Ik ben Tom Verbruggen
Ik ben een man en woon in Sint-Lievens-houtem () en mijn beroep is piloot.
Ik ben geboren op 08/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, voetbal en luchtvaart.
Ik ben gelukkig getrouwd met Anja en ben papa van twee toffe kids, Gilles en Laure-Lise.
Proficiat aan alle Belgen die in Hawaii zijn aangekomen. Spijtig van Bink die moest opgeven in de marathon. Khad het in 't snuitje dat hij ineens van top 5 op de fiets wegviel naar plaats 20 of zo en dan al 20 minuten achter op Chris Lieto. Maar wat gezegd van Craig 'Crowe' Alexander, de winnaar bij de mannen, ne straffen beer. Chapeau ook voor Jo Roobrouck, 15de in zijn age group op 11u26.
Daarjuist de laatste officiele Ironman zien binnenkomen op 16u59min40 sec en die Chrissie Wellington staat daar nog altijd breed te lachen en bijna iedere finisher welkom te heten 8u nadat ze zelf in een nieuw wedstrijdrecord gewonnen heeft.
Ik moet zeggen dat die finishers zien binnenkomen met de speaker die elke keer weer 'You are an Ironman' roept, geeft wel goesting om reeds terug te beginnen trainen, maar ik ga toch wat rusten. Mijn tijd komt nog.
Eerst en vooral, voordat de start in Hawaii gegeven wordt mijn pronostiek:
Ik denk dat we dit jaar weer een belg zullen zien als eerste, nl Marino 'Bink' Vanhoenacker
Ik gok op;
1. BINK 2. Chris McCormack 3. Craig Alexander
voor de vrouwen denk ik dat Chrissie Wellington het zal halen en dat onze Tine Deckers 5de wordt.
Voor de rest ga ik supporteren voor streekgenoot Jo Roobroeck, want we hebben hem in augustus, zij het heel bescheiden mee gesponsord tijdens zijn pannekoekenslag. Hij is een praatje komen maken en het is een zeer gedreven en ook aimabel man. Hij loopt trouwens ook bij Vlierzele Sportief net als ik. Veel succes Jo ! Ik zit voor het werk in Tel Aviv, en ik ga proberen de wedstrijd zoveel mogelijk te volgen via Ironmanlive.com
Voor mezelf heb ik even mijn sportieve doelen voor 2010 opgesteld. De trainingen zullen opnieuw beginnen binnen 2 weken, maar dit maal rustig opbouwend en niet zoals een halve zot zoals vorig jaar, en worden opgesteld door een echte trainer, Michel van MG Sports.
De data van mijn programma zijn sterk in funktie van mijn gezin en mijn werk en naast de sportieve doelen staat natuurlijk in 2010 ook de communie van onze Gilles in het rood omcirkelt. Maar in funktie van de Ironman in de zomer van 2011 zijn dit voornaamste aktiviteiten:
7 maart 2010: Marathon Barcelona (met citytrip). Indien niet mogelijk wordt het marathon Antwerpen of Rotterdam 3 april 2010: Ronde van Vlaanderen voor wannabes, euh wielertoeristen , 270km wel te verstaan
Mei-Juni-Juli: een tweetal kwarttriatlonskes
Augustus: 1/2 triatlon van Antwerpen of die van Eupen
September: 1/2 triatlon van Monaco
October: Marathon van Echternach of Eindhoven
Gelezen tijdens marathon Brussel: Pain is temporary, Pride is Forever !
Een weekje na de marathon, en een drukke week dat het was met de bouw, hier het verslag van mijn allereerste marathon maar zeker niet de laatste.
Zaterdag 3 okt 2009; verjaardagsfeestje voor Gilles (6) en Laure-Lise(4). De laatste koolhydraten binnenkrijgen hetgeen geen probleem met de aanwezigheid van pannenkoeken, slagroomtaart, rijsttaart en koekjes. Alleen de Duvel en wijn laat ik aan me voorbijgaan. De gasten wensen me geluk en als ze weg zijn maakt de nervositeit zich meester van mij en van mijn ingewanden ... Ik besluit nog een immodium en panadol in mijn truitje te steken voor 's anderendaags. Ik kijk nog eens mijn sporttas na en schrijf de tussentijden voor 5, 10, 21 en 37 km op mijn hand.
Zondag 4 okt 2009: 6u wake-up. De feestvierders van gisteren slapen hun roes uit, ik sta op en eet mijn ontbijt 3u voor de start. 3 broodjes met 'poepgelei' (Luikse stroop beste lezer...) en een banaan, dit alles doorgespoeld met een litertje Isostar met wat zout. Ik ga naar Brussel met de auto, mijn vrouwtje Anja en de kinderen zullen met mijn ouders naar een punt op het parcours komen waar ze me 2 keer zullen zien en waar ik het het meeste zal nodig hebben , nl na 19 en 36km. De weg naar Brussel in de auto is zeer rustig, ik rijd slechts 100km/u op de autostrade, een zekere rust neemt bezit van mij. Alleen in de auto kan ik me mentaal opladen voor wat de zwaartse fysieke inspanning wordt die ik totdantoe heb aangevat. Het werkt want aangekomen in Brussel ben ik niet gestresseerd en kan ik rustig de 'hectische momenten' voor de start verteren. Ik parkeer de wagen en ga verder met de metro, hetgeen nog gelijkgestemden doen. Het metrostel zit vol aspirant-marathoniens, in het dagelijkse leven allemaal een ander bestaan, een andere standing, een andere job, ..., hier vandaag allen gelijk. Ik wandel naar de start met een loper uit New Jersey, speciaal naar Brussel gekomen voor ook zijn eerste marathon, met een tijd van 4u15 als doel. We wensen elkaar 'Good Luck' en we gaan elk onze eigen weg. Ik word gevraagd om foto's te nemen van een Tsjechisch koppel een Japanse atlete, en vraag aan een fotograaf hetzelfde te doen voor mijzelf. In de geimproviseerde kleed'tenten' kleed ik mij temidden van andere atleten om. Ik kan niet anders dan mijn medelopers atleten noemen, want ik denk dat iedereen die 42 km aandurft een voorbereiding van meerdere maanden achter de rug heeft, en de titel atleet alleen al daarvoor verdient. In de tent zorgt de geur van algipan-zalf ervoor dat ik nostalgischgewijs terug ga in de tijd en herinner hoe ik diezelfde kamfergeur waarnam als jonge preminiem op de voetbal, wanneer de eerste ploegspelers hun spieren inwreven. Ik beperk me vandaag tot vaseline aan de binnenkant van de dijen en oksels en een plakker op mijn tepels. Dit alles om schuurwonden te vermijden, iets wat een loper uit Finland beter ook gedaan zou hebben , want toen ik hem voorbijliep rond km35, stroomde er een bloedspoor van tussen zijn benen. Even opgewarmd in het Jubelpark in mijn geimproviseerd trainingspak, gemaakt van een vuilzak met 3 gaten in. Nog een geluk dat ik niet de enige ben die dit doet. In het startvak ga ik voor de pacers met rode ballon staan. Deze pacers zullen binnenkomen op 3u45 en ik wil zien welk tempo zij lopen in de start. Als na een paar welgemikte deuntjes van het plaatselijk orkest de start wordt gegeven zet ik mij evenals 1700 andere atleten uit 40 landen in beweging. Mijn hartslag voor de start bleef netjes onder de 90 en de eerste km's gaan naar beneden. In de wetstraat merk ik dat de rode ballon achter mij blijft en ik besluit het comfortabele tempo dat ik dan heb (4'50"/km) aan te houden. In de tunnels gaat het ook nog goed en ik nestel me in een groepje met lopers uit Marathon Managers Club (MMC), waarvan ik de laatste maand nog een boek had gelezen (DURVEN DROMEN). Het gaat er jolig aan toe en er wordt nog wat afgelachen en afgepraat. Een loper uit de Provence had zijn gsm bij en werd elke 5 minuten opgebeld maar nam nooit op, tot groot jolijt van de omringende lopers. De eerste 10km werd volbracht in 51min, sneller dan voorzien en dankzij een stuk in het parcours waar je op en af moet, kon ik bepalen dat ik 600m achter de pacers van 3u30 liep, en 600m voor die van 3u45. Ik keek toen uit naar de doortocht op 19km waar ik mijn familie ging zien, een emotioneel moment. Zij hebben er niet voor gekozen dat ik triatlons doe of aan duursport doe, maar toch staan ze er telkens weer, een ongelooflijk gevoel te weten dat je ondersteund wordt. Ik liep er voorbij met een kwikke pas, riep iets naar Gilles die kastanjes raapte en wisselde een woord met mijn fantastische vrouw. Toen werd het tijd voor de doortocht aan de halve marathon, hetgeen gebeurde in 1u51. De vermoeidheid werd voelbaar mede door het parcours dat nu ofwel steeg of daalde. Vooral in het stuk tussen 25 en 30 km kreeg ik het moeilijk en moest het tempo laten zakken. In km 27 kwam de ballon van 3u45 voorbij maar ik was niet bij machte om aan te klampen. Integendeel, het werd overleven op de Tervurenlaan, die nu continu klom. Het werd een mentaal gevecht met mezelf, ik dwong mezelf om te blijven drinken en te eten, en vooral om traag maar wel verder te blijven lopen. Er liepen veel mensen voorbij maar dat kon me allemaal net schelen,ik zou blijven lopen op mijn eigen tempo en binnenkomen binnen de 4u. Vanaf km 32 telde ik de km's af, en berekende ik wat mijn tempo moest zijn om binnen de 4u binnen te zijn. Ik ging opnieuw op zoek naar mijn familie, hun aanwezigheid speelde een grote rol. Ik passeerde hen, maar nu met heel wat meer moeite. Ik nam een cola aan en toen ging het weer wat beter. Ik zou hen nog 2 maal zien, toen ze in de wagen hevig toeterend in de file stonden. Telkens probeerde ik er zo goed mogelijk uit te zien en stak ik mijn arm op of wuifde. Km 39 passeerde weer aan de triomfboog aan het Jubelpark en dan was het ergste voorbij, ik wist dat ik ging finishen binnen de 4u, hoewel krampen in quadriceps en kuiten op het einde nog roet in het eten dreigden te gooien. De laatste km was ik nog in staat om te versnellen op de kasseitjes voor de grote markt. De binnenkomst op de grote markt is fenomenaal, wat een mooie setting met zoveel volk. Ik liep met mijn armen in de lucht over de streep in 3u56min43sec. Ik was zeer ontroerd want dit was de bekroning van 6 maanden trainen, opofferingen doen en leven volgens een zekere discipline om zowel echtgenoot en papa te zijn, te werken als piloot en een huis te bouwen, om daarnaast nog een transformatie te ondergaan van 'couch-potato' naar duursporter. In alle geval kan ik zeggen dat het volbrengen van de marathon een ongelooflijk gevoel is dat me een week erna nog doet zweven, en dat alle opofferingen het meer dan waard zijn geweest. Het zal zeker niet de laatste marathon zijn en het geeft me veel moed om de training te hervatten, na een rustperiode van 3 weken.
Na de aankomst nam ik mijn medaille in ontvangst en na de douche en de welverdiende massage ging ik mijn familie opzoeken, die de dag in Brussel hadden doorgebracht. Anja had voor de speciale gelegenheid een fles Champage van de weduwe Cliqot meegebracht die we op decadente wijze in de straten van Brussel hebben soldaat gemaakt. Een mooi einde aan de dag werd het toen we een lekkere steak friet gingen eten.
, 270km wel te verstaan
Een weekje na de marathon, en een drukke week dat het was met de bouw, hier het verslag van mijn allereerste marathon maar zeker niet de laatste.
Ik besluit nog een immodium en panadol in mijn truitje te steken voor 's anderendaags. Ik kijk nog eens mijn sporttas na en schrijf de tussentijden voor 5, 10, 21 en 37 km op mijn hand.
