De nationalisten op Corsica, het FN in Frankrijk, de Catalanen, de Basken, de Bretoenen, de Schotten, Tsipras en de zijnen in Griekenland, Wilders, Vlaanderen, noem maar op. Het ongenoegen groeit bij de man in de (Europese) straat. Het wordt tijd dat de 'gewone' politicus opstaat, reageert. Gewoon even gaat nadenken.

Enkel door 'samenwerking' tussen zogenaamde socialisten en zogenaamd centrumrechts kon men in Frankrijk madame Le Pen en de haren van bestuursbevoegdheid houden in de regionale overheden. Op Corsica - voor wie het niet weet een Frans eiland - wonnen de plaatselijke nationalisten wel. In Spanje, Barcelona en omstreken, kortom Catalonië: ook daar al jaren ongenoegen over het beleid vanuit hoofdstad Madrid, de roep om autonomie, liefst onafhankelijkheid, neemt er toe. Zoals in andere Spaanse streken - Andalusië, Baskenland vooral. De Schotten grepen begin dit jaar net naast een meerderheid voor onafhankelijkheid van Groot-Brittannië, in Griekenland maakte Syriza, een tot dan toe onbekend partijtje, de traditionele 'groten' belachelijk, leider Tsipras gijzelde zelfs maanden het o zo machtige Europa inzake opgelegde hervormingen. Met Geert Wilders hebben onze Nederlandse buren een schenenschopper bij uitstek, in Duitsland krijgen extreme groeperingen meer en meer te zeggen, en ga zo maar door.

Bij ons in Vlaanderen groeit het ongenoegen ook. Toch bij de man/vrouw in de straat, op de trein, aan de toog. Je kan er niet naast luisteren. Over de vluchtelingen, over de elektriciteitsfactuur, over van alles en nog wat wat boven ons hoofd beslist wordt. Door onze eigen gekozenen des volks. Die, zo lijkt me toch, enkel nog buitenkomen in verkiezingstijden. Voor de rest blij zijn dat op de congressen de ja-knikkers zonder boe of ba instemmen met de ideeën, het programma van de partijhoofden. Ze durven toch niet anders, want anders zijn zij of hun kinderen misschien hun jobke kwijt... En dat geldt voor uiterst-links over het zogenaamde centrum tot uiterst-rechts - what's in a name. Maar waar de modale Vlaming, Belg wakker van ligt? Wat u en ik willen veranderd zien, verbeterd? In het volgend verkiezingsjaar zullen de heren en dames weer eens komen polsen naar onze gevoeligheden, onze problemen. In de hoop dat we in het stemhokje toch maar aan ze zullen denken. En ondertussen van alles beloven, tot Europa hun terugfluit. Want daar wordt uiteindelijk toch alles beslist, tegen wil en dank.

Gewoon wat (on)zin van mijnentwege. Om even over na te denken.