Ik weet het wel, de kranten staan er vol van, de tv-journaals zetten het op één bij de hoofdpunten: de aangekondigde stakingen in januari bij de NMBS. En vooral de vele voordelen die de werknemers er hebben. Maar toch enkele bedenkingen bij dit alles.

Tuurlijk schrik ik ook van dat lijstje voordelen, vind ik dat eveneens toch een beetje (sic) van het goede teveel. Dat er aan al die voordelen geknabbeld wordt, daar kan ik wel inkomen. Veel - zo niet alle - werknemers buiten de NMBS kunnen er alleen maar van dromen. Maar er is ook een andere kant. Hoor ik van mensen die 'bij het spoor' werken. Diensten die onderbemand zijn, zodat de veiligheid van u en mij, van de gebruikers niet gegarandeerd kan blijven. Mensen die op pensioen vertrekken, worden niet vervangen, zodat dat probleem stilaan erger wordt. Vakantiedagen - te veel dus - kunnen niet opgenomen worden, weekenddiensten zijn meer regel dan (beloofde) uitzondering. En ga zo maar door. Niet leuk, een protest waardig. Vind ik. Maar daarom vijf dagen het land lam leggen, collega-werknemers de duvel aan doen omdat ze niet kunnen gaan werken met de trein, verplichten om vakantiedagen op te nemen.... Ook studenten - in hun examenperiode - zullen de dupe zijn, en indirect ook hun ouders. Dat vind ik er over.

Maar dan toch eventjes in mijn geheugen gegraven, en op internet bevestiging gezocht. September 1983, de meeste ministers van nu zaten toen nog op de (lagere) schoolbanken, ik had mijn eerste job. RVA-stagiair, zoals dat toen heette: een poging om jongeren aan werk te helpen gedurende maximaal twee keer zes maanden. Op de boekhouding van een bedrijf in centrum Brussel, dagelijks pendelend uit Hasselt. Op een mooie vrijdag (sic) besloot spoorpersoneel het werk stil te leggen. Eerst in Charleroi - waar hebben we dat nog gehoord - snel gevolgd door andere regio's. Terug naar huis met de trein was plots geen optie meer. Gelukkig woonde mijn zus in Etterbeek, niet ver van de VUB. Daar kon ik wel even overnachten, vader had zaterdags vergadering in Brussel, dus... Moeder was vooruitziend en slim en gaf kleren mee, want die staking duurde haast veertien dagen. Protest, toen al, tegen besparingsmaatregelen van de regering, die zo de toenmalige crisis wou bezweren. Die staking beperkte zich niet alleen tot 'het spoor', andere openbare diensten volgden, ook bij privébedrijven werd het werk stilgelegd. Twee weken lang heb ik dus gelogeerd bij zus, 's morgens en 's avonds te voet van Etterbeek naar de Jacqmainlaan, waar ik werkte. In mijn herinnering telkens een uurtje stappen, door regen en wind, op de duur slalommend tussen het zich opstapelende vuilnis - want ook die mannen staakten, net als die van de tram, metro,..... Maar ik was jong, ik wou die eerste job niet zo maar verwaarlozen. Dus....

Dus.... vijf dagen het treinverkeer stilleggen, het is niet nieuw. Maar daarom keur ik het zeker niet goed. En kan ik de regering begrijpen die een minimale dienstverlening (sic) wil invoeren, die mensen als sardientjes op die ene trein per uur of zo wil persen om hen toch maar te kunnen laten gaan werken. Sommige pendelaars maken dat nu al dagelijks mee. Och, laten we gewoon hopen, duimen dat het gezond verstand zegeviert en dat er aan de onderhandelingstafel een akkoord komt. Toch zeker om dat probleem van die onderbemande diensten van de NMBS op te lossen, want het is dat wat de gewone werknemer bij 'het spoor' wil.