Met het artikel op dit blog van 02.08.2016: ‘een verwijzing naar Israël op de Merneptah-stele’. Zie link: http://www.bloggen.be/robertdetelder/archief.php?ID=2909028

brachten we farao Merneptah en zijn bewaarde zogenaamde Merneptah-stele met een vermelding naar het volk Israël erop, onder de aandacht. De regeerperiode van Merneptah van de negentiende dynastie hoort volgens de studie van Dr. Immanuël Velikovsky in zijn boek ‘Ramses II en zijn tijd, 1978’ thuis in de zesde eeuw v. Chr. en niet in de dertiende eeuw v. Chr. waar de orthodoxe egyptologie hem op de tijdsbalk plaatst.

Deze week geven we aandacht aan de grootvader van Merneptah: farao Seti I. De regeerperiode van farao Seti I werd volgens de orthodoxe egyptologie gedateerd in de dertiende eeuw v. Chr. van 1291 tot 1278 v. Chr. Volgens de herziene chronologie van Velikovsky moet Seti in de zevende eeuw v. Chr. gedateerd worden. Een verschil van zo maar even 670 jaar op de tijdslijn, en dit als een gevolg van het hanteren door de orthodoxe Egyptologie van het gebruik van een vermeende dubbele kalender in het oude Egypte. Volgens het tijdsbalk-variant dat Dr. Immanuël Velikovsky in zijn boek ‘Ramses II en zijn tijd’ aanbiedt komt Seti I in de zevende eeuw v. Chr. terecht en en passen de verschillende puzzelstukjes in het historische plaatje. Wat ik niet volg bij Velikovsky ’s reconstructie is dat Seti I, Ramses II en Merneptah alterego’s van farao’s van de zesentwintigste dynastie waren. In mijn variant zijn deze farao’s contemporain met de zesentwintigste dynastie maar ondergeschikt. Seti I is een tijdgenoot van Neko II van de zesentwintigste dynastie. Gezamenlijk voerden zij veldtochten in klein Azië.

Volgens de gereviseerde chronologie marcheert Seti nu in zijn eerste regeringsjaar (619/618 v. Chr.) in de nadagen van het Assyrische Rijk Klein-Azië binnen. Zijn eerste veldtocht laat het Juda van koning Josia ongemoeid maar richt zich hoofdzakelijk op de Assyrische provincies westelijk en noordelijk van Juda.

De bewaarde reliëfs op de tempelmuren te Karnak in Egypte geven de marsroute weer. Vanuit de Nijldelta ging het over de beek van Egypte te Tjaru naar PKNN of ‘de stad van Kanaan’ en vervolgens naar Beth-Sjean in Retenoe en vandaar uit in een vorkrichting naar AMOR, de Egyptische naam voor Assur. De Egyptische ‘stad van Kanaan’ identificeer ik met Asdod, een stad die Psammetichos (dynastie 26) voordien volgens Herodotus (Boek 2, 157) gedurende eenentwintig jaar belegerd had. Beth-Sjean levert geen moeilijkheid op aangezien deze stad door de archeologen blootgelegd werd.

De heuvel of 'tell' van het Beth-Sjean/Scythopolis van de oudheid werd in de twintigste eeuw door archeologen onderzocht en de verschillende blootgelegde strata door hen gedateerd. Het oudste onderzochte stratum door de archeologen genummerd met IX, werd aan de regeerperiode van farao Thothmosis III toegewezen en aldus orthodox (foutief) gedateerd van het jaar 1501 tot 1447 v. Chr. In het gereviseerde model van Dr. I. Velikovsky schuift farao Thothmosis III (de Bijbelse farao Sisak) op de tijdsbalk van de vijftiende naar de tiende eeuw v. Chr. Zie TIJD en TIJDEN, 2015, hoofdstuk de Bijbelse farao met de naam Sisak, blz. 220-224. Voor wie het boek eventueel wil aanschaffen, zie link: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579

Te Beth-Sjean werd bovendien een stele van farao Seti I gevonden. De blootgelegde strata IX tot V te Beth-Sjean bestrijken nu de periode van Thothmosis III tot Ramses II of de Bijbelse periode van de koningen Salomo tot Zedekia.

Farao Seti I heeft tijdens zijn regeerperiode ook gevochten tegen de plunderende horden Scythen. Zij zijn in het gereviseerde model de door de Egyptenaren vermelde Sjasoe. In het conventionele model worden de Sjasoe met Bedoeïenen geïdentificeerd. Volgens mijn revisie zijn het de gevreesde Scythen. Het probleem voor de orthodoxe Egyptologie is dat er in hun tijdspanne geen ander kandidaat-volk bestaat, dat met de Sjasoe geïdentificeerd kan worden.

De overige vermelde steden op de reliëfs van Seti I geven in het orthodoxe model moeilijkheden ter identificatie. Zo is er discussie betreffende de juiste ligging van JANOAM. Een stad die door Seti beschreven wordt als liggende op een beboste heuvel tussen twee meren in. Door het verschuiven van de regeerperiode van Seti I naar de zevende eeuw v. Chr. wordt de identificatie eenvoudiger. De Egyptische benaming JANOAM kan nu niet anders zijn dan dezelfde plaats als het Bijbelse Janoah (2 Koningen 15:29), westelijk van Hazor, in het gebied van Naftali, dat de Assyriër Tiglath Pileser eerder innam. Ook de stad Kadesj die in een volgende campagne belegerd werd, wordt nu geïdentificeerd met Karkemis waar de historische slag tegen de Meden en Babyloniërs gevoerd werd.

Op de bijgevoegde kaart uit de voortreffelijke MacMillan Bible Atlas, heb ik via mijn PC ingebroken en namen ter verduidelijking ingevoegd. De veldtochten van farao Neko II naar Klein-Azië in 616 en 610 v. Chr. werden met de hulp van farao Seti I uitgevoerd. Hierbij moet ik nogmaals opmerken dat van de zesentwintigste dynastie er archeologisch zo goed als niets bewaard is gebleven, en dat onze enige bron wat Neko II betreft, de Bijbel is en de werken van de oudheid-historicus Herodotos.

De veldtochten van Seti I zijn grotendeels bewaard gebleven in reliëfs op de tempelmuren te Karnak in Egypte (afbeelding 3). Men ziet Seti I triomfantelijk terugkeren uit Klein-Azië, vergezeld van gevangenen die allen in hun eigen karakteristieke uniformen getoond worden. En hier doet zich in het orthodoxe model een anomalie voor. De tegenstanders van Seti I volgens de orthodoxe Egyptologie zijn in de dertiende eeuw v. Chr. Hethieten en bedoeïen, terwijl op de tempelmuren duidelijk een derde groep vijanden getoond wordt. Zij worden afgebeeld als infanterie met strijdwagens en cavalerie op niet-gezadelde paarden. De orthodoxie maakt melding van deze eigenaardigheid maar identificeert deze derde groep bij gebrek aan andere kandidaten in de dertiende eeuw v. Chr. eveneens als Hethieten.

In de revisie van Dr. I. Velikovsky strijdt Seti I tegen het geallieerde leger van Babyloniërs en Meden, met op de achtergrond de naderende Scythen.

Het Assyrische Rijk was in de zevende eeuw v. Chr. in verval en zou zoals door de Hebreeuwse profeten voorspelt, door de gemeenschappelijke slagen van Meden en Babyloniërs ten onder gaan. In het ontstane machtsvacuüm zochten ook de Egyptenaren hun buit binnen te halen. Zij waren tijdens de lange regeerperiode van Psammetichos van de zesentwintigste dynastie zelfs vazallen van Assyrië geweest. Bij het aan de macht komen van Neko II zou een nieuwe periode van opbloei voor Egypte aanbreken. Samen met Seti I van de ondergeschikte negentiende dynastie volgden veldtochten naar Klein-Azië. Vanuit Egypte ging het iedere keer langs de kustroute naar het noorden toe. Het land Juda onder de leiding van de godvruchtige koning Josia bleef voor lange tijd gedurende deze periode gevrijwaard van het oorlogsgeweld (zie TIJD en TIJDEN, 2016, blz. 361-365).

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder