De balans wordt (te) triest. Elke dag opnieuw, helaas. Verkeersdoden, van (veel te) jong tot oud. En telkens vloeken we, sakkeren we, spreken we banbliksems uit, mompelen we binnensmonds: 'Hoe is het toch mogelijk'. Ook al zijn we niet rechtstreeks betrokken, ook al is het geen naaste, geen broer of zus, vader of moeder.....

Al die ongevallen, zeker met kinderen, doen mijn hart even stilstaan, doen me even nadenken. En dan begin ik me vragen te stellen. Hoe het beter kan, hoe het beter moet? Hoe het moet veranderen? Wat we er tegen kunnen doen? En ook dan blijf ik achter met mijn mond vol tanden. Al zie ik elke dag op de weg 'gekke' dingen, onveilige en onbegrijpelijke situaties, zaken die mogelijk een ongeval kunnen veroorzaken, een gevaar kunnen creëren. Maar waar we niet bij blijven stilstaan. Tot.....

Vorige week, ik dacht woensdag. Regenachtige, grijze, donkere dag. Op vraag van vriendin vroeg naar de winkel, want product X, in reclame, moest eens snel uitverkocht zijn... Opvallend - als ik het zo mag zeggen - het niet opvallen van verschillende mede-weggebruikers. Auto's en fietsers zonder licht, voetgangers - ook kinderen op weg naar school, zo vroeg was het - in de donkerst mogelijke kleding, zo lijkt het. Alsof je niet gezien mag worden... Terwijl dat net zo belangrijk is. Voor uw, mijn veiligheid en die van onze dierbaren. Van ons allemaal dus. En ja, ook ik loop of fiets niet met een fluovestje, net zoals onze kinderen dat liever niet doen. Maar moeten we er toch niet eens ernstig over beginnen nadenken.....

Er kan, moet nog op andere vlakken ingegrepen worden. De wegeninfrastructuur bijvoorbeeld, of eigenlijk vooral. De laatste jaren is het in stads- en dorpskernen de mode om de voetpaden zo breed mogelijk te maken, overal een fietspad of -strook - in een voor auto's éénrichtingsstraat zelf in beide richtingen - te voorzien, de parkeermogelijkheden mogen ook niet vergeten worden,.... tot dat twee (gewone) auto's - ik spreek nog niet van bestelwagens, bussen of vrachtwagens, elkaar ternauwernood kunnen kruisen, als de spiegels het al overleven. Om de snelheid te remmen of om de autobestuurder te kl.... Dat lijkt tegenwoordig normaal te zijn, dat zal de norm worden. Kruispunten worden (her)aangelegd, meestal terecht, maar soms lijkt het zonder rekening te houden met 'de draai' van een auto - te verwaarlozen meestal - maar die van een autobus of een vrachtwagen.... Waardoor men - het kan niet anders - op het rijvak van de tegenligger moet... Veilig? Ik denk het niet.

Ik ben aan het zagen, zeuren, ... ik weet het. Dezer dagen rijdt mijn dochter - woensdag rijexamen, duimen maar - met mij rond, extra oefenen. Daardoor zie ik zaken, merk ik dingen op, die je aan het stuur eigenlijk minder opvallen - omdat je er bijna dagelijks passeert, die je 'gewoon, normaal' lijken. Hoe sommige verkeersborden geplaatst zijn of juist niet... Hoe situaties, kruispunten plots aangepast blijken, zonder waarschuwing. Hoe mede-automobilisten hun wagen parkeren, achterlaten op elk mogelijk hoekje, de zichtbaarheid voor de andere weggebruikers totaal ontnemend. De verkeersveiligheid bevordert het toch niet. Kortom, we zijn met zijn allen in fout, we moeten allemaal - maar zeker ook de diverse overheden - ons gezond verstand gebruiken om het verkeer veiliger te maken, om het aantal verkeersdoden te verminderen.