Ik lijk wel een puber voor zijn eerste afspraakje. Of een pas afgestudeerde die voor de eerste keer gaat solliciteren. Nervositeit ten top. En dat voor een 52-jarige....

Morgen mag ik naar Brussel, er staat een schriftelijke proef voor een sollicitatie op het programma. Wat? Dat zie ik dan wel zeker? Twee weken geleden mocht ik ook al testen afleggen, voor een andere vacature. Dat zou me toch moeten kalmeren, geruststellen? Niet echt dus. Wie me op deze blog al een beetje gevolgd heeft, wie me kent, weet dat ik eind vorig jaar bedankt werd door mijn toenmalige werkgever, na 28 jaar dienst. Jammer maar helaas, het leven gaat verder. We maken er het beste van, kunnen niet anders. Ik reageer volop op jobaanbiedingen allerhande, me toegespeeld door VDAB, Indeed of andere jobwebsites. Zonder veel succes, helaas. Tot nu, tot de jongste weken. Twee - voor mij toch - positieve reacties op korte tijd. Voor een eerste kennismaking, een eerste proef weliswaar. Zonder waarborg natuurlijk, zonder onmiddellijk kans op een baan. Maar het geeft me moed. En zenuwen....

'Hartje' Brussel dus morgen, afspraak om half tien. Liefst me tijdig aanmelden aan de balie. Tuurlijk. Daar kan je zeker van zijn. Vriendin heeft me al metrokaartjes bezorgd, zelf deze morgen een retourticket voor de trein aan het station van Erembodegem gaan halen. Gelukkig, want die automaten zijn niet van de snelsten en als ik dat morgenvroeg nog zou moeten doen.... Treintje zou weggeweest zijn. En dat kan ik missen als tandpijn, de zenuwen zullen zo al gespannen zijn. 'Alleen' sporen naar Brussel-Zuid, dan metro nemen naar Troon. En dan nog een vijf minuten stappen.

Het spookt al een week in mijn 'koppeke'. Ik ga toch op tijd wakker zijn, die trein niet missen, de juiste metro nemen.... Ga ik straks kunnen slapen? Of elk uur, elke minuut van de wekker aflezen? De zenuwen een beetje van mij afschrijven op mijn blog zal me misschien deugd doen, dacht ik net. En voila, u leest het. Als u nu morgenvroeg nog even wil duimen.... Bedankt alvast.