Ik ben Tom Verbruggen
Ik ben een man en woon in Sint-Lievens-houtem () en mijn beroep is piloot.
Ik ben geboren op 08/08/1974 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, voetbal en luchtvaart.
Ik ben gelukkig getrouwd met Anja en ben papa van twee toffe kids, Gilles en Laure-Lise.
Na meer dan 2 weken zijn we er hiermee. Het was een beetje een gebrek aan tijd en een te goed verlof dat er mee heeft voor gezorgd dat het zo lang geduurd heeft, maar beter laat dan nooit.
Donderdag 4 augustus
s morgens vroeg vertrokken naar Regensburg om de kinderen nog wat te laten slapen in de auto. 755 km grotendeels autostrade. De kinderen waren braaf en konden zich goed bezighouden zodat de rit redelijk goed te doen was. We stopten 2 keer om de benen te strekken en Anja en ik wisselden het rijden af. Reeds op donderdagmorgen reden er nog atleten richting Regensburg, getuige de vele tijdritbolides op de fietsdragers van de autos.De vermoeidheid zat er toch goed in omdat ik 2 dagen ervoor nog 24u had gevlogen op een periode van 48u met een serieuze jetlag als gevolg.
Eenmaal Regensburg genaderd bleek welke grote stad dit eigenlijk wel is. Midden in Beieren, met idyllische dorpjes met de typische kerkjes is Regensburg net geen grote industriestad, en zo zijn er afritten voor Noord, Oost en West Regensburg. De dom van Regensburg steekt boven alles uit en is het toppunt van een zeer mooi bewaarde oude stad. Zeker een bezoekje waard. We waren zo blij dat we Regensburg hadden gevonden dat we dan maar de eerste de beste afrit namen, hetgeen een foute keuze bleek. Zo hebben we dan nog 45min moeten zoeken naar ons hotel. Volgende keer toch maar een TomTom nemen. Uiteindelijk bleek ons hotel vlak naast de Donau rivier te liggen aan de overkant van het loopparcours en op slechts wandelafstand van de Ironman expo. Bij aankomst monteerde ik de fiets en stalde ik de rest van mijn gerief uit in de kamer. Ondertussen waren mijn ouders ook aangekomen , en ging ik samen met mijn pa mij registreren omdat ik dat zo snel mogelijk uit de weg wou hebben. Zo gingen we dus de racebags oppikken, en kon ik al de sfeer opsnuiven van het Ironmancircus. Zo kon ik natuurlijk niet voorbij aan de officiële merchandising en kwam ik buiten met 2 t-shirts, 2 petjes en een paar flip-flops. Ik weerhield me er wel van een t-shirt te kopen met daarop het woord finisher. Dat moest zondag blijken, zie dat het ongeluk brengt.
Direkt viel me de speciale sfeer op die er heerste op de expo, door al die andere atleten te zien. Allemaal hadden ze getraind voor dit evenement. Ook zij hadden uren gesleten op hun fiets, gelopen in weer en wind en voor dag en dauw gaan zwemmen. Ook zij hadden extra op hun eten gelet om op wedstrijdgewicht te komen en soms aan hun naaste omgeving toegevingen moeten vragen om hun doel te kunnen bereiken. Dit waren allen gelijkgestemden, met dezelfde passie. Voor hen was dit normaal, zij begrijpen mij en ik begrijp hen. Tussen deze gelijkstemden voelde ik me thuis.
s Avonds gingen we nog uiteten ter gelegenheid van de verjaardag van mijn pa en ervoor ging ik nog even loslopen met een stukje sneller naar het einde toe.
Vrijdag 5 augustus
Vandaag stond de verkenning van de beklimming en afdaling van de belangrijkste hellingenzone op het programma alsook loszwemmen in het meer. Zondag werd er regen verwacht dus wilde ik niet onvoorbereid de afdaling moeten aanvatten.
Aangezien we ook een beetje toeristisch wilden genieten, ging iedereen mee, en gingen we eerst naar de Guggenberger See oftewel Guggi, om eerst los te zwemmen. Weeral waren we niet alleen met hetzelfde idee en zwom ik tussen tientallen andere atleten een 30 min los. Ik had een goed gevoel en dat was het belangrijkste. Na het loszwemmen zagen we nog hoe het profatleten-koppel Nicole en Lothar Leder mijn voorbeeld kwamen volgen, alleen iets flukser J
Het viel me op dat het strand toch wel redelijk klein was om 2500 atleten tegelijk te laten starten. Het zou mijn allereerste massastart worden dus daar was ik toch wel nerveus voor. Ik besloot om een tactiek te bedenken om zoveel mogelijk de gevechten te vermijden die bij zo een zwemstart kunnen voorkomen.
Na het zwemmen reed ik met mijn pa naar het fietsparcours om de hellingen te verkennen, eerst met de auto, daarna met de fiets zoals de profs ;-) Tijdens de beklimming van de laatste helling kwam ik Paul tegen, een Nederlander die al aan zijn tigste Ironman bezig was. Hij zou me de taktiek aan de hand doen om de zwemstart zo goed mogelijk te overleven. Na de snelle afdaling reed ik nog een 10-tal vlakke kilometer om te zien welke snelheid ik kon verwachten. Bij een hartslag van 135 reed ik zo gemiddeld 35km/u.
s Avonds ging ik met mn pa naar de race briefing en pasta party. Hier kwam ik ook Hans van de club tegen, die aan zn tweede volledige triatlon ging deelnemen. Tijdens de briefing vroeg de race director wie hier aan zn eerste ironman ging deelnemen, enkele honderden handen gingen de lucht in, onder wie die van mezelf. Een oorverdovend applaus van de ervaren ironmans was het antwoord. Kippevelmoment.
Op vrijdagavond vroeg gaan slapen want ik wist dat ik op zaterdag van de spanning toch niet zo vlot in slaap zou geraken en dus zo kon ik al wat krediet opbouwen.
Zaterdag 6 augustus
Meer en meer geschoren benen te zien in de hotellobby, strakke kopjes en atleten met ongelooflijke tijdritbolides die nog even gaan losrijden. Ik probeer het rustig aan te doen. Vandaag staat de bike check-in op het programma. Anja, de kids en mijn ouders gaan met de auto naar de Guggi, want het is mooi weer en ik ga met de perfekt georganiseerde shuttle bus. Aangekomen aan de bike check-in wordt de grootte van het evenement pas echt duidelijk. Ik sta in 1 van de 5 rijen om mijn fiets en helm te keuren, er wordt een foto van mij met mn fiets genomen om diefstal na de wedstrijd tegen te gaan. Ik geef mijn T2 bag af die ik pas een dag later zal terugzien net voor de marathon. Ik parkeer mijn fiets en hang er een door Ironman geleverd plastiek folie over die mijn fiets zal beschermen tegen de regen, hetgeen nodig zal blijken als Regensburg zijn naam alle eer aandoet de volgende dag.
Dan nog even gerelaxed aan het meer met de familie, waar de kids ook konden zwemmen want het was zeer mooi weer. Ik ga mijn zwemstart-taktiek nog eens voorbereiden. Helemaal links op het strand staat een boom en achter die boom draait het meer een beetje verder naar links. Bij de start onmiddellijk links na die boom zwemmen en dan rechtdoor. Een rechte lijn naar de eerste boei en het voordeel dat door die boom het daar lekker rustig is. Tenminste dat is het plan.
Terug in het hotel ga ik een uurtje of 2 met de benen omhoog liggen vooraleer nogmaals een pasta-diner te nemen. Hierna zijn we nog een beetje gaan wandelen om de vertering op gang te brengen en rustig te worden. Ik ga slapen rond 21u30 maar zal pas rond middernacht min of meer in slaap sukkelen.
Zondag 7 augustus, Ironmandag
Time to separate the men from the Ironmen.
Om 3u45 gaan de twee wekkers af voor de dag waar ik zo lang van gedroomd heb. Ik ben eigenlijk al wakker voor de wekkers afgaan en neem direkt een frisse douche. Ik kijk gespannen naar buiten en merk dat alles toch nog droog ligt, maar dat zal niet lang zo blijven.
Om 4u15 zit ik beneden aan de ontbijttafel met nog 30 andere atleten, maar veel krijg ik niet naar binnen. Op de kamer eet ik nog een banaan en 2 pannekoeken met bruine suiker en spoel alles door met sportdrank. Ik vul mijn drinkbussen en maak me klaar om te vertrekken. Ik neem afscheid van Anja en vertrek. Zij zal een uurtje later volgen met mijn ouders en de kids om de zwemstart te volgen. Ik wandel naar 1 van de vele shuttle bussen die klaar staan om ons naar de zwemstart te brengen. De sfeer is surreëel, alsof we allemaal soldaten zijn die naar het front trekken. De spanning is voelbaar, spanning voor hetgeen komen gaat. Er is geen zitplaats meer vrij in de bus, dus zet ik me net als 2 italiaanse atleten op de grond. Er wordt een beetje gekeuveld maar niet te veel, het is te vroeg daarvoor en de concentratie slorpt de overige energie op. Ik zet mijn IPOD op met muziek die ik speciaal gekozen heb voor deze dag. Muziek die me in de voorbije jaren en maanden hebben geïnspireerd tijdens de trainingen. Ze roept de juiste sfeer op en herinneren me waarom ik triatlon doe. De focus is er.
Dan raken de eerste regendruppels de bus, een paar druppels worden er snel heel veel, en al vlug stroomt het water in beekjes langs de ramen van de bus. De atleten kijken allemaal een beetje verschrikt op als we beseffen dat er juist een extra moeilijkheid bij gekomen is. Als we aankomen bij het bike park giet het. Ik hou mijn fiets bedekt als ik de banden oppomp. Ik besluit mijn fietsschoenen aan te zullen doen aan de fiets tijdens de wissel en ze niet op de fiets te installeren, zo moet ik niet de lange weg lopen naar de mounting line waardoor mijn sokken doorweekt zouden zijn. Ik ga nog snel naar het toilet vooraleer mijn wetsuit aan te doen. Ik heb Anja en de bende gezien en geef mijn spullen af. Anja heeft voor de kinderen T-shirts gemaakt met het opschrift My dad is an Ironman en op de rug Team Tom Irondad Belgium . Voor de volwassenen heeft ze ook T-shirts gemaakt met het opschrift Triathlon = swim + bike + run , Supporter = sit + wait + cheer . Fantastisch !! Zo hard leefde ze er met mee. Daarna volgt een afscheid met een beetje de krop in de keel en ga ik naar mijn plaats in de zwemstart. Ik zet me zoals gezegd links en redelijk achteraan. Met nog 2 minuten te gaan weerklinkt het Duitse volkslied en wordt iedereen stil. Nooit zal ik nog op dezelfde manier kunnen luisteren naar dat volkslied. Nog eine minute bis zum start! klinkt het door de luidsprekers. Dat wil zeggen dat de echte start nu elk moment kan gegeven worden om een valse start te vermijden.
En dan plotseling PANG en we zijn weg. Als een vloeiende massa blauwe badmutsen gaan we massaal te water. Het duurt nog enkele tientallen seconden voor ik ook het water kan betreden en ik volg mijn taktiek perfect. Het bosje aan de linkerkant vervult alle verwachtingen. Het zet een 5m brede strook water vrij waardoor ik eigenlijk bijna onmiddellijk vrij kan zwemmen. Hier en daar is er contact maar het is al bij al goed te doen. Ik besef dat ik de moeilijke start heb overleefd en dat stelt me gerust, ik kan me nu concentreren op zwemmen. Ik zwem goed en soepel. Daar zit de taperweek en de adrenaline van de start ook voor iets tussen. Ik probeer af en toe eens in de voeten te zwemmen van een zwemmer die me voorbijgaat maar dat is eigenlijk meer stress dan wat anders en dus besluit ik gewoon mijn eigen koers te zwemmen. Voor ik het weet zijn we bij de eerste boei op 1000m en daar zijn nu wel full contacts als iedereen de bocht van 90graden zo kort mogelijk wil nemen. Ik laat me niet doen en blijf goed zwemmen. 300m verder volgt weer een rechtse bocht en zo gaan we naar het keerpunt dat op 2100m ligt. Vanaf daar is het nog 1700m en begin ik te beseffen dat ik het zwemmen goed ga overleven en met nog 500m te gaan probeer ik mijn wissel mentaal voor te bereiden. De laatste 200m begin ik meer met de benen te zwemmen om zo meer bloedtoevoer van de schouders naar de benen te krijgen. Ik kom uit het water na 1u12minuten, de 982ste zwemtijd; dat is sterk want 3 minuten sneller dan mijn beste scenario. Nu wisselen en dat verloopt minder goed. Ik loop eerste de wisseltent binnen om al zittend mijn kledij te wisselen maar daar zit het vol volk en ik verlies een kleine minuut om terug buiten te lopen en uiteindelijk mijn wissel aan de fiets zelf te doen. De wissel verloopt in 6min48. Zwak.
Eenmaal op de fiets probeer ik rustig in een tempo te geraken en begin ik onmiddellijk te eten en te drinken ( met dank aan de goede raad Norbert !) De eerste keer klimmen komt er snel aan. In de klim ben ik zwak; Ik wil mijn hartslag niet de hoogte injagen en bovendien krijg ik mijn versnelling niet op de 39-25, en doe ik de ganse beklimming dan maar op de 39-23. Hierdoor is het risico op te hoge hartslag groter en dus rij ik trager dan de meeste. In de afdaling pak ik de meeste terug en na een kilometer of 40 kom ik in een goed ritme. Ik drink goed en eet zo een 3 keer per uur. Het zijn voornamelijk broodjes, bananen , meliwafels en energierepen die naar binnen gespeeld worden. Er volgt een tweede heuvelende passage te vergelijken met de zwalmstreek, er steekt ook een strakkere wind op. Ondertussen blijft het continu regenen. De passage net voor het bereiken van het einde van de eerste ronde is de leukste . Zeer veel sfeer langs de baan en ik geniet van het moment. De tweede ronde gaat in het begin precies iets beter en ik begin uit te kijken naar het weerzien met de supporters tijdens de beklimming van de Forstmuhle, het steilste stuk. En dat weerzien is ongelofelijk. Ze staan er met een spandoek met daarop de tekst: Go ! Tom-Irondad: Pain is temporary- Pride is forever. On-ge-lo-fe-lijk !!! Ze roepen en ze tieren me vooruit en ze toveren onmiddellijk een glimlach op mijn gezicht die terugkomt elke keer ik de volgende kilometers aan dat spandoek denk. Wat een moment. De afdaling doe ik nu met iets meer vertrouwen en nu ga ik vol door in de rechte stukken en zo ga ik op een bepaald moment tegen 80km/u een motard voorbij. Hier merk ik de limiet van mijn carbon fiets. De volgende 40km gaan iets moeizamer maar ik hou vol en blijf eten en drinken. De tweede ronde doe ik 2 minuten trager dan de eerste maar daar zat wel een sanitaire stop bij, dus dosering en pacing zat goed. Na het einde van de tweede ronde volgt nog een stuk van 20km naar Regensburg waar de marathon zal gelopen worden. Ik bereik T2 na 5u46, ofwel een gemiddelde van 31.14 voor 180km en 1400 hoogtemeters. Ik heb de 871ste fietstijd. Er volgt een wissel die 5min31sec duurt waarbij ik geholpen wordt door een vrijwilligster. Ik doe droge sokken aan en vertrek voor de marathon. In het begin loop ik echt vlot, allez ttz aan een traag tempo van 545/km maar goed vol te houden. De eerste ronde kom ik nog door in 59 minuten. De tweede ronde gaat moeizamer en ik merk dat ik mijn hartslag niet boven de 135 krijg (in vergelijking de marathon van Antwerpen liep ik met een gemiddelde hartslag van 155). De tweede ronde kom ik door in 1u05.
Het lopen gaat over 4 rondes van 10.5 km, waarvan de helft in de mooie antieke binnenstad met zeer veel volk en aanmoedigingen en de helft door het rustige park met een beetje off-road condities. Aan het begin van de derde ronde moet ik stappen en los ik een plaspauze in. Ik neem ook elke tweede bevoorrading een gel. Elke bevoorrading drink ik voldoende. Ik kan blijven lopen maar het tempo gaat naar beneden. Ik moet op het einde van de derde ronde weer stappen maar probeer er bewust een afstand op te kleven en door te stappen. 300m stappen en dan weer verder. Dat gaat goed. In de derde en 4de ronde heb ik geen betrouwbare rondetijden meer, maar je kan zien dat ik de eerste halve marathon loop in 2u04 en de tweede in 2u32, dus toch een serieus verval. Dat verval zat vooral in de derde ronde. De laatste ronde loopt iets beter, ook omdat je weet dat dit de laatste is en dat voor de laatste keer de verschillende delen van het parcours ziet. Als ik het laatste bandje om mijn arm kan schuiven, geef ik het een kus, zo blij ben ik. Op km 35 ontdek ik bij de bevoorrading de hemelse combinatie zoute koekjes met colaJ jawatte.
Ik besef nu dat ik Ironman zal worden en loop nu zelfs terug wat sneller. Alle pijn verdwijnt en na 42km mag ik het parcours verlaten en de laatste 200m naar de finish lopen. High-fives met de toeschouwers langs de kant en nog even versnellen om alleen op de foto te staan. Ik zoek naar Anja , Gilles, Laure-Lise en mijn ma en pa maar vind ze niet. Het bleek dat ze bovenop de tribune zaten. Spijtig maar misschien al goed, het had misschien nogal emotioneel kunnen worden J.
Maar fier als een gieter en met een fantastisch gevoel loop ik over de finish in 11u45, als 1023ste. I AM AN IRONMAN !!!!!
Na de finish kwamen dan toch de emoties als ik mijn vrouwtje en de kinderen zag. Dat maakt het hele evenement toch compleet.
Ik voelde me wel moe maar niet uitgeput, een teken dat ik mooi gedoseerd had. Ik had graag aangekomen binnen de 12u en dat is goed gelukt.
Een lekkere douche en massage later was ik klaar om met de familie in de Athletes garden te gaan uitblazen en een eerste biertje te drinken.
Nu zijn we 2 weken later en er is nog steeds sprake van euforie. De eerste week zijn we op vakantie vertrokken naar Turkije en heb ik helemaal niets gedaan. De tweede week heb ik een klein beetje de draad opgepikt met zwemmen en 1 keer gelopen. Dat gaat allemaal verbazingwekkend vlot en zo heb ik zonet mijn beste tijd op 100m zwemmen bijgesteld naar 1min38. Leuk.
Het gevoel een Ironman gedaan te hebben is ongelooflijk. Ik heb er zelf veel voor gedaan maar het zou nooit mogelijk geweest zijn mocht ik niet geweldig ondersteund zijn geweest door mijn vrouwtje Anja. Ik ben haar dan ook zeer dankbaar. Ook wil ik mijn kindjes en ouders bedanken om mee te leven en te supporteren tijdens de Ironman zelf maar ook tijdens de voorbereiding. Ook aan alle mensen die me aanmoedigingen langs alle kanten hebben gestuurd, een dik gemeende merci.
And now what ?
Het gevoel dat je hebt na een ironman volbracht te hebben is alsof je de hele wereld aankan; Als je een ironman tot een goed kan brengen kan je eigenlijk mits de juiste voorbereiding het is eender welke sportieve uitdaging aan. Maar triatlon is te mooi en dus zal ik daar verder in blijven doen. Meer bepaald ben ik zeer gegrepen door het Ironman gebeuren en in tegenstelling tot eerdere berichten zal ik ook in 2012 proberen deel te nemen aan een Ironman. Ook in 2013 en 2014 heb ik plannen in die richting.
Maar ik heb ook een belofte na te komen aan mijn Anja en dat is dat ik nu prioriteit geef aan de afwerking van ons huis. Dat wil concreet zeggen dat ik slechts een Ironman kan gaan doen in het najaar 2012 en dat zal dus ofwel Ironman Florida of Arizona worden, beiden in november. Nu zijn dit beiden zeer populaire wedstrijden en binnengeraken is niet van de poes. Lukt dit niet wordt 2012 alsnog een jaar zonder volledige triatlon maar wel met andere mooie wedstrijden. In het kader van de toekomst moet ik wel mijn prestatie in Regensburg als referentie nemen en naar waarde weten te schatten.
De positieve punten:
- Nooit echt moeilijkheden gehad tijdens de wedstrijd. Uiteindelijk vlot uitgedaan zonder te diep gegaan te zijn
- Goed gegeten en gedronken, waarschijnlijk geholpen door het minder warme weer
- Op tijd beginnen trainen, 10 maanden op voorhand
- Goede maand januari qua training
- Goede twee laatste maanden, die waarschijnlijk de ironman gered hebben.
- Goed gezwommen, zonder te forceren voor mij een mooie tijd gezwommen, met uiteindelijk vrij weinig trainingskilometers.
De punten waar ik beter had kunnen doen:
- Fietsen was consistent in de wedstrijd, egaal tempo, maar nooit een echte vuist kunnen maken in de beklimming. Dit wegens te veel monotone duurtraining op vlak parcours. Uiteindelijk met ongeveer slechts 3000 trainingskilometers was 5u46 een goede prestatie maar kon beter.
- Transities konden efficiënter
- Lopen was iets zwakker dan verwacht maar uiteindelijk heb ik de marathon gelopen op een hartslag waarin ik 90 procent van mijn trainingen heb afgewerkt
- Ik heb 2 onregelmatige trainingsmaanden gekend net na de marathon van Antwerpen, waarin ik 2 keer een zero-week heb gekend en soms weken met maar 6u training. Dit heeft zeker voor een bijstelling van de ambitie gezorgd.
Werkpunten voor de toekomst:
- Opnieuw werken met een coach om op korte en lange termijn realistische doelen te stellen en te behalen.
- Geen marathon meer lopen in de voorbereiding. Hierdoor fysiek en mentaal een dip gekend die bijna mijn deelname aan de ironman in gedrang heeft doen komen
- Meer zwemtraining, consistenter. Ik voel dat hier heel wat potentieel is
- Meer gevarieerd trainen: snelheid, bricks, kracht zijn te weinig aan bod gekomen
- Core training: nodig
- Materiaal: een tijdritfiets is nu misschien wel aan de orde
- Gewicht: dit kan veel verschil maken vooral in het lopen en het klimmen
Epiloog
2 jaar en 4 maanden geleden heb ik de beslissing genomen om meer beginnen te sporten en mijn leven een andere wending te geven en gezonder te gaan leven. Het avontuur om van 0 naar Ironman te gaan was ongelofelijk leerrijk en spannend. Ik kan niet meer zonder de (duur)sport en ben blij dat het avontuur hier niet stopt. Tevens ben ik gewoon zeer dankbaar dat ik deze sport kan doen, mede door toedoen van mijn familie en dat dit zo kan blijven bij leven en welzijn J
Deze blog zal nu een nieuw leven krijgen, waar de focus niet meer zal zijn om de weg naar Ironman te beschrijven maar wel de weg van Ironman naar ?
Het is zover. Ook ik heb de illustere club der Ironman betreden. Gisteren zwom, fietste en liep ik in 11u45 naar deze gegeerde titel in een zeer regenachtig en winderig Regensburg.
Het volledige verslag volgt nog maar het gevoel dat ik nu heb is onbeschrijfelijk, het was al de training meer dan waard.
2,5 jaar naar dit moment toegeleefd. Ik voel me hier thuis tussen al die afgetrainde mannen en vrouwen, ik heb er alles voor gedaan binnen wat mijn mogelijkheden lag, nu ga ik proberen te genieten van morgen.
Gisteren aangekomen in Regensburg. Heel moe vn de rit maar toch een 25min losgelopen.
Vandaag het hele Ironman circus over mij laten komen. regsistratie , expo met z´n vele shops (2 petjes, T-shirt, flip flops en race belt gekocht , kon het niet laten, is ook mijn eerste he) en pasta party; OMG wat een evenement , 2500 atleten de ene al afgetrainder als de andere. Ik voel me wel goed, voel me hier thuis tussen die andere, deel uitmakend van de community. Ben blij dat ik alle effort gedaan heb om al tot hier te geraken.
Vanmiddag ook een 30 min gezwommen in het meer en deels met de auto de beklimming verkend. Dan een 17km gefietst (deel van de beklimming, volledige afdaling en een stukje vlak). Zeer goed gevoel.
Nu proberen te relaxen en een goede nacht te slapen want ik weet niet of het de volgende nacht goed zal gaan.
Gisteren na een een paar lange vluchten (Split-NewYork-Kansas City-Londen) op 3 dagen tijd thuisgekomen. Tijd voor het verlof nu en meer in het bijzonder de Ironman. Kan me er nu 100% mee bezig houden.
Gisteren met de kids en het vrouwke naar het zwembad gegaan. Eerst wat gespeeld maar dan toch een paar lengtes gezwommen, niet te veel. In het begin geen goed gevoel; misschien wat jetlag maar dan toch een paar keer op tempo gezwommen en dat ging lekker: zo een 1min50 a 55 per 100m.
Vandaag de laatste training op Belgsiche bodem gedaan, een 1,5u op de fiets, veel te lang moeten missen om goed te zijn. Dat ging ook goed. vooral soepel rondgedraaid maar dan toch ook eens 20min tempo gereden, op IM hartslag; Vlotjes ging het tot 35-36km/u, waarschijnlijk iets te snel voor zondag maar al bij al een leuke bevestiging van de vorm.
Nu de fiets kuisen, smeren, afstellen en dan de auto inladen ...... because Regensburg here we come !!!!!
single digits zijn het nu geworden, het aftellen dat in het begin ging met maanden, veel later met weken is nu slechts nog enkele dagen geworden. Exact binnen een week zal ik proberen om Ironman te worden.
Gisteren de laatste keer double digits gelopen. 10km op nuchtere maag met 20minuten tempo. Nu volgen er 48u met geen sport wegens vliegverplichtingen, en dinsdag zal er aangeknoopt worden met lichte aktiviteit.
Het trainen zit erop, nu kan er enkel nog gerecupereerd worden.
Het water in de Guggenberger See is nu 20 graden, en het moet 24,5 graden worden vooraleer ze de wetsuits verbieden. Dus dat is goed nieuws, want no chance dat da water daar op een week 4,5 graden gaat opwarmen. Mag wel een graadje of 2 opwarmen om goed te zijn.
Gisteren 2 korte trainingskes gedaan, 45min open water in de zee in Kroatie (veel golven) en dan nog een 8km gelopen op heuvelend terrein.
Ook het hotel waar we gaan verblijven opgezocht en dat blijkt op minder dan een kilometer van de aankomst te liggen en dus ook ideaal om de Ironmanexpo/pastaparty te bezoeken en om het loopparcours te verkennen.
Oh my God, nog een dikke week en het is zover. Na 2,5 jaar toeleven naar dat moment lijkt nu alles in z'n plooi te vallen. Het gewicht komt op peil, hoewel ik nooit echt een magere zal worden denkt ik.Vorige week nog een een iets pittigere week gekend met 75 loopkilometers. Deze week is dan de taper ingezet, ik neem gewoon 2 weken taper. Tis te zeggen, deze week doe ik elke dag gemiddeld zo een uur tot anderhalf uur sport, vooral rustig maar met hier en daar toch een snelheidsprikkel om mezelf fris te houden. Volgende week echt een rustige week. Ik hoop nu gewoon niet dat ik te vroeg in vorm zal zijn. Het komt er dus op aan om tegen volgende week zondag volledig uitgerust en volgetankt te zijn.
Vorige week in Londen een uurtje gaan lopen met een lege tank, had eigenlijk al honger voor ik moest gaan lopen. Ik had een gelleke meegenomen om te zien of dat goed werkt. Na 30 min genomen en amai, dat werkt nog geen klein beetje, wereld van verschil.
Maandag dan nog eens 4km gezwommen en tijdens zo een lange training dan dwalen de gedachten af en zo kwam ik tot het besluit om mijn sportieve ambities voor de volgende jaren nu reeds vast te leggen. Ik doe dat nu omdat ik niet wil in het zwarte gat vallen dat na de Ironman misschien wel zal ontstaan. Ik ben verslaafd aan sporten geworden en zeker aan duursport, en als ik zou moeten kiezen tussen 1 van de 3 sporten, zou ik het eerlijk gezegd niet goed weten. Ik besef dat sporten een lifestyle geworden is, en ik besef dat ik niet meer naar een situatie wil gaan van 3 jaar geleden.
Nu aan de andere kant is het wel zo dat een Ironman een ongelofelijke opgave is om voor te trainen, en dat met mijn professionele verplichtingen, mijn gezin, het huis dat ik nog verder moet afwerken, het moeilijk zal zijn om volgend jaar een Ironman te verantwoorden. Maar, ik weet nu al dat Ironman triatlon na Regensburg nog mijn pad zal kruisen, ..., wanneer ? we shall see.
Concreet ga ik na de Ironman eerst eens goed genieten van en met mijn gezin, en ook een beetje terug van het bourgondische leven (met mate !!!) Daarna staat er heel wat werk aan het huis te gebeuren, moet ik ook opnieuw mijn vliegvergunning hernieuwen, dus zal er voor de rest van het jaar niet veel meer kunnen gebeuren. Of toch ? Ik heb als ambitie om voor het einde van het jaar mijn tijd op de 10km onder de 40min te brengen. Ik ga dat doen door deel te nemen aan joggings.
Volgend jaar ga ik me als multisportatleet eens goed amuseren door deel te nemen aan meer - maar kortere- wedstrijden. Ik denk hierbij aan joggings, duatlons , kwarttriatlons, en waar ik vooral naar uitkijk is wielerkoersen (nota bene op aanraden van mijn echtgenote !!!). Voor de langere evenementen denk ik dan ook opnieuw de Antwerp Ironman 70.3 te doen en in het najaar opnieuw een marathon. Doelstelling is om me te amuseren tijdens de evenementen maar ook om sneller te worden.
Voor nu geniet ik echt al van de vorm waarin ik verkeer. Ik kijk uit naar volgende zondag. Het mag gaan beginnen.
Hmm, schreef ik nu net niet in de vorige blogentry: 'zo ga ik bv geen 3u in de regen lopen'? Dat heb ik dus wel gedaan natuurlijk. Ha ja, je kan ook moeilijk anders met zo een weer. Zaterdag met begeleiding van mijn pa op de fiets 30km gelopen in 2u52 en in de regen, met een try-out van een eet- en drinkplan, en met 4km aan een stevig tempo (van 13 tot 15km/u). Ging zeer goed. Gisteren had ik niet veel goesting niet meer maar toen fietsmaat Franky belde had ik toch een reden om de fiets op te kruipen, 60km in een dikke 2u, met veel wind. Slechte benen, blij dat ik thuis was, maar op het einde toch eens een serieuze snelheidsprikkel gedaan door uit een groepje wielertoeristen eens bergop te demareren tegen 50 per uur. Ik voel nu wel dat mijn energievatje leeg is maar ben zeer tevreden over de vorm momenteel. De laatste 10 dagen 27,5 uur getraind en ik heb het gevoel dat ik er nu al klaar voor zou zijn. Er resten me nu nog 3 weken, waarvan de komende week klein beetje recup is en dan nog een dag of 5 pieken (korte intensere trainingen), en dan 2 weken afbouwen; Ik heb de laatste week gemerkt dat het niet de Ironmanwedstrijd zelf is die zwaar is, het is de laatste trainingsmaand ervoor. Alles moet wijken, voeding moet aangepast worden, niet te vroeg eten, niet te laat, geen aperitiefjes meer, .... niet echt plezant voor de andere gezinsleden maar in return ben ik hen wel heel dankbaar en ik hoop dat ik ze niet zal teleurstellen op de Ironmandag zelf.
Ik heb het gevoel op schema te zitten. Het weer gooit wel roet in het eten momenteel zodat ik continu mijn planning moet aanpassen maar ik probeer er het beste van te maken. Zo ga ik bv geen 3u in de regen gaan lopen. De laatste 6 dagen heb ik 17u gesport en er staat straks nog 3u gepland, ik zal misschien dus de grens van 20u training per week overschrijden. Ik voel wel dat het zwaar wordt en dat ik vermoeid begin te geraken; Nog een 5 dagen en dan eventjes rust om dan kort een intense trainingsperiode te doen. Zo heb ik dinsdag 183km gefietst in 6u, niet te slecht op training; Helemaal alleen, 91,5km heen en 91,5km terug. Qua mentale oefening kon dat tellen; Ik hoop dat tijdens de Ironman het vlotter zal gaan, enkel en alleen al omdat je met een paar duizend fietsers bent en niet moederziel alleen zoals dinsdag. Gisteren dan wat gaan losfietsen en 's avonds 3000m gezwommen; Qua zwemmen heb ik het gevoel dat ik pas na 1500m in een goed ritme kom. maar die 3000m verteer ik vlot. Heb het gevoel dat ik er nog 3000 kon bijdoen.
hier ben ik weer, 2 maanden na de laatste blogentry. Zal er kort over zijn, in een dipje gezeten qua training, even getwijfeld over deelname zelfs, en vooral de blog schoot er dan bij in. Veel werk, nieuw project, .... weekjes van slechts 6u training enz. Ik merkte dat ik ook focuste op kilometers doen, mezelf teveel vergelijken met anderen ,veel te straffe ambities stellen, niet onderbouwd met de nodige training. Ik ga dan ook mijn kilometertotalen verwijderen, en mezelf tevreden stellen met het feit dat ik er genoeg voor zal gedaan hebben. De laatste weken gaat het weer beter en op 5 weken voor de Ironman denk ik dat ik zal kunnen starten, aankomen zullen we moeten zien maar ik heb er een goed oog in. In alle geval is mijn ambitie bijgesteld, eerst droomde ik er van om onder de 11u binnen te zijn maar daar ben ik vanaf gestapt en nu hoop ik van voor zonsondergang binnen te zijn en er van te genieten, want ik besef dat dit misschien de laatste keer is dat ik een Ironman zal kunnen doen gezien de moeilijke omstandigheden die mijn werk met zich meebrengen. Zeg nooit nooit natuurlijk maar in 2012 zal er geen Ironman afstand worden gedaan.
De komende 5 weken zullen opgebouwd worden als volgt:
4 dagen pittig 10 dagen van pittig naar extreem 2 dagen recup 5 dagen pieken naar de ultieme vorm 7 dagen afbouwen 6 dagen recup en taper
Meestal is het zo dat als ik aan het vliegen ben ik moet improviseren om aan zwem-en loopkilometers te geraken. Fietsen is al helemaal moeilijk en meestal is het behelpen met een hometrainer. Niet echt een ideale situatie maar dat maakt de kweeste naar de titel van Ironman er alleen maar mooier op. Nu is bij toeval iets anders uit de bus gekomen. Ik ben neergestreken in Tel Aviv en ken ondertussen mijn weg wel waar ik mooi kan lopen en ondertussen heb ik ook een zwembad gevonden. Een openluchtzwembad met 3 50m banen en 6 40m banen, zout water en nog een beetje fris aan de vis maar meer dan ok. Ik ben hier voor 2 dagen dus maak ik er een mini-stage van. Gisteren 8km gelopen nadat ik mijn langste zwemtraining tot dusver afgewerkt had; 4000m opgebouwd uit 600m opwarming en 8 series van 400m , gevolgd door 200 loszwemmen. Vandaag reeds 10km op nuchtere maag gaan lopen en straks nog eens 3000m zwemmen, ditmaal techniektraining. En morgen voor de vlucht ga ik snel nog 2000m zwemmen, om dan na de vlucht nog eens 10km te lopen.
Chrisostomos. Waar is den tijd... toen ik in het zesde middelbaar op een welbepaalde dag verkleed als punker met oranje piekhaar (cfr the young ones) samen met mijn klasgenoten de speelplaats en vooral de klassen onveilig maakte om chrisostomos te vieren. Chrisostomos oftewel de laatste 100 dagen school was een mijlpaal in mijn schoolgaande jeugd. Niet dat het echt de laatste 100 dagen waren, want erna volgde nog enkele jaren studie, eerst als ingenieur daarna als piloot. Ik denk trouwens dat ik eeuwig student blijf, ik leer namelijk graag bij. Ik hoop ook dat ik voor altijd sporter kan blijven en op zoek kan blijven gaan naar mooie uitdagingen en prestaties. En ook op dit vlak is het nu de laatste 100 dagen, de laatste 100 dagen voor de Ironman. 100 dagen lijkt nog zo ver af, maar de ietwat bittere ervaring tijdens de marathon leert me dat er eigenlijk niet zo veel tijd meer is. Het is te zeggen, er is nog zeker niets verloren want ik ging pas nu mijn basistraining afgewerkt hebben maar ik besef dat er dringend veel meer zwem- en fietskilometers moeten komen. Vooral dat laatste. De marathon is zowieso al een onwaarschijnlijk zware opgave maar na 3.8km zwemmen en 180km fietsen is dat nog zwaarder. De sleutel tot succes tijdens de Ironman en dan vooral tijdens de marathon, ligt in het fietsen. Hoe comfortabeler die 180km wordt afgehaspeld, hoe frisser ik aan de marathon kan beginnen. Voeding en drinken zijn een tweede kritieke peiler. Ik heb tijdens de marathon van Antwerpen alle voedingsstrategie aan de laars gelapt met alle gevolgen vandien. Wat ik ook merkte is dat mijn houding tijdens het lopen niet was wat het moest zijn. Ik ga dus vanaf nu gedurende 3 maanden, tenminste 4 keer per week rompstabilisatie doen , wat mijn zwemmen en lopen ten goede moet komen Daarna is er nog wat werk aan mijn materiaal; allereerst zijn mijn schoenen bekeken door Runners Service Lab in Gent, en tijdelijk uitgerokken om meer teenproblemen te voorkomen en daarnaast zal er binnenkort mijn fiets eindelijk in de tijdritpositie worden gezet.
Dan zijn er in mijn planning van de laatste 100 dagen nog de volgende belangrijke 'events'
- algemeen is het de bedoeling om zo consistent mogelijk te blijven sporten. Rustdagen worden relatieve rustdagen met core-stabilisatie en recuperatietraining. De laatste 84 dagen zijn kritisch. Ziekte zou moeten worden vermeden.
- Mei: een fiets-extravaganza zonder voorgaande. Ik plan een kleine stage in Nederland, in de buurt van Nijmegen alwaar ik wat hellingen zal kunnen trainen vergelijkbaar met de hellingen in Regensburg in combinatie met een weekendje met de familie in Centerparcs. Na deze mini-stage plan ik een heuse Epic waarin ik in 3 dagen 500km zal fietsen. Dag 1 zal braaf beginnen met een tocht van ongeveer 120km richting Vlaamse Ardennen. Dag 2 wordt een allez-retour naar Knokke hetgeen ongeveer 170km zou moeten zijn. En dag 3 wordt een ware bedevaart naar Scherpenheuvel en terug wat goed is voor 210km. Dit zal de eerste keer zijn dat ik de kaap van de 200 km zal overschrijden, iets wat idealiter nog 2 maal zal gebeuren voor de Ironman. Tijdens deze maand zullen ook een aantal keer koppeltraining worden gedaan (fietsen-lopen) en hopelijk de eerste keren openwater zwemtraining. Naast het verder voegen van mijn huis zal dat een serieuze boterham worden. Inventiviteit en time-management aan de orde.
- Juni: verderzetten van de trainingsarbeid en deelname aan de halve triatlon van Stein. 1 keer een +200km fietstraining. Zwemtrainingen bouwen verder op naar afstanden boven de 4km.
- Juli: opdrijven van de kwaliteit van de trainingen, indien mogelijk deelname aan een triatlon van kortere afstand.
De laatste dagen was ik al mooi op dreef, met 4,1km zwemmen de laatste 2 dagen. Nu niet overmoedig worden en gewoon verderwerken en blijven genieten van de sport.
Hier zijn we er mee. Het verslag. Mixed feelings is de overheersende impressie achteraf.
Objeectief bekeken: doelstelling bereikt want uitgelopen in 3u39min08sec, hetgeen 17minuten beter is dan 1.5jaar geleden. Goed in de voorbereiding naar de Ironman toe. Subjectief bekeken: gouden kans om onder de 3u30 te gaan gemist wegens..... domme blunders en te nauwe schoenen. Sta me toe te verduidelijken.
Ik kwam aan de start met de nodige voorbereidingskilometers, goed uitgerust, op hetzelfde gewicht als tijdens de marathon van brussel, de nodige lange duurlopen gedaan tot 34km, de test op 14km was veelbelovend en het weer kon niet beter. Ik nam een fuelbelt mee met 4 flesjes Leppin sportdrank hetgeen ik altijd drink, 4 gellekes en 2 meli wafels, kwestie van zeker geen hongerklop te krijgen. Het tactisch plan nog eens overlopen en me in de groep van 3u30 gezet voor de start; het startschot klonk en weg waren we in goede ambiance, veel volk langs de kant .Ik vond het vertrek nog al snel, kilometers aan 4'30 a 4'40. Na 3 km doken we de waaslandtunnel in, het tempo werd gedrukt en na een kilometer dalen, was het nu een kilometer klimmen. Hartslag toch onder controle en geen probleem om in de groep te blijven; het tempo was nog steeds redelijk hoog maar ik zou wel zien waar het schip zou stranden. Na 8km loop ik tussen de 2 ballonnendragers (die met 3u30 erop geschilderd) het tempo te bepalen. Tijd voor de eerste bevoorrading: AA isotone drank. Ik neem een fleske aan en merk direkt dat het plakkerig spul is. Ik drink ervan en het is zoet, zeer zoet. Na 2min krijg ik steken in de miltstreek; ja lap dat is door dat drinken dat ik niet ken. Ik smijt het fleske dan maar weg; BLUNDER 1. Dus 2.5km verder water gedronken (de helft van een plastieken bekertje) en het betert. Na 15km een stukje banaan en telkens een slokje gedronken maar nooit veel omdat ik schrik heb dat het op mijn maag gaat blijven liggen. De quadriceps beginnen een beetje te verstijven, misschien door het redelijk hoge tempo, maar ik kan het tempo van de groep goed volgen. Ik had afgesproken met de supporters dat ze rond 23 km op het parcours zouden staan hetgeen voor hen een strategische plaats is om erna snel naar de finish te kunnen gaan. Ik besluit na het passeren van het 21km punt (in 1u43) een sprong voorwaarts te maken om het zo gemakkelijk voor de supporters te maken om me te herkennen, de adrenaline van hen te zullen zien stuwt me vooruit en ik loop vlot voor de groep. BLUNDER 2. Ik passeer eerst mijn ouders die me zeggen dat Anja , de kinderen en de rest van de familie aan het stadion van Berchem staan. Ik blijf dus voorop lopen, en versnel nog wat om de goede vorm extra in de verf te zetten. BLUNDER 3 (djuu toch )Er verstrijken een kleine 2 km alvorens ik hen zie staan. Ik besluit er nog extra schwung aan te geven door de baan schuin over te lopen om de kinderen een high five te gaan geven, dit alles een 100m voor de 3u30 groep die eigenlijk al vlotjes onderweg waren naar een 3u28 tijd. Enfin soit, na de perfekte passage aan de supporters , hetgeen me by the way enorm veel deugd deed voor alle duidelijkheid, liet ik me opnieuw zoetekesaan opslokken door de grupetto met de gele ballonnen. Het opslokken werd een kleine 3 km laten een duidelijk achterlaten. Ik kon het tempo niet meer volgen en ik besloot mijn eigen tempo te lopen om nog binnen de 3u30 of kort erna binnen te komen. Ik beging toen kapitale BLUNDER 4; door niet te eten en te drinken. Ik zal de marathon uitgelopen hebben met slechts 1 gelleke (dat ik op km 35 verorberde) en 1 van de 4 flesjes sportdrank genuttig te hebben. De rest van de tijd heb ik van de bekertjes water gesipt en af en toe wat isotone AA-drank. DOM DOM DOM, hoe kunt ge nu zo DOM zijn, dommerik; Hetgeen ik aan alles en iedereen heb gepredikt, pas ik zelf niet toe; Ik hoor mezelf nog zeggen de avond ervoor ' ik loop als een brommerke avn het merk Honda Camino, als dat bijna zonder naft valt, dan rijdt dat ineens 10 per uur rapper, ik heb hetzelfde als ik loop'; Awel mijn nafttankske liep leeg toen ik op grandiose wijze de supporters ging groeten, en in alle euforie heb ik de signalen niet erkent, en ik heb mijn reserves niet aangevuld. Enfin soit, ik passeerde de 30km op 2u28, nog 1u02 min voor 12 km, hetgeen een haalbaar tempo van bijna 12km/u is. Best te doen, zelfs met mijn steeds stijver worden bovenbenen. En toen, ..., de Man met de Hamer !!! En hij had het deze keer gemunt met zijn monsterhamer op mijn klein teentje; Bij het binnenlopen van het Rivierenhof was het alsof mijn klein teentje een rijpe druif was die wordt geplet, met alle denkbeeldige sappen die daarbij vrijkomen. Ik wist onmiddellijk dat er een enorme bloedblaar tot ontploffing was gekomen hetgeen ook direkt zichtbaar was aan de rode vlek die zich aan de zijkant van mijn schoen aftekende. Ik stopte, bekeek mijn teen, stretchte even mijn bovenbenen, lastte een plasstop in en zette dan maar terug aan. Toen kwam er van een goed tempo lopen niks meer in huis. Met veel pijn liep ik nog een 10 per uur. Op 36km heb ik dan opnieuw moeten stretchen en even gewandeld want het vet was van de magere soep. Terug beginnen lopen en mijn cafeine gelleke begon te werken; ik liep terug aan 5min30/km en zag het weer terug zitten. Ik passeer 39 km en .... BAM, die Hamerman weer, nu op mijn ander klein teentje. Nu nog meer pijn en ik moet stoppen met lopen. Ik sta weer stil en ik probeer mijn tenen in mijn schoenen te herpositioneren zodat de pijn niet te hard voelbaar is. Ik vertrek terug met een grimas op het gezicht hetgeen een toeschouwer terstond een emotionele aanmoediging uitlokt (waarvoor oprechte dank meneer). Nog 3 kilometer en ik wil enkel nog binnen de 3u40 binnen zijn nu. Ik tel de kilometers af en kijk continu op mijn garmin. Het zal lukken. In de laatste kilometer moedig ik zelf een vrouw aan die begint te stappen en op mijn aanmoediging loopt ze dan maar verder. De laatste kilometer, nu ken ik het en ik weet wat er komen gaat. Ik draai de Suikerrui en ik merk Anja en Gilles. Gilles wou weer met zijn papa over de streep lopen en ik was daar heel fier en blij voor. Je voelt geen pijn meer en in een roes ga je over de meet. Na de aankomst werd ik verzorgd in de EHBO tent, en mankte ik naar de Groenplaats voor een welverdiende massage. Nu 2 dagen later loop ik nog steeds op flip-flops, trappen gaan niet zo vlot en zo meer van dat geinigs laten zien dat ik een marathon liep.
Dus in hindsight, tevreden ja maar ik wil mijn revenche voor die 3u30. Verdere analyse en lessons learned volgt
Voila, ik ben klaar; het seizoen mag nu beginnen, de basistraining is achter de rug, het eerste doel van het jaar staat voor de deur. Hoewel de marathon dient als voorbereiding voor de Ironman, merk ik dat ik toch een beetje nerveuzer word naarmate de wedstrijddag dichterbij komt. Ik wil wel naast het gewoon comfortable uitlopen van de marathon ook wel stiekem een mooie prestatie neerzetten. Wat is een mooie prestatie? In de eerste plaats moet ik er plezier aan beleven en mij amuseren. De marathon is de kers op de taart van 6 maanden training. Jezelf forceren op de dag zelf zou al het harde werk van de maanden ervoor tenietdoen. Maar natuurlijk is de tijd ook een belangrijk element als je zoals ik met gezonde ambitie sport. Mijn tijd in Brussel 1.5jaar geleden was 3u56 op een heuvelend parcours. Met wat ik nu meer weet, met 1.5 jaar meer training en op een vlakker parcours mag ik niet meet tevreden zijn met dezelfde tijd. Ik ga nu resoluut voor een eindtijd rond 3u30. Volgens de McMillan running calculator (zie link) kan je op basis van je beste 10km tijd , je marathontijd voorspellen; dit zou in mijn geval 3u18 zijn maar aangezien ik daarvoor teveel aspecifiek heb getraind (fietsen en zwemmen) mag ik daar niet op hopen. Mijn taktiek voor morgen is om de eerste 3 km op gevoel en hartslag te lopen en me daarna na de Waaslandtunnel te nestelen in de 3u30 pace-groep. In het beste geval blijft de man met de hamer een tijdje weg en loop ik tot na het Rivierenhof met de groep mee. Daarna zie ik wel. In het slechtste geval laat ik me uitzakken tot de groep van 3u45. Een tijd onder de 3u40 beschouw ik als geslaagd, en bij een tragere tijd hoop ik dat ik me tenminste geamuseerd heb. Aan de supporters zal het wel niet liggen, ze zullen weer talrijk aanwezig zijn, waarvoor dank.
en we zijn aanbeland in meest leuke maar ook ambetante deel van de training, de taperweek. Niks doen, beetje loslopen, beetje losrijden, op voeding letten, .... Gemakkelijk gezegd natuurlijk, ware het niet dat je lichaam gedurende vele weken gewoon is geweest van veel te lopen/trainen en nu ineens niks meer mag doen. Nu ja niets, maandag nog eens 3000m gezwommen en gisteren nog een 1u15 in de fitness gezeten, waaronder 5km gelopen. Ik zal zondag aan de start komen met bijna 900km in de benen sinds oktober, bijna op goed gewicht en met een redelijk goed gevoel. Morgen nog eens even nuchter zwemmen en een beetje lopen op de loopband en dan vrijdag en zaterdag zeer rustig zijn. Zaterdag nog eens een beetje loslopen met wat versnellingen en dat moet het dan maar zijn. Gisteren beetje last in de rechterkuit maar dat zal wel beteren denk ik.
Morgen staat er een mooie TV-dag aan te komen, allez in mijn geval live-streaming internet. Ik zit namelijk met de vlieger in moskou, alwaar het vandaag toch weeral gesneeuwd heeft zekers, en er is even geen vlucht gepland dus kan ik op mijn gemakske naar de koers kijken en af en toe eens zappen hoe de Belgen het er van af brengen in de Ironman van Zuid-Afrika. Voor de rest beetje last van jet-lag, gisteren van New-York naar Moskou gevlogen, dat zijn lange trekken amai. Wel een mooie nachtvlucht gehad, met veel poollicht bij het naderen van Ijsland. Spijtig dat ik geen beter fototoestel heb want 's nachts foto's trekken van iets wat weinig licht geeft is zeer moeilijk. Donderdag en vrijdag wegens de lange vlucht niets kunnen trainen, dat is niet zo erg want ik trainde de 6 dagen ervoor nog 70 loopkilometers bij elkaar en dan mag met het oog op de marathon de riem er zowieso even af. Vandaag de draad terug opgenomen en voor de eerste keer 3000m gezwommen en nog 10km gelopen. Morgen stem ik dus af op sporza.be, en vandaag bij het browsen op een mooie sporza reportage over het Uplace triatlon team gestoten. Voor zij die iets meer willen weten over hoeveel de profs trainen en wat core-stabilisatie is, hier de link: http://www.youtube.com/watch?v=eH4nvofS5j4 Wat me ook opviel in die reportage was dat zwemtrainer Ronald Gaastra de nadruk legde op weinig beenslag , hetgeen energie vreet en weinig stuwing oplevert. Wat ik dan erna met wisselend succes uitprobeerde.
Slukes en dat morgen de beste mogen winnen, maar ik hoop op Bjorn Leukemans in Parijs-Roubaix en Marino Vanhoenacker in Zuid-Afrika.
Gisteren na een lange dag in Londen aangekomen. Niets meer kunnen doen en ook de Ronde gemist. Goede winnaar, slimme gast en goede coureur. Hij verdient het. Vandaag in Londen gelopen, op het gemakske tegen 10 per uur. 14 kilometerkes in het park en de gedachten de vrije loop gelaten. Vooral over de marathon en de verdere (trainings)planning. Ik kwam tot interessante inzichten:
Als ik de conditie zo kan houden zie ik erg uit naar de marathon. Daarna mag terug even de riem eraf (ik kijk nogal uit naar een goed pintje...) maar niet te lang. De week na de marathon zal er zowieso weinig gelopen worden maar wel wat gefietst en vooral gezwommen. Aangezien het ook Paasvakantie is en de wederhelft ook conge heeft zullen we ook veel family quality time hebben hopelijk.
Dan zal de basistrainingsperiode er ook opzitten en mag er specifieker gewerkt worden. In mijn geval zal ik de loopconditie onderhouden en verder de fietsuithouding uitbouwen tot zeer lange ritten en de overgang van lang fietsen naar lopen oefenen. Ook de zwemtraining zal serieus moeten opgedreven worden. Dan zat ik een tijd met de handen in het kortgeschoren haar welke wedstrijden ik ging doen in voorbereiding naar de ironman. Met mijn werk ben ik zowieso ee beetje beperkt in mijn keuze. Ik keek eerst uit om in mei wedstrijden te doen maar ik ga er vanaf zien. Ik ga ipv de halve van Leuven of de kwart van Seneffe in mei een heuse 'epic' training invoeren. Iets in de trend van 1500 fietskilometers op 12 dagen en 40 zwemkilometers per maand of zoiets. Dat lijkt me echte Ironman training. Dan in Juni blijft het volume hoog maar ga ik wel deelnemen aan de halve van Stein in Nederland als algemene rehearsal voor de Ironman. In juli volgt dan een pure onderhoudstriatlon (kwart) kwestie van het plezant te houden.
Het volgende inzicht is ook belangrijk. Ik weet namelijk niet hoe ik de volgende jaren aan triatlon zal doen. Korte afstand?, Ironman afstand?. Dat ik aan triatlon zal blijven doen staat wel vast maar op welk niveau zal afhangen van de ervaring en prestatie in Regensburg. En zolang ik niet weet wat er na Regensburg gaat gebeuren wil ik niet te veel investeringen doen. Ik ga dus voor Regensburg geen tijdritfiets aanschaffen maar ik zal mijn huidige trainingsfiets 'pimpen'. Ik kreeg vorig jaar namelijk nogal een kick door op mijn gewone koersfiets met goedkope trainingswielen een pak tijdritfietsers voorbij te steken. Waar steek je dan je centen in om de fiets op te waarderen naar tijdrit niveau. Ik denk de gulden middenweg gevonden te hebben. Velen zeggen dat hoge velgwielen (of zelfs een vol wiel) enorme voordelen oplevert, maar de waarheid is dat je voor echt goede wielen meer dan 1000 euro opzij moet zetten en dat ze pas op redelijk hoge snelheid (lees boven 40km/u) aerodynamisch rendement halen. Waar je wel enorm voordeel uithaalt is het verminderen van de frontale luchtweerstand. En dat kan gelukkig voor een fractie van de kost van dure wielen. Daarom ga ik het volgende doen om een redelijke snelheid halen voor minder inspanning:
- tijdritstuur met basebar, shifters aan de handgrepen vooraan. - omgekeerde zadelpen waardoor het zadel meer naar voor kan geplaatst worden en je dus verder en lager op het tijdritsuur kan liggen en vertikaler boven de trapas komt te zitten - tijdrithelm (druppelvorm is belangrijk om frontale weerstand te verminderen)
daarnaast zal de rolweerstand verminderd worden door op zoek te gaan naar goeie bandjes , ik hoor goede dingen over Vittoria. En... ik denk me de juiste positie te laten aanmeten door Michel Geerinck om zodoende comfortabel de training in tijdritpositie te kunnen volbrengen en de 180km op de Ironman vlot af te leggen . Ik zal tenslotte meer dan 5u in een bepaalde houding fietsen. Dit alles zal slechts een fractie kosten van wat wielen tegenwoordig kosten en ik denk er meer 'return-on-investment' uit te halen.
De komende dagen vliegen maar ik denk toch nog hier en daar te kunnen lopen.
Nog een 2 weken en dan staat de marathon van Antwerpen gepland, een wedstrijd die kadert in de voorbereiding naar de Ironman. Hoewel ik mijn twijfels heb over het nut van de marathon in een voorbereiding, want wel veel gelopen maar nog niet genoeg gezwommen en gefietst, voel ik nu toch wel dat de conditie er door veel te lopen goed op vooruit is gegaan. Nu nog een weekske doorduwen en dan een weekske kalmer aan. Deze week begon goed met een lange fietstraining , maar op dinsdag heb ik niet getraind. Dat kwam omdat ik mij terras heb gelegd, het is te zeggen ik heb 6,5 kubieke meter stabilise gelegd als basislaag en daar heb ik op mijn eentje van 's morgens 7u tot 's avonds 22u mee bezig geweest en dat was best redelijk fysiek. Bovendien zat ik de ganse namiddag met mijn knieen in de stabilise en dat was niet zo een goed idee, door het contact met de cement zijn mijn beide knieen net naast de knieschijf verbrand. Woensdag daardoor niets kunnen doen, want de wonden waren nog te vers. Donderdag vertrokken naar mijne vlieger die in Moskou stond en dus met een andere airline naar ginder vertrokken. Wat bleek nu, dat mijn baggage er niet bij was, dus weer niet kunnen trainen bij gebrek aan loopschoenen en andere zwembroeken. Gisteren dan naar Tel Aviv gevlogen en daar heb ik dan , net zoals vandaag, goed kunnen lopen. Gisteren 17km aan een tempo van 5'10" per km en vandaag dan de laatste lange loop van 22km tegen 5'40" per km, waarvan de tweede helft in negative split. Knieen genezen redelijk en het zou geen probleem mogen zijn voor de komende trainingsweek. Eens benieuwd hoe fietsmaat Franky het vandaag heeft gedaan in de Ronde van Vlaanderen.
Na een mooie trainingsweek ga ik nog 4 dagen even doortrekken vooraleer ik aan een aantal dagen rust/recuperatie zal beginnen om dan nog een weekje intensief de marathon voor te bereiden. Gisteren ging ik al vroeg op pad om de eerste keer boven de 100km te fietsen (ik had er voor al wel 2 keer 96 km gedaan, maar je wil toch wel eens die 100 zien). Ik koos ervoor om naar Brakel te rijden en daar de Teirlinck route te fietsen (50km). Een pittige rit met beklimming van de Leberg, de achterkant van de Berendries en Valkenberg. Ik kwam thuis met 750 hoogtemeters en 102 nuttige kilometers; Daarna nog gewerkt aan het huis, van die rit weinig negatieve gevolgen gehad;
Vandaag, 6 kubieke meter in het terras gieten (weliswaar geholpen met kraantje). Daarna zien we wel, of lopen of zwemmen
)Er verstrijken een kleine 2 km alvorens ik hen zie staan. Ik besluit er nog extra schwung aan te geven door de baan schuin over te lopen om de kinderen een high five te gaan geven, dit alles een 100m voor de 3u30 groep die eigenlijk al vlotjes onderweg waren naar een 3u28 tijd. Enfin soit, na de perfekte passage aan de supporters , hetgeen me by the way enorm veel deugd deed voor alle duidelijkheid, liet ik me opnieuw zoetekesaan opslokken door de grupetto met de gele ballonnen. Het opslokken werd een kleine 3 km laten een duidelijk achterlaten. Ik kon het tempo niet meer volgen en ik besloot mijn eigen tempo te lopen om nog binnen de 3u30 of kort erna binnen te komen.
Hetgeen ik aan alles en iedereen heb gepredikt, pas ik zelf niet toe; Ik hoor mezelf nog zeggen de avond ervoor ' ik loop als een brommerke avn het merk Honda Camino, als dat bijna zonder naft valt, dan rijdt dat ineens 10 per uur rapper, ik heb hetzelfde als ik loop'; Awel mijn nafttankske liep leeg toen ik op grandiose wijze de supporters ging groeten, en in alle euforie heb ik de signalen niet erkent, en ik heb mijn reserves niet aangevuld.
