gewoon wat doen inzien dat je wel zenuwen mag hebben, maar dat je niet over alles zenuwen moet hebben..... Welk een ongelukkig en vermoeiend leven is dat dan niet ? Hij moet eens meer de mooie dingen leren onthouden, eens meer optimist zijn.... En om af te sluiten : ik heb me zondag weer kostelijk geamuseerd in mijn hof. De kleine heeft wat geholpen terwijl de oudste naar de jeugdbeweging was. En papa heb ik er bijgehaald, na de koers, voor de zware werken. Ik kan daar zo van genieten hé : zalig weer, wat tijd om eens iets heel anders te doen dat dan ook nog wel resultaat oplevert en te genieten van m'n kinderen. Want ik vind dat ze nu zo'n fantastische en aangename leeftijd hebben. Ze begrijpen al veel, je kan er al iets mee doen en ze iets laten doen, en ze lopen nog in jouw spoor. Als ze ouder zijn vliegen ze dan wat meer uit, is er al eens een pubermoment.... maar dat zien we met de jaren nog wel ) Eerst : genieten van hoe ze nu zijn....
Soms zou ik een pen bij de hand moeten hebben met wat op dat moment in mijn kronkels rond draait, want dan denk ik, dat ga ik opschrijven, maar de kracht van de woorden ben ik soms al weer kwijt tegen dat ik ze op papier moet zetten. Pfft, ik heb er weer redelijk sterk last van, maar ik laat het niet merken hoor Ik kan er niet aan doen, het is gewoon sterker dan mezelf en de laatste tijd is het weer op gekomen. Dat mijn man de laatste week ook al niet te handig is (ofwel is't ikke) doet er ook wel aan. Het lijkt als hij zwart zegt, dat ik dan wit zeg. Tjaa.... 't zal ook wel weer passeren. Maar waar ik niet tegen kan is dat hij mij zo vernietigend kan aankijken, met zo'n sfeer van 'I hate you' 'I hate you'. Je mag je vinger niet verroeren of het is mis. En dan word ik ook supergevoelig zeker. Krijg ik die stress die ik eigenlijk niet heb. En als er dan iemand vriendelijk is en ik te veel in die ogen kijk, haja..... Ik denk dan in mezelf : 'Illussions are not reality. I have accepted my life. It's not bad. It's OK.' Beter gezellig vrienden blijven.... ja.... maar zo blijven wij heel ons leven 'paters en nonnen', wel zo opgekweekt, maar daar heb ik EIGENLIJK niet altijd geen zin meer voor. Life begins at 40, you know. Let 'the beast' break out ))) of zoiets....
't Is gewoon een melodietje van de kids over de dagen van de week da'k mee in m'n hoofd zit. Zondag was ik terug steenmoe. Vies van moeheid. Ik heb me in de namiddag een groot uur in m'n relax op de terras gelegd, met de zonnekriebels op m'n snoet, dan nog wat gerakeld in m'n hoveke met heel veel onkruid, dan met de kleinste wat met de fiets gaan oefenen en dan nog een toertje met de fietsen gaan maken met alletwee de kids. En ik heb er van GENOTEN. Van dat extra uurtje, van dat mooie weer. Lekker RELAX. Ik zei het nog tegen m'n man dat eigenlijk iedere zondagnamiddag zo'n gezellig, rustig, ontspannend namidagje zou moeten zijn. Maar ja, soms moeten we al eens gaan werken, soms moeten we dan eens ergens naar toe,..... En is het altijd maar hurry-hurry van hier naar daar. En vandaag staat er hier al weer een vies wicht op de werkvloer. Sjonge, gaat het eens een halve week goed dan staat ze hier een paar dagen weeral met een bakkes tot op de grond. Hoe meer ze verandert van man, hoe knorriger ze wordt. Ik begin het bij momenten serieus moe te raken hoor. Maar ze weet dat ze goed is in haar job en ze permiteert het haar een beetje ook zeker ? Ze werkt hier ook al langst. Ze heeft nu 32 uur en wil persé een voltijdse, maar dat kan ik haar niet geven. Maar ze zou dan wel in een sociale woning willen gaan wonen, dus als ze dat doet, zal ze dan ook weer meer huur mogen betalen. Oh, ze is zo zot als 't achterste van een deur, of hoe zeggen ze dat ook weer. Mijn man wordt er ook al helemaal stressy van. Ik zei daarnet tegen hem : 'Probeer het je niet aan te trekken. Maar met haar humeurig gedoe geeft dat wel een effect voor de hele werkvloer.' In plaats van eens wat happy te zijn met dit mooie weer, moet er altijd een probleem gemaakt worden of van een muis een olifant gemaakt worden. Je leven kan je soms zelf moeilijk maken. Take it the easy way. 't Is nog zo leuk. Er zijn natuurlijk ook externe factoren die wel voor 'zorgen' zorgen, maar ik spreek nu voornamelijk over muizen en olifanten. Die blaas je zelf op Vrijdagavond met m'n maatje uitgezet. Was gezellig. Optreden van een bluesgroep. Toen ik thuiskwam las ik op FB nog van een FB-vriend dat ze hun zaak stopzetten. Ik heb daar al veel zitten op denken. Als je al van als je van school komt in je eigen zaak zit, opvolging van je ouders, dan moet het toch wel een hele zware beslissing zijn om heel die boel stop te zetten. Maar het zal wel de beste beslissing zijn. Ik had hem nog een mail gestuurd en er in vermeld dat levenskwaliteit ook nog altijd belangrijk is. Je kan zo tjolen voor je 'eer', maar je kan je zo kapot tjolen. Wij hebben ook 2 hele moeilijke jaren gehad en ik ben blij dat deze voorbij zijn en ik hoop dat we het nu wat recht kunnen houden en ik wil nu ook een beetje meer beginnen te genieten. Mij eens iets meer permiteren, dingen die ik mij lang ontzegd heb.... Ik ben ook veel met dat geval van die vriend bezig geweest doordat ik ook wel goed besef, en mijn man ook, dat we in dezelfde situatie konden gezeten hebben..... omdat het gewoon financieel niet meer lukte..... Best dat er nog goede engels bestaan ))
Ik ben geen kl. waard vandaag. Gisteren als een patattezak weer in m'n zetel gevallen. Soms kan ik zo overrompeld zijn van 'moeheid', waardoor het zelfs te lastig is m'n arm op te heffen of uit m'n zetel te komen. Ik moet dan eerst rusten en dan lukt het wel weer. Maar vanmorgen ben ik er precies nog niet door. Nu, met de middag, na m'n middagdutje en met m'n neus in de zon, lukt dat dan wel weer beter. Ik maak mij waarschijnlijk ook al weer een beetje zenuwachtig dat ik vanavond nog weg moet (allé mag ! Ben terug afgesproken met m'n vriendin. Ja, 't is nogal druk in 't uitgaansleven. Maar ik ontzie mij dan dat ik de dag erna weer moe zal zijn. Feit is dat we geen extra hebben om te recuperen. Zijn we weg geweest dan moeten we er toch hetzelfde uur uit voor ons werk.... Gisteren had ik ook weer zo van die steken. Niet zo fel als een tijdje geleden, maar als je dat voelt ben je toch op je hoede. Het zal toch een sein zijn zeker dat ik wat moet opletten en niet meer meer willen dan dat ik nu doe.... En mijn man is ook al heel de week 'opgejaagd'. Is nog altijd het gevolg van die beurs waar hij naar toe geweest is. Ik zei gisteren in een boze bui tegen hem : 'Leer eens tevreden te zijn met wat je wel hebt.' Want het is soms zo precies dat hij altijd maar iets wil, en als hij het heeft dat het dan niet goed genoeg is, of dat hij nog meer wilt. Nu, ik ben dan ook weer een averechts type daarin hé. Zolang het gaat, gaat het bij mij. Ja, da's 't verschil tussen ons twee ;-)
Gisterennamiddag is mijn ventje naar een beurs geweest, maar eerlijk gezegd, veel deugd heeft hij daar meestal niet van. Hij ziet dan al die nieuwe dingen en hij kan daar zo zwaar van onder de indruk zijn. Z'n verstand begint dan wel een beetje te flippen. Het is dan alsof hij al die nieuwe dingen ook zou willen hebben. Maar dat gaat gewoonweg niet. Hij kan daar zo gefrustreerd van zijn. Ik zag het eigenlijk al aan z'n ogen toen ik thuis kwam. Hij zat daar zo verdwaasd te kijken. Als ik iets vroeg over die beurs kreeg ik bijna geen antwoord en ik vroeg dan nog iets toen we in bed kropen en het was een nogal korte, heftige reactie : 'Laat me gerust.' Oei, .... dan heb ik mijn mond maar niet meer open gedaan. Ik dacht : 'We moeten nu toch slapen en tegen morgen zal het wel weer beter zijn.' En vanmorgen was hij er dan wat van aan het vertellen, maar hij weet dat ik dan juist een beetje tegenovergestelde ben.... zolang iets nog marcheert, marcheert het nog. Het mag al piepen van mij (zoals onze droogkast, oei,oei, ook al werkt ze wel al eens op m'n zenuwen, zo'n piepend geluid bij momenten....) En meestal moet je op zo'n momenten niet veel zeggen om tot een discussiepunt te komen. Ik heb me gelukkig nog redelijk rustig kunnen houden, ook al is het ochtend, want dan ben ik wel gevoeliger. En dan met de kids naar school. De kleinste wou persé met haar eigen fietsje, ik heb liever dat ze op de aanhangfiets mee gaat, zo gaat het sneller. Maar nee, ze wou persé met haar fiets. Grote zus stond haar al op te jagen, ik ook wel wat omdat we te laat zouden zijn op school als ze te traag fietste. Dus grote zus weg met de fiets en ik maar hollen met de kleine met haar fiets, en haar nog wat opjagen dat ons kleine slakje wat gas moest geven en in volle vaart, waar de weg dan weer wat schuiner lag, kantelde haar vehiceltje met natuurlijk het nodige getier en traantjes erbij. De oudste was al door, en ik ben daar ook nog een beetje wantrouwig over, want het is er al zo gevaarlijk met al die auto's 's morgens aan school. Dus we hadden niet veel tijd om er poespas rond te maken. Het was van : 'Kom, hup op de fiets en vooruit !' Het kind zat nog half te wenen op haar fiets. Och, ik was dan wel een beetje kwaad op mezelf dat ik dat kind weer zo had moeten op stang jagen. Al die jachtigheid hé... je ziet er komen dan accidenten van. Maarja, de éne van m'n dochters is altijd zoveel te haastig als de andere te traag is. Je hebt nooit twee dezelfde hé zeggen ze dan.
'k Heb vanavond nog een opmerkelijk artikeltje in een vlucht gelezen. Dat wij Belgen nog steeds monogaam zijn, maar serieel monogaam. We trouwen bv wel nog, maar dat is niet meer met de bedoeling voor het leven. Een relatie eindigt, dan zijn we terug een tijd single, leren we terug iemand kennen en hebben we weer een monogame relatie met die persoon, we zijn dus serieel monogaam. 'k Vond 't eigenlijk wel mooi uitgedrukt En wat denk ik daarvan als monogame persoon die nog steeds een monogame verhouding met haar echtgenoot heeft ? Ten eerste : er zit nogal heel wat verlegenheid in m'n beestje en traditie, dus ik zal niet zo rap buiten de schreef gaan lopen, waardoor ik normaal wel monogaam zal blijven. Dat wil niet zeggen dat ik de laatste tien jaar monogaam met m'n gedachten geweest ben Hi,hi .... ik ben nog lang blijven hangen bij een vroegere liefde, die eigenlijk maar een vluchtige liefde was, maar achteraf beschouwd ging het eigenlijk wel serieus kunnen klikken hebben tussen ons, maar ik wou geen ventje van vier jaar jonger. Toen is er nog'ns iemand geweest met zo'n mooie glimlach, zo'n mooie ogen die altijd zo vriendelijk en amusant in onze zaak kwam dat ik er stilletjesaan wel een heel warm gevoel voor kreeg. En dan droomde ik daar wel eens van weg, maar dat was het ook. En dan ja : top of the bill hé. Dien typ die in m'n leven kwam gewandeld als 'de prins op het witte paard', totaal van slag was ik er van, wel twee jaar aan een stuk. En toen heb ik vorig jaar, rond deze tijd, een nogal onverwachte en eerlijke verklaring gedaan. Misschien maar best voor mezelf, want ik was toch maar mezelf aan 't opfretten.... Maar die prins heeft me nuchter terug op mijn paardje gezet en zo is het wel het beste ook. Ten eerste moet het nog altijd van beide kanten komen. Mijn nuchterheid is dan wel wat terug gekomen. En hoh ja, het ging ook maar een grote soeppot zijn hé.... en ondertussen heb ik ook geleerd terug wat de goeie kantjes van mijn eigen man te zien. Er zijn eigenlijk toch nog wel meer gaven aan dan dat ik lang het gevoel gehad heb. Maar ja, er speelden op dat moment andere factoren mee, die van die 'hartsvriendin' die hem meteen alle contact verbiedt als ze zelf een relatie heeft. De trut. Nooit zal ik dat mens nog graag zien. Het was een dolk in m'n hartje. Maar sedert ik m'n nieuwe voordeur heb heb ik zo een beetje het idee van : ik ben nu toch al aan veertig. Ik hoop dat ik het maal twee mag doen. Ik denk nog niet aan vijftig, want dat zou me toch maar bang maken. Ik moet genieten van wat ik nu heb. Mooi maken wat ik nu heb. En ook eens meer meenemen waar ik de kans toe krijg. En vroeger ging ik het nooit doen, en nu misschien nog niet durven doen. Maar als er zich ooit een 'verboden vrucht' aanbiedt, zal ik er misschien toch eventjes van snoepen, zonder dat ik m'n eigen relatie daar schade wil mee berokkenen. Alleen het gevaar is als je begint te snoepen, dat je niet meer kan stoppen Nu, ik heb lang gezegd dat ik ooit toch één keer mijn man zal 'bedriegen' omdat hij mij een aantal jaar terug eens heel diep gekwetst had.... Ondertussen is die zo'n beetje haat-gedachte al wat geslonken. Nu is het zo meer van : we leven slechts één keer, en als het zich aanbiedt, aanbiedt hé... niet zelf aanbieden, dan moet je het meenemen. Maar ja, dat zal mij wel niet overkomen. Ik ben niet het type die jagers zo meteen als hun prooi nemen ;-)) Live and let live. We'll see. We maken er ons niet druk in. Ik heb ook zo meer het idee van : ik ben wie ik ben en ik laat mijn mening wel meer blijken. Bevalt het, dan bevalt het, bevalt het minder, dan bevalt het minder. Maar ik ben zoals ik ben, naturel mezelf, geen maskers. Wie mij mag, mag mij. Wie mij niet mag, mag mij niet. Niet iedereen kan je even graag zien. En ik ga mij daar ook niet meer aan storen. Er zijn nog zo veel andere mensen die je wel graag zien.
Weer een veel te mooie dag om aan m'n papieren te werken op m'n 'vrije' dag. Pffffft....... Krijg weer chocolade-itis ervan...... Voel me eigenlijk moe van 2 uur langer te slapen. Wil bergen verzetten, maar het zal weer maar een heuveltje worden. Ik zou wel weer naar de chalet in de Ardennen willen. 't Was er zo goed, 't was er zo op 't gemak. Nu kan ik het zelfs weer niet meer verdragen dat m'n man me aanraakt bij momenten..... Straf hé eigenlijk. En als ik in verlof ben en volledig uitgerust dan komt het vanzelf.... Nu.... wanneer hebben we er eigenlijk tijd voor ? Op dinsdagmorgen ? En dan zijn de kids ook al snel wakker en 's avonds vallen we ofwel in slaap in de zetel of blijven hangen voor pc of tv..... Ik zou deze zomer heeeeeeeel graag naar het Zuiden van Frankrijk gaan naar een chambre d' hôtes..... maar het zal er waarschijnlijk niet van komen want mijn man zou liever thuis blijven, ons terras wat meer op doen (die ook eenpak geld zal kosten) en de gevel van ons huis helemaal schilderen..... die ook niet voor niks zal zijn. Dus : da,da vakantie in Zuid-Frankrijk. En daarbij met onze oude cadillac van 13 jaar wordt dat ook al een riskante onderneming, dus zoeken we het beter maar wat dichter bij huis. Want als we weggaan is 't met de auto, maar als je dichter weggaat heb je minder garantie op mooi weer. En na zo'n strontzomer als vorig jaar is het 'bang' afwachten. Nu is het weer fantastisch ! Maar nu moeten we werken Misschien dat we anders eens voor een dag of 4 weg gaan, dan zijn we er ook eens volledig uit.... We zien nog wel. Ik moest mij vorige week niet gaan wegen, de W. voelde zich niet oké. Ik was eigenlijk heel content, want m'n gewicht was weer dat niet en zo had ik meteen nog een week om er eens deftig aan te werken. Ik heb dat nu echt wel gedaan en ik kom tot een beetje een ontgoochelend resultaat dat er zo goed als nog niks af is. Toeme toch. Ik ga mijzelf een limiet moeten vooropstellen..... het heeft anders toch geen zin meer.... Ik moet hem ook niet blijven bezig houden met 100 gr eraf en 500 gr erbij..... Een datum .... als ik het tegen dan niet kan dan stop ik er beter maar mee. Ik heb één heel groot probleem dat mij nog niemand heeft kunnen afleren, enkel tijdelijk, en dat is dat ik het niet kan laten van chocolade te eten. En te veel eigenlijk. Hoh, ik zou eigenlijk wel graag toch nog een kilootje of 4 eraf krijgen, want het zijn deze die't hem doen voor mijn ideale figuur.... Maar het karakter is er niet sterk genoeg voor zeker. De oudste rijdt nu al vlotjes met de fiets. Heeeeerlijk !!!!! De kleine zit op de aanhangfiets en weg zijn we..... Nu moet ik papa niet meer ambeteren voor een fietstochtje te maken ;-) Zondag ben ik mee geweest naar de ouder-kindactiviteit van de oudste haar jeugdbeweging. Het was megatof ! Ik heb me kei geamuseerd. Een mens zou dat eens meer moeten doen. En het was zo'n fantastisch weer ! M'n jeans lekker groen van over 't gras te sleuren, paard en ruiter gespeeld, haasje over gedaan, een duwtje langs hier en een trek langs daar, boterhammetjes met 'scheerzeep' gegeten (boter en bruine suiker) en 's avonds als een patattezak in m'n zetel gevallen, want ik had de nacht ervoor maar 3 uur geslapen. Ik had zelfs de moed niet meer om m'n in slaap gevallen kindjes hun pyama aan te doen en naar hun bed te brengen, dus heb ik dat maar aan de papa overgelaten.... Maar 't was leuk : eens het kind uithangen.... En nu heb ik weer wat getokkeld si, en zal het wel weer een stukje beter gaan om een duwtje te geven met m'n werk. Al dat kriebelde in m'n buik, moest er even uit
't Wordt voor m'n oudste dochter een drukke dag : repeteren jeugdvereniging, zwemmen, dansen, optreden jeugdvereniging.... Nu, dat ze maar doet... Deze week was er oudercontact in school : de juf was voor lof over haar. Werkt goed mee, is enthousiast, is helemaal opengebloeid, heeft nooit geen ruzie, staat toch op haar strepen.... alleen de verbale uitdrukking is soms nog niet echt vlot. Ik ben van plan om haar van als ze kan dictie te laten volgen. Ik vermoed dat ze dat ook wel leuk zal vinden, heb al eens gepolsd. En het zal haar ook niet slecht uitkomen. Blijkbaar wel een beetje familietrekje. Haar nichtje, haar opa, willen soms ook zo veel in één keer vertellen, dat het er in tien keer uit komt. En in die dictie zal ze dat wel leren beheersen. Ben ook van plan om hen volgend jaar een jaartje ballet te laten volgen (als ze zelf zin heeft natuurlijk). Het is goed voor de houding en als ze graag danst en er verder wil mee doen, vind ik dat ze de klassieke opleiding toch ook een jaartje moet volgen om de basishoudingen onder de knie te hebben. Want zoals dansen hier in het bloed zit, zeker van de kant van mijn man. Mocht die nu een tiener zijn die zou ook gaan dansen, maar toen was dat nog geen mode. Dat was voor janetten..... Ja, dansen is leuk ! Of je't nu heel goed kan of niet : dansen is gewoon fun ! Ik vind dat je je daar niet hoeft over te schamen als je zo vlot niet bent als een ander. Door het meer te doen lukt het steeds beter en het is zo eens alle remmen los gooien ! Vanavond wordt ook nog druk. Eerst ga ik mee met de kids naar het optreden van de oudste dus en daarna geef ik ze mee met de opa en oma en ga ik zelf nog een stapje zetten op een ander feest, waar mijn husband reeds aanwezig zal zijn en waar we ook onze 'verplichtingen' hebben. 't Zal wel leuk worden, enkel jammer dat het weer allemaal op één avond is. Morgen zal weer afzien zijn, en dan mag ikzelf morgen ook eens mee naar de jeugdbeweging. Is een namiddag voor de ouders. Ze mogen ook eens het kind gaan uithangen
Morgen stapje zetten met m'n vriendin die nog alleen is. Zal wel gezellig worden en 'k zie het wel zitten. M'n husband gaat met z'n makker op stap, maar die heeft nu sedert zijn scheiding 2 mokken.... Amaai, amaai.... 't is nochtans moeders mooiste niet, maar hij kan wel enorm charmeren..... Jaah.... En nog even snel vermelden van die 'teleurstelling van niet ontvangen verjaardagswensen'.... die zijn toch nog terecht gekomen.... Hoh ja, voor mij belangrijker, dan voor de persoon in kwestie zeker. Morgen vliegen we er dus weer in. Mogen al weer op verplaatsing. Ja, we kunnen niet klagen, er staat toch al weer wat werk op onze agenda. Hopelijk blijft alles nu financieel gezond. Ik zal dat proberen verder goed te besturen. En ons 2 klein madammen, die vinden het waarschijnlijk wel een beetje jammer dat die extra aandacht van papa en mama er weer niet meer zo sterk zal zijn. Ik voel mij al weer schuldig. Maar dan probeer ik te denken dat wie gaat werken er ook niet kan zijn voor zijn kind. Ja, moederhartjes hé, die nijpen wel eens. 'k Zei vanavond nog tegen m'n husband dat we de laatste tien jaar (zo tss m'n 30 en 40) wel heel veel gedaan hebben, dat ik nu de komende vijf jaar een beetje zie als 'vrijheid creeëren', weer eens meer iets kunnen doen en niet altijd moeten denken : 't ga niet gaan, want de mogelijkheden zijn er niet. Niet alleen vrijheid materieel, maar vooral : geestelijke vrijheid.
Neen, ik heb m'n pc niet gemist. 4 dagen zonder... Eigenlijk is het een 'vrijheid'. Een mens wil altijd maar naar dat scherm sluipen, tokkelen, zoeken, schrijven, reageren, chatten.... Eigenlijk sluit ik me zo wat af van de rest. Akkoord, het is mijn hoekje. Maar eigenlijk doe ik ook wel een beetje asociaal, omdat ik niet zo'n tv-freak ben. Een paar dagen in de Ardennen geweest, in een prachtige chalet, met toch wel vrij mooi weer. Een sfeervolle, rustige chalet, met alle comfort. En morgen : 'back to reality'. Mijn man was deze morgen een beetje 'down'. Ik denk dat het zo'n beetje was omdat die paar mooie, knusse dagen alweer voorbij zijn en wij dan weer in ons drukke werkersleventje gegooid worden. Deze zomer gaan we zeker weer weg. Deze midweek was onverwacht. Pas vorige donderdag beslist, maar ik ben blij dat we het gedaan hebben. En onze meisjes vonden dat ook zo leuk hé. De kleinste zei heel de tijd maar toen we vertrokken : 'Wij gaan naar 'op reis'. Dat is ook papa en mama die echt wel meer tijd voor hen hebben hé.... En als ze dan terug thuis komen zijn ze ook blij dat ze weer in hun eigen vertrouwde nestje zijn. De krokusvakantie is er in ieder geval snel mee gepasseerd voor hen. Hopelijk worden we nu weer niet al te snel stressy... We zullen het proberen te voorkomen. De tintelingen waar ik de laatste tijd zo veel last van had in mijn handen zijn in ieder geval weg. Mijn man klaagde steeds maar van een pijne, toegesnoerde keel, maar ik vermoed dat dat ook wel te maken had met te veel (werken) en te weinig (rust).
Zouden wij soms toch niet een beetje een ander leven willen hebben waar wij meer kunnen genieten ? Toch eens één keer op de week in alle rust ontwaken.... Liggen gluren naar de zon .... Genieten van de stilte in ons huis..... Na ons werk ons eens meer kunnen permiteren van als we eens iets van sport willen doen, of een creatieve workshop volgen, dat we dat dan tenminste kunnnen. Wij kunnen vele dingen niet.... door ons werk. Omdat dit al zo vele uren van onze week beslaat en wij dan in onze vrije uren moe zijn.... Zouden wij ons eigen werk niet wat lichter kunnen maken, zonder daarom echt veel minder te verdienen ? Gewoon door de manier waarop wij werken. Iets minder in hoeveelheid aanbod, iets vroeger 's avonds de boel kunnen aan de kant krijgen zonder daarom onze openingsuren veel te wijzigen. Ik vind het het ovrdenken waard, maar ik denk dat mijn bedgenoot daar niet voor te vinden is. Want het is ook wel onder zijn impuls dat er zo veel gewerkt wordt....dat de lat misschien zo zwaar gelegd wordt. Ik wil ook wel veel werken, maar ik wil toch ook nog een beetje tijd voor mezelf. In plaats van altijd maar te hollen van a naar b en naar c en naar a en naar d en naar c...... Ik heb gisteren een kadobon gekregen om een creatieve workshop te volgen. Ik zat al weg te smelten bij wat ze allemaal doen, maar ik zal al serieus moeten selecteren want er is haast geen enkel moment dat ik kan gaan.... maar ik zal toch eens kijken dat het moment waarop het toch nog een beetje lukt dat ik het speciaal eens vrij maak. Het weekend is ook al vrij bezet geweest, maar wel leuk. Met m'n 'historische' verjaardag. Mijn eerste plan was van een grote fuif te geven, maar daar ben ik van afgestapt en heb gekozen om zelf er meer van te genieten. En ik ben blij dat ik het gedaan heb. Half dagje wellness, 's avonds uit eten met m'n meest close familie, en de avond daarna met m'n 'oude' vriendinnen en partner, die ik al sinds m'n lagere schooltijd mee bevriend ben. Vele verjaardagswensen gekregen. Maar ergens dan ook een klein ontgoocheld gevoel dat ik bepaalde mensen niet die hele kleine moeite gedaan hebben om mij een gelukkige verjaardag te wensen. Mensen, voor wie ik dacht dat ik meer betekende.... Zo zie je dat je soms anders ingeschat wordt van iemand, dan dat je zelf aan die persoon 'gehecht' bent. Nu, ik zal het me maar niet aantrekken. Als het zo is, is het gewoon zo. Beetje spijtig, maarja. Eigenlijk heb ik genoeg mensen rond me die wel echt aan mij gehecht zijn.
Ik ken niet het GROOTSTE geluk, maar mijn geluk is groot genoeg om gelukkig te zijn. Want als het geluk al te groot is, dan schuilt er achter het hoekje vaak wel iets anders. Daarom liever de middenmoot waarbij je gelukkig bent met de kleine dingen van elke dag. Vanmorgen was m'n ventje weeral aan't pruttelen tegen me. Ik zei : 'Je moet toch weer eens kunnen van je lat geven hé vandaag, of het gaat je niet. Eens wat zitten hakken op me over één of ander die eigenlijk maar een peuleschil is. Ik ga het als een compliment beginnen te beschouwen als je dagelijks tegen me pruttelt Dan hoef ik er mij niet aan te ergeren en laat ik het over mij rollen
Eigenlijk zou je haar moeten buitensmijten met haar arrogante manieren, maar ze weet dat ze goed is in haar specialiteit, en daarom smijt je ze niet buiten. De manier waarop ze tegen haar medewerkster gereageerd heeft, lijkt op niks. Het zal nog een boeiend jaartje worden op gebied van personeel heb ik de indruk. Amaai, amaai, 't gaan nog 2 kemphaantjes worden. Ik denk dat we toch iets te braaf zijn en te bang voor de verandering. En van aan de andere kant haar buitengooien heeft ook geen gezicht. Al die jaren is ze zo trouw geweest, maar de laatste maanden is ze bij momenten echt niet meer te doen. Ben op 'gewichtscontrole' geweest. Het was gelukkig iets beter. Ik had me al zitten afvragen of het eigenlijk nog wel nut had dat ik nog verder doe daarmee. Maarja, ik ga zo graag voor m'n babbelke hé. Vind ik leuk. 'k Weet niet of hij dat altijd zo leuk vind. Oh, ik had eigenlijk wel weer medelijden met hem. Hij zag er toch echt wel niet goed uit. Ziekjes. En ik heb zo de indruk dat hij er wel een beetje door zit. Hij voelt zich oud heb ik de indruk. Mag niet hé. W. toch. Mocht ik kunnen ik zou je er willen doorslepen, door al je verborgen verdriet. Breek eens uit. Wees niet altijd zo plechtig. Hou je niet altijd zo stipt aan alles Eens buiten de schreef gaan kan ook eens deugd doen. Maarja, ik ben maar een simpele kennis voor hem. Want hij kent zoveel mensen, die hem wel closer zullen zijn dan ikke, die me ooit eens aangesteld heb tov hem Jaaah.... het was breken of toegeven voor mij. Ik was toen wel wat gebroken, maarja het was het best zoals het was en ik haal dit nu de laatste periode wel meer aan heb ik de indruk, maar het is omdat al die belangrijke gebeurtenissen voor mij zo ongeveer een jaar geleden gebeurd zijn. En om dan over m'n eigen ventje eens te praten. hihi, ik moest lachen vanavond. Vrijdag ben ik jarig en gisteren haalde hij aan dat hij graag met mij tesamen nog een kadootje was gaan halen. Maar ik heb hem gezegd dat een kadootje niet hoeft, wat we vrijdag samen doen (dagje relaxen in een wellness) al een kado op zichzelf is.Hij is deze middag naar de pedicure in 't schoonheidssalon geweest en vanavond keek ik toevallig in de bergingskast en zag daar een zakje staan. Ik dacht : 'Hé, wat is dat ? Van het schoonheidssalon ? ' En toen begon ik te beseffen dat het een verjaardagskadootje is van m'n husband dat hij eigenlijk niet zo goed verstopt heeft. Ik heb van niks gebaard en zal ook van niks gebaren. Wil hem niet ontgoochelen. Juist maar te hopen dat het niet terug een paar oorbellen is, waar ik niet zo zot van was, en die ik stiekem achte zijn rug ben gaan ruilen. Hij heeft wel eens gevraagd : 'Zijn dat dezelfde ?' En ikke : 'Ja hoor ! Ik wilde hem alleen niet afbreken in de moeite die hij voor mij gedaan had om speciaal die oorbellen te gaan halen. Daarom vond ik dit leugentje voor bestwil niet misplaatst.
'k Zit weer in m'n geheim boekje te krabblen Het is hier een huis vol slapenden ...bijzonder vroeg op de avond. De kids van nog wat buiten te spelen op deze heerlijke dag. De echtgenoot ligt vertikaal op z'n bed (ons bed!) na een namiddagje voetbal-kijken en bijhorend sociaal gedoe ;-D Dus, tijd voor mezelf. Maar in veel heb ik geen zin. Ik heb gewoon zin om lui te zijn, want we zijn het veel te weinig. Vandaag vertelde mij iemand over haar dochter die in Australië woont sedert kort en ze is er onlangs voor een hele periode op reis geweest. Het leven is daar heel anders. Beter blijkbaar. 's Morgens buiten eten, 's avonds buiten eten... en dan denk ik : welke zotten zijn wij eigenlijk dat wij ons hier altijd maar zitten te frustreren ? Gisteren zag ik een reportage op tv over mensen die een gelijkaardige zaak als wij hadden en die opgegeven hebben en nu heel rustig zijn gaan wonen en zij doet de dingen die ook graag doe, beetje meer de creatieve kant op. Het leek zo'n beetje als datgene waar ik van droom voor later ... precies dezelfde ideeën : onthaasten en iets doen waar je je creatief kan in uitleven, maar er toch nog een centje mee verdienen.... Jaaah..... dromen ... altijd leuk om ze te hebben. Maar wat ook leuk is is dat wij nu nog 1 weekje werken en dat wij dan ook één weekje 'onthaasten'..... Eindelijk eens op adem komen en eindelijk eens die boog, die al zo vaak zo sterk gespannen stond, eens herspannen....
Een mens zit zich soms zo op te vreten in zijn eigen zenuwen, zijn eigen frustraties. Maar eigenlijk weet je nooit wat er achter dat lachende, vriendelijke gezicht zit van iemand waarvan je denkt : 'Waarvan kan jij zenuwen krijgen? Jij hebt toch een mooi getimed leventje met nog af en toe wat adem voor jezelf.' Nu, elk heeft wel zijn zorgen en voor jezelf lijken die zorgen vaak anders dan voor een ander. Ik voelde me vanbinnen een beetje beschaamd omdat ik misschien al te vaak over m'n eigen zaken zit te 'janken' en dat betreffende persoon dan zo mooi zit te luisteren (en nog naar vele andere mensen luistert). Maar wie luistert er naar hem ? Dat vraag ik mij dan wel eens af. Want achter zijn vriendelijke blik (met die mooie ogen schuilt veel meer en vele dingen van vroeger ook heb ik de indruk. Die diep zitten. En ook zaken van nu, waar hij zich waarschijnlijk moet naar schikken omwille van een of andere reden, maar die tegen zijn aard zijn. Da's wat ik denk, want ik kan er natuurlijk ook glad naast zitten. Maar sowieso zal hij het allemaal wel wat trachten te verdoezelen, oppervlakkig houden. Ten eerste het is een man en die zijn niet zoals de vrouwen dat ze alles er uit kwekken. En ten tweede ook door zijn job. En vaak denk ik dan ook : 'Ga jij dan nooit eens door het lint ? In doen, denken of laten ?' Kan jij zo'n correct leven leiden ? Heb jij nooit eens een pint te veel op en ga jij nooit eens onderuit voor een vrouw voor één keer ? Of ben je zoooo principieel ? Ook al ben je principieel, kom je die uitschuiver dan nooit eens tegen ? Ik heb mij voorgenomen om al die 'zever' er niet meer uit te gooien bij hem, of toch in mindere mate, want och gottekes toch... het zijn eigenlijk vaak onbenullige dingen. Typisch vrouwen zeker.... Ja, ik voelde me eigenlijk 'inside' echt wel een beetje beschaamd over m'n ik-gedoe. Dat vond IK toch
'k Heb't gevoel da'k weer niet veel juiste stappen zal kunnen zetten vandaag. Doe'k het rechts : commentaar. Doe'k het averechts. Ook commentaar. De vermoeidheid zal er van beiden wel mee te maken hebben hoor. De factor 'verdraagzaamheid' ligt wat gevoeliger vandaag. We moesten gisterennamiddag gaan eten. Dus dat was dan direct na ons werk, gaan eten. Was wel leuk, lekker op 't gemak. Maar 's avonds was ik toch gekraakt. Medewerkster 1 komt vanmorgen toe : voelt zich griepachtig (dat was die die eerst ziek was). Wat zal het deze middag met medewerkster 2 zijn ? Ook nog niet veel over zeker. Wat zal het deze week weer worden? Zo drie weken na elkaar draaien met een werkkracht minder is toch niet te onderschatten. Sedert nieuwjaar is het al steeds iets geweest op de werkvloer. En als vandaag de eerste al weer zo toekomt dat ze maar half en half is. Precies of iedereen sleept zich naar dat éne weekje verlof. En gaan we daar eigenlijk wel genoeg mee hebben? Eigenlijk zouden we iets langer moeten nemen. Maar ik wil nog niet, voor mijn portemonee. Het lijkt nu allemaal de goede richting uit te gaan op dat vlak En eigenlijk zijn mijn man en ik ook niet van staal. Ja, het is een typische 'blue monday' vandaag hoor. Pfffffffffft. Ik verlang al tegen da'k mij vanavond in mijn zetel kan nestelen..... En ik ben er eens beginnen op te letten, maar ik laat mij eigenlijk soms erg opjagen of op stang jagen door mijn dierbare husband. Hij kan dat zo goed, de zenuwpees. Hij zegt dat ik veel te gerust ben in alles. Jaaaah..... vandaar dat ik zo van die pijnscheuten krijg.... van het mij niet aan te trekken. Voor hij weer staat te roepen of te bellen achter me, waar ik nu weer blijf, sluit ik maar snel af.
Vanmorgen toen ik me aan 't wassen was had ik het plots weer.... priemende steken net onder mijn linkerborst. Vorige week had ik het ook al eens gehad toen ik aan mijn bureau zat. Plotseling, vlijmscherp en het blijft wat nazinderen. Ik dacht : 'Jaag jezelf niet op. Blijf rustig.' Vijf uur later had ik het terug. Toch wel wat benauwelijk. Was het een teken van vermoeidheid en stress die ik toch niet heb of was het iets anders ? M'n pa en zijn pa zijn/waren alle twee hartpatiënten en dat hangt meteen ook wel in je achterhoofd. Het KAN altijd. Je weet nooit. Maar je mag ook niet te wantrouwig zijn. Maar omdat het zo bleef priemen besloot ik snel even een dokter te bezoeken. De boel kon voor mijn part ontploffen thuis. Ik wilde van m'n ongerustheid af. Het was dus wel wat ik vermoedde. 3 weken na elkaar met eentje minder in de firma meer dan 30 uur opvangen, het begint in de kuiten te hangen en blijkbaar stapelt het zich langs de binnenkant ook op. Zuivere stress (die ik dus niet heb , lelijk woord) en vermoeidheid. De laatste tijd slaap ik meestal maar zo'n 5 à 6 uur. Wat veel te weinig is... De dokter zei dat ik daar niet zo veel kan aan doen. Ik adem dan blijkbaar verkeerd waardoor m'n spieren te gespannen raken en vandaar krijg je die priemende steken. Maar ik ben blij dat ik geweest ben, want deze namiddag kreeg ik het plots weer. Ik moet eens meer een bad nemen zei hij, of een douche.... Kortom .... ONTSPANNEN.....
En dan : 'historie kaktrut' of anders genaamd 'historie koffiemadam'. Kutwijf. Grrrr. Ik haat ze tot in de diepste graad. Zij heeft een groot jaar geleden heel ons 'huishouden' overhoop gehaald met haar hysterische, jaloerse echtgenoot-reacties, terwijl IK die echtgenote ben. Mijn man ging zelfs nog voor haar partij kiezen. De datum vergeet ik nooit : vrijdag 13 november. Ze heeft me gekraakt die dag. En nu heb ik eigenlijk veel zin om haar eens te kraken. Sinds kort heeft ze dus een vriend. Ik weet dat mijn man nog regelmatig met hem sms't. Hij had zo eens ge-sms't : 'We blijven toch vriendjes?' of iets in die aard. En ze had toen geantwoord : 'Jij blijft altijd m'n maatje.' Blijkbaar is dat onder het oog van die nieuwe vriend gekomen. En plots heeft mijn man een sms gekregen dat hij niet meer met haar mag sms'en, contact hebben of een bezoekje brengen aan haar zaak. Dat ze hierover een grote discussie gehad heeft met haar vriend. Ik heb nu ook gezien dat ze hem zelfs gewist heeft bij haar FB-vrienden. Ik dacht dat dit toch allemaal onschuldig was Waarom moet hij nu zo plotseling uit haar leven verdwijnen ? Ze heeft zo lang het mijne geteisterd. Ik heb oogluikend het contact tussen hen toegestaan. Omdat ik wist hoe diep het zat en omdat ik vind dat je toch nog een beetje ruimdenkend moet zijn. Je kan als man en vrouw naast je relatie toch wel een vriend of vriendin hebben ? Wat een eng gedoe. Stomme koe ! Ik heb lang het gevoel gehad dat ik slechts op de tweede plaats kwam. Ik heb me lang veel te min gevoeld. Zeker 5 jaar aan een stuk. Altijd het gevoel gehad dat zijn gevoel voor een ander veel dieper zat dan voor mij. Kaktrut. Een gebroken roos ga ik haar zenden, zonder afzender. Het zal wel een idee blijven. Ik had er nog zitten mee lachen tegen mijn man toen hij mij vertelde dat ze een vaste vriend had. 'Het zal niet lang meer duren dat ze nog contact zal houden met je, want de nieuwe vriend zal wel jaloers zijn.' En zie, het is geschied ! Dit is de tweede vrouw in mijn carrière die ik toch wel een kreng vind. Ik heb vroeger nog eens zin gehad om eens nagels onder eentje haar banden te leggen. Die snoepte mijn man (toen nog mijn vriend) zo maar voor mijn neus af, of deed toch een poging daartoe. Mijn man zag daar natuurlijk weer het kwaad niet van in, maar ze deed het wel express. Ik heb echt met een pakje nagels in m'n auto rond gereden en gekeken waar de hare stond, maar ik heb ze er nooit onder gelegd. Eigenlijk wel grappig als je het achteraf bekijkt. Maar van de 'bitch' vind ik dat nu toch eigenlijk wel, ik ga niet zeggen superfantastisch. Maar het is precies zoals ik het me voorgesteld had. Ik moet het maar kunnen verdragen en zit ze zelf in een relatie, dan denkt vriendlief al meteen dat er een kaper op de kust zit en moet alle contact verbroken worden. Zijn dat vrienden ?????
Snel nog een krabbel, want eigenlijk heb ik nog massa's werk. Het is al de derde week op rij dat hier iemand ziek is. Dat is telkens 32 uren opvangen met 3 personen ipv 4. Gisterenavond was het 22 uur toen we gedaan hadden met werken. Ik zat er toch wel door hoor. En gisteren was het Valentijn. 'k Vond het wel leuk dat ik ontbijtmanden mocht thuis brengen. Is altijd leuk zo'n ontbijtmand omdat het telkens voor een leuke gelegenheid is. En een verrassing. Zelf ben ik wel niet aan al dat opgemaakt gedoe. Het is dat beetje Valentijn van elke dag die een heel jaar Valentijn maakt. Maar de oudste van m'n dochters liep ook al maar voortdurend van 'Valentijn' langs hier en 'Valentijn' langs daar. Ze tekende hartjes op briefjes en deed dan mijn man of mij er iets opschrijven voor de ander. Eigenlijk best wel grappig en lief. Oh, waarom niet. We zitten ook zo sterk in de sleur van ons werk en het is leuk als je kind dan even die snaar aanraakt, waar je eens moet stil staan bij het idee rond Valentijn. Ik heb dan voor de kids ook maar een klein verrassing'kje gedaan. Toen ze 's avonds van school kwamen een kaartje geplaatst en er op geschreven dat wij onze lieve dochters zo graag zien en er een tabletje chocolade met een beertje erop bijgelegd (die ze natuurlijk gretig aangevallen hebben, de snoepers... zoals hun mama En jaah... eigenlijk moest ik dan toch ook wel een kleinigheidje doen tov mijn man hé. Ik heb gewoon een klein flesje champagne met een rode strik en een reepje met 5 hartpralientjes op onze matras gelegd, onder het donsdeken. Hij maakt 's avonds altijd de bedden op. Dus ik gebaarde van niks en was de vaatwas aan't sorteren toen hij stralend de keuken binnen kwam. Hij vond het wel een leuke verrassing, dat zag je aan zijn gezicht. En we hebben dat flesje niet warm laten worden ) Het zijn misschien maar kleine dingen, maar dat zijn vaak de leukste. Al die grote tralala hoeft er voor mij niet bij. Maar een kleine attentie kan je wel een leuk gevoel geven. Alé, nu gaan we nog maar wat 'arbeiten'. Dat ik feilloos door al m'n geplande werken raak, want ik vrees dat morgen onze werkneemster nog niet terug zal zijn. Ze heeft eigenlijk een briefje voor heel de week, maar zou het woensdag terug proberen. Maar ik geloof er nog niet echt in. Dus zal ik mij mogen voorzien om ook haar werk terug gedeeltelijk op te vangen. Ik hoop alleen dat ons bobientje (van mijn man en ik) het plots ook niet begeeft. Want ik heb last van tintelende handen en armen en als ik 's avonds in mijn bed lig heb ik soms het gevoel van te weinig adem of alsof ik geblokkeerd ben. Dat wijst ook wel op vermoeidheid. Wat een leven hé ! Nu, nog een veertiental dagjes en we gaan er ook even onderuit ! We waren eerst van plan om 5 dagen te nemen (-1 in feite voor de voorbereiding), maar we gaan er nu toch nog 2 dagjes bij nemen. Ik wil eigenlijk nog niet langer, omdat ik ook niet al te veel wil sluiten. Ik wil eerst zien dat onze business goed ronddraait, nu we weer wat meer safe zitten. En niet meteen 14 dagen gaan sluiten. Ten eerste vind ik dat een beetje onrespectvol tov mijn ouders. En we moeten ons ook een beetje sterk proberen te maken op 'service van open te zijn' omdat de andere winkel in onze branche liever en liever wat langer sluit. Maar een aantal dagen hebben we toch eens nodig om te recupereren.
Die zon schijnt veel te mooi hé.... Ik zit hier maar wat te rammelen in m'n administratie, raak geen steek vooruit. Het is zo weer van willen, maar niet vooruit geraken. Ben dan maar m'n kasten beginnen sorteren. Dat werd al eens hoog dringend tijd. Dan raakt een mens verzeild in oude herinneringen en stel je steeds weer vast dat je eigenlijk te weinig tijd hebt om de gewone dingen te doen. En dat je de dingen die je eigenlijk allemaal feilloos zou moeten opvolgen ook niet allemaal ten uitvoer kunt brengen. Een haastig leven. De laatste tijd heb ik zo wel eens als ik in m'n bed lig het gevoel van : 'help, er blokkeert hier iets van binnen' Het lijkt zo'n beetje alsof ik geen adem, geen reserve-energie meer heb. Ik denk dan altijd maar : 'Hopelijk krijg ik er niks van. Hopelijk valt m'n tikker niet stil. Ik ben nog veel te jong.' Ik heb de laatste tijd ook weer vrij regelmatig last van m'n 'verouderingsgevoel'. Bang om ouder te worden, bang om te sterven. Ik ben er zo'n 7 jaar vanaf geweest en dacht dat ik er vanaf was doordat ik een drukker leven had, maar het is teruggekomen. En het is soms vrij beangstigend. Ik probeer dan diep in en uit te ademen en mij op iets anders te concentreren. Want je zou er gek van worden. Maar nu probeer, ik zeg wel, probeer, ik stilletjes aan mezelf in te prenten dat ik mag blij zijn dat ik al die jaren gehad heb. Wat ik al heb, kunnen ze me niet meer afpakken. En zoals mijn man eens zei : 'Ik zou niet willen blijven leven.' Da's eigenlijk waar ook hé. Stel je eens voor dat mijn grootvader nu nog'ns zou terugkomen. Die vent zou zich een ware verschrikking opdoen. Hij is begin de jaren '90 overleden, maar wat is er ondertussen al allemaal weer niet veranderd.... Niet panikeren, Mandy, en nemen, nemen en nog eens nemen zoals het komt. Enjoy life of pluk de dag. En nu ga ik nog een beetje verder gaan rammelen, dat ik toch alles gedaan heb wat ik toch zeker moest doen tegen dat de kids van school komen.
De ene er voor het ogenblik terug wat bovenop, de andere begint nu te kantelen. Haar bloeddruk stond zooooo laag. Het schaap was toch gekomen en forceerde zich om te werken, maar dat ging toch echt wel niet hé. Ze heeft reuzeninspanningen gedaan en het 5 uur volgehouden. Ik heb haar om 18 uur naar huis gestuurd en gevraagd dat ze nog een sms'je zou sturen. Mijn man daarentegen kon ik schieten op dat moment. Hij was boos op mij dat ik haar dan al naar huis stuurde. Dat ik haar beter nog wat langer op het werk gelaten had. Ik zei dat hij straf blij mocht zijn dat hij zo'n werknemers had die als ze ziek zijn (griep of lage bloeddruk) toch nog hun baas trachten te dienen, maar dat een normale werknemer in zo'n toestand eigenlijk thuis blijft. Ik had gezegd tegen haar dat als ze zich woensdag voelt zoals gisteren ze beter thuis blijft. Ik zal wel maken dat ik tijdig uit m'n bed ben en zal wel wat trachten in te springen in haar plaats in de mate van het mogelijke. Verder hou ik alvast rekening met een mopperende baas , maar dat ben ik al gewoon op woensdag. Dan staat hij meestal nogal stressy. Het is ook wel een drukke dag, maarja.... wat stress mag wel, maar moet dat dan altijd op zo'n 'grrrrr'-manier uitgewerkt worden. Je zou soms al bang zijn van naar hem te kijken .... Nu, na de middag is dat meestal wel over. En zondag is hij vrij goed thuisgekomen. Ik kan zeker niet klagen. Heeft zelfs nog de kids in bed gestopt. Ik vind dat zijn 'vadergevoel' de laatste tijd toch wel wat vermeerderd is... Komt dat omdat zijn 'koffiemadam' waar hij nogal diep van onder de indruk was, ondertussen een relatie heeft ? En ook wel door gebeurtenissen rondom ons van mensen die we goed kennen en die uit elkaar gaan. Dat dat ook niet altijd van de poes is. Is vaak maar een hoop miserie. Dus kan je maar beter proberen te geloven in wie je samen mee bent. En er het beste van maken. In goede en kwade dagen, dat is zo ongeveer het enigste dat ik nog geloof van de kerk. Alle borstels vegen mooi in het begin, maar na een tijdje blijft hier en daar wel eens een pluisje liggen. Als dat geen mesthoop wordt is't goed Relativeren.... ik denk als je dat kunt dat dat wel een groot pluspunt is. Van al die muggen olifanten maken is nu ook zo interessant niet hé. Nu, ik kan mijn muggen klein houden door hier mijn 'olifanten'kwaad of stress uit te spuwen. Hahaha.... Het zijn maar allemaal kleine gebeurtenissen. Maar een dagboek is toch al altijd een goede therapie voor mij geweest. Als puber heb ik daar ook veel aan gehad. Ik ben er terug mee begonnen (in m'n midlife-crisis zeker?!) omdat hij mij door moeilijke momenten helpt. En die hebben we de laatste jaren wel veel gehad, vooral dan op financieel en relatievlak. Die financiële problemen zijn momenteel gelukkig wat opgelost en hopelijk evolueren ze verder in positieve lijn. En dat relatievlak ontstresst daardoor ook wel een beetje. Ik ben gisteren nog bij de boekhouder geweest en als je zo eens de laatste 2 jaar bekeek, dan klopte het wel met mijn 'gevoel'. En de reden hoe dat kwam klopt ook wel. Nu het was niet mijn gevoel alleen, ik zag het ook wel aan mijn administratie. (de getallen). Maar dat zijn soms dingen die je niet aanvoelt in je werkwijze, je werken, maar wel in je portemonee. Ik ben vaak 's morgens opgestaan met de spanning van hoe ik het financieel weer allemaal aan boord zou leggen. Wie stond de eerste op m'n lijtje om te betalen. Van wie zou ik het eerste een aangetekend schrijven of een boete krijgen ? Waren het lonen, dan had ik soms nog 5 Euro in m'n kassa over en 0 op m'n bankrekeningen. En buitenstaanders dan maar zeggen : 'Jullie hebben toch wel een florisserende zaak'. En dan denken ze : 'Jullie scheppen ze nog een beetje, de centen !' Maar dan dachten ze niet aan onze rekeningen en leningen. Ik heb ooit eens iemand geantwoord die zei : 'Ja, en dan gaan jullie straks wel in een prachtig huis wonen met een zwembad erbij en dan genieten in je zwembad met een glaasje erbij.' Ik zei : 'Ja, inderdaad. En je moet niet denken dat ik water zal drinken in mijn zwembad. 't Zal champagne zijn !' Gisteren had ik hier dan nog een heel andere anekdote in de winkel. Een heer, type Firmin van Kris van den Durpel komt binnen. Hij bestelt iets. En dan vraag ik : 'En meneer, had u nog iets gewild?' En die man : 'Ja, ik zou nog graag een vrouw willen. Ik zoek ze al zo lang, maar ik vind ze niet.' Hahahahaha, .... ik moest toch lachen in m'n binnenste en ik heb erop geantwoord : 'Op ieder potje past een dekseltje, alleen het ene kluttert meer dan 't andere.' Hahahahaha..... Maar dien typ meende dat dus wel hé ))))
maar kom, dat nemen we erbij. Vandaag zijn ze binnen bij de veearts. Het witje rijdt nogal wat toertjes op het zwartje. En ik heb zo'n stil vermoeden dat het zwartje eigenlijk al met kleine konijntjes in zijn buik zit. De oudste snapte niet WAAROM ik het mannetje moest binnendoen bij de veearts, terwijl het toch het vrouwtje is die de kleintjes krijgt. Ik zeg : 'Hij moet daar een beetje bij helpen'. En toen ze weer wat aan 't rondrijden waren, zei ik m'n dochters. Kom, jaag er die witte maar af, want 't is zo dat ze konijntjes maken. Ze denken NATUURLIJK dat dat gewoon maar is door wat rond te rijden op elkaar. De rest zien ze niet 
... Vind ik wel vervelend.... Maar dat komt ook doordat mijn neus of mijn sinussen verstopt zitten. Ik ga toch iets moeten bijhalen hé.
