Mijnheerke Van Maldegem was wat wij vroeger een blaze noemden.

Hij woonde in een kasteeltje aan de rand van het Maldegemse bos, dat toen nog niet tot zijn huidige belachelijke proporties herleid was. Het strekte zich heinde en surtout verre uit. Hij keek door de in lood gevatte ruitjes naar buiten en zag dat het goed was. Waarom niet eens een haas, of een keuntje gaan jagen te paarde met pijl en boog? De grote jachthond liep voor, snuffelend aan konijnenpijpen, vergeefs uitkijkend naar tortels en patrijzen, steeds dieper het bos in. “Erdebjeeten, zit hier nu eens niets meer”, mopperde de hooggezetene terwijl hij uitzicht kreeg op bijeengeflanste koterij met een kave op. “ Is ter gjeen belet”, riep hij ten optelle, want wie of wat zou hem iets beletten. Zeker toch zijn vroegere peerdeknecht Vanessentent niet, die nerveus groetend  in een soort nooddeur kon gefotografeerd worden met een zilveren hoorn bengelend aan zijn zij. Een hoorn in de trant van die van Trantje of Natje Slekke die hadden, maar dan in koper toen zij rondreden met de crèmekar een eeuw of zo later. 

Die hoorn had vroeger, toen de knecht Van Es nog in zijn dienst was, ook al zijn ogen uitgestoken. Hoe kwam die kloefkapper aan zo’n schoon gerief en waarom had hij die nodig, had hij nu ook een ronde in ’t een of ’t ander nadat hij hem buitengesmeten had?  Reed hij rond met vis, mostaard of groensels? Allicht niet, want dan zou hij nu niet thuis zijn. Aldus sloot hij zijn bedenkingen af en vroeg kwanseus of hij eens op zijn spel mocht blazen. De ontslagen knecht, omdat hij eens witte en zwarte strepen op Mijnheerke zijn paard geschilderd had, om te lachen, bezwoer hem dit niet te doen of er zouden vriejeende deengen gebeuren. “ Gjeenen dei, apporte “ verhief Mijnheerke zijn stem. Zijn hond keek vertwijfeld in ’t rond maar Van Es overhandigde hem de toeter. 

Bijna riep hij eerst luidkeels: “ crème”, maar beheerste zich en blies zo luid als hij maar kon om niet ridicuul over te komen. Den hond baste luid, het paard hinnikte, de vroegere peerdeknecht smeet er een vloek uit en op nen ik en nen gij kwam er wel 40 man gewapend met stokken en knuppels , spa’s en raken aangehold. Zij bedreigden hem en vroegen zijn portefoelde met de woorden “ wij zijn hier met 36 man ( ik had er 4 te veel geschat), zo arm als de mieren, we hebben zelfs niets te eten en honger is een vriejeende bjeeste. Bevend haalde meneerke wat briefkesgeld uit en deed zelfs zijn horloge af met de woorden “ ‘k hen nie meer, ‘k betale alles mee de kaarte. Laat mij om de liefdegods gaan”. 

Eén van de struikrovers kwam naar voren en sprak met een Westvlaamsch accent ” Allé gow,  ’t is un bitje wel, ojjegie oens nie ga verklappen, nowhirsten zeggen of skrieven met de ant wat ter hier gepassird is, of damme wieder ier meh zovelen zien”. “ ‘k ga zelfs met geen ganzeveer of met mijn laptop der over schrijven”. En plots stond meneerken daar weer alleen, geweldig in zijn gat gebeten, de tanden stonden er nog schrijnend in.

Eerst ging hij naar smid Dereeke om een set van 36 ijzeren halsbanden met kettingen eraan te smeden. Ook ging hij naar Bonna’s om 36 broden te laten bakken, niet gesneden. 

Ze hoorden de smid kloppen tot in het bos en roken het versgebakken brood, en de rovers lachten “’j Is verzekerst zijn voordeur aan ’t versterken en provisie aan ‘t opslaan, den eierterter”. Maar Mijnheerke reed te binst naar ’t Zand in Brugge, zowat de enigste plaats  daar waar hij met zijn tenen volgende boodschap in het zand kon schrijven in het bijzijn van de opgetrommelde overheid : “ In het bos van Maldegem zitten 36 struikrovers, wapent ulder van kop tot teen. We gaan ze morgenvroeg ten kandeele en oppakken dat geboefte”.

’s Nichtings schaverdijnde Mijnheerke weer naar het bos, ’t had gevroren, en beval Van Es opnieuw de hoorn aan hem te presenteren. ’t Manneke zag daar nu geen enkel gevaar in, temeer Mijnheerkes paard geladen was met 2 manden brood van Bonna’s. 

Hij blies op den hoorn, de rovers kwamen weer en lieten hun wapens zakken en stelden zich zelfs in de rij om hun brood te ontvangen. Op dat moment nam Brugge de zaak over en in een ik en een gij hadden de dutsen allemaal een ijzeren collier aan en werden ze opgesloten en vastgeketend in “ den donkeren pit”, een ijskelder van vroeger, met hun brood of wat er van restte en een kan water elk. De ingang werd toegemetseld en de rovers verweten hem zijn woord gebroken te hebben en brachten ten berde dat zij slechts stalen uit armoe en si en la. Eén riep nog, terwijl de laatste steen er in geschoven werd: “geen rust voor een ridder die zijn woord brak op slinkse wijze, gij lelijke politieker”.

Eerst ging de smid van ’t kasteel er van onder, dan wilde Bonna niet meer leveren, de hovenier zei dat hij stemmen hoorde uit den donkeren pit en Mijnheerke zelf viel in tallieter, nadat hij eens gepiept had in de voormalige ijskelder en toen hij met een kaars in de kelder lichtte, zag hij daar de verglaasde ogen van de rovers angstig en dreigend naar hem staren.

Wind en regen verweerden de muren en de ene steen viel op de andere. Er groeide onkruid op de binnenkoer en mos op de verbrokkelde muren. 

En na een tijd woonden er nog slechts krassende uilen in de puinen van het kasteelke van Mijnheerke van Maldegem. ’s Nachts als de maan over de bossen gleed en van tijd tot tijd achter de wolken schuil ging, meenden de mensen van de streek, in het wisselend spel van licht en schaduw, de gedaanten van de geketende rovers te zien spoken. 

Nij nog, otter voorbij gegaan wordt zie je auwe meensen nog een kreusse slaan.

Mijnheerke van Maldegem

Mijnheerke van Maldegem had gezworen

zijn belagers niet te verraden

noch met de pen noch ter tale

Nog voor het etmaal rond was

beloog hij hen slinks

een eerste male

Hij beschreef hun daden en whereabouts

te Brugge, met zijn teen in het zand,

en toonde zich zo van zijn kleinste kant

Op gruwelijke wijze kwamen 36 man om

van honger en dorst en geketend in zijn donk’ren put.

Voorwaar de kasteelheer was niet dom,

Maar zijn idee over recht en moraal was niet je van hut.

31-01-2019 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Victor De Lille (1863 - 1940) Maldegem.

Verhandeling van “De Tuinvogel”.

De wonderlijke levensloop van het jongentje Victor De Lille.

De kleine Victor groeide op tussen vrouwen en techniekers, horlogemakers en uitvinders in de Edestraat (Peurke) Maldegem. Zijn vader slaagde er in een trapfiets te produceren. Toch was daar geen luxe in het Peurke.
Vader verdween immers al vroeg naar de eeuwige jachtvelden. Het manneke was zeer leergierig. Hij was nergens de beste in maar bleef als een kurk dobberen op de golven van een tijd waarin armoede, onrecht en betutteling een heel normale zaak waren. De baas was de baas omdat hij de baas was. Zo simpel kon het leven zijn. ’t Ventje trok met zijn boeken op de rug naar ’t college in Eeklo, te voet omdat er nog geen fietsen waren en geen bussen. Hij versleet er zijn broeken en onthield wat hij wilde onthouden. Bovendien had hij te voet ook meer tijd om na te denken over van alles en nog wat en zo kon hij het geld voor de bus sparen - moest er al een geweest zijn.

Zijn snuggerheid vertaalde zich in opdrachten als schoolmeester in Donk en gemeenteontvanger in Maldegem. De inmiddels jonge man droomde van grotere dingen. Hij wou aan volksverheffing doen. Zelf was hij zot van alles wat met schrijven, dichten, muziek en zelfs flamingantisme te maken had. Hij droomde er ook van de gewone man daarvan te laten genieten en hem te voeren met kruimeltjes nieuws en weetjes, op verstaanbare wijze geserveerd op een bedje van papier in een eigen krant. Misschien werd hij er zelf ook beter van, was een kleine maar niet onbelangrijke bijgedachte.

De krant “ ’t Getrouwe Maldegem” legde hem geen windeieren, de mensen waren enthousiast over zijn leutige krant en hij besloot ook goedkope volksboeken uit te geven. De meeste boeken van toen waren ondingen vertaald uit het Fransch, for the happy few, duur dus en naar zijn mening niet volks genoeg. Hij begon met schrijvers uit de streek te publiceren als vervolgverhaal gevoegd bij zijn krant: Courtmans, Ecrevisse, Van Acker, Meganck en zelfs een eigen boek. Het waren allemaal brave en schone boekskes, voor die tijd toch.

Door al die activiteiten kwam iedereen voor alles en nog wat aan zijn veste trekken, zelfs een bakker uit Heule die een opus magnum geschreven had. Frank Lateur, alias Stijn Streuvels, zou zijn eerste boek bij hem uitgeven. Bij ’t lezen kreeg Victor kiekenvel op armen en benen en hij ging in op de vraag om beter papier, een schonere letter en een ander formaat voor het boek te gebruiken. ’t Was prijs. Gans Vlaanderen stond in rep en roer voor ’t bruisend “Lenteleven” van Streuvels. Zestienhonderd stuks verlieten de drukkerij maar lijk of het kan gebeuren, had Victor in zijn euforie hier en daar met zijn kloef tegen zere schenen geschopt . In zijn nawoord had hij Streuvels betiteld als de enige goeie realist in Vlaanderen (in Frankrijk had men als belangrijkste realist de vuilschrijver Zola), hij beschreef de dingen zoals ze echt waren. Zo kon het gebeuren dat in een seminarie deze boeken terug opgevraagd werden bij de toekomstige priesters en gebruikt werden als brandstof voor de kachel, juistekes omwille van nogal wellustige beschrijvingen en ruwe taferelen in Streuvels eersteling. De toon van dit boek was ook niet belerend en volksverheffend. De mensen vielen er wel van omver, bij wijze van spreken.

Ik ben iets vergeten zeggen, wat niet geheel onbelangrijk is en waardoor Victor veel tijd had om zich met al zo’n dingen bezig te houden. Hij was getrouwd op 31-jarige leeftijd en had het winnend lot getrokken in de loterij des levens. Zijn goede vrouw, Octavie De Zutter, nam werkelijk alles op zich, de opvoeding van zeven zonen en twee dochters, de drukkerij, de boekhouding etc. zodat Victor ongestoord kon rondfladderen in het literair landschap en wijde omgeving. Hij was zeer begaan met de Vlaamsche zaak en de ontvoogding van het volk en, in tegenstelling tot zijn inmiddels verkregen stand, bleef hij in woord en daad zeer volks waar anderen dan weer lacherig over deden. Victor was niet superbegaafd, maar hij had de gave te voelen wat er onder het volk leefde. Hij was verhangen aan cultuur, nodigde schrijvers en schilders en andere rare snoeshanen uit in zijn kasteeltje omdat hij hun vrije geest en discussies bewonderde en er van genoot.

Den duits kwam roet in het eten gooien van 1914 tot 1918. Victor was nogal frank geweest in zijn gazet “ ’t Getrouwe Maldegem” en ze besloten hem uit zijn natuurlijke habitat te verwijderen en op kamp te sturen naar Duitsland en later gelukkig ook nog naar Zwitserland, waar hij tussen de soep en de patatten een kandidatuur in de rechten haalde aan de universiteit van Genève, in ’t Fransch dan nog wel. Hij schilderde en tekende, studeerde en schreef daar ook nog, kwestie van iets om handen te hebben, terwijl zijn vrouw Octavie in het vaderland de oorlogsboot naar een veilige haven probeerde te loodsen.

In 1919 draaide de commerce weer als voorheen, zijn krant had 10.000 abonnees, twee zonen werkten mee, Octavie bestierde en Victor deed de baan met spreekbeurten over van alles en nog wat. Het kon niet uitblijven. De politiek en het flamingantisme werden meer en meer zijn stokpaard, tot in 1926 een belangrijk feit zijn leven figuurlijk omver gooide: de verdwijning van, en de moord op de Beernemnaar Hector De Zutter. Hij besloot zich met deze zaak te bemoeien omwille van de naam De Zutter (achternaam van zijn echtgenote) en de naam de Vrière ( kasteelheren te Beernem en potentaten en bij voorkeur franstalig). Hij besloot het gevecht van de kleine man tegen de kasteelheer een forum te geven in zijn krant waardoor de oplage steeg tot 40.000 met abonnees over het ganse Vlaamsche land. In 1929 kreeg deze zaak zijn uitspraak. Zonder Victor zijn efforts was deze zaak wellicht onder het tapijt geveegd en ook door zijn juridische scholing kon men hem zomaar niet aan de kant zetten of afschrikken.

Met al dadde waren de duimpjesuitgaven , zo’n 124 nummers en toemaatjes, een zachte dood gestorven.

Inmiddels werd de 66-jarige verkozen tot volksvertegenwoordiger in 1929 met bijkanst 13.000 stemmen in West- Vlaanderen ( Brugge en Roeselare/Tielt).

Van toen af ging het bergaf. Men hoorde hem wel graag speechen in de kamer van volksvertegenwoordigers, om zijn luimige uitspraken en humor, maar veel zoden bracht het niet aan de dijk.

In 1940, wanneer de duitschers weer op bezoek waren, blies Victor op 76 jarige leeftijd stillekens zijn kaars uit, ging het hoekje om en liet een schone familie en een berg cultuur na. Zijn echtgenote, niet onbelangrijk deel van het tweespan, volgde hem een paar maanden later….

Deze verhandeling van “de Tuinvogel” geeft een korte schets van een van onze beroemde Maldegemnaren, Victor De Lille (2 november 1863 - 15 juni 1940), gemeenteontvanger, schrijver, drukker, uitgever en volksvertegenwoordiger (1929). 

Wie meer wil weten over Victor De Lille kan surfen naar Victor De Lille of de jaarboeken raadplegen van 1997 en 2006 van de Heemkundige Kring Het Ambacht (H. en W. Notteboom).

Het verhaaltje over Victor De Lille, Is éénmalig verschenen te Lourdes in je blog, vol glans en vol luister, en gevonden door wie hem zocht. G’ ontsteekt gjeen keesse ot de zonne eut zit. De Tuinvogel. Als dat geen schoon zinnetje is.

31-01-2019 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

TAPTOE in de kijker! auteur Piet De Baets
Foto Els Stevens.

Gemeenteraad op woensdag 30 januari om 19 uur 30.

Explosief gesprek met kersvers burgemeester Bart Van Hulle
De tot nog toe verborgen plannen van de nieuwe Maldegemse coalitie:

De nieuwe coalitiepartners van Open VLD, N-VA en Merlaan lopen over van de plannen. Ze willen niet alleen véél doen. “We willen het ook ànders doen”, kondigen burgemeester Van Hullle en schepen Jason Van Landschoot, als afgevaardigden van de meerderheid, aan.

Om de kersverse burgemeester van Maldegem aan onze lezers voor te kunnen stellen kreeg Taptoe de kans om een drietal uur met hem - en schepen Jason Van Landschoot als invaller en sidekick - te spreken.

De exclusieve babbel levert onverwacht vuurwerk op. “Ik had bijna met politiek gekapt”, is maar één van de vele verrassende uitspraken van de burgervader die hij in ons bijzijn opbiecht.

De vele exclusieve en frisse plannen, ideeën en ambities lijken ons op het eerste gezicht onrealistisch en (te) hoog gegrepen. Ware het niet dat we deze Bart, als succesvolle (blauwe) ondernemer en visionair, al langer kennen. Na 18 jaar in de oppositie eindelijk in het bestuur. Dan vallen de ambities van een geroutineerd zakenman, de zeldzame keer dat een gemeentehuis zo’n man voor minstens 6 jaar onderdak verschaft, best niet te onderschatten.

Het wordt gaandeweg een typisch gesprek met een onderlegd organisator, een snelle beslisser, een ervaren teamplayer met aandacht voor het geheel en oog voor een zuinige knip op de portemonnee. Bovendien politiek handig genoeg om – vanuit zijn dagelijkse (boomkwekerij) business – ook voldoende ‘groen’ te denken…

Onze eindconclusie is: als dàt allemaal zou kunnen gerealiseerd worden in de volgende zes jaar, dan zal Maldegem er niet alleen helemaal anders uitzien, maar krijgt de bestuurdersploeg van Bart Van Hulle (53) gegarandeerd nóg eens zes jaar de zegen van een tevreden Maldegemse bevolking…

Tsunami

Zondag 14 oktober 2018 trof een politieke aardbeving Maldegem. Een tsunami spoelde de krappe meerderheid van CD&V (12 zetels) en Groen (2 zetels) weg uit het gemeentehuis. Groen behield zijn twee zetels, maar het was vooral de CD&V, al bijna anderhalve eeuw aan het bewind in Maldegem, die verschrompelde tot 7 zetels. Het met slaande deuren aangekondigde vertrek van uittredend burgemeester Marleen Van den Bussche – die met een eigen partij Merlaan naar de kiezer trok en meteen drie zetels haalde – was daar niet vreemd aan. Maar de grote triomfator was Open VLD met Bart Van Hulle. Die steeg van 4 naar 9 zetels. Ook persoonlijk: het meeste aantal voorkeurstemmen, van 707 in 2012 naar nu 2.646.
Van Hulle: “We hadden wel stiekem op winst gerekend, maar dat het meer dan een verdubbeling van het aantal zetels zou worden, liefst negen, neen, dat hadden we echt niet verwacht. We hebben zelfs een tiende zetel op een 40-tal stemmen na gemist.”
Jason Van Landschoot: “De overwinning zorgde dezelfde kiesavond al onmiddellijk voor zelden geziene emotionele taferelen. Sympathisanten en partijleden, onder wie veel 'oud-strijders” vielen in de ‘Old Vick’ elkaar emotioneel in de armen. Er was slechts nog één gemeente in Vlaanderen waar de Open VLD op 14 oktober zo'n sprong voorwaarts maakte: in het Aarschot van voorzitster Gwendolyn Rutten.”

Afspraken

Die negen zetels (op 27) leverden Bart Van Hulle meteen het initiatiefrecht op om coalitieonderhandelingen te starten. Amper enkele uren later was de deal rond.

Van Hulle: “Zes jaar lang met een partij als N-VA schouder aan schouder in de oppositie zitten, in 90% van de dossiers op dezelfde lijn, na elke gemeenteraad samen een pint gaan pakken, dat schept een band ! En ja, wij hadden met N-VA een afspraak om vooraf eerst met elkaar te praten. Zo’n vertrouwensband verbreek je dan niet op verkiezingsavond, ook al verloor de N-VA vier van haar negen zetels. Maar we stelden ook vast dat een meerderheid van 14 ( 9+5) op 27 zetels gevaarlijk nipt blijft en moeilijk werkbaar. Dat had de coalitie van CD&V en Groen (samen ook 14 op 27) zes jaar lang bewezen. Telkens er moest gestemd worden, zat de hele CD&V bang naar Groen-schepen Erwin Goethals te kijken. Hij beschikte blijkbaar over een soort vetorecht in de meerderheid en ging al die tijd bij de bevolking door voor de échte burgemeester. Er moest voor ons dus nog een partij extra bijkomen en het programma van Merlaan bleek ons vrij rechts en compatibel met het onze. Zo zijn we zeer vlug tot een akkoord gekomen en hadden we een comfortabele meerderheid van 17 op 27 zetels samen.”

Taptoe: Tot groot ongenoegen van een nagelbijtende Valerie Taeldeman die ook op een seintje zat te wachten…?

Van Hulle: “Ja, voor een deel. Er was die verkiezingszondag al contact geweest tussen onze Open VLD en haar CD&V. Lijsttrekker Valerie Taeldeman had mij 's middag al gebeld met de vraag of we konden praten. Ik heb toen heel rechtuit geantwoord: 'Misschien wel, misschien niet'. Maar ik heb haar niks beloofd. Dat kon ik toen ook nog niet, gezien onze belofte aan NV-A.”

Sociaal

Voor hun verpletterende verkiezingsoverwinning zien Bart Van Hulle en schepen Jason Van Landschoot verschillende redenen. Op de eerste plaats de terugbetaling van in totaal 620.000 € bedrijfsbelasting, die Van Hulle na een jarenlange procedureslag afdwong en die de Maldegemse ondernemingen ten onrechte betaalden voor 2014.

Van Hulle: “1.000 Maldegemse bedrijven konden gemiddeld 600 euro terugkrijgen uit de gemeentekas en dan waren er nog een duizendtal die - één voor één - de moeite deden om hun 20 tot 90 euro ook terug te krijgen. Maar we willen ook een sociale partij zijn. De strijd tegen armoede en eenzaamheid in onze gemeente vinden we even belangrijk. Wat ze doen in Knokke bijvoorbeeld vind ik schitterend. Daar bellen ze alleenstaanden op en aan de stem van die mensen horen ze al of er iets scheelt en of er best iets ondernomen wordt. Dat hoeft niet veel te kosten. Maar de strijd tegen eenzaamheid is ook mensen samenbrengen. Zo worden er in Maldegem elk jaar 345 manifestaties aangevraagd of één per dag. Wie doet beter? Dat juich ik toe want ook dat verdrijft de eenzaamheid.”

Time Management

Tussen 14 oktober en vandaag was Bart Van Hulle vooral druk in de weer om zich voor te bereiden op het tijdverslindende burgemeestersambt. “Ik kreeg van de politie alleen al zo'n 400 pagina’s binnen over mijn toekomstige taak. En elke week heb je schepencollege, een bijeenkomst met het managementteam en de wekelijkse vergadering met politie en brandweer. Dat is al twee dagen werk en dan heb je nog geen enkele inwoner gezien of gesproken. Dus voel ik mij verplicht om een zitdag te gaan houden.”
Ook in de boomkwekerij, een familiebedrijf dat al zeven generaties lang, sinds 1792, zijn wortels heeft in Maldegem, heeft Bart met zijn broer en personeel inmiddels afspraken gemaakt.
“Op zo'n 100 hectaren kweken we bomen en het is vooral mijn broer die zich bezighoudt met de productie. Die jonge plantjes verkopen we dan in heel Europa, vooral voor projecten waar ze dienen als vervanging voor bossen die door de vervuiling kapot zijn gegaan. We hebben zo'n 12 mensen vast in dienst en nog een 20-tal interimkrachten. Ikzelf doe de verkoop, en omdat dit veel reizen meebrengt heb ik de voorbije weken mijn taak naar twee vaste medewerkers gedelegeerd. Ik ben de voorbije maanden eigenlijk vooral bezig geweest met tijd maken binnen mijn bedrijf voor deze voltijdse job.”

Respect voor oppositie

Zes jaar oppositie, en zelfs 18 jaar voor Jason Van Landschoot, die hiermee ooit zijn vader Adriaan nadeed, hebben hun sporen nagelaten.
Van Landschoot (zucht): “Hoe ze mij al die jaren behandeld hebben... Ik ga hen echt niet hetzelfde aandoen.”

Van Hulle: (vult aan): “Ik ook niet. Moest ik weer in de oppositie zijn beland, ik had ermee gekapt! Echt waar. Niks kunt ge doen vanuit de oppositie. De vorige meerderheid was totaal respectloos. Ze zitten u uit te lachen in de gemeenteraad en doen niet eens de moeite om te luisteren als ge iets zegt. Neen, wij zullen het anders doen. We zijn niet rancuneus en ook niet naïef, maar we gaan het toch proberen, omdat we ervan overtuigd zijn dat ook de oppositie goede ideeën kan hebben. Al op de eerste gemeenteraad van eind januari zullen we alle partijen uitnodigen om mee te schrijven aan het beleidsplan voor de komende zes jaar, dat we in juni willen voorstellen. Uiteraard schrijven vooral de schepenen daar aan mee, maar als een andere partij een goed idee heeft, dan zullen we dat meenemen. Waarom ook niet? Alleen als het zo'n ‘donkergroen’ idee is, zal dat moeilijker liggen (lacht). Ik hoop dat onze collega’s van de CD&V zich daar goed bij voelen. Dat is toch een beleidspartij. Wijzelf hebben van hen nooit diezelfde kans gekregen”.

Toch ook groen

Ook hun visie op de financiële kant van de plannen lijkt bij de nieuwe meerderheid al redelijk concreet.

Van Hulle: “We zullen niet àlles omkeren, maar wel minstens tegen het licht houden en kijken of het niet anders of beter kan. Bijvoorbeeld de 4 miljoen euro die het OCMW ons elk jaar kost. Kan het niet met minder? En als het dan toch vier miljoen moet zijn, kan het dan niet efficiënter besteed worden? Idem voor de paar duizend euro die we betalen aan streekinitiatieven. Vroeger kregen we als argument: 'We doen dat al jaren'. Of: 'De andere gemeenten doen het ook'. Bij ons zal voortaan de regel zijn: wat hebben we er als gemeente aan? ”

Van Landschoot : “Zo zal ik als schepen van openbare werken ook alle geplande infrastructuurwerken doorlichten. Ik erf dit departement van voormalig Groen-schepen Erwin Goethals. Zijn die werken nog altijd nodig? Moet het niet anders? Zuiniger? Ik wil gewoon alles in vraag stellen. Op het vlak van vergrijzingsgraad zit Maldegem hoger dan vergelijkbare Vlaamse gemeenten. We willen werk maken van aangepaste woningen voor ouder wordende mensen.”

Taptoe: Staan er nog meer bouwinitiatieven op de agenda?

Van Hulle: “Hoe groot is een gemiddelde bouwkavel nu? Zo'n 400 tot 500 vierkante meter ? Wel, wij willen weer kavels aanbieden van 800 tot 1.000 vierkante meter ! We weten dat dit ingaat tegen de ideeën achter de betonstop en de opvattingen van de Vlaamse bouwmeester en bevoegd minister Schauvliege, maar toch willen we dat persé doen. Want ook daar is behoefte aan. Met 100 kavels van 1.000 vierkante meter zullen we de groene ruimte heus wel geen genadeslag toebrengen. Twintig jaar geleden waren er in Maldegem 300 boeren, nu 120. De landbouwfunctie is geen echte prioriteit voor ons, maar bij de aanleg van groenzones willen we respect opbrengen voor werk en eigendom. Als we moeten kiezen, kiezen we de kant van de landbouwer. We gaan voor meer groen zorgen, maar het mag geen pijn doen. Het hoeven niet meteen ‘hectaren’ groen te zijn. Maar via gevelbeplanting, groen langs wegen en het beplanten van kleinere stukjes grond, waar anders toch niks mee gebeurt, kan je ook al veel realiseren. Maar de landbouwers blijven een soort voorgebruiksrecht hebben.”

Taptoe: En wat met industriegrond?

Van Landschoot: “We hopen dat Veneco binnen nu en twee jaar begint met een uitbreiding van het Maldegemse industrieterrein van zo'n 20 hectare, zeg maar het laatste stuk van het vroegere Vliegveld. De toegang zou komen waar vroeger de bekende nachtbar Misty was, nu in de buurt van het bedrijf Aquatropic langs de Staatsbaan. En dan denken we voor jaren goed te zitten. Er is nog wat ruimte op het huidige industrieterrein en daar wordt ook aan vernieuwbouw gedaan: vervanging van bestaande industriegebouwen door nieuwe”.

Treinverbinding

Taptoe: Wat zijn de plannen in verband met bereikbaarheid en mobiliteit?
Van Landschoot: Een beetje een verregaande uitdaging. Wij willen werk maken van een snelle busverbinding naar Aalter, zodat inwoners daar vlotter de trein kunnen nemen, in afwachting van... “
“… onze eigen treinverbinding via Eeklo naar Gent”, verrast Van Hulle.
“Ik wil aan het dossier van zo’n nieuwe treinverbinding over Eeklo naar Gent zélf of iemand anders tien uur per week laten werken, zo erg noodzakelijk vind ik dat! Weet je welke moeilijkheden en tijdsverlies de vele pendelende inwoners dagelijks ondervinden om bijvoorbeeld maar in Gent (o.m. scholen) of in Brussel te geraken voor hun werk? Ik ga daar echt voor gaan, ook al maak ik mij daarover weinig illusies: dat krijg je misschien wel niet in 12 jaar geklaard. Maar als je gaat voor zo'n treinverbinding, dan moet je dat plan ook niet hypothekeren door een fietsautostrade langs het bestaande spoor te leggen, iets dat je als gemeente bijna voor niks krijgt. Ik droom ook van een spoorverbinding tot in Brugge, maar blijkbaar is volgens Jason vanaf Assebroek alles volgebouwd, zodat dat niet realistisch meer is. “

Taptoe: En wat dan met het Stoomcentrum, waar Jason tot voor enkele jaren een hoofdrol speelde en het bestaande spoor naar Eeklo al gebruikt voor hun museumlijn?

Van Hulle: “Dat zien we nog wel. Ik hoor dat ze nog wel wat mogelijkheden hebben langs de andere kant, richting Brugge…”.
Taptoe: Ook een volwaardige op- en afrit op de A11, zoals de expresweg tussen Antwerpen en Zeebrugge zal heten, is een van uw stiekeme persoonlijke wensdromen?
Van Hulle: “Klopt ! Dat is volgens mij echt cruciaal voor Maldegem. Hoe wil je anders dat mensen op weg naar of op terugweg van de Kust hier afrijden, om te komen winkelen of een spaghetti te eten bijvoorbeeld, ik zeg maar wat? Nu, als burgemeester heb je daar weinig over te zeggen, je kan alleen druk blijven uitoefenen op Wegen en Verkeer om van de kleinste kans toch iets te maken”.

Taptoe: Ook de mobiliteit in het centrum van Maldegem wil de nieuwe ploeg (her)aanpakken?

Van Hulle: “Het is een illusie te denken dat er op een dag geen auto's meer zullen zijn. Het zullen andere zijn, maar de mensen zullen ze nog altijd gebruiken, om ermee ook naar ons centrum te komen. We moeten bovendien vooral intern bereikbaar blijven voor auto's. En waar raak je die auto's dan kwijt? Wij willen een ondergrondse parking aanleggen. Alleen weet ik niet of Maldegem hem zelf moet betalen dan wel gespecialiseerde firma’s uit de privé-sector”.
Taptoe: Je doet mij denken aan Trump met zijn Mexicaanse muur…(algemeen gelach)

Fusie

Taptoe: En wat met de fusieplannen? De vorige meerderheid liet de avances van de Eeklose (ex-)burgemeester Koen Loete aan zich voorbijgaan…

Van Hulle: “Ik denk dat vooral Groen toen niet zo fusie-minded was. Maar met wie dan wel in de toekomst? Als je het aan mij vraagt, graag met Knokke dan. Bij nader inzien was Knesselare de ideale fusiepartner voor ons geweest, maar Pieter De Crem – ere wie ere toekomt – was ons te snel af. Ik vind die De Crem trouwens de meest liberale burgemeester van het hele Meetjesland, maar dit geheel terzijde. Met Damme vind ik niet zo'n goede zaak. Onze gemeenten zijn te verschillend. Maldegem is vrij compact, Damme veel verder uiteen gelegen. Daarom ook zou Knokke veel beter bij ons passen. Trouwens, we hebben nu zo'n 23.550 inwoners, terwijl de hogere overheid maar aan fusies denkt voor gemeenten die kleiner zijn dan 25.000. A la limite denk ik dat we met al onze bouwplannen die 1.450 nieuwe inwoners er op eigen kracht wel zullen bij krijgen (knipoogt)”.

Piet De Baets

30-01-2019 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

Bijlagen:
20190107_200122_resized.jpg (241.4 KB)   
20190107_200332_resized.jpg (178 KB)   
20190107_202734_resized_1.jpg (248.5 KB)   
20190107_203007_resized.jpg (263.6 KB)   
20190107_205818_resized.jpg (177.6 KB)   
20190107_205824_resized.jpg (218.8 KB)   
20190107_205926_resized.jpg (287.7 KB)   
20190107_205929_resized.jpg (252.2 KB)   
20190107_205952_resized.jpg (246.1 KB)   

 

29-01-2019 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

08-01-2019 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1

07-01-2019 om 00:00 geschreven door Marianne Posman 1