Het is bijna 30 jaar geleden dat ik nog een 'echte' sollicitatie onderging. Met succes? Afwachten. Al hou ik er alvast een positief gevoel aan over.

Flashback. Oktober of november 1986 - exact weet ik het niet meer. Afspraak met hoofdredacteur Leo Siaens op de Emiel Jacqmainlaan 105 (? denk ik). Om als journalist de redactie van Het Laatste Nieuws te versterken, hoopte ik toch. Bibber op het lijf, zenuwen in de keel. Zijn statisch bureau binnen, na wat sudderen beneden in de gang aan de receptie. Onmiddellijk een preek. Mijn vader werkte immers ook voor de krant - als sportredacteur, op kantoor Hasselt (jaja beste lezers toen hadden de kranten nog regionale kantoren...). Dat ik zeker niet op de sport, laat staan op kantoor Hasselt aan de slag mocht. Maar dat ik wel een kans kreeg in 'Brussel'. Ik ben hem nog steeds dankbaar. Ik heb 'geknokt', ik heb me proberen te bewijzen en toen mijn vader op pensioen ging, mocht ik naar mijn droom: 'de sport'. Meneer Siaens was er toen nog. Sport was (is) mijn dada, ik probeer zo weinig mogelijk te missen - nog altijd. Op de sportredactie van HLN heb ik me opgewerkt, vrienden gemaakt - ook vijanden bleek achteraf. Ik heb er altijd graag gewerkt, zowel 'ten (voetbal)velde', als op de (eind)redactie - of dat nu de algemene (nationale) of de regionale sportpagina's waren. Ik was wellicht niet de makkelijkste om mee samen te werken, maar ik denk wel dat ik altijd eerlijk geweest ben naar collega's en medewerkers toe. Soit. Eind december 2014 was het liedje uit: bedankt voor bewezen diensten. Na ruim 28 jaar.

Bijna 10 maanden geleden dus. Ondertussen een behoorlijk aantal sollicitatiemails verstuurd, helaas zonder positief gevolg - op een skypegesprek na. Tot gisteren. Telefoon van een medewerkster van Start People. Of ik vandaag om 10 uur op hun Aalsters kantoor kon zijn? Ruim twee maanden geleden had ik bij Bpost gesolliciteerd als 'commercieel medewerker' - zoals een loketbediende tegenwoordig wordt omschreven - nu kon ik me aanmelden. Met de nodige zenuwen en na een ongeruste nacht (ja, echt waar) op de afspraak. Samen met nog enkele andere werkzoekers, veel jonger dan ondergetekende.... Wat uitleg over de job, het bedrijf,.... en dan enkele testen. Ik schreef het al hoger, bijna 30 jaar geleden dat ik solliciteerde.... En dan doet het raar hoor, die testen. Simpel uitgelegd: eerst wat 'vraagstukjes' oplossen binnen een bepaalde tijd, een 'persoonlijkheidstest' - waarbij je van 5 'karaktertrekken' moet aanduiden welk het meest/minst bij je past (en dat 60 keer...) - en dan nog een stuk of 20 dilemma's. Pffff.

Oké, testjes doorgesparteld, nog een afsluitend gesprekje. Waarbij de testen bekeken, geëvalueerd werden. Raar maar waar, ik scoorde blijkbaar redelijk goed. Maar of ik de (mogelijke) job zag zitten? Eerlijk geantwoord - zo ben ik: "Dat het een aanpassing zou zijn in vergelijking met mijn vorige job, maar dat ik bereid ben om te leren, me aan te passen, bij te scholen. En dat ik na 10 maanden thuiszitten aan de slag wil." Het wordt nu afwachten of ik weerhouden word of dat er nog een bijkomend gesprek volgt, volgende maand weet ik - en de andere sollicitanten - wellicht meer. Ondertussen blijf ik rondkijken naar een job, nu wetend wat sommige 'testen' inhouden. En dat geeft me een goed gevoel.