Aan de toog, op café, doet een blogger soms inspiratie op. Maar blijft hij soms ook met grote vraagtekens achter. Zoals vandaag. Tips, hulp welkom.

80 is hij geworden, 'de man met de zeis' vond dat genoeg. Hondenliefhebber was hij ook. Nu zit zijn 'beestje' daar - naar verluidt een teefje van 7 jaar oud. Een brave hond - als ik me niet vergis een Duitse scheper - trouw aan zijn baasje. Dat er (helaas) niet meer is. Dochter woont op een appartement, zoon kan hond ook niet in huis nemen. Beestje wordt nog altijd verzorgd, krijgt op tijd en stond eten en drinken, mag gaan wandelen... Kortom komt eigenlijk niets te kort, behalve een echt baasje. Maar buren horen haar soms 'janken', ongelukkig zijn. Eenzaam eigenlijk. En dit is geen verwijt aan de kinderen van 'het overleden baasje', ze doen wat ze kunnen - hoor ik toch.

Zelf zie ik graag dieren. 'Op een ander'. Ik ben eerlijk. Op een appartementje moet je niet beginnen met een kat, hond, .... En ik woon op een appartement. Kleine eendjes, hertjes,  kittens, puppy's,.... ze doen mijn hart keer op keer smelten. Maar zelf in huis halen? Nee, sorry. Als je niet de ruimte, de tijd, .... hebt om een dier te laten leven, begin er dan niet aan. Mijn gedacht. En voor het welzijn van het dier.

Maar we wijken af, we zitten met een 'weeshond' van zeven, met stamboek - naar verluidt. Baasje naar het hiernamaals, staat er nu alleen voor. Het in een asiel gaan opsluiten, laat staan een 'spuitje' geven? Ik denk niet dat dit de bedoeling is van de 'erfgenamen'. Een nieuwe thuis vinden dus. Liefst zonder tussenstap van asiel, denk ik. Ik hoop dat dat lukt. Voor de hond.