De laatste tijd zit mijn 'husband' met nogal veel investeringsideetjes in zijn hoofd. Sedert hij naar die verdomde beurs geweest is waarvan hij zo tuureluut was. Akkoord, er moet over nagedacht worden. Dat is ook iets dat moet evolueren, rijpen. En je moet daar niet mee wachten tegen dat je 15 jaar bezig bent met je winkel. Eens vernieuwen, eens opnieuw aandacht trekken naar de klanten.... kan nooit geen kwaad. En van aan de andere kant wil ik ook niet onbedacht geweldig investeren, dat we het weer moeilijk hebben om er door te scharten. Ik heb hem vanmorgen gezegd dat ik zeker nog wil investeren in de zaak, maar dat ik niet tot aan mijn pensioen voor leningen ga werken (nu eigenlijk zal dat al niet veel schelen, met onze lening van de woning erbij). Dat ik enkel nog wil investeren in ons gemak (dus niet nog meer werken) en zaken voor de opwaardering van de zaak (mooier maken, afwerking, modernisering).... Dat er meer is dan werken alleen. Dat ik nu ook wat van mijn leven wil genieten en niet als ik op pensioen ben, want daarvan is er nog geen garantie dat ik dat haal Hij reageerde weer zo'n beetje van : wablieft, we werken tot we er bij vallen. Goed dat hij zoveel werkkracht achter de zaak wil steken, maar er bestaat meer dan werken alleen. Alhoewel, als hij dan uit gaat, dan gaat hij uit ! Een man met veel energie, power hé ;-) We hebben deze namiddag toch wat moeten slapen hoor, na een driedaagse van 46 à 50 uur werken, geslapen.... Pfft... was ik versleten, was ik moe..... En ik zie daar zo van af. Ik wil dan eens iets anders doen, iets met de kids, of iets opruimen, maar als ik dan wat vrije tijd heb ben ik zo moe dat ik eerst wat moet slapen en tegen dat je begint op je positieven te komen is de dag al weer voorbij. 't Ventje was deze namiddag nog naar 't voetbal gaan kijken op café. Ben ik dan met mijn dochters nog gaan tea-roomen. Was wel leuk )) Ik dacht zo bij mezelf : en binnen tien jaar.... dan zijn 't al madammen van 17 en 15...... Dan zou ik dat ook nog wel willen doen. Maarja, tegen dan gaan ze misschien liever alleen ;-)
Gisteren heb ik een heel mooi compliment gekregen. Alé, ik vond dat toch voor mezelf. Een klas op bezoek gehad om eens ons beroep achter de schermen te tonen. Ik had me 'n klein beetje voorbereid dat ik wist met welke zinnen ongeveer ik van start zou gaan. En dan komt de rest vanzelf wel. 'k Vind het toch een compliment als je van een leerkracht het compliment krijgt dat ik dat heel goed deed, dat ik mijn roeping als leerkracht gemist ben Ik ben er eigenlijk destijds mee gestart. Maar het feit dat ik er misschien nog niet rijp genoeg voor was en misschien nog wat te schuchter hebben het mij doen opgeven. Oorspronkelijk zou ik voor regentaat Nederlands/Engels/Aardrijkskunde gaan. Maar omdat ik mezelf te braaf vond en ik dacht dat ik niet tegen die tieners ging kunnen opboksen als leerkracht koos ik dan voor lager onderwijs. Dat was niet echt de juiste keuze, want ik kon niet zwemmen, ik kon niet zingen en ik kon geen muziekinstrument bespelen. En ik deed liever de theorie dan de praktijk. Maar toen had ik eigenlijk met jonge kinderen ook nog geen ervaring .... dus ontbrak het me daar ook nog wat aan rijpheid. Ik zou het moeten opnieuw doen, ik zou nu toch kiezen voor regentaat. Of iets in en creatieve of kunstrichting ..... Ik vond dat mijn 'husband' dat eigenlijk ook wel nog aangenaam naar voor gebracht had. Ik was er positief van verwonderd. Gisterenavond moest hij dan nog op verplaatsing en iemand van ons personeel is met hem meegegaan. Maar zenuwachtig dat hij weer was. Akkoord, de volledige verantwoordelijkheid valt op hem om het goed te laten verlopen, maar A. die bij ons werkt zei het ook. Dat hij nog eens iets gaat krijgen van zijn eigen zenuwen. Hij is vrij bruin van huid, maar hij zag echt bleek en is vaak als een kip zonder kop van de zenuwen. Ze zei dat hij nog zou beginnen hyperventileren van de danige stress. Maar dat heeft hij in het verleden inderdaad nog voorgehad. Hij stond eens te praten tegen een mevrouw en zag allemaal zwarte bollen voor hem. 's Middags werd hij zo danig slecht, dat hij zo'n angstig gevoel kreeg, dat ik er de dokter bijgehaald heb. En het was hyperventileren.... Ja, dat beestje in hem kan nogal heftig te keer gaan... Je leert er ook wel een beetje mee leven, als echtgenote. De verwijten die ik op dat moment krijg laat ik over me glibberen als over een kikker....
Hey, je hebt me gisteren wel rode kaken doen krijgen hoor toen ik jouw reactie op m'n chocolade las op FB en de reactie's van 'die van H' )) erbij. Surtout die : je vindt dat niet erg zeker hihi.... smile ... Ik dacht bij mezelf : hou je maar koest Kxxxx en gelukkig heb je dat dan ook gedaan. Nu ja, dat ie er van denkt wat hij wil .... Voor mij blijft het gewoon een voorliefde, niks meer. Het is beter voor mezelf dat ik er mee naar voor ben gekomen vorig jaar, maar wij hebben daar later NOOIT nog over gepraat. 1 keer toen ik bij hem thuis ging zei hij dat dat iedereen kon overkomen, maar dat hij er niet het minste besef van had. Hij heeft toen op de verstandigste manier gereageerd en ik heb dat dan ook zo beperkt mogelijk trachten te houden omdat ik het er dan op dat moment nog heel erg moeilijk mee had (onbereikbare dingen zitten vaak heel diep en dan ook maar probeerde mijn nuchterste verstand te gebruiken. Grtz.
--------- De laatste week hebben m'n husband en ik al weer goed op elkaars kap gezeten. Ik denk dat de grootste windhozen ondertussen al weer gepasseerd zijn en dat het weer terug iets rustiger is in onze relatie. Vanmorgen is het er sedert de krokusvakantie nog eens van gekomen. Ik dacht al dat ik non aan 't worden was. Ligt dat aan mij of aan hem ? De laatste tijd toch een stuk aan hem. Hij zit volgens mij soms wel gekneld met iets, in zijn gedachten ;-) Ik ben nog niet te weten gekomen wat, ofwel zijn het verschillende factoren samen. Ik ben normaal wel de 'droogste' van de twee. Maar dat heeft ook heel veel te maken met mijn druk leven en de energie die ik daar voor nodig heb. Maar als hij aanpapt dan laat ik het ook niet links liggen. De laatste tijd vond ik hem toch ook wel wat afstandelijk reageren. Maar zoals je ziet, een man krijgt altijd weer goesting hé Oef, zullen we dan maar zeggen... Ik dacht steeds meer en meer : wij werken in hetzelfde gebouw en wij wonen in het zelfde gebouw en meer is er niet meer. Ik begon eigenlijk al een klein beetje te panikeren. Misschien zijn we nu weer op gang ..... ------------ En dan nog over S., m'n vriendin wier man haar bedroog en beloog. Ze is er een heel pak vrienden aan kwijt, want van langs zijn kant hadden ze wel een heel pak vrienden en die lijken zich allemaal af te scheiden van haar. Nu, ze heeft nog haar oude vriendinnen waar ze mee kan voortdoen hé, en dat zijn wij. En ze apprecieert het ook wel hoor. Ze hoort en ziet me wel niet veel, maar ik heb haar gezegd als er iets is dat ze steeds mag bellen, komen of mailen. DOEI
Ik zit weer in een neerwaartse spiraal en moet me er weer uitwerken. I need some music to hersenspoel my brains. Dat werkt soms eens helend bij mij. Lievelingsmuziek, keiluid, zodat het goed kan indringen. Bij momenten is het soms erg. Het lijkt of m'n energie uitgeput is. Ofwel maak ik me nu al zenuwen voor het vele werk die zal komen. Ik stel het uit van offertes te maken, stuur dan een 'excuus' naar de mensen waarom ze het nog niet kregen.... Het is soms alsof ik verwar in m'n eigen rommel. Ik wil de rommel effenen, maar het lijkt alsof ik steeds meer rommel maak. Ik zit nogal rap in 'stok' met mijn husband, maar dat zal dan voor een stuk ook wel aan mezelf liggen. Maar ik kan er niet goed tegen dat hij altijd maar vertegenwoordigers laat komen om het een en ander te presenteren over zaken die 'maar juist eens informeren is', maar dan toch 'goesting' doen krijgen. Soms heb ik het idee dat mijn man eigenlijk nooit echt tevreden is met wat hij heeft. Alsof hij steeds weer iets anders, iets beters wil. Soms heb ik het idee dat hij zijn 'goestjes' groter zijn dan zijn portemonee. En ik slaap ook veel te weinig. Gisteren weer maar om 12 uur in m'n bed en iets na 5 er terug uit. Vandaag zal wel hetzelfde zijn. Niet gezond hé. Over de middag niet rusten als de dochters thuis zijn. En ik wil dan ook eens een paar dingen voor hen doen, maar het is niet altijd makkelijk. Het eerste wat ik nu ga doen is een offerte maken, zodat ik morgen niet weer een 'flauw verzinselke' moet sturen.
Ik besef steeds meer en meer dat ik eigenlijk veel te weinig tijd heb om de gewone dingen te doen. En hoe meer ik erover denk, hoe meer ik er ook naar verlang om wat meer tijd te hebben voor die gewone dingen. Ons leven gaat voorbij aan werken. Vandaag heb ik toch wel een leuke 'vrije' dag gehad. Er was een activiteit van een vereniging met je kids net op onze 'vrije' dag in de vakantie en ik wou die toch niet aan m'n neus voorbij laten gaan. Deze namiddag dus met de kids naar een kijkboerderij geweest. Was wel leuk en de kids vonden het ook een superleuke namiddag. Vanavond dan mee naar hun repetities van de dansschool, met nog 2 vriendinnetjes mee. Dat éne is nogal een beetje een stoeftrien. Amaai. Ik kan het soms niet goed verdragen, maar ik laat haar maar zeggen. Ze is heel zelfverzekerd voor haar 8 jaar. Maar ik denk dan : 'Jij zal ook wel eens op je neus stekken met al dat gestoef.' Nu ja, mijn dochter kan er mee om en da's 't voornaamste en ik schiet eigenlijk wel heel goed op met de mama van die stoeftrien. We zouden best wel goeie vriendinnen kunnen zijn denk ik, mochten we beiden MEER tijd hebben. Ik hunker de laatste tijd weer zo naar GROEN en RUST, tot jezelf komen, GENIETEN. Komt het door dit blakende mooie zomerweer ? Misschien wel. Nu, als er niet gewerkt wordt komen er ook geen centjes in 't laatje hé. Maar deze middag zag ik een vroegere kennis/vriend met z'n fiets naar huis rijden. Zijn shift zat er op. Akkoord, hij was wel vroeg moeten beginnen, maar dan doen wij ook. En z'n job zat er op en nu kon hij naast zijn huiskarweien nog wat genieten van z'n dag. En die leeft ook. En die raakt ook rond met z'n centen. En die heeft nog wat TIJD. Maar zo maar m'n job stopzetten zou ik ook niet doen, alleen het op een andere manier regelen, maar daarvoor moet je altijd met twee zijn hé.... om van 't zelfde gedacht te zijn. En dat zijn wij NOOIT volgens mijn man. Het bewijs is er maar weer ;-)
Natuurlijk zit ik nog met een 'moe kop'. Hoh, 't ventje loopt weer op netels hoor. Is weer niet te doen. Maar ik kan er ook wel minder tegen. Dat is zo weer van de ene in de andere wereld met hem. Van stressy naar ontspannen naar stressy. Alleen vandaag heb ik wel wat moeite om mee te kunnen. Soms vraag ik mij af of ik mijn hele leven tegen zijn stressy gedoe ga kunnen. Ik relativeer het en probeer het mij niet te veel aan te trekken of pruttel het er hier uit. Maar soms denk ik : ga ik dat altijd voort kunnen verdragen ? Het moet zijn dat zijn goede kant nog steeds opweegt tegen zijn 'zaagmachientje' zeker ? ;-) En terwijl we daar gisteren zaten, zat ik ze daar ook nog allemaal te beletten, die mensen die daar waren.... Als je ze eens goed bekijkt zie je dat er toch ook veel smoeletrekkerij bij zit of dat ze willen interessant doen en ze zitten maar wat te lullen, maar wat vertellen ze eigenlijk. The show must go on. Ik heb me wel geamuseerd gisterenavond, daar niet van. Maar ik zat het zo maar allemaal eens te bekijken. De show.... De show must go on....
We zijn naar een kaasavond geweest. We hebben bij een koppel aan tafel gezeten. Hij is van dezelfde gemeente als van waar ik ben, zij is zijn denk ik derde vrouw, 17 jaar jonger. En een beetje gek. Ze wil zo imponerend doen, maar haar zaken houden niet altijd steek. En dan zeg ik tegen mijn man : 'En wat vond je van die dame ?' 'Hoh, DAT is een vrouw naar mijn hart.' Neen, dat is GEEN vrouw naar zijn hart. Die heeft gewoon wat diep in zijn ogen gekeken en wat zitten lullen over haar liefde voor dieren en reiki en heel de bataklan. Maar dat is geen vrouw naar zijn hart. Een vrouw van wie haar haar niet hoeft goed te zitten, een vrouw van wie schmink haar niet interesseert, een vrouw die met haar dode-dieren-in-een-potje praat, met haar katten in haar bed slaapt, een buddha in haar tuin wilt. IK zou dat allemaal moeten doen of willen : HIJ VERKLAART MIJ GEWOON COMPLEET GEK. Daarom zijn mannen zo onbegrijpelijk. Ze zeggen : 'dat is een vrouw naar mijn hart' , ene die in het hiernamaals gelooft OF ene die met haar 'tetten' bloot loopt vinden ze WAUW, maar de vrouw die ze in huis hebben zou het niet moeten wagen dit te doen. Die mag niet eens zo gek zijn. Nu ja, soit, we trekken het ons maar niet aan. Ik ben blij dat mijn 'maatje' terug is, maar ik ben eigenlijk wel niet echt 'zijn' maatje. Maar de dingen die ik dan gelezen heb van hem op FB, wat hij schrijft, vind ik wel WAAR. Dat stemt volledig o'vreen met hoe ik er ook wel over denk. Of ben ik dan net zoals mijn man: dat ik het van een ander allemaal WAUW vind, maar als het van mijn eigen partner is dat het niet kan ? Oh ja, het blijft gewoon een leuke kennis en verder maak ik er niet al te veel poespas meer over. Als het 'idee' me in m'n gedachten wat kracht geeft, is dat voor mij al voldoende. Je moet toch iets hebben waar je je aan optrekt. De 'geest' hier is soms al zo negatief, zo bedrukkend. Positivisme zit hier soms in een klein zakje.... Neen, ik vind dat mijn eigen man soms eens meer zijn diepe 'ik' zou moeten laten naar boven komen, zichzelf in woorden eens meer los moet laten en niet altijd zo zwijgzaam en afgezonderd 'leven' en als hij dan praat dat het het woord WERK er altijd aan te pas komt, maar dat hij ook eens wat meer de zonnige kant van de dingen ziet, wat meer optimist is. Hij babbelt het meeste als hij weg gaat. Hij 'vertelt' alles elders waar hij thuis nooit een woord voor gebruikt. Of ligt dat aan mij ? Hij is thuis altijd zo meteen nerveus, opgefokt (waarvan ik nog een reactie van vanavond kan vertellen). Hij lijkt alleen maar 'gelukkig' als hij elders is. Ofwel wil hij thuis ZO streven naar dat geluk, maar dat hij het naar zijn idealen nooit bereikt.... Of kan hij moeilijk 'boffen' op eigen volk terwijl ze er bij staan, maar meent hij het eigenlijk wel beter ? Of begrijpen wij elkaars uitdrukkingen soms te rap verkeerd ? Samen werken en samen leven IS ook een grote opgave. Soms kan het wel eens verstikkend werken. De kunst is om elkaar wat ademruimte te kunnen geven. Het ene moment lukt dat beter dan het andere.
Gisterenavond is m'n husband zeer ingetogen thuisgekomen. Ik vond hem weer zo afwezig, verdwaasd. Vanmorgen was't nog van dat. Ik moet dan een beetje zijn spreekwater losweken en toen kwam er uit dat hij vindt dat het tussen ons niet is wat het moet zijn, de laatste tijd. Maar dat het misschien ook aan hem kan liggen. Ik begin zo meer en meer te denken dat hij in zijn midlife-crisis zit. Ofwel heeft hij het er onbewust moeilijk mee dat hij in één klap bij zijn fantastische vriendin afgeschreven is omdat ze een relatie heeft. Maar het is wel genant te moeten horen dat je precies niet voldoet aan wat hij verlangt. 'Wij zijn nog nooit van hetzelfde gedacht geweest' zegt hij dan altijd maar weer. Och gottekes toch, dat is geen waar. Dat is van die keren dat hij van mij zijn gedacht niet krijgt. Ik ga ook niet over alles ja zeggen. Akkoord, ik ben de laatste week ook wat ziekjes geweest en dat ik eigenlijk niks kon verdragen. En ik ben ook niet perfect. Ik heb ook m'n mankementen..... Ik werk volgens hem te weinig of sta niet even gemotiveerd achter de job. Vanavond hadden we het er nog even kort over en dan trok hij zijn woorden weer half in. Ik was er wel de hele dag mee bezig geweest. Oh ja, best maar eens heel diep zuchten en niks van aan trekken zeker en gewoon... hup vooruit en er het beste van maken. Ik vond het al erger toen ik het berichtje las van m'n vriendin. Ze had het vanmorgen al gestuurd en ik heb het pas vanavond rond 8 uur gelezen. Ik wist dat het al een tijdje niet goed ging in haar relatie. De laatste keer toen we er haar naar vroegen, meed ze het precies. Toen dachten wij zo'n beetje : of ze wil er niet meer van praten of het lukt gewoon weer een stukje beter.... Maar vandaag kreeg ik bericht dat ze uit elkaar gaan, dat haar man heeeeeel veeeeel geld aan de hoeren heeft verprutst. Als je tot zo'n vaststelling komt moet dat wel heeeeeel genant zijn. Ik zou me verschrikkelijk vies voelen. Ik zou nog veel liever hebben dat mijn man één vaste minares heeft dan dat hij daar al die vrouwen gaat 'ranzeren'. Bwah.... En ik weet dat zij iemand is die dat niet om de minste reden zal doen. Ergens zal het ook een bevrijding zijn voor haar, want dit is wel al een heel tijdje bezig. Jaaah.... kom het maar tegen. Ik zou hier eens zitten prutteln om m'n husband die weer wat 'zwart' zit te doen, maar dat is ook van gewoonte zeker, van hele dagen tesamen te zijn en te werken?
We zijn nog wat gaan fietsen vandaag, de kids en ik. Manlief was weg met zijn pa naar 't voetbal. Ik had iets voor ogen waar we naar toe zouden fietsen en dat was al een km of 5-6 en zo ver heeft m'n oudste nog nooit gereden met haar tweewieler. Ze was blij dat we er waren en dan was die zaak nog toe !!! O wat pruttelden ze alletwee )) Maar een mama moet daar tegen kunnen en steeds weer voor een goede oplossing zorgen. Dus, zijn we een stukje verder gereden omdat je via dat stukje om dan een betere weg naar huis kon rijden. Ik had beloofd als we wat verder waren om te stoppen aan een frituur, omdat ik wist dat die daar was. Dus ze zagen het weer zitten. En toen we op de terugtocht bijna thuis waren zeg ik tegen de oudste : 'Je bent wel heel flink sportief geweest.' (16 km voor een 7.5 jarige die nog niet lang alleen fietst vind ik toch niet niks hoor) Jij verdient wel een spaarcent in je spaarpot. 'O, mama', zegt ze, 'Ipv die spaarcent in m'n spaarpot te steken kunnen we misschien meteen om een zakje chips en een drankje in 't café.' Ah, de spontane sloeber .... Maar mama was akkoord. Ondanks het pruttelen in het eerste stuk vonden ze het wel leuk. Maar de terugweg was ook een aangenamere weg, meer door de velden en een heel stuk rustiger. En zo heb ik weer genoten van m'n zondagnamiddag. Ik had eerst wel weer nood aan een dutje in de zon om m'n batterijen op te laden. Ik heb het gevoel dat ik dat steeds meer nodig heb : eens een namiddag er volledig uit zijn en tot rust komen en eens iets heel anders doen. Energie, adem,.... voor de volgende week. Ik heb ook het gevoel dat ik naar het weekend toe meer vermoeider ben dan een tijd terug. En dat ik dan snak naar die vrije namiddag. Nu nog even goed genieten, want vanaf half mei is het weer serieuse kost. Ik word een beetje zenuwachtig als ik eraan begin te denken, omdat ik het mij wat ontzie. Maar ik zal mezelf een beetje aan m'n portemonee doen denken Dat het dan verstand op nul zetten is en draaien maar. En niet denken aan wat je moet missen, maar aan datgene wat in je portemonee komt.
Je moet eens intypen : XXX Newwaver XXX. Da's een oud lief van mij. Hij zit nog niet lang op FB. Heb hem gisteren ontdekt maar geen contact mee gezocht. Er stond toen nog bij over zijn relatie : het is ingewikkeld. Ik dacht bij mezelf : ik zoek zelf geen contact, want stel dat het nog ingewikkelder wordt door mij. Die jongen is vroeger heel zot van mij geweest. Ik heb het destijds uitgemaakt omdat ik het niet kon verdragen dat er op m'n 18de al heel de tijd iemand achter m'n gat aan draafde. Ik vond dat zo beklemmend. Hij was eigenlijk wel een lieve, wel heel emo voor een man.... mens, hebben wij 'prachtige' en diepzinnige brieven naar elkaar geschreven. Ik heb ze nog altijd liggen. Hij was ook wel vaak zwartgallig. En hij was dus een newwaver, maar mocht van zijn thuis zich zeker niet zo kleden, in het zwart etc.... Hij is dan later zijn vrouw tegen gekomen. Ze hebben een volledig nieuw huis gezet en zijn een tijd zelfstandig geweest. Ze hebben dan de boel opgegeven en hun doening verkocht of verhuurd. En ze zijn alletwee uit gaan werken en op een appartement gaan wonen. Hij is ook een harde voetbalfan, zit geloof-ik in de harde kern. Ik ben hem daar over een paar jaar eens tegen gekomen op een fuif. Hij en zijn vrouw waren alletwee heel opvallend. Hij in het zwart en zij anders opvallend. En allebei met hun haar gitzwart geverfd. Nu, hij heeft wel bijna zwart haar van nature, maar je zag dat dat niet naturel was. En zij is normaal blond. Ik zag dus hier op FB gistern dat zijn relatie ingewikkeld is... en ben er wel mee bezig geweest. Ik dacht : je bent nog geen haar veranderd. Toen was je ook al zo emo, was alles zo gecompliceerd, ging je je van het leven beroven als ik je niet meer wou, was je een uitzondering, was het altijd maar zoeken naar dat geluk dat je niet vond... En ik dacht : vroeger heb ik nog gedacht : als ik oud ben en ik kom jou weer tegen en ik ben alleen dan ga ik met jou mee. Nu denk ik : Neen, dat zou niet meer het geval zijn en ik ben blij dat ik destijds onze relatie stop gezet heb want ik ging verzeker wel m'n rooi met jou hebben......
Iemand had een collega met dwergkonijntjes. Ha, dat is het, dacht ik. Zo kan ik mijn dierenbange dochters wat meer vertrouwd maken met beestjes die lief zijn en niet veel plaats innemen. Het kot is natuurlijk voor moeder om uit te kuisen maar kom, dat nemen we erbij. Vandaag zijn ze binnen bij de veearts. Het witje rijdt nogal wat toertjes op het zwartje. En ik heb zo'n stil vermoeden dat het zwartje eigenlijk al met kleine konijntjes in zijn buik zit. De oudste snapte niet WAAROM ik het mannetje moest binnendoen bij de veearts, terwijl het toch het vrouwtje is die de kleintjes krijgt. Ik zeg : 'Hij moet daar een beetje bij helpen'. En toen ze weer wat aan 't rondrijden waren, zei ik m'n dochters. Kom, jaag er die witte maar af, want 't is zo dat ze konijntjes maken. Ze denken NATUURLIJK dat dat gewoon maar is door wat rond te rijden op elkaar. De rest zien ze niet ) Maar bang, maar bang, dat ze toch zijn van beesten. De kleinste durft ze enkel van ver aaien en ligt aan hun parkje te kijken naar de beestjes, maar dichter riskeert ze zich niet. De oudste durft ze al op haar arm nemen, maar ik moet ze zelf wal uit hun hok of park halen en als ze ze terugzette, smeet ze dat konijn in zijn park. Het wiebelde te veel !!!!! Hahahaha !!!! Nu, het zal allemaal wel beteren. Ik vind het persoonlijk een heel goed idee van mezelf. En de kids kunnen er niet van zwijgen. Dus ja, vandaag zijn ze HOOGDRINGEND binnen bij de veearts. Moest ik die beestjes nuchter binnenbrengen, mochten ze enkel nog water drinken. Ach here, de beestjes ;-) En deze namiddag heeft mijn man terug een afspraak bij de kraker/homeopaat. Het is HOOGDRINGEND tijd. Want eigenlijk is hij voor het ogenblik bij momenten echt weer niet om mee te leven. Ik denk dan : ik heb een brommer (ik snurk de laatste tijd blijkbaar vaak heel hard ... Vind ik wel vervelend.... Maar dat komt ook doordat mijn neus of mijn sinussen verstopt zitten. Ik ga toch iets moeten bijhalen hé. En mijn man heeft een zaag ! Ene met soms wel hele grote tanden.... Amaai, amaai. Hij heeft gisteren tussen 17 en 20 uur (ik heb er eens op gelet) over wel 5 verschillende dingen zitten zeuren tegen mij : 1) verkeerde afspraak met iemand van 't personeel over wie de klanten tijdelijk moest bestellen en er was er eentje weggegaan nadat ik de kids van school gehaald had en eerst boterhammen wou geven 2) Ons oprolgordijn die niet te goed meer marcheert, maar ik ben te gierig om daar weer 500 Euro aan te hangen. Zolang het gaat gaat het. 3) Dan was dat oprolgordijn plots te vuil naar zijn gedacht (Jaah... 't is ook een bleek, en tjaaaa.... zo klaar is dat idd misschien wel niet meer) 4) over de buur die zijn parking niet opkuist 5) over de buur die eens zijn witte lijnen mag hertrekken van de parking en de onze die ook moeten hertrokken worden 6) dan ging het terug over die klant die naarbuiten gegaan was door de verkeerde afspraak dat hij begon te mennen 7) dan ging het hem over 'als' we de winkel eens willen veranderen 8) dat ik te veel naar 't wc ging. Ik had nogal veel water gedronken, in functie van mijn lijn, en ik moest dus redelijk veel naar 't wc. Maar ik zeg dat dan ook iedere keer, voor 't geval dat er een klant binnenkomt, dat iemand anders kan gaan kijken. Mocht ik voor een baas werken, dan zou ik wel een opmerking krijgen dat ik verzeker wel de helft van de dag al op die wc zat. Sjonge, sjonge, sjonge..... het was het één achter 't ander. Ik ben dan uiteindelijk uit mijn kot gekomen dat hij al heel de tijd iets wist. Dat hij het waarschijnlijk leuk vindt om steeds maar op me te zitten hakken. En dan kan ik ook wel scherp en hard zijn hoor, durf ik toegeven. Vanmorgen was hij ook weer niet te genieten.... Ik dacht bij mezelf : daar gaan we weer.... Direct zich zenuwen maken op de chauffeur die toekwam met de levering dat het zo'n trage was. Dan dat hij nu nog zijn koffiekan had vergeten mee te nemen. Dan dat ik onmiddelijk goederen moest gaan bijhalen omdat ze niks meer hadden. Als ik iets meldde aan hem was het met een korte snak. Nu, iedereen heeft wel een baaldag of een baalweek of periode. Ik probeer hem maar met rust te laten. Zolang ik me kan inhouden, niet te heftig reageren. Ander zijn er nog meer paarden in galop.... Vanavond gaat hij naar de homeopaat en ik denk dat ze wel zal vaststellen dat hij druppelkes of van die toestanden zal nodig hebben. Dat ze hem maar eens goed onderzoekt. Want, het helpt toch wel hoor. Hij moest een periode 't één en 't ander nemen en dan was hij toch wel veel rustiger. Voor het ogenblik maakt hij zich al van 's morgens nerveus, terwijl hij zijn tanden aan 't poetsen is. Hij zo supergefrustreerd, en we zijn nu nog niet in 't drukste van ons werk. Ofwel zit hij in zijn midlife-crisis. Het lijkt soms alsof nooit iets goed genoeg is, alsof hij nooit content is met datgene wat hij heeft of gelukkig is.... Ik denk dat hij soms te veel eist van zichzelf en van de mensen om zich heen. Ik weet ook dat hij waarschijnlijk meer een dégout aan mij heeft omdat ik weer boven die 70 zit, die inderdaad wel te veel is. En dat laat hij dan ook wel merken. Soms vind ik het eigenlijk zielig voor hem. Ik probeer hem wel tot dat besef te brengen, maar mijn mening wordt soms verworpen, dat hij 't niet gelooft. Hij moet eens meer leren genieten van de kleine dingen, van de natuur. Maar een natuurmens is het nooit geweest, hij is meer op materialen tuk..... Ik kan hem ook niet veranderen.... gewoon een beetje bijsturen... gewoon wat doen inzien dat je wel zenuwen mag hebben, maar dat je niet over alles zenuwen moet hebben..... Welk een ongelukkig en vermoeiend leven is dat dan niet ? Hij moet eens meer de mooie dingen leren onthouden, eens meer optimist zijn.... En om af te sluiten : ik heb me zondag weer kostelijk geamuseerd in mijn hof. De kleine heeft wat geholpen terwijl de oudste naar de jeugdbeweging was. En papa heb ik er bijgehaald, na de koers, voor de zware werken. Ik kan daar zo van genieten hé : zalig weer, wat tijd om eens iets heel anders te doen dat dan ook nog wel resultaat oplevert en te genieten van m'n kinderen. Want ik vind dat ze nu zo'n fantastische en aangename leeftijd hebben. Ze begrijpen al veel, je kan er al iets mee doen en ze iets laten doen, en ze lopen nog in jouw spoor. Als ze ouder zijn vliegen ze dan wat meer uit, is er al eens een pubermoment.... maar dat zien we met de jaren nog wel ) Eerst : genieten van hoe ze nu zijn....
Soms zou ik een pen bij de hand moeten hebben met wat op dat moment in mijn kronkels rond draait, want dan denk ik, dat ga ik opschrijven, maar de kracht van de woorden ben ik soms al weer kwijt tegen dat ik ze op papier moet zetten. Pfft, ik heb er weer redelijk sterk last van, maar ik laat het niet merken hoor Ik kan er niet aan doen, het is gewoon sterker dan mezelf en de laatste tijd is het weer op gekomen. Dat mijn man de laatste week ook al niet te handig is (ofwel is't ikke) doet er ook wel aan. Het lijkt als hij zwart zegt, dat ik dan wit zeg. Tjaa.... 't zal ook wel weer passeren. Maar waar ik niet tegen kan is dat hij mij zo vernietigend kan aankijken, met zo'n sfeer van 'I hate you' 'I hate you'. Je mag je vinger niet verroeren of het is mis. En dan word ik ook supergevoelig zeker. Krijg ik die stress die ik eigenlijk niet heb. En als er dan iemand vriendelijk is en ik te veel in die ogen kijk, haja..... Ik denk dan in mezelf : 'Illussions are not reality. I have accepted my life. It's not bad. It's OK.' Beter gezellig vrienden blijven.... ja.... maar zo blijven wij heel ons leven 'paters en nonnen', wel zo opgekweekt, maar daar heb ik EIGENLIJK niet altijd geen zin meer voor. Life begins at 40, you know. Let 'the beast' break out ))) of zoiets....
't Is gewoon een melodietje van de kids over de dagen van de week da'k mee in m'n hoofd zit. Zondag was ik terug steenmoe. Vies van moeheid. Ik heb me in de namiddag een groot uur in m'n relax op de terras gelegd, met de zonnekriebels op m'n snoet, dan nog wat gerakeld in m'n hoveke met heel veel onkruid, dan met de kleinste wat met de fiets gaan oefenen en dan nog een toertje met de fietsen gaan maken met alletwee de kids. En ik heb er van GENOTEN. Van dat extra uurtje, van dat mooie weer. Lekker RELAX. Ik zei het nog tegen m'n man dat eigenlijk iedere zondagnamiddag zo'n gezellig, rustig, ontspannend namidagje zou moeten zijn. Maar ja, soms moeten we al eens gaan werken, soms moeten we dan eens ergens naar toe,..... En is het altijd maar hurry-hurry van hier naar daar. En vandaag staat er hier al weer een vies wicht op de werkvloer. Sjonge, gaat het eens een halve week goed dan staat ze hier een paar dagen weeral met een bakkes tot op de grond. Hoe meer ze verandert van man, hoe knorriger ze wordt. Ik begin het bij momenten serieus moe te raken hoor. Maar ze weet dat ze goed is in haar job en ze permiteert het haar een beetje ook zeker ? Ze werkt hier ook al langst. Ze heeft nu 32 uur en wil persé een voltijdse, maar dat kan ik haar niet geven. Maar ze zou dan wel in een sociale woning willen gaan wonen, dus als ze dat doet, zal ze dan ook weer meer huur mogen betalen. Oh, ze is zo zot als 't achterste van een deur, of hoe zeggen ze dat ook weer. Mijn man wordt er ook al helemaal stressy van. Ik zei daarnet tegen hem : 'Probeer het je niet aan te trekken. Maar met haar humeurig gedoe geeft dat wel een effect voor de hele werkvloer.' In plaats van eens wat happy te zijn met dit mooie weer, moet er altijd een probleem gemaakt worden of van een muis een olifant gemaakt worden. Je leven kan je soms zelf moeilijk maken. Take it the easy way. 't Is nog zo leuk. Er zijn natuurlijk ook externe factoren die wel voor 'zorgen' zorgen, maar ik spreek nu voornamelijk over muizen en olifanten. Die blaas je zelf op Vrijdagavond met m'n maatje uitgezet. Was gezellig. Optreden van een bluesgroep. Toen ik thuiskwam las ik op FB nog van een FB-vriend dat ze hun zaak stopzetten. Ik heb daar al veel zitten op denken. Als je al van als je van school komt in je eigen zaak zit, opvolging van je ouders, dan moet het toch wel een hele zware beslissing zijn om heel die boel stop te zetten. Maar het zal wel de beste beslissing zijn. Ik had hem nog een mail gestuurd en er in vermeld dat levenskwaliteit ook nog altijd belangrijk is. Je kan zo tjolen voor je 'eer', maar je kan je zo kapot tjolen. Wij hebben ook 2 hele moeilijke jaren gehad en ik ben blij dat deze voorbij zijn en ik hoop dat we het nu wat recht kunnen houden en ik wil nu ook een beetje meer beginnen te genieten. Mij eens iets meer permiteren, dingen die ik mij lang ontzegd heb.... Ik ben ook veel met dat geval van die vriend bezig geweest doordat ik ook wel goed besef, en mijn man ook, dat we in dezelfde situatie konden gezeten hebben..... omdat het gewoon financieel niet meer lukte..... Best dat er nog goede engels bestaan ))
Ik ben geen kl. waard vandaag. Gisteren als een patattezak weer in m'n zetel gevallen. Soms kan ik zo overrompeld zijn van 'moeheid', waardoor het zelfs te lastig is m'n arm op te heffen of uit m'n zetel te komen. Ik moet dan eerst rusten en dan lukt het wel weer. Maar vanmorgen ben ik er precies nog niet door. Nu, met de middag, na m'n middagdutje en met m'n neus in de zon, lukt dat dan wel weer beter. Ik maak mij waarschijnlijk ook al weer een beetje zenuwachtig dat ik vanavond nog weg moet (allé mag ! Ben terug afgesproken met m'n vriendin. Ja, 't is nogal druk in 't uitgaansleven. Maar ik ontzie mij dan dat ik de dag erna weer moe zal zijn. Feit is dat we geen extra hebben om te recuperen. Zijn we weg geweest dan moeten we er toch hetzelfde uur uit voor ons werk.... Gisteren had ik ook weer zo van die steken. Niet zo fel als een tijdje geleden, maar als je dat voelt ben je toch op je hoede. Het zal toch een sein zijn zeker dat ik wat moet opletten en niet meer meer willen dan dat ik nu doe.... En mijn man is ook al heel de week 'opgejaagd'. Is nog altijd het gevolg van die beurs waar hij naar toe geweest is. Ik zei gisteren in een boze bui tegen hem : 'Leer eens tevreden te zijn met wat je wel hebt.' Want het is soms zo precies dat hij altijd maar iets wil, en als hij het heeft dat het dan niet goed genoeg is, of dat hij nog meer wilt. Nu, ik ben dan ook weer een averechts type daarin hé. Zolang het gaat, gaat het bij mij. Ja, da's 't verschil tussen ons twee ;-)
Gisterennamiddag is mijn ventje naar een beurs geweest, maar eerlijk gezegd, veel deugd heeft hij daar meestal niet van. Hij ziet dan al die nieuwe dingen en hij kan daar zo zwaar van onder de indruk zijn. Z'n verstand begint dan wel een beetje te flippen. Het is dan alsof hij al die nieuwe dingen ook zou willen hebben. Maar dat gaat gewoonweg niet. Hij kan daar zo gefrustreerd van zijn. Ik zag het eigenlijk al aan z'n ogen toen ik thuis kwam. Hij zat daar zo verdwaasd te kijken. Als ik iets vroeg over die beurs kreeg ik bijna geen antwoord en ik vroeg dan nog iets toen we in bed kropen en het was een nogal korte, heftige reactie : 'Laat me gerust.' Oei, .... dan heb ik mijn mond maar niet meer open gedaan. Ik dacht : 'We moeten nu toch slapen en tegen morgen zal het wel weer beter zijn.' En vanmorgen was hij er dan wat van aan het vertellen, maar hij weet dat ik dan juist een beetje tegenovergestelde ben.... zolang iets nog marcheert, marcheert het nog. Het mag al piepen van mij (zoals onze droogkast, oei,oei, ook al werkt ze wel al eens op m'n zenuwen, zo'n piepend geluid bij momenten....) En meestal moet je op zo'n momenten niet veel zeggen om tot een discussiepunt te komen. Ik heb me gelukkig nog redelijk rustig kunnen houden, ook al is het ochtend, want dan ben ik wel gevoeliger. En dan met de kids naar school. De kleinste wou persé met haar eigen fietsje, ik heb liever dat ze op de aanhangfiets mee gaat, zo gaat het sneller. Maar nee, ze wou persé met haar fiets. Grote zus stond haar al op te jagen, ik ook wel wat omdat we te laat zouden zijn op school als ze te traag fietste. Dus grote zus weg met de fiets en ik maar hollen met de kleine met haar fiets, en haar nog wat opjagen dat ons kleine slakje wat gas moest geven en in volle vaart, waar de weg dan weer wat schuiner lag, kantelde haar vehiceltje met natuurlijk het nodige getier en traantjes erbij. De oudste was al door, en ik ben daar ook nog een beetje wantrouwig over, want het is er al zo gevaarlijk met al die auto's 's morgens aan school. Dus we hadden niet veel tijd om er poespas rond te maken. Het was van : 'Kom, hup op de fiets en vooruit !' Het kind zat nog half te wenen op haar fiets. Och, ik was dan wel een beetje kwaad op mezelf dat ik dat kind weer zo had moeten op stang jagen. Al die jachtigheid hé... je ziet er komen dan accidenten van. Maarja, de éne van m'n dochters is altijd zoveel te haastig als de andere te traag is. Je hebt nooit twee dezelfde hé zeggen ze dan.
'k Heb vanavond nog een opmerkelijk artikeltje in een vlucht gelezen. Dat wij Belgen nog steeds monogaam zijn, maar serieel monogaam. We trouwen bv wel nog, maar dat is niet meer met de bedoeling voor het leven. Een relatie eindigt, dan zijn we terug een tijd single, leren we terug iemand kennen en hebben we weer een monogame relatie met die persoon, we zijn dus serieel monogaam. 'k Vond 't eigenlijk wel mooi uitgedrukt En wat denk ik daarvan als monogame persoon die nog steeds een monogame verhouding met haar echtgenoot heeft ? Ten eerste : er zit nogal heel wat verlegenheid in m'n beestje en traditie, dus ik zal niet zo rap buiten de schreef gaan lopen, waardoor ik normaal wel monogaam zal blijven. Dat wil niet zeggen dat ik de laatste tien jaar monogaam met m'n gedachten geweest ben Hi,hi .... ik ben nog lang blijven hangen bij een vroegere liefde, die eigenlijk maar een vluchtige liefde was, maar achteraf beschouwd ging het eigenlijk wel serieus kunnen klikken hebben tussen ons, maar ik wou geen ventje van vier jaar jonger. Toen is er nog'ns iemand geweest met zo'n mooie glimlach, zo'n mooie ogen die altijd zo vriendelijk en amusant in onze zaak kwam dat ik er stilletjesaan wel een heel warm gevoel voor kreeg. En dan droomde ik daar wel eens van weg, maar dat was het ook. En dan ja : top of the bill hé. Dien typ die in m'n leven kwam gewandeld als 'de prins op het witte paard', totaal van slag was ik er van, wel twee jaar aan een stuk. En toen heb ik vorig jaar, rond deze tijd, een nogal onverwachte en eerlijke verklaring gedaan. Misschien maar best voor mezelf, want ik was toch maar mezelf aan 't opfretten.... Maar die prins heeft me nuchter terug op mijn paardje gezet en zo is het wel het beste ook. Ten eerste moet het nog altijd van beide kanten komen. Mijn nuchterheid is dan wel wat terug gekomen. En hoh ja, het ging ook maar een grote soeppot zijn hé.... en ondertussen heb ik ook geleerd terug wat de goeie kantjes van mijn eigen man te zien. Er zijn eigenlijk toch nog wel meer gaven aan dan dat ik lang het gevoel gehad heb. Maar ja, er speelden op dat moment andere factoren mee, die van die 'hartsvriendin' die hem meteen alle contact verbiedt als ze zelf een relatie heeft. De trut. Nooit zal ik dat mens nog graag zien. Het was een dolk in m'n hartje. Maar sedert ik m'n nieuwe voordeur heb heb ik zo een beetje het idee van : ik ben nu toch al aan veertig. Ik hoop dat ik het maal twee mag doen. Ik denk nog niet aan vijftig, want dat zou me toch maar bang maken. Ik moet genieten van wat ik nu heb. Mooi maken wat ik nu heb. En ook eens meer meenemen waar ik de kans toe krijg. En vroeger ging ik het nooit doen, en nu misschien nog niet durven doen. Maar als er zich ooit een 'verboden vrucht' aanbiedt, zal ik er misschien toch eventjes van snoepen, zonder dat ik m'n eigen relatie daar schade wil mee berokkenen. Alleen het gevaar is als je begint te snoepen, dat je niet meer kan stoppen Nu, ik heb lang gezegd dat ik ooit toch één keer mijn man zal 'bedriegen' omdat hij mij een aantal jaar terug eens heel diep gekwetst had.... Ondertussen is die zo'n beetje haat-gedachte al wat geslonken. Nu is het zo meer van : we leven slechts één keer, en als het zich aanbiedt, aanbiedt hé... niet zelf aanbieden, dan moet je het meenemen. Maar ja, dat zal mij wel niet overkomen. Ik ben niet het type die jagers zo meteen als hun prooi nemen ;-)) Live and let live. We'll see. We maken er ons niet druk in. Ik heb ook zo meer het idee van : ik ben wie ik ben en ik laat mijn mening wel meer blijken. Bevalt het, dan bevalt het, bevalt het minder, dan bevalt het minder. Maar ik ben zoals ik ben, naturel mezelf, geen maskers. Wie mij mag, mag mij. Wie mij niet mag, mag mij niet. Niet iedereen kan je even graag zien. En ik ga mij daar ook niet meer aan storen. Er zijn nog zo veel andere mensen die je wel graag zien.
Weer een veel te mooie dag om aan m'n papieren te werken op m'n 'vrije' dag. Pffffft....... Krijg weer chocolade-itis ervan...... Voel me eigenlijk moe van 2 uur langer te slapen. Wil bergen verzetten, maar het zal weer maar een heuveltje worden. Ik zou wel weer naar de chalet in de Ardennen willen. 't Was er zo goed, 't was er zo op 't gemak. Nu kan ik het zelfs weer niet meer verdragen dat m'n man me aanraakt bij momenten..... Straf hé eigenlijk. En als ik in verlof ben en volledig uitgerust dan komt het vanzelf.... Nu.... wanneer hebben we er eigenlijk tijd voor ? Op dinsdagmorgen ? En dan zijn de kids ook al snel wakker en 's avonds vallen we ofwel in slaap in de zetel of blijven hangen voor pc of tv..... Ik zou deze zomer heeeeeeeel graag naar het Zuiden van Frankrijk gaan naar een chambre d' hôtes..... maar het zal er waarschijnlijk niet van komen want mijn man zou liever thuis blijven, ons terras wat meer op doen (die ook eenpak geld zal kosten) en de gevel van ons huis helemaal schilderen..... die ook niet voor niks zal zijn. Dus : da,da vakantie in Zuid-Frankrijk. En daarbij met onze oude cadillac van 13 jaar wordt dat ook al een riskante onderneming, dus zoeken we het beter maar wat dichter bij huis. Want als we weggaan is 't met de auto, maar als je dichter weggaat heb je minder garantie op mooi weer. En na zo'n strontzomer als vorig jaar is het 'bang' afwachten. Nu is het weer fantastisch ! Maar nu moeten we werken Misschien dat we anders eens voor een dag of 4 weg gaan, dan zijn we er ook eens volledig uit.... We zien nog wel. Ik moest mij vorige week niet gaan wegen, de W. voelde zich niet oké. Ik was eigenlijk heel content, want m'n gewicht was weer dat niet en zo had ik meteen nog een week om er eens deftig aan te werken. Ik heb dat nu echt wel gedaan en ik kom tot een beetje een ontgoochelend resultaat dat er zo goed als nog niks af is. Toeme toch. Ik ga mijzelf een limiet moeten vooropstellen..... het heeft anders toch geen zin meer.... Ik moet hem ook niet blijven bezig houden met 100 gr eraf en 500 gr erbij..... Een datum .... als ik het tegen dan niet kan dan stop ik er beter maar mee. Ik heb één heel groot probleem dat mij nog niemand heeft kunnen afleren, enkel tijdelijk, en dat is dat ik het niet kan laten van chocolade te eten. En te veel eigenlijk. Hoh, ik zou eigenlijk wel graag toch nog een kilootje of 4 eraf krijgen, want het zijn deze die't hem doen voor mijn ideale figuur.... Maar het karakter is er niet sterk genoeg voor zeker. De oudste rijdt nu al vlotjes met de fiets. Heeeeerlijk !!!!! De kleine zit op de aanhangfiets en weg zijn we..... Nu moet ik papa niet meer ambeteren voor een fietstochtje te maken ;-) Zondag ben ik mee geweest naar de ouder-kindactiviteit van de oudste haar jeugdbeweging. Het was megatof ! Ik heb me kei geamuseerd. Een mens zou dat eens meer moeten doen. En het was zo'n fantastisch weer ! M'n jeans lekker groen van over 't gras te sleuren, paard en ruiter gespeeld, haasje over gedaan, een duwtje langs hier en een trek langs daar, boterhammetjes met 'scheerzeep' gegeten (boter en bruine suiker) en 's avonds als een patattezak in m'n zetel gevallen, want ik had de nacht ervoor maar 3 uur geslapen. Ik had zelfs de moed niet meer om m'n in slaap gevallen kindjes hun pyama aan te doen en naar hun bed te brengen, dus heb ik dat maar aan de papa overgelaten.... Maar 't was leuk : eens het kind uithangen.... En nu heb ik weer wat getokkeld si, en zal het wel weer een stukje beter gaan om een duwtje te geven met m'n werk. Al dat kriebelde in m'n buik, moest er even uit
't Wordt voor m'n oudste dochter een drukke dag : repeteren jeugdvereniging, zwemmen, dansen, optreden jeugdvereniging.... Nu, dat ze maar doet... Deze week was er oudercontact in school : de juf was voor lof over haar. Werkt goed mee, is enthousiast, is helemaal opengebloeid, heeft nooit geen ruzie, staat toch op haar strepen.... alleen de verbale uitdrukking is soms nog niet echt vlot. Ik ben van plan om haar van als ze kan dictie te laten volgen. Ik vermoed dat ze dat ook wel leuk zal vinden, heb al eens gepolsd. En het zal haar ook niet slecht uitkomen. Blijkbaar wel een beetje familietrekje. Haar nichtje, haar opa, willen soms ook zo veel in één keer vertellen, dat het er in tien keer uit komt. En in die dictie zal ze dat wel leren beheersen. Ben ook van plan om hen volgend jaar een jaartje ballet te laten volgen (als ze zelf zin heeft natuurlijk). Het is goed voor de houding en als ze graag danst en er verder wil mee doen, vind ik dat ze de klassieke opleiding toch ook een jaartje moet volgen om de basishoudingen onder de knie te hebben. Want zoals dansen hier in het bloed zit, zeker van de kant van mijn man. Mocht die nu een tiener zijn die zou ook gaan dansen, maar toen was dat nog geen mode. Dat was voor janetten..... Ja, dansen is leuk ! Of je't nu heel goed kan of niet : dansen is gewoon fun ! Ik vind dat je je daar niet hoeft over te schamen als je zo vlot niet bent als een ander. Door het meer te doen lukt het steeds beter en het is zo eens alle remmen los gooien ! Vanavond wordt ook nog druk. Eerst ga ik mee met de kids naar het optreden van de oudste dus en daarna geef ik ze mee met de opa en oma en ga ik zelf nog een stapje zetten op een ander feest, waar mijn husband reeds aanwezig zal zijn en waar we ook onze 'verplichtingen' hebben. 't Zal wel leuk worden, enkel jammer dat het weer allemaal op één avond is. Morgen zal weer afzien zijn, en dan mag ikzelf morgen ook eens mee naar de jeugdbeweging. Is een namiddag voor de ouders. Ze mogen ook eens het kind gaan uithangen
Morgen stapje zetten met m'n vriendin die nog alleen is. Zal wel gezellig worden en 'k zie het wel zitten. M'n husband gaat met z'n makker op stap, maar die heeft nu sedert zijn scheiding 2 mokken.... Amaai, amaai.... 't is nochtans moeders mooiste niet, maar hij kan wel enorm charmeren..... Jaah.... En nog even snel vermelden van die 'teleurstelling van niet ontvangen verjaardagswensen'.... die zijn toch nog terecht gekomen.... Hoh ja, voor mij belangrijker, dan voor de persoon in kwestie zeker. Morgen vliegen we er dus weer in. Mogen al weer op verplaatsing. Ja, we kunnen niet klagen, er staat toch al weer wat werk op onze agenda. Hopelijk blijft alles nu financieel gezond. Ik zal dat proberen verder goed te besturen. En ons 2 klein madammen, die vinden het waarschijnlijk wel een beetje jammer dat die extra aandacht van papa en mama er weer niet meer zo sterk zal zijn. Ik voel mij al weer schuldig. Maar dan probeer ik te denken dat wie gaat werken er ook niet kan zijn voor zijn kind. Ja, moederhartjes hé, die nijpen wel eens. 'k Zei vanavond nog tegen m'n husband dat we de laatste tien jaar (zo tss m'n 30 en 40) wel heel veel gedaan hebben, dat ik nu de komende vijf jaar een beetje zie als 'vrijheid creeëren', weer eens meer iets kunnen doen en niet altijd moeten denken : 't ga niet gaan, want de mogelijkheden zijn er niet. Niet alleen vrijheid materieel, maar vooral : geestelijke vrijheid.
Neen, ik heb m'n pc niet gemist. 4 dagen zonder... Eigenlijk is het een 'vrijheid'. Een mens wil altijd maar naar dat scherm sluipen, tokkelen, zoeken, schrijven, reageren, chatten.... Eigenlijk sluit ik me zo wat af van de rest. Akkoord, het is mijn hoekje. Maar eigenlijk doe ik ook wel een beetje asociaal, omdat ik niet zo'n tv-freak ben. Een paar dagen in de Ardennen geweest, in een prachtige chalet, met toch wel vrij mooi weer. Een sfeervolle, rustige chalet, met alle comfort. En morgen : 'back to reality'. Mijn man was deze morgen een beetje 'down'. Ik denk dat het zo'n beetje was omdat die paar mooie, knusse dagen alweer voorbij zijn en wij dan weer in ons drukke werkersleventje gegooid worden. Deze zomer gaan we zeker weer weg. Deze midweek was onverwacht. Pas vorige donderdag beslist, maar ik ben blij dat we het gedaan hebben. En onze meisjes vonden dat ook zo leuk hé. De kleinste zei heel de tijd maar toen we vertrokken : 'Wij gaan naar 'op reis'. Dat is ook papa en mama die echt wel meer tijd voor hen hebben hé.... En als ze dan terug thuis komen zijn ze ook blij dat ze weer in hun eigen vertrouwde nestje zijn. De krokusvakantie is er in ieder geval snel mee gepasseerd voor hen. Hopelijk worden we nu weer niet al te snel stressy... We zullen het proberen te voorkomen. De tintelingen waar ik de laatste tijd zo veel last van had in mijn handen zijn in ieder geval weg. Mijn man klaagde steeds maar van een pijne, toegesnoerde keel, maar ik vermoed dat dat ook wel te maken had met te veel (werken) en te weinig (rust).
en gelukkig heb je dat dan ook gedaan. Nu ja, dat ie er van denkt wat hij wil .... Voor mij blijft het gewoon een voorliefde, niks meer. Het is beter voor mezelf dat ik er mee naar voor ben gekomen vorig jaar, maar wij hebben daar later NOOIT nog over gepraat. 1 keer toen ik bij hem thuis ging zei hij dat dat iedereen kon overkomen, maar dat hij er niet het minste besef van had. Hij heeft toen op de verstandigste manier gereageerd en ik heb dat dan ook zo beperkt mogelijk trachten te houden omdat ik het er dan op dat moment nog heel erg moeilijk mee had (onbereikbare dingen zitten vaak heel diep 
... Vind ik wel vervelend.... Maar dat komt ook doordat mijn neus of mijn sinussen verstopt zitten. Ik ga toch iets moeten bijhalen hé.
