Ik ben Tom Verbruggen
Ik ben een man en woon in Sint-Lievens-houtem () en mijn beroep is piloot.
Ik ben geboren op 08/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, voetbal en luchtvaart.
Ik ben gelukkig getrouwd met Anja en ben papa van twee toffe kids, Gilles en Laure-Lise.
Mijn bobijntje begint op te raken. Vanmorgen mijn bed niet uitgeraakt om te gaan zwemmen en fietsen met de club. Nog vermoeid van gisteren. Nu moet ik op mijn eentje gaan fietsen en dan straks tijdens de zwemles van de kids zelf nog een half uurtje techniek trainen.
Gisteren de eerste keer dit trainingsjaar de kaap van 20km gerond tijdens het lopen. Bedoeling was om de vetverbranding te stimuleren, door lang en traag te lopen. Dat is gelukt, ik bleef goed onder de 135 slagen per minuut en ik liep 20.5 km in 2u. Uit analyse van de garmin blijkt dat ik tot 1u20 alles mooi controleer, daarna begin ik wat moeizamer te lopen en stijgt de hartslag om op dezelfde snelheid te blijven. Vanaf volgende week ga ik het marathonprogramma volgen dat in de boek van Herbert Steffny staat.
Nog even doorbijten en dan komt de recupweek eraan (eigenlijk begint die op volgende dinsdag of woensdag als ik ga vliegen). Ik drijf de komende dagen vooral het volume op. Heavy dus. Gisteren 81 km gefietst, op souplesse ( thanks for the tip Marc ), heen en weer naar Oudenaarde langs de schelde. De terugrit was moeilijk want de wind vlak in het gezicht en dat was koud hoor.
's Avonds nog eens even buiten geweest en 6km gelopen tegen marathontempo (5'10/km)
Vanmorgen de eerste keer puur techniektraining in het zwembad op mijn eigen. Ik had maar 30 minuten want de kids moeten ook op tijd naar school, dus slechts 1000m maar wel 100% drills. Ik zie het helemaal zitten.
Onder het motto 'je bent nooit te oud om te leren', heb ik vandaag een zwemles gevolgd bij dezelfde zwemleraar als onze Gilles en Laure-Lise hebben. Ik wou immers wel eens weten waar ik stond kwa techniek en eventueel een aantal tips verkrijgen waar ik op kan letten.
Na 1 lengte van 25m had ik het verdict al: zowel bij het insteken en bij de 'pull' fase ga ik over de middenlijn, en daardoor zwalp ik door het water, creeer ik teveel wervels, teveel weerstand. Waterligging redelijk, beenslag iets te groot en benen rollen teveel mee met bovelichaam waardoor een eventuele zwalp nog meer uitgesproken wordt. Ademhaling goed. Het is dankzij teveel energie verspelen dat ik in Antwerpen in staat was om 34 min op 1900m te zwemmen. Dat kan dus veel efficienter, ofwel met dezelfde energie een pak sneller.
Nu sta ik voor waarschijnlijk de moeilijkste periode in mijn triatloncarriere en dat is een nieuwe crawl techniek aanleren. Tabula rasa of schone lei dus. Maar het goeie nieuws is dat het nog niet te laat is en dat ik nu enkele maanden enkel op techniek moet letten, tot die nieuwe bewegingen automatisch zijn. Op mijn vraag of ik dan geen schade toebreng aan mijn uithouding, was het antwoord dat door veel te lopen en te fietsen de algemene uithouding wel in orde zal zijn en als ik pakweg in mei begin met specfieke uithouding en snelheid, dat nog meer dan tijd genoeg op voorhand zal zijn.
Oefeningen die me daar bij gaan helpen zijn: - heel heel veel afslag zwemmen - heel heel veel schoudertik zwemmen - heel heel veel slepen oh ja, en ook heel heel veel benen zwemmen, want daarin zit de sleutel tot succes. Hoe platter op het water, hoe beter.
Over gisteren kan ik ook nog iets kwijt; ik ging lopen net voor het avondeten en ik begon aan een redelijk tempo (bedoeling was om onder de vetdrempel hartslag te blijven) ; Maar hoe langer hoe meer kreeg ik de indruk dat mijn hartslagmeter kapot was: mijn hartslag was te laag voor de snelheid die ik had. Tot ik doorhad dat ik effectief beter aan het lopen was. Ik bleef 11km lang netjes onder mijn hartslag en liep toch tegen 11km/u. Hopelijk kan ik die lijn doortrekken.
Allez, kga mij nog wat bezinnen over hoe ik mijn zwemtrainingen ga aanpakken.
Slukes
PS: als laatste verandering aan de blog heb ik 2 nieuwe triatlonbloggers bij de links gezet. 2 straffe mannen, je moet maar eens lezen. Ironmac en Kris Duhayon.
En we zijn vertrokken voor de laatste week van de basisopbouw deel 2, de fietsweek. Dat zal in tegenstelling tot een eerder bericht geen 6 maar 5 fietstrainingen bevatten omdat ik anders moeilijk de o zo nodige zwemtrainingen kan afwerken. Vorige week weer 12u40min getraind, wat een consolidatie te noemen valt van de week ervoor (12u). Ik zit nog fris dus deze week en het begin van volgende week zal er nog een serieuze lap op gegeven worden, zodat mijn herstelweek goed nodig zal zijn. Als alles verloopt volgens plan zullen de komende 8 dagen met vandaag bij
8 tot 11 kilometer gezwommen 250 tot 340 kilometer gefietst 50 tot 65 kilometer gelopen
worden. Stevig.
Gisteren nog 95 km gefietst in Flandrien omstandigheden, doorweekt van de miezerige regen en verkleumd van de kou thuisgekomen; Ik heb me wel laten gaan wat hartslag betreft, heb teveel kop gedaan en teveel willen tonen dat de conditie in orde is; Vandaag netjes 21 km losgefietst in 1u tijd, aan hartslag 110. Dat is dan tevens mijn relatieve rustdag voor deze week.
Gisteren ook nog efkes een adrenalinestoot mogen meemaken toen ik op de zijkant van een auto kwakte !!! Hij had me niet gezien , draaide van de weg een parking op, ik kon nergens meer naartoe, alles toe, ..., mijn wielen blokkeren en ik schuif op mijn fiets perfect gebalanceerd naar die auto toe, elke cm vertraag ik , maar kom ik ook dichter bij de auto, ..., tot ik nog ongeveer 5km/u 'schuif' en ik de rest van de energie absorbeer door mijn hand hard op de zijkant van de auto te kwakken..... chauffeur werd toen wakker . Ikke vloeken maar tegelijk content dat ik nog steeds op mijn fiets zat en niks kapot aan lijf en leden. De adrenaline had zijn werk gedaan, en ik heb mijn weg verder gezet, moest toen nog 15 km. De eerste metertjes waren toch met trillende beentjes. Dank u Sint-Kristoffel (ik heb een kleine medaille ingenaaid in mijn helm ). Hopelijk blijft het daarbij .... (houdt hout vast ....)
), heen en weer naar Oudenaarde langs de schelde. De terugrit was moeilijk want de wind vlak in het gezicht en dat was koud hoor.
. Ikke vloeken maar tegelijk content dat ik nog steeds op mijn fiets zat en niks kapot aan lijf en leden. De adrenaline had zijn werk gedaan, en ik heb mijn weg verder gezet, moest toen nog 15 km. De eerste metertjes waren toch met trillende beentjes. Dank u Sint-Kristoffel (ik heb een kleine medaille ingenaaid in mijn helm 
). Hopelijk blijft het daarbij .... (houdt hout vast ....)
