Ik ben Tom Verbruggen
Ik ben een man en woon in Sint-Lievens-houtem () en mijn beroep is piloot.
Ik ben geboren op 08/08/1974 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, voetbal en luchtvaart.
Ik ben gelukkig getrouwd met Anja en ben papa van twee toffe kids, Gilles en Laure-Lise.
Een weekje na de marathon, en een drukke week dat het was met de bouw, hier het verslag van mijn allereerste marathon maar zeker niet de laatste.
Zaterdag 3 okt 2009; verjaardagsfeestje voor Gilles (6) en Laure-Lise(4). De laatste koolhydraten binnenkrijgen hetgeen geen probleem met de aanwezigheid van pannenkoeken, slagroomtaart, rijsttaart en koekjes. Alleen de Duvel en wijn laat ik aan me voorbijgaan. De gasten wensen me geluk en als ze weg zijn maakt de nervositeit zich meester van mij en van mijn ingewanden ... Ik besluit nog een immodium en panadol in mijn truitje te steken voor 's anderendaags. Ik kijk nog eens mijn sporttas na en schrijf de tussentijden voor 5, 10, 21 en 37 km op mijn hand.
Zondag 4 okt 2009: 6u wake-up. De feestvierders van gisteren slapen hun roes uit, ik sta op en eet mijn ontbijt 3u voor de start. 3 broodjes met 'poepgelei' (Luikse stroop beste lezer...) en een banaan, dit alles doorgespoeld met een litertje Isostar met wat zout. Ik ga naar Brussel met de auto, mijn vrouwtje Anja en de kinderen zullen met mijn ouders naar een punt op het parcours komen waar ze me 2 keer zullen zien en waar ik het het meeste zal nodig hebben , nl na 19 en 36km. De weg naar Brussel in de auto is zeer rustig, ik rijd slechts 100km/u op de autostrade, een zekere rust neemt bezit van mij. Alleen in de auto kan ik me mentaal opladen voor wat de zwaartse fysieke inspanning wordt die ik totdantoe heb aangevat. Het werkt want aangekomen in Brussel ben ik niet gestresseerd en kan ik rustig de 'hectische momenten' voor de start verteren. Ik parkeer de wagen en ga verder met de metro, hetgeen nog gelijkgestemden doen. Het metrostel zit vol aspirant-marathoniens, in het dagelijkse leven allemaal een ander bestaan, een andere standing, een andere job, ..., hier vandaag allen gelijk. Ik wandel naar de start met een loper uit New Jersey, speciaal naar Brussel gekomen voor ook zijn eerste marathon, met een tijd van 4u15 als doel. We wensen elkaar 'Good Luck' en we gaan elk onze eigen weg. Ik word gevraagd om foto's te nemen van een Tsjechisch koppel een Japanse atlete, en vraag aan een fotograaf hetzelfde te doen voor mijzelf. In de geimproviseerde kleed'tenten' kleed ik mij temidden van andere atleten om. Ik kan niet anders dan mijn medelopers atleten noemen, want ik denk dat iedereen die 42 km aandurft een voorbereiding van meerdere maanden achter de rug heeft, en de titel atleet alleen al daarvoor verdient. In de tent zorgt de geur van algipan-zalf ervoor dat ik nostalgischgewijs terug ga in de tijd en herinner hoe ik diezelfde kamfergeur waarnam als jonge preminiem op de voetbal, wanneer de eerste ploegspelers hun spieren inwreven. Ik beperk me vandaag tot vaseline aan de binnenkant van de dijen en oksels en een plakker op mijn tepels. Dit alles om schuurwonden te vermijden, iets wat een loper uit Finland beter ook gedaan zou hebben , want toen ik hem voorbijliep rond km35, stroomde er een bloedspoor van tussen zijn benen. Even opgewarmd in het Jubelpark in mijn geimproviseerd trainingspak, gemaakt van een vuilzak met 3 gaten in. Nog een geluk dat ik niet de enige ben die dit doet. In het startvak ga ik voor de pacers met rode ballon staan. Deze pacers zullen binnenkomen op 3u45 en ik wil zien welk tempo zij lopen in de start. Als na een paar welgemikte deuntjes van het plaatselijk orkest de start wordt gegeven zet ik mij evenals 1700 andere atleten uit 40 landen in beweging. Mijn hartslag voor de start bleef netjes onder de 90 en de eerste km's gaan naar beneden. In de wetstraat merk ik dat de rode ballon achter mij blijft en ik besluit het comfortabele tempo dat ik dan heb (4'50"/km) aan te houden. In de tunnels gaat het ook nog goed en ik nestel me in een groepje met lopers uit Marathon Managers Club (MMC), waarvan ik de laatste maand nog een boek had gelezen (DURVEN DROMEN). Het gaat er jolig aan toe en er wordt nog wat afgelachen en afgepraat. Een loper uit de Provence had zijn gsm bij en werd elke 5 minuten opgebeld maar nam nooit op, tot groot jolijt van de omringende lopers. De eerste 10km werd volbracht in 51min, sneller dan voorzien en dankzij een stuk in het parcours waar je op en af moet, kon ik bepalen dat ik 600m achter de pacers van 3u30 liep, en 600m voor die van 3u45. Ik keek toen uit naar de doortocht op 19km waar ik mijn familie ging zien, een emotioneel moment. Zij hebben er niet voor gekozen dat ik triatlons doe of aan duursport doe, maar toch staan ze er telkens weer, een ongelooflijk gevoel te weten dat je ondersteund wordt. Ik liep er voorbij met een kwikke pas, riep iets naar Gilles die kastanjes raapte en wisselde een woord met mijn fantastische vrouw. Toen werd het tijd voor de doortocht aan de halve marathon, hetgeen gebeurde in 1u51. De vermoeidheid werd voelbaar mede door het parcours dat nu ofwel steeg of daalde. Vooral in het stuk tussen 25 en 30 km kreeg ik het moeilijk en moest het tempo laten zakken. In km 27 kwam de ballon van 3u45 voorbij maar ik was niet bij machte om aan te klampen. Integendeel, het werd overleven op de Tervurenlaan, die nu continu klom. Het werd een mentaal gevecht met mezelf, ik dwong mezelf om te blijven drinken en te eten, en vooral om traag maar wel verder te blijven lopen. Er liepen veel mensen voorbij maar dat kon me allemaal net schelen,ik zou blijven lopen op mijn eigen tempo en binnenkomen binnen de 4u. Vanaf km 32 telde ik de km's af, en berekende ik wat mijn tempo moest zijn om binnen de 4u binnen te zijn. Ik ging opnieuw op zoek naar mijn familie, hun aanwezigheid speelde een grote rol. Ik passeerde hen, maar nu met heel wat meer moeite. Ik nam een cola aan en toen ging het weer wat beter. Ik zou hen nog 2 maal zien, toen ze in de wagen hevig toeterend in de file stonden. Telkens probeerde ik er zo goed mogelijk uit te zien en stak ik mijn arm op of wuifde. Km 39 passeerde weer aan de triomfboog aan het Jubelpark en dan was het ergste voorbij, ik wist dat ik ging finishen binnen de 4u, hoewel krampen in quadriceps en kuiten op het einde nog roet in het eten dreigden te gooien. De laatste km was ik nog in staat om te versnellen op de kasseitjes voor de grote markt. De binnenkomst op de grote markt is fenomenaal, wat een mooie setting met zoveel volk. Ik liep met mijn armen in de lucht over de streep in 3u56min43sec. Ik was zeer ontroerd want dit was de bekroning van 6 maanden trainen, opofferingen doen en leven volgens een zekere discipline om zowel echtgenoot en papa te zijn, te werken als piloot en een huis te bouwen, om daarnaast nog een transformatie te ondergaan van 'couch-potato' naar duursporter. In alle geval kan ik zeggen dat het volbrengen van de marathon een ongelooflijk gevoel is dat me een week erna nog doet zweven, en dat alle opofferingen het meer dan waard zijn geweest. Het zal zeker niet de laatste marathon zijn en het geeft me veel moed om de training te hervatten, na een rustperiode van 3 weken.
Na de aankomst nam ik mijn medaille in ontvangst en na de douche en de welverdiende massage ging ik mijn familie opzoeken, die de dag in Brussel hadden doorgebracht. Anja had voor de speciale gelegenheid een fles Champage van de weduwe Cliqot meegebracht die we op decadente wijze in de straten van Brussel hebben soldaat gemaakt. Een mooi einde aan de dag werd het toen we een lekkere steak friet gingen eten.
Ja den teerling he; hij is gesmeten he. Ik zal het moeten doen de zondag met de training die ik de voorbije 6 maanden heb verricht. De taper van de vorige 2 weken hebben me hopelijk voldoende doen herstellen. Mentaal is zo een taper wel een moeilijke brok. Door minder te lopen en te trainen voel je je minder getraind, en verlies je toch wat spiermassa ten voordele van wat vet. Maw, je voelt je logger en vetter. Niet zo leuk als je graag fris en licht wil zijn. Tzit em allemaal in het koppeke. Dat is trouwens ook zo denk ik met gans de marathon, een continu gevecht met jezelf. Ik denk dat dat ook een grote reden is waarom ik het doe: de confrontatie met je limieten. De laatste 2 weken nog een 40km gelopen, elke 2 dagen ongeveer. Morgen nog eens een half uurtje zeer losjes lopen op de atletiek als onze Gilles ook atletiek doet. De zenuwen slaan nu wel wat toe; 42 km is toch niet niks. Amai Ik ben alles aan het klaarzetten want zondagmorgen zal ik niet veel tijd hebben. Morgen ook niet want het is het verjaardagsfeestje van de kids . Dat zal nog wat carboloading veroorzaken al die taartjes, pannekoeken, ... Voor de rest ook nog redelijk wat gewerkt in het huis, vandaag nog de vloerverwarming aangesloten en doorgespoeld: geen lekken en geen obstructies, zeer content;
Sinds mijn uitspatting van de vorige 2 weken, is het nu tijd om te taperen, d.w.z de spieren, gewrichten, ligamenten enz. te laten herstellen van de microschade die ze hebben opgelopen in de voorbije trainingsperiode; m.a.w. de batterijen worden opgeladen voor de grote schok van volgende week. Dit doe je door relatief te rusten, ik heb tot hier toe slechts 2 keer gelopen : de woensdag in moskou 10km op de loopband en vanmorgen thuis een vetloop van 11km. Een vetloop dien je normaal vrij traag te doen, maar door de weinige training deze week heb ik goed kunnen rusten en ik 'vloog' als het ware uit de startblokken. Het was vanmorgen frisjes toch wel. 11 km in 53 min, laatste km uitgelopen , de eerste 10 in 48 min. Zonder probleem. Nog 4 trainingen voor de marathon, de tonus is er. Tzal voenken geven. Merciekes Jo voor de aanmoedigingen; ik kijk er al naar uit om er volgend samen ene voor te bereiden !
Niet te veel melden vandaag, nog steeds in Luton, gelukkig valt het weer wat mee. Want voor de rest is de omgeving niet veel soeps. Gisteren 7 km recuperatie, waarvan ongeveer 2,5 gewandeld. Mijn scheenbeen (rechts) en knie (links) waren redelijk pijnlijk van de inspanning op zaterdag. Daarom een lange opwarming en dan zeer , maar dan ook zeer, rustig gelopen op het gras. Je moet het die engelsen toch nageven, ze hebben schoon gras. Een openbaar park met daarop 15 voetbalvelden geplaatst, allen perfect gemaaid en gelijnd. Onmogelijk te vinden in Belgie. Ik heb de laatste week 73km gelopen maar als je een week zou nemen, ttz vorige zaterdag tot eergisteren , heb ik in die week 83 km gelopen. Onwaarschijnlijk, als je bedenkt dat ik 6 maanden begon met 3 keer lopen per week, met een weektotaal van 18km. Ik heb berekend dat ik tegen de marathon ongeveer 850 km zal gelopen hebben, hetgeen niet echt heel veel is voor de voorbereiding van een marathon, maar mijn cross-training die ik deed voor de triatlon zal wel voor de rest zorgen.
Vandaag stond de laatste en ook langste lange duurloop op het programma. Het enige probleem was dat ik dit in het buitenland moest doen en dus niet echt in ideale omstandigheden. Ik ben in Luton en het weer was perfect voor deze training, een 20 graden, droog en de zon achter een dun wolkendek. Het parcours waren de velden tussen Luton en Hitchin, direct achter het hotel waar we gehuisvest zijn. Het parcours is zeer heuvelachtig en volledig off-road. Zeer rustig en op zaterdagmiddag zijn de engelsen op de country side bezig met honden uitlaten, paard rijden en wandelen. Lekker rustig. Wel opvallend veel pitbulls als favoriete honden. Telkens ik het pad kruiste van zo een hond, werd deze tijdig aan de leiband gehouden. Andere joggers heb ik niet veel gezien (3). Gisteren begon de voorbereiding van deze training al, want logistiek moest er het 1 en het andere in orde zijn. Zo kocht ik gisteren in totaal 4l water, 1 lit gatorade, 2 koolhydraatgellekes , wat rozijnen in doosjes. In de boekenwinkel kocht ik ook een tijdschrift over triatlon waarop een gratis recuperatiedrankje was bevestigd, ttz 50gr REGO recuperatiepoeder van SIS, goed voor 500ml drank na de inspanning. Vanaf gisteren al goed beginnen hydrateren en een maaltijd gekozen met de nodige koolhydraten (rijst, lentils, kip en brood bij dn indier) Deze morgen tijdens het ontbijt 2 bananen meegesjoept. Dan het actieplan: ik zou vertrekken voor een eerste 20km met mijn fuelbelt (3 flesjes water 200ml elk, 1 flesje gatorade 200ml), een extra flesje water 500ml. Ik had ook mijn gelleke meegenomen. Na die 20 km zou ik terug naar het hotel lopen voor een volledige refill, incl een extra flesje water, een doosje rozijnen en terwijl ik in mijn kamer was zou ik 1 van die bananen eten. Daarna terug de straat op voor het volmaken van een totale training van 3u duurloop, ongeacht de afstand.
Zogezegd, zogedaan en in het begin liep ik iets te traag, ik wou mijn hartslag laag houden om zo het verbranden van vetten te bevorderen. Maar omdat dit mij slechts de eerste 5km een gemiddelde snelheid van 6,2 min/km gaf, heb ik de snelheid opgedreven. Zo kwam ik op een betere tussentijd na 21 km terug in het hotel aan op 1u55. Te traag voor de marathon maar ik kon goed een snelheid van 5,2 min/km aanhouden gedurende 15 km, en dat is goed voor een training. De bevoorrading uitgevoerd en weer weg. Ik liep daarna zeer goed, de pace van 5,2 aanhoudend. Ik kreeg echt een runner's high, een gevoel dat je alles kan en dat de loop nog een 50 km langer mag duren, gecombineerd met poetisch worden over het landschap, ideeen over de marathon, ironman, etc... Dat ging zo tot km 28 en dan ............. de muur. Plotseling gaat de snelheid omlaag en de hartslag omhoog, benen die je ervoor niet echt voelde, voel je nu wel als heel pijnlijk, en de heuveltjes worden bergjes. Het is normaal en ben blij dat ik het ervaren heb. Het is namelijk de overgang van de verbranding van koolhydraten naar vetten als de bron van energie voor de activiteit die je doet. Verbranding van vetten verloopt moeizamer en je hebt er meer zuurstof voor nodig, daarom de hogere hartslag en het dipje. Belangrijk om weten is dat het dan een mentale kwestie zal worden om verder te lopen, en de opname van koolhydraten noodzakelijk. Daar gaat dus het gelleke en de gatorade. En ja, daarna gaat het relatief beter en ik maak de 3u vol op een moeilijk parcours, volledig solo. Ik noteer een totaal van 32 km, met een gemiddelde hartslag van 145. Ik weet dat dit gemiddelde mij exact in 4u over de finish zal brengen tijdens de marathon, maar omdat de marathon over een gemakkelijker parcours gaat, met stimulans van andere lopers en publiek, droom ik van een mooie tijd onder de 4u.
Na het lopen, het recuperatiedrankje gedronken plus nog een liter extra water. Straks nog een pintje se en morgen een klein kort recuperatieloopje op het gras.
Eergisteren in moskou was ik gehuisvest in een ander hotel dan normaal, een beetje buiten het stadscentrum hetgeen ook wil zeggen een beetje meer groen. En jawel, vlakbij het hotel lag het (attractie)park Sokolniki Park. Een park met gratis inkom waarbinnen vanalles te beleven is : mooie tuinen, fonteinen, kermissen, sporttereinen, tenniscourts, een karting parcours met ... go-carts. En dat allemaal in een bosrijke omgeving. Daar heb ik met een collega een goede training kunnen afwerken. 13 km in totaal maar met een snellere 10km. Negative split op de 2de 5km. Omdat 1 ronde van het park 7,7 km was besloten om een tweede kleinere ronde te doen. Maar daardoor waren we de weg kwijt. Ons russisch was ook te gelimiteerd om uitgang te vragen. Gelukkig gaven de Shaslick-bars de uitgang aan met hun doordringende barbecue geur.
Nu weer terug in Londen (allez Luton), het weer is goed dus een goede training dringt zich op. Vandaag een rustige 10 a 12 km en morgen een lange (de langste ooit) duurloop van 3u.
Vandaag weer een toevoeging op de lijst van plaatsen waar ik getraind heb. Daarnet heb ik gelopen rond het 'Turtle Lake' in de heuvels rond de stad Tbilisi in Georgie. Ik moest naar het meer toe per taxi, want het is de enige plaats in de stad waar je rustig kan lopen, de stad zelf is te hectisch. Het meer zelf, is eerder een grote plas met een betonweggetje errond , met een lengte van 1,2 km, en geen meter plat. Ik heb er dus een leuke Fartlek van gemaakt voor een totaal van 10km. De conditie is in orde, de verkoudheid is wat aan het wegdeemsteren, maar heb wel wat last van de patella-pees aan de knie. Niet overdreven maar toch in de gaten houden.
Ben sinds 2 dagen in Turkije, weliswaar in het zuiden waar er tot gisteren nog geen overstromingen waren.Gisteren liep de temperatuur in de dag nog op tot 30 graden en ik besliste om pas 's avonds een beetje te gaan lopen. Zogezegd zo gedaan, en tegen 18u bond ik de wondersloffen aan en vertrokken. Donkere wolken pakten zich samen en boven zee was het 1 en al bliksem. De aloude truuk om de seconden te tellen tussen de flits en de donder toegepast en met een zeker vertrouwen wou ik 6 km weglopen van het hotel en dan 6km terug natuurlijk. Toen ik 5km weg was voelde ik de eerste regen, en ben wijselijk teruggekeerd. Toen ik nog 3km van het hotel was begon het alsmaar meer en dichter bij te bliksemen. Toen de flits en de donder tegelijk kwamen ben ik gaan schuilen in een fitness-center. Toen was het ook aan het regenen zoals ik nog niet dikwijls gezien heb en de straten stonden onmiddellijk blank ( 20 cm water overal). Toen het wat minder aan het regenen ben ik langs de droogste stukken naar het hotel gelopen maar was van kop tot teen doorweekt. 10 km in 50 minuten
Vandaag geen onweer maar hier en daar een bui, en ik ben weer vertrokken dit keer voor een langere duurtraining. 18km in 1u40.
Morgen een vetloopje om het weektotaal op 53 km te brengen
Wow, precies een tijdje geleden dat ik nog iets schreef. Sinds de laatste post is er nogal wat gebeurd. Op een zeer toffe reis geweest met vrouw en kinderen naar Turkije en ondanks de grote hitte 3 goede trainingen kunnen afwerken. Daarna thuis verder getraind met een langste duurloop tot nog toe, nl. 28km. Een aantal dagen geleden terug beginnen werken en momenteel terug in Turkije waar ik een aantal problemen moet oplossen: Ik plan nog 2 lange duurlopen (25 en 30km) en ben momenteel verkouden. Ik hou me nu wat kalm om dan vanavond toch eens 12km te gaan lopen. Morgen dan hopelijk wat beterschap met de verkoudheid en dan de 25km in de vroege ochtend.
Gisteren dus een serieuze training achter de rug. Eerst begonnen met licht lopen richting VITA parcours waarna dit parcours rustig werd afgewerkt, kwestie van serieuze opwarming. 15 proeven op een zeer heuvelachtig parcours in de bossen van St. Moritz. Op een gegeven moment werd ik gedurende 50m gevolgd door een eekhoorn, nadat ik me het spreekwoordelijk hoedje schrok. Toen hij iets interessanters zag is hij maar gestopt. Na het VITA parcours van 4 km ben ik dan vertrokken voor een lange duurloop van 14km, wat uiteindelijk is uitgedraaid op 1 van 17km. Dus 21 km in totaal dus op , nogmaals, een zeer geaccidenteerd maar schitterend parcours. Ik heb ook mijn fuel-belt en sportdrank kunnen uitproberen. Zeer goed. Nu eens zien wat er van mijn korte hoogtestage overblijft de komende dagen.
Na de triatlon van Berlare toch even wat rust gepakt en opnieuw wat genoten van een aantal geneugtes des levens, een paar Duveltjes, goed eten. Maar toch nog steeds binnen de perken. Mijn tweede doel voor dit jaar en uiteindelijk het hoofddoel, staat voor de deur. Een marathon uitlopen in 4u. Het zal de marathon van Brussel worden op 4 oktober. Een moeilijke marathon want veel op en neer, maar dat zal wel lukken denk ik. Ik liep de laatste 2 maanden natuurlijk minder kilometers met de voorbereiding van de triatlon maar nu komt daar verandering in. Ik zwem en fiets een beetje nog, om de beweging erin te houden maar er wordt vanaf nu minstens 5 keer per week gelopen om op een kilometertotaal van tussen de 60 en 80 per week te komen. De bedoeling is om eind augustus een loop van boven de 30 km te doen alsook een test te doen tijdens de halve marathon van Evergem op 5 september. De laatste 2 weken waren enkel onderhoudend qua lopen en ik heb 40km gelopen in die 2 weken.
Ik heb me ook nieuwe schoenen aangeschaft bij Runner's Service Gent. Een echte aanrader om daar schoenen te kopen. De verkoper loopt zelf marathons, geeft goede raad en is niet echt gebrand om je de duurste schoen te verkopen. Na een degelijke voetanalyse heb ik de Asics Landreth gekocht, een no-nonsense neutrale schoen. Met weinig toeters en bellen zoals de Nimbus of Kayano. Ik heb er nu 3 keer mee gelopen tot hiertoe en dat is echt een goede aankoop geweest.
Ik ben momenteel in St. Moritz voor het werk en ik heb gisteren een 30 minuten losgelopen rond het meer, wat goed is om te acclimatiseren aan de grote hoogte. Vandaag staat er een lange training op het programma. Als opwarming ga ik het Vita-parcours lopen en daarna nog een 15 km duurloop, met daarin 5km aan 4'45"/km. Zal ook eens proberen om mijn vloeibare voeding 'Leppin' te proberen om te zien hoe ik dat verdraag.
Ik ben me ook aan het beraden naar volgend jaar toe. Ik denk hiervoor beroep te doen op een trainer om een langere termijnplanning uit te schrijven met aangepaste schema's. Ik denk als ik na de marathon een 3-tal weken relatieve rust kan nemen, dat ik dan kan beginnen opbouwen naar het seizoen 2010 waarin de halve triatlon onder de 5u zal centraal staan. In het voorjaar zal er normaal plaats zijn voor een marathon ( van Barcelona ??) en de Ronde Van Vlaanderen, al is dat afhankelijk van mijn werkplanning.
been there, done it and got the T-shirt, ,,,, euh, allez nen bon
Hier het verslag van mijn eerste grote doelstelling dit jaar. 4 maanden geleden opnieuw de triatlonmicrobe toegelaten in mijn leven en beslist om in 2009 vooral wat te werken aan mijn lopen, daarmee de ambitie om dit jaar een marathon te lopen. Als snel vroeg ik me dan af of het niet goed zou zijn om als intermezzo en om de honger naar triatlon levendig te houden, me toch ook in te schrijven voor een kwartje; die van de donk, net zoals 6 jaar geleden.
De voorbereiding was niet slecht maar zeker ook niet extreem goed, slechts in juni beginnen zwemmen en fietsen, mezelf ingeschreven in de triatlonclub van Wetteren en dan nog de bouw die moest verder gaan. Binnen de beschikbare tijd heb ik het meeste eruit gehaald.
De laatste week voor de triatlon nog getraind tot woensdag en dan 2 dagen niets, alleen wat losgemasseerd.
De Triatlon dan, we waren met z'n allen (ikke, m'n vrouwke en m'n 2 kids, plus mijn trouwe supporters m'n ma en pa) afgezakt naar de Donk, redelijk op tijd. Eerst geregistreerd en een nummer op mijn hand laten zetten, en de boodschap meegekregen dat het toegelaten was om met wetsuit te zwemmen. Aangezien ik er geen bezit was dit geen optie maar aangezien het water 21,7 graden was leek mij dit geen onoverkoombaar probleem. Mijn fiets en wissel klaargezet (note to self #1: een bakske is gemakkelijker dan een sportzak), mijn voorrem losgezet want die bleek ineens te blokkeren tegen mijn wiel. Aangezien ik toch niet zinnens was om met mijn voorrem te remmen geen echt probleem.
Hoe langer hoe meer atleten passeerden vanaf dan de revue met hun wetsuit in de hand. Hmm, lichte twijfel steekt de kop op ... Mijn ploeggenoten komen mij elkaar en Alain vraagt me, waar is uwe wetsuit? 'Ik zwem zonder' is mijn repliek. Een lange stilte langs de andere kant, ik hoor een speld vallen. De ongemakkelijke grimas van mijn ploeggenoot belooft weinig goeds. Lichte twijfel ruimt de plaats voor lichte paniek. Mijn vrouw sust die door te zeggen dat er nog zijn zonder wetsuit. Wat blijkt later mensen te zijn die hun wetsuit slechts half hebben aangetrokken en daardoor hun triatlonpakje nog zichtbaar laten. Uiteindelijk blijken er slechts 5 mensen (de 'echte binken' ) zonder wetsuit gezwommen te hebben.
De vrouwen startten 5 minuten vroeger, mochten naar de startboei gaan, 20 seconden rust en PANG ze waren weg. Ik dacht rustig achteraan het sop te kiezen en me dan aan de startboei goed te positioneren, niet te ver naar voor en niet te ver naar achter. Terwijl we dus naar de startboei zwemmen, half schoolslag, half crawl met hoofd boven water, valt me op dat de eersten niet stoppen aan de startboei. Ik wissel nog een woordje met mijn gebuur ' we zijn toch nog niet gestart he ?' en dan neem ik het zekere voor het onzekere en begin ook maar te zwemmen. Volgens mijn Pa was ik toen derde laatste.
Het zwemparcours , tja dat was meer een agility-parcours dan wat anders. Van de ene boei naar de andere, kort draaien , links van de grote boeien blijven, de kleine boeien waren niet relevant, bootjes zullen ons de weg wijzen. Dag Jan, buiten de eerste 2 heeft niemand het parcours gevolgd en heeft iedereen tussen de 100 à 150m teveel gezwommen. Het zwemmen ging redelijk, een paar botsingen, ne stamp tegen mijn lip en wat gezigzag. En eigenlijk niet te kou, maar natuurlijk zijn de wetsuiters in hun voordeel, want nadat ik uit het water kwam voelde mijn spieren toch verkrampt aan en dat is door de kou. Mijn zwemtijd was 31:21, met de reele zwemafstand van pakweg 1700m komt dit op 18,4 minuten voor 1000m. En ik had het gevoel dat het beter kon. Vergelijk met 6 jaar geleden 20,8 minuten/1000m. En dit zonder wetsuit en met ongeveer 2 minuten achterstand begonnen. Met wetsuit wordt gezegd dat je 3 minuten kan winnen. We zullen volgend jaar zien of dat klopt.
De fietswissel ging goed, bijna op mijn kas geslagen toen ik op de steenweg met mijn nog natte handen van mijn remgreep sloeg (note to self #2: handen afdrogen in de wissel). Dan een kilometer of 5 gereden op mijn eentje tot ik aan de eerstvolgende atleet was en dan onmiddellijk opgegaan in een grotere groep. Rondgedraaid en serieus wat kopwerk gedaan. Op de stukken die ik kop deed goed doorgetrokken tegen 41 à 42 km/u en meer en meer atleten opgeslokt. Dan aan het begin van de bochtenzone gedemareerd om ervoor te zorgen dat ik daar eerst zat en valpartijen te vermijden. De tweede toer vielen er wat mannen weg en waren we nog maar met 3 die ronddraaiden, er probeerde er 1 te ontsnappen, ikke erachter maar geen poeier meer om serieus over te pakken, dus kwamen er een stuk of 7 terug. Naar de wisselzone gereden in het pak, spieren los, gedronken, een energy-gelleke binnen. Fietstijd 1u05, de 70ste fietstijd.
Het lopen ging moeizaam, waarschijnlijk toch te veel gegeven tijdens het fietsen (note to self #3: laat een ander ook eens werken). 3 ronden moesten gelopen worden en het was warm; de supporters bleven enthousiast en dat deed echt deugd. De sponzen en het water ook trouwens want ik vond het snikheet. De eerste ronde redelijk, de tweede veel minder en de derde redelijk. 1u01 voor de loopproef, die trouwens eerder 11km was dan 10. 2u38 totaal, 8 minuten boven mijn doelstelling , te wijten aan mijn lopen.
MAAR, zeer voldaan en tevreden om mezelf terug triatleet te mogen noemen. Tevreden over mijn evolutie en zeer hoopvol om nog veel progressie te boeken. Met meer zwemtraining, en meer training in het totaal (over een langere periode ipv een korte intensieve) zou er serieus wat vooruitgang kunnen geboekt worden.
Ook nog bedankt aan mijn vrouwke, de kids en mijn ma en pa om te supporteren, voor en tijdens de wedstrijd.
Voor de rest, nu efkes wat rust en dan trainen voor de marathon.
Op de vooravond van de triatlon in Berlare efkes achteruitkijken.
Op 23 maart 2009 de eerste keer de loopsloefen aangetrokken en vaarwel gezegd aan het pakske sigaretten. Toen woog ik 92 kilokes een gevolg van een al te bourgondische levenstijl en gebrek aan lichaamsbweging.
Vandaag, iets meer dan 4 maanden later staat de weegschaal nog op 80 kg, en voel ik me veel beter. Dat is het resultaat van de volgende trainingsarbeid:
- lopen: 510 km gelopen, 59 trainingen goed voor 51u40 minuten - zwemmen: 40 km gezwommen, 24 trainingen (pas begonnen in juni) goed voor 19u25min in het water - fietsen: 600 km gefietst in 18 trainingen, goed voor 24u10 min op de fiets
Ik denk hiermee morgen geen al te slecht figuur te slaan, maar ben me bewust dat ik een beperkte voorbereiding achter de rug heb. Ik hoop van morgen er een lap op te geven en het beste eruit te halen. Het verslag later,
De laatste dagen redelijk wat gedaan maar niet altijd te tijd gehad om te bloggen
Na de laatste post heb ik het volgende gedaan
22/07 : 2 x 32 minuten op de loopband met telkens een blok van 10 minuten tegen 4'30"/km
23/07 : buiten kris-kras europa door te vliegen en naar huis te gaan niets gedaan, dit was dan mijn dagje 'rust'
24/07 : 14 km gelopen op de straat (eindelijk verlost van de loopband) en 5 keer een kilometer in een snelheid van 13,5 tot 15 km/u. Des Avonds gezondigd op de Gentse Feesten, maar dat voelde zeer goed en welkom.
25/07 : 9 km ( 3 toerkes rond de blok) met het tweede toerke tegen 14 minuten voor 3 km, dit zou een mooi tempo zijn voor de triatlon.
26/07: op het parcours gaan trainen in Berlare; eerst een fietsronde verkend met de kaart in de hand en dan 2 toeren, hetgeen ook de afstand is nu zaterdag, tegen goed tempo gereden. Goed gedronken en gegeten op de fiets: 750ml sportdrank, 250 ml water en een gel na 30 km. Daarna de wissel geoefend en 2 toeren gelopen. Zaterdag zullen het 3 toeren zijn. Ik denk dat ik de volgende tijden zal moeten kunnen fietsen en lopen: 1u05 voor 40 km, als ik in een goed groepje kan meerijden en 52 minuten voor de loopproef want volgens mijn polar footpad is 1 ronde 3,5 km dus in totaal 10,5km. Dat brengt me dan op 1u58 inclusief 1 minuut wissel, dan heb ik nog 32 minuten om te zwemmen. Zwemmen heb ik sinds een week niet meer gedaan, maar daar komt vandaag en morgen verandering in.
27/07: 4 km losgelopen, weer een moe gevoel , misschien nog van de dag ervoor. De taper is bijna in zicht.
28/07: Vandaag de laatste intensieve dag met de 3 disciplines en dan morgen nog enkel een zwemtraining en begin taper.
Gisteren goed gezwommen: 63 minuten in de zee, goed voor ongeveer 3000m, vooral geconcentreerd op vertrek vanuit vertikale positie, versnellingen en houding. Had me niet geschoren en heb nu een schuurwond op schouder van het zwemmen. Later op de dag 2 sessies van intervals op de hometrainer van 20 minuten en daarna nog 10 minuten direkt gelopen tegen 4'50"/km. Gestopt daarna want voelde me moe, was weinig zuurstof in lucht.
Vanmorgen voor het onbijt 50 minuten gezwommen in het zwembad: 2500 m, maar wat me opviel was dat ik de tempostukken (100 en 200m) kon zwemmen tegen 1'45 a 1'50 per 100m. Dat geeft een goed gevoel.
Nu terug naar Moskou vliegen, en daar nog wat verder in de fitness werken.
De voorbije dagen wa last gehad van keelpijn. Wa last is misschien wat onderdreven. Ik had het gevoel dat elke keer ik slikte een 10-tal punaises moest doorslikken. Ik heb dan maar 2 dagen niet gesport, vrijdag en zaterdag en er gisteren terug iets aan gedaan. Gisteren dus 45 min in de zee gezwommen, oefenend op orientatie en vertrekken vanuit vertikale positie en een aantal uurtjes later 45 min gaan lopen in mijn loopsloefen maar zonder sokken zoals het geval zal zijn op de triatlon, duurlooptempo vn 5'30"/km over een zeer heuvelend parcours. Vandaag hetzelfde maar ik ga er nu 1u zwemmen van maken, beetje rusten en dan een koppeltraining, 30' fietsen en dan 1u lopen. Kzal iets laten weten hoe dat uitgekomen is.
Mijn ambitie voor Berlare denk ik ook bij te stellen naar een haalbaarder resultaat wegens het langere zwemparcours (1500m ipv 1200m) Er komen dus een 6tal minuten bij en mijn fietsen is toch ook niet wat het vroeger was, dus totaal tijd van 2u30 zou realistisch zijn. Maar ik zal er alles aandoen om zo snel mogelijk binnen te zijn.
Oow zekers, In St. moritz getraind gelijk nen echte. Tussen de echte atleten, van allerlei nationaliteit en compleet voorzien van trainers, 3 rondjes gelopen rond het meer op 1800m hoogte. Ik werd weliswaar voorbijgesneld door Japanse atleten en Duitse vrouwen voorzien van het nationale team trainingspak maar bij mij ging het toch ook goed. Ik ben ook nog maar 4 maanden aan het trainen na jaren inaktiviteit, redelijk wat overgewicht en gestopt met roken. Uiteindelijk 16km gelopen, in het eerste uur 12km/u gemiddeld en daarna nog 4 km uitgelopen.
Als het ophoudt met onweren misschien eens een fiets huren voor een uurtje of 2 en anders eens in het bos gaan lopen.
De komende dagen zou ik mij opnieuw naar Dubrovik begeven en daar kan ik opnieuw zwemmen maar lopen is moeilijker.
Vandaag een serie van intervallekes gedaan op de loopband. 2 keer 30 minuten, telkens beginnen met 10 minuten inlopen en dan 4 minuten tegen 13 km/u, 4 minuten tegen 10km/u. Dus in totaal 6 keer 4 minuten tegen 13 km/u, de laatste keer om het zotteke eens uit te hangen tegen 15 km/u. Vandaag wel goed gedronken en het verschil was merkbaar.
Daarna naar de rit gekeken op Eurosport met Engelse commentaar ( met ook Stephen Roche), jongens jongens die mannen kunnen een pakske zagen maar soit, daar gaat het niet over, wel over het volgende ik merkte plots dat mijn hartslag 55 was, en drie maanden geleden was mijn hartslag in rust, dus plat op mijn bed nog 60, dus ik merk nu ook dat mijn lichaam in verdere staat van getraindheid komt te staan.
Morgen hoogtestage, eerst en vooral met de vlieger een 3-tal uurtjes op een hoogte die overeenstemt met 2000m. Bij het vliegen op een slordige 40.000 voet, een dikke 12km, moet de cabine onder druk worden gezet, want anders zou het slecht aflopen met de aanwezige inzittenden, wegens niet genoeg zuurstof. De cabine wordt dus als het ware opgeblazen, doch met een limiet die bepaald wordt door de structuur van het vliegtuig. Die limiet zorgt ervoor dat de cabinedruk toch niet dezelfde zal zijn als op zeeniveau, maar ook zal zakken naarmate we hoger gaan vliegen. En zodoende bevinden wij ons virtueel op 2000m hoogte terwijl het vliegtuig op 12000m vliegt. Na 3 uur vliegen zullen wij landen op de hoogste luchthaven van europa, namelijk Samedan nabij St. Moritz. Aldaar zal uwe ondergetekende zich in de komende dagen verder trainen in het lopen en het zwemmen en als ik aan ne velo kan geraken, ook het velocipede rijden.
Vandaag werd er in de tour zonder oortjes gereden. De oortjes, een manier om nog sneller en taktischer te rijden dan vroeger het geval was. Eens zonder die oortjes rijden is in mijn ogen goede zaak voor de sport, want er kunnen meer dingen onverwacht gebeuren, en renners zullen meer moeten anticiperen en zich sneller moeten aanpassen als hun initiele taktiek niet kan doorgaan. In triatlon zijn ook geen oortjes, het zit hem daar volledig tussen de oren. Je bent op jezelf aangewezen en je moet zelf je taktiek bepalen, doseren, inspelen op de omstandigheden. En iedereen strijdt met dezelfde wapens.
Vandaag heb ik wel met een oortje gesport. Op de loopband in een fitnessruimte in Moskou. Ik kon lopen en tegelijkertijd de tourrit zonder oortjes volgen via mijn eigen oortje. Het was ook een moment om eens mijn vochtverbruik te meten. Eerst een 30 minuten gefietst tegen 100 rpm, met elke 2 minuten een 20-tal seconden recht op de trappers. Daarna 1u gelopen tegen 7 miles per hour, wat overeenkomt met ongeveer 11,5 km/u. Ik heb niet gedronken om te zien wat dat met mijn prestatie zou doen. Ik zweet namelijk naar mijn eigen persoonlijke mening heel veel. En dat is ook gebleken, na 1,5 uur onafgebroken sporten heb ik een 'whopping' 2,6 liter water verloren. Op het einde van de inspanning voelde ik ook dat de prestatie naar beneden ging. Ik verbruik dus 1,7 liter per uur inspanning. Dat wil dus zeggen dat ik tijdens de triatlon mezelf zal opleggen om tijdens het fietsen toch minimum 1 liter te drinken, na het fietsen en voor het lopen extra te drinken en geen enkele bevoorrading te missen. In de Running van deze maand staat dat een gewichtsverlies van 2% aan vocht acceptabel is en dat al de rest te veel is en de prestatie negatief zal beinvloeden. In mijn geval mag ik dus 1,6 L vocht verliezen tijdens de ganse inspanning. (Vanaf 6% gewichtsverlies spreekt men van dehydratatie en kan leiden tot kramp, uitputting, bewusteloosheid, coma en ..... dood !)
Gisteren had ik mijn wekelijkse rustdag, en de dag ervoor heb ik na mijn ochtendlijke koppeltraining niet meer gezwommen. Ik wou nog efkes in de zee springen maar die stond me toch te woelig eerlijk gezegd. Vorige week 7u45 gesport, deze week gaat dit naar de 10u gaan.
Een weekje na de marathon, en een drukke week dat het was met de bouw, hier het verslag van mijn allereerste marathon maar zeker niet de laatste.
Ik besluit nog een immodium en panadol in mijn truitje te steken voor 's anderendaags. Ik kijk nog eens mijn sporttas na en schrijf de tussentijden voor 5, 10, 21 en 37 km op mijn hand.
Zij hebben er niet voor gekozen dat ik triatlons doe of aan duursport doe, maar toch staan ze er telkens weer, een ongelooflijk gevoel te weten dat je ondersteund wordt. Ik liep er voorbij met een kwikke pas, riep iets naar Gilles die kastanjes raapte en wisselde een woord met mijn fantastische vrouw. Toen werd het tijd voor de doortocht aan de halve marathon, hetgeen gebeurde in 1u51. De vermoeidheid werd voelbaar mede door het parcours dat nu ofwel steeg of daalde. Vooral in het stuk tussen 25 en 30 km kreeg ik het moeilijk en moest het tempo laten zakken. In km 27 kwam de ballon van 3u45 voorbij maar ik was niet bij machte om aan te klampen. Integendeel, het werd overleven op de Tervurenlaan, die nu continu klom. Het werd een mentaal gevecht met mezelf, ik dwong mezelf om te blijven drinken en te eten, en vooral om traag maar wel verder te blijven lopen. Er liepen veel mensen voorbij maar dat kon me allemaal net schelen,ik zou blijven lopen op mijn eigen tempo en binnenkomen binnen de 4u. Vanaf km 32 telde ik de km's af, en berekende ik wat mijn tempo moest zijn om binnen de 4u binnen te zijn. Ik ging opnieuw op zoek naar mijn familie, hun aanwezigheid speelde een grote rol. Ik passeerde hen, maar nu met heel wat meer moeite. Ik nam een cola aan en toen ging het weer wat beter. Ik zou hen nog 2 maal zien, toen ze in de wagen hevig toeterend in de file stonden. Telkens probeerde ik er zo goed mogelijk uit te zien en stak ik mijn arm op of wuifde.
