Drie evangelisten: Matteüs, Marcus en Lucas brengen de geschiedenis van de genezing van vier blinden te Jericho. Bij het oppervlakkig lezen van het Schriftwoord lijkt het echter alsof de evangelisten elkaar tegenspreken. Matteüs vermeldt de genezing van twee blinden, de evangelisten Markus en Lucas spreken over slechts één blinde. Betrappen we de Bijbel hier op een fout zoals de Bijbelkritiek leert? Hierna volgen de drie betreffende Bijbelgedeelten. Wanneer we de drie berichten naast elkaar zetten wordt alles duidelijk en is de conclusie dat niet twee of één blinde het zicht gegeven wordt, maar dat in totaal vier mensen door Jezus aangeraakt worden en opnieuw zien mogen:

NBG Vertaling 1951

Wanneer we Schrift met Schrift vergelijken zijn er geen discrepanties tussen de drie evangelisten, die alle de geschiedenis van de genezing van de blinden nabij Jericho brengen. Zij beschrijven drie wonderen van Jezus Christus aan in totaal vier blinden. Bij de evangelist Matteüs geeft Jezus het zicht weer aan twee blinden wanneer Hij Jericho verlaat. De evangelist Marcus beschrijft het wonder wanneer Jezus Jericho nadert en noemt de blinde bij naam: Bartimeüs, de zoon van Timeüs. De evangelist Lucas beschrijft het wonder aan een blinde wanneer Jezus in de nabijheid van Jericho arriveerde. Deze blinde man roept Jezus aan met dezelfde belijdenis als de overige beschreven blinden: “Jezus, Zoon van David, heb medelijden met mij!” Lucas verhaalt verder dat Jezus daarop stil stond en de blinde bij Zich liet brengen. De blinde man bij de evangelist Marcus daarentegen loopt op eigen kracht naar Jezus toe: “Toen wierp hij zijn mantel af, sprong op en ging naar Jezus.” De twee blinden die Matteüs beschrijft zitten gewoon langs de weg waar Jezus voorbijging.

Conclusie: in totaal drie wonderen aan vier blinde mensen op dezelfde dag te Jericho en in de nabijheid van Jericho. Een blinde bij het naderen van Jericho, één tijdens het verlaten van Jericho en twee nadat Hij Jericho verlaten had.

Postscriptum:

Johannes 9:9 …”En Jezus zeide: Tot een oordeel ben Ik in deze wereld gekomen, opdat wie niet zien, zien mogen, en wie zien, blind worden.”

Betreffende deze metafoor van de Heer Jezus Christus, over religieuze mensen die zeggen dat ze zien, maar in feite geestelijk blind zijn, wil ik even verder, met de plaats Jericho in het achterhoofd, mijmeren. Het Jericho ten tijde van Jezus Christus lag zuidelijk van de oude stad die Jozua in 1443 v. Chr. vernietigd had, en later herbouwd en bewoond werd. Het Jericho waar Jezus zijn ontmoeting met Zacheüs had en de blinden genas lag dus zuidelijk van de oude stad en was ook de winterresidentie van Herodes de Grote. Deze stad had openbare gebouwen, een amfitheater, een hippodroom of renbaan, daarnaast parken, tuinen, vijvers en een aquaduct of waterleiding. Omheen de stad groeiden sycomoren; in één daarvan klom Zacheüs, de belastingcontroleur van Jericho, toen de Heiland door de stad ging, zoals door de evangelist Lucas beschreven. Het afgebeelde plaatje van bovenaan dit artikel doet dus geen recht aan het Jericho van Jezus’ tijd. Dit laatste is trouwens schering en inslag wanneer men vanuit de christelijke cultuur het heilig land afbeeld. Iedere keer zet men op een primitief plaatje een kameel met een Arabier neer en geeft zo een fout beeld van het land. Israël is doorheen heel zijn geschiedenis tot aan de Arabische verovering in de 7de eeuw AD altijd een modern land geweest met bouwwerken en infrastructuur die de zeven wereldwonderen evenaarden.

Nog zo een voorbeeld zien we wanneer de wetenschap van de archeologie echt van start ging aan het einde van de negentiende eeuw. Het oude Jericho werd in deze tijd opnieuw een plaats van mensen die als het ware met blindheid geslagen werden. Misleid door een foutieve dateringsmethode kwamen archeologen tot boude uitspraken zoals het ontkennen van de Bijbelse geschiedenis van de vernietiging van Jericho ten tijde van de Israëlitische intocht o.l.v. Jozua. De Bijbel zou historisch onbetrouwbaar zijn? (Zie een eerder artikel op dit blog: JERICHO)

De archeologen gingen in Israël van start met een foutieve dateringsmethode gebaseerd op de bevindingen van een andere jonge wetenschap van die tijd: de Egyptologie. In diezelfde 19de eeuw ging de Bijbelkritiek ook echt van start. Dit alles in het kielzog van Darwin ’s boek: the Origin of Species, de zogenaamde evolutietheorie. Vooraanstaande theologen zagen Darwin ’s evolutietheorie zitten en ontleedden de Bijbel op zoek naar onwaarheden. Hun uitgangspunt was dat alle religie, ook de Bijbel, geëvolueerd waren. De godsdienst had zich geleidelijk langs een natuurlijke weg ontwikkeld. Een nieuwe theorie van een ontwikkeling vanaf het primitieve animisme tot het hoogontwikkelde monotheïsme paste schitterend in Darwin ’s model.

Het resultaat is chaos op zowel historisch als archeologisch vlak. En niet alleen met gevolgen voor de Bijbelse geschiedenis. Een voorbeeld zijn de invallen van de Zeevolken die aan de hand van de Egyptologie foutief gedateerd worden in de dertiende eeuw voor Christus tijdens de regeerperiode van Ramses III. Het Hethietenrijk ging als een gevolg van de invasie van de zeevolken ten onder. Een anomalie blijft er voor de orthodoxie in bestaan dat de Assyriërs tot in de 8ste eeuw voor Christus naar de Hethieten blijven verwijzen.

Met vriendelijke groet,

Robert De Telder