Iemand had een collega met dwergkonijntjes. Ha, dat is het, dacht ik. Zo kan ik mijn dierenbange dochters wat meer vertrouwd maken met beestjes die lief zijn en niet veel plaats innemen. Het kot is natuurlijk voor moeder om uit te kuisen :-) maar kom, dat nemen we erbij. Vandaag zijn ze binnen bij de veearts. Het witje rijdt nogal wat toertjes op het zwartje. En ik heb zo'n stil vermoeden dat het zwartje eigenlijk al met kleine konijntjes in zijn buik zit. De oudste snapte niet WAAROM ik het mannetje moest binnendoen bij de veearts, terwijl het toch het vrouwtje is die de kleintjes krijgt. Ik zeg : 'Hij moet daar een beetje bij helpen'. En toen ze weer wat aan 't rondrijden waren, zei ik m'n dochters. Kom, jaag er die witte maar af, want 't is zo dat ze konijntjes maken. Ze denken NATUURLIJK dat dat gewoon maar is door wat rond te rijden op elkaar. De rest zien ze niet :-)) Maar bang, maar bang, dat ze toch zijn van beesten. De kleinste durft ze enkel van ver aaien en ligt aan hun parkje te kijken naar de beestjes, maar dichter riskeert ze zich niet. De oudste durft ze al op haar arm nemen, maar ik moet ze zelf wal uit hun hok of park halen en als ze ze terugzette, smeet ze dat konijn in zijn park. Het wiebelde te veel !!!!! Hahahaha !!!! Nu, het zal allemaal wel beteren. Ik vind het persoonlijk een heel goed idee van mezelf. En de kids kunnen er niet van zwijgen.
Dus ja, vandaag zijn ze HOOGDRINGEND binnen bij de veearts. Moest ik die beestjes nuchter binnenbrengen, mochten ze enkel nog water drinken. Ach here, de beestjes ;-)
En deze namiddag heeft mijn man terug een afspraak bij de kraker/homeopaat. Het is HOOGDRINGEND tijd. Want eigenlijk is hij voor het ogenblik bij momenten echt weer niet om mee te leven.
Ik denk dan : ik heb een brommer (ik snurk de laatste tijd blijkbaar vaak heel hard :-( ... Vind ik wel vervelend.... Maar dat komt ook doordat mijn neus of mijn sinussen verstopt zitten. Ik ga toch iets moeten bijhalen hé.
En mijn man heeft een zaag ! Ene met soms wel hele grote tanden.... Amaai, amaai. Hij heeft gisteren tussen 17 en 20 uur (ik heb er eens op gelet) over wel 5 verschillende dingen zitten zeuren tegen mij : 1) verkeerde afspraak met iemand van 't personeel over wie de klanten tijdelijk moest bestellen en er was er eentje weggegaan nadat ik de kids van school gehaald had en eerst boterhammen wou geven 2) Ons oprolgordijn die niet te goed meer marcheert, maar ik ben te gierig om daar weer 500 Euro aan te hangen. Zolang het gaat gaat het. 3) Dan was dat oprolgordijn plots te vuil naar zijn gedacht (Jaah... 't is ook een bleek, en tjaaaa.... zo klaar is dat idd misschien wel niet meer) 4) over de buur die zijn parking niet opkuist 5) over de buur die eens zijn witte lijnen mag hertrekken van de parking en de onze die ook moeten hertrokken worden 6) dan ging het terug over die klant die naarbuiten gegaan was door de verkeerde afspraak dat hij begon te mennen 7) dan ging het hem over 'als' we de winkel eens willen veranderen 8) dat ik te veel naar 't wc ging. Ik had nogal veel water gedronken, in functie van mijn lijn, en ik moest dus redelijk veel naar 't wc. Maar ik zeg dat dan ook iedere keer, voor 't geval dat er een klant binnenkomt, dat iemand anders kan gaan kijken. Mocht ik voor een baas werken, dan zou ik wel een opmerking krijgen dat ik verzeker wel de helft van de dag al op die wc zat. Sjonge, sjonge, sjonge..... het was het één achter 't ander. Ik ben dan uiteindelijk uit mijn kot gekomen dat hij al heel de tijd iets wist. Dat hij het waarschijnlijk leuk vindt om steeds maar op me te zitten hakken. En dan kan ik ook wel scherp en hard zijn hoor, durf ik toegeven. Vanmorgen was hij ook weer niet te genieten.... Ik dacht bij mezelf : daar gaan we weer.... Direct zich zenuwen maken op de chauffeur die toekwam met de levering dat het zo'n trage was. Dan dat hij nu nog zijn koffiekan had vergeten mee te nemen. Dan dat ik onmiddelijk goederen moest gaan bijhalen omdat ze niks meer hadden. Als ik iets meldde aan hem was het met een korte snak. Nu, iedereen heeft wel een baaldag of een baalweek of periode. Ik probeer hem maar met rust te laten. Zolang ik me kan inhouden, niet te heftig reageren. Ander zijn er nog meer paarden in galop.... Vanavond gaat hij naar de homeopaat en ik denk dat ze wel zal vaststellen dat hij druppelkes of van die toestanden zal nodig hebben. Dat ze hem maar eens goed onderzoekt. Want, het helpt toch wel hoor. Hij moest een periode 't één en 't ander nemen en dan was hij toch wel veel rustiger. Voor het ogenblik maakt hij zich al van 's morgens nerveus, terwijl hij zijn tanden aan 't poetsen is. Hij zo supergefrustreerd, en we zijn nu nog niet in 't drukste van ons werk. Ofwel zit hij in zijn midlife-crisis. Het lijkt soms alsof nooit iets goed genoeg is, alsof hij nooit content is met datgene wat hij heeft of gelukkig is.... Ik denk dat hij soms te veel eist van zichzelf en van de mensen om zich heen. Ik weet ook dat hij waarschijnlijk meer een dégout aan mij heeft omdat ik weer boven die 70 zit, die inderdaad wel te veel is. En dat laat hij dan ook wel merken. Soms vind ik het eigenlijk zielig voor hem. Ik probeer hem wel tot dat besef te brengen, maar mijn mening wordt soms verworpen, dat hij 't niet gelooft. Hij moet eens meer leren genieten van de kleine dingen, van de natuur. Maar een natuurmens is het nooit geweest, hij is meer op materialen tuk..... Ik kan hem ook niet veranderen.... gewoon een beetje bijsturen... gewoon wat doen inzien dat je wel zenuwen mag hebben, maar dat je niet over alles zenuwen moet hebben..... Welk een ongelukkig en vermoeiend leven is dat dan niet ? Hij moet eens meer de mooie dingen leren onthouden, eens meer optimist zijn....
En om af te sluiten : ik heb me zondag weer kostelijk geamuseerd in mijn hof. De kleine heeft wat geholpen terwijl de oudste naar de jeugdbeweging was. En papa heb ik er bijgehaald, na de koers, voor de zware werken. Ik kan daar zo van genieten hé : zalig weer, wat tijd om eens iets heel anders te doen dat dan ook nog wel resultaat oplevert en te genieten van m'n kinderen. Want ik vind dat ze nu zo'n fantastische en aangename leeftijd hebben. Ze begrijpen al veel, je kan er al iets mee doen en ze iets laten doen, en ze lopen nog in jouw spoor. Als ze ouder zijn vliegen ze dan wat meer uit, is er al eens een pubermoment.... maar dat zien we met de jaren nog wel :-)) Eerst : genieten van hoe ze nu zijn....
|
