Vandaag is het een jaar geleden dat ik een raar, verontrustend mailtje ontving. Een mailtje dat mijn leven grondig zou omgooien. Een jaar al. De tijd vliegt snel....

In 2014 was 15 december een maandag. Ik had avonddienst op de redactie, maar controleerde 's morgens thuis toch mijn mails al. Zat er eentje tussen van de personeelsdienst. Of ik vrijdagnamiddag eventjes bij de HR-manager wou passeren. Alarmbellen begonnen meteen te rinkelen, vrijdags had een collega net zijn C4 gekregen. Op de redactie kreeg ik niet meer uitleg van mijn rechtstreekse bazen - 'ze mochten niets zeggen'. Dan weet je het wel, maar blijf je toch in spanning. Gewoon blijven werken, zoals steeds gedreven, proberen een zo goed mogelijke krant te maken. Tegen beter weten in, maar toch hopend dat het allemaal niet zo erg zou zijn. Tevergeefs natuurlijk. Die vrijdagmiddag kreeg ik het verdict te horen, na iets meer dan 28 jaren dienst op de redactie was ik niet meer nodig.... Natuurlijk niet direct getekend voor akkoord, me wat geïnformeerd bij vakbond, journalistenbond en vrienden of de voorgestelde opzegvergoeding en zo wel wettelijk, juist waren. Tuurlijk was dat allemaal in orde en net voor de feestdagen stond ik 'op straat'. Bijna een jaar geleden dus. De tijd vliegt snel....

Ik ben niet bij de pakken blijven zitten, begon al snel te solliciteren. Maar als (nu) 52-jarige valt dat niet mee, zeker niet als de enige echte ervaring die je hebt 28 jaar krantenwerk (journalist, eindredacteur,...) is, buiten wat administratieve jobs in het begin van 'mijn loopbaan'. Ja, ik krijg antwoord van de bedrijven, helaas meestal in de zin van 'uw profiel voldoet niet', 'we hebben betere kandidaten weerhouden', 'uw gegevens worden in een werfreserve opgenomen', en ga zo maar door. Tot heden heb ik twee keer effectief proeven mogen afleggen, één keer een gesprek via Skype. Morgen mag ik nog eens 'op babbel'. Duimen maar. Ondertussen heb ik gisteren nog wat sollicitatiemails verstuurd, je weet immers nooit. Ik mag niet opgeven, ik zal niet opgeven.