't Is momenteel klinkende ruzie tussen twee van onze personeelsleden. Wel die twee die het meeste tesamen werken. We hebben ze al 2 x moeten 'uit elkaar halen'..... Zaterdag heb ik mij eens kwaad gemaakt en gezegd dat ze maar moeten maken dat ze o'vreen komen met elkaar. Dat we samen moeten werken om het werk vooruit te krijgen en dat ze niet altijd moeten zitten hakken over elkaar. Gisterenmiddag kwam de tweede dan weer toe en het spel zat al meteen weer op de kar. Dan heeft mijn man hun gebekvecht moeten stilleggen. Maar je voelt meteen een negatieve sfeer.... Zaterdag was het ook al zo. Ik was daar zo kwaad voor en ik kreeg zo het gevoel : 'moest het altijd maar dat zijn, ik kap ermee.' Onder zo'n sfeer zou ik niet kunnen werken en het is ook iets waar wij de dupe van zijn maar niks kunnen aan doen. Persoon 1 werkt hier al het langste en heeft ook wel de meest verantwoordelijke functie naar productie toe. Persoon 2 werkt hier een kleine twee jaar en de bedoeling is dat zij assisteert waar het nodig is. Persoon 1 is onder stresstoestand weinig aangenaam en had nogal kort en krachtig gereageerd. Persoon 2 was in haar achterste gebeten en was sterk ontvlamd. Maandagmiddag bleek die vlam nog steeds niet gedoofd. Ze kwam nog maar binnen en na een paar woorden was het al meteen weer discussie. Probleem is dat beiden even koppig zijn. Dat wij van alletwee de personen even tevreden zijn van hun werk. En dat wij zo voor geen van beiden partij willen trekken. Maar ik denk wel : persoon 1 is door elkaar wel makkelijker humeurig, maar ik denk als persoon 2 ontvlamt dat dat wel gevaarlijker kan zijn.... Dat ze haar 'sjakosh' pakt en weg is.... Ik hoop eerst en vooral dat de plooien snel weer glad gestreken zijn en dat er terug een aangename sfeer heerst. Maar ik vrees er een beetje voor. Het zijn sowieso al twee totaal verschillende karakters en als ze dan eens serieus botsen, dan vrees ik dat er iets blijvends zal gebroken zijn..... Alé, de baas zit er weer maar mee....
De oudste was aan haar eerste spreekbeurt toe. En ze wou het persé hebben over haar dwergkonijnen, die ze eigenlijk zelf nog niet uit hun hok durft pakken Dus mama zou een konijn naar school brengen op het moment dat ze haar spreekbeurt mocht doen. 'k Moest natuurlijk nog een hok gaan halen om dat dier in te transporteren.... En ik heb een hok mee gebracht dat je binnen kan zitten en waar ze alle vier in kunnen. Dus ik met alle 4 mijn konijnen naar school M'n dochter was blij verwonderd dat ik al die konijnen mee had en ze mocht van de juf dan meteen haar spreekbeurt doen. Voor een eerste keer vond ik het redelijk goed. Voor mij kon het nog iets vlotter.... maar ze is zo lief en vriendelijk als ze dat daar allemaal staat te vertellen..... Haar présence is wel niet mis. Het enige waar ik denk dat ze misschien nog deugd van zou hebben is dictielessen volgen. Ten eerste : je ziet dat ze graag expressief bezig is. Ten tweede : het zou goed zijn voor haar hakkelen.... Ik zeg haar af en toe eens als ze het er in vijf keer nog niet uit krijgt : 'Eerst denken en dan spreken'. En dat probeert ze dan wel. Vandaag zei ze me dat ze graag voor juf zou leren en in het eerste leerjaar les wou geven. Niet in het tweede voor 'de tafels'. Hihi.... Ja, dat is wat ze nu volop mee bezig zijn en streven naar een 'tafeldiploma'. Vorige week hebben m'n kids ook een krachtige uitspraak gedaan. Ik denk dat het van de kleinste kwam, maar ik was zo getoucheerd van de uitspraak dat ik niet meer wist van wie het kwam. Zegt de jongste : 'Als de papa en de mama ruzie maken, dan scheiden ze.' Ik : 'Maar papa en mama maken ook eens ruzie, maar daarom scheiden wij niet.' Kids : 'Maar jullie gaan toch niet scheiden !' Ik : 'Dat is iets wat je nooit zeker bent.' Kids : 'Maar nee ! Jullie gaan niet scheiden !!!!! Voor de winkel !' LAP. Alé, nu weten we ook 'waarom' ;-)
Het was een mega-zot-druk-weekend. We hebben van zaterdag op zondag maar 2 uur geslapen. Zondagvoormiddag hadden we dan nog zoveel werk. Zondagnamiddag was ik een zombie en alles wat m'n dochters vroegen was te lastig. Ik ben pas sedert vandaag, dinsdag, volledig hersteld en we staan al weer in onze startblokken voor de voorbereiding van het volgende feest dat we moeten gaan verzorgen. Donderdag en zondag mogen we dan nog eens zelf onze voetjes onder tafel schuiven. Dan zet ik m'n verstand even op nul en zal ik genieten van het moment, surtout donderdag, want de vrijdag is dan weer bloedserieus voorbereiden. Ik zeg zondag tegen m'n oudste : 'Waarom doen papa en mama dat eigenlijk hé ?' (zo met een beetje de vraag voor mezelf : waarom ? Om onszelf zo af te peigeren ?) En ze antwoordde : 'Om centjes te verdienen hé mama'. 'k Vond 't wel grappig. Er was op dat feest ook een juf van m'n oudste aanwezig die naar mijn oordeel wel vrij recht voor de raap is en gezegd heeft hoe zij de carriere van m'n dochter in haar lagere school-tijd inschat. Jaaah.... dan denk ik : kon ik maar eens wat meer aandacht schenken aan haar, dat extra zetje geven bij haar leerstof, bij het verwerken..... Nu, ik vind, het is de kunst te vinden welke talenten je hebt en die je dan moet ontwikkelen. De ene heeft deze meer met z'n brein, de andere met z'n handen. En beiden zullen zich het meeste amuseren in hun werk en zich het best voelen in hun vel als ze de juiste keuze eruit weten te filteren. Ons medewerkstertje waar ik vroeger al eens een paar teksten aan wijdde zit nog steeds in zware miserie. Ze smelt letterlijk weg. Vroeger woog ze 90, nu nog amper 65. Ze kwijnt weg, allemaal van de miserie en de zorgen. Nu, de man waar ze bij is heeft ook geen manieren. De ene helft van de dag zeggen : ik zie je graag en de andere helft van de dag haar een 'schop' in haar achterwerk geven en ruzie maken..... Jaah... ik hoop dat het nu toch snel opgelost raakt en dat ze geen onverantwoorde dingen doet, want het is het allemaal niet waard. Alé, op naar een volgende mega-zotte-vierdaagse. Zijn wij toch ZOT ;-)
Gisterenavond vroeg m'n dochter van 7.5 : 'Mama, ik heb een vraag maar ik weet niet of je er kan op antwoorden ? Waarom leven wij ? Ik vind dat zo raar, dat wij leven, waarom ? Hoe komt dat ?' Het eerste wat ik dacht was : 'Och gottekes toch, ik hoop dat jij niet zo zwaar worstelt met dat angstig gevoel over leven en dood zoals je mama.' Ik heb haar proberen te antwoorden. Dat dat uit de natuur ontstaan was, alles, en dat ik ook niet juist weet hoe dat er allemaal komt. En ze vroeg ook als je dat wist wanneer je stierf. Ik zei : 'Neen, meestal niet. En je weet ook niet wanneer dat gebeurt. Daarom is het zo leuk om te leven en daarom moet je er van genieten.' Ik vond het toch zware 'avondkost'. En verder is het heeeeeeel druk. Ik heb al weer last van dat bedrukkende gevoel, af en toe wat steekjes in de borststreek. Dat wijst erop dat als ik kan ik best niet te laat naar mijn bed gaat, want het wordt weer een intensief zwaar weekend van vele uurtjes. En dan wou ik nog vermelden dat ik voor mezelf tot de vaststelling gekomen ben dat ik gewoonweg 2 mannen heb in mijn leven die mij het meeste interesseren, waar ik het meeste gevoel voor heb, die het meeste indruk op mij maken. Ik ben tot die vaststelling gekomen nadat ik wat zat te rommelen op een ontmoetingssite uit nieuwsgierigheid. Dan kom je al snel tot de vaststelling dat wie je in huis hebt eigenlijk heel veel kwaliteiten heeft. Neen, eigenlijk zou ik hem niet snel willen missen, ook al pruttelen en ruttelen we soms wel veel op elkaar. Maar we kennen elkaar, we weten hoe de ander bestaat, zenuwachtig is etc..... En de andere persoon is iemand waar ik hier vroeger al veel over geschreven heb. Het is iemand die gewoon in m'n hart blijft zitten, voor wie ik een grote sympathie, voorliefde heb. En waarvan ik heel blij ben dat wij gewoon goed opschieten, toch wel een vriendschap hebben voor elkaar. Maar dat zal ook niet meer zijn en eigenlijk hoeft dat misschien ook niet. Dat je-goed-voelen-en-gewoon-jezelf-kunnen-zijn tegen iemand buiten je vaste relatie is voor mij een hele grote waarde. Ik ben blij dat ik hier op deze gemeente komen wonen ben en dat ik hem heb mogen leren kennen. En voor mij is dat zo goed. Als wij regelmatig een goeie babbel hebben en eens lachen en grappen, dat kan zo'n deugd doen.
Gisterenavond vroeg m'n dochter van 7.5 : 'Mama, ik heb een vraag maar ik weet niet of je er kan op antwoorden ? Waarom leven wij ? Ik vind dat zo raar, dat wij leven, waarom ? Hoe komt dat ?' Het eerste wat ik dacht was : 'Och gottekes toch, ik hoop dat jij niet zo zwaar worstelt met dat angstig gevoel over leven en dood zoals je mama.' Ik heb haar proberen te antwoorden. Dat dat uit de natuur ontstaan was, alles, en dat ik ook niet juist weet hoe dat er allemaal komt. En ze vroeg ook als je dat wist wanneer je stierf. Ik zei : 'Neen, meestal niet. En je weet ook niet wanneer dat gebeurt. Daarom is het zo leuk om te leven en daarom moet je er van genieten.' Ik vond het toch zware 'avondkost'. En verder is het heeeeeeel druk. Ik heb al weer last van dat bedrukkende gevoel, af en toe wat steekjes in de borststreek. Dat wijst erop dat als ik kan ik best niet te laat naar mijn bed gaat, want het wordt weer een intensief zwaar weekend van vele uurtjes. En dan wou ik nog vermelden dat ik voor mezelf tot de vaststelling gekomen ben dat ik gewoonweg 2 mannen heb in mijn leven die mij het meeste interesseren, waar ik het meeste gevoel voor heb, die het meeste indruk op mij maken. Ik ben tot die vaststelling gekomen nadat ik wat zat te rommelen op een ontmoetingssite uit nieuwsgierigheid. Dan kom je al snel tot de vaststelling dat wie je in huis hebt eigenlijk heel veel kwaliteiten heeft. Neen, eigenlijk zou ik hem niet snel willen missen, ook al pruttelen en ruttelen we soms wel veel op elkaar. Maar we kennen elkaar, we weten hoe de ander bestaat, zenuwachtig is etc..... En de andere persoon is iemand waar ik hier vroeger al veel over geschreven heb. Het is iemand die gewoon in m'n hart blijft zitten, voor wie ik een grote sympathie, voorliefde heb. En waarvan ik heel blij ben dat wij gewoon goed opschieten, toch wel een vriendschap hebben voor elkaar. Maar dat zal ook niet meer zijn en eigenlijk hoeft dat misschien ook niet. Dat je-goed-voelen-en-gewoon-jezelf-kunnen-zijn tegen iemand buiten je vaste relatie is voor mij een hele grote waarde. Ik ben blij dat ik hier op deze gemeente komen wonen ben en dat ik hem heb mogen leren kennen. En voor mij is dat zo goed. Als wij regelmatig een goeie babbel hebben en eens lachen en grappen, dat kan zo'n deugd doen.
't Is heel druk waardoor ik ook weinig tijd heb om hier te kriebelen. Gisteren 2 feestjes die we moesten gaan verzorgen. 'n Werknemer die van een half uur ver komt had zich overslapen. Hij belde een kwartier vooraleer hij hier moest zijn op. Ik kon hem schieten tot aan de maan. Mijn man was natuurlijk ook weer op z'n hoogste toerental daardoor. Van de zenuwen hebben ze hem verzeker horen roepen tot aan 't begin van ons baantje. Man, man.... Hij heeft daar ook weer niet veel deugd van gehad hoor. En wat die kerel die te laat dan al geblunderd heeft. Niet te doen. Voor een ervaren werknemer..... Die had duidelijk te lang de bloemetjes buitengezet, zijn ogen zaten nog helemaal rood gesprongen. Ik heb het hem kort en krachtig gezegd dat ik er niet ging blijven over zagen, maar dat dat op niks trok en dat we daardoor nu helemaal chaotisch gestart waren. Gelukkig hebben we het snel terug in de rechte lijn gekregen en had de andere werknemer die mee was zich al meteen verontschuldigd bij aankomst. Want bedoeling was dat zij daar een half uur vroeger waren en ze waren 5 minuten na de mensen daar..... Trekt er niet op hé. Ik heb m'n winkel moeten sluiten om sneller mee te kunnen en er kwam natuurlijk heel de tijd volk binnen. Dan maar de gordijnen dicht gedaan en de sleutel op het slot en heel laconiek : 'Maar jullie mogen nog weer buiten hoor ! Maar dit is een noodgeval !' Jaaah.... 't was een intensief dagje. Ik ben op dat feest met een knalrode kop toegekomen... Van wat zou dat zijn ?
'k ben moe 'k ben zot en 'k heb nog een glaasje wijn gedronken. Die een klein beetje aan 't dolen is in m'n hoofd. Maar da's niet erg. 'k Ben toch thuis. Gisteren was een 'down' dagje,'n serieus. Vandaag heb ik mij herpakt. Nieuwe moed. Ja Bassie van Adriaan blijft nog steeds mijn lijfspreuk. Probeer ik zelfs aan mijn dochters mee te geven. 'Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen.' Waarmee ik bedoel dat je je niet altijd meteen druk hoeft te maken, maar voor de beste oplossing moet zoeken. Gisteren nog telefoon met m'n pa gehad. Hoh, daar is ook zo'n stom misverstand met zijn zus ontstaan die dan nog met mij te maken heeft. Iemand die het leuk vindt om roddels rond te vertellen had mijn tante wijs gemaakt dat ik een groot feest gegeven had voor de hele familie voor 'n veertigste verjaardag en dat zij de enige waren die niet gevraagd waren. En ze was natuurlijk gepiekt. Ik was er eigenlijk meer niet wel van dat daardoor mijn vader in het gedrang moest komen. En er is helemaal niks van aan! No party ! Ik heb er een jaar geleden misschien wel zitten van babbelen, maar ik heb dat dan teruggeschroefd tot 'heel beperkt'. Mij vanavond nog gaan wegen. Al vier weken hetzelfde resultaat. Eigenlijk is dat niet echt goed vind ik voor mezelf : het moet zakken. Maar naast het aantal dagen van karakter heb ik er evenveel van geen karakter op een week. Zodanig dat dat resultaat weer niet uitmuntend is. Had ik maar een ander leven ???? Ik ben het vaak wel moe van altijd moe te zijn,van altijd te weinig tijd te hebben voor dingen die ik ook graag zou doen, van tijd te hebben voor gewone dingen. Maar wat zou ik doen ? De 'meester' heeft al tot drie maal toe aangehaald dat ik wel een geschikte persoon zou zijn in het onderwijs na hun bezoek aan onze winkel. Vind ik wel een fantastisch compliment. Ik ben er eigenlijk wel enorm mee gevleid. Maar zie je me daar nu nog aan beginnen ? Neen, ik ben te oud. Ik zou misschien ook wel graag in een decoratie-en bloemenzaak gaan werken. Toen ik zondag in de bloemenwinkel liep om iets voor de mama's te halen ik ging weer ver over m'n toeren. Ik weet dan vaak niet waar eerst te kijken... ik kom gewoon gek in zo'n zaak. Ik vind het allemaal zo prachtig, zo fantastisch..... Maar .... ja ... ik zou daar toch ook nog veel moeten leren. Zouden we soms niet beter eens alles over boord gooien en gewoon onze zin doen ? Maar dat gaat niet altijd hé. Dat is gewoon de realiteit. De meeste dromen zijn bedrog.... maar zijn wel leuk om ze te dromen .... ;-)
Ik heb hier vanmorgen al tranen met tuiten gehuild. Om m'n oudste dochter. Het meisje gaat zo graag naar school, zet zich in de klas best in. Maar het dreigt te kapseizen naar slecht. Haar tafels, haar tientallen, ze slaat het bij momenten allemaal door elkaar. Hun testjes worden onder tijd afgenomen. En ik denk dat het dan compleet één malemolen in haar hoofdje zal zijn. Een hoogvlieger moet ze voor mij niet zijn. Als ze alles snapt en ze kan steeds zonder veel problemen het jaartje door, dan ben ik al tevreden. Maar het lijkt er niet op. Het lijkt er gewoon niet op. Ze snapt het gewoon niet. Ze moesten 60 oefeningen maken op 8 minuten, 30 maaloefeningen, 30 deeloefeningen. Ze heeft er van die 60 18 kunnen maken en van die 18 heeft ze er slechts 11 juist. Ik krijg dan meteen weer zo'n schuldgevoel dat ik eigenlijk maar een mama ben die tijd heeft voor haar dochter als ze naar haar bed moet. Heel weinig kan ik haar eens deftig opvolgen in haar huiswerk. Ik bekijk het altijd, ik controleer het meestal wel. Maar mij er echt eens bij zetten en eens samen kijken, neen, dat lukt meestal niet, want dan is onze winkel nog open en moet ik om de haverklap naar de winkel en dat is ook niet ideaal voor de concentratie. Dus, heb ik nu maar gevraagd aan de logopediste of dat ze toch maar weer 2 x op de week niet kan. Als de mama het niet kan dan moet ze het aan een ander over laten hé. En van hen is dat ook wel verantwoord en juist zoals ze het bijsturen en verder proberen te verbeteren. En zo lig ik weer in m'n grote strik vernesteld : geen tijd voor de opvolging van mijn kinderen, die best wel goede plantrekkers zijn. Geen tijd om m'n eigen kot eens deftig aan de kant te doen. Ik zou het liefst van alles mijn eigen huisje in orde houden. Ik tracht tijdens de week er af en toe eens snel met mijn borstel door te gaan. En dan ligt er een briefje van de poetsvrouw, die waarschijnlijk wat verveeld zat dat ze niet rond geraakt was, dat ze iedere week toch een uur moet opruimen eer ze kan beginnen te kuisen. Slechter alsof het hier een koeistal is...... Ik ben er eigenlijk al heel de week een beetje van gepiekt. En ik tracht dan 's avonds nog steeds wat effen te doen, m'n kids te stimuleren dat ze ook hun spullen moeten opruimen .... Maar 's morgens zijn we in route van rond 5u30 tot 's avonds rond 20u30 soms later.... En dan was vorige week ook al zo druk waar ik nog 2 à 3 x weg moest 's avonds voor het werk.... En dan wil ik nog wat tijd aan mijn kinderen spenderen. Maar eens een tekstje lezen met de oudste komt er meestal ook niet meer van, of een oefening maken op haar rekenen. Want dan is het eigenlijk al te laat en kan dat kind niet meer zuiver denken omdat ze te moe is. Waar is m'n boerderijtje en het groen, de rust en de tijd ..... de tijd voor zovele dingen waar ik nu de tijd niet heb .... ik snak er naar.... Help.....
'k Heb soms het gevoel da'k weer in een strik zal draaien. Emotionele knoop. Heb liedje gehoord van 'Fly away' van Lenny Kravitz. Dat zou ik wel eens willen kunnen af en toe. Ik heb het bij momenten weer lastig met mezelf over vanalles en nog wat. Het is mijn karakter zeker ? Maar ik laat het niet altijd blijken naar de buitenkant. Maar het is soms zo moeilijk als het je allemaal overvalt. En in m'n bovenkamer circuleert er dan zoveel. Nu, m'n bed in zal al weer wonderen doen tegen morgenochtend. Doei.
'k Heb veel werk verzet vandaag, maar nog niet alles. Om verder te gaan over die 'investeringsplannen' van mijn man. Ik wil dat gerust wel eens nagaan hoeveel dat allemaal zou kosten. Ik wil eerst eens al de meest moderne zaken gaan bezichtigen. Als ik verander wil ik het goed doen en wil ik ook een stuk voor eigen gemak kiezen. De laatste 10 jaar heb ik er al twintig gewerkt Ik ben eigenlijk ook weer moe, maar 'k moest al lang in m'n bed zitten. Vanavond, na werk op verplaatsing (op onze vrije dag!) nog een bespreking gaan doen. Morgenavond terug en daarna nog even op de weegschaal gaan wippen. Ik hoop dat m'n slecht karakter van deze week niet te veel zal doorwegen. Maar 't was deze week wel van vermoeidheid. Slecht karakter. Niet te doen. M'n 'begeleider' lachtte dat hij een slot op m'n kast zal komen zetten zoals de ridders vroeger deden van hun vrouwen toen ze ten strijde trokken. En toen zei m'n man gisterenavond plots : en als we niet investeren kunnen we er ook mee stoppen. Ja, dat is wel degelijk het feit. Ik wil wel verder doen, maar het zal niet zijn om me nog 10 jaar uit te sloven. Zomaar stoppen zou ik ook niet kunnen, maar soms moet je ergens de keuzes maken over wat je verder wilt in je leven, voor de tijd die we hebben. En ik ben het een beetje moe van altijd moe te zijn. Maar eerste oplossing daarvoor is : kruip nu in je bed Mandy !!!!
De laatste tijd zit mijn 'husband' met nogal veel investeringsideetjes in zijn hoofd. Sedert hij naar die verdomde beurs geweest is waarvan hij zo tuureluut was. Akkoord, er moet over nagedacht worden. Dat is ook iets dat moet evolueren, rijpen. En je moet daar niet mee wachten tegen dat je 15 jaar bezig bent met je winkel. Eens vernieuwen, eens opnieuw aandacht trekken naar de klanten.... kan nooit geen kwaad. En van aan de andere kant wil ik ook niet onbedacht geweldig investeren, dat we het weer moeilijk hebben om er door te scharten. Ik heb hem vanmorgen gezegd dat ik zeker nog wil investeren in de zaak, maar dat ik niet tot aan mijn pensioen voor leningen ga werken (nu eigenlijk zal dat al niet veel schelen, met onze lening van de woning erbij). Dat ik enkel nog wil investeren in ons gemak (dus niet nog meer werken) en zaken voor de opwaardering van de zaak (mooier maken, afwerking, modernisering).... Dat er meer is dan werken alleen. Dat ik nu ook wat van mijn leven wil genieten en niet als ik op pensioen ben, want daarvan is er nog geen garantie dat ik dat haal Hij reageerde weer zo'n beetje van : wablieft, we werken tot we er bij vallen. Goed dat hij zoveel werkkracht achter de zaak wil steken, maar er bestaat meer dan werken alleen. Alhoewel, als hij dan uit gaat, dan gaat hij uit ! Een man met veel energie, power hé ;-) We hebben deze namiddag toch wat moeten slapen hoor, na een driedaagse van 46 à 50 uur werken, geslapen.... Pfft... was ik versleten, was ik moe..... En ik zie daar zo van af. Ik wil dan eens iets anders doen, iets met de kids, of iets opruimen, maar als ik dan wat vrije tijd heb ben ik zo moe dat ik eerst wat moet slapen en tegen dat je begint op je positieven te komen is de dag al weer voorbij. 't Ventje was deze namiddag nog naar 't voetbal gaan kijken op café. Ben ik dan met mijn dochters nog gaan tea-roomen. Was wel leuk )) Ik dacht zo bij mezelf : en binnen tien jaar.... dan zijn 't al madammen van 17 en 15...... Dan zou ik dat ook nog wel willen doen. Maarja, tegen dan gaan ze misschien liever alleen ;-)
Gisteren heb ik een heel mooi compliment gekregen. Alé, ik vond dat toch voor mezelf. Een klas op bezoek gehad om eens ons beroep achter de schermen te tonen. Ik had me 'n klein beetje voorbereid dat ik wist met welke zinnen ongeveer ik van start zou gaan. En dan komt de rest vanzelf wel. 'k Vind het toch een compliment als je van een leerkracht het compliment krijgt dat ik dat heel goed deed, dat ik mijn roeping als leerkracht gemist ben Ik ben er eigenlijk destijds mee gestart. Maar het feit dat ik er misschien nog niet rijp genoeg voor was en misschien nog wat te schuchter hebben het mij doen opgeven. Oorspronkelijk zou ik voor regentaat Nederlands/Engels/Aardrijkskunde gaan. Maar omdat ik mezelf te braaf vond en ik dacht dat ik niet tegen die tieners ging kunnen opboksen als leerkracht koos ik dan voor lager onderwijs. Dat was niet echt de juiste keuze, want ik kon niet zwemmen, ik kon niet zingen en ik kon geen muziekinstrument bespelen. En ik deed liever de theorie dan de praktijk. Maar toen had ik eigenlijk met jonge kinderen ook nog geen ervaring .... dus ontbrak het me daar ook nog wat aan rijpheid. Ik zou het moeten opnieuw doen, ik zou nu toch kiezen voor regentaat. Of iets in en creatieve of kunstrichting ..... Ik vond dat mijn 'husband' dat eigenlijk ook wel nog aangenaam naar voor gebracht had. Ik was er positief van verwonderd. Gisterenavond moest hij dan nog op verplaatsing en iemand van ons personeel is met hem meegegaan. Maar zenuwachtig dat hij weer was. Akkoord, de volledige verantwoordelijkheid valt op hem om het goed te laten verlopen, maar A. die bij ons werkt zei het ook. Dat hij nog eens iets gaat krijgen van zijn eigen zenuwen. Hij is vrij bruin van huid, maar hij zag echt bleek en is vaak als een kip zonder kop van de zenuwen. Ze zei dat hij nog zou beginnen hyperventileren van de danige stress. Maar dat heeft hij in het verleden inderdaad nog voorgehad. Hij stond eens te praten tegen een mevrouw en zag allemaal zwarte bollen voor hem. 's Middags werd hij zo danig slecht, dat hij zo'n angstig gevoel kreeg, dat ik er de dokter bijgehaald heb. En het was hyperventileren.... Ja, dat beestje in hem kan nogal heftig te keer gaan... Je leert er ook wel een beetje mee leven, als echtgenote. De verwijten die ik op dat moment krijg laat ik over me glibberen als over een kikker....
Hey, je hebt me gisteren wel rode kaken doen krijgen hoor toen ik jouw reactie op m'n chocolade las op FB en de reactie's van 'die van H' )) erbij. Surtout die : je vindt dat niet erg zeker hihi.... smile ... Ik dacht bij mezelf : hou je maar koest Kxxxx en gelukkig heb je dat dan ook gedaan. Nu ja, dat ie er van denkt wat hij wil .... Voor mij blijft het gewoon een voorliefde, niks meer. Het is beter voor mezelf dat ik er mee naar voor ben gekomen vorig jaar, maar wij hebben daar later NOOIT nog over gepraat. 1 keer toen ik bij hem thuis ging zei hij dat dat iedereen kon overkomen, maar dat hij er niet het minste besef van had. Hij heeft toen op de verstandigste manier gereageerd en ik heb dat dan ook zo beperkt mogelijk trachten te houden omdat ik het er dan op dat moment nog heel erg moeilijk mee had (onbereikbare dingen zitten vaak heel diep en dan ook maar probeerde mijn nuchterste verstand te gebruiken. Grtz.
--------- De laatste week hebben m'n husband en ik al weer goed op elkaars kap gezeten. Ik denk dat de grootste windhozen ondertussen al weer gepasseerd zijn en dat het weer terug iets rustiger is in onze relatie. Vanmorgen is het er sedert de krokusvakantie nog eens van gekomen. Ik dacht al dat ik non aan 't worden was. Ligt dat aan mij of aan hem ? De laatste tijd toch een stuk aan hem. Hij zit volgens mij soms wel gekneld met iets, in zijn gedachten ;-) Ik ben nog niet te weten gekomen wat, ofwel zijn het verschillende factoren samen. Ik ben normaal wel de 'droogste' van de twee. Maar dat heeft ook heel veel te maken met mijn druk leven en de energie die ik daar voor nodig heb. Maar als hij aanpapt dan laat ik het ook niet links liggen. De laatste tijd vond ik hem toch ook wel wat afstandelijk reageren. Maar zoals je ziet, een man krijgt altijd weer goesting hé Oef, zullen we dan maar zeggen... Ik dacht steeds meer en meer : wij werken in hetzelfde gebouw en wij wonen in het zelfde gebouw en meer is er niet meer. Ik begon eigenlijk al een klein beetje te panikeren. Misschien zijn we nu weer op gang ..... ------------ En dan nog over S., m'n vriendin wier man haar bedroog en beloog. Ze is er een heel pak vrienden aan kwijt, want van langs zijn kant hadden ze wel een heel pak vrienden en die lijken zich allemaal af te scheiden van haar. Nu, ze heeft nog haar oude vriendinnen waar ze mee kan voortdoen hé, en dat zijn wij. En ze apprecieert het ook wel hoor. Ze hoort en ziet me wel niet veel, maar ik heb haar gezegd als er iets is dat ze steeds mag bellen, komen of mailen. DOEI
Ik zit weer in een neerwaartse spiraal en moet me er weer uitwerken. I need some music to hersenspoel my brains. Dat werkt soms eens helend bij mij. Lievelingsmuziek, keiluid, zodat het goed kan indringen. Bij momenten is het soms erg. Het lijkt of m'n energie uitgeput is. Ofwel maak ik me nu al zenuwen voor het vele werk die zal komen. Ik stel het uit van offertes te maken, stuur dan een 'excuus' naar de mensen waarom ze het nog niet kregen.... Het is soms alsof ik verwar in m'n eigen rommel. Ik wil de rommel effenen, maar het lijkt alsof ik steeds meer rommel maak. Ik zit nogal rap in 'stok' met mijn husband, maar dat zal dan voor een stuk ook wel aan mezelf liggen. Maar ik kan er niet goed tegen dat hij altijd maar vertegenwoordigers laat komen om het een en ander te presenteren over zaken die 'maar juist eens informeren is', maar dan toch 'goesting' doen krijgen. Soms heb ik het idee dat mijn man eigenlijk nooit echt tevreden is met wat hij heeft. Alsof hij steeds weer iets anders, iets beters wil. Soms heb ik het idee dat hij zijn 'goestjes' groter zijn dan zijn portemonee. En ik slaap ook veel te weinig. Gisteren weer maar om 12 uur in m'n bed en iets na 5 er terug uit. Vandaag zal wel hetzelfde zijn. Niet gezond hé. Over de middag niet rusten als de dochters thuis zijn. En ik wil dan ook eens een paar dingen voor hen doen, maar het is niet altijd makkelijk. Het eerste wat ik nu ga doen is een offerte maken, zodat ik morgen niet weer een 'flauw verzinselke' moet sturen.
Ik besef steeds meer en meer dat ik eigenlijk veel te weinig tijd heb om de gewone dingen te doen. En hoe meer ik erover denk, hoe meer ik er ook naar verlang om wat meer tijd te hebben voor die gewone dingen. Ons leven gaat voorbij aan werken. Vandaag heb ik toch wel een leuke 'vrije' dag gehad. Er was een activiteit van een vereniging met je kids net op onze 'vrije' dag in de vakantie en ik wou die toch niet aan m'n neus voorbij laten gaan. Deze namiddag dus met de kids naar een kijkboerderij geweest. Was wel leuk en de kids vonden het ook een superleuke namiddag. Vanavond dan mee naar hun repetities van de dansschool, met nog 2 vriendinnetjes mee. Dat éne is nogal een beetje een stoeftrien. Amaai. Ik kan het soms niet goed verdragen, maar ik laat haar maar zeggen. Ze is heel zelfverzekerd voor haar 8 jaar. Maar ik denk dan : 'Jij zal ook wel eens op je neus stekken met al dat gestoef.' Nu ja, mijn dochter kan er mee om en da's 't voornaamste en ik schiet eigenlijk wel heel goed op met de mama van die stoeftrien. We zouden best wel goeie vriendinnen kunnen zijn denk ik, mochten we beiden MEER tijd hebben. Ik hunker de laatste tijd weer zo naar GROEN en RUST, tot jezelf komen, GENIETEN. Komt het door dit blakende mooie zomerweer ? Misschien wel. Nu, als er niet gewerkt wordt komen er ook geen centjes in 't laatje hé. Maar deze middag zag ik een vroegere kennis/vriend met z'n fiets naar huis rijden. Zijn shift zat er op. Akkoord, hij was wel vroeg moeten beginnen, maar dan doen wij ook. En z'n job zat er op en nu kon hij naast zijn huiskarweien nog wat genieten van z'n dag. En die leeft ook. En die raakt ook rond met z'n centen. En die heeft nog wat TIJD. Maar zo maar m'n job stopzetten zou ik ook niet doen, alleen het op een andere manier regelen, maar daarvoor moet je altijd met twee zijn hé.... om van 't zelfde gedacht te zijn. En dat zijn wij NOOIT volgens mijn man. Het bewijs is er maar weer ;-)
Natuurlijk zit ik nog met een 'moe kop'. Hoh, 't ventje loopt weer op netels hoor. Is weer niet te doen. Maar ik kan er ook wel minder tegen. Dat is zo weer van de ene in de andere wereld met hem. Van stressy naar ontspannen naar stressy. Alleen vandaag heb ik wel wat moeite om mee te kunnen. Soms vraag ik mij af of ik mijn hele leven tegen zijn stressy gedoe ga kunnen. Ik relativeer het en probeer het mij niet te veel aan te trekken of pruttel het er hier uit. Maar soms denk ik : ga ik dat altijd voort kunnen verdragen ? Het moet zijn dat zijn goede kant nog steeds opweegt tegen zijn 'zaagmachientje' zeker ? ;-) En terwijl we daar gisteren zaten, zat ik ze daar ook nog allemaal te beletten, die mensen die daar waren.... Als je ze eens goed bekijkt zie je dat er toch ook veel smoeletrekkerij bij zit of dat ze willen interessant doen en ze zitten maar wat te lullen, maar wat vertellen ze eigenlijk. The show must go on. Ik heb me wel geamuseerd gisterenavond, daar niet van. Maar ik zat het zo maar allemaal eens te bekijken. De show.... De show must go on....
We zijn naar een kaasavond geweest. We hebben bij een koppel aan tafel gezeten. Hij is van dezelfde gemeente als van waar ik ben, zij is zijn denk ik derde vrouw, 17 jaar jonger. En een beetje gek. Ze wil zo imponerend doen, maar haar zaken houden niet altijd steek. En dan zeg ik tegen mijn man : 'En wat vond je van die dame ?' 'Hoh, DAT is een vrouw naar mijn hart.' Neen, dat is GEEN vrouw naar zijn hart. Die heeft gewoon wat diep in zijn ogen gekeken en wat zitten lullen over haar liefde voor dieren en reiki en heel de bataklan. Maar dat is geen vrouw naar zijn hart. Een vrouw van wie haar haar niet hoeft goed te zitten, een vrouw van wie schmink haar niet interesseert, een vrouw die met haar dode-dieren-in-een-potje praat, met haar katten in haar bed slaapt, een buddha in haar tuin wilt. IK zou dat allemaal moeten doen of willen : HIJ VERKLAART MIJ GEWOON COMPLEET GEK. Daarom zijn mannen zo onbegrijpelijk. Ze zeggen : 'dat is een vrouw naar mijn hart' , ene die in het hiernamaals gelooft OF ene die met haar 'tetten' bloot loopt vinden ze WAUW, maar de vrouw die ze in huis hebben zou het niet moeten wagen dit te doen. Die mag niet eens zo gek zijn. Nu ja, soit, we trekken het ons maar niet aan. Ik ben blij dat mijn 'maatje' terug is, maar ik ben eigenlijk wel niet echt 'zijn' maatje. Maar de dingen die ik dan gelezen heb van hem op FB, wat hij schrijft, vind ik wel WAAR. Dat stemt volledig o'vreen met hoe ik er ook wel over denk. Of ben ik dan net zoals mijn man: dat ik het van een ander allemaal WAUW vind, maar als het van mijn eigen partner is dat het niet kan ? Oh ja, het blijft gewoon een leuke kennis en verder maak ik er niet al te veel poespas meer over. Als het 'idee' me in m'n gedachten wat kracht geeft, is dat voor mij al voldoende. Je moet toch iets hebben waar je je aan optrekt. De 'geest' hier is soms al zo negatief, zo bedrukkend. Positivisme zit hier soms in een klein zakje.... Neen, ik vind dat mijn eigen man soms eens meer zijn diepe 'ik' zou moeten laten naar boven komen, zichzelf in woorden eens meer los moet laten en niet altijd zo zwijgzaam en afgezonderd 'leven' en als hij dan praat dat het het woord WERK er altijd aan te pas komt, maar dat hij ook eens wat meer de zonnige kant van de dingen ziet, wat meer optimist is. Hij babbelt het meeste als hij weg gaat. Hij 'vertelt' alles elders waar hij thuis nooit een woord voor gebruikt. Of ligt dat aan mij ? Hij is thuis altijd zo meteen nerveus, opgefokt (waarvan ik nog een reactie van vanavond kan vertellen). Hij lijkt alleen maar 'gelukkig' als hij elders is. Ofwel wil hij thuis ZO streven naar dat geluk, maar dat hij het naar zijn idealen nooit bereikt.... Of kan hij moeilijk 'boffen' op eigen volk terwijl ze er bij staan, maar meent hij het eigenlijk wel beter ? Of begrijpen wij elkaars uitdrukkingen soms te rap verkeerd ? Samen werken en samen leven IS ook een grote opgave. Soms kan het wel eens verstikkend werken. De kunst is om elkaar wat ademruimte te kunnen geven. Het ene moment lukt dat beter dan het andere.
Gisterenavond is m'n husband zeer ingetogen thuisgekomen. Ik vond hem weer zo afwezig, verdwaasd. Vanmorgen was't nog van dat. Ik moet dan een beetje zijn spreekwater losweken en toen kwam er uit dat hij vindt dat het tussen ons niet is wat het moet zijn, de laatste tijd. Maar dat het misschien ook aan hem kan liggen. Ik begin zo meer en meer te denken dat hij in zijn midlife-crisis zit. Ofwel heeft hij het er onbewust moeilijk mee dat hij in één klap bij zijn fantastische vriendin afgeschreven is omdat ze een relatie heeft. Maar het is wel genant te moeten horen dat je precies niet voldoet aan wat hij verlangt. 'Wij zijn nog nooit van hetzelfde gedacht geweest' zegt hij dan altijd maar weer. Och gottekes toch, dat is geen waar. Dat is van die keren dat hij van mij zijn gedacht niet krijgt. Ik ga ook niet over alles ja zeggen. Akkoord, ik ben de laatste week ook wat ziekjes geweest en dat ik eigenlijk niks kon verdragen. En ik ben ook niet perfect. Ik heb ook m'n mankementen..... Ik werk volgens hem te weinig of sta niet even gemotiveerd achter de job. Vanavond hadden we het er nog even kort over en dan trok hij zijn woorden weer half in. Ik was er wel de hele dag mee bezig geweest. Oh ja, best maar eens heel diep zuchten en niks van aan trekken zeker en gewoon... hup vooruit en er het beste van maken. Ik vond het al erger toen ik het berichtje las van m'n vriendin. Ze had het vanmorgen al gestuurd en ik heb het pas vanavond rond 8 uur gelezen. Ik wist dat het al een tijdje niet goed ging in haar relatie. De laatste keer toen we er haar naar vroegen, meed ze het precies. Toen dachten wij zo'n beetje : of ze wil er niet meer van praten of het lukt gewoon weer een stukje beter.... Maar vandaag kreeg ik bericht dat ze uit elkaar gaan, dat haar man heeeeeel veeeeel geld aan de hoeren heeft verprutst. Als je tot zo'n vaststelling komt moet dat wel heeeeeel genant zijn. Ik zou me verschrikkelijk vies voelen. Ik zou nog veel liever hebben dat mijn man één vaste minares heeft dan dat hij daar al die vrouwen gaat 'ranzeren'. Bwah.... En ik weet dat zij iemand is die dat niet om de minste reden zal doen. Ergens zal het ook een bevrijding zijn voor haar, want dit is wel al een heel tijdje bezig. Jaaah.... kom het maar tegen. Ik zou hier eens zitten prutteln om m'n husband die weer wat 'zwart' zit te doen, maar dat is ook van gewoonte zeker, van hele dagen tesamen te zijn en te werken?
We zijn nog wat gaan fietsen vandaag, de kids en ik. Manlief was weg met zijn pa naar 't voetbal. Ik had iets voor ogen waar we naar toe zouden fietsen en dat was al een km of 5-6 en zo ver heeft m'n oudste nog nooit gereden met haar tweewieler. Ze was blij dat we er waren en dan was die zaak nog toe !!! O wat pruttelden ze alletwee )) Maar een mama moet daar tegen kunnen en steeds weer voor een goede oplossing zorgen. Dus, zijn we een stukje verder gereden omdat je via dat stukje om dan een betere weg naar huis kon rijden. Ik had beloofd als we wat verder waren om te stoppen aan een frituur, omdat ik wist dat die daar was. Dus ze zagen het weer zitten. En toen we op de terugtocht bijna thuis waren zeg ik tegen de oudste : 'Je bent wel heel flink sportief geweest.' (16 km voor een 7.5 jarige die nog niet lang alleen fietst vind ik toch niet niks hoor) Jij verdient wel een spaarcent in je spaarpot. 'O, mama', zegt ze, 'Ipv die spaarcent in m'n spaarpot te steken kunnen we misschien meteen om een zakje chips en een drankje in 't café.' Ah, de spontane sloeber .... Maar mama was akkoord. Ondanks het pruttelen in het eerste stuk vonden ze het wel leuk. Maar de terugweg was ook een aangenamere weg, meer door de velden en een heel stuk rustiger. En zo heb ik weer genoten van m'n zondagnamiddag. Ik had eerst wel weer nood aan een dutje in de zon om m'n batterijen op te laden. Ik heb het gevoel dat ik dat steeds meer nodig heb : eens een namiddag er volledig uit zijn en tot rust komen en eens iets heel anders doen. Energie, adem,.... voor de volgende week. Ik heb ook het gevoel dat ik naar het weekend toe meer vermoeider ben dan een tijd terug. En dat ik dan snak naar die vrije namiddag. Nu nog even goed genieten, want vanaf half mei is het weer serieuse kost. Ik word een beetje zenuwachtig als ik eraan begin te denken, omdat ik het mij wat ontzie. Maar ik zal mezelf een beetje aan m'n portemonee doen denken Dat het dan verstand op nul zetten is en draaien maar. En niet denken aan wat je moet missen, maar aan datgene wat in je portemonee komt.
Je moet eens intypen : XXX Newwaver XXX. Da's een oud lief van mij. Hij zit nog niet lang op FB. Heb hem gisteren ontdekt maar geen contact mee gezocht. Er stond toen nog bij over zijn relatie : het is ingewikkeld. Ik dacht bij mezelf : ik zoek zelf geen contact, want stel dat het nog ingewikkelder wordt door mij. Die jongen is vroeger heel zot van mij geweest. Ik heb het destijds uitgemaakt omdat ik het niet kon verdragen dat er op m'n 18de al heel de tijd iemand achter m'n gat aan draafde. Ik vond dat zo beklemmend. Hij was eigenlijk wel een lieve, wel heel emo voor een man.... mens, hebben wij 'prachtige' en diepzinnige brieven naar elkaar geschreven. Ik heb ze nog altijd liggen. Hij was ook wel vaak zwartgallig. En hij was dus een newwaver, maar mocht van zijn thuis zich zeker niet zo kleden, in het zwart etc.... Hij is dan later zijn vrouw tegen gekomen. Ze hebben een volledig nieuw huis gezet en zijn een tijd zelfstandig geweest. Ze hebben dan de boel opgegeven en hun doening verkocht of verhuurd. En ze zijn alletwee uit gaan werken en op een appartement gaan wonen. Hij is ook een harde voetbalfan, zit geloof-ik in de harde kern. Ik ben hem daar over een paar jaar eens tegen gekomen op een fuif. Hij en zijn vrouw waren alletwee heel opvallend. Hij in het zwart en zij anders opvallend. En allebei met hun haar gitzwart geverfd. Nu, hij heeft wel bijna zwart haar van nature, maar je zag dat dat niet naturel was. En zij is normaal blond. Ik zag dus hier op FB gistern dat zijn relatie ingewikkeld is... en ben er wel mee bezig geweest. Ik dacht : je bent nog geen haar veranderd. Toen was je ook al zo emo, was alles zo gecompliceerd, ging je je van het leven beroven als ik je niet meer wou, was je een uitzondering, was het altijd maar zoeken naar dat geluk dat je niet vond... En ik dacht : vroeger heb ik nog gedacht : als ik oud ben en ik kom jou weer tegen en ik ben alleen dan ga ik met jou mee. Nu denk ik : Neen, dat zou niet meer het geval zijn en ik ben blij dat ik destijds onze relatie stop gezet heb want ik ging verzeker wel m'n rooi met jou hebben......
