Ik ben Tom Verbruggen
Ik ben een man en woon in Sint-Lievens-houtem () en mijn beroep is piloot.
Ik ben geboren op 08/08/1974 en ben nu dus 51 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Triatlon, voetbal en luchtvaart.
Ik ben gelukkig getrouwd met Anja en ben papa van twee toffe kids, Gilles en Laure-Lise.
Meestal is het zo dat als ik aan het vliegen ben ik moet improviseren om aan zwem-en loopkilometers te geraken. Fietsen is al helemaal moeilijk en meestal is het behelpen met een hometrainer. Niet echt een ideale situatie maar dat maakt de kweeste naar de titel van Ironman er alleen maar mooier op. Nu is bij toeval iets anders uit de bus gekomen. Ik ben neergestreken in Tel Aviv en ken ondertussen mijn weg wel waar ik mooi kan lopen en ondertussen heb ik ook een zwembad gevonden. Een openluchtzwembad met 3 50m banen en 6 40m banen, zout water en nog een beetje fris aan de vis maar meer dan ok. Ik ben hier voor 2 dagen dus maak ik er een mini-stage van. Gisteren 8km gelopen nadat ik mijn langste zwemtraining tot dusver afgewerkt had; 4000m opgebouwd uit 600m opwarming en 8 series van 400m , gevolgd door 200 loszwemmen. Vandaag reeds 10km op nuchtere maag gaan lopen en straks nog eens 3000m zwemmen, ditmaal techniektraining. En morgen voor de vlucht ga ik snel nog 2000m zwemmen, om dan na de vlucht nog eens 10km te lopen.
Chrisostomos. Waar is den tijd... toen ik in het zesde middelbaar op een welbepaalde dag verkleed als punker met oranje piekhaar (cfr the young ones) samen met mijn klasgenoten de speelplaats en vooral de klassen onveilig maakte om chrisostomos te vieren. Chrisostomos oftewel de laatste 100 dagen school was een mijlpaal in mijn schoolgaande jeugd. Niet dat het echt de laatste 100 dagen waren, want erna volgde nog enkele jaren studie, eerst als ingenieur daarna als piloot. Ik denk trouwens dat ik eeuwig student blijf, ik leer namelijk graag bij. Ik hoop ook dat ik voor altijd sporter kan blijven en op zoek kan blijven gaan naar mooie uitdagingen en prestaties. En ook op dit vlak is het nu de laatste 100 dagen, de laatste 100 dagen voor de Ironman. 100 dagen lijkt nog zo ver af, maar de ietwat bittere ervaring tijdens de marathon leert me dat er eigenlijk niet zo veel tijd meer is. Het is te zeggen, er is nog zeker niets verloren want ik ging pas nu mijn basistraining afgewerkt hebben maar ik besef dat er dringend veel meer zwem- en fietskilometers moeten komen. Vooral dat laatste. De marathon is zowieso al een onwaarschijnlijk zware opgave maar na 3.8km zwemmen en 180km fietsen is dat nog zwaarder. De sleutel tot succes tijdens de Ironman en dan vooral tijdens de marathon, ligt in het fietsen. Hoe comfortabeler die 180km wordt afgehaspeld, hoe frisser ik aan de marathon kan beginnen. Voeding en drinken zijn een tweede kritieke peiler. Ik heb tijdens de marathon van Antwerpen alle voedingsstrategie aan de laars gelapt met alle gevolgen vandien. Wat ik ook merkte is dat mijn houding tijdens het lopen niet was wat het moest zijn. Ik ga dus vanaf nu gedurende 3 maanden, tenminste 4 keer per week rompstabilisatie doen , wat mijn zwemmen en lopen ten goede moet komen Daarna is er nog wat werk aan mijn materiaal; allereerst zijn mijn schoenen bekeken door Runners Service Lab in Gent, en tijdelijk uitgerokken om meer teenproblemen te voorkomen en daarnaast zal er binnenkort mijn fiets eindelijk in de tijdritpositie worden gezet.
Dan zijn er in mijn planning van de laatste 100 dagen nog de volgende belangrijke 'events'
- algemeen is het de bedoeling om zo consistent mogelijk te blijven sporten. Rustdagen worden relatieve rustdagen met core-stabilisatie en recuperatietraining. De laatste 84 dagen zijn kritisch. Ziekte zou moeten worden vermeden.
- Mei: een fiets-extravaganza zonder voorgaande. Ik plan een kleine stage in Nederland, in de buurt van Nijmegen alwaar ik wat hellingen zal kunnen trainen vergelijkbaar met de hellingen in Regensburg in combinatie met een weekendje met de familie in Centerparcs. Na deze mini-stage plan ik een heuse Epic waarin ik in 3 dagen 500km zal fietsen. Dag 1 zal braaf beginnen met een tocht van ongeveer 120km richting Vlaamse Ardennen. Dag 2 wordt een allez-retour naar Knokke hetgeen ongeveer 170km zou moeten zijn. En dag 3 wordt een ware bedevaart naar Scherpenheuvel en terug wat goed is voor 210km. Dit zal de eerste keer zijn dat ik de kaap van de 200 km zal overschrijden, iets wat idealiter nog 2 maal zal gebeuren voor de Ironman. Tijdens deze maand zullen ook een aantal keer koppeltraining worden gedaan (fietsen-lopen) en hopelijk de eerste keren openwater zwemtraining. Naast het verder voegen van mijn huis zal dat een serieuze boterham worden. Inventiviteit en time-management aan de orde.
- Juni: verderzetten van de trainingsarbeid en deelname aan de halve triatlon van Stein. 1 keer een +200km fietstraining. Zwemtrainingen bouwen verder op naar afstanden boven de 4km.
- Juli: opdrijven van de kwaliteit van de trainingen, indien mogelijk deelname aan een triatlon van kortere afstand.
De laatste dagen was ik al mooi op dreef, met 4,1km zwemmen de laatste 2 dagen. Nu niet overmoedig worden en gewoon verderwerken en blijven genieten van de sport.
Hier zijn we er mee. Het verslag. Mixed feelings is de overheersende impressie achteraf.
Objeectief bekeken: doelstelling bereikt want uitgelopen in 3u39min08sec, hetgeen 17minuten beter is dan 1.5jaar geleden. Goed in de voorbereiding naar de Ironman toe. Subjectief bekeken: gouden kans om onder de 3u30 te gaan gemist wegens..... domme blunders en te nauwe schoenen. Sta me toe te verduidelijken.
Ik kwam aan de start met de nodige voorbereidingskilometers, goed uitgerust, op hetzelfde gewicht als tijdens de marathon van brussel, de nodige lange duurlopen gedaan tot 34km, de test op 14km was veelbelovend en het weer kon niet beter. Ik nam een fuelbelt mee met 4 flesjes Leppin sportdrank hetgeen ik altijd drink, 4 gellekes en 2 meli wafels, kwestie van zeker geen hongerklop te krijgen. Het tactisch plan nog eens overlopen en me in de groep van 3u30 gezet voor de start; het startschot klonk en weg waren we in goede ambiance, veel volk langs de kant .Ik vond het vertrek nog al snel, kilometers aan 4'30 a 4'40. Na 3 km doken we de waaslandtunnel in, het tempo werd gedrukt en na een kilometer dalen, was het nu een kilometer klimmen. Hartslag toch onder controle en geen probleem om in de groep te blijven; het tempo was nog steeds redelijk hoog maar ik zou wel zien waar het schip zou stranden. Na 8km loop ik tussen de 2 ballonnendragers (die met 3u30 erop geschilderd) het tempo te bepalen. Tijd voor de eerste bevoorrading: AA isotone drank. Ik neem een fleske aan en merk direkt dat het plakkerig spul is. Ik drink ervan en het is zoet, zeer zoet. Na 2min krijg ik steken in de miltstreek; ja lap dat is door dat drinken dat ik niet ken. Ik smijt het fleske dan maar weg; BLUNDER 1. Dus 2.5km verder water gedronken (de helft van een plastieken bekertje) en het betert. Na 15km een stukje banaan en telkens een slokje gedronken maar nooit veel omdat ik schrik heb dat het op mijn maag gaat blijven liggen. De quadriceps beginnen een beetje te verstijven, misschien door het redelijk hoge tempo, maar ik kan het tempo van de groep goed volgen. Ik had afgesproken met de supporters dat ze rond 23 km op het parcours zouden staan hetgeen voor hen een strategische plaats is om erna snel naar de finish te kunnen gaan. Ik besluit na het passeren van het 21km punt (in 1u43) een sprong voorwaarts te maken om het zo gemakkelijk voor de supporters te maken om me te herkennen, de adrenaline van hen te zullen zien stuwt me vooruit en ik loop vlot voor de groep. BLUNDER 2. Ik passeer eerst mijn ouders die me zeggen dat Anja , de kinderen en de rest van de familie aan het stadion van Berchem staan. Ik blijf dus voorop lopen, en versnel nog wat om de goede vorm extra in de verf te zetten. BLUNDER 3 (djuu toch )Er verstrijken een kleine 2 km alvorens ik hen zie staan. Ik besluit er nog extra schwung aan te geven door de baan schuin over te lopen om de kinderen een high five te gaan geven, dit alles een 100m voor de 3u30 groep die eigenlijk al vlotjes onderweg waren naar een 3u28 tijd. Enfin soit, na de perfekte passage aan de supporters , hetgeen me by the way enorm veel deugd deed voor alle duidelijkheid, liet ik me opnieuw zoetekesaan opslokken door de grupetto met de gele ballonnen. Het opslokken werd een kleine 3 km laten een duidelijk achterlaten. Ik kon het tempo niet meer volgen en ik besloot mijn eigen tempo te lopen om nog binnen de 3u30 of kort erna binnen te komen. Ik beging toen kapitale BLUNDER 4; door niet te eten en te drinken. Ik zal de marathon uitgelopen hebben met slechts 1 gelleke (dat ik op km 35 verorberde) en 1 van de 4 flesjes sportdrank genuttig te hebben. De rest van de tijd heb ik van de bekertjes water gesipt en af en toe wat isotone AA-drank. DOM DOM DOM, hoe kunt ge nu zo DOM zijn, dommerik; Hetgeen ik aan alles en iedereen heb gepredikt, pas ik zelf niet toe; Ik hoor mezelf nog zeggen de avond ervoor ' ik loop als een brommerke avn het merk Honda Camino, als dat bijna zonder naft valt, dan rijdt dat ineens 10 per uur rapper, ik heb hetzelfde als ik loop'; Awel mijn nafttankske liep leeg toen ik op grandiose wijze de supporters ging groeten, en in alle euforie heb ik de signalen niet erkent, en ik heb mijn reserves niet aangevuld. Enfin soit, ik passeerde de 30km op 2u28, nog 1u02 min voor 12 km, hetgeen een haalbaar tempo van bijna 12km/u is. Best te doen, zelfs met mijn steeds stijver worden bovenbenen. En toen, ..., de Man met de Hamer !!! En hij had het deze keer gemunt met zijn monsterhamer op mijn klein teentje; Bij het binnenlopen van het Rivierenhof was het alsof mijn klein teentje een rijpe druif was die wordt geplet, met alle denkbeeldige sappen die daarbij vrijkomen. Ik wist onmiddellijk dat er een enorme bloedblaar tot ontploffing was gekomen hetgeen ook direkt zichtbaar was aan de rode vlek die zich aan de zijkant van mijn schoen aftekende. Ik stopte, bekeek mijn teen, stretchte even mijn bovenbenen, lastte een plasstop in en zette dan maar terug aan. Toen kwam er van een goed tempo lopen niks meer in huis. Met veel pijn liep ik nog een 10 per uur. Op 36km heb ik dan opnieuw moeten stretchen en even gewandeld want het vet was van de magere soep. Terug beginnen lopen en mijn cafeine gelleke begon te werken; ik liep terug aan 5min30/km en zag het weer terug zitten. Ik passeer 39 km en .... BAM, die Hamerman weer, nu op mijn ander klein teentje. Nu nog meer pijn en ik moet stoppen met lopen. Ik sta weer stil en ik probeer mijn tenen in mijn schoenen te herpositioneren zodat de pijn niet te hard voelbaar is. Ik vertrek terug met een grimas op het gezicht hetgeen een toeschouwer terstond een emotionele aanmoediging uitlokt (waarvoor oprechte dank meneer). Nog 3 kilometer en ik wil enkel nog binnen de 3u40 binnen zijn nu. Ik tel de kilometers af en kijk continu op mijn garmin. Het zal lukken. In de laatste kilometer moedig ik zelf een vrouw aan die begint te stappen en op mijn aanmoediging loopt ze dan maar verder. De laatste kilometer, nu ken ik het en ik weet wat er komen gaat. Ik draai de Suikerrui en ik merk Anja en Gilles. Gilles wou weer met zijn papa over de streep lopen en ik was daar heel fier en blij voor. Je voelt geen pijn meer en in een roes ga je over de meet. Na de aankomst werd ik verzorgd in de EHBO tent, en mankte ik naar de Groenplaats voor een welverdiende massage. Nu 2 dagen later loop ik nog steeds op flip-flops, trappen gaan niet zo vlot en zo meer van dat geinigs laten zien dat ik een marathon liep.
Dus in hindsight, tevreden ja maar ik wil mijn revenche voor die 3u30. Verdere analyse en lessons learned volgt
Voila, ik ben klaar; het seizoen mag nu beginnen, de basistraining is achter de rug, het eerste doel van het jaar staat voor de deur. Hoewel de marathon dient als voorbereiding voor de Ironman, merk ik dat ik toch een beetje nerveuzer word naarmate de wedstrijddag dichterbij komt. Ik wil wel naast het gewoon comfortable uitlopen van de marathon ook wel stiekem een mooie prestatie neerzetten. Wat is een mooie prestatie? In de eerste plaats moet ik er plezier aan beleven en mij amuseren. De marathon is de kers op de taart van 6 maanden training. Jezelf forceren op de dag zelf zou al het harde werk van de maanden ervoor tenietdoen. Maar natuurlijk is de tijd ook een belangrijk element als je zoals ik met gezonde ambitie sport. Mijn tijd in Brussel 1.5jaar geleden was 3u56 op een heuvelend parcours. Met wat ik nu meer weet, met 1.5 jaar meer training en op een vlakker parcours mag ik niet meet tevreden zijn met dezelfde tijd. Ik ga nu resoluut voor een eindtijd rond 3u30. Volgens de McMillan running calculator (zie link) kan je op basis van je beste 10km tijd , je marathontijd voorspellen; dit zou in mijn geval 3u18 zijn maar aangezien ik daarvoor teveel aspecifiek heb getraind (fietsen en zwemmen) mag ik daar niet op hopen. Mijn taktiek voor morgen is om de eerste 3 km op gevoel en hartslag te lopen en me daarna na de Waaslandtunnel te nestelen in de 3u30 pace-groep. In het beste geval blijft de man met de hamer een tijdje weg en loop ik tot na het Rivierenhof met de groep mee. Daarna zie ik wel. In het slechtste geval laat ik me uitzakken tot de groep van 3u45. Een tijd onder de 3u40 beschouw ik als geslaagd, en bij een tragere tijd hoop ik dat ik me tenminste geamuseerd heb. Aan de supporters zal het wel niet liggen, ze zullen weer talrijk aanwezig zijn, waarvoor dank.
en we zijn aanbeland in meest leuke maar ook ambetante deel van de training, de taperweek. Niks doen, beetje loslopen, beetje losrijden, op voeding letten, .... Gemakkelijk gezegd natuurlijk, ware het niet dat je lichaam gedurende vele weken gewoon is geweest van veel te lopen/trainen en nu ineens niks meer mag doen. Nu ja niets, maandag nog eens 3000m gezwommen en gisteren nog een 1u15 in de fitness gezeten, waaronder 5km gelopen. Ik zal zondag aan de start komen met bijna 900km in de benen sinds oktober, bijna op goed gewicht en met een redelijk goed gevoel. Morgen nog eens even nuchter zwemmen en een beetje lopen op de loopband en dan vrijdag en zaterdag zeer rustig zijn. Zaterdag nog eens een beetje loslopen met wat versnellingen en dat moet het dan maar zijn. Gisteren beetje last in de rechterkuit maar dat zal wel beteren denk ik.
Morgen staat er een mooie TV-dag aan te komen, allez in mijn geval live-streaming internet. Ik zit namelijk met de vlieger in moskou, alwaar het vandaag toch weeral gesneeuwd heeft zekers, en er is even geen vlucht gepland dus kan ik op mijn gemakske naar de koers kijken en af en toe eens zappen hoe de Belgen het er van af brengen in de Ironman van Zuid-Afrika. Voor de rest beetje last van jet-lag, gisteren van New-York naar Moskou gevlogen, dat zijn lange trekken amai. Wel een mooie nachtvlucht gehad, met veel poollicht bij het naderen van Ijsland. Spijtig dat ik geen beter fototoestel heb want 's nachts foto's trekken van iets wat weinig licht geeft is zeer moeilijk. Donderdag en vrijdag wegens de lange vlucht niets kunnen trainen, dat is niet zo erg want ik trainde de 6 dagen ervoor nog 70 loopkilometers bij elkaar en dan mag met het oog op de marathon de riem er zowieso even af. Vandaag de draad terug opgenomen en voor de eerste keer 3000m gezwommen en nog 10km gelopen. Morgen stem ik dus af op sporza.be, en vandaag bij het browsen op een mooie sporza reportage over het Uplace triatlon team gestoten. Voor zij die iets meer willen weten over hoeveel de profs trainen en wat core-stabilisatie is, hier de link: http://www.youtube.com/watch?v=eH4nvofS5j4 Wat me ook opviel in die reportage was dat zwemtrainer Ronald Gaastra de nadruk legde op weinig beenslag , hetgeen energie vreet en weinig stuwing oplevert. Wat ik dan erna met wisselend succes uitprobeerde.
Slukes en dat morgen de beste mogen winnen, maar ik hoop op Bjorn Leukemans in Parijs-Roubaix en Marino Vanhoenacker in Zuid-Afrika.
Gisteren na een lange dag in Londen aangekomen. Niets meer kunnen doen en ook de Ronde gemist. Goede winnaar, slimme gast en goede coureur. Hij verdient het. Vandaag in Londen gelopen, op het gemakske tegen 10 per uur. 14 kilometerkes in het park en de gedachten de vrije loop gelaten. Vooral over de marathon en de verdere (trainings)planning. Ik kwam tot interessante inzichten:
Als ik de conditie zo kan houden zie ik erg uit naar de marathon. Daarna mag terug even de riem eraf (ik kijk nogal uit naar een goed pintje...) maar niet te lang. De week na de marathon zal er zowieso weinig gelopen worden maar wel wat gefietst en vooral gezwommen. Aangezien het ook Paasvakantie is en de wederhelft ook conge heeft zullen we ook veel family quality time hebben hopelijk.
Dan zal de basistrainingsperiode er ook opzitten en mag er specifieker gewerkt worden. In mijn geval zal ik de loopconditie onderhouden en verder de fietsuithouding uitbouwen tot zeer lange ritten en de overgang van lang fietsen naar lopen oefenen. Ook de zwemtraining zal serieus moeten opgedreven worden. Dan zat ik een tijd met de handen in het kortgeschoren haar welke wedstrijden ik ging doen in voorbereiding naar de ironman. Met mijn werk ben ik zowieso ee beetje beperkt in mijn keuze. Ik keek eerst uit om in mei wedstrijden te doen maar ik ga er vanaf zien. Ik ga ipv de halve van Leuven of de kwart van Seneffe in mei een heuse 'epic' training invoeren. Iets in de trend van 1500 fietskilometers op 12 dagen en 40 zwemkilometers per maand of zoiets. Dat lijkt me echte Ironman training. Dan in Juni blijft het volume hoog maar ga ik wel deelnemen aan de halve van Stein in Nederland als algemene rehearsal voor de Ironman. In juli volgt dan een pure onderhoudstriatlon (kwart) kwestie van het plezant te houden.
Het volgende inzicht is ook belangrijk. Ik weet namelijk niet hoe ik de volgende jaren aan triatlon zal doen. Korte afstand?, Ironman afstand?. Dat ik aan triatlon zal blijven doen staat wel vast maar op welk niveau zal afhangen van de ervaring en prestatie in Regensburg. En zolang ik niet weet wat er na Regensburg gaat gebeuren wil ik niet te veel investeringen doen. Ik ga dus voor Regensburg geen tijdritfiets aanschaffen maar ik zal mijn huidige trainingsfiets 'pimpen'. Ik kreeg vorig jaar namelijk nogal een kick door op mijn gewone koersfiets met goedkope trainingswielen een pak tijdritfietsers voorbij te steken. Waar steek je dan je centen in om de fiets op te waarderen naar tijdrit niveau. Ik denk de gulden middenweg gevonden te hebben. Velen zeggen dat hoge velgwielen (of zelfs een vol wiel) enorme voordelen oplevert, maar de waarheid is dat je voor echt goede wielen meer dan 1000 euro opzij moet zetten en dat ze pas op redelijk hoge snelheid (lees boven 40km/u) aerodynamisch rendement halen. Waar je wel enorm voordeel uithaalt is het verminderen van de frontale luchtweerstand. En dat kan gelukkig voor een fractie van de kost van dure wielen. Daarom ga ik het volgende doen om een redelijke snelheid halen voor minder inspanning:
- tijdritstuur met basebar, shifters aan de handgrepen vooraan. - omgekeerde zadelpen waardoor het zadel meer naar voor kan geplaatst worden en je dus verder en lager op het tijdritsuur kan liggen en vertikaler boven de trapas komt te zitten - tijdrithelm (druppelvorm is belangrijk om frontale weerstand te verminderen)
daarnaast zal de rolweerstand verminderd worden door op zoek te gaan naar goeie bandjes , ik hoor goede dingen over Vittoria. En... ik denk me de juiste positie te laten aanmeten door Michel Geerinck om zodoende comfortabel de training in tijdritpositie te kunnen volbrengen en de 180km op de Ironman vlot af te leggen . Ik zal tenslotte meer dan 5u in een bepaalde houding fietsen. Dit alles zal slechts een fractie kosten van wat wielen tegenwoordig kosten en ik denk er meer 'return-on-investment' uit te halen.
De komende dagen vliegen maar ik denk toch nog hier en daar te kunnen lopen.
Nog een 2 weken en dan staat de marathon van Antwerpen gepland, een wedstrijd die kadert in de voorbereiding naar de Ironman. Hoewel ik mijn twijfels heb over het nut van de marathon in een voorbereiding, want wel veel gelopen maar nog niet genoeg gezwommen en gefietst, voel ik nu toch wel dat de conditie er door veel te lopen goed op vooruit is gegaan. Nu nog een weekske doorduwen en dan een weekske kalmer aan. Deze week begon goed met een lange fietstraining , maar op dinsdag heb ik niet getraind. Dat kwam omdat ik mij terras heb gelegd, het is te zeggen ik heb 6,5 kubieke meter stabilise gelegd als basislaag en daar heb ik op mijn eentje van 's morgens 7u tot 's avonds 22u mee bezig geweest en dat was best redelijk fysiek. Bovendien zat ik de ganse namiddag met mijn knieen in de stabilise en dat was niet zo een goed idee, door het contact met de cement zijn mijn beide knieen net naast de knieschijf verbrand. Woensdag daardoor niets kunnen doen, want de wonden waren nog te vers. Donderdag vertrokken naar mijne vlieger die in Moskou stond en dus met een andere airline naar ginder vertrokken. Wat bleek nu, dat mijn baggage er niet bij was, dus weer niet kunnen trainen bij gebrek aan loopschoenen en andere zwembroeken. Gisteren dan naar Tel Aviv gevlogen en daar heb ik dan , net zoals vandaag, goed kunnen lopen. Gisteren 17km aan een tempo van 5'10" per km en vandaag dan de laatste lange loop van 22km tegen 5'40" per km, waarvan de tweede helft in negative split. Knieen genezen redelijk en het zou geen probleem mogen zijn voor de komende trainingsweek. Eens benieuwd hoe fietsmaat Franky het vandaag heeft gedaan in de Ronde van Vlaanderen.
Na een mooie trainingsweek ga ik nog 4 dagen even doortrekken vooraleer ik aan een aantal dagen rust/recuperatie zal beginnen om dan nog een weekje intensief de marathon voor te bereiden. Gisteren ging ik al vroeg op pad om de eerste keer boven de 100km te fietsen (ik had er voor al wel 2 keer 96 km gedaan, maar je wil toch wel eens die 100 zien). Ik koos ervoor om naar Brakel te rijden en daar de Teirlinck route te fietsen (50km). Een pittige rit met beklimming van de Leberg, de achterkant van de Berendries en Valkenberg. Ik kwam thuis met 750 hoogtemeters en 102 nuttige kilometers; Daarna nog gewerkt aan het huis, van die rit weinig negatieve gevolgen gehad;
Vandaag, 6 kubieke meter in het terras gieten (weliswaar geholpen met kraantje). Daarna zien we wel, of lopen of zwemmen
Echt op alle vlakken een week om in te kaderen. Terras quasi aangelegd, badkamer verder afgewerkt, quality time met de kids en the wife, goe weer, 2 nuttige zwemtrainingen, 60 km gelopen en 220 km gefietst. En als kers op de taart gisteren de eerste wedstrijd van het jaar, de kwb lentejogging in Reet; ik koos voor de 14km reeks. Vooraf als doelstelling had ik graag in de eerste helft van het deelnemersveld geeindigd met een mooie tijd op 14km, ik schatte zo tussen de 1u03 en de 1u05 op basis van mijn 10km best tijd (44min27) en in funktie van de marathon van antwerpen binnen 3 weken. Het parcours was vlak met een zeer lichte glooiing, in het stukje vals plat naar boven stond ook wind op kop, 5 keer af te leggen. Ik had me voorgenomen om tegen een tempo van 4min20/km te starten en op het einde eventueel te versnellen. Dat was het voornemen. Na het start'fluitsignaal' vertrokken we met 88 deelnemers voor de 14km (volgens de organisatie slechts 13.7km). Het tempo was gewoon te snel om goed te zijn voor mij, ik liep de eerste honderden meters aan 3min30/km en kwam door na de eerste kilometer in 3'45". Tot zover het voornemen . Ik liep de eerste ronde alleen met een paar lopers in mijn zog, de tweede ronde werd een klein groepje gevormd waar ik goed mee kon in het tempo van 4'10". In de derde ronde bleven we nog met twee over, de anderen waaiden eraf in het stukje vals plat. Ik had al rap door dat de benen goed waren en dat er een mooie prestatie inzat. Mijn eerste moment de gloire kwam er op 10 km toen ik een nieuwe besttijd mocht noteren van 42'17" (ofwel een verbetering van de vorige besttijd met 2min10sec en zelfs 3min30"op 1 jaar tijd). In de laatste ronde moest ik mijn metgezel laten gaan , maar kon ik op de meet nog een loper voorbijlopen. Het verdict, volgens mijn garmin (die ik toch redelijk vertrouw) legde ik de 14,2 km af in 1u00:50sec en eindigde ik als 29ste van de 88 deelnemers. Alle doelen bereikt en zeer tevreden over de conditie, die nog steeds 'slechts' basisconditie is. Die basistraining met veel duurlopen, duurritten en techniektrainingen stopt na de marathon waarna ik zal overgaan in de volgende opbouwfase met meer snelheid en kwaliteit in de trainingen.
De kids liepen ook hun wedstrijd en de papa en gans de familie waren heel fier op hun prestatie; Gilles eindigde weliswaar achteraan in het pak maar hij viel in de start en moest met een serieuze achterstand een pak goedmaken, chapeau dat hij doorzette. Laure-Lise liep met veel naturel en eerder met reserves naar een mooie 12de plaats algemeen en werd derde meisje. Ze waren allebei heel blij met hun medaille en hun zak vol snoep die ze kregen van de organisatie.
Vanmorgen nog 60km gaan losfietsen met Franky en dat ging ook vlot, de benen waren in het begin wel zwaar maar naar het einde toe was al het melkzuur verdwenen en ook mijn lage hartslag voor een mooi tempo en kadans viel op.
Druk druk druk. Ik heb het de laatste tijd redelijk druk en dus schiet er niet veel tijd over om de blog bij te werken. Ik kan de goede trainingsarbeid volhouden, meer zelfs ik ben aan de beste week bezig sinds oktober. Het goede weer zit er ontegensprekelijk voor iets tussen.
Waar na het einde van vorige week de focus nog lag op het aanknopen met een goede serie trainingen, doe ik deze week een mooie serie trainingen. Laatste 6 dagen 13,5 uur getraind.
maandag: 90 km duurtraining fiets, gemiddelde 26.5km maar focus op omwentelingen 90 rpm gemiddeld dinsdag: 34km lopen , langste training voor de marathon, focus op het opzoeken van de spreekwoordelijke man met de hamer. Uiteindelijk is de man opgedoken toen ik thuis kwam en ik zag dat hij met zijn hamer op mijn kleine teen had gemept. Teen volledig gezwollen en gekneusd (toch te smalle schoenen gekocht?) woensdag: zwemmen en fietsen , 1u donderdag: 45km gefietst langs Berendries en Grotenberge, goede benen voelde me sterk
vandaag: ? in funktie van de wedstrijd die ik morgen loop in Reet. Mijn teen doet nog pijn maar ik zou toch nog eens moeten gaan lopen om de benen te testen
Voor de rest ook nog redelijk aktief in het huis, beton gegoten, valse wanden gemaakt. Topweekske
Goed !!! . Ik heb kunnen aanpikken met een aantal goede dagen. De omstandigheden waren weliswaar moeilijk want een paar dagen niets kunnen doen wegens gans de dag reizen of op luchthaven en thuis was het vrouwtje ziek. Het heeft mijn perspectief wel een beetje veranderd, ttz als ik niet kan sporten wegens omstandigheden dan is dat spijtig maar meer ook niet. Hetgeen niet wil zeggen dat ik niet alles zal doen om zo goed mogelijk voorbereid aan de start te staan van de evenementen waar ik aan ga deelnemen. Hierover later meer met de planning van mijn wedstrijden.
Hoewel ik vorige week ook nog wat slapjes was (toch wat grieperig geweest) stond er vorige week een test op de 10km gepland in funktie van de marathon. Ik kan nu zeggen dat als alles vanaf nu goed blijft gaan ik voor een eindtijd op de marathon tussen 3u30en 3u40 ga. Dit is puur op basisconditie en met behulp van bijna uitsluitend extensieve duurlopen als training. Het is duidelijk dat de marathon kadert in de trainingsopbouw van de Ironman. Zo wil ik eind mei in alle 3 de disciplines de afstand van de ironman aankunnen (3.8km zwemmen, 180k fietsen en de marathon). Als ik op de marathon zonder specifieke voorbereiding (intervals, tempotrainingen) een 20 min van mijn vorige tijd kan doen wil het ook zeggen dat ik een mooie stap voorwaarts heb gezet. Bijna dag op dag heb ik twee jaar geleden de stap gezet naar meer beweging en gezonder leven. Ik kan me moeilijk een andere manier van leven voorstellen op dit moment en ben blij dat ik toen de stap heb gezet. Soit, vorige zaterdag ging ik eerst een uurtje of 3 fietsen maar wegens omstandigheden is dat niet gelukt en ben uiteindelijk 's avonds nog buitengegaan om de 10km test te doen. Normaal zou je dit moeten doen in een wedstrijd maar ik deed het gewoon op mijn trainingsparcours. Ik warmde eerst 2km op en begon toen aan de 10km. Het ging vrij goed maar ik had het op bepaalde momenten wel moeilijk, vooral op de oplopende stukken (op mijn parcours is het zoeken naar een vlakke meter). Ik klokte af op 44min27sec hetgeen voor mij een goede tijd is. Dit is puur op basisconditie en een verbetering van mijn vorige tijd met 1min15seconden. Nog steeds niet top maar voor mij een duidelijk signaal dat er verbetering inzit en dat mijn aanpak werkt.
Daarna moest ik weer gaan vliegen en zo heb ik gisteren in Tel Aviv nog een vetloopje van 11km gedaan en de avond ervoor snel-snel een dynamische 4km (om het geweten te sussen).
Nog een dagje werken nu en dan staat er hopelijk een mooie periode aan te komen. Er zal aan het huis ook heel wat gewerkt moeten worden dus zal ik ook heel wat aandacht moeten schenken aan recuperatie en verzorging.
Nog een zeer leuk nieuwtje: ik heb vorige week de eerste keer een training afgewerkt met mijn zoontje Gilles. Ik ging met Jo een duurloopje doen van 13km (10 a 11km/u) en Gilles wou al heel lang meefietsen terwijl papa liep. Eindelijk was het weer goed genoeg om dat te doen en dus wij weg. Ik was wel meer zijn 'verzorger' dan wat anders . Ik had hem een flesje water mee en 2 'sportvoedingen' (=snoepjes). Ook nog 2 plaspauzes en een kleine botsing maakten het een geanimeerde training. Maar ik heb er van genoten en ik ben fier op Gilles dat hij 13km heeft gefietst en ik hoop dat hij mij nog een tijdje zal blijven 'begeleiden'. 's avonds moest hij nog naar de Tae kwando training en zo had hij meer getraind dan zijne ouwe . Volgend doel is Laure-Lise leren fietsen zonder wieltjes.
Februari achter de rug, een trainingsmaand of snel te vergeten. Enkel op loopvlak is het blijven goed gaan, hoewel er in de tweede helft van februari plotseling steken in de kuit de kop opstaken. Het veelvuldige lopen op asfalt op schoenen met reeds 1000km (in 9 maanden tijd) op de teller heeft zo zijn gevolgen. Nieuwe schoenen dus. De Mizuno's zijn ingeruild voor Saucony's en werden vorige week reeds met succes uitgetest tijdens mijn eerste zeer lange duurloop van 3u. Ik liep aan duurtempo 31km, de tweede helft zelfs aan negatieve split. Ik heb dus reeds de mogelijkheid om lange afstanden te lopen, nu nog een beetje snelheid bijbrengen en een mooie tijd in Antwerpen zit erin. Hoewel,... net als ik denk de trainingsdip van februari te boven zijn gekomen, wordt ik de dag na de 31km ziek (verstopte neus, keelpijn, hoesten, maag en darmen). Het laatste weekend heb ik slechts 2 trainingen kunnen doen, 2 zwemtrainingen, totaal 3600m. Trouwens heel het zwemverhaal moet beter en meer. Ik zwem gewoonweg te weinig. De techniektrainingen werpen wel hun vruchten af, zo merk ik dat ik nu aan mooi tempo series van 1'45"/100m kan zwemmen. De techniekdrills zullen blijven, met nog beetje meer benenwerk, meer core en dan zou die 1'45" /100m de nieuwe startbasis moeten worden om tegen juni rond de 1'35 a 1'40 te zitten. Dat zijn cijfers waar de begenadigde triatleet eens mee lacht maar voor mij zou dat een geweldige stimulans zijn om verder te werken. Het laatste weekend zou misschien wel voor iets goed kunnen zijn aangezien ik wegens het werk 48u op meer dan 2000m hoogte ben verbleven, een mini-hoogtestage dus. Deze week wordt trouwens alles of niets, make-or-break. Op het mentale vlak dan. Het is een week waarin ik ofwel terug aanpik aan de goede basis die ik in december-januari heb gelegd en die me verder zal leiden naar een mooie prestatie op de marathon in Antwerpen en al hetgeen erna volgt met als apotheose de Ironman, ofwel wordt het weer een off-week waarna het meer en meer duidelijk zal worden of ik de basis die ik gelegd heb als sneeuw voor de zon zie verdwijnen en van vooraf kan beginnen. Afspraak volgende zondag voor het verdict.
Maar ik voel meer en meer de lente in de lucht hangen, de dagen worden langer, en de doelen komen dichter. Met nog exact 5 maanden tot de Ironman zie ik het nog steeds helemaal zitten.
Ik heb ook net het boek van Marc Herremans 'To walk again' gelezen, nog eens. Wat een geweldige inspiratie is dat toch. Ik heb enorm veel respect voor hem. Na het lezen van het boek is het gevoel dubbel, enerzijds moet je blij zijn dat je de mogelijkheid hebt om te kunnen sporten en bewegen zonder problemen, en anderzijds is het ook een les in levensvisie, om alles uit het leven te halen wat er in zit, en dus zo ver mogelijk te geraken binnen je mogelijkheden, en dus jezelf in alles wat je doet 200 procent geven. Daarom vlieg ik er vandaag eens goed in.
Op 26 maart loop ik de eerste wedstrijd van het jaar, een voorbereiding op de marathon. De lentejogging in Reet (my hometown) over een afstand van 14km. Ik hoop van binnen de eerste helft van het deelnemersveld aan te komen, en stillekes droom ik van een verbetering van mijn afstand binnen het uur (momenteel 13,5km/u)
Zit de laatste week in een trainingsdipje, allez dat denk ik toch. Weinig fut, geen goesting om te trainen, en waar het een maand geleden geen probleem was om bij -5 een ritje met de fiets te maken is het nu veel te koud en te veel wind en te veel weet ik wat om te gaan fietsen en dus blijf ik thuis. Zo is het nu reeds meer dan 3 weken geleden dat ik nog op mijn fiets zat. Zwemmen is ook povertjes te noemen. 2 weken gaan vliegen is natuurlijk niet zonder gevolgen en gewerkt moet er toch worden dus kan ik er weinig aan veranderen. Lopen dat doe ik wel. Gelukkig, zodat de conditie toch onderhouden wordt. De laatste 2 weken 125km met als apotheose vorige zondag 27km op een deftige manier en dat in de voorbereiding voor de marathon. Voor de rest ben ik toch nog aktief bezig thuis, door bv het terras aan te leggen en dus eerst alles af te graven en voor te bereiden om een stabilisé laag te leggen begin volgende week. Maar ik zag het liever anders. Vandaag hopelijk opnieuw de knop omgedraaid, 14,3 km gelopen waarvan 5 x 2km aan snel marathon tempo en een kilometerke gezwommen terwijl de kids zwemles hadden. Morgen de fiets op. Het moet. Er is nog niets verloren maar het moet niet blijven duren. Gelukkig is er nog wat tijd. En het positieve is dat we nu toch stilaan betere omstandigheden gaan krijgen om te trainen, langer licht, warmer (minder koud),... Dus bij deze sluit ik af met een positieve noot. We gaan ervoor !
Maandag om 15u in het hotel in Moskou aangekomen, -20 graden alstublieft, na een lange nonstopvlucht van New York. Natuurlijk niets geslapen tijdens de vlucht (wel even 30 min ogen dichtgedaan, terwijl collega de zaken in de gaten hield) en dus had ik een jetlag om U tegen te zeggen. Aangezien er met een vermoeid lichaam niets aan te vangen is heb ik de training op maandag maar zo gelaten. Dat is het spijtige aan mijn ritme van werken, als ik vlieg moet ik steeds improviseren en planningen omgooien. Als voorbereiding naar een Ironman zou er beter wat meer continuiteit zijn maar ja, zoals ik al een paar keer op andere blogs heb gelezen: niets aan te doen, het is wat het is.
Gisteren wel een 1,5 uur bezig geweest: 40 min techniekdrills in het plonsbadje van het hotel (15m lang), 30 min spinning en nog 20 min core. Trouwens ne gast bezig gezien met core oefeningen op een Swiss ball, en dat zag er alles behalve gemakkelijk uit. Vandaag eens uitproberen na het lopen. Vanavond naar Londen vliegen maar heb nu nog even tijd om mijn uurtje te lopen.
De eerste week van de nieuwe blok afgesloten deze morgen in de 'gym' op de loopband, 5 km losgelopen en dat bracht het weektotaal lopen op 60km deze week en dat is dan ook ineens zowat alles ik kunnen doen heb wegens steeds onderweg en geen fiets nog zwembad beschikbaar. Wat een unieke week dat wel. Gisteren 25,5 km duurgelopen in het park. Niet zomaar een park, maar Central Park in New York. Fantastisch, omringd door veel lotgenoten (fietsers en lopers) zalig gelopen, 2 volle toeren en een kleintje en dan nog terug naar het hotel. Uniek en onvergetelijk. Gans de week trouwens.Sinds maandag heb ik de 60km gelopen in achtereenvolgens Londen, Moskou, Parijs en New York. Straf als je de verschillende jet-laggen meetelt. Deze week dus niet veel kunnen trainen op de andere disciplines maar wel verder aan mijn basis getimmerd.
Nu terug de vlieger op naar moskou, daar zal ik morgen hopelijk eens kunnen zwemmen.
Vandaag net 6 maanden voor de Ironman excursie in Regensburg, de dag die ik voor 'arguments sake' D-DAY zal noemen... hoewel ik dat ginder toch beter niet zo zal verwoorden : ' Hallo beste Freunden und Freundinnen, heute ist es D-DAY.....', zal misschien slecht vallen.
Enfin soit, bottomline is dat ik nog 180 training voor de boeg heb. Vandaag een goede training na de complete off-day gisteren. Het was de eerste training uit het handboek waar ik gisteren over berichtte ;15,75 km gelopen waarvan 4 keer 2 kilometer in een deftig tempo (in principe zou dit tempo 5min/km moeten geweest zijn maar ik deed zonder probleem beter door systematisch 9min35 per 2 kilometer te doen, en steeds een kilometer rustig lopen. Het fijne daarvan was dat de laatste snellere 2km tussen kilometer 11 en 13 werd gelopen en dat ik toen bijna een uurtje bezig was, er zat geen verval op het tempo.
De recuperatieweek zit er nu ook op. Na een fantastische trainingmaand in januari (slechts 2 zero dagen, en meer kilometers gelopen en gefietst dan in de topmaand mei vorig jaar in voorbereiding op de halve triatlon !) was het tijd om een recuperatieperiode in te lassen voor ik een nieuwe basisblok aanvat (morgen start die met een loopweek). Recuperatie werd het, hoewel dat luiheid ook wel een mogelijke uitleg zou kunnen zijn. 3 zerodagen deze week alleen, en ik heb niet het gevoel dat ik onder spanning sta. Ik kan niet zeggen dat ik me sterker voel door te recupereren. Daarnet ging ik een test doen op 10km in Regents park in Londen. Ik had eigenlijk veel te laat gegeten en gisterenavond misschien net iets te veel in de engelse pub blijven hangen. Bon, na een opwarming van 1,5km, ging ik eraan beginnen. De Garmin gestart en hop, op weg naar een verbetering van mijn 10km besttijd. Nu heb ik de laatste 400km looptraining geen enkele snelheidsprikkel getraind. Na de eerste vlotte kilometer in 4min10sec, ging het plots zeer slecht en moest ik me inhouden om een wederzien met mijn lunch te vermijden. Ik nam me voor om de test op 10km zo te laten en na 5 km te zien waar ik zou staan. Maar het echt niet goed en ik moest me echt inspannen om een deftige tijd op 3km neer te zetten. Uiteindelijk stopte ik de test op 3km na 12min48sec. Qua tijden is dat niet slecht te noemen maar toch ook niet echt schitterend, maar vooral het slechte gevoel dat ik erbij had laat een bittere smaak na. Te laat gegeten, te snel gestart, ... noem maar op. Ik sta op 10 weken voor de marathon van Antwerpen hetgeen niet het hoorddoel van dit jaar is maar ik zou toch graag een paar minuten van mijn tijd in Brussel 2009 doen. Daarom ga ik me Tomtesterom-gewijs voorbereiden met behulp van een boek.: Handboek lopen van Herbert Steffny. Ik ga het marathonschema volgen van 10 weken. Voor je aan dit schema kan beginnen moet je aan de volgende voorwaarden voldaan hebben; de langste loop tot nu toe moet 21km geweest zijn (check !), je moet ongeveer 50 km per week gelopen hebben (check !, deze recupweek niet meegeteld natuurlijk) en je moet de 10km in ongeveer 45min kunnen lopen ( NOT check !!!, dus dat zal op een later moment moeten gechecked worden, natuurlijk is 12'48" een tempo dat je de 10km in ongeveer 42min laat lopen dus laat ik toch maar niet te pessimistisch zijn ) Volgende week de eerste week van de specifieke marathontraining: volgens het boek zou het volgende moeten gedaan worden: 60 km totaal, lange duurloop van 24km, een interval training, een snelle duurloop, en nog 1 a 2 gewone duurlopen. Morgen start ik maar meteen met de intervaltraining (aeroob interval): 4 x 2000m in elk 9'55" met ertussen steeds 6min recup (lopend). Volgende week ook minstens 2 zwemtrainingen, 2 keer op de hometrainer en 2 keer krachttraining. Ik ga vanaf nu ook nog meer letten op eten en drinken want ik merk toch dat dat een enorm belangrijk element is.
Zaterdagavond rond 22u30... 'Tom, nog een bierke of blijft ge bij wijn ?' We zitten bij mijne fietsmaat Franky thuis met de voetjes onder tafel tijdens een heel gezellige kaasavond. De tijd is voorbij gevlogen, de kinderen hebben zich kostelijk geamuseerd en de grotere kinderen (wij !) ook. Anja loopt tijdens de week al eens samen met gastvrouw Chantal en de mannen praten honderduit over sporten, aangezien de aanwezige schoonbroer Jo en ik de marathon van Antwerpen zullen aansnijden en ik Franky vergezel op de zondagse trainingsritten die in zijn trainingsprogramma staan ter voorbereiding van de Ronde Van Vlaanderen voor wielertoeristen. 260km op hetzelfde parcours als de profs. Voor de getrainde 'toerist' zal dit een inspanning zijn van om en bij de 10 à 11 uur, met plas- en drinkpauzes misschien wel 12 uur. Eigenlijk wel vergelijkbaar met de duur van een Ironman. Spijtig dat ik moet werken die dag anders had ik ook wel gewillen. Enfin, de topics for discussion waren bekend. Ik kijk op de klok en besef dat het al laat is om zowieso nog alcohol te drinken en zeker niet om wijn met bier te gaan mixen. Ik knipoog naar Franky om te tonen dat ik zijn poging om mijn fietsprestatie van de volgende dag te saboteren tijdig in de mot had . Tegen dat de kids de in een slagveld herschapen living hadden opgeruimd en wij nog vage plannen smeedden om naar de Tour de France gaan te zien met ne mobilhome was het al 23u30 en dus hogen tijd om te gaan slapen want morgen staat de wekker om 7u, zodat ik toch op tijd mijn ontbijt kan nuttigen voor ik de velo op kan.
Zondag 7u ..... ik ben al wakker zodat ik het alarm van mijn gsm kan ontmantelen voor het de rest van mijn medebewoners ook wakker maakt. Redelijk geslapen en toch niet te best want veel gepiekerd over de staat van de weg ... zou die ijsplek van gisterenavond er nog zijn, zou het niet beter zijn te bellen naar Franky en zeggen dat het niet goed uitkomt vandaag aangezien rijm en ijsplekken ? .... Komaan sissy, uit uw bed, nen Ironman laat zich daar niet voor kennen... Naar de badkamer... hartslagband aan....thermisch onderhemdje van den Decathlon ( beste aankoop laatste jaren, spijtig een maatje te klein) aan ....broekvet smeren....pfff dat broekvet is koud...efkes op de thermometer kijken hoe koud het is daarbuiten, alles is nog donker....-5°C .... hm, toch maar een extra collant aandoen onder de koersbroek. Daarna volgt de koersbroek, beenstukken, een paar sokken, een lange looptrui, een lange wielertrui, en nog een paar sokken. En dat allemaal om te gaan ontbijten he ! Straks als ik naar buiten ga zal ik nog een wintervest aandoen, 2 paar handschoenen, en een bivakmuts die enkel mijn ogen en neus zal blootstellen aan de vrieskou. Dan nog een helm en een bril en ik zal klaar zijn. Afgesproken om 8u30 bij Franky, hogen tijd dat ik mijn koolhydraatjes binnen speel, onder de vorm van 4 pannekoeken met bruine suiker. Mijn lievelingsnadeel aan triatlontraining. Om te kunnen presteren moet je voldoende koolhydraten stapelen en tot mijn grote vreugde zitten die onder meer in pannenkoeken . Drinkbussen klaarmaken en extra voeding in de zak stoppen. Nog even mijn fiets bekijken, ketting wat smeren want die piepte toch wat gisteren, bandjes staan nog goed. Garagepoort open om de staat van de weg te gaan bekijken...man man wat is het koud. De weg ligt er goed bij, droog en geen glinstering. De zon komt op achter een wolkendek en geeft genoeg licht om te vertrekken. De kou snijdt op de niet bedekte lichaamsdelen. Mijn neus lekt ineens als een zeef, ogen tranen van de eerste shock met de koude lucht. De benen zijn wat zwaar, de laatste 3 weken zijn al zwaar geweest en de rit van gisteren voel ik ook nog wat. Van de wijn en de kaas gisterenavond voel ik niets. Ik heb me voorgenomen om 2u30 te gaan fietsen en dan nog een 30 min te gaan lopen vandaag. Een duurrit van 60 km is dat langs Zwijnaarde en het jaagpad langs de Schelde naar Eine en dan via St Maria Latem naar huis. Franky komt me tegemoet gereden en samen vertrekken met een mooie kadans richting Zwijnaarde. Allebei op het kleine blad en veel omwentelingen. Na 20 minuten passeren we Landskouter en volgt een kleine afdaling waar ik het zekere voor het onzekere neem en in een bocht de witte strepen van het zebrapad vermijd om zo het risico op een verdwaalde ijsplek te minimaliseren. Daarna ga ik de eerste keer drinken. Het 'tsjoepke' van mijn drinkbus is evenwel dichtgevroren zodat ik wat extra handelingen moet uithalen om het nu reeds ijskoude vocht binnen te kappen. Net voor Zwijnaarde passeren twee renners ons net als we de weg moeten oversteken. Een van hen neemt de borduur naar het fietspad iets te frontaal en 100m verder is zijn trainingsrit tijdelijk voorbij als hij daardoor lek rijdt. Ik kan me mijn laatste lekke band herinneren. 2002 in de duatlon van Ruddervoorde, mijn allereerste duursportwedstrijd die als DNF (did not finish) moest gecatalogeerd worden wegens lekke band in de voorlaatste fietsronde. We rijden verder aan een rustig tempo - hartslag rond de 125 weet u wel - naar de dijk naast de Schelde , verzamelpunt van menig wielertoerist, beloften, triatleten, profs. Op de dijk rijden is leuk, geen verkeer, vlak, soms een groepje om met mee te rijden. Nu is het niet anders, de koude heeft zijn eerste effect niet gemist maar ik ben warm gereden en buiten koude tenen is het ok. Dan 'tik-tik-tik',.......'tik-tik-tik', ...........'tik-tik-tik'. Er tikt iets ... trappers stil houden om iets aan de ketting uit te sluiten ... geluid nog steeds daar ...misschien iets aan wiel dat tegen de remblokjes schuurt...trager rijden ... en dan, in elke omwenteling van het voorwiel voel ik een 'knik' en merk dat mijn voorband een dikkere afdruk op het asfalt heeft... een lekke band ! Kon niet blijven duren mijn geluk natuurlijk. Spijtig dat het moet gebeuren tijdens zo een koude duurtocht. De koude heeft geen medelijden, het wiel is ijskoud, de bandenlichters te broos en met handschoenen is het niet praktisch dus die moeten uit. Vingers die ervoor lekker warm waren zijn nu ijsblokken. Na wat gesukkel en gelukkig hulp van Franky de band kunnen vervangen. Nu nog opblazen. Ah, ik zal die CO2 capsules eens gebruiken, goede oefening voor als ik het nodig heb tijdens de Ironman. Ik vijs de cartridge in de adapter, en psjjjjjjjjjjjjjjjjjjt ..............alles verdwijnt langs de verkeerde de kant van de adapter. Hm, tot zover de CO2 cartridge. Ik heb nog een tweede maar ga me geen twee keer belachelijk maken en de raad van Franky opvolgen: RTFM = read the fucking manual Gelukkig heeft hij een handpompje waarmee ik mijn weg kan verderzetten. Hierna volgt een iets snellere passage van het jaagpad waar ik op een gegeven moment mijn vele duurkilometers toch wat kwaliteit geef door achter een groepje te gaan en een minuutje of 5 tegen 36 - 38 km/u te rijden. Na de passage in Eine, mijn rechterwijsvinger mogen ontdooien in mijn mond want die was na het bandenwisselverhaal compleet bevroren tot op het punt dat ik er niets meer in voelde. Drinken was nu uitgesloten want de drank zelf was nu een ijsblok geworden. We zijn dan de laatste 20 km naar huis gereden via een iets glooiender parcours. Thuisgekomen merkte ik dat mijn voeten redelijk bevroren waren zodat ik mijn geplande koppeltraining niet meer heb gedaan.
Ziezo, een impressie van een geanimeerd trainingsritje. 2u37min van een trainingsweek waar ik 14u trainde. Nog 2 dagen trainen nu en dan een week recuperatie. Daarna volgt weer een cyclus van 3 weken. Tegen de volgende fietsweek hoop ik toch dat de vrieskou niet meer van de partij is.
Mijn bobijntje begint op te raken. Vanmorgen mijn bed niet uitgeraakt om te gaan zwemmen en fietsen met de club. Nog vermoeid van gisteren. Nu moet ik op mijn eentje gaan fietsen en dan straks tijdens de zwemles van de kids zelf nog een half uurtje techniek trainen.
Gisteren de eerste keer dit trainingsjaar de kaap van 20km gerond tijdens het lopen. Bedoeling was om de vetverbranding te stimuleren, door lang en traag te lopen. Dat is gelukt, ik bleef goed onder de 135 slagen per minuut en ik liep 20.5 km in 2u. Uit analyse van de garmin blijkt dat ik tot 1u20 alles mooi controleer, daarna begin ik wat moeizamer te lopen en stijgt de hartslag om op dezelfde snelheid te blijven. Vanaf volgende week ga ik het marathonprogramma volgen dat in de boek van Herbert Steffny staat.
)Er verstrijken een kleine 2 km alvorens ik hen zie staan. Ik besluit er nog extra schwung aan te geven door de baan schuin over te lopen om de kinderen een high five te gaan geven, dit alles een 100m voor de 3u30 groep die eigenlijk al vlotjes onderweg waren naar een 3u28 tijd. Enfin soit, na de perfekte passage aan de supporters , hetgeen me by the way enorm veel deugd deed voor alle duidelijkheid, liet ik me opnieuw zoetekesaan opslokken door de grupetto met de gele ballonnen. Het opslokken werd een kleine 3 km laten een duidelijk achterlaten. Ik kon het tempo niet meer volgen en ik besloot mijn eigen tempo te lopen om nog binnen de 3u30 of kort erna binnen te komen.
Hetgeen ik aan alles en iedereen heb gepredikt, pas ik zelf niet toe; Ik hoor mezelf nog zeggen de avond ervoor ' ik loop als een brommerke avn het merk Honda Camino, als dat bijna zonder naft valt, dan rijdt dat ineens 10 per uur rapper, ik heb hetzelfde als ik loop'; Awel mijn nafttankske liep leeg toen ik op grandiose wijze de supporters ging groeten, en in alle euforie heb ik de signalen niet erkent, en ik heb mijn reserves niet aangevuld.
. Ik liep de eerste ronde alleen met een paar lopers in mijn zog, de tweede ronde werd een klein groepje gevormd waar ik goed mee kon in het tempo van 4'10". In de derde ronde bleven we nog met twee over, de anderen waaiden eraf in het stukje vals plat. Ik had al rap door dat de benen goed waren en dat er een mooie prestatie inzat. Mijn eerste moment de gloire kwam er op 10 km toen ik een nieuwe besttijd mocht noteren van 42'17" (ofwel een verbetering van de vorige besttijd met 2min10sec en zelfs 3min30"op 1 jaar tijd). In de laatste ronde moest ik mijn metgezel laten gaan , maar kon ik op de meet nog een loper voorbijlopen. Het verdict, volgens mijn garmin (die ik toch redelijk vertrouw) legde ik de 14,2 km af in 1u00:50sec en eindigde ik als 29ste van de 88 deelnemers. Alle doelen bereikt en zeer tevreden over de conditie, die nog steeds 'slechts' basisconditie is. Die basistraining met veel duurlopen, duurritten en techniektrainingen stopt na de marathon waarna ik zal overgaan in de volgende opbouwfase met meer snelheid en kwaliteit in de trainingen.
, langste training voor de marathon, focus op het opzoeken van de spreekwoordelijke man met de hamer. Uiteindelijk is de man opgedoken toen ik thuis kwam en ik zag dat hij met zijn hamer op mijn kleine teen had gemept. Teen volledig gezwollen en gekneusd (toch te smalle schoenen gekocht?)
Gelukkig heeft hij een handpompje waarmee ik mijn weg kan verderzetten. 
