Hier het verslag van de Ironman 70.3 Antwerpen zoals het door mijn echtgenote Anja is beleefd, voor de gelegenheid 'Ironwife' genaamd

Verslag van ‘ironwife’, rechterhand van irondad

Hoever heeft hij me toch gekregen dat ik hier zelfs weekends aan participeer, geladen met frigoboxen, fietsen, drinkbussen, allerlei energy-food, repen en gels, drinkbussen, zelfs mijn weegschaal moest mee, sportkledij … vernoemde ik al drinkbussen ? Hopelijk gooit hij er onderweg een paar weg en zien we ze nooit meer terug J

Nadat we de kids afgezet hadden bij mijn schoonouders zijn we vertrokken naar de briefing en de pastaparty op de linkeroever, later nog meer over dé linker- en rechteroeverperikelen. Ik hoopte onderweg stiekem al een beetje dat daar niet teveel kraampjes met ironman gadgets of andere sportspullen zouden staan. Enfin, het is bij een pet gebleven. Hij schreef in, kreeg vanalles toegestopt waaronder een paar vuilniszakken om zijn spullen (sorry Tom onrespectvol van mij om je supersonische schoenen spullen te noemen) in te stoppen, die zouden dan naar de wisselplaats van de fietsen gebracht worden ’s anderendaags. De pasta ging vlot binnen bij hem terwijl we keurend alle atleten bekeken, er zaten een paar ‘brokken’ tussen amai. Terwijl we op de linkeroever waren kon ik zo al een beetje bang beginnen inschatten hoe ik dat ’s anderendaags zou moeten redden om van hier naar daar te hossen en vooral hoe ik van de linker- naar de rechteroever moest geraken … of was het omgekeerd ?

Hierna een uitstap naar de plaatselijke Carrefour (ooit al geprobeerd om midden in ’t stad één zo’n magazijn te vinden ?) want hij was zijn favoriete sportfood vergeten thuis ; ‘Meli’ honingwafels.

OK, op weg naar het hotel want we hebben een paar dagen geboekt in een hotel in Antwerpen, dat is dan één van de voordelen van een man die zo vaak in het buitenland verblijft, dat ze hem al als ne goeie maat verwelkomen en dus onmiddellijk ook wel upgraden met één en ander, afhankelijk van  het kleur van kaart hij bovenhaalt.

Nadat we met fiets en al in de lift en op de kamer geraakten, onze spullen een beetje uitgepakt hadden, vooral drinkbussen als ik ze nog niet vernoemde, hebben we beide onze fiets genomen en ’t stad ingereden om nog een relax terrasje te gaan doen. Viel me enorm goed mee om in Antwerpen-stad tegen ferme snelheid als een echte habitué door de straten te crossen, nooit gedacht dat ik dat nog zou gedaan hebben. Ondertussen kon hij nog een beetje losrijden, heb uiteraard af en toe overgenomen :-s

Nog een beetje tv gekeken in de kamer en dan wijselijk onder de wol gekropen, zoals altijd komt daar bij mij niet veel van in huis als ik de eerste nacht ergens anders doorbreng. Ik denk dat hij ook niet teveel geslapen heeft, maar hij leek uitgerust ’s morgens. Hij begon me daar aan een ritueel van flessen en poeders die moesten gewogen en gemeten worden, sandwiches met konfituur, honingwafels … Shit, zou ik het durven zeggen dat hij de verkeerde sandwiches meenam thuis ? Ze waren nl. een dag vervallen, hij nam de oude ipv de verse mee. Nee dus, zwijgen als een graf want dit zou voor hem betekenen dat hij op slag een psychische intestinale vergiftiging opliep.

Beetje druk moeten zetten om op tijd te vertrekken uit het hotel want we hadden graag relax naar de start gereden. De auto konden we parkeren bij de wissel van het fietsen naar het lopen, aan de rechteroever dus. Vandaar moesten we samen per fiets met zakken geladen naar de linkeroever geraken om zijn startnummer te laten opschrijven op arm en been en verderrijden naar de start van het zwemmen.

OMG !!! Had al veel gehoord van de voetgangerstunnel maar ik moest dit met de fiets gaan doen, ware het niet dat mijn fiets weegt als lood (een degelijk, stoer stadsmodel) en daar blijkbaar ook nog immens oude, lange, steile roltrappen moesten genomen worden want de lift was kapot. Ik liet me opslorpen door de massa volk, allen met fiets, van die carbonnekes die je met één vinger kan optillen. Tot ik dus voor die lange, steile roltrap kwam te staan met mijn log gevaarte in de handen, niet weten hoe ik hem moest pakken. Rap geswitched met hubbie de zijne want die kon ik ahw boven mijn hoofd uitsteken mocht het nodig blijken. Bij het afdalen dacht ik er al aan dat ik deze calvarietocht nog eens moest doen maar dan alleen met mijn eigen fiets, wie had het meeste stress ??

Aan de start van het zwemmen kwamen dan ook mijn schoonouders met de kids eraan, klaar om papa voor zijn grote wedstrijd aan te moedigen.

Eens zijn wave vertrokken, hij was niet bij de eerste waves want het was per leeftijd en ja … hij is er ondertussen 36 en de jongsten waren 18. Vernoemenswaardig is zeker ook dat de oudste deelnemer 69 was, chapeau, ferme man nog hoor !! Spring hier ondertussen van de hak op de tak maar bon, na zijn vertrek en vrijwel snellere aankomst dan verwacht, was het dus mijn beurt om te starten, met de fiets terug naar die andere oever. De kids met de schoonouders mee met de wagen en ze zouden me de andere kant terug opwachten.

Terug opgeslorpt in de meute van supporters alleen deze keer (wel nog meer dan genoeg) bekeek ik al mijn voorhangers hoe ze met hun fiets worstelden op de roltrap. Waarom zie ik hier allemaal mannen … waar zijn die vrouwen met hun fietsen ?

Met het zweet in de handen had ik op de valreep dé truk gevonden ; voorwiel schuin op de trap en voor de rest op de remmen knijpen tot de draden bijna afknappen maar het lukte toch, geraakte aan de overkant, ik trapte zelfs fier al de voetgangers in de tunnel fiks voorbij naar de overkant om de andere roltrap naar boven te nemen, met een air van ‘ik woon hier en doe dit traject elke dag’ stopte ik aan de roltrap en sleurde mijn fiets terug naar boven, iets minder galant als het naar beneden komen maar ben er geraakt. Terug aan de auto kwamen de andere supporters me oppikken en we reden naar een plaats waar we de auto nog kwijtgeraakten en waar we Tom een paar keer zouden zien passeren. We slaagden erin om de auto vrij ver van het gebeuren nog reglementair te parkeren en te voet trokken we door de halve stad tot aan de bocht naar de grote markt, aan het stadscafé vonden we nog een goed plaatsje op een terrasje waar we het allemaal goed konden volgen. Aan de helicopters wisten we dat de eersten (lees : belangrijkste deelnemers) eraan kwamen. Tom had zo een paar tijden vooropgesteld waaraan hij waarschijnlijk wel zou voldoen, voor het zwemmen was hij er al wat voor, nu ongeveer uitrekenen wanneer hij zou passeren met de fiets.

Ik stelde me, voor de anderen véééél te vroeg om hem al te verwachten, al recht om een goed plaatsje te bemachtigen om Tom te zien passeren. Ook Tom zijn pa stond al aan de overkant met fototoestel klaar om een mooi shot te maken toen ik plots een soort tumult de andere kant van de straat hoorde, iemand riep nogal vrij verrast mijn naam uit de verte en voor ik het goed en wel besefte zag ik plots Tom zijn achterkant nog. Wie had dat gedacht dat hij nu al zou passeren, een echte verrassing en fierheid alom bij de supporters, dit hadden we echt niet verwacht.

Terug tijden inschatten waarop hij al lopend zou voorbijkomen … werd een beetje teleurstellend want daar zat hij blijkbaar plots toch wel wat achter. Hoe kon dit nu ? Zo een goeie zwem- en fietstijd en toch bleef hij maar weg ?! Toen hij eraan kwam stond ik de overkant, kon hem alleen aanmoedigen maar ik had niet gehoord dat hij naar zijn pa iets had geroepen. Al gauw werd ons duidelijk waarom hij later dan verwacht kwam aangelopen … hij kreeg een gele kaart omwille van het stayeren. We hadden het er al over gehad hoe je dat kon vermijden als je in zo een bende terechtkomt ; je moet 10 m uit elkaar blijven + dan nog eens 3 m naast elkaar, geen sinecure en daar is hij het slachtoffer van geworden. Een scheidsrechter op motor kwam naast hem rijden en riep zijn nummer met als gevolg ; een extra ronde lopen ttz 1 km erbij.

Hij deed het al bij al héél goed, de laatste ronde nog een redbull gegeven en dat beviel hem blijkbaar goed. Nu moesten we nog een min of meer illegale poging ondernemen om Gilles een paar honderd meters voor de start mee het parcours op te krijgen, het zou toch fantastisch zijn om samen met hem over de finish te gaan. Vake (mijn schoonvader) dus samen met Gilles op het afgesproken punt gaan staan, ik met moeke (mijn schoonmoeder) en Laure-Lise naar de finish waar ik een mooi plaatsje probeerde te bemachtigen om dit moment op een plaatje te krijgen. Mijn schoonma en ik zouden goed staan op de voetbal denk ik … we brulden tegen iedereen die het ook maar aandurfde om gauw het parcours over te rennen terwijl er atleten aankwamen, de seingever lachte goedkeurend naar ons omdat we hem ‘hielpen’ , feitelijk was het omdat ze in de weg liepen voor de foto J

En jawel hoor, hét moment was er … plots kwam mijne hubbie hand in hand met zijn fiere zoon naar de finish gelopen, wat een kippevelmoment ! Aan de finish kreeg zelfs ook Gilles een heuse medaille om zijn nek gehangen en ben daar de momenten dat ik me niet zo gelukkig voelde met zijn vele trainingen vergeten want dit was het, mijn endorfines gingen waarschijnlijk ook de hoogte in want het gaf ook mij een zalig goed gevoel om dit te zien.

Resultaat van dit evenement : beslissen in welk land en welke stad we een weekendje gaan doorbrengen voor de volledig ironman ;-)