Kwaad ben ik. En met elke nieuwsuitzending, elke nieuwe (gelekte) informatie over de gebeurtenissen in Keulen en andere Duitse steden word ik kwader. Zelf woedend, op de duur onverdraagzaam, bijna racistisch.

De Keulense politie kreeg info, werd verwittigd dat er op dat plein tussen de Dom en het station zaken gebeurden die niet door de beugel kunnen - nu niet, nooit. Maar er waren te weinig manschappen, en echt ingrijpen, meer 'averij' - sorry voor het woordgebruik - vermijden... Dat zagen de ordehandhavers niet zitten die bewuste nacht. Eigenlijk even erg als de gebeurtenissen zelf. Niet?

Maar er zijn oplossingen voor de toekomst - en nu lach ik echt groen... Het is simpel hoor meisjes en vrouwen! Hou uw arm gestrekt en laat geen ongewenste man in de buurt, in die zone komen. Daarmee ga je je zeker beschermen tegen een aantal samentroepende, opdringende, geile venten die je willen betasten, bepotelen, aanraken op plaatsen die normaal alleen voor je man, vriend(in), lief bestemd zijn. Het zal zeker helpen (sic). En dat dit idee dan nog uit Duitsland moet komen... (Maar nu ben ik echt stout...)

Verdomme, ik ben kwaad. En nee, ik wil niet elke Noord-Afrikaan of Arabier - man/vrouw van die origine - met onmiddellijke ingang het land, Europa uit. Ik wil alleen dat ze respect hebben voor onze (en hun) vrouwen, dat ze onze waarden en levensstijl respecteren. Dan zal ik ook respect hebben voor hem of haar. Maar als ze zich daar niet bij kunnen neerleggen, als ze dat niet kunnen aanvaarden... dan vraag ik me af wat ze in ons landje, in Europa komen doen. Dan mag je me de stempel 'racistisch' opkleven - iets waar onze Duitse buren blijkbaar nog altijd van huiveren. En laten er dit jaar net verschillende deelstaatverkiezingen zijn in de Bundesrepubliek....

RESPECT, voor Jan, Mohammed, Isaac, Marie, Fatima, Sarah en alleman: daar gaat het om. En dat moet van alle kanten komen. Alleen zo kunnen we in Vlaanderen, België, Europa, de wereld overleven. Ja toch?

Wie die mannen in Keulen en andere Duitse steden ook waren, ik heb er maar één woord voor: schande. Met man en macht opsporen en streng straffen. Dit wordt gewoon niet gedaan. Niet in onze samenleving, eigenlijk nergens.

U weet wel waarover het gaat, u heeft het ook gelezen, gehoord, gezien: tientallen vrouwen - niet iedereen durft waarschijnlijk aangifte doen - zijn op Oudejaarsavond in Keulen lastiggevallen, bestolen, aangerand, bepoteld, zelf (zeker) eentje verkracht. Door groepjes mannen. Schande. Onvoorstelbaar voor elk weldenkend mens. Of de daders nu pas aangekomen vluchtelingen waren of niet, doet niets ter zake. Uit de getuigenissen blijkt wel dat het mannen van 'Noord-Afrikaanse of Arabische' origine waren. Mannen die blijkbaar de islam belijden.... Duidelijk te zien op de tv-beelden met de flesjes bier in de hand (sic). Volgens de laatste politieberichten leden van Marokkaanse (jeugd)bendes. Misschien zelfs geboren in Europa, hier opgegroeid. Maar met een duidelijk hiaat in hun opvoeding: respect.

Respect voor iemands (gedachten)goed, respect voor vrouwen, ... respect kortom. Het is eigen aan onze samenleving, of zou het toch moeten zijn. Helaas is dat niet altijd het geval. Merken meisjes, vrouwen duidelijk in de zomer als ze luchtig gekleed een groepje Noord-Afrikaanse nozems passeren in Brussel, Antwerpen, of andere (groot)steden. Dat bewonderend nafluiten, nakijken dat doen wij 'Westerse' mannen ook. Maar uitschelden voor hoer, denken dat we meteen mogen 'voelen', dat doen we niet. We hebben nog respect.

Het beste deel in de eindejaarsshow van Geert Hoste was deze keer voor mij het 'serieuze' gedeelte. Hij kreeg er de zaal mee stil, spelde de aanwezige politici, u en mij eigenlijk de les. Die tekst zou eigenlijk verplichte leerstof moeten worden, vertaald worden, zodat iedereen - van welke origine ook, van welk geloof ook - beseft dat onze samenleving is opgebouwd op respect, voor iedereen, voor alles. Een ideetje voor staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken?

Als je (dagelijks) het nieuws op tv of radio volgt, kranten of tijdschriften leest, je via de sociale media laat informeren over van alles en nog wat, kan het haast niet anders dan dat je je soms vragen stelt, dat je je bedenkingen hebt. Ik ook. Een lijstje....

Kerncentrales. Moet ik nu voor of tegen zijn? Zijn die van Doel en Tihange veilig? Ik lees, hoor van alles daarover. Zonder de kern (sic) te weten, heb ik mijn gedacht: die centrales verzorgen tot op heden blijkbaar nog het merendeel van de stroom voor bedrijven, voor u en mij. Dus als er geen echt alternatief is.... Zonnepanelen, zegt u? We gaan er extra voor mogen betalen vanaf nu, er op ons dak hebben liggen of niet. Windenergie? Ook dat 'draait' blijkbaar door (sic). Ik steek er nu een klein beetje de draak mee, maar er moeten knopen doorgehakt worden. Niet door u of mij, maar door de 'verkozenen des volks'. En niet met ruzietjes uit te vechten in het parlementair halfrond, eigen ideetjes te willen doordrukken, maar op basis van objectieve gegevens. Vlaanderen, België heeft x-kilowatt stroom nodig per jaar? Dan moet daarvoor gezorgd worden. Op de best mogelijke manier. Dat mag 'groene' energie zijn, kernenergie, energie uit gas of kolen. Punt uit. Voor mij toch.

Spoorstaking. Morgen en overmorgen, alleen nog door de Franstalige syndicalisten. Gevolg: heel België zal zo goed als platliggen, zeker wat treinverkeer betreft. Koren op de molen voor al wie ons landje in twee wil splitsen, ik zou ze verdorie nog beginnen begrijpen. Reacties? Naast de meerderheidspartijen (logisch), staan ook de ondernemers, de zelfstandigen op hun achterste poten. Terecht? Ik vind van wel. De Vlaamse vakbonden willen praten, de Waalse niet. Raar, een werknemer is een werknemer, welke taal hij of zij ook spreekt. Dat er bij de NMBS zaken mislopen, verkeerd zijn, dat er dingen moeten veranderen - soms tegen wil en dank - zal wel waar zijn. Maar zit daarover rond de tafel, discussieer, zoek compromissen. Maar straf niet een andere pendelaar, een andere werknemer, een andere vakbondsmilitant -of sympathisant. Opvallend in dit verhaal - voor mij toch - de socialisten (oppositie, ik weet wel) blijven aan de zijkant staan, maar vooral Groen zwijgt. Zijn de ecologisten niet de eersten om het openbaar vervoer te promoten, op te waarderen? En nu: de grote stilte.

Slechts twee vragen nu, maar zo zijn er dagelijkse hersenkronkels, breinbrekers. Over Europa, over (verkeers)veiligheid, over van alles en nog wat. Een volgende blog misschien?

Elke dag zien we het op tv, op Facebook, in de krant, of..... Mensen - ook dieren, maar dit wil ik nu even buiten beschouwing laten - die plots van de aardbol verdwenen lijken. Meestal ver van mijn bed, tot....

Nu bij de jaarwisseling. In de regio Aalst een oproep op Facebook: een zekere Robby van den Eede is plots verdwenen, laat niets meer van zich horen sinds woensdag, lijkt van de aardbol verdwenen. Daar sta je niet echt meer bij stil, sorry kwam me niet bekend voor. Tot vriendin schrikt. Blijkt een zoon van een kozijn te zijn. En dan begin je toch meer na te denken, komt alles toch heel dichtbij. Dan leef je mee met de naaste familie, 'bid' je voor een goede afloop, hoop je dat er toch een signaal van de 'vermiste' komt.

Vanaf heden deel ik alle - serieuze - berichten over vermissingen die ik ontvang op Facebook. Beloofd. Een criterium? Child Focus, (lokale) politie, mensen die ik betrouw. Want helaas, ook nepberichten over verdwijningen (en andere) gaan de sociale media rond, teisteren ze zelf. Daar kan ik dan weer niet tegen. Echt niet.

Ondertussen duimen maar dat de familie snel nieuws krijgt van, over Robby. Ik leef met hen mee.

Oef, ze zijn (bijna) gepasseerd de eindejaarsfeesten. De kilootjes zijn er allicht bij, de goede voornemens gemaakt. Dat in 2016 iedereen zijn wensen, dromen mogen uitkomen. En vooral dat u gezond blijft.

Eerlijk? Ik hou niet zo van deze periode. Kerstmis, nieuwjaar: het doet me weinig, het lijkt me allemaal zo 'gemaakt'. Je moet vriendelijk zijn (zelfs tegen je ergste 'vijand'), iedereen het beste wensen voor het nieuwe jaar, klokslag twaalf drie kusjes uitdelen - de volgende dagen ook nog ('heb ik je al gezien?'). Het heeft niets van spontaniteit, vindt de zwartkijker in mij. Sorry. Op ons halfrond zijn het dan ook nog eens de donkerste dagen van het jaar, zij het deze keer warmer dan normaal.

De voorbije dagen/weken hebben we weer aan de feesttafels aangeschoven, zijn de kilootjes erbij - willen of niet. Gelukkig beginnen in 2016 de solden een dagje vroeger, vandaag namelijk al. Dus met zijn allen op pad, de winkelcentra - overdekt of niet - onveilig maken. Kilometertjes afleggen, zweten in overvolle winkels, grabbelen naar kledingstukken, die x-procent minder kosten dan eergisteren. Maar die we eigenlijk toch niet nodig hebben. Het kan een paar grammen schelen op de weegschaal straks.

Wat hebben we onze familie, vrienden, kennissen gewenst voor 2016? Voor de 'nog-thuiswonende-twen' negen kansen op tien een goed lief; voor de tieners een goed rapport, een goed begin van hun  hogere studies; voor de jonge - pas getrouwde of samenwonende - koppels 'ne kleine'; voor de al iets oudere medemens een goede gezondheid, soms een goede verbouwing en verhuis (sic).

Welke goede voornemens hebben we gemaakt? Persoonlijk één groot: mijn zoektocht naar een nieuwe job niet opgeven, ondanks de nu al een jaar tegenvallende respons. Maar Kurtje gaat niet opgeven, mag niet opgeven. Daarnaast - en gelukkig is dit een voornemen op iets langere termijn.... - stoppen met roken, zeker IN de toekomstige woonst (ergens in voorjaar 2016 dus). En tenslotte: ik ga nog wat blijven bloggen, om u zo op de hoogte te houden van mijn wel en wee, van de gebeurtenissen en mijn visie op zaken in Erembodegem, Vlaanderen, België en omstreken.

Donderdagavond zwaaien we met zijn allen het oude jaar uit, verwelkomen we 2016. In de hoop op 'betere' tijden, op elk vlak, ja toch? Nu mijn vraag: moet dat met vuurwerk, in elk tuintje, elke straat?

De laatste dagen, weken liken en delen we de FB-berichten massaal dat dieren (doods)bang zijn van vuurwerk, dat die viervoeters in paniek kunnen raken, uitbreken, zelfs sterven van de stress. En dat vinden we met zijn allen niet kunnen. Terecht toch? We willen, op Facebook toch, dat geknetter een halt toeroepen. Zelfs de minister van Dierenwelzijn - ja die bestaat ook - doet een oproep: denk aan de dieren bij de jaarwisseling.

Tuurlijk kan ik genieten van een vuurwerkspektakel, als kind al en nu nog. Maar... er is nog altijd een maar: laat vuurwerk afsteken over aan professionals, aan mensen die weten waar ze mee bezig zijn. Begin er zelf niet aan, denk niet dat je één of ander stom stokje met een lont zonder gevaar de lucht kan proberen in te schieten. Elk jaar openen de tv-journaals met berichten over slachtoffers, bij het afsteken, bij ontstane branden... En door uitgebroken dieren, in paniek geraakt. Daarom een oproep - wellicht te laat voor de komende jaarwisseling, maar toch - blijf af van dat vuurwerk, ontgoochel uw kinderen, maak ze attent op alle gevaren. En als het toch niet anders kan, verwittig uw omgeving, zodat ze hun dieren kunnen proberen te helpen, in het oog kunnen houden.

En naar de verschillende overheden toe: bij de overgang naar 2017 (en ook op andere dagen natuurlijk) enkel en alleen nog maar professioneel vuurwerk toelaten aub. Het is soms (heel) mooi, het moet absoluut kunnen. Maar voor mij georganiseerd, gepland, niet in het wilde weg.

Wellicht is dit mijn laatste (on)zin van 2015 - maar zeg nooit nooit. Aan iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar, het beste voor u en al wie uw lief is, dat al uw dromen, wensen mogen uitkomen. Kortom dat u gelukkig 2016 doorkomt.

Het is, was even slikken. Ik kan het eigenlijk nog niet geloven, ik ben er nog niet goed van. Ook al was ik er al veel minder kind aan huis dan jaren geleden, het pakt me. Echt waar. Café De Wingerd op de Kleistraat in Erembodegem sluit.... (blijkbaar)

Voor wie het niet kent, er nooit geweest is: De Wingerd was voor mij een voorbeeld van een 'echt, bruin' dorpscafé. Een plaats waar de zakenman - succesrijk of niet, met dikke nek of zonder - naast de gewone arbeider, bediende, ambtenaar, werkloze, profiteur... een pint kwam drinken, meestal meer dan één. Een café waar aan de toog alle (wereld)problemen werden besproken, zelfs opgelost, tot we buitengingen... Kaartjes leggen, op tv voetbal kijken, ruzies - zelden fysiek - uitvechten. Verdomme, het is gedaan. Blijkbaar. Dedju.

Even terug in de tijd. Ik ben de tel, de tijd kwijt, maar ik denk dat het in februari vijf jaar is, of toch al zes? Tina, toen de uitbaatster/bewoonster van de Wingerd, besloot na x-jaren te stoppen met het café. Ik was toen alleen, had op het werk een dipje, droomde al als tiener van een eigen café. Zou het iets voor mij zijn? Alle nodige inlichtingen ingewonnen - boekhouding van de zaak, mogelijkheid tot verlof zonder wedde, loopbaanonderbreking en zo. Ik was er klaar voor, dacht ik. Tot een babbel met mijn dochter... Toen 13-14 jaar. Tranen lieten me beseffen dat ik beter vasthield wat ik had, dat ik me beter niet in een avontuur zou storten. Enkele dagen later werd de 'rookwet' plots onmiddellijk verstrengd....

Ondertussen is er al wat tijd verstreken, zijn/liggen de zaken nu anders. Dochter studeert in Leuven, zelf heb ik een nieuwe relatie. Helaas ben ik de job - waar ik echt van hield, veel voor over heb gehad.... - van toen kwijt. Moet ik, ben ik op zoek naar een nieuwe uitdaging - zoals dat zo mooi heet in een sollicitatiebrief of -mail. Ondertussen ben ik ook al wat jaartjes ouder, zijn de uitbatingsvoorwaarden voor een horecazaak nog verstrengd. Is de 'huiseigenaar' overleden, zien de erfgenamen het - wellicht - anders. Wie het gebouw kent, weet ook dat het (heel) verre van modern is.... Maar dat heeft, had, ook zijn charmes. Helaas. Snif (echt waar).

Voila, hier is nummer 100. Mijn honderdste stukje (on)zin op mijn blog, begonnen half augustus. Met deze mijn beste wensen aan mijn lezers, kennissen, familie, vrienden, sympathisanten, aan iedereen. In Erembodegem en daarbuiten.

Even terugblikken. De voorbije maanden schreef ik over verschillende onderwerpen, van sport over politiek en persoonlijke zaken tot het (dorps)leven in Erembodegem, mijn woonplaats al ruim 23 jaar. Opvallend dat vooral mijn avonturen op zoek naar een nieuwe job en de Erembodegemse items het meeste respons kregen, blijkbaar het meest gelezen werden. Dat zie ik niet alleen aan het aantal bezoekers of de gekregen beoordelingen, dat merk ik ook op Facebook en vooral op 'straat'. Bedankt voor al die reacties, voor de steun. In de toekomst zal ik zeker verder blijven bloggen, u op de hoogte houden van 'mijn wel en wee', van hoe ik naar het leven in ons dorp kijk, maar - ook al interesseert het u iets minder - mijn gedacht, mijn (on)zin over sport en politiek neerpennen. U leest wat u wilt, u reageert of niet.

Waar ik niet meer over moet bloggen zijn de avonturen van een vader die zijn dochter extra rijlessen geeft. Het is niet meer nodig, het (tweede) rij-examen is succesvol verlopen, het 'papiertje' is binnen sinds gisteren. En nog maar eens werd het bewijs geleverd dat de appel niet ver van de boom valt. Het is 'blok' voor de studenten, en papa had beloofd de eerste dagen voor warm eten te zorgen. Gisteren was dat eigenlijk verloren moeite, dochter had geen honger. Zenuwen des te meer. Net zoals papa kan ze dan niet eten. Nog een toertje gedaan tot aan de rijschool en dan was het (voor mij) bang afwachten. De opluchting was groot toen ik rond vier een smsje kreeg dat ik haar mocht komen oppikken, en vooral, dat ze geslaagd was. Ook bij haar grote ontlading, één stressfactor die toch al weg is. Proficiat meisje, nog eens.

De balans wordt (te) triest. Elke dag opnieuw, helaas. Verkeersdoden, van (veel te) jong tot oud. En telkens vloeken we, sakkeren we, spreken we banbliksems uit, mompelen we binnensmonds: 'Hoe is het toch mogelijk'. Ook al zijn we niet rechtstreeks betrokken, ook al is het geen naaste, geen broer of zus, vader of moeder.....

Al die ongevallen, zeker met kinderen, doen mijn hart even stilstaan, doen me even nadenken. En dan begin ik me vragen te stellen. Hoe het beter kan, hoe het beter moet? Hoe het moet veranderen? Wat we er tegen kunnen doen? En ook dan blijf ik achter met mijn mond vol tanden. Al zie ik elke dag op de weg 'gekke' dingen, onveilige en onbegrijpelijke situaties, zaken die mogelijk een ongeval kunnen veroorzaken, een gevaar kunnen creëren. Maar waar we niet bij blijven stilstaan. Tot.....

Vorige week, ik dacht woensdag. Regenachtige, grijze, donkere dag. Op vraag van vriendin vroeg naar de winkel, want product X, in reclame, moest eens snel uitverkocht zijn... Opvallend - als ik het zo mag zeggen - het niet opvallen van verschillende mede-weggebruikers. Auto's en fietsers zonder licht, voetgangers - ook kinderen op weg naar school, zo vroeg was het - in de donkerst mogelijke kleding, zo lijkt het. Alsof je niet gezien mag worden... Terwijl dat net zo belangrijk is. Voor uw, mijn veiligheid en die van onze dierbaren. Van ons allemaal dus. En ja, ook ik loop of fiets niet met een fluovestje, net zoals onze kinderen dat liever niet doen. Maar moeten we er toch niet eens ernstig over beginnen nadenken.....

Er kan, moet nog op andere vlakken ingegrepen worden. De wegeninfrastructuur bijvoorbeeld, of eigenlijk vooral. De laatste jaren is het in stads- en dorpskernen de mode om de voetpaden zo breed mogelijk te maken, overal een fietspad of -strook - in een voor auto's éénrichtingsstraat zelf in beide richtingen - te voorzien, de parkeermogelijkheden mogen ook niet vergeten worden,.... tot dat twee (gewone) auto's - ik spreek nog niet van bestelwagens, bussen of vrachtwagens, elkaar ternauwernood kunnen kruisen, als de spiegels het al overleven. Om de snelheid te remmen of om de autobestuurder te kl.... Dat lijkt tegenwoordig normaal te zijn, dat zal de norm worden. Kruispunten worden (her)aangelegd, meestal terecht, maar soms lijkt het zonder rekening te houden met 'de draai' van een auto - te verwaarlozen meestal - maar die van een autobus of een vrachtwagen.... Waardoor men - het kan niet anders - op het rijvak van de tegenligger moet... Veilig? Ik denk het niet.

Ik ben aan het zagen, zeuren, ... ik weet het. Dezer dagen rijdt mijn dochter - woensdag rijexamen, duimen maar - met mij rond, extra oefenen. Daardoor zie ik zaken, merk ik dingen op, die je aan het stuur eigenlijk minder opvallen - omdat je er bijna dagelijks passeert, die je 'gewoon, normaal' lijken. Hoe sommige verkeersborden geplaatst zijn of juist niet... Hoe situaties, kruispunten plots aangepast blijken, zonder waarschuwing. Hoe mede-automobilisten hun wagen parkeren, achterlaten op elk mogelijk hoekje, de zichtbaarheid voor de andere weggebruikers totaal ontnemend. De verkeersveiligheid bevordert het toch niet. Kortom, we zijn met zijn allen in fout, we moeten allemaal - maar zeker ook de diverse overheden - ons gezond verstand gebruiken om het verkeer veiliger te maken, om het aantal verkeersdoden te verminderen.

Een tien jaar geleden zong een zekere Mister John 'Potverdekke, I'm proud to be a Belgian'. Als hij nu een nieuwe versie moest uitbrengen, een cd'tje zou niet volstaan.... Geef toe, we maken ons toch meer dan eens belachelijk. Is het niet politiek, dan juridisch. Meer dan eens is ons landje - wat velen soms nog niet eens weten liggen op de wereldbol - toch het 'uitlachertje van de week'. Helaas.

Neem nu de onlangs afgelopen klimaattop in Parijs. Heel de wereld probeerde er een akkoord te bereiken om de opwarming van onze planeet binnen de perken te houden. Wat deed België? Intern ruziemaken. Over welk gewest hoeveel 'uitstoot' moet inleveren, over hoeveel dat moet, mag kosten. Wie daarvoor moet opdraaien, enzovoort. België is een minuscule vlek op de aardkloot, maar toch moeten er vier - als ik me niet vergis, niet mistel - instanties, ministers of staatssecretarissen, hun zegje kunnen doen. Proud to be a Belgian?

Juridisch scoren we ook hoog (sic). Krabben u en ik geregeld in het haar na het horen van één of andere beslissing van de rechtbank, van het parket, van de onderzoeksrechter. Tuurlijk ken ik de finesse van de zaak niet, maar op zijn minst fronsten de wenkbrauwen in de regio toen we hoorden dat de onderzoeksrechter twee verdachten van zedenfeiten in Geraardsbergen - op een vrouw, in 'bijzijn' van haar 7-jarig dochtertje (!) ... - snel vrijliet, zij het onder strenge voorwaarden.  Proud to be a Belgian?

Terrorisme, het onderzoek na de aanslagen in Parijs. Plots dreigingsniveau 4 in Brussel, hoger kan niet. Gevraagde en gekregen mediastilte, katten op Twitter en Facebook in de plaats. Nu, enkele weken later, blijkt plots dat er wel dreiging was, dat er vermoedens waren over schuilplaatsen van voortvluchtigen, mededaders of bedenkers van het bloedbad in Parijs. Maar na 9 uur 's avonds en voor 5 uur 's morgens...... mag je geen huiszoeking doen, niet binnenvallen.  Ook niet in zulke gevallen. Verdachte is wellicht gevlucht, in een kast, horen we nu. Verdachte die eerder aan de grens gecontroleerd werd, maar zijn gegevens zaten een kwartiertje (sic) te laat in de computer. Proud to be a Belgian?

Gelukkig hebben we nog de Rode Duivels, nummer één in de wereld. We zijn het beste voetballand, neh. Dat neemt niemand ons nog af dit jaar. Hopelijk kunnen ze dat ook in 2016 waarmaken, op het EK in Frankrijk. Dan kunnen we met zijn allen toch (een beetje) trots zijn Belg te zijn.

Zaterdag komt de kerstman op bezoek, op de plesj in Erembodegem. Vanaf half elf 's morgens - met de nodige mooie 'elfjes' is me gezegd....-, tot..... Dus als je zaterdag(avond) even thuis weg wilt....

Serieus, echt, ik meen het. Geloof me of niet. Akkoord of niet. Ik doe er geen voordeel mee, ik verdien er geen cent aan. Als werkzoekende journalist leef ik me gewoon uit op een blog. Je leest het, of niet. Even goede vrienden. Als inwijkeling - ik ben geboren in Hasselt, heb daar in Limburg mijn schooltijd doorgemaakt - maar nu toch al (iets meer dan) 23 jaar wonend in Erembodegem, leef ik toch mee met de zorgen, de problemen van 'mijn' dorpsgenoten. Al die tijd zie, hoor ik verzuchtigingen van de zelfstandigen, van Jan of Marie in de straat. Over hoe het in 'ons dorp' toch beter kan, beter zou moeten. Maar daarover heb ik al eerder geblogd, geschreven, mijn hart, mijn frustraties gelucht. Nu komen de feestdagen. Mogen we (proberen toch) alle zorgen, alle miserie opzijschuiven, vergeten. Want het kan alleen maar beteren, toch? Voor u, voor uw kinderen, uw naasten, uw zaak....

Sorry, ik liet me even gaan... Vanaf nu kijken we hoopvol vooruit naar een beter 2016, op alle vlakken. En laten we dat uiterlijk zaterdag beginnen. Dus een oproep aan alle inwoners van Erembodegem - die van de buurgemeenten zijn zeker ook welkom: laat je zaterdag zien, kom een glas drinken, iets eten, gewoon winkelen. Kom simpelweg gezegd laten zien, bewijzen dat Erembodegem leeft. Van 's morgens tot....

De nationalisten op Corsica, het FN in Frankrijk, de Catalanen, de Basken, de Bretoenen, de Schotten, Tsipras en de zijnen in Griekenland, Wilders, Vlaanderen, noem maar op. Het ongenoegen groeit bij de man in de (Europese) straat. Het wordt tijd dat de 'gewone' politicus opstaat, reageert. Gewoon even gaat nadenken.

Enkel door 'samenwerking' tussen zogenaamde socialisten en zogenaamd centrumrechts kon men in Frankrijk madame Le Pen en de haren van bestuursbevoegdheid houden in de regionale overheden. Op Corsica - voor wie het niet weet een Frans eiland - wonnen de plaatselijke nationalisten wel. In Spanje, Barcelona en omstreken, kortom Catalonië: ook daar al jaren ongenoegen over het beleid vanuit hoofdstad Madrid, de roep om autonomie, liefst onafhankelijkheid, neemt er toe. Zoals in andere Spaanse streken - Andalusië, Baskenland vooral. De Schotten grepen begin dit jaar net naast een meerderheid voor onafhankelijkheid van Groot-Brittannië, in Griekenland maakte Syriza, een tot dan toe onbekend partijtje, de traditionele 'groten' belachelijk, leider Tsipras gijzelde zelfs maanden het o zo machtige Europa inzake opgelegde hervormingen. Met Geert Wilders hebben onze Nederlandse buren een schenenschopper bij uitstek, in Duitsland krijgen extreme groeperingen meer en meer te zeggen, en ga zo maar door.

Bij ons in Vlaanderen groeit het ongenoegen ook. Toch bij de man/vrouw in de straat, op de trein, aan de toog. Je kan er niet naast luisteren. Over de vluchtelingen, over de elektriciteitsfactuur, over van alles en nog wat wat boven ons hoofd beslist wordt. Door onze eigen gekozenen des volks. Die, zo lijkt me toch, enkel nog buitenkomen in verkiezingstijden. Voor de rest blij zijn dat op de congressen de ja-knikkers zonder boe of ba instemmen met de ideeën, het programma van de partijhoofden. Ze durven toch niet anders, want anders zijn zij of hun kinderen misschien hun jobke kwijt... En dat geldt voor uiterst-links over het zogenaamde centrum tot uiterst-rechts - what's in a name. Maar waar de modale Vlaming, Belg wakker van ligt? Wat u en ik willen veranderd zien, verbeterd? In het volgend verkiezingsjaar zullen de heren en dames weer eens komen polsen naar onze gevoeligheden, onze problemen. In de hoop dat we in het stemhokje toch maar aan ze zullen denken. En ondertussen van alles beloven, tot Europa hun terugfluit. Want daar wordt uiteindelijk toch alles beslist, tegen wil en dank.

Gewoon wat (on)zin van mijnentwege. Om even over na te denken.

Vandaag is het een jaar geleden dat ik een raar, verontrustend mailtje ontving. Een mailtje dat mijn leven grondig zou omgooien. Een jaar al. De tijd vliegt snel....

In 2014 was 15 december een maandag. Ik had avonddienst op de redactie, maar controleerde 's morgens thuis toch mijn mails al. Zat er eentje tussen van de personeelsdienst. Of ik vrijdagnamiddag eventjes bij de HR-manager wou passeren. Alarmbellen begonnen meteen te rinkelen, vrijdags had een collega net zijn C4 gekregen. Op de redactie kreeg ik niet meer uitleg van mijn rechtstreekse bazen - 'ze mochten niets zeggen'. Dan weet je het wel, maar blijf je toch in spanning. Gewoon blijven werken, zoals steeds gedreven, proberen een zo goed mogelijke krant te maken. Tegen beter weten in, maar toch hopend dat het allemaal niet zo erg zou zijn. Tevergeefs natuurlijk. Die vrijdagmiddag kreeg ik het verdict te horen, na iets meer dan 28 jaren dienst op de redactie was ik niet meer nodig.... Natuurlijk niet direct getekend voor akkoord, me wat geïnformeerd bij vakbond, journalistenbond en vrienden of de voorgestelde opzegvergoeding en zo wel wettelijk, juist waren. Tuurlijk was dat allemaal in orde en net voor de feestdagen stond ik 'op straat'. Bijna een jaar geleden dus. De tijd vliegt snel....

Ik ben niet bij de pakken blijven zitten, begon al snel te solliciteren. Maar als (nu) 52-jarige valt dat niet mee, zeker niet als de enige echte ervaring die je hebt 28 jaar krantenwerk (journalist, eindredacteur,...) is, buiten wat administratieve jobs in het begin van 'mijn loopbaan'. Ja, ik krijg antwoord van de bedrijven, helaas meestal in de zin van 'uw profiel voldoet niet', 'we hebben betere kandidaten weerhouden', 'uw gegevens worden in een werfreserve opgenomen', en ga zo maar door. Tot heden heb ik twee keer effectief proeven mogen afleggen, één keer een gesprek via Skype. Morgen mag ik nog eens 'op babbel'. Duimen maar. Ondertussen heb ik gisteren nog wat sollicitatiemails verstuurd, je weet immers nooit. Ik mag niet opgeven, ik zal niet opgeven.

Het is het moment voor de mensen van Dekenij Dorp - die van de Hogeweg (en anderen) mogen van mij ook meedoen natuurlijk - om te overleggen hoe ze de 'Plesjkermis' in juni gaan invullen. Want het zou wel eens een extra lange kermis kunnen worden. Tijd voor wat (on)zin. Of niet?

Het derde weekend van juni tot de donderdag daarop: de traditionele periode voor 'Centrumkermis Erembodegem', zoals het op de kalender van 't Stad vermeld staat. Met op vrijdag koers, de weekenddagen 'gewoon' kermis, maandag belotting, dinsdag kaatsen en als afsluiter de avondmarkt met vuurwerk op donderdag. Zo is het al jaren. Maar daar kan in 2016 misschien verandering in komen... Als de Rode Duivels op het EK in Frankrijk een beetje willen helpen tenminste.

Zaterdag werd er geloot, werden de groepen samengesteld en raakte de speelkalender van het EK bekend. En wat zien we? België - Italië op maandag 13 juni om 21 uur, juist ja enkele dagen voor de kermis officieel begint. Kunnen we geen extra activiteiten inlassen tussen dan en vrijdag, koersdag? Zaterdagmiddag kijken we met zijn allen hoe de Duivels tegen de Guinness-Ieren spelen, terwijl moeder-de-vrouw met de kinderen de kermis afdweilt. De gewoonlijk 'vrije' woensdag is ook ingevuld: de laatste groepsmatch tegen de Zweden. Goed nieuws toch, vooral voor de horecazaken. En als Hazard, De Bruyne en co het spelletje willen meespelen - minstens halve finale klonk het een tijd geleden toch - moet het vuurwerk op donderdag de kermis niet afsluiten. Nee, laat ons dan hopen op een groot vuurwerk op zondag 10 juli - juist ja, juLi - als de Rode Duivels de finale in Parijs gewonnen hebben. Dromen mag toch?

Aan de handelaars nu om een tof uitgebreid programma te bedenken, te vinden, uit te werken. Om de thuisblijvers, de mensen die geen kaartje voor één van de matchen kunnen bemachtigen te verwennen op de Plesj, in Erembodegem zelf. Zonder de niet-voetballiefhebbers - die zullen er wellicht ook nog zijn.... - te vergeten. Werk aan de winkel voor de Dekenijen en sympathisanten dus. Om Erembodegem 'the place to be' te maken zo tussen 10 juni en 10 juli. Spijtig voor de studenten, die dan net in hun examens zitten....

Ik weet het wel, de kranten staan er vol van, de tv-journaals zetten het op één bij de hoofdpunten: de aangekondigde stakingen in januari bij de NMBS. En vooral de vele voordelen die de werknemers er hebben. Maar toch enkele bedenkingen bij dit alles.

Tuurlijk schrik ik ook van dat lijstje voordelen, vind ik dat eveneens toch een beetje (sic) van het goede teveel. Dat er aan al die voordelen geknabbeld wordt, daar kan ik wel inkomen. Veel - zo niet alle - werknemers buiten de NMBS kunnen er alleen maar van dromen. Maar er is ook een andere kant. Hoor ik van mensen die 'bij het spoor' werken. Diensten die onderbemand zijn, zodat de veiligheid van u en mij, van de gebruikers niet gegarandeerd kan blijven. Mensen die op pensioen vertrekken, worden niet vervangen, zodat dat probleem stilaan erger wordt. Vakantiedagen - te veel dus - kunnen niet opgenomen worden, weekenddiensten zijn meer regel dan (beloofde) uitzondering. En ga zo maar door. Niet leuk, een protest waardig. Vind ik. Maar daarom vijf dagen het land lam leggen, collega-werknemers de duvel aan doen omdat ze niet kunnen gaan werken met de trein, verplichten om vakantiedagen op te nemen.... Ook studenten - in hun examenperiode - zullen de dupe zijn, en indirect ook hun ouders. Dat vind ik er over.

Maar dan toch eventjes in mijn geheugen gegraven, en op internet bevestiging gezocht. September 1983, de meeste ministers van nu zaten toen nog op de (lagere) schoolbanken, ik had mijn eerste job. RVA-stagiair, zoals dat toen heette: een poging om jongeren aan werk te helpen gedurende maximaal twee keer zes maanden. Op de boekhouding van een bedrijf in centrum Brussel, dagelijks pendelend uit Hasselt. Op een mooie vrijdag (sic) besloot spoorpersoneel het werk stil te leggen. Eerst in Charleroi - waar hebben we dat nog gehoord - snel gevolgd door andere regio's. Terug naar huis met de trein was plots geen optie meer. Gelukkig woonde mijn zus in Etterbeek, niet ver van de VUB. Daar kon ik wel even overnachten, vader had zaterdags vergadering in Brussel, dus... Moeder was vooruitziend en slim en gaf kleren mee, want die staking duurde haast veertien dagen. Protest, toen al, tegen besparingsmaatregelen van de regering, die zo de toenmalige crisis wou bezweren. Die staking beperkte zich niet alleen tot 'het spoor', andere openbare diensten volgden, ook bij privébedrijven werd het werk stilgelegd. Twee weken lang heb ik dus gelogeerd bij zus, 's morgens en 's avonds te voet van Etterbeek naar de Jacqmainlaan, waar ik werkte. In mijn herinnering telkens een uurtje stappen, door regen en wind, op de duur slalommend tussen het zich opstapelende vuilnis - want ook die mannen staakten, net als die van de tram, metro,..... Maar ik was jong, ik wou die eerste job niet zo maar verwaarlozen. Dus....

Dus.... vijf dagen het treinverkeer stilleggen, het is niet nieuw. Maar daarom keur ik het zeker niet goed. En kan ik de regering begrijpen die een minimale dienstverlening (sic) wil invoeren, die mensen als sardientjes op die ene trein per uur of zo wil persen om hen toch maar te kunnen laten gaan werken. Sommige pendelaars maken dat nu al dagelijks mee. Och, laten we gewoon hopen, duimen dat het gezond verstand zegeviert en dat er aan de onderhandelingstafel een akkoord komt. Toch zeker om dat probleem van die onderbemande diensten van de NMBS op te lossen, want het is dat wat de gewone werknemer bij 'het spoor' wil.

Als je wil werken in Erembodegem, mag je geen hoogtevrees hebben. Lijkt toch uit de laatste 'grote' werken op de 'Plesj'. Niet duidelijk? Lees verder....

In het voorjaar hebben we de werken aan 'onze' kerk op de Plesj gehad. De kerktoren werd ontdaan van de bomen die in de 'goot' van de torentop groeiden, noodzakelijke voegwerken en co werden uitgevoerd. Joepie. Het ziet er beter uit, properder. Eerlijk blijven he. Persoonlijk heb ik er geen probleem mee.

Nu zijn er 'acrobaten' bezig met de boom op de speelplaats van de Regenboogschool, in de volksmond nog altijd de 'jongensschool'. Een plataan. Heeft één van de werkers me vandaag verteld - sorry ik ben geen 'boom-o-loog', dus ik geloof hem. Aan kabels, in mijn ogen dunne touwtjes, hangen ze in de boom, snoeien ze, halen ze 'slechte' takken weg. De speelplaats van de school is een beetje ingeperkt, rond de plataan afgebakend: begrijpelijk om veiligheidsredenen. Maar - we zijn zelf ook jong geweest, ondeugend, risicozoekend - tijdens de speeltijd, middagpauze zitten er toch 'stoere' jongens en meisjes net op het randje....

Knap werk, vind ik toch. Zet mij op een ietwat hoge stoel en mijn knietjes bibberen al. Tja, ik ben wie ik ben. Maar voor de werkers, eerst aan de kerk, nu aan de boom, heb ik respect, tout court.

Wat ik me wel nog afvraag... Hoe oud is die boom op die speelplaats van de school nu? Volgens de 'werkers van dienst' zeker 40-50 jaar, volgens oudgedienden uit Erembodegem, mensen die al vele jaren in 'het dorp' wonen, véééééééééééél ouder. Ik ben nieuwsgierig....

Allemaal samen vanavond? Voor tv, aan de radio gekluisterd, in het stadion - voor de gelukkigen - zelf? Laat elke Vlaamse, Belgische voetballiefhebber een blauw-wit hart hebben zo rond kwart voor negen. Ik alvast wel.

AA Gent, la Gantoise. Eerlijk, wat stelde die voetbalclub de laatste decennia voor, in België, bij uitbreiding in Europa? Niks toch, och arme. Maar vanuit een moeras aan de Leie en de Schelde - beeldspraak mag toch even? - hebben een voorzitter, een manager, uiteindelijk een trainer, vanuit niets - ver onder nul zelf - IETS gemaakt. IETS waarop voetbalminnend Vlaanderen, België, misschien zelfs Europa, trots mag zijn. Vanavond kan dit - met alle respect - provincieclubje een beetje voetbalgeschiedenis schrijven, overwinteren in de Champions League. Daar mogen, nee moeten, toch alle voetballiefhebbers in ons landje achter staan? Ongeacht de voorliefde van hun clubkleuren?

Nee, je moet je niet uitdossen met pluimen, je niet verkleden als indiaan, blauw-witte pyjama, slaapkledij in de zetel voor de tv mag, maar moet niet. Alleen je hart, je innerlijke steun - in het stadion ook de vocale natuurlijk - wordt gevraagd. In de hoop dat het onmogelijke geachte - laat ons eerlijk zijn, wie had dit in mei, zelfs in september, een maand geleden.... verwacht? - werkelijkheid te laten worden. Tot meerdere eer en glorie van de heilige Hein van de Ghelamco-arena (voor de West-Vlaamse lezers: tot meerdere eer en hlorie van de geilige Gein van de Hhelamco-arena)

Nog 60 dagen. En het is weer carnaval in Oilsjt!!! Carnavalist en copain tout court LR wees me er deze morgen op Facebook op, met een 'kalenderfotootje'. Het aftellen is nu echt begonnen, de nervositeit stijgt ten top.

Als 'inwijkeling', als 'vreemde', als 'buitenstaander' kijk ik er toch elk jaar opnieuw van op, kijk ik er telkens toch naar uit. De originaliteit die de verschillende groepen - van klein tot groot, los of vast - telkenmale naar voren brengen, uitbeelden, met liedjes en dansjes voorzien, kostuums en noem maar op.... Chapeau. Klasse. Onnavolgbaar. Nergens vind je dat terug, zeker niet die spotterij, dat lachen met alles en nog wat, een Aalstenaar zo eigen. In een stoet van 70 of meer groepen, telkens anders, altijd verschillend, steeds origineel. Zoals carnaval eigenlijk moet zijn.... Zegt, schrijft een (van origine) Limburger.

Nog 60 dagen. De nervositeit zal langzaamaan ten top stijgen. In de carnavalshallen, in de hangars, de grotere garages van groot-Aalst. Waar kunstenaars - ook al hebben ze officieel die naam niet - werken aan de wagens, aan de koppen, aan een ik-weet-niet-welk mechanisme om toch maar anders uit de hoek te komen dan de anderen, dan de 'concurrentie'. Op 7 februari kunnen we het resultaat zien, in de stoet, op tv.

De zenuwen beginnen stilaan gespannen te staan. Bij sommige groepen misschien 'te' gespannen. Meningsverschillen tussen leden onderling, werkers en meelopers. Over onderwerp, over van alles en nog wat. Zaken die al langer onderhuids in de rangen slopen, komen nu plots boven. De stress? Naijver? Nefast alvast voor de sfeer, vrees ik.

Nervositeit ondertussen ook in verschillende huiskamers, waar de schatbewaarder van de groep duchtig elke euro omdraait, bekijkt. Verdiend op een eetfestijn, een bingo-avond, een quiz, een fuif, noem maar op. Vloekend als er weer een of andere naaister van de kostuums, leverancier van de stoffen, van de isomo, van.... een rekening binnenbrengt. Al dat werk van de leden, tijdens al die verschillende organisaties, de lidgelden, het moet allemaal goed besteed worden. Om een paar dagen plezier te maken, in de schijnwerpers te staan. Voor de glorie van de groep.

Nog 60 dagen, jongens en meisjes. En dan, op zondag 7 februari, kijken weer tienduizenden in de straten van Oilsjt reikhalzend uit naar jullie kunststukjes, naar jullie spot. Met een pint in de hand, goed ingeduffeld als het moet, maar vooral genietend. Jullie in de stoet ook, hoop ik.

Eventjes een gerucht, dat ik onbewust ook zelf gevoed heb, uit de wereld helpen. De kerk van Erembodegem, die op de Plesj, de OLV Hemelvaartkerk dus, blijft een kerk. Ook na Nieuwjaar.

In Terjoden is de kogel al door de kerk - sorry voor de woordkeuze: daar wordt de kerk (wellicht) een binnenspeeltuin, met daaraan verbonden vergaderruimtes voor verenigingen en noem maar op. Dat is enkele weekjes geleden beslist, meteen 'het gepraat op straat' voedend over de toekomst van de 'kerken' op de Plesj en Ten Bos in Erembodegem. Want pastoor Frans gaat na de feestdagen op welverdiend - denk ik toch, gun ik hem - pensioen, pastoor Dirk komt hem vervangen. Maar Dirk heeft ook al Moorsel, Meldert en Baardegem 'te doen'. Ja, de roepingen, de pastoors, ze worden zeldzaam.

Meteen kwam uw blogger een gerucht ter ore: de kerk op de Plesj zou geen kerk blijven. Op zoek naar bevestiging, ontkenning, meer informatie... heb ik onbewust mensen op het verkeerde been gezet. Zelf wel christelijk opgevoed - zoals de meeste Vlamingen in de jaren '60 - maar, op wat begrafenissen na, geen kerkganger, wou ik de ware toedracht toch te weten komen. Niet per se voor mij, maar voor u, die al dan niet houdt van een regelmatig kerkbezoek. En het is gelukt. De kerk op de Plesj, blijft een kerk - tot spijt van wie het benijdt. Het aantal eucharistievieringen, de 'echte' missen dus, verandert wel, naar tweewekelijks op zondag. Afgewisseld met een gewone gebedsdienst, de andere zondag. Zo heb ik het begrepen. Het hoe en wanneer, dat moet je niet aan mij vragen, in Kerk en Leven vind je wellicht meer info over data en uren.

Maar los van 'het probleem kerk', zijn er nog andere heikele punten. Wat met de pastorij, wat met de tuin? Ik weet wel - ik blogde er al eerder over - dat 'de stad' een masterplan voor Erembodegem wil tegen 2018. Nog twee jaar dus....Ondertussen worden wegenwerken - Hogeweg, Keppestraat,.... - gepland, beslissingen genomen. Op basis van???? Natte vingerwerk? Of ???? Kan die pastorietuin - nu een straatkattenparadijs - geen 'park' worden, waar u en ik kunnen van genieten, aan de boorden van de Dender? Kan de huidige pastorij geen ontmoetingsplaats worden voor de bewoners? Of gaan we het gewoon verwaarlozen, laten verkommeren, omdat het anders te veel kost....

Ja ik heb medelijden met onze koning. Niet dat ik een grote fan ben van ons vorstenhuis, verre van. Maar als hij niet eens met zijn vrouw een weekendje weg mag om te ontspannen.... (On)zin-tijd dus.

Koning Filip en eega Mathilde waren een weekendje weg, wat ontspannen in Bretagne, wellicht - zeker dus -  met alles erop en eraan. Normaal valt daar geen kat over, maar nu... Het was november, een week eerder hadden enkele onverlaten in naam van hun god en zijn profeet terreur gezaaid in Parijs, zo een 300 km van Brussel, de normale verblijfplaats van ons koppeltje. Ook in de Belgische hoofdstad was er gevaar, werd ons toch duidelijk gemaakt via alle mogelijke media: 'code rood'. Militairen en politiediensten in opperste staat van opwinding, alertheid, massaal aanwezig op straat. Metro's en scholen in het Brusselse: dicht. Ambtenaren, werknemers van grote bedrijven mochten thuisblijven, sorry thuiswerken. Politici kwamen constant op televisie, radio, andere media om te zeggen... dat ze niets mochten zeggen. Om het onderzoek, de politieacties niet in gevaar te brengen. En net dan zitten onze vorsten te nippen van champagne, een fruitsapje, in godbetert Bretagne. Schande toch (sic)?

Leger en politie waren al massaal ingezet,  de overuren zijn niet meer betaalbaar - hallo Europa mogen we een beetje zondigen, zoals de Fransen dat ook vragen, tegen dat maximaal begrotingstekort van drie procent? Gelukkig waren Filip en madam op reis, want ander had het paleis ook nog extra bewaking nodig gehad: nog meer kosten. Helaas heeft één of andere fotograaf beeldjes kunnen schieten van ons vorstenpaar in Bretagne, net in die periode. En dan moet er natuurlijk reactie komen, grijpen sommigen dit voorval aan om kritiek te spuien op ons Flupke. Alsof hij zelf, in eigen persoon, de terreurdreiging in ons land had kunnen oplossen, persoonlijk die vermaledijde terroristen achter slot en grendel ging steken. Even serieus blijven hé. Dat hij een collega-koning in Marokko belt om wat hulp te krijgen van diens inlichtingendiensten om de terrorist van om de hoek in Molenbeek, Luik,.....te vatten, vindt politiek België normaal, onze veiligheidsdiensten ook. Maar hij moet wel thuisblijven......

Ik vind dit onderwerp echt (on)zin-tijdwaardig. U misschien niet, so what. Hebt u uw plannen na vrijdag 13 november - als u het al vergeten was, die avond gebeurden die aanslagen in Parijs - gewijzigd? Hebt u uw etentje, uw weekendje-weg, uw sportwedstrijd of ik weet niet wat ... afgezegd? Ik durf haast wedden van niet. Awel Filip en Mathilde ook niet. Want geboekt is geboekt, (voorschot) betaald, is betaald, krijg je niet meer terug. Een kroontje op het hoofd of niet.