Marieke Vervoort, beter bekend als Wielemie, is de laatste dagen niet weg te denken uit de actualiteit, niet weg te branden op Facebook. Terecht toch?

Drie keer goud in Doha (Qatar) op het WK Atletiek voor paralympiërs: knap, sterk. Respect. Respect ook voor haar leven, voor haar verhaal. Zoals we in het programma 'Het Huis' op één konden zien, horen. Straffe madam, ik kan het niet beter omschrijven. Ondanks helse pijnen zo positief zijn... Niet willen opgeven, getuige de recente drie gouden plakken. Nog steeds dromen van mooie sportprestaties in Rio, volgende zomer. We gunnen het haar met zijn allen. Anderzijds is Wielemie ook realistisch, vooruitziend. Euthanasie is voor haar geen vies woord, maar een mogelijke uitweg. Die ze liefst niet neemt. Maar als het niet anders kan...., is ze er klaar voor. Straffe madam, ik herhaal het.

Op Facebook wil een massa mensen haar tot Sportvrouw van het Jaar laten kronen. Niet dat ze dat niet zou verdienen, maar u en ik beslissen daar niet over. Die trofeeën worden bepaald door sportjournalisten, die elk jaar in november op een stemformulier vijf namen kunnen invullen. Namen die ze kunnen kiezen uit een vooraf opgestelde lijst, waar (top)prestaties van atleten allerhande opgesomd worden. Ik vrees dat wat Marieke presteerde in Doha wat te laat op het jaar was om nog op die lijst voor te komen. Tenzij de heren en dames sportjournalisten toch eens verder willen kijken dan hun enge begrip 'sport'.

Nee, Wielemie zal vermoedelijk geen Sportvrouw van het Jaar worden, spijtig. Maar vele kranten, weekbladen, websites en dergelijke komen straks af met hun eindejaarslijstjes. Daar hebben u en ik wel invloed op. Vul allemaal in de rubriek 'Vrouw van het Jaar' de naam Marieke Vervoort in en Wielemie krijgt wat ze verdient: nog meer respect. Moet toch kunnen voor zo een straffe madam?