Het past misschien niet, sorry. Maar los van alle miserie, alle heisa na 'Parijs vrijdag' - terecht trouwens - ben ik blij om in kranten, op tv, op Facebook tussen al de 'miserie, schande, verdriet' door ook opbeurende verhalen te lezen, te horen. Een kleine bloemlezing.

Mensen van Poespas bijvoorbeeld zijn een kat op de Varent in Erembodegem, die in een 'werkgleuf' vastgeraakt was, komen halen, na een telefoontje van de daar bezig zijnde aannemer, die niet goed wist wat te doen. Poespas heeft geen geld te veel, Erembodegem valt blijkbaar normaal niet onder 'hun domein'. Maar een kat in nood... dat konden ze niet zo maar laten passeren. Chapeau. Als u een vereniging van uit de buurt wil steunen.....

Kamiel Sergant, de Aalsterse carnavalkeizer - 80 jaar jong, herstelt van een (spijtig) ongeval. Maar het gaat de goede kant op, vertelt hij vandaag in de krant. Zijn medebewoners van het rusthuis waar Kamiel nu verblijft, herstelt - hebben hem al aangezet tot een optredentje in de cafetaria. Iets wat de keizer niet kon weigeren natuurlijk.

Burcht, in de buurt van Antwerpen. Een dakloze, die er al een hele tijd in een bushokje 'woont', heeft buurtbewoners wakker geschud, hun goed hart bovengehaald. Na een actie (onder meer op Facebook) van één van de inwoners heeft hij nu een caravan - geschonken uit Nederland..... - om te verblijven, lokale handelaars zorgen voor eten, koffie.... Kortom, een hele buurt toont menslievendheid. Chapeau.

Chapeau ook voor het personeel van Jetairfly, op een vlucht van Israël naar ons land. Een baby'tje van drie maanden raakt in de problemen, lijkt te stikken, heeft geen hartslag meer. Geen dokter aan boord. Piloten zorgen voor noodlanding op Rhodos, cabinepersoneel doet medisch alles wat ze kunnen. Met succes. Baby wordt wel nog even in het ziekenhuis in 'het oog gehouden', moeder is de mensen van Jetair 'eeuwig' dankbaar. Knap werk toch?

Vier positieve verhalen van vandaag - of die ik nu vernam. Verhalen die een mens opbeuren, die voor wat optimisme zorgen in sombere tijden. Want we mogen ons echt niet laten doen, we mogen niet gaan doemdenken. Niet voor ons, niet voor onze (klein)kinderen. Laat terreur ons niet klein krijgen

Wat moeten we nu doen, na die verdomde vrijdag de 13de november in Parijs? Moeten we angstig in een hoekje kruipen, elke deur x-keer op slot? Of moeten we gewoon voort met onze dagdagelijkse bezigheden?

Eerlijk? Ik ken het antwoord ook niet. Ik begrijp dat mensen nerveus, achterdochtig zijn, ja schrik hebben. Want wat in Parijs gebeurd is, kan morgen ook in Brussel, Antwerpen,... zelfs in een provincienest als Hasselt of Aalst. Zo lang er 'zotten' - en nu beledig ik ook de doodgewone psychiatrische patiënt, sorry - zogenaamd in naam van hun god, van Allah en zijn profeet Mohammed, denken dat ze mensen - voor mij zijn die terroristen dat niet ! - moeten afschieten, de keel oversnijden, mee laten ontploffen, alleen omdat.... Ja, waarom eigenlijk? Omdat ze een muziekoptreden meepikken, een glaasje drinken met hun geliefde(n) op een terras, een hapje gaan eten? Ik denk niet dat Allah, via zijn profeet, dat ooit gezegd heeft, ooit bedoeld had. Helaas zijn er die dat anders interpreteren.

In de jaren '70 en '80 hadden we in (toen nog West-)Europa ook terreurbewegingen, die voor paniek probeerden te zorgen. De CCC in België, de Rode Brigades in Italië, de Rote Armee Fraktion in West-Duitsland, Action Direct in Frankrijk,... zogenaamd linkse groeperingen, de nationalisten van de IRA (Noord-Ierland tegen 'Engeland') of de ETA (de Basken tegen (vooral) Spanje) voor onafhankelijkheid, de Bende van Nijvel bij ons voor ? - ja dat zullen we wellicht nooit weten... Al die groeperingen, de ene met meer aanhang dan de andere, sommigen wisten zelf enige sympathie los te weken, hebben geprobeerd onze 'Westerse' samenleving te ontwrichten, een angstklimaat te scheppen. Deels met succes, zij het steeds heel tijdelijk. Want we zijn blijven gaan winkelen in geviseerde winkels, zijn blijven reizen per trein en vliegtuig, zijn blijven met het openbaar vervoer gaan werken, gaan zonnen aan de Spaanse Costa's. We lieten het dagelijkse leven doorgaan, al keken we misschien iets meer ongerust over de schouder. Maar we lieten ons niet doen.

Ook al wordt onze samenleving nu bedreigd door zotte fanatici, we mogen ons niet laten afschrikken, vind ik. Angst is een slechte raadgever. Voorzichtig zijn, alert, dat moeten we wel zijn, blijven. Als je de foto's ziet van de terroristen van vrijdag... Dat lijken mensen die je dagdagelijks op de metro, de trein, op straat kunt tegenkomen. Geen lange baarden, geen rare klederdracht, nee gewoon gewoon. Totaal niet opvallend qua uiterlijk. En wat er in hun hoofd speelt.... dat weten we helaas niet, dat kunnen we niet zien. Maar dat mag ons niet beletten om gewoon door te gaan met ons leven, we moeten blijven doen wat we normaal doen. Misschien wel met een beetje extra voorzichtigheid, dat wel. Maar zonder paniekerig te doen: niet elke moslim is een terrorist, niet elke Vlaming een racist.

Een tijdje geleden schreef ik op mijn blog een 'Ode aan Marcel', die de straten van de Plesj en omliggende in Erembodegem proper probeert te houden. Vandaag vertelde hij me iets dat mij (en hem) kwaad maakt.

Marcel was fier op alle positieve reacties op mijn blog, die ik gedeeld had met de 'Erembodegem-groep'. Blij, tevreden dat zijn werk gewaardeerd werd. Maar nu moest er iets van zijn lever, moest hij zijn hart luchten. Zelf was ik eventjes uitwaaien in Nederland, dus ik heb het niet gezien. Maar ik geloof Marcel, hij neemt zijn werk serieus, doet zijn uiterste best en de meesten onder ons waarderen dat. Helaas niet iedereen blijkbaar. Afgelopen weekend heeft er iemand - alleen of in groep - het lumineus idee gehad om in de 'bladkorf' op de Plesj, tussen school en kerk, te kruipen en in de stapel bladeren te 'spelen'. Resultaat? Dat kunt u wel raden. Los van de wind - dat is de natuur - een grote hoeveelheid bladeren extra, die eigenlijk al bijeengeveegd waren. "Ik had tranen in mijn ogen toen ik maandagmorgen die ravage zag", vertelde Marcel. Ik kan hem geloven. En toen ik maandagmiddag naar het wassalon trok, was er niets meer van te zien. Alles bijeengeveegd, opgeruimd. Weer eens: 'Knap werk Marcel'.

Reacties op eerder vernoemde blog waren lovend voor het werk van Marcel, terecht. Bewoners van straten die hij niet aandoet - kan/mag, hij heeft al kilometers genoeg denk ik - reageerden een beetje jaloers. Ook terecht. Maar ligt het niet aan ons? Moeten we zelf niet het respect opbrengen om onze straat, die van de buren, ons 'dorp', onze stad, proper te houden? Met wat medewerking van de overheid (lees voldoende vuilbakken, die tijdig geledigd worden), zelfdiscipline (huisafval hoort niet thuis in een 'gewone' vuilbak, blikjes, papiertjes of peuken wel) komen we al een heel eind verder. Denk ik toch, hoop ik. Met het risico een 'Hollandofiel' genoemd te worden: in Nederland - waar ik graag eens ga uitwaaien, herbronnen, gewoon op 'mijn effen komen' - lijkt mij dat 'vuil op straat' een veel kleiner probleem, vind ik wel op 'normale' afstand vuilnisbakken, die steeds 'leeg' zijn - of toch regelmatig geledigd worden - terug. Hier in Vlaanderen.....?

Enkele dagen niet geblogd. Heeft u mij gemist? Ik was er even tussenuit, letterlijk en figuurlijk uitwaaien.

Ergens in september, mooie aanbieding van de hotelketen met de toekan in het logo voor een weekendje weg, tussen Delft en Den Haag. Ik voelde dat ik andere lucht kon gebruiken, vriendin zei niet nee. Dus geboekt en vorige donderdag autootje 'volgeladen' en naar Holland. Mijn zinnen wat verzetten, eventjes de zoektocht naar werk opzijschuiven. Dacht ik, hoopte ik. Maar stilletjes toch duimen dat ik na de schriftelijke proef van vorige week ook uitgenodigd zou worden voor een gesprek, dat ik bij de laatste 5 zou zijn. Gisteren bij thuiskomt de ontnuchterende mail. Kort samengevat: noppes. Helaas.

Maar toch hebben die paar dagen me deugd gedaan. Raar toch dat je op vakantie wel ontbijt, thuis maak ik er - buiten een tas koffie - geen tijd voor. Maar als dat ontbijtbuffet naar je lacht, die eitjes (roerei, spiegelei, zelf pannenkoekjes) naar je liggen te roepen, met of zonder spek, die croissants of andere koffiekoeken die naar je lonken, dat verse fruitsap, die verschillende soorten hagelslag, confituur, pindakaas (niet voor mij!!!!), kaas, charcuterie, .... Noem maar op. Dan hou je geen rekening meer met calorietjes meer of minder, dan stop je je buikje vol. Ik toch.

Het was ook letterlijk uitwaaien. Vrijdag in Delft viel het nog mee, maar zaterdag in Zandvoort en Katwijk aan Zee... Stevige wind, nog heftigere windstoten. Zandkorrels in het aangezicht, niet echt aangenaam, vond vriendin. Ik genoot, het deed me deugd. Hoofd leeg, volledig leeg.

Of toch niet. Want er was Parijs, vrijdagavond. Net voor het slapen nog even tv kijken, plots extra nieuws van de NOS, ook op RTL, even later de VRT. Ik ben een zapper. Dan verstar je, dan vloek je, dan mis je de adrenaline die je vroeger op de redactie voelde bij dergelijke grote - sorry voor de woordkeuze - momenten. Tuurlijk bekijk je de beelden, hoor je het commentaar vol ongeloof. Dit kan toch niet. Waarom? Onvoorstelbaar. In maart liepen vriendin en ik nog in Parijs rond, genietend. Zoals nu wellicht duizenden anderen. Genietend van een tof weekendje, tof avondje. Helaas beslisten anderen - mensen wil ik ze eigenlijk niet noemen - daar anders over. Zogezegd in naam van een godsdienst. Onbegrijpelijk.

Zijn uw (klein)kinderen braaf geweest het voorbije jaar? Woont u in Aalst of omgeving? Waren de schoentjes gezet? Dan is de Sint met zijn zwarte pieten de voorbije nacht zeker op bezoek geweest.

Voor wie niet 'rond Aalst' woont: de Sint komt hier jaarlijks op 11 november op bezoek, hij kan tenslotte op 5 en 6 december niet overal zijn, hé. Eigenlijk slim gezien van de goedheilig man, 11 november is in ons Belgenland altijd een 'zondag', een feestdag. De kinderen zijn dus thuis, moeten niet naar school en kunnen meteen spelen met de nieuwe cadeautjes, snoepen van de speculaas en de chocolade, smullen van de mandarijntjes.

Het zullen deze ochtend in vele huisgezinnen weer mooie beelden geweest zijn, straks op Facebook en aanverwanten te bewonderen. Verbaasde kindergezichten, verwonderde, blije.... Vreugdekreetjes. Af en toe een beteuterd gezicht want de Sint heeft niet alles gebracht wat op het verlanglijstje stond.... Maar misschien bij oma of opa? Want daar legt hij jaarlijks ook iets af.... Mijn dochter moest soms tot 6 december wachten om dat te weten, want meter en bomma, die wonen toch niet in Limburg zeker....

Het zijn steeds opnieuw 'goddelijke' beelden die (meestal) blije gezichten bij het zien van het nieuwe speelgoed, of dat nu een doodgewone bal, playmobil, lego, een keukentje of ik weet niet wat is. Meteen moet er mee gespeeld worden, moeten zaken uitgetest. Papa en mama mogen, nee moeten, onmiddellijk helpen met alles in elkaar te steken opdat zoon- of dochterlief aan de slag kan. En papa en mama genieten mee, spelen mee. Want ze weten dat kleine kinderen snel groot worden en dat de Sint dan hun huisje durft overslaan.

Ik lijk wel een puber voor zijn eerste afspraakje. Of een pas afgestudeerde die voor de eerste keer gaat solliciteren. Nervositeit ten top. En dat voor een 52-jarige....

Morgen mag ik naar Brussel, er staat een schriftelijke proef voor een sollicitatie op het programma. Wat? Dat zie ik dan wel zeker? Twee weken geleden mocht ik ook al testen afleggen, voor een andere vacature. Dat zou me toch moeten kalmeren, geruststellen? Niet echt dus. Wie me op deze blog al een beetje gevolgd heeft, wie me kent, weet dat ik eind vorig jaar bedankt werd door mijn toenmalige werkgever, na 28 jaar dienst. Jammer maar helaas, het leven gaat verder. We maken er het beste van, kunnen niet anders. Ik reageer volop op jobaanbiedingen allerhande, me toegespeeld door VDAB, Indeed of andere jobwebsites. Zonder veel succes, helaas. Tot nu, tot de jongste weken. Twee - voor mij toch - positieve reacties op korte tijd. Voor een eerste kennismaking, een eerste proef weliswaar. Zonder waarborg natuurlijk, zonder onmiddellijk kans op een baan. Maar het geeft me moed. En zenuwen....

'Hartje' Brussel dus morgen, afspraak om half tien. Liefst me tijdig aanmelden aan de balie. Tuurlijk. Daar kan je zeker van zijn. Vriendin heeft me al metrokaartjes bezorgd, zelf deze morgen een retourticket voor de trein aan het station van Erembodegem gaan halen. Gelukkig, want die automaten zijn niet van de snelsten en als ik dat morgenvroeg nog zou moeten doen.... Treintje zou weggeweest zijn. En dat kan ik missen als tandpijn, de zenuwen zullen zo al gespannen zijn. 'Alleen' sporen naar Brussel-Zuid, dan metro nemen naar Troon. En dan nog een vijf minuten stappen.

Het spookt al een week in mijn 'koppeke'. Ik ga toch op tijd wakker zijn, die trein niet missen, de juiste metro nemen.... Ga ik straks kunnen slapen? Of elk uur, elke minuut van de wekker aflezen? De zenuwen een beetje van mij afschrijven op mijn blog zal me misschien deugd doen, dacht ik net. En voila, u leest het. Als u nu morgenvroeg nog even wil duimen.... Bedankt alvast.

Voila, het is beslist, de kogel is door de kerk. Gisteravond zat een groot deel van Vlaanderen en Nederland voor de buis en koos (sic) uiteindelijk de nieuwe K3-meisjes. Ofte K3 wordt HKM.

Hanne, Klaasje en Marthe - twee Belgische en een Nederlandse (Klaasje) - dat zijn de drie meisjes die vanaf nu door het Studio 100-team klaargestoomd, geleefd worden. Om kindjes met liedjes als '10.000 luchtballonnen' - hoe kunnen ze dat zonder problemen zingen? Nena had al problemen met 99 - plezier te bezorgen, naar de nieuwe pakjes, brooddozen, boekentassen en co te lokken. Mooie meisjes, goede stemmen, daar twijfel ik niet aan. En ik wens ze succes, ook al is het niet mijn ding, heb ik nog geen kleinkinderen die die liedjes absoluut een godganse dag willen horen. By the way, als ik me goed herinner moest mijn dochter destijds ook niet veel van de 'echte' K3 weten, die had het meer voor de M-Kids (of zoiets).

Neen, ik heb K3 zoekt K3 op vtm niet gevolgd, ik zag enkel de laatste (tien?) minuutjes gisterenavond. De blikken vol ongeloof, de vreugdedansjes, de knuffels, de zoenende presentatoren, de (vreugde)traantjes. Al dan niet gespeeld. En ik hoorde dus ook dat nieuwe liedje, die tienduizend luchtballonnen - echt vlotjes kwam het er nog niet uit, vond ik. Maar nu ben ik een muggenzifter, zoek ik spijkers op laag water. Vele mensen vonden het wel leuk, zaten met chips en drank voor hun tv-toestel, twitter of Facebook bij de hand. Want zo een wedstrijd weekt heel wat emoties los, blijkbaar. Waarom die en die niet? Iedereen heeft zijn mening - mag gelukkig ook in een vrij land. Maar sommige reacties! Jongens toch. Verwijten hier en daar, zelfs taalfouten in een berichtje worden er bijgesleept om iemands mening af te kraken. Nu ben ik zelf ook gevoelig voor taalfouten, maar dit is toch een brugje te ver, niet?

Ook al word ik nooit fan - en laat die kleinkinderen nog maar wat wachten -, ik wens Hanne, Klaasje en Marthe succes. En sterkte, want vanaf nu zullen ze geleefd worden, moeten ze als drie individuen, vreemden voor elkaar voor deze wedstrijd, één geheel vormen, samen door Vlaanderen en Nederland trekken. Het zullen harde tijden worden, maar misschien ook mooie.

Ik probeer positief in het leven te staan. Niet altijd makkelijk. Zeker niet als je het nieuws volgt, reacties allerhande onder ogen, te horen krijgt. Een 'bloemlezing' ergernissen van de voorbije dagen.

In Limburg moeten een vrouw en wat verwanten/kennissen voor de rechtbank verschijnen omdat 'madam' kanker veinsde en goedgelovige medeburgers in totaal zo een 2 miljoen euro aftroggelde. Voor zoiets kan ik NOOIT begrip opbrengen, met dergelijke ziekte wordt niet gespot. Het woord, de ziekte 'kanker' wordt niet misbruikt, punt uit. Niet door individuen, niet door malafide organisaties. Wie zich inzet voor de strijd tegen de K-ziekte, wie er zelf mee te maken heeft, verdient alle respect, zonder twijfel. En die mensen krijgen ook mijn steun, moreel of door een azaleaatje te kopen.

Vilvoorde, teruggekeerde Syriërstrijder - eigenlijk nog een snotneus van 23 - eist van de Belgische staat 100.000 (honderdduizend) euro, met een dwangsom van 2500 euro per dag dat hij nog moet wachten, omdat hij nog altijd niet 'psychologisch, psychiatrisch' is onderzocht. Of hij wel wist waar hij aan begon toen hij naar oorlogsgebied trok, zich aansloot bij een (Islamitische) beweging in oorlog. Sorry, geen begrip voor, in de verste verte niet. Ook niet voor de 'Staat' omdat ze nog altijd een door de rechtbank bevolen onderzoek niet heeft kunnen laten uitvoeren. Maar je moet toch maar lef hebben om dan zelf een proces in te spannen, wellicht nog met slaagkansen op succes ook. Grrrr.

Eppegem, Zemst. Meisje van 12 werd van de weg gemaaid door een roekeloze bestuurder, snelheidsduivel. Zij ruste in vrede, sterkte voor de nabestaanden. Dader reed door, verdween dagen van de radar, tot in Hongarije toe. Gaf zich uiteindelijk toch aan. Blijkt dat hij al wat verkeersveroordelingen op zijn palmares heeft staan, dat hij zelf geen rijbewijs heeft. Daar krijg ik de kriebels van, dat ergert me enorm. Hoe kan zo iemand al jaren rondrijden? Zonder enige controle? Wil u het eens proberen, zonder rijbewijs rond te toeren (in een dikke BMW)? Overal verkeerscamera's, controles à volonté. Maar toch? Treft de overheid hier toch ook niet een beetje schuld?

Vanavond gaan we de nieuwe K3 kennen. Joepie (sic). De Nederlandse co-presentator Gerard Joling - (vooral) boven de Moerdijk min of meer succesrijk als zanger in de jaren 80, 90 en 2000 - was wat te snel deze middag en lekte al de haarkleuren van de zes finalisten. Studio 100 ontkent ook niet dat ze meer dan een serieuze vinger in de pap hebben bij de uiteindelijke keuze van de drie nieuwe K3'tjes. U weet meteen waarvoor u straks gaat sms'en. Maar laat dat je tv-avond (en dat van uw kinderen) niet vergallen.

Ja, toen ik mijn blog startte half augustus kondigde ik aan dat ik mijn gedacht, mijn ideetjes, mijn ergernissen zou neerpennen. Met deze alvast een paar....

Woon je in Erembodegem, neem je er de trein, kom je er boodschappen doen, een pint pakken, of.... dan heb je hem al zeker gezien: Marcel. 'Onze straatveger' verricht prachtig werk, dat moet iedereen toch toegeven?

Twee jaar ongeveer - of zijn het er al drie? - doorkruist Marcel haast dagelijks met zijn groene kar, zijn borstel, zijn schep de straten van de Plesj, de Hogeweg, de Keppestraat en nog een stuk of wat zijstraten. Elk papiertje, elk blikje, elk peukje bijeenvegend en in zijn afvalbak dumpend. Door weer en wind. Je kan er niet naast kijken. Grote man met paardenstaart, sjaaltje van zijn favoriete ploeg - ok het is Anderlecht, niet iedereen deelt zijn voorkeur - aan de kar. Vriendelijk goeiendag terugzeggen als je hem groet, hand opstekend als hij je herkent achter het stuur van je wagen. 's Middags zijn boterhammen opetend in de wachtzaal van het station of het wassalon, tussen twee happen door een babbeltje.

Sinds Marcel rondloopt zijn de dorpsstraten, is zijn werkterrein toch veel properder, dat kan toch niemand ontkennen. Ook nu, nu de bomen hun bladeren volle bak aan het verliezen zijn, is hij trouw op post. Extra werk, de voetpaden en de goten bladvrij proberen houden. Hij doet het in stilte, met de glimlach. Van 's morgens tot zijn werkdag erop zit. Hoeveel kilometer hij op zo een dag aflegt? Hij weet het zelf niet, maar het zal op de duur wel redelijk wat zijn. Een stappenteller? Die zou direct versleten zijn, tilt slaan, vertelde hij me gisteren lachend.

Zou hij beseffen hoe dankbaar we hem zijn? Zijn we dat wel? Want nog steeds liggen er dagelijks papiertjes, blikjes en peukjes - en ik als roker durf ook wel eens te zondigen, mea culpa - op zijn route. Zijn werk stopt nooit. En dus zul je hem volgende week weer door de dorpsstraten van Erembodegem zien sjokken, met zijn borstel en schep. Dank u Marcel, ook in naam van (denk ik toch) alle inwoners van de Plesj, de Hogeweg, de Keppestraat en omliggende straten.

Na de fantastische en verdiende zege van AA Gent - iedere Belgische voetballiefhebber moet dat toch toegeven? - is er vanavond opnieuw voetbal op tv. Sorry (de meeste toch) dames. Maar het wordt moeilijk kiezen, vrees ik.

De Buffalo's schreven gisterenavond een beetje voetbalgeschiedenis, oververdiend trouwens. Drie punten tegen een Spaanse topper - een klein beetje op de terugweg moeten we ook toegeven, maar soit - en in de verste verte niet gestolen. AA Gent was beter, dwong meer kansen af, maar kon slechts één keertje scoren. Vanop de stip, maar wie leutert daar nog over? Daarom bleef het wel tot het laatste fluitsignaal nagelbijten voor tv, in het stadion wellicht nog erger. Maar kom, het misgelopen punt in Sint-Petersburg en in Valencia - ook in die matchen toonden de Buffalo's meer dan hun mannetje te kunnen staan - is vergeten. Voorzitter Ivan De Witte, coach Heintje, de spelers mogen dromen van 'overwinteren'. Vast staat nu al: AA Gent is niet afgegaan in de Champions League, integendeel. 'Ons' Belgisch voetbal is waardig vertegenwoordigd op het kampioenenbal. Chapeau.

Vanavond is er opnieuw Europees voetbal op tv. Om 19 uur Club Brugge tegen Legia Warschau (en zijn hooligans...), de laatste waterkans om Europees te overwinteren voor de poulains van Michel Preud'homme; twee uurtjes later probeert Anderlecht op Tottenham de 'stunt' over te doen, minstens een gelijkspel mee te graaien. Allebei te volgen op Canvas. Maar aan de andere kant van de wereld, in Chili, kunnen de Belgische U17 - voetballers onder de 17 jaar - nog een extra stukje (voetbal)geschiedenis schrijven. Voor het eerst spelen de 'mini-Rode Duivels' een halve finale op een WK. Ook om 21 uur onze tijd, te zien op Ketnet en Eurosport. Mali is de tegenstander, topfavoriet volgens kenners. Tijdens de voorronde werden de Afrikanen op 0-0 gehouden, maar dwongen ze wel een pak meer kansjes af dan onze jongens. Wat wordt het straks?

Het zal moeilijk kiezen worden, dat weet ik nu al. Anderlecht? Of toch 'de toekomst van het Belgisch voetbal'? Of gewoon constant zappen, dat kan ook. Ik duim alvast voor de drie teams, dat ze in de voetsporen van Gent treden.

Beste inwoners van Erembodegem, sta allemaal recht en juich!!! Het stadsbestuur weet eindelijk waar jullie wonen, maar nog niet wat jullie noden, problemen zijn. Eventjes geduld nog, er wordt aan gewerkt (sic).

Volgende drie (cursieve) alinea's zijn integraal 'gepikt', geplukt van Aalst.tv.

De stad buigt zich over de heropwaardering van Erembodegem. De grootste deelgemeente van Aalst is aan heropwaardering toe en ook de mobiliteit is al een tijdje een heikel punt. "De leefbaarheid van de regio staat al een tijdje onder druk", weet schepen van Stadsvernieuwing Ann Van de Steen (SD&P). 

"Erembodegem heeft dan ook nood aan een duidelijke en sterke visie", gaat de schepen verder. "Er zal niet alleen aandacht zijn voor de verkeersproblematiek maar ook voor woon- en leefkwaliteit en het verenigingsleven.” Via een masterplan legt het stadsbestuur de nadruk op het groen en recreatief karakter van de Dender, maar volgens schepen van Vlaams Karakter Karim Van Overmeire (N-VA) moet er ook gelet worden op het behoud van de identiteit. “Met 35% anderstalige kinderen in het stedelijk kleuteronderwijs en 30% in het lager onderwijsnet van de stad telt Erembodegem opmerkelijk meer anderstalige kinderen dan de andere Aalsterse deelgemeenten. Bijgevolg is het belangrijk dat het beleid voldoende ondersteuning voorziet voor de integratie van de nieuwkomers.” 

Vier ontwerpbureaus werden nu geselecteerd om de regio onder de loep te nemen. Zij kunnen nu op basis van hun masterplan een voorstel van ontwerp opmaken. Het beste concept zal uiteindelijk ingevoerd worden. Het is de bedoeling het masterplan klaar te hebben tegen 2018. "Het zal ons een beeld geven hoe het gebied zich kan ontwikkelen", weet schepen van Ruimtelijke Ordening Caroline Verdoodt (N-VA). "Een herontwikkeling van enkele specifieke, gebiedsgerichte sites zoals bijvoorbeeld de pastorietuin of de Gatessite kunnen verder geconcretiseerd worden en als motor dienen voor de opwaardering van onze grootste deelgemeente. ”

Dus ik vat even samen. Op het stadhuis heeft men - na tientallen jaren - eindelijk door dat Erembodegem de grootste deelgemeente is van Aalst - mede door de industriezones het meeste geld in de stadskas brengt -, dat er qua immigratie (veel) werk aan de (onderwijs)winkel is, dat verkeersproblemen - lees sluipverkeer - moeten aangepakt/opgelost worden. Chapeau. Ik ben als inwijkeling - al 23 jaar ondertussen - blij dat te horen, te lezen. Maar wat ik niet begrijp is dat er vier (4, VIER) ontwerpbureaus dat nu eens moeten gaan bekijken, bestuderen. Gratis voor niets? Dat geloof ik niet.

Is het nu echt zo moeilijk om 'Jan met de pet', 'Marie van op de hoek', kortom de inwoner - welke (huids)kleur hij of zij ook moge hebben - zijn gedacht, zijn mening te laten ventileren? Niet via de één of andere politieke partij, maar persoonlijk, zonder politieke pottenkijkers, van welke kleur ook. Een soort enquete bijvoorbeeld, een vragenlijst - neutraal, niet politiek gekleurd. Het zal ook wat werk kosten, ook tijd vergen, maar zal volgens mij zeker goedkoper zijn dan vier ontwerpbureaus te vergoeden. Denk daar eens over na - niet te lang liefst - op het stadsbestuur!!!!

Is het typisch voor deze tijd van het jaar? Is het het mooie herfstweer? Of is het gewoon toeval? Feit is dat ik in een nostalgische bui verkeer de laatste dagen.

Zaterdagmiddag, vriendin raakt aan de praat met een dame die kruid aan het trekken is. Ze verstaat het niet goed, roept mij erbij. Blijkt dat die vrouw uit het Genkse afkomstig is - ik zelf uit Hasselt - en kruidkoeken wil maken. Een gewoonte die me meteen terug aan mijn jeugd deed denken. Ook bij ons thuis was dat zo, begin november: kruidkoeken. 'Pannenkoeken' met het groen (kruid) van de paardenbloem, naar verluidt voor dat die gebloemd heeft. Een traditie, waar we als kind (ik toch) naar uitkeken. Dat was feest in de donkere novemberdagen. By the way, de Genkse 'buurvrouw' heeft 's avonds wat koeken gebracht, gisteren heb ik ze met smaak opgegeten. Bedankt!

En na die kruidkoeken moest ik denken aan een andere culinaire gewoonte van ma. Ook iets voor op koudere herfst- of winterdagen: bloedworst met appelmoes, met of zonder gebakken aardappeltjes. Het smaakte toch. Eenvoudig gerecht, onlosmakelijk verbonden aan mijn (prille) schooljaren. Iets waarnaar ik al van 's morgens uitkeek als ik een stapel appels klaar zag liggen op de keukentafel of -aanrecht en in de koelkast de bloedworst had opgemerkt. De schooldag kon dan niet snel genoeg voorbij zijn, ik snelde (met de fiets) naar huis, geen tijd om te blijven babbelen. De 'bloedpens' riep immers.

Dit zijn maar enkele jeugdherinneringen, die dezer dagen in mij opkomen. Waarom? Toeval zeker. Ook de herinneringen aan de kerkhofbezoeken - zowel op de Kempische Steenweg als aan de Truierbaan - met mijn vader kan ik plots weer voor de geest halen, al kan ik ze niet meer goed in de tijd plaatsen. Ik herinner me wel nog sneeuw en ijskoude dagen, krakende bladeren onder de voeten, stil gevloek omdat de grond bevroren was en die pot chrysanten zo moeilijk kon geplant worden. Maar was ik toen nog een kind of al een puberende tiener? Eens terug thuis wachtten de kruidkoeken en een warme tas chocomelk, dat weet ik wel nog.

Begin ik nu al echt oud te worden?

Marieke Vervoort, beter bekend als Wielemie, is de laatste dagen niet weg te denken uit de actualiteit, niet weg te branden op Facebook. Terecht toch?

Drie keer goud in Doha (Qatar) op het WK Atletiek voor paralympiërs: knap, sterk. Respect. Respect ook voor haar leven, voor haar verhaal. Zoals we in het programma 'Het Huis' op één konden zien, horen. Straffe madam, ik kan het niet beter omschrijven. Ondanks helse pijnen zo positief zijn... Niet willen opgeven, getuige de recente drie gouden plakken. Nog steeds dromen van mooie sportprestaties in Rio, volgende zomer. We gunnen het haar met zijn allen. Anderzijds is Wielemie ook realistisch, vooruitziend. Euthanasie is voor haar geen vies woord, maar een mogelijke uitweg. Die ze liefst niet neemt. Maar als het niet anders kan...., is ze er klaar voor. Straffe madam, ik herhaal het.

Op Facebook wil een massa mensen haar tot Sportvrouw van het Jaar laten kronen. Niet dat ze dat niet zou verdienen, maar u en ik beslissen daar niet over. Die trofeeën worden bepaald door sportjournalisten, die elk jaar in november op een stemformulier vijf namen kunnen invullen. Namen die ze kunnen kiezen uit een vooraf opgestelde lijst, waar (top)prestaties van atleten allerhande opgesomd worden. Ik vrees dat wat Marieke presteerde in Doha wat te laat op het jaar was om nog op die lijst voor te komen. Tenzij de heren en dames sportjournalisten toch eens verder willen kijken dan hun enge begrip 'sport'.

Nee, Wielemie zal vermoedelijk geen Sportvrouw van het Jaar worden, spijtig. Maar vele kranten, weekbladen, websites en dergelijke komen straks af met hun eindejaarslijstjes. Daar hebben u en ik wel invloed op. Vul allemaal in de rubriek 'Vrouw van het Jaar' de naam Marieke Vervoort in en Wielemie krijgt wat ze verdient: nog meer respect. Moet toch kunnen voor zo een straffe madam?

De voorbije dagen al, maar vooral dit weekend trekt een massa mensen naar het kerkhof. De bloemisten varen er wel bij.

Allerheiligen en Allerzielen, traditioneel de dagen dat we de doden herdenken. De voorbije dagen, weken hebben nabestaanden, vrienden, de graven een opfrisbeurt gegeven, nieuwe bloemen of bloemstukjes op het graf, voor de urne geplaatst. Om hun dierbare overledene of overleden dierbare te eren. Dit weekend wordt er massaal naar de kerkhoven hier ten lande afgezakt, om eventjes te bidden bij het graf, om een praatje te maken met anderen, soms zelf familie nog eens terug te zien na een jaar....

U heeft geluk dit jaar. Zalig herfstzonnetje, droog weer. Waar is de tijd dat ik aan de hand van vader het graf van 'bompa' en andere familieleden ging zoeken op het besneeuwd kerkhof van Hasselt, aan de Truidersteenweg. Het vroor ook nog eens ferm. Het zal een verschil van meer dan 20 graden geweest zijn met vandaag. Het is een herinnering die me bijblijft. Waarom? Ik denk die sneeuw, dat kraken van de bevroren blaadjes. Die graven? Daar stond je even bij stil, mijmerde je over wat je nog wist van de overledenen - sommigen had ik zelf nooit gekend.

Allerheiligen en Allerzielen, twee dagen die ik niet zo graag heb. Net zo als dat opgeklopte Halloween, vanavond. Overgewaaid uit Amerika, commercieel uitgebuit ook bij ons ondertussen. Uitgeholde pompoenen, nagemaakte spinnenwebben, je griezelig verkleden.... Niet echt mijn ding.

Doden herdenken, iedereen doet het op zijn eigen manier. Ik vind dat het niet alleen op deze dagen moet gebeuren. Een overleden dierbare herdenk je constant, in je hart.

Beste inwoner van Erembodegem, had u het al gemerkt dat 'de toren van de plesj' verplaatst is? Betrouwbare bronnen zeggen me al meer dan een week. Mij is het pas nu opgevallen.

Geen paniek. De toren van de Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk staat nog altijd op zijn plaats, het torentje van de appartementen van 'Disneyland' ook. De muur van de Regenboogschool, de gevel van het oud-gemeentehuis staat ook niet schever dan enkele dagen geleden. Maar de aanplakzuil op 'de plesj' is verplaatst. Dat torentje dat schiefrechtoever 'de Schot' en 't Soetebekje stond, tegen de muur van 't school geplet. Dat torentje waar notarissen die gele aanplakbiljetten van openbare verkopen op lieten kleven, waar verenigingen allerhande hun organisaties op willen kenbaar maken en ondertussen dat van de 'concurrentie' overplakten.... Dat torentje, die zuil is verplaatst! Omdat alle affiches maar aan 'één' kant konden geplakt worden, tegen de schoolmuur waren ze onleesbaar.

'De toren van de plesj' is dus verhuisd. Weer enkele 'nuttige' vierkante meter aanplakruimte meer. Nu kan je tenminste rondom plakken. Bravo. Of? Is er toch een addertje onder het gras, is er toch iets waar ik me aan erger? Ja dus. Bewuste zuil is nu geplaatst midden op een voetpad, aan een zebrapad. Mensen met een rolstoel, een kinderkoets moeten kunsten uithalen om te kunnen passeren. Wie wil oversteken op het zebrapad tussen school (aan 't Soetebekje) en de kerk, zal het ondervinden. Echt nagedacht op de bevoegde stadsdienst is er dus volgens mij niet.

Maar ja, een ergernisje meer of minder... Daarvoor heb ik deze blog.

De spoorbonden kondigen weer een stakingsdag aan voor 23 november, (voorlopig alleen) in de regio Charleroi. De pendelaar zal opnieuw de dupe zijn, want overal ten lande zullen er daardoor minder treinen rijden. Diepe zucht. 'Maar aan elk verhaal zijn twee kanten', reageerde een NMBS-medewerker.

'Wist ik dat de besparingen, opgelegd door 'Brussel', stilaan de spuigaten uitlopen? Koelkasten, radio's, drankautomaten worden weggehaald, want 'vreten' te veel stroom en dat kost geld. Telefoons? Niet meer nodig. Personeel dat op verdiend pensioen vertrekt, wordt niet vervangen. En sommige diensten zijn nu al zo onderbemand dat we bijna elk weekend moeten 'draaien'. Waar is mijn gezinsleven, mijn sociaal leven?' Zo vertelde, zo klaagde de man. 'Dat we de pendelaar treffen met die acties? Tja, als de post staakt, krijg ik ook geen brieven of pakjes thuis. Bij stiptheidsacties van de politie sta ik ook nog langer in de file dan normaal. En als de boeren betogen, blijf je beter uit de buurt.'

Ongelijk kon, kan ik hem niet geven. Steeds meer (overheids)bedrijven besparen. Op alles en nog wat, op personeel. Alles moet rendabeler, 'niets' mag het nog kosten. Premies voor zaterdagwerk (bpost): afschaffen die handel. Terwijl vele mensen, gezinnen net op dat extraatje rekenen. Om rond te komen, om hun lening af te betalen, gewoon omdat ze dat nodig hebben. En dan spreek ik nog niet over de regeringsmaatregelingen allerhande om schulden uit het verleden weg te werken, om de economie te stimuleren,... Maatregelen die u en ik uiteindelijk toch in de portemonnee raken - al zal het ons op termijn wat extra opleveren, hebben de politici berekend (sic).

Dus ja, ik begrijp het ongenoegen van de mensen. Ik snap de wrevel van de NMBS-werknemer, van de chauffeur van bpost, van de arbeider of bediende van één of ander (met sluiting bedreigd) bedrijf, van de kleine zelfstandige, van de gewone (werk)mens. Ook ik ben een slachtoffer (van een reorganisatie), ook ik moet op zoek naar een nieuwe job.

Wat ik niet begrijp is dat vakbonden geen alternatief voor die stakingen vinden. Zoals 'op het spoor'. Ze weten drommels goed dat de gewone pendelaar de dupe is van hun acties, dat de werkmens - wellicht ook lid van een vakbond... - alternatieven moet zoeken om op zijn werk te geraken of anders dreigt op straat te komen staan. Dat alle bedrijven door hun acties verlies lijden - mede door de extra files. Dus wat winnen ze met 24 uur lang het treinverkeer plat te leggen? Een hoop gemor, ook van hun eigen achterban. Wat verliezen ze? Meer en meer sympathie, ook bij hun achterban.

Aan de toog, op café, doet een blogger soms inspiratie op. Maar blijft hij soms ook met grote vraagtekens achter. Zoals vandaag. Tips, hulp welkom.

80 is hij geworden, 'de man met de zeis' vond dat genoeg. Hondenliefhebber was hij ook. Nu zit zijn 'beestje' daar - naar verluidt een teefje van 7 jaar oud. Een brave hond - als ik me niet vergis een Duitse scheper - trouw aan zijn baasje. Dat er (helaas) niet meer is. Dochter woont op een appartement, zoon kan hond ook niet in huis nemen. Beestje wordt nog altijd verzorgd, krijgt op tijd en stond eten en drinken, mag gaan wandelen... Kortom komt eigenlijk niets te kort, behalve een echt baasje. Maar buren horen haar soms 'janken', ongelukkig zijn. Eenzaam eigenlijk. En dit is geen verwijt aan de kinderen van 'het overleden baasje', ze doen wat ze kunnen - hoor ik toch.

Zelf zie ik graag dieren. 'Op een ander'. Ik ben eerlijk. Op een appartementje moet je niet beginnen met een kat, hond, .... En ik woon op een appartement. Kleine eendjes, hertjes,  kittens, puppy's,.... ze doen mijn hart keer op keer smelten. Maar zelf in huis halen? Nee, sorry. Als je niet de ruimte, de tijd, .... hebt om een dier te laten leven, begin er dan niet aan. Mijn gedacht. En voor het welzijn van het dier.

Maar we wijken af, we zitten met een 'weeshond' van zeven, met stamboek - naar verluidt. Baasje naar het hiernamaals, staat er nu alleen voor. Het in een asiel gaan opsluiten, laat staan een 'spuitje' geven? Ik denk niet dat dit de bedoeling is van de 'erfgenamen'. Een nieuwe thuis vinden dus. Liefst zonder tussenstap van asiel, denk ik. Ik hoop dat dat lukt. Voor de hond.

Sporting Lokeren, dat is al sinds mensenheugenis - met enige overdrijving - synoniem voor voorzitter Roger Lambrecht. 84 is de bandenmagnaat ondertussen, maar nog steeds klaar om de (voetbal)wereld te verrassen. Zoals dit weekend.

Zaterdagavond, Lokeren pakte (eindelijk nog eens) de drie punten. Op Westerlo, dat eveneens onderaan de Jupiler Pro League bengelt. Grote vreugde bij de spelers, enorme zucht van opluchting bij trainer Bob Peeters. Wetende dat goudhaantje Hamdi Harbaoui - in een recent verleden nog topschutter in de Belgische competitie - dra speelgerechtigd zou zijn, leek de toekomst rooskleurig voor lange Bob. Maar dat was dus zonder Roger Lambrecht gerekend. De Lokerse voorzitter heeft andere plannen, andere ideeën. Onderaan bengelen, na die succesvolle jaren onder trainer Peter Maes, dat is niets voor meneer Lambrecht, dat laat zijn gezondheid niet meer toe. Dat zijn - met alle respect - provincieclubje steeds talenten, topspelers, zelfs trainers aan de zogenaamde grotere Belgische clubs, waar wat meer euro's ter beschikking zijn, of zelfs naar oliestaten waar dollars (even toch) in de ogen van de spelers flikkeren, moet laten vertrekken, dat steekt. Maar is nodig om te overleven. Beseft onze bandenmagnaat ook.

De voorbije transferzomer. Sporting Lokeren zag zijn succestrainer Peter Maes - twee keer winst in de Belgische beker - verhuizen naar de heimat, naar Racing Genk, om daar iets nieuws op te bouwen. Daarnaast vertrok talent Hans Vanaken naar Club Brugge. Eerder moest preses Lambrecht al andere sterkhouders laten vertrekken - verdediger Scholz bijvoorbeeld naar Standard - enkel en alleen om het budget in evenwicht te brengen, om zijn club leefbaar te houden. Jammer, maar helaas. Toch met goede moed aan het nieuwe seizoen begonnen, nu met Bob Peeters aan het sportieve roer. Als ik de berichten, de kranten, de commentaren mocht geloven, leverde Bobke goed werk, bleek hij een zeer degelijke trainer. Maar had hij pech. Met gekwetsten, met nieuwe aanwinsten die niet brachten wat verwacht werd, met tegenslagen allerhande tijdens de wedstrijden. Gisteren op Westerlo viel het eens mee en pakte Peeters met zijn ploeg drie punten. Opluchting. Tot op de bus naar 'huis'...

Georges Leekens wordt de nieuwe trainer - als ik me niet vergis zijn derde passage op Daknam, de vorige eindigde niet in alle vriendschap.... De lepe veteraan moet Lokeren naar 'boven' brengen. Met dezelfde spelers, plus (weldra) Harbaoui dus. Bob Peeters mag in een klein hoekje stilletjes treuren. Hij mag (opnieuw) niet bewijzen wat hij met een degelijke ploeg in zijn mars heeft. Vind ik spijtig, echt waar.

Soms zoek je als blogger inspiratie en dan wordt het zo maar in je schoot geworpen. Dank u Hilde Crevits, want de onderwijsminister wil (24) ouders betrekken bij de hervorming van het secundair. Enfin, ze mogen toch wat ideeën spuien.

Vandaag in Het Laatste Nieuws en op het middagnieuws van VTM: minister Crevits laat 24 mama's en papa's meebeslissen (sic) over de hervormingen van het onderwijs. Drie weekends lang gaan ze brainstormen, overleggen, ideeën op papier zetten. En de minister, de regering gaat rekening houden met wat er uit de bus gaat komen.

Kan ik daar tegen zijn? Natuurlijk niet, ik klaag al sinds mijn schooltijd - ik beëindigde mijn middelbare studies in 1980 - over het gebrek aan 'praktijk', ook al zat ik het algemeen secundair. Frans bijvoorbeeld. Alle mogelijke tijden, werkwoordvervoegingen en noem maar op. Maar een deftige brief - voor een sollicitatie of gebruikelijk in het bedrijfsleven (offerte bv.) - leren schrijven, laat staan goed een doordeweeksgesprek kunnen voeren? Vergeet het, dat heb ik nooit geleerd op de schoolbanken. Wat voor Frans geldt, telt ook voor de andere 'vreemde' talen, zelfs voor onze moedertaal. Voor mij te weinig praktijkgericht.

Vandaag in dezelfde krant, zij het op de regiobladzijden: bedrijven in de regio Dender klagen dat hun vacatures niet ingevuld geraken. Dat mensen niet flexibel willen werken, daar kan het onderwijs niets aan veranderen. Dat afgestudeerden van een technische afdeling sommige - volgens de bedrijfsleiders, ploegbazen - technieken, procedures niet onder de knie hebben, is wel een fout van 'school'. Dus meer samenwerken met de bedrijven, inspelen op de noden van de KMO, van de industrie. Echt praktijkgericht dus.

Als één van de 24 ouders die mee mogen brainstormen over de hervormingen een lezer van mijn blog zou zijn, of als iemand één van die uitverkoren - hoe hebben ze die trouwens gekozen? - kent, zeg het door, probeer onze 'slimme' politici te overtuigen: onderwijs moet meer op de praktijk gefocust zijn. Het zal uw en mijn kinderen, de volgende generaties alleen maar ten goede komen. En er gaat rekening gehouden met de ideeën van de '24', dat belooft toch de minister. Anderzijds.... "De mensen moeten niet ongerust zijn, het is tenslotte de regering en het parlement die de uiteindelijke keuzes maken", besluit Hilde Crevits in HLN. En laat nu net deze zin me ongerust maken....

Het is bijna 30 jaar geleden dat ik nog een 'echte' sollicitatie onderging. Met succes? Afwachten. Al hou ik er alvast een positief gevoel aan over.

Flashback. Oktober of november 1986 - exact weet ik het niet meer. Afspraak met hoofdredacteur Leo Siaens op de Emiel Jacqmainlaan 105 (? denk ik). Om als journalist de redactie van Het Laatste Nieuws te versterken, hoopte ik toch. Bibber op het lijf, zenuwen in de keel. Zijn statisch bureau binnen, na wat sudderen beneden in de gang aan de receptie. Onmiddellijk een preek. Mijn vader werkte immers ook voor de krant - als sportredacteur, op kantoor Hasselt (jaja beste lezers toen hadden de kranten nog regionale kantoren...). Dat ik zeker niet op de sport, laat staan op kantoor Hasselt aan de slag mocht. Maar dat ik wel een kans kreeg in 'Brussel'. Ik ben hem nog steeds dankbaar. Ik heb 'geknokt', ik heb me proberen te bewijzen en toen mijn vader op pensioen ging, mocht ik naar mijn droom: 'de sport'. Meneer Siaens was er toen nog. Sport was (is) mijn dada, ik probeer zo weinig mogelijk te missen - nog altijd. Op de sportredactie van HLN heb ik me opgewerkt, vrienden gemaakt - ook vijanden bleek achteraf. Ik heb er altijd graag gewerkt, zowel 'ten (voetbal)velde', als op de (eind)redactie - of dat nu de algemene (nationale) of de regionale sportpagina's waren. Ik was wellicht niet de makkelijkste om mee samen te werken, maar ik denk wel dat ik altijd eerlijk geweest ben naar collega's en medewerkers toe. Soit. Eind december 2014 was het liedje uit: bedankt voor bewezen diensten. Na ruim 28 jaar.

Bijna 10 maanden geleden dus. Ondertussen een behoorlijk aantal sollicitatiemails verstuurd, helaas zonder positief gevolg - op een skypegesprek na. Tot gisteren. Telefoon van een medewerkster van Start People. Of ik vandaag om 10 uur op hun Aalsters kantoor kon zijn? Ruim twee maanden geleden had ik bij Bpost gesolliciteerd als 'commercieel medewerker' - zoals een loketbediende tegenwoordig wordt omschreven - nu kon ik me aanmelden. Met de nodige zenuwen en na een ongeruste nacht (ja, echt waar) op de afspraak. Samen met nog enkele andere werkzoekers, veel jonger dan ondergetekende.... Wat uitleg over de job, het bedrijf,.... en dan enkele testen. Ik schreef het al hoger, bijna 30 jaar geleden dat ik solliciteerde.... En dan doet het raar hoor, die testen. Simpel uitgelegd: eerst wat 'vraagstukjes' oplossen binnen een bepaalde tijd, een 'persoonlijkheidstest' - waarbij je van 5 'karaktertrekken' moet aanduiden welk het meest/minst bij je past (en dat 60 keer...) - en dan nog een stuk of 20 dilemma's. Pffff.

Oké, testjes doorgesparteld, nog een afsluitend gesprekje. Waarbij de testen bekeken, geëvalueerd werden. Raar maar waar, ik scoorde blijkbaar redelijk goed. Maar of ik de (mogelijke) job zag zitten? Eerlijk geantwoord - zo ben ik: "Dat het een aanpassing zou zijn in vergelijking met mijn vorige job, maar dat ik bereid ben om te leren, me aan te passen, bij te scholen. En dat ik na 10 maanden thuiszitten aan de slag wil." Het wordt nu afwachten of ik weerhouden word of dat er nog een bijkomend gesprek volgt, volgende maand weet ik - en de andere sollicitanten - wellicht meer. Ondertussen blijf ik rondkijken naar een job, nu wetend wat sommige 'testen' inhouden. En dat geeft me een goed gevoel.