Ik ben Tom Verbruggen
Ik ben een man en woon in Sint-Lievens-houtem () en mijn beroep is piloot.
Ik ben geboren op 08/08/1974 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, voetbal en luchtvaart.
Ik ben gelukkig getrouwd met Anja en ben papa van twee toffe kids, Gilles en Laure-Lise.
De recuperatieweek zit er nu ook op. Na een fantastische trainingmaand in januari (slechts 2 zero dagen, en meer kilometers gelopen en gefietst dan in de topmaand mei vorig jaar in voorbereiding op de halve triatlon !) was het tijd om een recuperatieperiode in te lassen voor ik een nieuwe basisblok aanvat (morgen start die met een loopweek). Recuperatie werd het, hoewel dat luiheid ook wel een mogelijke uitleg zou kunnen zijn. 3 zerodagen deze week alleen, en ik heb niet het gevoel dat ik onder spanning sta. Ik kan niet zeggen dat ik me sterker voel door te recupereren. Daarnet ging ik een test doen op 10km in Regents park in Londen. Ik had eigenlijk veel te laat gegeten en gisterenavond misschien net iets te veel in de engelse pub blijven hangen. Bon, na een opwarming van 1,5km, ging ik eraan beginnen. De Garmin gestart en hop, op weg naar een verbetering van mijn 10km besttijd. Nu heb ik de laatste 400km looptraining geen enkele snelheidsprikkel getraind. Na de eerste vlotte kilometer in 4min10sec, ging het plots zeer slecht en moest ik me inhouden om een wederzien met mijn lunch te vermijden. Ik nam me voor om de test op 10km zo te laten en na 5 km te zien waar ik zou staan. Maar het echt niet goed en ik moest me echt inspannen om een deftige tijd op 3km neer te zetten. Uiteindelijk stopte ik de test op 3km na 12min48sec. Qua tijden is dat niet slecht te noemen maar toch ook niet echt schitterend, maar vooral het slechte gevoel dat ik erbij had laat een bittere smaak na. Te laat gegeten, te snel gestart, ... noem maar op. Ik sta op 10 weken voor de marathon van Antwerpen hetgeen niet het hoorddoel van dit jaar is maar ik zou toch graag een paar minuten van mijn tijd in Brussel 2009 doen. Daarom ga ik me Tomtesterom-gewijs voorbereiden met behulp van een boek.: Handboek lopen van Herbert Steffny. Ik ga het marathonschema volgen van 10 weken. Voor je aan dit schema kan beginnen moet je aan de volgende voorwaarden voldaan hebben; de langste loop tot nu toe moet 21km geweest zijn (check !), je moet ongeveer 50 km per week gelopen hebben (check !, deze recupweek niet meegeteld natuurlijk) en je moet de 10km in ongeveer 45min kunnen lopen ( NOT check !!!, dus dat zal op een later moment moeten gechecked worden, natuurlijk is 12'48" een tempo dat je de 10km in ongeveer 42min laat lopen dus laat ik toch maar niet te pessimistisch zijn ) Volgende week de eerste week van de specifieke marathontraining: volgens het boek zou het volgende moeten gedaan worden: 60 km totaal, lange duurloop van 24km, een interval training, een snelle duurloop, en nog 1 a 2 gewone duurlopen. Morgen start ik maar meteen met de intervaltraining (aeroob interval): 4 x 2000m in elk 9'55" met ertussen steeds 6min recup (lopend). Volgende week ook minstens 2 zwemtrainingen, 2 keer op de hometrainer en 2 keer krachttraining. Ik ga vanaf nu ook nog meer letten op eten en drinken want ik merk toch dat dat een enorm belangrijk element is.
Zaterdagavond rond 22u30... 'Tom, nog een bierke of blijft ge bij wijn ?' We zitten bij mijne fietsmaat Franky thuis met de voetjes onder tafel tijdens een heel gezellige kaasavond. De tijd is voorbij gevlogen, de kinderen hebben zich kostelijk geamuseerd en de grotere kinderen (wij !) ook. Anja loopt tijdens de week al eens samen met gastvrouw Chantal en de mannen praten honderduit over sporten, aangezien de aanwezige schoonbroer Jo en ik de marathon van Antwerpen zullen aansnijden en ik Franky vergezel op de zondagse trainingsritten die in zijn trainingsprogramma staan ter voorbereiding van de Ronde Van Vlaanderen voor wielertoeristen. 260km op hetzelfde parcours als de profs. Voor de getrainde 'toerist' zal dit een inspanning zijn van om en bij de 10 à 11 uur, met plas- en drinkpauzes misschien wel 12 uur. Eigenlijk wel vergelijkbaar met de duur van een Ironman. Spijtig dat ik moet werken die dag anders had ik ook wel gewillen. Enfin, de topics for discussion waren bekend. Ik kijk op de klok en besef dat het al laat is om zowieso nog alcohol te drinken en zeker niet om wijn met bier te gaan mixen. Ik knipoog naar Franky om te tonen dat ik zijn poging om mijn fietsprestatie van de volgende dag te saboteren tijdig in de mot had . Tegen dat de kids de in een slagveld herschapen living hadden opgeruimd en wij nog vage plannen smeedden om naar de Tour de France gaan te zien met ne mobilhome was het al 23u30 en dus hogen tijd om te gaan slapen want morgen staat de wekker om 7u, zodat ik toch op tijd mijn ontbijt kan nuttigen voor ik de velo op kan.
Zondag 7u ..... ik ben al wakker zodat ik het alarm van mijn gsm kan ontmantelen voor het de rest van mijn medebewoners ook wakker maakt. Redelijk geslapen en toch niet te best want veel gepiekerd over de staat van de weg ... zou die ijsplek van gisterenavond er nog zijn, zou het niet beter zijn te bellen naar Franky en zeggen dat het niet goed uitkomt vandaag aangezien rijm en ijsplekken ? .... Komaan sissy, uit uw bed, nen Ironman laat zich daar niet voor kennen... Naar de badkamer... hartslagband aan....thermisch onderhemdje van den Decathlon ( beste aankoop laatste jaren, spijtig een maatje te klein) aan ....broekvet smeren....pfff dat broekvet is koud...efkes op de thermometer kijken hoe koud het is daarbuiten, alles is nog donker....-5°C .... hm, toch maar een extra collant aandoen onder de koersbroek. Daarna volgt de koersbroek, beenstukken, een paar sokken, een lange looptrui, een lange wielertrui, en nog een paar sokken. En dat allemaal om te gaan ontbijten he ! Straks als ik naar buiten ga zal ik nog een wintervest aandoen, 2 paar handschoenen, en een bivakmuts die enkel mijn ogen en neus zal blootstellen aan de vrieskou. Dan nog een helm en een bril en ik zal klaar zijn. Afgesproken om 8u30 bij Franky, hogen tijd dat ik mijn koolhydraatjes binnen speel, onder de vorm van 4 pannekoeken met bruine suiker. Mijn lievelingsnadeel aan triatlontraining. Om te kunnen presteren moet je voldoende koolhydraten stapelen en tot mijn grote vreugde zitten die onder meer in pannenkoeken . Drinkbussen klaarmaken en extra voeding in de zak stoppen. Nog even mijn fiets bekijken, ketting wat smeren want die piepte toch wat gisteren, bandjes staan nog goed. Garagepoort open om de staat van de weg te gaan bekijken...man man wat is het koud. De weg ligt er goed bij, droog en geen glinstering. De zon komt op achter een wolkendek en geeft genoeg licht om te vertrekken. De kou snijdt op de niet bedekte lichaamsdelen. Mijn neus lekt ineens als een zeef, ogen tranen van de eerste shock met de koude lucht. De benen zijn wat zwaar, de laatste 3 weken zijn al zwaar geweest en de rit van gisteren voel ik ook nog wat. Van de wijn en de kaas gisterenavond voel ik niets. Ik heb me voorgenomen om 2u30 te gaan fietsen en dan nog een 30 min te gaan lopen vandaag. Een duurrit van 60 km is dat langs Zwijnaarde en het jaagpad langs de Schelde naar Eine en dan via St Maria Latem naar huis. Franky komt me tegemoet gereden en samen vertrekken met een mooie kadans richting Zwijnaarde. Allebei op het kleine blad en veel omwentelingen. Na 20 minuten passeren we Landskouter en volgt een kleine afdaling waar ik het zekere voor het onzekere neem en in een bocht de witte strepen van het zebrapad vermijd om zo het risico op een verdwaalde ijsplek te minimaliseren. Daarna ga ik de eerste keer drinken. Het 'tsjoepke' van mijn drinkbus is evenwel dichtgevroren zodat ik wat extra handelingen moet uithalen om het nu reeds ijskoude vocht binnen te kappen. Net voor Zwijnaarde passeren twee renners ons net als we de weg moeten oversteken. Een van hen neemt de borduur naar het fietspad iets te frontaal en 100m verder is zijn trainingsrit tijdelijk voorbij als hij daardoor lek rijdt. Ik kan me mijn laatste lekke band herinneren. 2002 in de duatlon van Ruddervoorde, mijn allereerste duursportwedstrijd die als DNF (did not finish) moest gecatalogeerd worden wegens lekke band in de voorlaatste fietsronde. We rijden verder aan een rustig tempo - hartslag rond de 125 weet u wel - naar de dijk naast de Schelde , verzamelpunt van menig wielertoerist, beloften, triatleten, profs. Op de dijk rijden is leuk, geen verkeer, vlak, soms een groepje om met mee te rijden. Nu is het niet anders, de koude heeft zijn eerste effect niet gemist maar ik ben warm gereden en buiten koude tenen is het ok. Dan 'tik-tik-tik',.......'tik-tik-tik', ...........'tik-tik-tik'. Er tikt iets ... trappers stil houden om iets aan de ketting uit te sluiten ... geluid nog steeds daar ...misschien iets aan wiel dat tegen de remblokjes schuurt...trager rijden ... en dan, in elke omwenteling van het voorwiel voel ik een 'knik' en merk dat mijn voorband een dikkere afdruk op het asfalt heeft... een lekke band ! Kon niet blijven duren mijn geluk natuurlijk. Spijtig dat het moet gebeuren tijdens zo een koude duurtocht. De koude heeft geen medelijden, het wiel is ijskoud, de bandenlichters te broos en met handschoenen is het niet praktisch dus die moeten uit. Vingers die ervoor lekker warm waren zijn nu ijsblokken. Na wat gesukkel en gelukkig hulp van Franky de band kunnen vervangen. Nu nog opblazen. Ah, ik zal die CO2 capsules eens gebruiken, goede oefening voor als ik het nodig heb tijdens de Ironman. Ik vijs de cartridge in de adapter, en psjjjjjjjjjjjjjjjjjjt ..............alles verdwijnt langs de verkeerde de kant van de adapter. Hm, tot zover de CO2 cartridge. Ik heb nog een tweede maar ga me geen twee keer belachelijk maken en de raad van Franky opvolgen: RTFM = read the fucking manual Gelukkig heeft hij een handpompje waarmee ik mijn weg kan verderzetten. Hierna volgt een iets snellere passage van het jaagpad waar ik op een gegeven moment mijn vele duurkilometers toch wat kwaliteit geef door achter een groepje te gaan en een minuutje of 5 tegen 36 - 38 km/u te rijden. Na de passage in Eine, mijn rechterwijsvinger mogen ontdooien in mijn mond want die was na het bandenwisselverhaal compleet bevroren tot op het punt dat ik er niets meer in voelde. Drinken was nu uitgesloten want de drank zelf was nu een ijsblok geworden. We zijn dan de laatste 20 km naar huis gereden via een iets glooiender parcours. Thuisgekomen merkte ik dat mijn voeten redelijk bevroren waren zodat ik mijn geplande koppeltraining niet meer heb gedaan.
Ziezo, een impressie van een geanimeerd trainingsritje. 2u37min van een trainingsweek waar ik 14u trainde. Nog 2 dagen trainen nu en dan een week recuperatie. Daarna volgt weer een cyclus van 3 weken. Tegen de volgende fietsweek hoop ik toch dat de vrieskou niet meer van de partij is.
. Tegen dat de kids de in een slagveld herschapen living hadden opgeruimd en wij nog vage plannen smeedden om naar de Tour de France gaan te zien met ne mobilhome was het al 23u30 en dus hogen tijd om te gaan slapen want morgen staat de wekker om 7u, zodat ik toch op tijd mijn ontbijt kan nuttigen voor ik de velo op kan.
.... hm, toch maar een extra collant aandoen onder de koersbroek. Daarna volgt de koersbroek, beenstukken, een paar sokken, een lange looptrui, een lange wielertrui, en nog een paar sokken. En dat allemaal om te gaan ontbijten he ! Straks als ik naar buiten ga zal ik nog een wintervest aandoen, 2 paar handschoenen, en een bivakmuts die enkel mijn ogen en neus zal blootstellen aan de vrieskou. Dan nog een helm en een bril en ik zal klaar zijn.
Gelukkig heeft hij een handpompje waarmee ik mijn weg kan verderzetten. 
