Ik ben Tom Verbruggen
Ik ben een man en woon in Sint-Lievens-houtem () en mijn beroep is piloot.
Ik ben geboren op 08/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, voetbal en luchtvaart.
Ik ben gelukkig getrouwd met Anja en ben papa van twee toffe kids, Gilles en Laure-Lise.
Na de laatste werkperiode, heb ik tijdens mijn verlofperiode thuis er serieus de pees opgelegd. Niet qua sport maar wel qua noeste arbeid in het bijna nieuwe huis. Ik had gehoopt om klaar te zijn met de werken en te verhuizen naar het huis in januari maar de mannen van TMVW beslisten er anders over. De aansluiting van de riolering werd pas vorige maandag uitgevoerd, net op de laatste dag van mijnverlofperiode. Dus het zal voor de volgende keer zijn. Maar omdat ik de grootste werken al had uitgevoerd ging mijn gedachten ook meer en meer naar opnieuw onbezorgd trainen terwijl ik op vliegduty ben. Tot ik in al mijn (wild) enthousiasme van de richel van de garage spring en mijn rechtervoet omsla. De eens geopereerde ligamenten en pezen serieus uigerokken en even gevreesd voor een breuk of barst. Toch verder gewerkt en s avonds ijs opgelegd. De eerste dagen niets gedaan en dan gisteren en vandaag eens geprobeerd. Gisteren op de hometrainer in het Novotel in Parijs 45 min gefietst met 100 omwentelingen per minuut en dan 20 min gelopen tegen 9km/u. Dat ging goed maar wel mijn voet ingewindeld. Vanmorgen voor het ontbijt dit nog eens herhaald (30 min fiets en 30 min lopen) en geen probleem. Sebiet naar Londen vliegen en aangezien ik daar efkes zal zijn een zwembad zoeken en zeker morgenvroeg een vetloopke in Hyde Park.
Wegens mijn trainingsachterstand die ik heb opgelopen tijdens de werkzaamheden aan het huis, wijselijk beslist om de marathon van Rotterdam te laten schieten. De marathon in het najaar blijft wel.
Maandag kunnen we ons ook inschrijven voor de halve triatlon van Neerpelt. Zonet gelezen dat de 1/4 triatlon van Brugge in 45 seconden !!!!!! uitverkocht was. Zal eens moeten zien of ik nog op tijd ben voor die van Geel.
Voor het werk een 6-tal dagen in Barbados verblijven, wat een onverwacht eindejaarsgeschenk. De vlucht was lang en bracht ons via de Azoren, van Parijs naar Barbados, in net geen 10 uur vliegen. Trainen in Barbados is niet zo evident want de straten zijn zeer smal en elke dag op het strand lopen is ook al niet gemakkelijk. tot dusver een looptraining en 2 zwemtrainingen kunnen afwerken, waaronder 1 in het olympisch zwembad van Barbados, een 50m bad. 10 Barbados dollars inkom en dan een 'lane' enkel en alleen voor mij. Naast mij een aantal US college teams in winterstage, wat een toffe ervaring.
Vorige week 42 km kunnen lopen in Parijs en Moskou, en deze week de conditie wat onderhouden, binnen 2 dagen terug naar huis om de bouw eindelijk af te werken zodat we kunnen verhuizen. Nog wat vitamientjes opdoen hier zodat ik de thermische schok aan zal kunnen en dan eindelijk eens beginnen met fietstraining op de rollen.
Er komt langzaam maar zeker schot in de zaak. Het seizoen 2010, hetgeen het voorbereidingsjaar wordt voor de Ironman in 2011, krijgt vorm. Het zal ook de eerste keer zijn dat ik in de winter de basis zal beginnen leggen. Eigenlijk is dat al vanaf 1 november begonnen maar met de werkzaamheden aan het huis is er toch wat achterstand opgelopen.
Het seizoen 2010 ziet er voorlopig als volgt uit:
11/04/10 : marathon Rotterdam - doel < 3u30 09/05/10 : kwarttriatlon Geel - doel < 2u30 27/06/10 : halve triatlon Neerpelt - doel: uitdoen en ervaring opdoen voor 70.3 Antwerpen 25/07/10 : 70.3 Ironman Antwerpen - doel < 5u (= hoofddoel) Augustus - September : 2 kwarttriatlons (voorlopig Viersel en Mechelen) Oktober : Marathon (Eindhoven of Echternach)
Als voorbereiding zal er nog wel aan de een of de andere toertocht of stratenloop worden deelgenomen.
Momenteel is er nog geen keuze gemaakt welke Ironman in 2011 zal gedaan worden: veel goesting voor Lanzarote maar die is vroeg op het jaar en ik merk nu hoe moeilijk het is om in de winterperiode te fietsen. Ook de Ironman van Arizona is iets voor mij omdat ik er 7 maanden gewoond heb maar moeilijker om de familie mee naar toe te nemen. In alle geval zal het er 1 zijn van het Ironman circuit, omdat ik niet weet of erna nog zullen volgen. De beslissing zal binnenkort moeten genomen worden.
Momenteel sta ik wel veel verder dan 1 jaar geleden (toen nog roken en 92 kg) maar toch is er wat ongerustheid omdat ik niet alle trainingen van mijn schema heb kunnen uitvoeren.
Vandaag had ik een relatief goede trainingsdag. Ik ben in St'Gallen in Zwitserland. Het is hier beginnen sneeuwen en de straten lagen er glad en glibberig bij. Dus ben ik naar het plaatselijk zwembad gegaan, hetgeen al een avontuur op zich is. Daar aangekomen was er een groot zwembad waar kinderen konden spelen op glijbanen en hindernissenparcoursen maar waar er ook een 25m bad was enkel voor baantjeszwemmers. Ik deed vandaag:
400 m inzwemmen 10 x 50m benen, armen op plankje 10 x 100 m crawl met paddles en pull buoy 900 m crawl relax 200 m uitzwemmen totaal 3000m
Daarna wou ik nog gaan lopen maar daarvoor moest ik naar de plaatselijke fitness. Die sloot echter al om 17u dus ben ik maar terug naar het hotel gegaan waar er gluhwein klaarstond voor de gasten. Ipv een uur lopen is het een gluhwein geworden. Morgen proberen iets recht te zetten en beginnen met een vetloopje, ontbijt en dan zwemmen. Dan zal ik deze week 5 trainingen gedaan hebben en hoop ik op de rails te zitten voor de rest van de voorbereiding. Maar zeer belangrijk nog de komende weken is de verhuis naar ons nieuwe huis, daar zal ook nog veel energie en tijd in kruipen.
Sinds vorige week terug begonnen met vanalles. Terug beginnen vliegen en dat eerst met een uitgebreide trainingsweek in New York. Alle systemen werden herhaald en daarna 4 lange simulator sessies. Alle mogelijke pannes werden gesimuleerd en het is toch ongelofelijk hoe levensecht die simulator is. Vooral de voorlaatste sessie met de volledige panne van het hydraulisch systeem en rook in de cabine (veroorzaakt door een brand in het hydraulisch compartiment, misschien door een zogenaamde thermal runaway van de batterijen,...) was indrukwekkend. De vlieger goed aan de grond gezet, en efkes uitgeblazen. De dag erna was het dan examen, hetgeen elk jaar nodig is om de vergunning te vernieuwen. Ik kan er dus weer tegen voor een jaar. De dag na het examen een lange reis moeten ondernemen om naar mijn echt vliegtuig te gaan, van New York over Parijs naar Moskou. Aangezien de simulatorsessies de week ervoor 's nachts gepland stonden had ik een dubbele jetlag te verwerken. Dat bleek gisteren toen ik om 4u s nachts (2u Belgische tijd) klaar wakker was. Gisterennacht was het beter. Vorige week was het ook de eerste echte trainingsweek. Opbouw 1 stond boven het schema dat ik van trainer Michel van MG Sports toegestuurd kreeg. Een eerste kennismaking met een andere aanpak van trainen, waar nu plaats is voor loopsessies van verschillende intensiteit in functie van de hartslag, stabilisatieoefeningen en pittige zwemtrainingen. Fietsen komt er nog niet aan te pas want ik heb geen fiets ter beschikking als ik 'on duty' ben. Het lopen vorige week beperkte zich tot 3 sessies, met vooral nadruk op recuperatie en regeneratie, goed voor 24 km. Het zwemmen ben ik niet aan toe gekomen want ik had geen zwembad ter beschikking. Deze week wordt het volume wat opgedreven en heb ik gelukkig een zwembad om de 5100m die deze week gepland staan afte werken. Sebiet mij eens in gang trekken voor een pittig looptrainingske, weliswaar op de loopband.
Eigenlijk was ik wel wat vroeg vorige keer toen ik de eerste training aankondigde. Sindsdien wel 2 keer gezwommen en 2 keer gelopen maar nog niet gefietst. Ik ga vanaf 1 november trainen met schema's, en daar heb je natuurlijk wel wat gegevens voor nodig. Daarom heb ik gisteren een testloop gedaan op de piste in Oordegem. Na de opwarming een 5km aan goed tempo: Ik heb het gedaan in 21min23sec, met een gemiddelde hartslag van 171, max 188. Snelheid gemiddeld 4'14" per km. Benieuwd wat trainer Michel daar mee zal doen. Ik voel me nu wel klaar om de training terug te hervatten, bijna 4 weken na de marathon en na 2,5 weken bijna continu werken op de bouw. Morgen misschien eens de rollen installeren op de bouw of nog eens gaan lopen.
Vanmorgen na 2 weken sportief niets gedaan te hebben (buiten een beetje hometrainer en fitness) terug iets gedaan. Met de triatlonclub gezwommen. 1500m met nadruk op techniek. Vooral losgezwommen. Volgende week laatste week relatieve rust, misschien nog eens een keertje zwemmen, lopen en fietsen voor dat op 26 oktober de echte start wordt gegeven. Voor de rest nu bijna dag en nacht op de bouw om eindelijk eens te kunnen verhuizen.
Juist. Ik ben in Kazachstan, meer bepaald Astana. Voor een nachtje maar ,want morgen via Moskou en Geneve terug naar huis, voor weer een periode bouwen aan ons huis. De vlucht van Tel Aviv naar Astana verloopt wegens diplomatieke redenen langs Turkije en niet langs Syrie en Irak. Als je noordelijk vliegt vanuit Israel kom je eerst in het luchtruim van Nicosia, het griekse gedeelte van Cyprus. Omdat de griekse kant de turkse kant niet erkent en vice versum verloopt de communicatie daar nogal moeilijk, om niet te zeggen moeilijk. Soit, eens boven turks grondgebied werd dan koers gezet richting de kaspische zee waar stukken van Armenie, Azerbaidjan, Turkmenistan, Uzbekistan en tenslotte Kazachstan worden aangedaan. Opvallend was hoe het terrein waar we over vlogen niet veel veranderd. Van in Turkije tot in Kazachstan overvlieg je eindeloze, schijnbaar onbewoonde vlaktes waar de kleur van licht beige naar donkerbruin gaat. Hoogtepunt was het uitdrogende Aralmeer, dat ik tot nog toe kende van de aardrijkskundelessen in de humaniora. Naar het schijnt liggen er schepen gestrand op kilometers van waar vroeger de kust was. We vlogen te hoog om dit waar te nemen maar het is wel een feit dat het meer qua water niet veel meer voorstelt.
Kazachstan is dan de eindeloze steppe, grenzend in het noorden aan Siberie (' snachts is het hier al min 3) en oostelijk aan China (hetgeen je aan de lokale bevolking kan zien). De steppe wordt gebruikt om de Soyouzcapsule te laten terugkeren na z'n ruimtereis. En begrijpelijk want zelfs als de geleerden zich bij de terugkeerberekening 200km zouden vergissen is er nog steeds geen gevaar voor de bevolking want je ziet gewoon niets dan schijnbaar eindeloze bruine vlakte. Of toch, kris kras doorkruisen olie- en gasleidingen het land om olie naar rusland en de kaspische zee te brengen. Meteen ook de bron van inkomsten van dit land, waarbij Astana plots uit het niets opdoemt, net zoals Las Vegas dat doet in de woestijn van Nevada. Astana is nieuwe rijkdom, de stad staat vol moderne bouwwerken.
Proficiat aan alle Belgen die in Hawaii zijn aangekomen. Spijtig van Bink die moest opgeven in de marathon. Khad het in 't snuitje dat hij ineens van top 5 op de fiets wegviel naar plaats 20 of zo en dan al 20 minuten achter op Chris Lieto. Maar wat gezegd van Craig 'Crowe' Alexander, de winnaar bij de mannen, ne straffen beer. Chapeau ook voor Jo Roobrouck, 15de in zijn age group op 11u26.
Daarjuist de laatste officiele Ironman zien binnenkomen op 16u59min40 sec en die Chrissie Wellington staat daar nog altijd breed te lachen en bijna iedere finisher welkom te heten 8u nadat ze zelf in een nieuw wedstrijdrecord gewonnen heeft.
Ik moet zeggen dat die finishers zien binnenkomen met de speaker die elke keer weer 'You are an Ironman' roept, geeft wel goesting om reeds terug te beginnen trainen, maar ik ga toch wat rusten. Mijn tijd komt nog.
Eerst en vooral, voordat de start in Hawaii gegeven wordt mijn pronostiek:
Ik denk dat we dit jaar weer een belg zullen zien als eerste, nl Marino 'Bink' Vanhoenacker
Ik gok op;
1. BINK 2. Chris McCormack 3. Craig Alexander
voor de vrouwen denk ik dat Chrissie Wellington het zal halen en dat onze Tine Deckers 5de wordt.
Voor de rest ga ik supporteren voor streekgenoot Jo Roobroeck, want we hebben hem in augustus, zij het heel bescheiden mee gesponsord tijdens zijn pannekoekenslag. Hij is een praatje komen maken en het is een zeer gedreven en ook aimabel man. Hij loopt trouwens ook bij Vlierzele Sportief net als ik. Veel succes Jo ! Ik zit voor het werk in Tel Aviv, en ik ga proberen de wedstrijd zoveel mogelijk te volgen via Ironmanlive.com
Voor mezelf heb ik even mijn sportieve doelen voor 2010 opgesteld. De trainingen zullen opnieuw beginnen binnen 2 weken, maar dit maal rustig opbouwend en niet zoals een halve zot zoals vorig jaar, en worden opgesteld door een echte trainer, Michel van MG Sports.
De data van mijn programma zijn sterk in funktie van mijn gezin en mijn werk en naast de sportieve doelen staat natuurlijk in 2010 ook de communie van onze Gilles in het rood omcirkelt. Maar in funktie van de Ironman in de zomer van 2011 zijn dit voornaamste aktiviteiten:
7 maart 2010: Marathon Barcelona (met citytrip). Indien niet mogelijk wordt het marathon Antwerpen of Rotterdam 3 april 2010: Ronde van Vlaanderen voor wannabes, euh wielertoeristen , 270km wel te verstaan
Mei-Juni-Juli: een tweetal kwarttriatlonskes
Augustus: 1/2 triatlon van Antwerpen of die van Eupen
September: 1/2 triatlon van Monaco
October: Marathon van Echternach of Eindhoven
Gelezen tijdens marathon Brussel: Pain is temporary, Pride is Forever !
Een weekje na de marathon, en een drukke week dat het was met de bouw, hier het verslag van mijn allereerste marathon maar zeker niet de laatste.
Zaterdag 3 okt 2009; verjaardagsfeestje voor Gilles (6) en Laure-Lise(4). De laatste koolhydraten binnenkrijgen hetgeen geen probleem met de aanwezigheid van pannenkoeken, slagroomtaart, rijsttaart en koekjes. Alleen de Duvel en wijn laat ik aan me voorbijgaan. De gasten wensen me geluk en als ze weg zijn maakt de nervositeit zich meester van mij en van mijn ingewanden ... Ik besluit nog een immodium en panadol in mijn truitje te steken voor 's anderendaags. Ik kijk nog eens mijn sporttas na en schrijf de tussentijden voor 5, 10, 21 en 37 km op mijn hand.
Zondag 4 okt 2009: 6u wake-up. De feestvierders van gisteren slapen hun roes uit, ik sta op en eet mijn ontbijt 3u voor de start. 3 broodjes met 'poepgelei' (Luikse stroop beste lezer...) en een banaan, dit alles doorgespoeld met een litertje Isostar met wat zout. Ik ga naar Brussel met de auto, mijn vrouwtje Anja en de kinderen zullen met mijn ouders naar een punt op het parcours komen waar ze me 2 keer zullen zien en waar ik het het meeste zal nodig hebben , nl na 19 en 36km. De weg naar Brussel in de auto is zeer rustig, ik rijd slechts 100km/u op de autostrade, een zekere rust neemt bezit van mij. Alleen in de auto kan ik me mentaal opladen voor wat de zwaartse fysieke inspanning wordt die ik totdantoe heb aangevat. Het werkt want aangekomen in Brussel ben ik niet gestresseerd en kan ik rustig de 'hectische momenten' voor de start verteren. Ik parkeer de wagen en ga verder met de metro, hetgeen nog gelijkgestemden doen. Het metrostel zit vol aspirant-marathoniens, in het dagelijkse leven allemaal een ander bestaan, een andere standing, een andere job, ..., hier vandaag allen gelijk. Ik wandel naar de start met een loper uit New Jersey, speciaal naar Brussel gekomen voor ook zijn eerste marathon, met een tijd van 4u15 als doel. We wensen elkaar 'Good Luck' en we gaan elk onze eigen weg. Ik word gevraagd om foto's te nemen van een Tsjechisch koppel een Japanse atlete, en vraag aan een fotograaf hetzelfde te doen voor mijzelf. In de geimproviseerde kleed'tenten' kleed ik mij temidden van andere atleten om. Ik kan niet anders dan mijn medelopers atleten noemen, want ik denk dat iedereen die 42 km aandurft een voorbereiding van meerdere maanden achter de rug heeft, en de titel atleet alleen al daarvoor verdient. In de tent zorgt de geur van algipan-zalf ervoor dat ik nostalgischgewijs terug ga in de tijd en herinner hoe ik diezelfde kamfergeur waarnam als jonge preminiem op de voetbal, wanneer de eerste ploegspelers hun spieren inwreven. Ik beperk me vandaag tot vaseline aan de binnenkant van de dijen en oksels en een plakker op mijn tepels. Dit alles om schuurwonden te vermijden, iets wat een loper uit Finland beter ook gedaan zou hebben , want toen ik hem voorbijliep rond km35, stroomde er een bloedspoor van tussen zijn benen. Even opgewarmd in het Jubelpark in mijn geimproviseerd trainingspak, gemaakt van een vuilzak met 3 gaten in. Nog een geluk dat ik niet de enige ben die dit doet. In het startvak ga ik voor de pacers met rode ballon staan. Deze pacers zullen binnenkomen op 3u45 en ik wil zien welk tempo zij lopen in de start. Als na een paar welgemikte deuntjes van het plaatselijk orkest de start wordt gegeven zet ik mij evenals 1700 andere atleten uit 40 landen in beweging. Mijn hartslag voor de start bleef netjes onder de 90 en de eerste km's gaan naar beneden. In de wetstraat merk ik dat de rode ballon achter mij blijft en ik besluit het comfortabele tempo dat ik dan heb (4'50"/km) aan te houden. In de tunnels gaat het ook nog goed en ik nestel me in een groepje met lopers uit Marathon Managers Club (MMC), waarvan ik de laatste maand nog een boek had gelezen (DURVEN DROMEN). Het gaat er jolig aan toe en er wordt nog wat afgelachen en afgepraat. Een loper uit de Provence had zijn gsm bij en werd elke 5 minuten opgebeld maar nam nooit op, tot groot jolijt van de omringende lopers. De eerste 10km werd volbracht in 51min, sneller dan voorzien en dankzij een stuk in het parcours waar je op en af moet, kon ik bepalen dat ik 600m achter de pacers van 3u30 liep, en 600m voor die van 3u45. Ik keek toen uit naar de doortocht op 19km waar ik mijn familie ging zien, een emotioneel moment. Zij hebben er niet voor gekozen dat ik triatlons doe of aan duursport doe, maar toch staan ze er telkens weer, een ongelooflijk gevoel te weten dat je ondersteund wordt. Ik liep er voorbij met een kwikke pas, riep iets naar Gilles die kastanjes raapte en wisselde een woord met mijn fantastische vrouw. Toen werd het tijd voor de doortocht aan de halve marathon, hetgeen gebeurde in 1u51. De vermoeidheid werd voelbaar mede door het parcours dat nu ofwel steeg of daalde. Vooral in het stuk tussen 25 en 30 km kreeg ik het moeilijk en moest het tempo laten zakken. In km 27 kwam de ballon van 3u45 voorbij maar ik was niet bij machte om aan te klampen. Integendeel, het werd overleven op de Tervurenlaan, die nu continu klom. Het werd een mentaal gevecht met mezelf, ik dwong mezelf om te blijven drinken en te eten, en vooral om traag maar wel verder te blijven lopen. Er liepen veel mensen voorbij maar dat kon me allemaal net schelen,ik zou blijven lopen op mijn eigen tempo en binnenkomen binnen de 4u. Vanaf km 32 telde ik de km's af, en berekende ik wat mijn tempo moest zijn om binnen de 4u binnen te zijn. Ik ging opnieuw op zoek naar mijn familie, hun aanwezigheid speelde een grote rol. Ik passeerde hen, maar nu met heel wat meer moeite. Ik nam een cola aan en toen ging het weer wat beter. Ik zou hen nog 2 maal zien, toen ze in de wagen hevig toeterend in de file stonden. Telkens probeerde ik er zo goed mogelijk uit te zien en stak ik mijn arm op of wuifde. Km 39 passeerde weer aan de triomfboog aan het Jubelpark en dan was het ergste voorbij, ik wist dat ik ging finishen binnen de 4u, hoewel krampen in quadriceps en kuiten op het einde nog roet in het eten dreigden te gooien. De laatste km was ik nog in staat om te versnellen op de kasseitjes voor de grote markt. De binnenkomst op de grote markt is fenomenaal, wat een mooie setting met zoveel volk. Ik liep met mijn armen in de lucht over de streep in 3u56min43sec. Ik was zeer ontroerd want dit was de bekroning van 6 maanden trainen, opofferingen doen en leven volgens een zekere discipline om zowel echtgenoot en papa te zijn, te werken als piloot en een huis te bouwen, om daarnaast nog een transformatie te ondergaan van 'couch-potato' naar duursporter. In alle geval kan ik zeggen dat het volbrengen van de marathon een ongelooflijk gevoel is dat me een week erna nog doet zweven, en dat alle opofferingen het meer dan waard zijn geweest. Het zal zeker niet de laatste marathon zijn en het geeft me veel moed om de training te hervatten, na een rustperiode van 3 weken.
Na de aankomst nam ik mijn medaille in ontvangst en na de douche en de welverdiende massage ging ik mijn familie opzoeken, die de dag in Brussel hadden doorgebracht. Anja had voor de speciale gelegenheid een fles Champage van de weduwe Cliqot meegebracht die we op decadente wijze in de straten van Brussel hebben soldaat gemaakt. Een mooi einde aan de dag werd het toen we een lekkere steak friet gingen eten.
Ja den teerling he; hij is gesmeten he. Ik zal het moeten doen de zondag met de training die ik de voorbije 6 maanden heb verricht. De taper van de vorige 2 weken hebben me hopelijk voldoende doen herstellen. Mentaal is zo een taper wel een moeilijke brok. Door minder te lopen en te trainen voel je je minder getraind, en verlies je toch wat spiermassa ten voordele van wat vet. Maw, je voelt je logger en vetter. Niet zo leuk als je graag fris en licht wil zijn. Tzit em allemaal in het koppeke. Dat is trouwens ook zo denk ik met gans de marathon, een continu gevecht met jezelf. Ik denk dat dat ook een grote reden is waarom ik het doe: de confrontatie met je limieten. De laatste 2 weken nog een 40km gelopen, elke 2 dagen ongeveer. Morgen nog eens een half uurtje zeer losjes lopen op de atletiek als onze Gilles ook atletiek doet. De zenuwen slaan nu wel wat toe; 42 km is toch niet niks. Amai Ik ben alles aan het klaarzetten want zondagmorgen zal ik niet veel tijd hebben. Morgen ook niet want het is het verjaardagsfeestje van de kids . Dat zal nog wat carboloading veroorzaken al die taartjes, pannekoeken, ... Voor de rest ook nog redelijk wat gewerkt in het huis, vandaag nog de vloerverwarming aangesloten en doorgespoeld: geen lekken en geen obstructies, zeer content;
Sinds mijn uitspatting van de vorige 2 weken, is het nu tijd om te taperen, d.w.z de spieren, gewrichten, ligamenten enz. te laten herstellen van de microschade die ze hebben opgelopen in de voorbije trainingsperiode; m.a.w. de batterijen worden opgeladen voor de grote schok van volgende week. Dit doe je door relatief te rusten, ik heb tot hier toe slechts 2 keer gelopen : de woensdag in moskou 10km op de loopband en vanmorgen thuis een vetloop van 11km. Een vetloop dien je normaal vrij traag te doen, maar door de weinige training deze week heb ik goed kunnen rusten en ik 'vloog' als het ware uit de startblokken. Het was vanmorgen frisjes toch wel. 11 km in 53 min, laatste km uitgelopen , de eerste 10 in 48 min. Zonder probleem. Nog 4 trainingen voor de marathon, de tonus is er. Tzal voenken geven. Merciekes Jo voor de aanmoedigingen; ik kijk er al naar uit om er volgend samen ene voor te bereiden !
Niet te veel melden vandaag, nog steeds in Luton, gelukkig valt het weer wat mee. Want voor de rest is de omgeving niet veel soeps. Gisteren 7 km recuperatie, waarvan ongeveer 2,5 gewandeld. Mijn scheenbeen (rechts) en knie (links) waren redelijk pijnlijk van de inspanning op zaterdag. Daarom een lange opwarming en dan zeer , maar dan ook zeer, rustig gelopen op het gras. Je moet het die engelsen toch nageven, ze hebben schoon gras. Een openbaar park met daarop 15 voetbalvelden geplaatst, allen perfect gemaaid en gelijnd. Onmogelijk te vinden in Belgie. Ik heb de laatste week 73km gelopen maar als je een week zou nemen, ttz vorige zaterdag tot eergisteren , heb ik in die week 83 km gelopen. Onwaarschijnlijk, als je bedenkt dat ik 6 maanden begon met 3 keer lopen per week, met een weektotaal van 18km. Ik heb berekend dat ik tegen de marathon ongeveer 850 km zal gelopen hebben, hetgeen niet echt heel veel is voor de voorbereiding van een marathon, maar mijn cross-training die ik deed voor de triatlon zal wel voor de rest zorgen.
Vandaag stond de laatste en ook langste lange duurloop op het programma. Het enige probleem was dat ik dit in het buitenland moest doen en dus niet echt in ideale omstandigheden. Ik ben in Luton en het weer was perfect voor deze training, een 20 graden, droog en de zon achter een dun wolkendek. Het parcours waren de velden tussen Luton en Hitchin, direct achter het hotel waar we gehuisvest zijn. Het parcours is zeer heuvelachtig en volledig off-road. Zeer rustig en op zaterdagmiddag zijn de engelsen op de country side bezig met honden uitlaten, paard rijden en wandelen. Lekker rustig. Wel opvallend veel pitbulls als favoriete honden. Telkens ik het pad kruiste van zo een hond, werd deze tijdig aan de leiband gehouden. Andere joggers heb ik niet veel gezien (3). Gisteren begon de voorbereiding van deze training al, want logistiek moest er het 1 en het andere in orde zijn. Zo kocht ik gisteren in totaal 4l water, 1 lit gatorade, 2 koolhydraatgellekes , wat rozijnen in doosjes. In de boekenwinkel kocht ik ook een tijdschrift over triatlon waarop een gratis recuperatiedrankje was bevestigd, ttz 50gr REGO recuperatiepoeder van SIS, goed voor 500ml drank na de inspanning. Vanaf gisteren al goed beginnen hydrateren en een maaltijd gekozen met de nodige koolhydraten (rijst, lentils, kip en brood bij dn indier) Deze morgen tijdens het ontbijt 2 bananen meegesjoept. Dan het actieplan: ik zou vertrekken voor een eerste 20km met mijn fuelbelt (3 flesjes water 200ml elk, 1 flesje gatorade 200ml), een extra flesje water 500ml. Ik had ook mijn gelleke meegenomen. Na die 20 km zou ik terug naar het hotel lopen voor een volledige refill, incl een extra flesje water, een doosje rozijnen en terwijl ik in mijn kamer was zou ik 1 van die bananen eten. Daarna terug de straat op voor het volmaken van een totale training van 3u duurloop, ongeacht de afstand.
Zogezegd, zogedaan en in het begin liep ik iets te traag, ik wou mijn hartslag laag houden om zo het verbranden van vetten te bevorderen. Maar omdat dit mij slechts de eerste 5km een gemiddelde snelheid van 6,2 min/km gaf, heb ik de snelheid opgedreven. Zo kwam ik op een betere tussentijd na 21 km terug in het hotel aan op 1u55. Te traag voor de marathon maar ik kon goed een snelheid van 5,2 min/km aanhouden gedurende 15 km, en dat is goed voor een training. De bevoorrading uitgevoerd en weer weg. Ik liep daarna zeer goed, de pace van 5,2 aanhoudend. Ik kreeg echt een runner's high, een gevoel dat je alles kan en dat de loop nog een 50 km langer mag duren, gecombineerd met poetisch worden over het landschap, ideeen over de marathon, ironman, etc... Dat ging zo tot km 28 en dan ............. de muur. Plotseling gaat de snelheid omlaag en de hartslag omhoog, benen die je ervoor niet echt voelde, voel je nu wel als heel pijnlijk, en de heuveltjes worden bergjes. Het is normaal en ben blij dat ik het ervaren heb. Het is namelijk de overgang van de verbranding van koolhydraten naar vetten als de bron van energie voor de activiteit die je doet. Verbranding van vetten verloopt moeizamer en je hebt er meer zuurstof voor nodig, daarom de hogere hartslag en het dipje. Belangrijk om weten is dat het dan een mentale kwestie zal worden om verder te lopen, en de opname van koolhydraten noodzakelijk. Daar gaat dus het gelleke en de gatorade. En ja, daarna gaat het relatief beter en ik maak de 3u vol op een moeilijk parcours, volledig solo. Ik noteer een totaal van 32 km, met een gemiddelde hartslag van 145. Ik weet dat dit gemiddelde mij exact in 4u over de finish zal brengen tijdens de marathon, maar omdat de marathon over een gemakkelijker parcours gaat, met stimulans van andere lopers en publiek, droom ik van een mooie tijd onder de 4u.
Na het lopen, het recuperatiedrankje gedronken plus nog een liter extra water. Straks nog een pintje se en morgen een klein kort recuperatieloopje op het gras.
Eergisteren in moskou was ik gehuisvest in een ander hotel dan normaal, een beetje buiten het stadscentrum hetgeen ook wil zeggen een beetje meer groen. En jawel, vlakbij het hotel lag het (attractie)park Sokolniki Park. Een park met gratis inkom waarbinnen vanalles te beleven is : mooie tuinen, fonteinen, kermissen, sporttereinen, tenniscourts, een karting parcours met ... go-carts. En dat allemaal in een bosrijke omgeving. Daar heb ik met een collega een goede training kunnen afwerken. 13 km in totaal maar met een snellere 10km. Negative split op de 2de 5km. Omdat 1 ronde van het park 7,7 km was besloten om een tweede kleinere ronde te doen. Maar daardoor waren we de weg kwijt. Ons russisch was ook te gelimiteerd om uitgang te vragen. Gelukkig gaven de Shaslick-bars de uitgang aan met hun doordringende barbecue geur.
Nu weer terug in Londen (allez Luton), het weer is goed dus een goede training dringt zich op. Vandaag een rustige 10 a 12 km en morgen een lange (de langste ooit) duurloop van 3u.
Vandaag weer een toevoeging op de lijst van plaatsen waar ik getraind heb. Daarnet heb ik gelopen rond het 'Turtle Lake' in de heuvels rond de stad Tbilisi in Georgie. Ik moest naar het meer toe per taxi, want het is de enige plaats in de stad waar je rustig kan lopen, de stad zelf is te hectisch. Het meer zelf, is eerder een grote plas met een betonweggetje errond , met een lengte van 1,2 km, en geen meter plat. Ik heb er dus een leuke Fartlek van gemaakt voor een totaal van 10km. De conditie is in orde, de verkoudheid is wat aan het wegdeemsteren, maar heb wel wat last van de patella-pees aan de knie. Niet overdreven maar toch in de gaten houden.
Ben sinds 2 dagen in Turkije, weliswaar in het zuiden waar er tot gisteren nog geen overstromingen waren.Gisteren liep de temperatuur in de dag nog op tot 30 graden en ik besliste om pas 's avonds een beetje te gaan lopen. Zogezegd zo gedaan, en tegen 18u bond ik de wondersloffen aan en vertrokken. Donkere wolken pakten zich samen en boven zee was het 1 en al bliksem. De aloude truuk om de seconden te tellen tussen de flits en de donder toegepast en met een zeker vertrouwen wou ik 6 km weglopen van het hotel en dan 6km terug natuurlijk. Toen ik 5km weg was voelde ik de eerste regen, en ben wijselijk teruggekeerd. Toen ik nog 3km van het hotel was begon het alsmaar meer en dichter bij te bliksemen. Toen de flits en de donder tegelijk kwamen ben ik gaan schuilen in een fitness-center. Toen was het ook aan het regenen zoals ik nog niet dikwijls gezien heb en de straten stonden onmiddellijk blank ( 20 cm water overal). Toen het wat minder aan het regenen ben ik langs de droogste stukken naar het hotel gelopen maar was van kop tot teen doorweekt. 10 km in 50 minuten
Vandaag geen onweer maar hier en daar een bui, en ik ben weer vertrokken dit keer voor een langere duurtraining. 18km in 1u40.
Morgen een vetloopje om het weektotaal op 53 km te brengen
Wow, precies een tijdje geleden dat ik nog iets schreef. Sinds de laatste post is er nogal wat gebeurd. Op een zeer toffe reis geweest met vrouw en kinderen naar Turkije en ondanks de grote hitte 3 goede trainingen kunnen afwerken. Daarna thuis verder getraind met een langste duurloop tot nog toe, nl. 28km. Een aantal dagen geleden terug beginnen werken en momenteel terug in Turkije waar ik een aantal problemen moet oplossen: Ik plan nog 2 lange duurlopen (25 en 30km) en ben momenteel verkouden. Ik hou me nu wat kalm om dan vanavond toch eens 12km te gaan lopen. Morgen dan hopelijk wat beterschap met de verkoudheid en dan de 25km in de vroege ochtend.
Gisteren dus een serieuze training achter de rug. Eerst begonnen met licht lopen richting VITA parcours waarna dit parcours rustig werd afgewerkt, kwestie van serieuze opwarming. 15 proeven op een zeer heuvelachtig parcours in de bossen van St. Moritz. Op een gegeven moment werd ik gedurende 50m gevolgd door een eekhoorn, nadat ik me het spreekwoordelijk hoedje schrok. Toen hij iets interessanters zag is hij maar gestopt. Na het VITA parcours van 4 km ben ik dan vertrokken voor een lange duurloop van 14km, wat uiteindelijk is uitgedraaid op 1 van 17km. Dus 21 km in totaal dus op , nogmaals, een zeer geaccidenteerd maar schitterend parcours. Ik heb ook mijn fuel-belt en sportdrank kunnen uitproberen. Zeer goed. Nu eens zien wat er van mijn korte hoogtestage overblijft de komende dagen.
, 270km wel te verstaan
Een weekje na de marathon, en een drukke week dat het was met de bouw, hier het verslag van mijn allereerste marathon maar zeker niet de laatste.
Ik besluit nog een immodium en panadol in mijn truitje te steken voor 's anderendaags. Ik kijk nog eens mijn sporttas na en schrijf de tussentijden voor 5, 10, 21 en 37 km op mijn hand.
