Zouden wij soms toch niet een beetje een ander leven willen hebben waar wij meer kunnen genieten ? Toch eens één keer op de week in alle rust ontwaken.... Liggen gluren naar de zon .... Genieten van de stilte in ons huis..... Na ons werk ons eens meer kunnen permiteren van als we eens iets van sport willen doen, of een creatieve workshop volgen, dat we dat dan tenminste kunnnen. Wij kunnen vele dingen niet.... door ons werk. Omdat dit al zo vele uren van onze week beslaat en wij dan in onze vrije uren moe zijn.... Zouden wij ons eigen werk niet wat lichter kunnen maken, zonder daarom echt veel minder te verdienen ? Gewoon door de manier waarop wij werken. Iets minder in hoeveelheid aanbod, iets vroeger 's avonds de boel kunnen aan de kant krijgen zonder daarom onze openingsuren veel te wijzigen. Ik vind het het ovrdenken waard, maar ik denk dat mijn bedgenoot daar niet voor te vinden is. Want het is ook wel onder zijn impuls dat er zo veel gewerkt wordt....dat de lat misschien zo zwaar gelegd wordt. Ik wil ook wel veel werken, maar ik wil toch ook nog een beetje tijd voor mezelf. In plaats van altijd maar te hollen van a naar b en naar c en naar a en naar d en naar c...... Ik heb gisteren een kadobon gekregen om een creatieve workshop te volgen. Ik zat al weg te smelten bij wat ze allemaal doen, maar ik zal al serieus moeten selecteren want er is haast geen enkel moment dat ik kan gaan.... maar ik zal toch eens kijken dat het moment waarop het toch nog een beetje lukt dat ik het speciaal eens vrij maak. Het weekend is ook al vrij bezet geweest, maar wel leuk. Met m'n 'historische' verjaardag. Mijn eerste plan was van een grote fuif te geven, maar daar ben ik van afgestapt en heb gekozen om zelf er meer van te genieten. En ik ben blij dat ik het gedaan heb. Half dagje wellness, 's avonds uit eten met m'n meest close familie, en de avond daarna met m'n 'oude' vriendinnen en partner, die ik al sinds m'n lagere schooltijd mee bevriend ben. Vele verjaardagswensen gekregen. Maar ergens dan ook een klein ontgoocheld gevoel dat ik bepaalde mensen niet die hele kleine moeite gedaan hebben om mij een gelukkige verjaardag te wensen. Mensen, voor wie ik dacht dat ik meer betekende.... Zo zie je dat je soms anders ingeschat wordt van iemand, dan dat je zelf aan die persoon 'gehecht' bent. Nu, ik zal het me maar niet aantrekken. Als het zo is, is het gewoon zo. Beetje spijtig, maarja. Eigenlijk heb ik genoeg mensen rond me die wel echt aan mij gehecht zijn.
Ik ken niet het GROOTSTE geluk, maar mijn geluk is groot genoeg om gelukkig te zijn. Want als het geluk al te groot is, dan schuilt er achter het hoekje vaak wel iets anders. Daarom liever de middenmoot waarbij je gelukkig bent met de kleine dingen van elke dag. Vanmorgen was m'n ventje weeral aan't pruttelen tegen me. Ik zei : 'Je moet toch weer eens kunnen van je lat geven hé vandaag, of het gaat je niet. Eens wat zitten hakken op me over één of ander die eigenlijk maar een peuleschil is. Ik ga het als een compliment beginnen te beschouwen als je dagelijks tegen me pruttelt Dan hoef ik er mij niet aan te ergeren en laat ik het over mij rollen
Eigenlijk zou je haar moeten buitensmijten met haar arrogante manieren, maar ze weet dat ze goed is in haar specialiteit, en daarom smijt je ze niet buiten. De manier waarop ze tegen haar medewerkster gereageerd heeft, lijkt op niks. Het zal nog een boeiend jaartje worden op gebied van personeel heb ik de indruk. Amaai, amaai, 't gaan nog 2 kemphaantjes worden. Ik denk dat we toch iets te braaf zijn en te bang voor de verandering. En van aan de andere kant haar buitengooien heeft ook geen gezicht. Al die jaren is ze zo trouw geweest, maar de laatste maanden is ze bij momenten echt niet meer te doen. Ben op 'gewichtscontrole' geweest. Het was gelukkig iets beter. Ik had me al zitten afvragen of het eigenlijk nog wel nut had dat ik nog verder doe daarmee. Maarja, ik ga zo graag voor m'n babbelke hé. Vind ik leuk. 'k Weet niet of hij dat altijd zo leuk vind. Oh, ik had eigenlijk wel weer medelijden met hem. Hij zag er toch echt wel niet goed uit. Ziekjes. En ik heb zo de indruk dat hij er wel een beetje door zit. Hij voelt zich oud heb ik de indruk. Mag niet hé. W. toch. Mocht ik kunnen ik zou je er willen doorslepen, door al je verborgen verdriet. Breek eens uit. Wees niet altijd zo plechtig. Hou je niet altijd zo stipt aan alles Eens buiten de schreef gaan kan ook eens deugd doen. Maarja, ik ben maar een simpele kennis voor hem. Want hij kent zoveel mensen, die hem wel closer zullen zijn dan ikke, die me ooit eens aangesteld heb tov hem Jaaah.... het was breken of toegeven voor mij. Ik was toen wel wat gebroken, maarja het was het best zoals het was en ik haal dit nu de laatste periode wel meer aan heb ik de indruk, maar het is omdat al die belangrijke gebeurtenissen voor mij zo ongeveer een jaar geleden gebeurd zijn. En om dan over m'n eigen ventje eens te praten. hihi, ik moest lachen vanavond. Vrijdag ben ik jarig en gisteren haalde hij aan dat hij graag met mij tesamen nog een kadootje was gaan halen. Maar ik heb hem gezegd dat een kadootje niet hoeft, wat we vrijdag samen doen (dagje relaxen in een wellness) al een kado op zichzelf is.Hij is deze middag naar de pedicure in 't schoonheidssalon geweest en vanavond keek ik toevallig in de bergingskast en zag daar een zakje staan. Ik dacht : 'Hé, wat is dat ? Van het schoonheidssalon ? ' En toen begon ik te beseffen dat het een verjaardagskadootje is van m'n husband dat hij eigenlijk niet zo goed verstopt heeft. Ik heb van niks gebaard en zal ook van niks gebaren. Wil hem niet ontgoochelen. Juist maar te hopen dat het niet terug een paar oorbellen is, waar ik niet zo zot van was, en die ik stiekem achte zijn rug ben gaan ruilen. Hij heeft wel eens gevraagd : 'Zijn dat dezelfde ?' En ikke : 'Ja hoor ! Ik wilde hem alleen niet afbreken in de moeite die hij voor mij gedaan had om speciaal die oorbellen te gaan halen. Daarom vond ik dit leugentje voor bestwil niet misplaatst.
'k Zit weer in m'n geheim boekje te krabblen Het is hier een huis vol slapenden ...bijzonder vroeg op de avond. De kids van nog wat buiten te spelen op deze heerlijke dag. De echtgenoot ligt vertikaal op z'n bed (ons bed!) na een namiddagje voetbal-kijken en bijhorend sociaal gedoe ;-D Dus, tijd voor mezelf. Maar in veel heb ik geen zin. Ik heb gewoon zin om lui te zijn, want we zijn het veel te weinig. Vandaag vertelde mij iemand over haar dochter die in Australië woont sedert kort en ze is er onlangs voor een hele periode op reis geweest. Het leven is daar heel anders. Beter blijkbaar. 's Morgens buiten eten, 's avonds buiten eten... en dan denk ik : welke zotten zijn wij eigenlijk dat wij ons hier altijd maar zitten te frustreren ? Gisteren zag ik een reportage op tv over mensen die een gelijkaardige zaak als wij hadden en die opgegeven hebben en nu heel rustig zijn gaan wonen en zij doet de dingen die ook graag doe, beetje meer de creatieve kant op. Het leek zo'n beetje als datgene waar ik van droom voor later ... precies dezelfde ideeën : onthaasten en iets doen waar je je creatief kan in uitleven, maar er toch nog een centje mee verdienen.... Jaaah..... dromen ... altijd leuk om ze te hebben. Maar wat ook leuk is is dat wij nu nog 1 weekje werken en dat wij dan ook één weekje 'onthaasten'..... Eindelijk eens op adem komen en eindelijk eens die boog, die al zo vaak zo sterk gespannen stond, eens herspannen....
Een mens zit zich soms zo op te vreten in zijn eigen zenuwen, zijn eigen frustraties. Maar eigenlijk weet je nooit wat er achter dat lachende, vriendelijke gezicht zit van iemand waarvan je denkt : 'Waarvan kan jij zenuwen krijgen? Jij hebt toch een mooi getimed leventje met nog af en toe wat adem voor jezelf.' Nu, elk heeft wel zijn zorgen en voor jezelf lijken die zorgen vaak anders dan voor een ander. Ik voelde me vanbinnen een beetje beschaamd omdat ik misschien al te vaak over m'n eigen zaken zit te 'janken' en dat betreffende persoon dan zo mooi zit te luisteren (en nog naar vele andere mensen luistert). Maar wie luistert er naar hem ? Dat vraag ik mij dan wel eens af. Want achter zijn vriendelijke blik (met die mooie ogen schuilt veel meer en vele dingen van vroeger ook heb ik de indruk. Die diep zitten. En ook zaken van nu, waar hij zich waarschijnlijk moet naar schikken omwille van een of andere reden, maar die tegen zijn aard zijn. Da's wat ik denk, want ik kan er natuurlijk ook glad naast zitten. Maar sowieso zal hij het allemaal wel wat trachten te verdoezelen, oppervlakkig houden. Ten eerste het is een man en die zijn niet zoals de vrouwen dat ze alles er uit kwekken. En ten tweede ook door zijn job. En vaak denk ik dan ook : 'Ga jij dan nooit eens door het lint ? In doen, denken of laten ?' Kan jij zo'n correct leven leiden ? Heb jij nooit eens een pint te veel op en ga jij nooit eens onderuit voor een vrouw voor één keer ? Of ben je zoooo principieel ? Ook al ben je principieel, kom je die uitschuiver dan nooit eens tegen ? Ik heb mij voorgenomen om al die 'zever' er niet meer uit te gooien bij hem, of toch in mindere mate, want och gottekes toch... het zijn eigenlijk vaak onbenullige dingen. Typisch vrouwen zeker.... Ja, ik voelde me eigenlijk 'inside' echt wel een beetje beschaamd over m'n ik-gedoe. Dat vond IK toch
'k Heb't gevoel da'k weer niet veel juiste stappen zal kunnen zetten vandaag. Doe'k het rechts : commentaar. Doe'k het averechts. Ook commentaar. De vermoeidheid zal er van beiden wel mee te maken hebben hoor. De factor 'verdraagzaamheid' ligt wat gevoeliger vandaag. We moesten gisterennamiddag gaan eten. Dus dat was dan direct na ons werk, gaan eten. Was wel leuk, lekker op 't gemak. Maar 's avonds was ik toch gekraakt. Medewerkster 1 komt vanmorgen toe : voelt zich griepachtig (dat was die die eerst ziek was). Wat zal het deze middag met medewerkster 2 zijn ? Ook nog niet veel over zeker. Wat zal het deze week weer worden? Zo drie weken na elkaar draaien met een werkkracht minder is toch niet te onderschatten. Sedert nieuwjaar is het al steeds iets geweest op de werkvloer. En als vandaag de eerste al weer zo toekomt dat ze maar half en half is. Precies of iedereen sleept zich naar dat éne weekje verlof. En gaan we daar eigenlijk wel genoeg mee hebben? Eigenlijk zouden we iets langer moeten nemen. Maar ik wil nog niet, voor mijn portemonee. Het lijkt nu allemaal de goede richting uit te gaan op dat vlak En eigenlijk zijn mijn man en ik ook niet van staal. Ja, het is een typische 'blue monday' vandaag hoor. Pfffffffffft. Ik verlang al tegen da'k mij vanavond in mijn zetel kan nestelen..... En ik ben er eens beginnen op te letten, maar ik laat mij eigenlijk soms erg opjagen of op stang jagen door mijn dierbare husband. Hij kan dat zo goed, de zenuwpees. Hij zegt dat ik veel te gerust ben in alles. Jaaaah..... vandaar dat ik zo van die pijnscheuten krijg.... van het mij niet aan te trekken. Voor hij weer staat te roepen of te bellen achter me, waar ik nu weer blijf, sluit ik maar snel af.
Vanmorgen toen ik me aan 't wassen was had ik het plots weer.... priemende steken net onder mijn linkerborst. Vorige week had ik het ook al eens gehad toen ik aan mijn bureau zat. Plotseling, vlijmscherp en het blijft wat nazinderen. Ik dacht : 'Jaag jezelf niet op. Blijf rustig.' Vijf uur later had ik het terug. Toch wel wat benauwelijk. Was het een teken van vermoeidheid en stress die ik toch niet heb of was het iets anders ? M'n pa en zijn pa zijn/waren alle twee hartpatiënten en dat hangt meteen ook wel in je achterhoofd. Het KAN altijd. Je weet nooit. Maar je mag ook niet te wantrouwig zijn. Maar omdat het zo bleef priemen besloot ik snel even een dokter te bezoeken. De boel kon voor mijn part ontploffen thuis. Ik wilde van m'n ongerustheid af. Het was dus wel wat ik vermoedde. 3 weken na elkaar met eentje minder in de firma meer dan 30 uur opvangen, het begint in de kuiten te hangen en blijkbaar stapelt het zich langs de binnenkant ook op. Zuivere stress (die ik dus niet heb , lelijk woord) en vermoeidheid. De laatste tijd slaap ik meestal maar zo'n 5 à 6 uur. Wat veel te weinig is... De dokter zei dat ik daar niet zo veel kan aan doen. Ik adem dan blijkbaar verkeerd waardoor m'n spieren te gespannen raken en vandaar krijg je die priemende steken. Maar ik ben blij dat ik geweest ben, want deze namiddag kreeg ik het plots weer. Ik moet eens meer een bad nemen zei hij, of een douche.... Kortom .... ONTSPANNEN.....
En dan : 'historie kaktrut' of anders genaamd 'historie koffiemadam'. Kutwijf. Grrrr. Ik haat ze tot in de diepste graad. Zij heeft een groot jaar geleden heel ons 'huishouden' overhoop gehaald met haar hysterische, jaloerse echtgenoot-reacties, terwijl IK die echtgenote ben. Mijn man ging zelfs nog voor haar partij kiezen. De datum vergeet ik nooit : vrijdag 13 november. Ze heeft me gekraakt die dag. En nu heb ik eigenlijk veel zin om haar eens te kraken. Sinds kort heeft ze dus een vriend. Ik weet dat mijn man nog regelmatig met hem sms't. Hij had zo eens ge-sms't : 'We blijven toch vriendjes?' of iets in die aard. En ze had toen geantwoord : 'Jij blijft altijd m'n maatje.' Blijkbaar is dat onder het oog van die nieuwe vriend gekomen. En plots heeft mijn man een sms gekregen dat hij niet meer met haar mag sms'en, contact hebben of een bezoekje brengen aan haar zaak. Dat ze hierover een grote discussie gehad heeft met haar vriend. Ik heb nu ook gezien dat ze hem zelfs gewist heeft bij haar FB-vrienden. Ik dacht dat dit toch allemaal onschuldig was Waarom moet hij nu zo plotseling uit haar leven verdwijnen ? Ze heeft zo lang het mijne geteisterd. Ik heb oogluikend het contact tussen hen toegestaan. Omdat ik wist hoe diep het zat en omdat ik vind dat je toch nog een beetje ruimdenkend moet zijn. Je kan als man en vrouw naast je relatie toch wel een vriend of vriendin hebben ? Wat een eng gedoe. Stomme koe ! Ik heb lang het gevoel gehad dat ik slechts op de tweede plaats kwam. Ik heb me lang veel te min gevoeld. Zeker 5 jaar aan een stuk. Altijd het gevoel gehad dat zijn gevoel voor een ander veel dieper zat dan voor mij. Kaktrut. Een gebroken roos ga ik haar zenden, zonder afzender. Het zal wel een idee blijven. Ik had er nog zitten mee lachen tegen mijn man toen hij mij vertelde dat ze een vaste vriend had. 'Het zal niet lang meer duren dat ze nog contact zal houden met je, want de nieuwe vriend zal wel jaloers zijn.' En zie, het is geschied ! Dit is de tweede vrouw in mijn carrière die ik toch wel een kreng vind. Ik heb vroeger nog eens zin gehad om eens nagels onder eentje haar banden te leggen. Die snoepte mijn man (toen nog mijn vriend) zo maar voor mijn neus af, of deed toch een poging daartoe. Mijn man zag daar natuurlijk weer het kwaad niet van in, maar ze deed het wel express. Ik heb echt met een pakje nagels in m'n auto rond gereden en gekeken waar de hare stond, maar ik heb ze er nooit onder gelegd. Eigenlijk wel grappig als je het achteraf bekijkt. Maar van de 'bitch' vind ik dat nu toch eigenlijk wel, ik ga niet zeggen superfantastisch. Maar het is precies zoals ik het me voorgesteld had. Ik moet het maar kunnen verdragen en zit ze zelf in een relatie, dan denkt vriendlief al meteen dat er een kaper op de kust zit en moet alle contact verbroken worden. Zijn dat vrienden ?????
Snel nog een krabbel, want eigenlijk heb ik nog massa's werk. Het is al de derde week op rij dat hier iemand ziek is. Dat is telkens 32 uren opvangen met 3 personen ipv 4. Gisterenavond was het 22 uur toen we gedaan hadden met werken. Ik zat er toch wel door hoor. En gisteren was het Valentijn. 'k Vond het wel leuk dat ik ontbijtmanden mocht thuis brengen. Is altijd leuk zo'n ontbijtmand omdat het telkens voor een leuke gelegenheid is. En een verrassing. Zelf ben ik wel niet aan al dat opgemaakt gedoe. Het is dat beetje Valentijn van elke dag die een heel jaar Valentijn maakt. Maar de oudste van m'n dochters liep ook al maar voortdurend van 'Valentijn' langs hier en 'Valentijn' langs daar. Ze tekende hartjes op briefjes en deed dan mijn man of mij er iets opschrijven voor de ander. Eigenlijk best wel grappig en lief. Oh, waarom niet. We zitten ook zo sterk in de sleur van ons werk en het is leuk als je kind dan even die snaar aanraakt, waar je eens moet stil staan bij het idee rond Valentijn. Ik heb dan voor de kids ook maar een klein verrassing'kje gedaan. Toen ze 's avonds van school kwamen een kaartje geplaatst en er op geschreven dat wij onze lieve dochters zo graag zien en er een tabletje chocolade met een beertje erop bijgelegd (die ze natuurlijk gretig aangevallen hebben, de snoepers... zoals hun mama En jaah... eigenlijk moest ik dan toch ook wel een kleinigheidje doen tov mijn man hé. Ik heb gewoon een klein flesje champagne met een rode strik en een reepje met 5 hartpralientjes op onze matras gelegd, onder het donsdeken. Hij maakt 's avonds altijd de bedden op. Dus ik gebaarde van niks en was de vaatwas aan't sorteren toen hij stralend de keuken binnen kwam. Hij vond het wel een leuke verrassing, dat zag je aan zijn gezicht. En we hebben dat flesje niet warm laten worden ) Het zijn misschien maar kleine dingen, maar dat zijn vaak de leukste. Al die grote tralala hoeft er voor mij niet bij. Maar een kleine attentie kan je wel een leuk gevoel geven. Alé, nu gaan we nog maar wat 'arbeiten'. Dat ik feilloos door al m'n geplande werken raak, want ik vrees dat morgen onze werkneemster nog niet terug zal zijn. Ze heeft eigenlijk een briefje voor heel de week, maar zou het woensdag terug proberen. Maar ik geloof er nog niet echt in. Dus zal ik mij mogen voorzien om ook haar werk terug gedeeltelijk op te vangen. Ik hoop alleen dat ons bobientje (van mijn man en ik) het plots ook niet begeeft. Want ik heb last van tintelende handen en armen en als ik 's avonds in mijn bed lig heb ik soms het gevoel van te weinig adem of alsof ik geblokkeerd ben. Dat wijst ook wel op vermoeidheid. Wat een leven hé ! Nu, nog een veertiental dagjes en we gaan er ook even onderuit ! We waren eerst van plan om 5 dagen te nemen (-1 in feite voor de voorbereiding), maar we gaan er nu toch nog 2 dagjes bij nemen. Ik wil eigenlijk nog niet langer, omdat ik ook niet al te veel wil sluiten. Ik wil eerst zien dat onze business goed ronddraait, nu we weer wat meer safe zitten. En niet meteen 14 dagen gaan sluiten. Ten eerste vind ik dat een beetje onrespectvol tov mijn ouders. En we moeten ons ook een beetje sterk proberen te maken op 'service van open te zijn' omdat de andere winkel in onze branche liever en liever wat langer sluit. Maar een aantal dagen hebben we toch eens nodig om te recupereren.
Die zon schijnt veel te mooi hé.... Ik zit hier maar wat te rammelen in m'n administratie, raak geen steek vooruit. Het is zo weer van willen, maar niet vooruit geraken. Ben dan maar m'n kasten beginnen sorteren. Dat werd al eens hoog dringend tijd. Dan raakt een mens verzeild in oude herinneringen en stel je steeds weer vast dat je eigenlijk te weinig tijd hebt om de gewone dingen te doen. En dat je de dingen die je eigenlijk allemaal feilloos zou moeten opvolgen ook niet allemaal ten uitvoer kunt brengen. Een haastig leven. De laatste tijd heb ik zo wel eens als ik in m'n bed lig het gevoel van : 'help, er blokkeert hier iets van binnen' Het lijkt zo'n beetje alsof ik geen adem, geen reserve-energie meer heb. Ik denk dan altijd maar : 'Hopelijk krijg ik er niks van. Hopelijk valt m'n tikker niet stil. Ik ben nog veel te jong.' Ik heb de laatste tijd ook weer vrij regelmatig last van m'n 'verouderingsgevoel'. Bang om ouder te worden, bang om te sterven. Ik ben er zo'n 7 jaar vanaf geweest en dacht dat ik er vanaf was doordat ik een drukker leven had, maar het is teruggekomen. En het is soms vrij beangstigend. Ik probeer dan diep in en uit te ademen en mij op iets anders te concentreren. Want je zou er gek van worden. Maar nu probeer, ik zeg wel, probeer, ik stilletjes aan mezelf in te prenten dat ik mag blij zijn dat ik al die jaren gehad heb. Wat ik al heb, kunnen ze me niet meer afpakken. En zoals mijn man eens zei : 'Ik zou niet willen blijven leven.' Da's eigenlijk waar ook hé. Stel je eens voor dat mijn grootvader nu nog'ns zou terugkomen. Die vent zou zich een ware verschrikking opdoen. Hij is begin de jaren '90 overleden, maar wat is er ondertussen al allemaal weer niet veranderd.... Niet panikeren, Mandy, en nemen, nemen en nog eens nemen zoals het komt. Enjoy life of pluk de dag. En nu ga ik nog een beetje verder gaan rammelen, dat ik toch alles gedaan heb wat ik toch zeker moest doen tegen dat de kids van school komen.
De ene er voor het ogenblik terug wat bovenop, de andere begint nu te kantelen. Haar bloeddruk stond zooooo laag. Het schaap was toch gekomen en forceerde zich om te werken, maar dat ging toch echt wel niet hé. Ze heeft reuzeninspanningen gedaan en het 5 uur volgehouden. Ik heb haar om 18 uur naar huis gestuurd en gevraagd dat ze nog een sms'je zou sturen. Mijn man daarentegen kon ik schieten op dat moment. Hij was boos op mij dat ik haar dan al naar huis stuurde. Dat ik haar beter nog wat langer op het werk gelaten had. Ik zei dat hij straf blij mocht zijn dat hij zo'n werknemers had die als ze ziek zijn (griep of lage bloeddruk) toch nog hun baas trachten te dienen, maar dat een normale werknemer in zo'n toestand eigenlijk thuis blijft. Ik had gezegd tegen haar dat als ze zich woensdag voelt zoals gisteren ze beter thuis blijft. Ik zal wel maken dat ik tijdig uit m'n bed ben en zal wel wat trachten in te springen in haar plaats in de mate van het mogelijke. Verder hou ik alvast rekening met een mopperende baas , maar dat ben ik al gewoon op woensdag. Dan staat hij meestal nogal stressy. Het is ook wel een drukke dag, maarja.... wat stress mag wel, maar moet dat dan altijd op zo'n 'grrrrr'-manier uitgewerkt worden. Je zou soms al bang zijn van naar hem te kijken .... Nu, na de middag is dat meestal wel over. En zondag is hij vrij goed thuisgekomen. Ik kan zeker niet klagen. Heeft zelfs nog de kids in bed gestopt. Ik vind dat zijn 'vadergevoel' de laatste tijd toch wel wat vermeerderd is... Komt dat omdat zijn 'koffiemadam' waar hij nogal diep van onder de indruk was, ondertussen een relatie heeft ? En ook wel door gebeurtenissen rondom ons van mensen die we goed kennen en die uit elkaar gaan. Dat dat ook niet altijd van de poes is. Is vaak maar een hoop miserie. Dus kan je maar beter proberen te geloven in wie je samen mee bent. En er het beste van maken. In goede en kwade dagen, dat is zo ongeveer het enigste dat ik nog geloof van de kerk. Alle borstels vegen mooi in het begin, maar na een tijdje blijft hier en daar wel eens een pluisje liggen. Als dat geen mesthoop wordt is't goed Relativeren.... ik denk als je dat kunt dat dat wel een groot pluspunt is. Van al die muggen olifanten maken is nu ook zo interessant niet hé. Nu, ik kan mijn muggen klein houden door hier mijn 'olifanten'kwaad of stress uit te spuwen. Hahaha.... Het zijn maar allemaal kleine gebeurtenissen. Maar een dagboek is toch al altijd een goede therapie voor mij geweest. Als puber heb ik daar ook veel aan gehad. Ik ben er terug mee begonnen (in m'n midlife-crisis zeker?!) omdat hij mij door moeilijke momenten helpt. En die hebben we de laatste jaren wel veel gehad, vooral dan op financieel en relatievlak. Die financiële problemen zijn momenteel gelukkig wat opgelost en hopelijk evolueren ze verder in positieve lijn. En dat relatievlak ontstresst daardoor ook wel een beetje. Ik ben gisteren nog bij de boekhouder geweest en als je zo eens de laatste 2 jaar bekeek, dan klopte het wel met mijn 'gevoel'. En de reden hoe dat kwam klopt ook wel. Nu het was niet mijn gevoel alleen, ik zag het ook wel aan mijn administratie. (de getallen). Maar dat zijn soms dingen die je niet aanvoelt in je werkwijze, je werken, maar wel in je portemonee. Ik ben vaak 's morgens opgestaan met de spanning van hoe ik het financieel weer allemaal aan boord zou leggen. Wie stond de eerste op m'n lijtje om te betalen. Van wie zou ik het eerste een aangetekend schrijven of een boete krijgen ? Waren het lonen, dan had ik soms nog 5 Euro in m'n kassa over en 0 op m'n bankrekeningen. En buitenstaanders dan maar zeggen : 'Jullie hebben toch wel een florisserende zaak'. En dan denken ze : 'Jullie scheppen ze nog een beetje, de centen !' Maar dan dachten ze niet aan onze rekeningen en leningen. Ik heb ooit eens iemand geantwoord die zei : 'Ja, en dan gaan jullie straks wel in een prachtig huis wonen met een zwembad erbij en dan genieten in je zwembad met een glaasje erbij.' Ik zei : 'Ja, inderdaad. En je moet niet denken dat ik water zal drinken in mijn zwembad. 't Zal champagne zijn !' Gisteren had ik hier dan nog een heel andere anekdote in de winkel. Een heer, type Firmin van Kris van den Durpel komt binnen. Hij bestelt iets. En dan vraag ik : 'En meneer, had u nog iets gewild?' En die man : 'Ja, ik zou nog graag een vrouw willen. Ik zoek ze al zo lang, maar ik vind ze niet.' Hahahahaha, .... ik moest toch lachen in m'n binnenste en ik heb erop geantwoord : 'Op ieder potje past een dekseltje, alleen het ene kluttert meer dan 't andere.' Hahahahaha..... Maar dien typ meende dat dus wel hé ))))
't Was me weer een typisch Mandy-dagje, Mandy-weekje.... Hilarisch bij momenten. Maandag vuurwerk gemaakt, dinsdag een gat in m'n broek gebrand, een stuk van m'n nagel met vlees afgesneden, woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag viel nog mee en vandaag zondag hebben we weer nog zo'n paar gekke dingen gedaan. Naar de cinema gaan met de dochters, maar er niet raken. Er was een wegomleiding en ik wou toch eerst nog proberen door te rijden, zag toen dat dit me toch niet zou lukken, retour gemaakt, verkeerde weg ingeslaan en ik zat op de dool. De toer van 't land gemaakt met een dieseltank bijna leeg. Rood lichtje begon te branden. Geen bankkaart mee. Shit. Wel geld. Maar waar zijn tegenwoordig nog benzinepompen met geld op zondag ? Of een pomp die open is met bediening ? Gelukkig toch eentje gevonden met geld. Dan nog eens de weg naar de cinema gezocht. We zijn daar dus een uur later toegekomen. Ik heb daar gelukkig mijn kaartjes kunnen wisselen, want ik had ze nu net voor 1 keer al gereserveerd. Voor de kids heb ik een waardig alternatief aangeboden : home-cinema. Met popcorn uit de echte cinema en cola in met een deksel en een rietje. En ze waren tevreden. Best dat 't zo'n brave meisjes zijn (bij momenten Ventje is naar 't voetbal gaan kijken op café. Ik heb hem al verwittigd dat hij niet moet thuis komen zoals de vorige keer. Ferm beschonken met de (on)nodige herrie erbij. Hij mag er van mij eens eentje te veel drinken, dat geeft niet. Maar hij moet zich dan rustig houden als hij thuis komt.... en niet mij attaqueren. Ik heb gezegd dat ik dat wel een paar keer kan verdragen, maar mocht dit iedere keer zo zijn, of iedere week dat ik hem aan de deur zou zetten. En verder met onze woelige medewerkster weet ik nog niet welke week het zal worden. Ik weet in ieder geval dat ik heel erg moe was na zo'n hectische week. Eigenlijk hebben we hier allemaal dringend vakantie nodig, maar we gaan nog een klein maandje wachten tot aan mijn verjaardag. Want met deze nieuwe voordeur wil ik eens lekker lui zijn op m'n verjaardag. We werken al zo veel. Eens een verwenarrangement die dag met m'n eega, en dan ook nog wel een etentje of zo met de kids. En een lady's night met m'n 'oude' vriendinnen van in m'n kinderjaren. Hapje gaan eten of een glaasje gaan drinken en dan nog eens de bloemetjes buiten zetten. Ik heb me voorgenomen om vanaf m'n nieuwe voordeur MEER de dingen te doen die ik graag wil doen. In de mate van het mogelijke natuurlijk. Maar meer proberen te genieten en deugd te hebben van datgene wat ik doe. En nu ga ik gaan luisteren naar mijn dochter die hele reken zit te mopperen omdat ik hier blijf tokkelen aan m'n pc en niet direct spring voor haar ;-)
Ik heb er nood aan hier nog iets te krabbelen. Het is al een paar dagen. Heb verdorie vanavond al de hele tijd last van m'n arm. Ik vermoed dat het is van een fles wijn met nogal heel veel kracht open te trekken. Ik heb eigenlijk heel weinig tijd gehad om nog veel aan m'n pc te zitten. Er waren andere zaken die voorrang hadden. Vorige week is de receptie goed meegevallen. Veel positieve reacties. Best dat het deze week niet was, want met onze medewerkster is 't voor de moment flauw gesteld. Ze gaat helemaal onderuit.... Ik heb de indruk dat ze nu al haar eigen ruiten aan het ingooien is en dat ze zich dat achteraf ferm zal beklagen. Ze is maandag beginnen hyperventileren. Toen heeft ze een uur bij ons in de zetel gelegen en dan is haar vriend om haar gekomen. Blijkbaar zou het allemaal van haar maag voortkomen. Ze krijgt nu pillen voor haar maag, maar ze vind dat ze eigenlijk niet helpen. Ze is pillen voorgeschreven van de dokter om wat te kalmeren (tegen e zenuwen dus). Ze heeft die betaald, maar ze gaat ze niet halen, want ze heeft dat toch niet nodig. Als je zegt tegen haar dat je natuurlijk wel 't liefste hebt dat ze terugkomt, maar dat ze wat aan zichzelf moet denken en wat tijd voor zichzelf moet nemen, dat het beter is dat ze een tijdje thuis is dan eens wel te komen en dan weer niet te komen.... dat wordt ze gloeiend kwaad. Ze is echt totaal onhandelbaar. Ze is achter haar geld gekomen. Heeft het geteld en getekend en is weer voortgegaan zonder veel boe of ba. Ze ging eigenlijk vanmorgen terug komen werken, maar om 10 na 6 belde ze af. Ze zou normaal tegen 6 uur komen. Dus kan je je voorstellen als je de boel met 2 moet rooien ipv met 3 dat dat nogal hectisch is, en zeker als je geen reservetijd meer hebt. Ik ben eigenlijk heel die boel zo moe als wat. Als je iets zegt tegen haar dan is het te veel. Als je niets zegt dan is het te weinig..... Het is heel moeilijk en lastig. En eigenlijk kan er niemand anders dan zijzelf er proberen voor te zorgen dat ze zich weer beter voelt. Want onze woorden hebben weinig vat, ze wuift ze gewoon in de wind. Je moet je eens in je vriend zijn plaats stellen. Hij loopt een vroegere goeie kennis op het lijf (zij dus). Ze beginnen wat te babbelen en zij heeft privé-problemen, huilt uit op zijn schouder en zijn al snel een koppeltje. Zij gaat na een maand bij hem wonen en dan begint het spelleke. Een nieuw samengesteld gezin met kinderen van elke leeftijdscategorie.... Meer ontploffingen dan vuurwerk. Zij raakt steeds dieper in de put..... En ze wil van niemand hulp. Amaai, die vriend, hij mag het hebben hoor voor de moment. Hij zei ook tegen mijn man dat het niet gemakkelijk is met haar. Dan trek je eens een nieuwe vrouw binnen, dan heb je meer miserie dan wat anders.... Amaai.
Spanningshoofdpijn.... de kriebels in m'n maag. We zitten met een groot evenement vandaag van 240 personen. Dus nog heel wat voorbereiding, en dit met een medewerker die zwaar depressief is. Ik kan 't goed geloven. Wat wij hier al met haar meegemaakt hebben de laatste weken. Ik heb er mijn slaap al voor gelaten. Maar nu trek ik het mij niet meer aan. Ik moei mij niet meer met haar privé. Buiten luisteren, reageer ik niet meer te veel, want ze slaat het toch allemaal in de wind. En vanmorgen is ze met het nieuws binnengekomen dat ze dus zwaar depressief is. Ik kan 't goed geloven. Pfft... dat is alleszins heeeeeeel drukkend om constant met zo iemand te moeten werken. Een beetje gerust laten, proberen zo gewoon mogelijk te doen en proberen dat ze maar juist haar werk moet doen. Want ze heeft hier iedereen de laatste 3 weken wel serieus in de ban gehouden. Hopelijk verloopt vandaag zonder al te veel gezaag. Ik zal blij zijn als de receptie zonder vele zorgen gepasseerd is. Want de inrichters willen natuurlijk ook fantastisch scoren en komen je dan zo nog eens voorzichtig opjagen, dat het moet prestige zijn, dat het moet in orde zijn, dat we toch allemaal wel een beetje in gelijke tenue zijn... Pfft. We doen ons best ! Meer kan ik daar niet over zeggen.
'k Zat vanavond een artikeltje te lezen over happy singles. Iemand had daar een onderzoek naar gedaan en blijkt dat het merendeel singles eigenlijk een façade opzet. Ook omdat ze niet willen zitten janken, dat dat zo niet overkomt en dat je dan ook moeilijker aan de bak raakt voor eventueel een lief als je altijd maar zit te janken. En dat vele singles na een lange relatie ook nog moeite hebben om de juiste draai te vinden, dat je normaal de helft van de duur van je voorbije relatie er nog mee bezig bent, dat het nog blijft sluimeren. Wjaa, kan wel kloppen denk ik. Ik heb dat zo met mijn 'grote verliefdheid' gehad hé Twee jaar holderdebolder geweest van iemand, rooie kop krijgen, bevende handen, niet te doen. Verslechtert met te verouderen zeker ? Hoe is dat ook weer van die oude schuur ? (die in brand staat dus ))) Jaah.... ik mag toch ook wel zeggen dat het zo een klein jaartje geduurd heeft eer het er echt uit was. Nu en dan kreeg ik nog eens een opflakkering Maar eigenlijk is mijn proces versneld geweest op het moment van de 'ontknoping', dat ik met de waarheid naar voorkwam, een waarheid waar de persoon in kwestie eigenlijk niks van wist. Moet nogal een beetje een 'attaque' zijn als er daar een getrouwde madam u komt vertellen dat ze eigenlijk toppezot van u is ... Nu, gelukkig is dat alles goed geëvolueerd in een toch wel zeker vertrouwen in elkaar. Achteraf bekeken ben 'k daar wel content van, want de eerste keren da'k die persoon dan terug op het lijf liep wist ik ook niet zo goed weet met mezelf. Maarja... ik had ook zo'n beetje een façaderelatie.... De druk, de spanning..... 't deed er al geen goed aan. Winkel starten, kindjes kopen, vele investeringen.... De boog stond soms nogal serieus gespannen. En dan schoot ie eens af in een harde ruzie, een verwijten, kwaaie blik en geen woorden of juist heel veel woorden. Ondertussen vind ik dat er wat van die façade weggevallen is en dat de fundamenten toch wel weer wat verstevigd zijn. Ik ben ook eens meer al de goeie dingen beginnen te bekijken en de minder goeie wat meer proberen te relativeren. Nobody's perfect. De kracht van een relatie volgens mij is voor een groot stuk ook het kunnen accepteren van de andere z'n minder goeie kanten, er kunnen mee omgaan. En ik las ook nog in datzelfde boekje dat de één van de krachten van een koppeltje hun relatie af en toe een dosis gezonde humor was. Mjaa... die is er ook wel terug meer bij van ons. Mijn humor is soms wel een beetje gek of onnozel, maar ik heb altijd onthouden dat je steeds een beetje het kind in je moet bewaren.... En voor de rest hebben we op 'n bepaald vlak ook wel positievere vooruitzichten wat het allemaal wel draaglijker maakt. Het blijft goed oppassen, maar als het al draaglijker is, is dat ook een deel van ons plezier van elke dag. Iedere morgen met kopzorgen opstaan en gaan slapen is ook heel drukkend. Nu, niet te veel boffen over 'm'n geluk', want achter te veel geluk zit dan vaak weer wat ongeluk verscholen, maar ik wil toch proberen zoveel mogelijk te genieten van alle kleine dingen.
Woensdag mij gaan wegen. Gestart met een nieuw blaadje. Reactie viel gelukkig nog mee. Hij was blij zijn verloren dochter terug te zien. Haha ! Ik ben nu echt met goeie moed weer gestart dat ik het niet steeds meer zo op mijn heupen krijg van mijn heupen Het is nu niet dat dat bij mij zooooooooo'n extreme vormen aanneemt, maar het is toch beter wat in de lijn te blijven. Het is veel aangenamer om je te kleden en zo, en je ziet er ook wel vlotter uit vind ik. Morgen gaan we gaan eten met 't werk en dan nog een stapje zetten. Mijn man had zich al wat nieuws aan geschaft Jaah.... hij en kleren. Hij is hier de vrouw in huis wat betreft kleren kopen. Ik sta altijd te veel te twijfelen of ik vind het niet goed genoeg of er hangt al iets in mijn kast dat er sterk op lijkt of ik vind het te veel geld voor wat het is. Ik ben deze middag eens meegegaan naar een kleerwinkel met iemand die bij ons werkt. Snel. Zij heeft iets gevonden. Ikke niet Mijn man zei : 'Heb jij nu weer niks mee?' Ik ben dan hier op eigen bodem nog eens gaan snuffelen in de rekken. En ja, ik heb wel iets gevonden wat me aanstond. 't Is natuurlijk weer iets met veel zwart bij. Typisch ik. Ik kan er niet aan doen, ik vind dat vaak stijlvol of nog iets verslankend. En met m'n rooie kop haar voor't moment contrasteert dat wel niet mis vind ik. Ik was eigenlijk wel content met m'n tenuutje dat ik nu steeds aan doe als we eens uit moeten, maar wilde ipv een broek wel eens een jurkje of een rok. Dus ik heb nu een jurkje. Alé, morgen dus eerst gaan chinezen en dan nog eens de bloemetjes buiten gaan zetten. De baas trakteert En wat betreft onze werkneemster met haar 'grote problemen'. Het is gelukkig al allemaal wat getemperd en dat 'project' waar ze eens voor zou informeren zal toch nog GELUKKIG niet zo interessant zijn. Ik zeg tegen haar : 'Je zou je zekerheid van werk laten schieten en nog in een grote hoop miserie belanden.' Ik ben blij dat ze het niet doet. Maar achter dit komt er wat anders..... We zien wel.
Hoh, ze zit zo in de miserie, dat meiske dat bij ons werkt.... Een relatie van zo'n 9 jaar was stuk gelopen. Hij had altijd 'tijd'. Zij wou trouwen, wou een kindje. Hij was best wel heel goed voor haar, maar ging graag een pintje gaan drinken achter z'n werk, maar vertelde dat niet altijd. Zei dat hij had langer moeten werken. Dit alles begon haar zo te irriteren en ze belandde in de buurman z'n armen voor een korte heftige relatie. Gelukkig is die niet blijven duren. Toen is ze bij de papa van haar kind geland. Al snel was ze in verwachting, nu ze hadden er de leeftijd voor om niet te lang meer te wachten en als ze zich allebei zeker voelden van hun stuk.... Maar integendeel .... een kindje met wat gezondheidsproblemen, 2 karakters die toch totaal verschillend bleken te zijn, hij een enorme controlezucht, zij meer van rif-roef-raf.... het werd steeds moeilijker... tot ze een vroegere vriend van haar eerste vriend op het lijf liep waarmee het ook al altijd goed klikte..... Verliefdheid .... en ze is er gaan bij wonen..... Maar blijkbaar loopt daar ook niet alles van een leien dakje.... Ik heb eigenlijk echt wel met haar te doen. Eigenlijk is ze een harde werker, maar veel te goed tov de mannen met wie ze een relatie deelde als ze er van weg gaat. Ze laat zich altijd maar pluimen. En als je dat zo allemaal ziet en hoort, dan besef je toch ook wel dat je soms eens moet volharden, doorbijten, er durven in geloven .... ook na een periode van volledig wantrouwen of ongeloof.... Het is niet altijd rozegeur en maneschijn en niemand is perfect.... Maar van waar kan zij het vertrouwen hebben ? Ze is opgevoed met een alleenstaande mama met 3 kinderen die een horecazaak openhield. Ze heeft nooit de basiswaarden geleerd. Ze kent de warmte van een nest niet. Ze grijpt naar idealen over een 'perfect gezin, een perfecte relatie'.... Ze is nu zo wanhopig dat ze aan 't overwegen is van ook een zaak over te nemen zodat ze op eigen benen kan staan. Haar kindje waar ze zo aan gehecht is zou ze automatisch minder tijd voor hebben. Ze heeft ook zo'n ideaal beeld over zelfstandig zijn. Maar zelfstandig zijn is niet altijd een droom .... Maar als alleenstaande moeder een zaak runnen..... dat zal ook wel niet van een leien dakje lopen. We gaan haar een beetje moeten helpen. Ondersteunen, haar in de goede richting helpen. Want, zij zegt het zelf, wij zijn toch nog een basis waar ze kan op terugvallen. Een houvast. Haar werk. Ze mag dat dan toch ook niet laten schieten. En ik zeg ook vaak eens tegen mijn man : 'Ze heeft niet echt nog familie waar ze kan op rekenen, maar wij zijn ook een beetje familie voor haar.' Jaaah.... hopelijk komt het snel allemaal op z'n pootjes en raakt ze snel door haar verwarde periode....
Vandaag weer opgestaan met een mega-zere kop.... Gelukkig is het nu al iets verminderd. Is altijd nog maar druk die van mij afvalt zeker, stress-gif die er uitkomt zeker ? Gisteren ben ik vrij vroeg gaan slapen. Husband was nog naar een vergadering. Ik moet mijzelf nu wat verplichten tijdig naar m'n bed te gaan dat ik stap bij stap mezelf weer kan opkrikken. Want ik wil nu eens blijven doorwerken tegen dat mijn financiën mij meer zinnen. Er zal in de eerste weken ook nog 't één en 't ander met mijn ouders moeten besproken worden en met de boekhouder... hoe we 't nu allemaal gaan doen voor dit jaar. We moeten een goede keuze nemen, zodat we voelen dat we steeds meer vooruit gaan. En ik geloof in dit jaar. Ik geloof dat wij stappen vooruit gaan kunnen zetten. En ik heb ook vastgesteld betreffende m'n dochter en haar rapportje, dat de vakken die zij thuis met mij wat moest voorbereiden alletwee wel vrij goed waren. En dan had ik zo het idee : mocht ik daar nu toch eens iets wat meer tijd kunnen insteken, eens iets extra herhalen of zo .... Het zou haar alleen maar ten goede komen. Het kind moet got toch zo veel leren .... leren zorgeloos en vast fietsen (want ik wil nu echt wel dat ze dat vlotjes onder de knie heeft), leren zwemmen (naar aanleiding van het zwemmen dat ze dan met school zullen doen vanaf maart, cursus start ook nu, maar vorig jaar klaagde ze dat ze bij de sterkere wou zitten, dus zal zo'n zwemcursus haar wel deugd doen), 2 extra juffen voor haar lezen etc... op school, een extra wiskundetaak die de andere kinderen niet meehadden, alleen zij ...., een logopediste, en als ontspanning dansen en de jeugdbeweging... Heeft mijn meid een druk programma zeg... En zondag zei ze tegen me : 'We gaan dan op een zondag nog eens leren fietsen.' Maar ik zei : 'Jaah... 't is dan weer je jeugdbeweging waar je naar toe trekt.' En ze besefte zo dat als zij elke zondag weg is naar haar jeugdbeweging ze dan eigenlijk niks meer met ons kon doen op zondagmiddag, want dat is zo een beetje de enige dag. Ik zeg tegen haar : 'Je moet dat daarom niet laten om te gaan hé. Maar je kan wel eens afwisselen. Eens naar de jeugdbeweging, en eens iets met thuis doen. We zien wel.' En ze was akkoord Want ik zou nu ook niet graag hebben dat ze dat terug laat schieten, ze amuseert zich en ze heeft er ook wel deugd van : ons braaf meisje.... Heb mij vorige week een kriek gelachen met de kleinste. Ze moesten mee met de auto. Zegt de oudste : 'Kom, hup,hup, met de geit.' En de kleinste van 4.5 : 'Ik ben geen geit.' 's Avonds dronken we nog een 'aperitiefje' en de oudste slurpte haar drankje uit en zei dan zo : 'Mama, mijn benzine is op!' Zoals d' echte De kleine dingen die het leven leuk maken hé ;-)
Mijn eerste woordjes in dit nieuwe jaar Het is een mega-drukke tijd geweest. Collega gesloten in deze drukke periode, dus we hebben serieus plankgas mogen geven. Niet normaal eigenlijk. Allemaal wel goed voor de portemonee, maar op zo'n tempo zou je't toch niet kunnen blijven uithouden. Zot.zot.zot. Kerst- en eindejaarsperiode vrij goed doorgekomen. Alleen achteraf : totaal kapot. Moe, fysiek en psychisch. Beetje bij beetje gaan we ons weer oplappen. Vrijdag hadden we dan nog een vrije dag genomen, maar dat was er meer één om samen iets te doen met de dochters en 's avonds hadden we dan ook nog onze verplichtingen aan een kerstboomverbranding met als gevolg dat ik de dag na mijn vrije dag stratemoe was en barstende koppijn had. Onze dochters hebben het in deze periode best wel goed gedaan. Goed hun plan getrokken. Ik probeer dat dan altijd te compenseren met iets waarmee je toont dat we ze niet vergeten zijn, al is dat simpelweg eens samen naar een tea-roompje. Vinden de madammen bereleuk. Vandaag was ik ook zooooo moe. Eerst een klein halfuurtje gerust na ons middageten van 14 uur En rond 16 uur zijn we dan nog wat gaan oefenen met de fiets, want de oudste is nog wat onzeker en het was ondertussen al zo lang geleden. En zo'n mooi weer. Ik wou daar absoluut van genieten en ik heb er deugd van gehad. De kids hadden dan vanavond nog in bad gezeten en de oudste haar wangen bloosden als krieken, van buiten te fietsen en dan in bad. Van zo'n dingen kan ik ook deugd hebben. En dit jaar : ben ik terug al veel meer overtuigd van mijn eigen man. Door ook dingen rondom mij te zien gebeuren in andere relaties. De 'clue' van een goede relatie is volgens mij niet enkel verliefd zijn, want dat tempert. Maar de liefde die er is van bezorgdheid, van ook elkaars minder goede kanten te kunnen accepteren, van samen steeds wat water bij de wijn te doen. Ja, ik had vorige week ook plotseling een stressmomentje van mijn stresshebbende husband. Hij bleef maar doorjanken over iets en ik kreeg het zo op m'n heupen dat ik een pak naar hem zwierelde in mijn franse colère. En zwiep, hij trok nog net op tijd zijn hoofd in. Achteraf moest ik eigenlijk wel lachen met mijn eigen stoot. En surtout met mijn man zijn snelle reactie. Zo zie je dat is zo'n beetje van 'katje-mie-katje-were' (zie een vorig bericht, alhoewel dat katje-mie met een onverantwoorde hardheid was, maar we moeten relativeren...) En ik wou ook nog even vermelden dat er ook iemand is geweest vorig jaar die mij mijn ogen doen openen heeft en mij uit de irrealiteit doen stappen heeft van verlangen naar .... iets wat je eigenlijk toch niet weet. Het grijpen naar die roze wolkjes die je toch niet kan omklemmen... Ik zocht iets elders wat ik thuis niet meer leek te krijgen en waar ik mij ook helemaal voor afsloot. Maar soms moet je dan in die kwade momenten je koe bij haar horens grijpen en er toch durven aan werken dat het geloof in elkaar weer sterker wordt. Ik mag deze nuchtere, realistische persoon dankbaar zijn. Het is misschien wel een beetje jammer voor hemzelf dat hij soms wat al te realistisch is. Ik in feite ook. Want soms moet een mens zich toch eens meer durven laten gaan... maar ja, als het je karakter niet is...
Jaah... dikkertje-dap ... ik ben weer goed op weg.... Mijn weegschaal is een ware ramp, of tenminste deze die er op staat We hadden het er met nieuwjaar nog over met mijn ouders. Mijn ma vermagert van 'stress', mijn pa verzwaart van 'stress'. Ik ben dus type 'pa'. Mocht al de chocolade die ik opgegeten heb in mijn lijf blijven zitten dan ben ik zeker al een 'vol' chocoladefiguurtje. Maar niet dat alleen : ik heb gewoon geen maat bij momenten. De vermoeidheid speelt mijn vreetzucht ook altijd wel parten. Ik moet mij woensdag gaan wegen. Ik zie er tegenop, want ik had met grote overtuiging gezegd dat ik naar mijn 40ste toe, begin maart ging maken dat ik weer piccobello binnen de lijntjes zat en integendeel ik zit er nog meer buiten. Grmbl.... En dan zit ik al weer met een volgend dilemna. Wat doe ik met mijn 40ste verjaardag? Ik heb nog nooit iets speciaals gedaan en mijn eerste idee was eigenlijk dat ik een wilde fuif wou geven met een heleboel mensen, waaronder mijn oude vrienden van de jeugdbeweging vroeger. Maar toen ben ik beginnen denken van hoeveel ik er eigenlijk al gevraagd was en hoeveel heel dat boeltje mij zou kosten. Dan ben ik tot het besef gekomen dat ik het beter kleinschaliger hou. Want 't loopt al niet over in onze portemonee. Na de feestdagen is ze wel wat aangedikt, maar ik heb ondertussen al m'n te betalen rsz op de lonen binnen en dat is ook weer zo'n ferme patat. En nu weet ik helemaal niet meer WAT ik wil doen met mijn 'nieuwe voordeur'. Ik verander om de haverklap en ik krijg ook niet echt een tip van mijn husband. Ik wil iets doen, maar ik weet niet wat. En nu kwamen ze hier gisteren nog binnen met een affiche van de jeugdbeweging waar mijn dochter in is, voor een spaghettifestijn... op mijn verjaardag. Dus kan ik spaghetti gaan vreten op mijn verjaardag Doe ik ook iets en zal het normaal ook wel een leuke avond worden..... En zo is het altijd wel iets waar ik denkwerk mee heb. Maar ik heb dan soms zo de indruk van mijn man : als het zijn beurt zal zijn dat hij eens aan een 'speciale' leeftijd zit, dan zal het niet op kunnen en van mij : oh ja, ik moet het maar zelf beslissen wat ik wil. Met nieuwjaar was ook al zo'n anekdote. Het ging hem over kadootjes Ik moest die voor mij maar zelf kopen. Hij had daar geen tijd voor en dan kon ik zelf kiezen wat ik wou. Dus ikde traditionele kadootjes bijgehaald om op nieuwjaardag met de schoonfamilie open te doen. Is zo'n beetje traditie, maar we overdrijven wel niet hoor. Dus, ik de kadootjes voor de dochters gegeven, voor het ventje gegeven. Ik krijg een dikke plakkende zoen van mijn ventje dat hij tevreden is met zijn kadootje...... we aperitieven verder, we eten verder en daarna moesten we dan naar mijn ouders.... We willen vertrekken.... maar daar lagen nog 2 pakjes ... de mijne. Ik had ze express niet willen open doen omdat ik vond dat hij toch tenminste er mocht naar vragen waar de mijne waren om mij deze 'symbolisch' te kunnen overhandigen. Ik zei : 'k Ga maar mijn eigen kadootjes zelf uithalen en opendoen hé....' terwijl hij er bij stond. En zijn reactie was zo van : 'Ahja, heb jij ook een kadootje... ik wist dat niet.' En ikke : 'Ewel ja... je zei toch dat ik het zelf moest bijhalen. Maar ik vond dat je toch de moeite mocht doen het mij te 'geven'. Het is misschien allemaal banaal. Maar dat zijn zo van die kleine details die mij toch wel eens kunnen steken. Ik vraag al niet veel, ik ben geen luxekonijn... maar 't was gewoon het 'gebaar' die voor mij telde. En verder .... Ik heb de laatste dagen : vrijdag, gisteren, vandaag ook wel goed beseft dat wij weinig 'tijd' hebben. Tijd voor gewone kleine dingen. Wij hollen soms zo door alles heen.... waardoor 'tijd' vergeten wordt. We voelen ons soms al ongemakkelijk als we tijd over hebben. En nu ga ik slapen of ik raak niet 'op tijd' uit mijn bed ;-)
Dus... met een kolère vertrokken en met een kolère thuisgekomen. 't Was 23u45. De openingsreceptie was al aan de gang van 19u30. Ik had een berichtje gestuurd (niet gebeld !!!!) met het berichtje : 'slaapwel ;-)' Subtiele hint om hem naar huis te krijgen. Geen reactie.... Een groot kwartier later heb ik dan nog eens een berichtje gestuurd met de vraag of hij van nu voort niet beter zijn slaap kon gebruiken, dat er nog zware dagen aankomen. Dat is dus helemaal in verkeerde aarde gevallen. Ik heb het aan de lijve ondervonden, toen hij thuiskwam met veel te weinig vast voedsel in zijn maag en te veel verschillende dranken. Ik wijd er niet over uit, maar ik vind van mezelf dat ik toch wel vrij vergevingsgezind ben ... ofwel zie ik hem te graag, dat ik het verdraag.... Akkoord : hij was dronken... maar dat is dan nog geen reden om zo te handelen.... Soms denk ik dat hij in zo'n bui eens iets ergs gaat doen, zonder dat hij het tenvolle beseft, met een blijvend litteken.... Ik hoop dat dit nooit gebeurd. Ik heb er vandaag niet veel over gezegd, maar hem toch eens gevraagd of hij nog wist hoe hij thuisgekomen is. En verder heb ik er geen spel meer rond gemaakt. Het is het niet waard. Nog iets wat ik hier nog eens wilde notereren, iets wat ik soms denk : 'Je beste vriendinnen, je echte vriendinnen, maak je in je kleuter- of lagere schooltijd.' Je hoort ze daarom niet wekelijks, maar het zijn zij op wie je het meeste kan vertrouwen en waartegen je zonder scrupules jezelf kan zijn. Als je ze nodig hebt dat ze er zijn en dat ze ook onomwonden gaan zeggen als er iets totaal loss is. We hebben weer een paar dagen met veel werk voor de boeg. Ik zal blij zijn als het allemaal goed gepasseerd is.
Dan hoef ik er mij niet aan te ergeren en laat ik het over mij rollen 
