We zijn naar een kaasavond geweest. We hebben bij een koppel aan tafel gezeten. Hij is van dezelfde gemeente als van waar ik ben, zij is zijn denk ik derde vrouw, 17 jaar jonger. En een beetje gek. Ze wil zo imponerend doen, maar haar zaken houden niet altijd steek.
En dan zeg ik tegen mijn man : 'En wat vond je van die dame ?'
'Hoh, DAT is een vrouw naar mijn hart.'
Neen, dat is GEEN vrouw naar zijn hart. Die heeft gewoon wat diep in zijn ogen gekeken en wat zitten lullen over haar liefde voor dieren en reiki en heel de bataklan. Maar dat is geen vrouw naar zijn hart. Een vrouw van wie haar haar niet hoeft goed te zitten, een vrouw van wie schmink haar niet interesseert, een vrouw die met haar dode-dieren-in-een-potje praat, met haar katten in haar bed slaapt, een buddha in haar tuin wilt. IK zou dat allemaal moeten doen of willen : HIJ VERKLAART MIJ GEWOON COMPLEET GEK.
Daarom zijn mannen zo onbegrijpelijk. Ze zeggen : 'dat is een vrouw naar mijn hart' , ene die in het hiernamaals gelooft OF ene die met haar 'tetten' bloot loopt vinden ze WAUW, maar de vrouw die ze in huis hebben zou het niet moeten wagen dit te doen. Die mag niet eens zo gek zijn. Nu ja, soit, we trekken het ons maar niet aan.
Ik ben blij dat mijn 'maatje' terug is, maar ik ben eigenlijk wel niet echt 'zijn' maatje. Maar de dingen die ik dan gelezen heb van hem op FB, wat hij schrijft, vind ik wel WAAR. Dat stemt volledig o'vreen met hoe ik er ook wel over denk. Of ben ik dan net zoals mijn man: dat ik het van een ander allemaal WAUW vind, maar als het van mijn eigen partner is dat het niet kan ? Oh ja, het blijft gewoon een leuke kennis en verder maak ik er niet al te veel poespas meer over. Als het 'idee' me in m'n gedachten wat kracht geeft, is dat voor mij al voldoende. Je moet toch iets hebben waar je je aan optrekt. De 'geest' hier is soms al zo negatief, zo bedrukkend. Positivisme zit hier soms in een klein zakje....
Neen, ik vind dat mijn eigen man soms eens meer zijn diepe 'ik' zou moeten laten naar boven komen, zichzelf in woorden eens meer los moet laten en niet altijd zo zwijgzaam en afgezonderd 'leven' en als hij dan praat dat het het woord WERK er altijd aan te pas komt, maar  dat hij ook eens wat meer de zonnige kant van de dingen ziet, wat meer optimist is. Hij babbelt het meeste als hij weg gaat. Hij 'vertelt' alles elders waar hij thuis nooit een woord voor gebruikt. Of ligt dat aan mij ?
Hij is thuis altijd zo meteen nerveus, opgefokt (waarvan ik nog een reactie van vanavond kan vertellen). Hij lijkt alleen maar 'gelukkig' als hij elders is. Ofwel wil hij thuis ZO streven naar dat geluk, maar dat hij het naar zijn idealen nooit bereikt.... Of kan hij moeilijk 'boffen' op eigen volk terwijl ze er bij staan, maar meent hij het eigenlijk wel beter ? Of begrijpen wij elkaars uitdrukkingen soms te rap verkeerd ? Samen werken en samen leven IS ook een grote opgave. Soms kan het wel eens verstikkend werken. De kunst is om elkaar wat ademruimte te kunnen geven. Het ene moment lukt dat beter dan het andere.