't Was echt wel vuurwerk vandaag en dat is eigenlijk niet leuk. Hoe komt het ? Ik vermoed door het vele werk, de stress, de vermoeidheid. Het was 3 dagen na elkaar dat we op verplaatsing moesten en ertussen nog onze zaak runnen... Vele uurtjes geklopt en ik was het deze namiddag zo strontebeu. Hoh, ik ben misschien wel heel fel uit m'n kot gekomen. Mijn hoofd doet al pijn van vanmorgen. Het is gelukkig al iets beter nu. Ik begin te huilen bij het minste dat er is. Ik zit er gewoon door. En als ik dan vroeg : doen we nog een terrasje, gaan we naar het zwembad, gaan we naar de zee ? Neen, niks kon zijn. Alleen maar de traditionele route van naar onze ouders te gaan. Ik wou gewoon even ontspannen met ons viertjes...... En ik wou de kinderen in school gaan ophalen .... en ik was het plotseling zo strontemoe dat ik eigenlijk ben beginnen roepen en tieren in plaats van gewoon spreken of discussiëren en ja,..... 't paard zat op de kar. Ik kreeg daar weer een onvoorwaardelijk gemene dreun in m'n achterste. Zou je geloven dat het me eigenlijk niet veel maakt, ook al maak ik er mij altijd kwaad over. Maar ik vind dit fysiek gedoe wel geen manier om je te verdedigen. Oh, en vanavond in de auto hebben we ook de hele tijd zitten bekvechten. I hate it. Blijkbaar respecteer ik zijn werk niet genoeg en ben ik hier de gemakkelijkste van 't spel. Ik weet ook wel dat ik deze zaak niet zou kunnen uitbaten zonder zijn kwaliteiten. Maar zelf mag hij dan staan bulderen tegen mij in 't heetst van de strijd, vuisten staan maken als ik met de auto met materiaal toekom en een hele rij naar mijn hoofd krijgen dat het allemaal veel te lang geduurd heeft en dat ik moet voortdoen (wat ik trouwens deed) Soms kan je nooit iets goed doen. Je moet het een beetje als lucht over je laten gaan, anders gaat het niet. Een ander hoofdstuk. Sinds een paar weken ben ik me niet meer gaan wegen. Het was niet goed. Ik stresste me er altijd maar over en het resultaat was nooit echt beter. Ik kreeg een berichtje terug dat ik me eens moest bezinnen of ik er eigenlijk nog mee zou doorgaan en dat het jammer was dat het voor mij niet lukte. Ik was er eigenlijk wat ondersteboven van. Telkens als ik m'n begeleider tegenkom, 'k weet niet, 't is raar. Maar ik ontwijk hem of hij ontwijkt mij. Ik reageer wel wat afwijkend denk ik. Ik zit er nogal mee geambeteerd en probeer toch wel weer m'n best te doen, maar ik krijg het er zo moeilijk weer af. En vrijdag ben ik kleren gaan passen en eigenlijk, ja, die heupen, die zijn eigenlijk walgelijk. M'n love-handles zoals hij het eens uitdrukte. Ik kon er eigenlijk ook niet zo fel om lachen. Eigenlijk is het waar en eigenlijk zijn het ferm ambetante dingen. Ik heb deze middag een sms gestuurd om te vragen of ik nog terug mag gaan, evt. vanaf volgende week, maar ik heb tot vanavond nog niks teruggekregen. Ik weet wel dat hij mogelijks nog met een activiteit zat vanavond, maar ik vind het raar dat ik zelfs nog geen kort smsje terug gekregen heb. Da's een teken dat hij liever heeft dat ik niet meer kom zeker ? Het doet me toch wel wat pijn. Ik vond dat wij altijd wel gezellig opschoten en nu lijkt dat plotsklaps te verwateren. Ik ben maar één van de vele mensen die hij kent zeker ?... Pffft.... Het zit me niet mee vandaag. De mannen die mij 't nauwste aan 't hart liggen .... het zit me helemaal tegen. En zeker met mijn man, ... pffft..... hopelijk is het allemaal snel weer beter. Ik kan er eigenlijk weeral bij huilen. Waarom moeten wij altijd een verschillend gedacht hebben en waarom moeten wij eigenlijk altijd zoveel discussiëren ? En van aan de andere kant zijn we dan weer zo gelijk..... Ik denk nochtans dat ik hem heel hard respecteer.... Ik kan toch niet op m'n knieën beginnen kruipen en zeggen : 'Maar zoetje, jij doet dat goed, maar zoetje jij bent een genie !' Ik zei vanmorgen tegen hem toen ik passeerde : 'En hoe is't met m'n ventje ?' op een hele lieve manier. Hij stond naar mij te kijken alsof hij het hoorde donderen in Keulen, zo van : 'Wat kraam jij daar nu uit?' Vele keren als ik zo uit de hoek kom heeft hij dergelijke reactie. Hoh ja,.. we zullen het maar allemaal weer als wind over ons laten waaien zeker, een nachtje over slapen en dat het morgen weer beter is. Maar al dat werken is me voor het ogenblik wat te zwaar geworden, en dat kan hij precies niet begrijpen. Dat je er eens kan doorschieten en dat je gewoon eens rustig wilt ontspannen......
