Congé. Voor de zoveelste congé stel ik terug vast dat mijn man en ik weinig in harmonie zijn met elkaar. Ben ik dan zo averechts of is hij het ? Er is toch iets wat niet echt klopt... Hij kan zo op een andere planeet zijn en hij kan zo 'militair' zijn tegen zijn eigen kids. Die mogen soms niet bewegen als ze ergens zijn. Ben ik dan te los ? Ik denk het toch niet. Het is toch vakantie. En zolang het binnen de perken blijft. Soms kan hij zo vies zijn. Het is soms precies dat hij maar gelukkig is als hij kan uitgaan. Dan babbelt hij à volonté, danst, is een super aangenaam gezelschap. En thuis doet hij zijn mond ver niet open en als hij zijn mond open doet is het om opmerkingen te geven.... Ik was toch een beetje ontgoocheld over het gedrag van mijn man in die twee daagjes. We zijn twee dagjes weg geweest. Vaak zo weinig enthousiast....... Maar hij deed anders wel niet lastig hoor. Gewoon soms super serieus en stil. Meelopen... Vind ik niet leuk voor de kids. Maar zij zien hun papa zo graag....... en ze merken dat zo niet zeker...... Vandaag waren we wat aan 't rammelen : kasten kuisen, kamer kuisen etc.... Hij stond in volle actie hoor. Jaah... 't was werken hé..... Ik moest toch alles nog eens persé controleren, en ja..... wat hij soms wil weggooien, zint mij dan weer niet. Maar ik vind dat hij soms toch wel een beetje veel weg roefelt. Ik zei tegen hem : Als je nooit een beetje zuinig bent, raak je nooit nergens.. En vanavond had ik dan nog de speelgoedkast uitgesmeten om alles te sorteren, moest ik in de badkamer ook nog een 'stort' opruimen..... En het werkte al op zijn zenuwen..... Hij wou zich er persé mee moeien, maar ik kon dat dan niet verdragen...... Morgen een dagje naar een pretpark met de schoonouders, manlief en de kids. Hopelijk niet te veel regen. En zullen de kids ook wel leuker vinden dan een dagje waar papa en mama heel de tijd in hun kasten zitten te rammelen. Maar het moet ook eens gebeuren. En we hebben goed gerammeld, zodat we al over de helft zitten in huis. Dan enkel nog eens een dagje onze berging..... Ja, daar dient een verlof ook voor....... Maar tussenin probeer ik toch zoveel mogelijk te genieten.....
Een circustent, zoals die van Bumba, op een grasplein met een pad ernaartoe dat met ouderwetse felgekleurde gloeilampen gedecoreerd is. De groep die optrad, midden in de circustent, met daarrond ouderwetse tafels en stoeltjes en banken. De bar : met een oude houten kast met glazen. Buiten picknickbanken en een kampvuur. Fantastisch, als het een mooie zomeravond is. En dat was het ook. Mijn vriendin had mij uitgenodigd. En aangezien de kids mee waren met oma vroeg ik mijn man of hij ook niet mee zou gaan. Beter dan hier thuis alleen te zitten of bij het café wat verderop wat pinten te gaan pakken. Ik zei : 'We zijn nu al zoveel samen weg geweest voor ons werk. We mogen nu ook eens samen 'uitgaan'.' .... 't Was gezellig Gisteren moesten we dan nog een feestje verzorgen. Terug maar 4 uurtjes in ons bed. En vandaag de laatste dag 'arbeiten'. Maar ik ben nu natuuuuurlijk wel moe.................. Mijn man is mee met zijn broer naar een activiteit. En nu zijn ze samen nog wat pinten gaan pakken. Ik ben vanavond gezegd geweest dat ik mijn man niet te veel alleen mag laten weg gaan. Ik was geschrokken van de opmerking. Dat hij zo kan draaien op een paar minuten.... dat hij hard en streng kan zijn en dat hij dan plots zo lief en charmant is...... En als je de vogel te veel vrij laat...... Ja...... ik weet ook wel dat hij 'vlotter' is dan ik, veel babbelt en lacht, echt een aangenaam persoon en dat hij thuis zijn mond weinig open doet en vaak heel serieus is. Ik spreek misschien soms iets te weinig mensen aan (het kan ook zo veel schelen, de ene dag dan de andere). Hij zou ze allemaal 'overvallen'...... en charmeren met zijn aangenaam gezelschap. De persoon die het mij vertelde zei : 'Als je er kunt bij blijven is het natuurlijk wel beter, maar je moet het niet zoeken ook.....En jij moet er kunnen mee opschieten dat hij zo kan omslaan van bot in zacht en van zacht in bot. Maar hij is best wel goed hoor. Hoh, ik was er eigenlijk niet goed van, van die opmerking.... Ik denk dat ik voor mijn kinderen sowieso liever tesamen blijf. Je moet ook wat kunnen relativeren. Zolang het fysiek niet misloopt..... Ik zou niet graag hebben dat ik mijn kinderen de hartepijn moet aandoen dat hun papa en mama geen vriendjes meer zijn. Daarmee bedoel ik niet dat ik zogezegd de schijn moet hoog houden. Alleen op tijd en stond wat water bij de wijn doen en relativeren..... En ik denk dat je met gelijk welke partner je crisis- en je roze momenten hebt..... zolang je niet van elkaar weg groeit. In onze situatie is er wel een hele hoge werkdruk met vaak heel veel stress en het gevaar is dat je nog weinig energie over hebt voor elkaar.... Maar nu is't vakantie. We hopen op toch een aantal heel zonnige dagen :-S , we hebben een aantal zaken gepland en verder is't : PLUK DE DAG !
Ik heb altijd gehoopt een goede vriendin te mogen zijn, maar eigenlijk ben ik gewoon eentje tussen de rest, die best wel leuk is. Maar niks meer, niks minder. Eentje tussen de hoop van de vele kennissen/vrienden. Gewoon : een kennis. Jaah, het is gewoon zo en ergens krijg ik nu ook dat 'afschermingsgevoel', iets van : ik laat niet (meer) in mijn kaarten kijken. Ik hou het cool, oppervlakkig.... Ik heb een hele evolutie met mezelf doorgemaakt de laatste twee jaar. Ik heb zware momenten gekend... midlife crisis zeker ? zoals ze zeggen..... Ik heb veel leren relativeren, leren respecteren (dingen die me gewoon leken maar toch het respecteren waard zijn). Ergens is het iets dat ik 'kwijt' ben, iets waar ik sterk naar verlangde, iets die hele dagen door m'n hoofd zinderde. Zo sterk had ik het in jaren niet gehad. En als een een glaasje wijn gedronken heb, borrelt dat dan allemaal wel wat naar boven. Nu ja, soit. Ik ben een sterke madam. En verder.. mijn eega was bij de laatste buiten-winkelactiviteit nogal kort uit de bocht gevlogen tegen mijn pa. Die moest het vandaag toch nog eens aanhalen dat dat 'bo....' van ... de volgende keer verzeker niet veel zin zou hebben om te helpen..... Ja..... ik ben het ergens al een beetje gewoon : die boze blikken in stresssituaties, dat roepen, dat hysterisch nerveus zijn, de verwijten die ik naar m'n kop krijg...... Je mag nog niet te 'teer' zijn en anders hou je dat ook niet uit..... Mijn vriendin vraagt me om morgen een stapje te zetten. Eigenlijk zou ik moeten.... m'n geest zegt ja, m'n lichaam neen. We zullen wel zien Misschien ga ik inderdaad voor niet te lang. We zien wel .....
De nichtjes zijn hier komen overnachten. Hilarisch ! Ze verlangden er zo naar. En nu zijn ze voor een dagje mee naar hun tante. Het is hier eens lekker rustig.Vanmorgen aan de ontbijttafel met veel enthousiasme mijn administratieve en andere planning voor vandaag uit de doeken gedaan, maar het is alweer in een zak gevallen. 'k Heb weer weinig motivatie. Mijn lijf is gewoon moe. Volgende week zijn we in vakantie. We zien er ongelooooooooofelijk naar uit en we zullen gekraakt, vermoeid, etc... zijn ..... We zullen alles wat we in ons hebben voelen doordat we stil vallen. Ongelofelijk hoe een mens eigenlijk zo kan leven hé. Een werkneemster van ons, die hier weekendwerk doet, zei het nog dit weekend : er zouden er veel zijn die mochten ze het werk doen zoals jullie, ze al lang zouden omvallen. Een vriendin van mij zegt dat ik een sterke madam ben. Zijn wel twee vleiende complimenten. Maar ik ben toch op bepaalde vlakken wel geen sterke madam ! Laat mij maar eens een latje lekkere chocolade tegenkomen. De sterke madam smelt als sneeuw voor de zon. Ik zou er beter allergisch voor zijn. Ipv voor de zon waar ik toch ook soms nogal op reageer. Ben vorige week naar de zonnebank geweest en heb er weer de gevolgen mogen van dragen. Ben in het begin, als ik een tijdje niet geweest ben, vaak wel teer. Met roodheid en jeuk tot gevolg. En opengekrabd vel..... Vanmorgen hoorde ik van een andere werkneemster dat de zoon van iemand die hier 6 jaar gewerkt heeft, nu bij de concurrentie als jobstudent werkt. Ik was er toch wat van gepiekt. Madam komt hier zogoed als nooit meer naar onze winkel ook al werkt ze hier nog geen 2 km van, maar dat is wel vlakbij onze concurrentie. Dat is natuurlijk al handig voor haar daar binnen te springen. Maar de laatste keer zei ze zo mooi dat haar uren niet corresponderen met onze openingsuren, wat allemaal zever is. Zo zie je maar dat je zou medelijden hebben met je personeel en het steeds het beste wilt en als ze weg zijn zetten ze de dolk in je rug. Kwaadspreken, want als je weggaat is er altijd een minder leuke reden waarvoor je niet meer wilt blijven en dan bij de concurrentie gaan werken. Grrrrr.... Nu ja, het is 'maar' haar zoon hé. Maar terwijl kent ze't kot daar ook vanbinnen en vanbuiten..... Onze eerste verkoopster had eigenlijk ook daar gewerkt voor ze naar hier kwam, maar zat al een aantal maanden thuis. Dus dat is zo wel een beetje hetzelfde hé. En vorige week was het dan weer spel tussen onze 2 werkneemsters die hier het meeste tesamen zitten. Ze spreken niet meer tegen elkaar en de éne is, toen ze met ons alleen was, al wenend naar huis gegaan. Grote tranen met tuiten. Haar man belde toen ze pas thuis was om te vragen wat dat allemaal was. Ja, 't zijn eigenlijk twee dingen hé. Ten eerste marcheert het niet meer met haar collega en zal het volgens mij nooit meer marcheren. Ten tweede : er was afgesproken dat ze een bepaald uur kon stoppen, maar voor haar steekt het ook niet op een kwartiertje. Ze maakt ook liever een werk goed af. Maar van een kwartiertje, komt een half uur en tenslotte een uur, die gewoonte wordt. Het werd voor haar te veel. Ik heb haar gezegd dat ze vanaf nu zonder pardon weer op het afgesproken uur naar huis gaat. We zullen wel ons plan trekken en de baas moet zijn werk ook maar een beetje aanpassen. Want voor mij hoeft dat ook niet dat het altijd zo laat is. Maar de baas is blijkbaar heel hardhorig Akkoord, hij heeft veel werk. Maar ik ben al heel lang van de overtuiging dat met een beetje minder te produceren we meer winst zouden maken. Er gaat nog te veel verloren in mijn ogen. Ik kan dat honderdduizend keren zeggen .. maarja..... En mijn schoonzusje die in verwachting is heeft smetvrees. Mijn schoonbroertje is er wel mee. De jongen is al zo vermagerd en hij kon het zondag niet laten om er toch over te beginnen. Hij doet zo zijn best voor haar en niks is blijkbaar goed. Ze kan het gewoon niet verdragen dat hij aan haar komt, (dat heb ik ook wel vaak eens jammergenoeg, maar dat is stress en vermoeidheid van mij) en hij is dan nog heeeeeel zachthandig. Ze hebben al heel veel ruzie gehad, maarja ze zijn ook aan het verbouwen en dat heb je daar dan ook nog eens bij. Ze heeft altijd haar moeder gehaat en ik denk dat ze volledig haar moeder aan het worden is..... Nu, het is hun zaak, maar ik vind het toch wel jammer voor m'n schoonbroertje. Die offert zich precies volledig op. Zo, deze onderbreking zal me nu wel weer een beetje motiveren om verder te werken ? M'n stresszinderingen zijn er weer uitgeschreven. Dat is als een soort negatieve energie die ik uit m'n lijf moet tokkelen om mijn geest en mijn lichaam weer enigszins in een goede lijn te krijgen. Doei.
Ik denk dat andere mensen wel eens verwonderd zouden staan als ze zien wat ik over hen vertel. Het zijn daarom geen kwade dingen, maar dingen die ik soms denk of voel en waar zij in feit niet altijd kennis van hebben Het is administratiedag. Ik ben zo moe, zo moe, zo moe. Ik lijk weer de verdwalen in m'n eigen doolhof. Ik wil eigenlijk weer vanalles doen maar heb eigenlijk het fut niet. Gisteren was hier weer een serieus downdagje van onze medewerkster die al heel het jaar loopt te bleten op het werk. Dat meisje is ziek en moet eigenlijk gewoon haar voorgeschreven medicatie vier maanden nemen. Ze weegt nog amper 61 kg. Ze komt wel van 90. Hoe mannen je kapot kunnen maken ..... Maar dat zou ik toch niet laten gebeuren hoor. Ik zou er mij proberen vanaf te scheiden. Dat is niet altijd gemakkelijk, zeker niet. Maar als je weet dat het toch niet van twee kanten komt, dan leef je maar beter met een zoete herrinnering of idee..... geef je het een plaatsje..... Mijn dochters zijn gisteren met hun sportkamp gestart. De kleinste lijkt zich precies niet echt te amuseren. Altijd maar aan het pruttelen en het ruttelen tegen mij. En dit, en dat...... Ik heb haar vanmorgen verplicht nog terug naar haar bed gestuurd. Daar moest ze eigenlijk de hele dag blijven. Het is alsof het altijd iets is met die kleine madam. Ze kan zo vrolijk zijn, maar ze kan ook zo'n 'viezeneuze' zijn als ze begint..... Zal ze wel van de moeder meehebben zeker ;-) I feel zombie. Ik heb zoveel plannen, maar gewoon geen fut...... en weet je hoe dat komt ? Wij hebben gewoon veel te veel gewerkt de laatste tijd. Veel te veel. En dat wreekt zich nu. Ik heb door al dat werk nu ook een administratieve blunder. Eentje van 1000 Euro...... Hopelijk win ik die ergens anders terug. Ik was zo kwaad gisteren. Ze zijn allemaal goed om te verkopen, maar als het is om je te helpen.......... Het feit dat ik zo moe ben zal me ook wel rapper op m'n paard gezet hebben Geeuw...... ga ik nog maar wat administratie doen..... Seffens val ik nog op m'n papieren in slaap.
We snakken naar ons verlof en in een zucht en een wind zal het weer voorbij zijn. Na al die zware weekends wordt recupereren steeds lastiger. Vorige week heb ik toch m'n krakske gehad. Het waren er 3 op een rij met een afsluiter. Dit weekend 2 vliegen in één klap. Volgende week 2 gespreid en dan nog een afsluiter de week daarna waar we zelf mogen bij zijn. Ik moest vandaag nog terug naar de plaats waar we gisteren geweest waren en ik moest nog met m'n dochters wat sportmateriaal gaan halen voor hun sportkamp. Ik was naar mijn gedacht dan al weer te laat aangezet, want ik moest eerst toch nog wat rusten. Het ging anders helemaal niet meer gaan. En nog voelde ik mij een zombie toen ik op die autostrade aan 't rijden was. De zon scheen zo heerlijk hard. Ik zag volgepropte terrassen .... mensen die genieten ...... en wij .... wat doen wij eigenlijk het meest : werken en niet meer beseffen dat er nog een leven is. Je zou het haast doodgewoon gaan vinden dat je werk je amusement is. Omdat je van niks anders weet. Maar als je van een andere bron proeft dan smaakt dat verlangen naar meer..... Wij zijn dagelijks moe van ons werk en nu zeker de laatste tijd, want dat is nu 2 maanden aan één stuk : hard labeur.... Wij leven als een werkend koppel. Onze energie is zo opgebruikt dat er voor andere dingen geen tijd meer rest. De weinige tijd die we dan nog over hebben willen we als 'eigen rust' hebben. En voor de rest datgene waar ik in m'n vorige artikeltje mee verveeld zat is al weer effen. Ik zat er al weer meer verkeerde dingen van te denken dan dat nodig was zeker ? Woensdag ga ik gewoon en is alles weer gewoon gezellig. Gisterenavond is mijn pa nogal boos weggegaan, maar dat heb ik niet gezien. Mijn man had ergens nogal sterk uit de hoek gekomen en dat was mijn pa misvallen. De man had al heel de avond staan tjolen en kreeg dan nog onder zijn voeten en dat pikte hij niet. Ik hoop dat zijn nijd al een beetje geblust is vandaag. Deze week gaan we wel eens langs. 'k Weet-zonder..... Ik zeg tegen mijn man : 'Hoe ben je uit de hoek gekomen?' Ik ben dat ergens al 'gewoon', maar of je dat gewoon raakt weet ik niet, dat ik vaak eens op m'n kop krijg. Dat er altijd wel iets is. Nu ja, elk zijn zot hé zeggen ze dan ;-) 't Is van aan de andere kant zo'n 'fraaike'......
Een tekst die ik ergens gelezen heb. En ik wil ze niet kwijt.
ik zie je graag, ik hou van je, je t'adore, i love you de meeste mensen hebben moeite met deze woorden met het intense gevoel dat die enkele letters met zich meebrengen en daarom wachten ze er zo lang mogelijk mee om ze te zeggen ...om de ander niet te doen schrikken te overrompelen met wat ze al zo lang voelen maar toch voor zich houden we denken altijd, morgen, morgen is de dag dat ik het zeg morgen zal hij of zij het weten wat ik nu echt voel vanbinnen
soms wachten we te lang en wouden we dat we gisteren gekozen hadden gisteren om te zeggen hoe graag we je zien niet morgen soms wouden we dat we konden terug keren en je elke dag zeggen hoe ingrijpend je ons leven veranderd hebt elke dag geen uitstel naar later
ik kan niet terug keren al wil ik het nog zo graag en ik zei je vroeger niet elke dag hoe graag ik je had ik hoopte gewoon dat je het wist maar ik zeg het vandaag en morgen en de dag erna en voor de komende 100 jaar ik zie je graag
Ik heb zitten 'blèten', tranen met tuiten. Heb weer eens naar een romantisch filmpje gekeken. Waarom kijken mensen zo graag naar thrillers ? Naar schiet-ze-dood-films ? Het is toch veel leuker weg te dromen bij het mooie van het leven. En shit, ik heb nog steeds geen bericht gekregen. Ik ben er zo ongemakkelijk van. Teken dat ik niet meer moet gaan zeker ? Ofwel slordigheid, want de immer perfect lijkende 'schoolteacher' is zeker niet altijd zo perfect, maar dat laat hij niet blijken. Maar dat weet ik ondertussen wel. Grr... m'n eigen fout. Was ik maar niet altijd zo hoekig bij momenten..... Ik hoop dat er voor mij gauw een 'verlossend seintje' komt. 't Is raar. Precies alsof het 'af' is. Ik voel me wel schuldig. Dat ik geen karakter heb om het uit te houden, dat ik niet de prestatie kan leveren die ik moet leveren. Ik mis het eigenlijk allemaal wel een beetje. En ik zou eigenlijk willen dat dat van hem ook zo was Maar dat zal wel weer een 'idyllische' gedachte zijn... Hem kan het gewoon niet bommen. Met mijn husband gaat het gelukkig al weer wat beter. Bij momenten is het nog eens vuur, maar ik denk dat we gewoon wat scherper staan tegenover elkaar. Vermoeidheid. Het wordt terug nog een zwaar weekend. En we verlangen zo naar ons verlof en in één zucht zal dat weer voorbij zijn. Vanavond moest ik om het rapport van m'n oudste dochter en ik ben er heel tevreden over. Ik weet dat zij nooit een hoogvlieger zal zijn, maar kijkende naar haar inzet, haar capaciteiten heeft ze het verdomd goed gedaan. Ze mag starten aan haar volgende leerjaar en als ze dat ieder jaar op die manier doet ben ik content. Ze zal misschien altijd een extraatje aan ondersteuning nodig hebben, maar als het daar mee lukt... Ons klein pruts ziet er precies vanaf dat ze haar juf zal moeten missen.... Ze vind het niet zo leuk dat ze naar een andere klas moet.... Ze huilt precies veel sneller dan normaal.... ofwel is ze ook wat vermoeid. Zoals de mama, die nu gaat slapen, want vroeg is het ook al weer niet meer. Binnen 5 uur mag ik er al weer uit. Dat is eigenlijk veel te weinig voor een vermoeide geest. Slaapwel.
't Was echt wel vuurwerk vandaag en dat is eigenlijk niet leuk. Hoe komt het ? Ik vermoed door het vele werk, de stress, de vermoeidheid. Het was 3 dagen na elkaar dat we op verplaatsing moesten en ertussen nog onze zaak runnen... Vele uurtjes geklopt en ik was het deze namiddag zo strontebeu. Hoh, ik ben misschien wel heel fel uit m'n kot gekomen. Mijn hoofd doet al pijn van vanmorgen. Het is gelukkig al iets beter nu. Ik begin te huilen bij het minste dat er is. Ik zit er gewoon door. En als ik dan vroeg : doen we nog een terrasje, gaan we naar het zwembad, gaan we naar de zee ? Neen, niks kon zijn. Alleen maar de traditionele route van naar onze ouders te gaan. Ik wou gewoon even ontspannen met ons viertjes...... En ik wou de kinderen in school gaan ophalen .... en ik was het plotseling zo strontemoe dat ik eigenlijk ben beginnen roepen en tieren in plaats van gewoon spreken of discussiëren en ja,..... 't paard zat op de kar. Ik kreeg daar weer een onvoorwaardelijk gemene dreun in m'n achterste. Zou je geloven dat het me eigenlijk niet veel maakt, ook al maak ik er mij altijd kwaad over. Maar ik vind dit fysiek gedoe wel geen manier om je te verdedigen. Oh, en vanavond in de auto hebben we ook de hele tijd zitten bekvechten. I hate it. Blijkbaar respecteer ik zijn werk niet genoeg en ben ik hier de gemakkelijkste van 't spel. Ik weet ook wel dat ik deze zaak niet zou kunnen uitbaten zonder zijn kwaliteiten. Maar zelf mag hij dan staan bulderen tegen mij in 't heetst van de strijd, vuisten staan maken als ik met de auto met materiaal toekom en een hele rij naar mijn hoofd krijgen dat het allemaal veel te lang geduurd heeft en dat ik moet voortdoen (wat ik trouwens deed) Soms kan je nooit iets goed doen. Je moet het een beetje als lucht over je laten gaan, anders gaat het niet. Een ander hoofdstuk. Sinds een paar weken ben ik me niet meer gaan wegen. Het was niet goed. Ik stresste me er altijd maar over en het resultaat was nooit echt beter. Ik kreeg een berichtje terug dat ik me eens moest bezinnen of ik er eigenlijk nog mee zou doorgaan en dat het jammer was dat het voor mij niet lukte. Ik was er eigenlijk wat ondersteboven van. Telkens als ik m'n begeleider tegenkom, 'k weet niet, 't is raar. Maar ik ontwijk hem of hij ontwijkt mij. Ik reageer wel wat afwijkend denk ik. Ik zit er nogal mee geambeteerd en probeer toch wel weer m'n best te doen, maar ik krijg het er zo moeilijk weer af. En vrijdag ben ik kleren gaan passen en eigenlijk, ja, die heupen, die zijn eigenlijk walgelijk. M'n love-handles zoals hij het eens uitdrukte. Ik kon er eigenlijk ook niet zo fel om lachen. Eigenlijk is het waar en eigenlijk zijn het ferm ambetante dingen. Ik heb deze middag een sms gestuurd om te vragen of ik nog terug mag gaan, evt. vanaf volgende week, maar ik heb tot vanavond nog niks teruggekregen. Ik weet wel dat hij mogelijks nog met een activiteit zat vanavond, maar ik vind het raar dat ik zelfs nog geen kort smsje terug gekregen heb. Da's een teken dat hij liever heeft dat ik niet meer kom zeker ? Het doet me toch wel wat pijn. Ik vond dat wij altijd wel gezellig opschoten en nu lijkt dat plotsklaps te verwateren. Ik ben maar één van de vele mensen die hij kent zeker ?... Pffft.... Het zit me niet mee vandaag. De mannen die mij 't nauwste aan 't hart liggen .... het zit me helemaal tegen. En zeker met mijn man, ... pffft..... hopelijk is het allemaal snel weer beter. Ik kan er eigenlijk weeral bij huilen. Waarom moeten wij altijd een verschillend gedacht hebben en waarom moeten wij eigenlijk altijd zoveel discussiëren ? En van aan de andere kant zijn we dan weer zo gelijk..... Ik denk nochtans dat ik hem heel hard respecteer.... Ik kan toch niet op m'n knieën beginnen kruipen en zeggen : 'Maar zoetje, jij doet dat goed, maar zoetje jij bent een genie !' Ik zei vanmorgen tegen hem toen ik passeerde : 'En hoe is't met m'n ventje ?' op een hele lieve manier. Hij stond naar mij te kijken alsof hij het hoorde donderen in Keulen, zo van : 'Wat kraam jij daar nu uit?' Vele keren als ik zo uit de hoek kom heeft hij dergelijke reactie. Hoh ja,.. we zullen het maar allemaal weer als wind over ons laten waaien zeker, een nachtje over slapen en dat het morgen weer beter is. Maar al dat werken is me voor het ogenblik wat te zwaar geworden, en dat kan hij precies niet begrijpen. Dat je er eens kan doorschieten en dat je gewoon eens rustig wilt ontspannen......
Nog even snel een kort woordje. Er is weer al zo veel gebeurd. De ruzie tussen onze personeelsleden is GELUKKIG bijgelegd. Wij hebben aangegeven dat elk wat water bij zijn wijn moest doen en dat het puur door vermoeidheid voortkwam. Maandagmorgen lagen mijn man en ik dan luiddruchtig aan de kap. Ik werd zo nijdig dat ik een pot door het 'luchtruim' zwierde, de andere kant dan die waar mijn man stond. Die was zo heftig onthutst dat hij mij van kwaadheid een dreun in m'n achterste gaf. En ik heb dan nog eens ferm van m'n oren staan maken dat dat allemaal op niks trok. Zoals ik het vroeger al zei : 'als ze me 's morgens op m'n paard zetten .... ' dan draaf ik HEEL hard door. En een half uur later sneed ik gigantisch in mijn vingers. Ik stond er bij te wenen. Vermoeidheid, ontredderd..... Mijn man had ik dan toch weer nodig, die waar ik net zooooo boos op was. En hij hielp mij. Wel 8 verbandjes rond m'n vinger gedaan.... het stopte gewoon niet van bloeden. Als 't ie dan helemaal ingetaped zat en er geen spetter bloed meer tussen kon glippen, 'kapootje' over de vinger en ik kon weer verder werken Het sneetje is 'maar' een goeie 2 cm op m'n wijsvinger..... vrij diep. De dokter kwam nog binnen deze week en ik toonde het hem eens en hij zei dat ik dat eigenlijk had moeten laten naaien..... Nu, ik zal er goed voor zorgen..... dat het ook mooi geneest. Ben van die speciale hechtingsstrips gaan halen en dat helpt wel goed. Echt een aanrader.En verder heeft ons meisje die hier bij ons werkt en al heel het jaar op een wankel spoor zit, eindelijk een huisje gevonden en ik heb het idee dat ze weer wat meer courage heeft. Ze kan weer wat toekomstplannen maken...... En verder wou ik nog even kwijt dat ik twee hele lieve dochters hebben die soms zoooo enthousiast meeleven met onze zaak. Niet te doen. Die kindjes zijn zo opgevoed zou je zeggen. Maar het is soms mooi hoe ze het werk van papa en mama in hun leventje opnemen. M'n kleine kadetjes, die snel groter worden. En in een hele leuke leeftijd, allebei. Doei, tot nog eens. Want momenteel is het toch wel heeeeeeeeeeel druk .... tot aan ons verlof.....
't Is momenteel klinkende ruzie tussen twee van onze personeelsleden. Wel die twee die het meeste tesamen werken. We hebben ze al 2 x moeten 'uit elkaar halen'..... Zaterdag heb ik mij eens kwaad gemaakt en gezegd dat ze maar moeten maken dat ze o'vreen komen met elkaar. Dat we samen moeten werken om het werk vooruit te krijgen en dat ze niet altijd moeten zitten hakken over elkaar. Gisterenmiddag kwam de tweede dan weer toe en het spel zat al meteen weer op de kar. Dan heeft mijn man hun gebekvecht moeten stilleggen. Maar je voelt meteen een negatieve sfeer.... Zaterdag was het ook al zo. Ik was daar zo kwaad voor en ik kreeg zo het gevoel : 'moest het altijd maar dat zijn, ik kap ermee.' Onder zo'n sfeer zou ik niet kunnen werken en het is ook iets waar wij de dupe van zijn maar niks kunnen aan doen. Persoon 1 werkt hier al het langste en heeft ook wel de meest verantwoordelijke functie naar productie toe. Persoon 2 werkt hier een kleine twee jaar en de bedoeling is dat zij assisteert waar het nodig is. Persoon 1 is onder stresstoestand weinig aangenaam en had nogal kort en krachtig gereageerd. Persoon 2 was in haar achterste gebeten en was sterk ontvlamd. Maandagmiddag bleek die vlam nog steeds niet gedoofd. Ze kwam nog maar binnen en na een paar woorden was het al meteen weer discussie. Probleem is dat beiden even koppig zijn. Dat wij van alletwee de personen even tevreden zijn van hun werk. En dat wij zo voor geen van beiden partij willen trekken. Maar ik denk wel : persoon 1 is door elkaar wel makkelijker humeurig, maar ik denk als persoon 2 ontvlamt dat dat wel gevaarlijker kan zijn.... Dat ze haar 'sjakosh' pakt en weg is.... Ik hoop eerst en vooral dat de plooien snel weer glad gestreken zijn en dat er terug een aangename sfeer heerst. Maar ik vrees er een beetje voor. Het zijn sowieso al twee totaal verschillende karakters en als ze dan eens serieus botsen, dan vrees ik dat er iets blijvends zal gebroken zijn..... Alé, de baas zit er weer maar mee....
De oudste was aan haar eerste spreekbeurt toe. En ze wou het persé hebben over haar dwergkonijnen, die ze eigenlijk zelf nog niet uit hun hok durft pakken Dus mama zou een konijn naar school brengen op het moment dat ze haar spreekbeurt mocht doen. 'k Moest natuurlijk nog een hok gaan halen om dat dier in te transporteren.... En ik heb een hok mee gebracht dat je binnen kan zitten en waar ze alle vier in kunnen. Dus ik met alle 4 mijn konijnen naar school M'n dochter was blij verwonderd dat ik al die konijnen mee had en ze mocht van de juf dan meteen haar spreekbeurt doen. Voor een eerste keer vond ik het redelijk goed. Voor mij kon het nog iets vlotter.... maar ze is zo lief en vriendelijk als ze dat daar allemaal staat te vertellen..... Haar présence is wel niet mis. Het enige waar ik denk dat ze misschien nog deugd van zou hebben is dictielessen volgen. Ten eerste : je ziet dat ze graag expressief bezig is. Ten tweede : het zou goed zijn voor haar hakkelen.... Ik zeg haar af en toe eens als ze het er in vijf keer nog niet uit krijgt : 'Eerst denken en dan spreken'. En dat probeert ze dan wel. Vandaag zei ze me dat ze graag voor juf zou leren en in het eerste leerjaar les wou geven. Niet in het tweede voor 'de tafels'. Hihi.... Ja, dat is wat ze nu volop mee bezig zijn en streven naar een 'tafeldiploma'. Vorige week hebben m'n kids ook een krachtige uitspraak gedaan. Ik denk dat het van de kleinste kwam, maar ik was zo getoucheerd van de uitspraak dat ik niet meer wist van wie het kwam. Zegt de jongste : 'Als de papa en de mama ruzie maken, dan scheiden ze.' Ik : 'Maar papa en mama maken ook eens ruzie, maar daarom scheiden wij niet.' Kids : 'Maar jullie gaan toch niet scheiden !' Ik : 'Dat is iets wat je nooit zeker bent.' Kids : 'Maar nee ! Jullie gaan niet scheiden !!!!! Voor de winkel !' LAP. Alé, nu weten we ook 'waarom' ;-)
Het was een mega-zot-druk-weekend. We hebben van zaterdag op zondag maar 2 uur geslapen. Zondagvoormiddag hadden we dan nog zoveel werk. Zondagnamiddag was ik een zombie en alles wat m'n dochters vroegen was te lastig. Ik ben pas sedert vandaag, dinsdag, volledig hersteld en we staan al weer in onze startblokken voor de voorbereiding van het volgende feest dat we moeten gaan verzorgen. Donderdag en zondag mogen we dan nog eens zelf onze voetjes onder tafel schuiven. Dan zet ik m'n verstand even op nul en zal ik genieten van het moment, surtout donderdag, want de vrijdag is dan weer bloedserieus voorbereiden. Ik zeg zondag tegen m'n oudste : 'Waarom doen papa en mama dat eigenlijk hé ?' (zo met een beetje de vraag voor mezelf : waarom ? Om onszelf zo af te peigeren ?) En ze antwoordde : 'Om centjes te verdienen hé mama'. 'k Vond 't wel grappig. Er was op dat feest ook een juf van m'n oudste aanwezig die naar mijn oordeel wel vrij recht voor de raap is en gezegd heeft hoe zij de carriere van m'n dochter in haar lagere school-tijd inschat. Jaaah.... dan denk ik : kon ik maar eens wat meer aandacht schenken aan haar, dat extra zetje geven bij haar leerstof, bij het verwerken..... Nu, ik vind, het is de kunst te vinden welke talenten je hebt en die je dan moet ontwikkelen. De ene heeft deze meer met z'n brein, de andere met z'n handen. En beiden zullen zich het meeste amuseren in hun werk en zich het best voelen in hun vel als ze de juiste keuze eruit weten te filteren. Ons medewerkstertje waar ik vroeger al eens een paar teksten aan wijdde zit nog steeds in zware miserie. Ze smelt letterlijk weg. Vroeger woog ze 90, nu nog amper 65. Ze kwijnt weg, allemaal van de miserie en de zorgen. Nu, de man waar ze bij is heeft ook geen manieren. De ene helft van de dag zeggen : ik zie je graag en de andere helft van de dag haar een 'schop' in haar achterwerk geven en ruzie maken..... Jaah... ik hoop dat het nu toch snel opgelost raakt en dat ze geen onverantwoorde dingen doet, want het is het allemaal niet waard. Alé, op naar een volgende mega-zotte-vierdaagse. Zijn wij toch ZOT ;-)
Gisterenavond vroeg m'n dochter van 7.5 : 'Mama, ik heb een vraag maar ik weet niet of je er kan op antwoorden ? Waarom leven wij ? Ik vind dat zo raar, dat wij leven, waarom ? Hoe komt dat ?' Het eerste wat ik dacht was : 'Och gottekes toch, ik hoop dat jij niet zo zwaar worstelt met dat angstig gevoel over leven en dood zoals je mama.' Ik heb haar proberen te antwoorden. Dat dat uit de natuur ontstaan was, alles, en dat ik ook niet juist weet hoe dat er allemaal komt. En ze vroeg ook als je dat wist wanneer je stierf. Ik zei : 'Neen, meestal niet. En je weet ook niet wanneer dat gebeurt. Daarom is het zo leuk om te leven en daarom moet je er van genieten.' Ik vond het toch zware 'avondkost'. En verder is het heeeeeeel druk. Ik heb al weer last van dat bedrukkende gevoel, af en toe wat steekjes in de borststreek. Dat wijst erop dat als ik kan ik best niet te laat naar mijn bed gaat, want het wordt weer een intensief zwaar weekend van vele uurtjes. En dan wou ik nog vermelden dat ik voor mezelf tot de vaststelling gekomen ben dat ik gewoonweg 2 mannen heb in mijn leven die mij het meeste interesseren, waar ik het meeste gevoel voor heb, die het meeste indruk op mij maken. Ik ben tot die vaststelling gekomen nadat ik wat zat te rommelen op een ontmoetingssite uit nieuwsgierigheid. Dan kom je al snel tot de vaststelling dat wie je in huis hebt eigenlijk heel veel kwaliteiten heeft. Neen, eigenlijk zou ik hem niet snel willen missen, ook al pruttelen en ruttelen we soms wel veel op elkaar. Maar we kennen elkaar, we weten hoe de ander bestaat, zenuwachtig is etc..... En de andere persoon is iemand waar ik hier vroeger al veel over geschreven heb. Het is iemand die gewoon in m'n hart blijft zitten, voor wie ik een grote sympathie, voorliefde heb. En waarvan ik heel blij ben dat wij gewoon goed opschieten, toch wel een vriendschap hebben voor elkaar. Maar dat zal ook niet meer zijn en eigenlijk hoeft dat misschien ook niet. Dat je-goed-voelen-en-gewoon-jezelf-kunnen-zijn tegen iemand buiten je vaste relatie is voor mij een hele grote waarde. Ik ben blij dat ik hier op deze gemeente komen wonen ben en dat ik hem heb mogen leren kennen. En voor mij is dat zo goed. Als wij regelmatig een goeie babbel hebben en eens lachen en grappen, dat kan zo'n deugd doen.
Gisterenavond vroeg m'n dochter van 7.5 : 'Mama, ik heb een vraag maar ik weet niet of je er kan op antwoorden ? Waarom leven wij ? Ik vind dat zo raar, dat wij leven, waarom ? Hoe komt dat ?' Het eerste wat ik dacht was : 'Och gottekes toch, ik hoop dat jij niet zo zwaar worstelt met dat angstig gevoel over leven en dood zoals je mama.' Ik heb haar proberen te antwoorden. Dat dat uit de natuur ontstaan was, alles, en dat ik ook niet juist weet hoe dat er allemaal komt. En ze vroeg ook als je dat wist wanneer je stierf. Ik zei : 'Neen, meestal niet. En je weet ook niet wanneer dat gebeurt. Daarom is het zo leuk om te leven en daarom moet je er van genieten.' Ik vond het toch zware 'avondkost'. En verder is het heeeeeeel druk. Ik heb al weer last van dat bedrukkende gevoel, af en toe wat steekjes in de borststreek. Dat wijst erop dat als ik kan ik best niet te laat naar mijn bed gaat, want het wordt weer een intensief zwaar weekend van vele uurtjes. En dan wou ik nog vermelden dat ik voor mezelf tot de vaststelling gekomen ben dat ik gewoonweg 2 mannen heb in mijn leven die mij het meeste interesseren, waar ik het meeste gevoel voor heb, die het meeste indruk op mij maken. Ik ben tot die vaststelling gekomen nadat ik wat zat te rommelen op een ontmoetingssite uit nieuwsgierigheid. Dan kom je al snel tot de vaststelling dat wie je in huis hebt eigenlijk heel veel kwaliteiten heeft. Neen, eigenlijk zou ik hem niet snel willen missen, ook al pruttelen en ruttelen we soms wel veel op elkaar. Maar we kennen elkaar, we weten hoe de ander bestaat, zenuwachtig is etc..... En de andere persoon is iemand waar ik hier vroeger al veel over geschreven heb. Het is iemand die gewoon in m'n hart blijft zitten, voor wie ik een grote sympathie, voorliefde heb. En waarvan ik heel blij ben dat wij gewoon goed opschieten, toch wel een vriendschap hebben voor elkaar. Maar dat zal ook niet meer zijn en eigenlijk hoeft dat misschien ook niet. Dat je-goed-voelen-en-gewoon-jezelf-kunnen-zijn tegen iemand buiten je vaste relatie is voor mij een hele grote waarde. Ik ben blij dat ik hier op deze gemeente komen wonen ben en dat ik hem heb mogen leren kennen. En voor mij is dat zo goed. Als wij regelmatig een goeie babbel hebben en eens lachen en grappen, dat kan zo'n deugd doen.
't Is heel druk waardoor ik ook weinig tijd heb om hier te kriebelen. Gisteren 2 feestjes die we moesten gaan verzorgen. 'n Werknemer die van een half uur ver komt had zich overslapen. Hij belde een kwartier vooraleer hij hier moest zijn op. Ik kon hem schieten tot aan de maan. Mijn man was natuurlijk ook weer op z'n hoogste toerental daardoor. Van de zenuwen hebben ze hem verzeker horen roepen tot aan 't begin van ons baantje. Man, man.... Hij heeft daar ook weer niet veel deugd van gehad hoor. En wat die kerel die te laat dan al geblunderd heeft. Niet te doen. Voor een ervaren werknemer..... Die had duidelijk te lang de bloemetjes buitengezet, zijn ogen zaten nog helemaal rood gesprongen. Ik heb het hem kort en krachtig gezegd dat ik er niet ging blijven over zagen, maar dat dat op niks trok en dat we daardoor nu helemaal chaotisch gestart waren. Gelukkig hebben we het snel terug in de rechte lijn gekregen en had de andere werknemer die mee was zich al meteen verontschuldigd bij aankomst. Want bedoeling was dat zij daar een half uur vroeger waren en ze waren 5 minuten na de mensen daar..... Trekt er niet op hé. Ik heb m'n winkel moeten sluiten om sneller mee te kunnen en er kwam natuurlijk heel de tijd volk binnen. Dan maar de gordijnen dicht gedaan en de sleutel op het slot en heel laconiek : 'Maar jullie mogen nog weer buiten hoor ! Maar dit is een noodgeval !' Jaaah.... 't was een intensief dagje. Ik ben op dat feest met een knalrode kop toegekomen... Van wat zou dat zijn ?
'k ben moe 'k ben zot en 'k heb nog een glaasje wijn gedronken. Die een klein beetje aan 't dolen is in m'n hoofd. Maar da's niet erg. 'k Ben toch thuis. Gisteren was een 'down' dagje,'n serieus. Vandaag heb ik mij herpakt. Nieuwe moed. Ja Bassie van Adriaan blijft nog steeds mijn lijfspreuk. Probeer ik zelfs aan mijn dochters mee te geven. 'Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen.' Waarmee ik bedoel dat je je niet altijd meteen druk hoeft te maken, maar voor de beste oplossing moet zoeken. Gisteren nog telefoon met m'n pa gehad. Hoh, daar is ook zo'n stom misverstand met zijn zus ontstaan die dan nog met mij te maken heeft. Iemand die het leuk vindt om roddels rond te vertellen had mijn tante wijs gemaakt dat ik een groot feest gegeven had voor de hele familie voor 'n veertigste verjaardag en dat zij de enige waren die niet gevraagd waren. En ze was natuurlijk gepiekt. Ik was er eigenlijk meer niet wel van dat daardoor mijn vader in het gedrang moest komen. En er is helemaal niks van aan! No party ! Ik heb er een jaar geleden misschien wel zitten van babbelen, maar ik heb dat dan teruggeschroefd tot 'heel beperkt'. Mij vanavond nog gaan wegen. Al vier weken hetzelfde resultaat. Eigenlijk is dat niet echt goed vind ik voor mezelf : het moet zakken. Maar naast het aantal dagen van karakter heb ik er evenveel van geen karakter op een week. Zodanig dat dat resultaat weer niet uitmuntend is. Had ik maar een ander leven ???? Ik ben het vaak wel moe van altijd moe te zijn,van altijd te weinig tijd te hebben voor dingen die ik ook graag zou doen, van tijd te hebben voor gewone dingen. Maar wat zou ik doen ? De 'meester' heeft al tot drie maal toe aangehaald dat ik wel een geschikte persoon zou zijn in het onderwijs na hun bezoek aan onze winkel. Vind ik wel een fantastisch compliment. Ik ben er eigenlijk wel enorm mee gevleid. Maar zie je me daar nu nog aan beginnen ? Neen, ik ben te oud. Ik zou misschien ook wel graag in een decoratie-en bloemenzaak gaan werken. Toen ik zondag in de bloemenwinkel liep om iets voor de mama's te halen ik ging weer ver over m'n toeren. Ik weet dan vaak niet waar eerst te kijken... ik kom gewoon gek in zo'n zaak. Ik vind het allemaal zo prachtig, zo fantastisch..... Maar .... ja ... ik zou daar toch ook nog veel moeten leren. Zouden we soms niet beter eens alles over boord gooien en gewoon onze zin doen ? Maar dat gaat niet altijd hé. Dat is gewoon de realiteit. De meeste dromen zijn bedrog.... maar zijn wel leuk om ze te dromen .... ;-)
Ik heb hier vanmorgen al tranen met tuiten gehuild. Om m'n oudste dochter. Het meisje gaat zo graag naar school, zet zich in de klas best in. Maar het dreigt te kapseizen naar slecht. Haar tafels, haar tientallen, ze slaat het bij momenten allemaal door elkaar. Hun testjes worden onder tijd afgenomen. En ik denk dat het dan compleet één malemolen in haar hoofdje zal zijn. Een hoogvlieger moet ze voor mij niet zijn. Als ze alles snapt en ze kan steeds zonder veel problemen het jaartje door, dan ben ik al tevreden. Maar het lijkt er niet op. Het lijkt er gewoon niet op. Ze snapt het gewoon niet. Ze moesten 60 oefeningen maken op 8 minuten, 30 maaloefeningen, 30 deeloefeningen. Ze heeft er van die 60 18 kunnen maken en van die 18 heeft ze er slechts 11 juist. Ik krijg dan meteen weer zo'n schuldgevoel dat ik eigenlijk maar een mama ben die tijd heeft voor haar dochter als ze naar haar bed moet. Heel weinig kan ik haar eens deftig opvolgen in haar huiswerk. Ik bekijk het altijd, ik controleer het meestal wel. Maar mij er echt eens bij zetten en eens samen kijken, neen, dat lukt meestal niet, want dan is onze winkel nog open en moet ik om de haverklap naar de winkel en dat is ook niet ideaal voor de concentratie. Dus, heb ik nu maar gevraagd aan de logopediste of dat ze toch maar weer 2 x op de week niet kan. Als de mama het niet kan dan moet ze het aan een ander over laten hé. En van hen is dat ook wel verantwoord en juist zoals ze het bijsturen en verder proberen te verbeteren. En zo lig ik weer in m'n grote strik vernesteld : geen tijd voor de opvolging van mijn kinderen, die best wel goede plantrekkers zijn. Geen tijd om m'n eigen kot eens deftig aan de kant te doen. Ik zou het liefst van alles mijn eigen huisje in orde houden. Ik tracht tijdens de week er af en toe eens snel met mijn borstel door te gaan. En dan ligt er een briefje van de poetsvrouw, die waarschijnlijk wat verveeld zat dat ze niet rond geraakt was, dat ze iedere week toch een uur moet opruimen eer ze kan beginnen te kuisen. Slechter alsof het hier een koeistal is...... Ik ben er eigenlijk al heel de week een beetje van gepiekt. En ik tracht dan 's avonds nog steeds wat effen te doen, m'n kids te stimuleren dat ze ook hun spullen moeten opruimen .... Maar 's morgens zijn we in route van rond 5u30 tot 's avonds rond 20u30 soms later.... En dan was vorige week ook al zo druk waar ik nog 2 à 3 x weg moest 's avonds voor het werk.... En dan wil ik nog wat tijd aan mijn kinderen spenderen. Maar eens een tekstje lezen met de oudste komt er meestal ook niet meer van, of een oefening maken op haar rekenen. Want dan is het eigenlijk al te laat en kan dat kind niet meer zuiver denken omdat ze te moe is. Waar is m'n boerderijtje en het groen, de rust en de tijd ..... de tijd voor zovele dingen waar ik nu de tijd niet heb .... ik snak er naar.... Help.....
'k Heb soms het gevoel da'k weer in een strik zal draaien. Emotionele knoop. Heb liedje gehoord van 'Fly away' van Lenny Kravitz. Dat zou ik wel eens willen kunnen af en toe. Ik heb het bij momenten weer lastig met mezelf over vanalles en nog wat. Het is mijn karakter zeker ? Maar ik laat het niet altijd blijken naar de buitenkant. Maar het is soms zo moeilijk als het je allemaal overvalt. En in m'n bovenkamer circuleert er dan zoveel. Nu, m'n bed in zal al weer wonderen doen tegen morgenochtend. Doei.
'k Heb veel werk verzet vandaag, maar nog niet alles. Om verder te gaan over die 'investeringsplannen' van mijn man. Ik wil dat gerust wel eens nagaan hoeveel dat allemaal zou kosten. Ik wil eerst eens al de meest moderne zaken gaan bezichtigen. Als ik verander wil ik het goed doen en wil ik ook een stuk voor eigen gemak kiezen. De laatste 10 jaar heb ik er al twintig gewerkt Ik ben eigenlijk ook weer moe, maar 'k moest al lang in m'n bed zitten. Vanavond, na werk op verplaatsing (op onze vrije dag!) nog een bespreking gaan doen. Morgenavond terug en daarna nog even op de weegschaal gaan wippen. Ik hoop dat m'n slecht karakter van deze week niet te veel zal doorwegen. Maar 't was deze week wel van vermoeidheid. Slecht karakter. Niet te doen. M'n 'begeleider' lachtte dat hij een slot op m'n kast zal komen zetten zoals de ridders vroeger deden van hun vrouwen toen ze ten strijde trokken. En toen zei m'n man gisterenavond plots : en als we niet investeren kunnen we er ook mee stoppen. Ja, dat is wel degelijk het feit. Ik wil wel verder doen, maar het zal niet zijn om me nog 10 jaar uit te sloven. Zomaar stoppen zou ik ook niet kunnen, maar soms moet je ergens de keuzes maken over wat je verder wilt in je leven, voor de tijd die we hebben. En ik ben het een beetje moe van altijd moe te zijn. Maar eerste oplossing daarvoor is : kruip nu in je bed Mandy !!!!
Het sneetje is 'maar' een goeie 2 cm op m'n wijsvinger..... vrij diep. De dokter kwam nog binnen deze week en ik toonde het hem eens en hij zei dat ik dat eigenlijk had moeten laten naaien..... Nu, ik zal er goed voor zorgen..... dat het ook mooi geneest. Ben van die speciale hechtingsstrips gaan halen en dat helpt wel goed. Echt een aanrader.En verder heeft ons meisje die hier bij ons werkt en al heel het jaar op een wankel spoor zit, eindelijk een huisje gevonden en ik heb het idee dat ze weer wat meer courage heeft. Ze kan weer wat toekomstplannen maken...... 
