De Egyptische Merneptah-stele dateert uit de periode van de zogenaamde negentiende dynastie. Farao Merneptah was een zoon van Ramses II en de troonopvolger die op late leeftijd zijn vader na diens dood opvolgde. De orthodoxe egyptologie dateerde de regeerperiode van farao Merneptah van het jaar 1212 tot het jaar 1202 v. Chr. Volgens de herziening van de geschiedenis van de oudheid regeerde hij over Egypte echter van 584 v. Chr. tot 574 v. Chr. Het was de periode van de Babylonische Ballingschap voor Juda. In het jaar 580 v. Chr. bij de aanvang van de waanzin van de Babyloniër Nebukadnezar, ondernam Merneptah in zijn vijfde regeringsjaar een veldtocht naar Klein-Azië en marcheerde door het ontvolkte gebied van Juda en Israël.

De overwinningsstele van Merneptah wordt door de orthodoxie op basis van het gebruik van een vermeende dubbele kalender in Egypte gedateerd op de derde dag van de derde maand van het derde seizoen, in 1207 v. Chr. Een vraag moet zijn of er inderdaad in het Egypte van de oudheid een dubbele kalender gehanteerd werd, gebaseerd op het jaarlijks opkomen van de Hondsster of Sothis?

Het revisionisme van de geschiedenis van de oudheid heeft deze vermeende kalender onder uit gehaald en aangetoond dat dit een verzinsel van Romeinen en Grieken was. In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 27-42, heb ik een hoofdstuk let de titel: de geschiedenis van de geschiedenis, aan deze materie gewijd. Er is geen enkele reden meer om aan de constructie van de orthodoxe egyptologie geloof te hechten.

Onder revisionisten is er nog geen onderlinge overeenkomst waar de negentiende dynastie dan wel op de tijdsbalk thuishoort. Wat echter als een paal boven water staat is het feit van het neerhalen van de pijlers waar de orthodoxie haar gefabriceerde constructie mee verankerd heeft. Er is geen enkele reden meer om farao Merneptah in de dertiende eeuw v. Chr. op de tijdsbalk te houden.

De tekst op de Merneptah-stele bestaat vooreerst uit een lange lijst van veroveringen door farao, maar in de voorlaatste regel wordt er naar Israël verwezen. De vermelding van ISRAEL is overigens de enige verwijzing naar het volk en land Israël dat voorkomt in de tot nu toe ontcijferde Egyptische literatuur. Hierna het belangrijke gedeelte:

“de vorsten werpen zich neer en roepen: “vrede”. Niet een houdt er zijn  hoofd hoog, onder de negen bogen. Verwoest is Libië, het Hetthietenland gepacificeerd, geplunderd is Kanaan met al zijn kwaad, weggevoerd is Ashkelon, overvallen is Gezer, Janoam vernietigd. Israël is ontvolkt, zijn zaad is niet meer; H’rw is een weduwe geworden voor Egypte…”

De verwijzing naar Israël op de zogenaamde Merneptah-stele zul je in haast elk historisch werk over de Bijbelse geschiedenis aantreffen. Het is dan ook voor sommigen het schriftelijke historische bewijs van het bestaan van het volk van de Bijbel. Dit alsof men de ‘rags and tatters’-geschiedschrijving van Egypte daar voor nodig zou hebben.

Als een gevolg van het verkeerdelijk plaatsen van Merneptah op de tijdsbalk door de orthodoxe egyptologie, zijn intussen de problemen niet opgelost. De orthodoxie plaatst deze farao in de dertiende eeuw voor Christus en ziet hem zelfs als een mogelijke kandidaat als farao ten tijde van de exodus. Men zal dus in heel wat studies de discussie kunnen volgen over wat Merneptah nu juist bedoelde met zijn vermelding dat ‘Israël ontvolkt was’ en ‘haar zaad niet meer was’?

In het tijdsbalk-variant dat Dr. Immanuël Velikovsky in zijn boek ‘Ramses II en zijn tijd’ aanbiedt valt veel op zijn plaats en passen verschillende puzzelstukjes in het historische plaatje. De negentiende dynastie verhuist in dit model op de tijdsbalk naar de zevende en zesde eeuw voor Christus. De veldtocht van farao Merneptah naar Klein-Azië in het jaar 580/579 v. Chr. vond nu plaats op het moment van Israël ’s Babylonische ballingschap wat aansluit bij de vermelding op de stele dat het land ontvolkt was. De hiërogliefen op de stele maken hier één en ander duidelijk. Belangrijk bij het schrijven van hiërogliefen was het ‘determinatief’ dat duidelijk maakte of het teken een god, een man en/of een land voorstelde. De determinatief voor de steden Ashkelon, Gezer en Janoam op de stele vermeld, is iedere keer een ‘speer met drie bergen’ en verwijst naar een vreemde stad. In het geval van Israël is het determinatief echter een zittende man en een zittende vrouw, duidelijk makende dat hier een etnische groep in plaats van een stad of gebied bedoeld wordt.

Ik schreef eerder dat er heel wat discussie is onder revisionisten van de geschiedenis van de oudheid over het opnieuw plaatsen van farao ’s en hun dynastieën op de tijdsbalk. Het werk van wijlen Dr. Velikovsky is zulk een voorbeeld van een twistappel tussen voor en tegenstanders van zijn reconstructie. In mijn boek ‘TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 371-373, volg ik de tijdsconstructie van Velikovsky met de negentiende Egyptische dynastie gereviseerd naar de zevende en zesde eeuw v. Chr.

Wat ik niet volg is Velikovsky ’s stelling dat Ramses II en Merneptah alterego’s van farao Necho en diens opvolger Apries waren. In mijn variant zijn deze farao’s contemporain met elkaar, met de negentiende dynastie ondergeschikt aan de zesentwintigste dynastie.

Een van de hoofdredenen dat Velikovsky de farao ’s van de negentiende dynastie tot alterego ’s van de zesentwintigste dynastie maakte was vanwege het feit dat er geen of weinig archeologisch materiaal van al de farao’s van de zesentwintigste dynastie voorhanden is. In mijn boek TIJD en TIJDEN, 2015, blz. 375-384, (zie link, voor wie het boek wil aanschaffen: http://boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=5579)

verwijs ik naar naar de oudheidhistoricus Herodotos en zijn beschrijving van de koninklijke begraafplaats van de farao ’s van de zesentwintigste dynastie die tot op heden niet ontdekt werd.

Wordt vervolgd…

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder