Enkele dagen niet geblogd. Heeft u mij gemist? Ik was er even tussenuit, letterlijk en figuurlijk uitwaaien.

Ergens in september, mooie aanbieding van de hotelketen met de toekan in het logo voor een weekendje weg, tussen Delft en Den Haag. Ik voelde dat ik andere lucht kon gebruiken, vriendin zei niet nee. Dus geboekt en vorige donderdag autootje 'volgeladen' en naar Holland. Mijn zinnen wat verzetten, eventjes de zoektocht naar werk opzijschuiven. Dacht ik, hoopte ik. Maar stilletjes toch duimen dat ik na de schriftelijke proef van vorige week ook uitgenodigd zou worden voor een gesprek, dat ik bij de laatste 5 zou zijn. Gisteren bij thuiskomt de ontnuchterende mail. Kort samengevat: noppes. Helaas.

Maar toch hebben die paar dagen me deugd gedaan. Raar toch dat je op vakantie wel ontbijt, thuis maak ik er - buiten een tas koffie - geen tijd voor. Maar als dat ontbijtbuffet naar je lacht, die eitjes (roerei, spiegelei, zelf pannenkoekjes) naar je liggen te roepen, met of zonder spek, die croissants of andere koffiekoeken die naar je lonken, dat verse fruitsap, die verschillende soorten hagelslag, confituur, pindakaas (niet voor mij!!!!), kaas, charcuterie, .... Noem maar op. Dan hou je geen rekening meer met calorietjes meer of minder, dan stop je je buikje vol. Ik toch.

Het was ook letterlijk uitwaaien. Vrijdag in Delft viel het nog mee, maar zaterdag in Zandvoort en Katwijk aan Zee... Stevige wind, nog heftigere windstoten. Zandkorrels in het aangezicht, niet echt aangenaam, vond vriendin. Ik genoot, het deed me deugd. Hoofd leeg, volledig leeg.

Of toch niet. Want er was Parijs, vrijdagavond. Net voor het slapen nog even tv kijken, plots extra nieuws van de NOS, ook op RTL, even later de VRT. Ik ben een zapper. Dan verstar je, dan vloek je, dan mis je de adrenaline die je vroeger op de redactie voelde bij dergelijke grote - sorry voor de woordkeuze - momenten. Tuurlijk bekijk je de beelden, hoor je het commentaar vol ongeloof. Dit kan toch niet. Waarom? Onvoorstelbaar. In maart liepen vriendin en ik nog in Parijs rond, genietend. Zoals nu wellicht duizenden anderen. Genietend van een tof weekendje, tof avondje. Helaas beslisten anderen - mensen wil ik ze eigenlijk niet noemen - daar anders over. Zogezegd in naam van een godsdienst. Onbegrijpelijk.