De betalingsherinneringen zwieren me weer om de oren. De verkoop is TE rustig. Er moet eigenlijk iemand buiten, en we dachten aan onze kokkin, maar die houdt momenteel weer haar manieren en er komt zo veel werk aan in mei. En onze andere medewerker, die we dan wel wilden houden, sukkelt zo met haar heupen en moet een dag naar de kliniek voor een ingreep. Zij denkt dat ze meteen weer zal kunnen werken, maar wij geloven niet dat dat waar zal zijn en er komt dan ook juist een drukke week aan. Dus we zullen ons sowieso mogen voorzien op een extra.

De strijd met m'n gewicht voor de kilo's eraf lukt ook niet meteen ondanks het feit dat ik er toch wel op let. Ik weeg nu nog meer sedert ik er op let.

Allemaal zo de-couragerend.....

Ik die altijd zo veel moed heb, die het nooit wil opgeven..... die gelooft dat er altijd een oplossing is voor een probleem ..... ik zie het momenteel niet meer zitten. Je zal dat aan m'n uiterlijke kant daarom niet altijd merken ..... 

Weet je wat ik nu denk : er zijn inderdaad oplossingen, maar die moeten dan ook toegepast worden..... Als je ze niet toepast, dan kom je ook niet tot een resultaat....

M'n gewicht dat swingt echt de pan uit. Niet te doen. En ik weet dat hij ook een 5-tal kg meer weegt dan een tijdje geleden. Dus heb ik de weddenschap aangegaan dat wie het eerste 5 kg verlicht is zich 200 Euro nieuwe kleren mag kopen.

Gevaarlijke weddenschap voor mij, maar het is een serieuse uitdaging voor mij waardoor ik weer gemotiveerd raak om er iets aan te doen

Woensdagmorgen was ik nog boos op m'n man. Hij was weer zo nors. Pft. Ik kon zijn interesses/leefwereld in 3 à 4 woorden omschrijven in volgorde van belangrijkheid: 'werk' 'televisie' 'voetbal'........'kinderen'.........

Ik heb wat moeite met typen, dus lang zal dit niet worden. Heb vorige week een stukje van m'n middenvinger afgesneden met een snijmachine. Het zit nu nog wat ingetaped, maar zal toch vrij goed herstellen.

Dat wil zeggen met de uren dat wij werken dat dat neerkomt op een 3-4 Euro per uur. En dat wil ook zeggen dat als ons personeel 1500 Euro op een maand heeft voor hun gewerkte uren, wij er dan AL elk 500 verdiend hebben. Dus, wij werken voor ons personeel.

Er moeten hier dringend wijzigingen doorgevoerd worden. Soms heb ik de indruk dat mijn man het niet wil snappen, dus zal ik hem op den duur voor een voldongen feit moeten zetten.

We hebben de laatste tijd heel veel problemen met onze kokkin. Waar ik hier wel al 't één en 't ander van geschreven heb. Het is een echt scharminkel gekomen van uiterlijk, weegt amper 53 kg en ze ziet er zo  skeletachtig uit, maar haar karakter is ook scharminkelachtig gekomen. Zij heeft altijd gelijk en zij heeft altijd problemen. Daar komt het op neer. Er is hier eens een hele grote discussie geweest een paar weken terug en ze is in een vlammende colère aangezet en de dag erna zonder boe of ba niet afgekomen. Wij hebben dan een aangetekend schrijven verstuurd omdat wij niet wisten of ze de volgende werkdag hier zou zijn. En plots verscheen ze hier weer ten tonele en vond het nog maar normaal dat ze de zaterdag zonder boe of ba niet afgekomen was. Ze is nu 2 of 3 weken later nog niet achter haar aangetekend stuk geweest, waar ik ook nog een paar vermeldingen in geschreven had. Dit weekend was ze terug gemist in haar bestellingen en ik gaf haar er een opmerking over, maar het was IK die haar het verkeerde papier gegeven had. Hahahaha ! Hoe durft ze. Het maakt me razend. Dus het is eigenlijk de moment om die buiten te kerelen. Met iets minder te maken en iets meer in te kopen moet het ons zeker ook lukken. Dan moeten we ook minder weg smijten, want dat is ook geld dat je in de vuilbak gooit. Maar mijn man denkt dat hij niet zonder een personeelslid minder kan. Voor hem is verminderen negatief, een afbreuk aan zijn zaak.

In mijn ogen is het : nu iemand buiten of binnen 3 jaar failliet.

Dus zal het ofwel zijn : zij buiten of ik gaan werken. Anders geraken we er niet als het zo verder gaat. Ik heb daar vorig jaar al zo veel van het geld dat ik van mijn ouders gekregen en WAAR is het naar toe ? Wij lijken er precies WEER niet te geraken. En dan kijkt mijn echtgenoot zo naar mij van : 'Moh, heb je die factuur nu nog niet betaald?' als ze ervoor bellen. Ik ben het kotsmoe : mijn kokkin en al dat geleuter. En als je dan tot de vaststelling komt van wat je het laatste jaar maar verdient hebt, dan blijf je beter in je zetel zitten.

Het voordeel als je alleen zelfstandig bent is dat je alleen definitieve keuzes kan maken. Het nadeel van dit met twee te doen is dat je dat niet kan doen : altijd zijn er twee meningen...... En dat is hier wel een groot feit : wij zijn vaak eens verschillend van mening. Dan is hij kwaad en zegt hij : 'Wij hebben nooit hetzelfde gedacht.' Dan zeg ik : 'Omdat ik niet doe wat jij zegt. Omdat ik van een andere mening ben. We kunnen toch door er over te praten tot éénzelfde mening komen. Door dingen te bekijken, voor- en nadelen af te wegen.... ' Maar volgens hem is dat dan geen waar

Oh, het ligt misschien wel allemaal aan mezelf. Ik heb weer last van een zekere luiheid. In niks geen goesting. Het meest goesting in niks doen. Gewoon geen fut. Geen fut omdat ik er niet het gewenste resultaat van heb zeker of geen fut omdat ik geen tijd meer over heb om eens te rusten. Nooit eens rusten of weinig rusten... ECHT uitrusten zo ...... vrij van geest en arbeid..... Je krijgt er precies een schuldgevoel bij als je het wel doet. .... En ergens krijg ik dan een reactie dat het allemaal de pot op kan en dat ik het gewoon laat slingeren. Dat ik weet dat ik het wel moet doen, maar ik heb geen zin meer, geen fut meer. En dan moet ik het achteraf toch doen. En dan heb ik ook niet echt die 'rust' gehad, want ik heb me eigenlijk een beetje aan mezelf geërgerd van : 'kom doe het nu eerst, dan ben je er van af' en tussen 'pfft.... nu even niet, het is genoeg geweest'. Het besef tussen plicht en luiheid.....

Ik weet, als ik zo voort doe, dat mijn innerlijke bom op een dag toch eens gaat ontploffen en dat ik misschien wel heel erg diep ga zakken.

Voor het ogenblik ben ik weer redelijk aangekomen in gewicht en ik weet dat ik er moet op letten, maar ik zit de laatste twee dagen al weer de hele tijd te vreten als een kieken zonder kop.

En vanavond ga ik dan twee grote glazen rode wijn redelijk snel na elkaar uitdrinken, dat ik me wat 'soezig' voel (alle zorgen aan de kant!) en in m'n zetel in slaap val tegen rond 1u30 of zo (gebeurt wel af en toe eens....)

Het blijft het eeuwige moeilijke punt tussen ons beiden. We gaan nog steeds niet genoeg vooruit. Na bespreking met de boekhouder was de bedoeling uit te zoeken waar wij onze verliezen hebben..... Ze moeten ergens bij de produceerders zitten .... ze maken te veel en ze verspillen te veel. Al 10 jaar haal ik dat aan, al 10 jaar is het geen waar. Zal ik dit steeds verder blijven aanhalen ? Mijn persoonlijke sponsoring is gedaan ! Ik heb er al veel te veel van het geld dat ik van m'n ouders kreeg ingestopt. Dan moet maar het triestige feit komen dat we er onder door gaan. Ik kan dit niet eeuwig blijven sponsoren. Het is als geld in een zak doen waar een gat in zit. Ik heb soms de indruk dat mijn man dat gewoon niet begrijpt. Ik versta ook wel dat hij heel veel werkt en dat hij opnieuw wil investeren en dat hij verder vooruit wil....... maar je moet er eerst centen voor hebben. Ik heb geen zin meer om weer iedere morgen met zorgen op te staan van wie betaal ik nu eerst ? Naar wie moet ik nu een geruststellend telefoontje doen om te sussen ? ...... Ik vind het zo hatelijk dat we tien jaar verder zijn en eigenlijk financieel belange niet zijn waar we zouden moeten zijn. Het kan ook aan mij liggen hoor. Ik weet het op den duur niet meer. Het kan ook zijn dat ik te laks in m'n werk ben of te toegefelijk op het aanhoudende opdringen van zaken die m'n man wil........ Ik heb al eens gedreigd dat als het niet vooruit gaat ik terug uit ga werken. Dat hij maar allleen zijn boel moet runnen..... En telkens als ik over die financiën begin dat het niet goed is dan is hij direct 'boink' negatief, depressief. Er kan daar precies nooit over gepraat worden .... Ofwel is het goud ofwel is het direct zwarter dan zwart....... Hij wil altijd meeeeeer...... ik wil dat dan wat afremmen omdat ik aan mijn kluiten denk..... ik krijg dan het verwijt dat je moet innoveren om vooruit te komen...... ik denk dan je moet eerst iets hebben om vooruit te kunnen komen...... Kijken we beter niet hoe we beter anders werken ? Beslissingen nemen om bepaalde dingen zelfs uit te schakelen ...... We hebben geen leven meer zoals het hoort. We werken samen 150 uur en daar is niks van privé-werk bij. (kids en zo.....) Poetsen, strijken wordt wel voor mij gedaan. Daar heb ik geen 'rooi' meer aan. Ik denk dan soms : Moesten we die 150 uur elders gaan werken we zouden nogal wat meer verdienen. Nu, zoveel uren uit gaan werken zou ook niet gaan. Dat is dan weer een 'voordeel' van ons zelfstandig zijn dat ons werk thuis ligt en dat je daardoor meer kan doen..... Tjaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah....................

Ik mag wel zeggen dat vorige week een zware week geweest is. Zondag was ik lichamelijk en mentaal kapot....

Onze kokkin zit dus eigenlijk al een jaar op de sukkel. We hebben daar al heel veel begrip voor gehad, geluisterd, haar laten wenen..... Het is allemaal vorig jaar in januari begonnen. Weggegaan van de papa van haar dochter en bij een man ingetrokken met wie ze dacht dat het wel ging klikken, maar die ze eigenlijk niet kende. En toen werd de ellende steeds erger en erger.... De kilo's vlogen er af, ze stond altijd maar te huilen hier op het werk. Ik had er echt medelijden mee. Wij wilden haar dan ook zo veel mogelijk helpen, want ze stond er ook maar alleen voor. Aan haar ouders had ze al niet veel, komt ook uit een totaal kapot gezin.... Ze had zo nog de hint nodig om weer bij die man weg te gaan, maar ze dacht dat ze dat financieel niet aankon. Ik ben er zo mee bezig geweest, heb er mijn slaap voor gelaten, heb zitten zoeken op het internet achter een appartement, een huisje die niet al te veel kostte, heb gebeld naar de sociale dienst omdat ze toch met wat spoed in een sociale woning zou kunnen geraken, dat dit echt wel een dringend geval was, want ze kwijnde week per week weg. Op het werk was ze dan zeker ook niet de hartelijkste, ze sleepte ons eigenlijk allemaal mee in haar privéproblemen......  Via het internet kon ik haar info geven over interessante meubeltjes die ze via een tweedehandssite op de kop kon tikken, ik schoot haar wat geld voor zodat zij haar huur kon betalen...... We hoopten dat, eens ze geïnstalleerd was, dan eindelijk weer een beetje het goede pad zou vinden..... Toen ze nog maar een maandje alleen woonde, verzeilde ze in het uitgaansleventje (ja, ze moest terug een nieuwe partner zoeken hé, liefst zo rap mogelijk) bij twee criminele typen die iets hadden met drugs of van dat stuf of met 'gezelschapsdames'. Ze had allerlei waanideeën dat ze achtervolgd werd, dat ze in haar huis gezeten hadden, dat ze haar telefoons controleerden, dat er een brief in haar huis lag tegen dat wij haar levensloos zouden aantreffen. Want ze wilden haar van de baan ruimen omdat ze te veel wist zei ze..... Maar telkens ze een sms kreeg van die kerels, antwoordde ze terug. Dus zo werd het contact niet verbroken.... Ik was toch wat ontgoocheld. Mijn man ook. Je helpt ze op het goede pad en ze zitten nog maar in hun huis en dan lopen ze weer mee met van die crapuleuze types..... Nu, de stijl hoe ze zich kleedt trekt ook wel niet echt de deftige types aan. In plaats van eens wat de deugd van het single-leven uit te proberen. Eens tijd voor haarzelf en haar dingen. Neen, dat laat zich dan weer door zo'n types meeslepen. Wat later leerde ze dan iemand kennen van wel 11 jaar ouder. Dat bleek dus terug grote liefde te zijn. Ik geloofde dit met enige argwaan. Zo van: hoe lang zal het nu weer duren ? Als je van 't éne gat in 't andere vliegt? Nu, al bij al, het leek de goeie richting uit te gaan en die gast leek mij ook wel van 'een goede soort'. Maar kort na nieuwjaar sloeg het al weer om. Ze zag al weer spoken, betrouwde hem weer niet meer. Maar ze heeft zo'n danig laag vertrouwen in mensen dat ze altijd de verkeerde gelooft en nooit die die ze moet geloven. Ondertussen sloeg haar wat meer happy humeur weer om in totale huilbuien en korte reacties, nog minder eten dan dat ze al deed (= niks), stond ze heel de tijd te sms'en, was veel naar buiten om een sigaret op te steken, die ze dan maar half oprookt..... Het werd haar weer al te lastig en te veel. En vorige week is ze dan thuis gebleven. Ik heb grotendeels haar werk overgenomen. Het is wel gelukt, maar het is lastig. En nu zijn voor mij haar jokers op. Zij is overtuigd dat wij haar niet kunnen missen. Akkoord, het zou een aanpassing zijn, maar een nieuwe frisse wind kan ook geen kwaad. Wat ben je nog met zo'n vies spook die niet meer gemotiveerd is, die hele dagen loopt te janken over haar privé en als je haar dan eens een onbenullige opmerking heeft over haar werk direct in de aanval gaat. Want wat ik ook gemerkt heb in die week dat ze er niet was is iets wat wij in feite wel al wisten, maar niet wilden zien doordat wij haar kookkunsten best wel oké vonden. Ze is zo enorm slordig en nonchalant. Haar potten en pannen zijn vaak aangebrand, ze begint aan 2 potten tegelijk. Dingen die ze niet wil gebruiken laat ze gewoon over tijd gaan. Dan rot het of is het gewoon over datum en kan je het niet meer gebruiken. Er lag zelfs een ring en sigaret in haar keuken en die hoort daar ook niet. Er is al eens een delict geweest ivm met een knalroze kinderdiadeem die ze in haar haar had. Ik ben vooral ontgoocheld in wat je haar ook probeert duidelijk te maken of bij te brengen of in te helpen dat het precies als wind aan haar voorbij gaat. Hoeveel flessen room ik al tesamen gegoten heb, hoeveel er al in de vuilbak beland zijn.... niet te doen..... Ze kan dan misschien wel goed eten maken, maar wat weegt er op den duur het sterkste door ? Een goeiemorgen kan er 's morgens ook al niet vanaf en met oudejaar muizde ze er snel vanonder omdat ze nog weg moest en dacht dat ik haar nog een werkje ging opsulferen. Dus een prettig eindejaar heb ik van haar ook niet toegewenst gekregen. En dan staat ze verbaasd dat ik na nieuwjaar geen 3 klinkende zoenen wil geven om haar gelukkig nieuwjaar te wensen...... Ik heb me er met een fabeltje van afgeholpen, ziekjes, moe, niet in m'n haak..... En de anderen heb ik dan wel die drie klinkende zoenen gegeven 's namiddags toen ze toekwamen.... Vrijdag laatst kwam ze na een week (die ook al niet reglementair is) haar ziektebriefjes binnenbrengen. Door al een jaar niet meer te eten weegt ze enorm weinig en heeft de dokter haar gewaarschuwd dat als ze niet verdikt ze binnen moet in de kliniek. Wij hebben haar nochtans ook al dikwijls aangespoord om te eten.... de boterhammen onder haar neus geschoven.... Duidelijk geval van anorexia.... met als gevolg een verminderde nierfunctie...... Dus vrijdag kwam ze en ik was bezig aan het koken. Ik heb niet zo veel aandacht aan haar geschonken, haar briefjes ontvangen en voor de rest interesseerde haar privé-miserie mij totaal niet. Maandag is ze terug komen werken en ik ben puur zakelijk geweest tegen haar . Ik heb haar niet gevraagd hoe het met haar was. Zij vraagt dat ook niet aan mij ! Ze heeft nog nooit gevraagd of het een beetje gelukt is om het allemaal te klaren vorige week als ze er niet was. En in haar privé ben ik zeker niet meer geïnteresseerd. Het is altijd wel iets van miserie. Wij moeten de onze ook zelf oplossen. En als je van iets begint over je eigen zaken slaat ze er altijd haar haak in en begint over het hare. Luisteren doet ze niet. Het was ook zo eens over voltijds werken dat ze bezig was (ze werkt er 32) en dat ze nooit een volledig pensioen zou hebben. Ik zei : 'Het onze zal ook zo vet niet zijn.' Haar antwoord : 'Dat is MIJN probleem NIET.' Kort en krachtig. Maar dat zij geen volledig pensioen zou hebben DAT WAS EEN RAMP.'  Ze had gisteren tegen één van haar collega's gezegd dat mijn gedrag allesbehalve was....  Het is zij die moet spreken. Huh. Ik denk dat we al veel te veel verdraagd hebben. Dat we veel te 'soft' met haar zijn. Want per slot van rekening geven wij haar werk, betalen wij haar ... En als zij zoveel van onze spullen in de vuilbak kiepert, gooit zij ook onze winst weg. De boekhouder heeft het vorige week ook gezegd. Dat wij ergens met een nog te grote verliespost zitten. En dat zal er wel één grote van zijn. Het is een heel lang verhaal die ik hier aan 't neertokkelen ben, maar zo die ontgoochelingen van dat laatste jaar, het zijn er te veel na elkaar. We hebben gesleept, gesleurd...... het heeft allemaal geen baat. Ze doet toch haar goesting en hulp respecteert ze toch niet. Voor mij is het genoeg geweest. Al mijn jokers zijn uitgedeeld..... Ik denk dat mochten wij haar karakter hebben, ze hier al lang buitenlag..... Haar collega zei ook nog ; 'Wat heeft zij op den duur eigenlijk nog ?' Niks. Zoveel kapotte relatie's, steeds meer miserie, steeds minder gewicht en weinig geld. Maar ze beheert het al even slordig zoals ze met onze materialen omspringt. Ik HOOP dat ze het hier snel kotsmoe is en er de brui aan geeft. Want voor ons zou het beste natuurlijk zijn als ze zelf haar opzeg geeft. Anders zou het mij nog eens geld kosten. Ik denk dat ze er al met genoeg weggelopen is......

Een beetje samengevat.

Het jaar startte met ontgoochelingen.... Op nieuwjaardag was het klinkende ruzie tussen mijn man en mij. De vermoeidheid zat er ook wel weer voor een groot stuk tussen, zo na die feestdagen, het vele werken.....

En 's avonds moesten we bij familie op bezoek en m'n 'schoonzusje' is nogal weigerachtig met haar baby'tje. Toen mijn schoonma het eindelijk eens op de arm kreeg en er zo van genoot, wou ik het ook niet meteen uit haar armen nemen. Het kindje was toen twee maanden oud en ik had het als tante nog nooit in m'n armen gehad. Dat hoeft daarom niet lang te zijn, maar dat 'prille', dat zo 'onschuldige' wil je als moeder toch wel even in je armen sluiten. Toen mijn schoonma de baby aan mij wou geven, begon mijn schoonzus angstig te roepen : 'Neen, geef mijn kindje maar hier. Neen, ik wil niet dat je het vastneemt. Neen, geef mijn kindje hier. Hij is al 2 x in de kliniek geweest en ik zou niet willen hebben dat hij weer ziek wordt.' Dat kindje was, net zoals vele baby's voor wat reflux eens terug naar de kliniek moeten gaan. Niet dat hij daar had moeten blijven slapen. Het is ook wel haar eerste kind en dan is een mens inderdaad wel wat bezorgder en beschermender, maar ik vond het er toch serieus over. Slechter alsof ik een besmet iemand was. Ik had dat kind nog niet eens in die twee maanden in mijn armen gehad. Zelfs de 'fiere peter', mijn man heeft het nog nooit in z'n armen gehad. Ik was echt in m'n gat gebeten, kon er bij beginnen huilen van ontgoocheling, en dat merkte mijn schoonbroer ook wel. En hij zo wat om mij te troosten en zijn vrouw 'recht' te praten : ''t Is niet dat je niet mag hoor, maar....' Huh ! Ik mocht dus duidelijk niet ! Maar nu heeft ze helemaal afgedaan bij mij. Ik wil dat kind nooit meer vast houden. Als ze het mij presenteren zal ik het zeker niet in mijn armen nemen. Het is al de eerste keer niet meer dat we zo raar varen. Toen het geboren was mochten we niet gaan (dat kon ik toen nog begrijpen) en de andere twee keer dat we het bezocht hebben is het alsof je op audiëntie bij de koning gaat. Ik was er heel diep van in mijn hart getroffen, want de dagen erna heb ik nog lopen huilen van ontgoocheling (en ook wel door de vermoeidheid).

Voor mijn man was er dan ook een ontgoocheling. Ik vind het ergens jammer voor hem dat hij die stomme trien die al z'n hele leven beheerst heeft altijd zo geloofd heeft. Maar ergens is het misschien wel niet slecht dat hij ontgoocheld is. Zoals ik vroeger al schreef, die vrouw was als vergif voor hem. Dat was een prille liefde en telkens ze weer in z'n leven opdook versmachtte hij er naar. Hij gaf dat wel niet toe aan mij, maar zoiets voel je.

Toen ze vorig jaar een serieuse relatie had moest ze van haar vriend alle contacten verbreken met haar verleden. Dus mijn man werd prompt 'afgedankt'. Toen het uit was, was ze daar weer. Om hem rond haar vinger te winden. Ze stelde zelf voor om eens samen te gaan nieuwjaren. (Best dat de echtgenote daar heel ruim in is ! Zij zou het zeker niet zijn in mijn geval !) En ze bleef er maar op door vragen wanneer het paste en PLOTS krijgt hij een sms'je dat ze weer bij haar vriend is, dat dat het beste is en dat ze terug alle contact verbreekt. Ik zei het dan toch maar weer tegen mijn man : 'Wat voor een vrouw is dat eigenlijk ? Dat is toch geen vriendin ? Die danken je niet zo klakkeloos af !' Hij was er het hart van in. Hij had het eerst niet gezegd, maar ik merkte het dat hij zoooooo nors was. En toen begon hij het te vertellen....... Die vrouw heeft in mijn ogen al heel zijn leven met zijn voeten gerammeld, afhankelijk van haar zinnen ! Ik heb een hekel aan haar. Ik heb niet de bitch uitgehangen tegen mijn man en ik heb hem daar redelijk vrij, misschien te vrij in gelaten. Nu, alles komt uiteindelijk toch zoals het moet komen. Als er iets onweerstaanbaars is van beide kanten dan zou je dat toch niet kunnen tegenhouden.

Zaterdag zou hij dan eens een stapje zetten met zijn beste vriend. Maar die leek allerlei foefjes voor handen te hebben om toch geen stapje te zetten. Ze waren het nochtans al meer dan een maand afgesproken dat ze er die zaterdag ene zouden gaan drinken. In feite zat hij waarschijnlijk financieel er niet zo goed voor, maar wou dat niet toegeven. Dus de lang gekoesterde verwachting om eens samen een stapje te zetten was weer omvergeblazen.......

En soms heb ik de indruk dat mijn man nu in zijn midlife-crisis zit.......

Toen we een weekje in verlof waren was hij weer eerst zo nors, zo vies, zo ..... pffft...... Je verlangt zelf naar die vrije dagen en dan loop je daar met iemand met 'een vies smoel' rond. Nu, misschien moet ik hem wat meer tijd geven om tot rust te komen, hem gewoon met rust laten. We startten met het weekend, dus als we weg wilden met de kids moesten we dat dan doen. Misschien was er eerst al beter een week voor geweest dat hij volledig tot rust gekomen was. Soms kan hij zooooooo pessimistisch zijn, zoooooooo zwartgallig. Dat is niet altijd gemakkelijk. Ik heb al meermaals gezegd tegen hem dat hij moet leren de deugd, het geluk in de kleine dingen te zien. Soms heb ik de indruk dat alleen 'perfecte' dingen, mooie dingen, die vooral geld kosten het perfecte geluk lijken voor hem. Het is precies altijd alsof hij niks heeft, dat hij de grote armoezaaier is. Maar als het is om 'geld te verdoen' dan moet het van hem precies altijd meest kosten. Om een mooi voorbeeld te geven. Ik had nog iets gekocht in 'de solden'. Twee pulls en een jeansbroek : +/- 60 Euro. Ik was positief verrast dat ik voor die prijs nog drie zo'n mooie dingen op de kop had kunnen tikken. Een paar dagen later kopen we nog iets voor hem : één jeansbroek en twee truitjes. Ook nog tijdens de soldenperiode. Totaalprijs : 210 Euro. Enkel de jeans had hij nog uit het solden-assortiment gehaald. Maar dat is typisch. Als hij naar de solden gaat heeft hij meer nieuwe dingen mee. Het is alsof dat andere niet goed genoeg is.

En om af te sluiten. Ik ga weer tandenfee mogen spelen (Bestaat die nu ook niet zei de oudste ?). De kleinste is haar eerste tandje kwijt. En trots dat ze was. De avonden ervoor kon ze haast de slaap niet vatten, bang dat ze die losse tand zou inslikken.

En vandaag ben ik voor een bespreking van het CLB moeten gaan. Voor de oudste. Wat problemen met wiskunde. Maar zoals ik dacht : niet zoooo problematisch. Het is een kwestie van tijd. En ook haar faalangst belemmert soms haar prestaties. Dat is zeker een groot punt.

Ze is soms zo angstig, ze wil het goed doen, of zeker zijn, waardoor ze dan soms toch fouten maakt. Jaaah..... Nobody's perfect. Kijken waar je kan bijsturen en haar beste kwaliteiten uitspelen. Dat is de kunst . En wat ik er ook nog bij wou zeggen : mocht de mama een gewone nine-to-five-job hebben, dan zou ze zich er ook wat meer mee kunnen bezig houden en dan zou ik die logopediste en dat CLB niet nodig hebben denk ik. En dat vind ik soms wel een beetje jammer. Maar we moeten de situatie nemen zoals ze is en er het beste proberen van te maken. De tijd die ik er kan voor vrij maken om eens wat extra tijd aan die vakken te spenderen of op te volgen probeer ik dat te doen en ik wil er ook niet in overdrijven. Het is ook nog maar het derde leerjaar. En verder is de regelmaat van de logopediste een goede ondersteuning vermoed ik. Doei.

Maar niet iedere dag is even zonnig of gemakkelijk. Er zijn en er zullen altijd uitspatters blijven of moeilijke dagen, weken, periodes.... Maar alles door elkaar : we mogen niet klagen zeker ? Relativeren is de beste medicatie ..... het is overal wel eens iets. Zolang we maar gezond zijn..... 

Daarom heb ik nu mijn dagboek eens omgedraaid, waar de oudste datum het eerste staat, zodat het verhaal vanaf het begin kan gelezen worden.

Ik laat het nog zo lang staan, ik wil het nog niet meteen kwijt, want zelf put ik er ook nog wel een sterkte uit als ik een dipje heb. Schrijven is voor mij altijd een hulp geweest. En ik denk dat dit voor mijn oudste dochter ook zo zal zijn. Die heeft haar eigen dagboekje. En als ze een heftig moeilijk of een superleuk moment heeft dan schrijft ze het op. Het kan alleen maar helpen, alles beter te plaatsen vind ik. Groetjes.