Vorige week vrijdag, in HLN: vijfenvijftigplussers (tevergeefs) op zoek naar een nieuwe baan. Ook al ben ik (maar) een paar jaartjes jonger, herkenbaar. Tot en met. Helaas.

Net als de in het artikel aangehaalde verhalen probeer ik een nieuwe job te zoeken. Stuur ik veelvuldig sollicitatiemails naar allerhande jobaanbiedingen. In de hoop.... Helaas, krijg ik - net als de geïnterviewden in de krant lieten blijken - te dikwijls, zo niet meestal, het antwoord: 'uw profiel voldoet niet' of  'we kozen voor een ander profiel'. Met pijn in het hart lees je dat dan. Maar niet opgeven, zegt dat engeltje op die ene schouder. En dat doe ik ook niet, wil ik ook niet doen. Net zoals die mensen in de krant. Zij willen opnieuw aan de slag, ik ook. Want we kozen er niet voor om 'op straat te staan', om zonder werk te vallen. We zagen het (soms) zelf niet aankomen, het ontslag kwam als een donderslag bij heldere hemel. En we willen terug aan de slag, bewijzen dat we de maatschappij, werkgevers echt nog van dienst kunnen zijn. Geef ons een kans aub !!!

Dezelfde week, op woensdag. Uitgenodigd door de VDAB voor een infosessie voor werkzoekende vijftigplussers. Eens gaan luisteren, niets te verliezen immers. Nuttige uurtjes (echt waar), interessante weetjes opgedaan. Maar als je dan luistert naar de 'medewerkzoekenden' kom je weer hetzelfde (helaas negatief) sollicitatieverhaal tegen. Ook al wordt het niet letterlijk gezegd, wordt het verbloemd met 'we kozen voor een ander profiel' - het lijkt wel een voorgedrukte, onder één of andere computerknop bewaarde standaardantwoordzin bij sollicitaties van 50-plussers - 'we' worden als te oud ervaren. 

En daar word ik soms depressief van, dat maakt me kwaad. Niet zo kwaad als bij (zogenaamde?) jobaanbiedingen, die plots intern ingevuld werden. Ook al heb je dan - eindelijk ! - eens een schriftelijke proef mogen afleggen. Dan pas voel je je echt - sorry voor de woordkeuze - gekloot.

Maar ik blijf proberen, en met mij nog duizenden anderen. In de hoop dat bedrijven 50-plussers niet (blijven) afschrijven, dat we nog een kans krijgen. Want we moeten toch allemaal langer werken, de pensioenleeftijd schuift op. Predikt de overheid - Vlaams, federaal, Europees. Maar in de praktijk zie ik nog niets gebeuren. Echt niet.

Al enkele weken worden we op 'ge zetj van Erembodegem...' verblijd - vind ik toch - met foto's van Erembodegem vroeger en nu. Met deze wil ik de leverancier, Herman Guns, een hart onder de riem steken. En dat hij mag voortdoen.

Ik ben een inwijkeling, zij die me kennen weten dat. In juli 1992 kwam ik aangewaaid - na een tussenstop in Kortenberg - vanuit Limburg. Ik voelde me redelijk snel thuis, legde stilletjes aan contacten, raakte uiteindelijk betrokken bij het basketbal in Erembodegem. In sporthal Denderdal heb ik Herman leren kennen, zo een twintig jaar geleden. Ik gaf toen baskettraining aan zijn jongste zoon, aan de toog van de cafetaria babbelden we veel over sport, over koetjes en kalfjes, over van alles en nog wat. Soms wat te lang....

Tijden veranderen, hobby's ook. We verloren elkaar wat uit het oog, ook omdat hij gezondheidsproblemen heeft gekend. Daarom ben ik zo blij dat ik nu zie wat hij deelt op deze groep: foto's van Erembodegem, ons dorp - ik mag dat toch ook zeggen, denk ik. Tuurlijk herken ik de oude zwart-wit foto's niet, ik woonde hier nog niet, was misschien nog niet geboren. Maar ik vind het tof, fijn, leuk, plezant om te zien hoe alles veranderd is. Ten goede of ten kwade, dat is een andere discussie. En ik ben echt overtuigd dat oudere inwoners, de anciens, discussiëren over wie waar woonde toen. En hoe het vroeger allemaal beter was (of niet).

Herman, doe zo voort. Als ik de likes zie op de pagina ben ik niet alleen met dat gedacht. En hou je fototoestel paraat, want binnen enkele jaren kan ons Erembodegem er weer helemaal anders uitzien....

Opletten. Iedereen die via of vanuit Erembodegem naar Aalst wil, vanaf maandag is de Erembodegemstraat (langs het park) onderbroken. Het begin van een resem werken in de 'dorpskern'.

Tot de zomer, het bouwverlof, moeten we rekening houden met het 'niet-gebruiken' van de Erembodegemstraat, de weg van Schotte naar stad. Voetpaden, fietsstroken, beter wegdek zou er komen. Sinds vandaag staan de borden er, u kent ze wel die oranje misbaksels. Ook De Lijn heeft al maatregelen getroffen, signalisatie gezet met tijdelijke haltes - omdat er andere niet bediend kunnen worden. Voor de lijn 213 bijvoorbeeld - de lijn Aalst-Brussel via Teralfene: die zal station, kerkhof en dergelijke niet meer (kunnen) aandoen. Er is wel een extra tijdelijke halte op de kruising van de Leuvestraat en de Hogeweg. Hoe het met lijn 2 - een 'echte stadslijn' - zit, weet ik op dit moment nog niet, best even raadplegen op websites van De Lijn of andere, sorry.

Die werken 'langs het park' zijn dus de eerste - na de Denderbrug (toch zijn nut gehad, gezien de voorbije regenval, denk ik) - van een (in tijd toch) lange rij. Daarna volgen immers de Hogeweg (vanaf augustus) en de Keppestraat annex Rooms-Hofstraat. Met andere woorden, bereid u voor op zo een dikke twee jaar wegenwerken in Erembodegem, met alle miserie die er bij hoort: omleidingen, extra (zwaar) verkeer, (nog) meer fileleed - in en rond 'ons dorp'. Met een stille hoop: dat het daarna beter is. Zegt de optimist in mij.

Een half jaar geleden begon ik met deze (on)zin, deze blog. Gemiddeld wordt een stukje zo een 25 keer gelezen, geschreven reacties daarentegen zijn - los van 'likes' bij mijn aankondiging op Facebook - op een hand te tellen. En dat maakt me nieuwsgierig, weetgierig.

Ik vraag me dus soms af: wie leest al mijn (on)zin? Op straat, in mijn eigen kennissenkring, op Facebook hoor/lees ik wel opmerkingen - eventjes 'stoefen': meestal positief - maar de waarderingscijfers van een stukje weerspiegelen dat niet altijd - veel mensen geven trouwens ook geen cijfer, wat ook niet moet hé. Op zich geen probleem, niemand moet het met mijn ideeën, met mijn hersenspinsels eens zijn - we leven gelukkig nog altijd in een democratie.

Maar ik wil bijleren, me verbeteren - zonder mijn wereldbeeld, mijn ideeëngoed te verloochenen. Dus als u vindt dat mijn blog slecht is, beter moet gemaakt worden: laat het me weten, ik snak naar opbouwende kritiek. Bent u het niet eens over een schrijfsel, vindt u het ondermaats, dan wil ik het ook graag lezen. Even goede vrienden. Over standpunten over van alles en nog wat, kunnen we natuurlijk van mening blijven verschillen. Gelukkig.

In afwachting blijf ik op geregelde tijdstippen de computer openslaan, zet ik me achter het klavier en laat mijn vingers tikken. Over mijn leven, over Erembodegem, over sport, over politiek, over...... Tot lees.

De kogel is door de kerk, mijn dochter heeft haar eerste examens op de universiteit achter de rug. En als papa ben ik trots, fier op haar. Ik denk dat haar werk beloond werd.

Ja, even eerlijk zijn. Ik was er niet echt gerust op, de overstap van middelbaar naar universiteit is immers enorm groot. Je gaat alleen op kot, moet zelf alles plannen, je tijd goed verdelen tussen leren en alles wat erbij hoort (ontspannen, eten, slapen, ....). En dan krijg je die eerste grote test: de eerste examens. 'Maar' vijf, denken we dan al snel verkeerd, maar het volume aan leerstof..... En dan nog twee kl...vakken: chemie en wiskunde erbij. Die laatste voor elke (beginnende) student een martelgang, die scheikunde voor mijn dochter sowieso een struikelblok - dat hebben we uit het middelbaar onthouden, maar is geen schande hé. En het verschil tussen middelbaar en unief, hoger onderwijs is immens, laat ons eerlijk zijn. En dat wordt onze kinderen niet echt aangeleerd, moeten ze zelf ondervinden - tot scha en schande.

Dus tijdens de blok, ietsje voor kerst begonnen, heeft ze zich ingespannen, is ze achter de boeken, de computer gekropen, gewerkt, geleerd. Tussendoor nog haar praktisch autorij-examen afgelegd, met succes. En dan, de eerste, echte grote test: die examens. Drie van de vijf voldoende tot (heel) goed, de twee (verwachte) andere, dat zal volgende keer wel lukken. Daar ben ik van overtuigd, daar duim ik ook voor.

Met opgeheven hoofd mag mijn dochter de rest van haar eerste uniefjaar verderzetten. Ze heeft geleerd uit die eerste examens, weet hoe ze bepaalde zaken anders kan, moet aanpakken om het blokschema, het 'leren' te verbeteren. Daar is een fiere papa toch van overtuigd.

Is hij het of is hij het niet? Vorige week vroegen we het ons allemaal af, maar de voorbije dagen werd het duidelijk: God is geen Oilsjterse carnavalist. Maar dat lieten 'de echten' niet aan hun hart komen.

Zondag konden we nog twijfelen, het bleef (zo goed als) droog tijdens de 88ste stoet. Chapeau trouwens voor alle groepen voor de geleverde inspanningen, echt knap werk. Zag ik lui kijkend naar de uitzending op tvo.

Maar dan besloten ze 'hierboven' het feest wat te verbrodden. De regen- en de wind- (zeg maar storm-)god wouden een spelletje spelen, de carnavalswagens mochten op maandag binnenblijven, wegens te gevaarlijk. Terecht? Ik denk het wel, met zulke voorspelde windstoten kan je geen risico's nemen, mag je dat ook niet doen. Geen maandagstoet dus, maar dat zette niet echt een domper op de feestvreugde 's avonds en 's nachts, zo zag ik aan bepaalde naar huiskerende 'lijken' dinsdagochtend. Ondertussen was de windgod uitgespeeld, maar deed regengod er nog een schepje bovenop. Maar een voil jeanet houd je zo niet tegen, die gaat op stap. Met vellen frak, kinderkoets, vogelkooi, haring en nu ook paraplu. En ook de pop werd verbrand, de traantjes vloeiden weer. Om dan nog een nacht voesj te doen, tot de koffiekoeken bij den Dosje, de burgemeester.

Terwijl ik dit schrijf, zijn de stadsdiensten al bezig met de opkuis, hier en daar nog een laat (of is het vroeg) feestvarken tegenkomend. Worden de houten schutsels voor de winkels en horecazaken weggehaald, want het leven van alle dag gaat (stilletjes aan) terug beginnen. En de carnavalisten hebben het al aangeduid op hun kalender, op hun smartphone gezet, kunnen al aftellen: 26 februari 2017 - voor de 89ste Oilsjterse carnavalstoet. Nog 382 dagen (2016 is een schrikkeljaar hé) van vandaag tot en met die zondag.

Soms word ik gevraagd of doe ik het uit eigen wil om een soort ode te schrijven voor een jarige, met anekdotes uit zijn leven. Zo ook voor Tom, de Schot van Erembodegem. Die 60 wordt. En wat we gisteren gevierd hebben. Op verzoek van sommige mensen, mijn Engels/Vlaams geschrijf.

Tom, sixty years young

Sixty years ago, Glasgow, in Scotland. The ninth of february 1956, there he was: Thomas Wiseman. Normally nothing to worried about for us in Erembodegem, but... now we know better.

I try to write, to express this ode in English, like our dear Tom still speaks Vlaams in het café. We waren allemaal nieuwsgierig, surprised five years ago. A crazy redhead was preparing a pub, a Scottisch pub in Erembodegem, off all places. Redelijk snel - relly soon - he was known aan de togen van de andere cafés van de Plesj en in 't stad, tasting our Belgian beers - still the best in the world - while working, preparing 'his and Caitlins café to be'.

But I go too fast, te snel. Thomas Wiseman, a guy from Glasgow, in Erembodegem? Strange, raar, nee? No, no our Tom didn't stay long in Scotland, he stak de oceaan over, to Canada. Nineteen was he, but - if I may belive his stories - ready to hard work, making money. Van alles en nog wat heeft hij gedaan. Distribution of newspapers, buildingbusiness and so on. Making money and making kids.

Till 2008, accidents happens. Tom met his Caitlin, onze Katelijne. On a holiday. The start of a romance. At first a long distance affair, visits every two weeks, so I was told. Tot 2011, the beginning of The Hop an Thistle Pub in Erembodegem. The first of july the doors gingen open. Al snel was het voor velen the place to be, voor een pintje, een koffie, een Guinness, een whisky. If you dare order a whisky, take your time. Not only to drink it, because before our Tom serves one, he has to find one of de sleutels van de kast. He introduces new things in Erembodegem, tried to bring leven in het dorp. Karaoke, singers as his Scottisch friend Davy Holly or John Woolley, everything to attrack people. Met his clients op vakantie naar Scotland, Porto, this year Ireland.

Five years in Erembodegem, but speaking Vlaams is nog altijd difficult, isn't it? A pintje, plat watter, sex euro ten, watter from the Dender, Toms knowledge of our language. Is dat een probleem? Not for me, that's his charme. Charming is als the tradition on Saturday. Als Tommeke naar huis trekt, he never forget his bag with 'milk' for the night. And of course in the samen bag a few bottles of beer.....

Tom, I wish you een gelukkige verjaardag. En dat we er nog vele mogen drinken. Santé !!!!!!!!!!!!

Laat ons met zijn allen duimen, bidden, hopen voor het komend weekend. Dat de weergoden de carnavalisten onder ons goedgezind zijn, dat hun inspanningen van de voorbije maanden niet (letterlijk) in het water vallen.

Ik ben geen Oilsjteneer van geboorte, woon nu wel (bijna) 25 jaar in deelgemeente Erembodegem. Ik ben dus al een (klein) beetje door de microbe gebeten, ik weet wat het carnaval in deze stad betekent. Ik heb vrienden, kennissen die zich uitsloven op eetfestijnen, party's allerhande, deur-aan-deur taarten- of wafelenverkoop, alles om maar geld in het laatje te brengen voor hun carnavalsgroep - groot, middel, klein of los. Ondertussen moest er in de hallen - de officiële, of in één of andere hangar, garage - gewerkt, gebouwd worden aan een unieke wagen, werd op zolders en kelders de nieuwe kledij in elkaar gezet, steeg de stress - en nog enkele uren vrees ik - tot het hoogtepunt. En dan komen de Franken, de Sabinekes, de Jillkes en co van deze wereld regen en wind voorspellen voor het weekend......

Vervloek zijn ze die weervoorspellers. Tijd om naar de enige remedie te grijpen - zo heb ik het destijds in geboortestad Hasselt toch altijd gehoord: massaal eieren brengen naar de 'Clarissen', de Arme Klaren - zij zullen dan wel zorgen dat de weergoden voor 'deftig', goed weer zorgen. Opdat de ongetwijfeld schitterende inspanningen van al die Aalsterse groepen niet in het water zouden vallen. Want carnaval in Oilsjt is uniek. De originaliteit die je hier terugvindt, vind je nergens - noch in Nederland, noch in Duitsland, waar jaren na elkaar dezelfde wagens in de 'stoet' meetrekken.

Dus laat ons duimen voor een 'droog' - toch vanuit de hemelsluizen.... - carnaval dit weekend. En dat iedereen zich goed mag en kan amuseren.

Mbark Boussoufa naar AA Gent dus. De landskampioen, de titelverdediger, haalt een 'verloren' zoon, een tweevoudige Gouden Schoen terug in huis, biedt hem een uitweg uit het moeras van Moskou. Goede zaak of niet?

Eén van mijn eerste blogs, 17 augustus 2015. Toen werd Mbark Boussoufa nog gelinkt aan Anderlecht. En ook toen stelde ik mij vragen. Niet over de voetbalkwaliteiten van de Nederlandse-Marokkaan of is het Marokkaanse Nederlander? Nee, Mbark heeft in het verleden - in onze competitie bij Gent, later Anderlecht - al meermaals laten zien dat hij tegen een balletje kan trappen, een defensie op een hoopje kan spelen. Chapeau. Over zijn verdedigende kwaliteiten heb ik altijd twijfels gehad, maar kom, nu ben ik een muggenzifter.

Terug naar augustus. Mbark naar Anderlecht, het scheelde niet veel (allé wat veel eurokes). Toen uitte ik al mijn twijfels, vroeg ik me af ten koste van wie Boussoufa zou komen, zou spelen. Ging hij geen jong talent barreren, dwarsbomen? Dat het momenteel niet echt lekker loopt bij paars-wit is een feit, maar of het met Boussoufa beter zou geweest zijn.... We zullen het nooit weten.

Nu het heden. Gisteren, even voor middernacht. Boussoufa ruilt Lokomotiv Moskou, waar hij op een serieus zijspoor zat, voor AA Gent, waar het eigenlijk allemaal voor hem begon. Toptransfer? Mbark heeft alvast veel sympathisanten, fans in de spionkop. Terecht als je zijn technische capaciteiten, zijn kunstjes - als Buffalo of als 'Ketje' - uit het verleden indachtig bent. Maar, er is altijd een maar. De Buffalo's zijn kampioen geworden, gaan door in de Champions League mede dankzij een uitmuntende groepsgeest, gekruid met enkele schitterende voetballers, die zich in en voor het geheel wegcijferen. Spelers die voor elkaar en voor hun coach door het vuur gaan, het beste uit zichzelf halen - aanvallend en verdedigend - om zo het geheel héél goed te maken. De resultaten bewijzen het. Ja toch?

Nu moet psycholoog Hein Vanhaezebrouck een eendrachtige kleedkamer vertellen dat er een 'vedette' bijkomt, moet hij weer puzzelen. Zet hij Boussoufa - eens terug wedstrijdfit, wedstrijdvaardig (hij lag een half jaar 'stil' tenslotte) - op de bank, of moet een schakel uit zijn geheel wijken? Krijgt hij Mbark zo ver dat hij ook aan verdedigen denkt bij balverlies? Een schitterende voetballer wil je er als coach natuurlijk altijd bij, maar die moet wel passen in het geheel, waar je al een hele tijd aan gewerkt, gesmeed, die je gekneed hebt. Waar iedereen voor iedereen loopt en knokt, met (schitterende) resultaten tot gevolg. In die zin hoop ik dat het Gentse bestuur geen soort Paard van Troje heeft binnengehaald. De toekomst zal het uitwijzen

Sorry, ik heb me weer laten gaan, laten meeslepen, laten vangen. Op Facebook, natuurlijk. Niet iedereen zal het gevolgd, meegelezen hebben, maar toch. Ik kon niet zwijgen, moest reageren. Over wat? Over waar (bijna) iedereen op straat, op café, restaurant, op sociale media, thuis bezig is: het vluchtelingenprobleem, de asielinstroom.

Ja, ik zal bij sommigen een gevoelige snaar raken, anderen zullen mij, mijn denken niet meer kunnen volgen. Het zij zo. Ik ben wie ik ben, denk wat ik denk. En dat is niet altijd makkelijk, ook voor mij niet. Als u verder leest, begrijpt u het misschien. Anders, verwijt me maar, noem me een linkse rakker of een grote fascist. Ik ben het al een beetje gewoon, toch op Facebook. Omdat ik mijn ideeën durf zeggen, durf antwoorden op andere meningen. Gelukkig leven we nog in een democratie, dus dat mag hé. Hoop ik toch....

Deze week heb ik me laten vangen door te reageren op het bericht dat een Griekse minister zei dat een Belgische collega op een Europese bijeenkomst in Amsterdam had gezegd dat 'al die vluchtelingen maar terug in zee moesten geduwd worden'. Of iets dergelijks. Akkoord, dergelijke uitspraak is er over. Maar bewuste Griek (zeer betrouwbare politici in dat land trouwens - sic) wist wel niet welke minister dat gezegd had.... Ondertussen oppert de Nederlandse minister-president Rutte - dat staat wel 'geboekt' - het idee om de vluchtelingen die via Turkije komen terug te sturen met een veerboot, stuurt Zweden - toch een democratisch land, denk ik - vandaag tienduizenden vluchtelingen terug. Is het o zo gastvrije Duitsland de toestroom kotsbeu, willen de voormalige Oostbloklanden à la Hongarije, Polen, Tsjechië en co zelfs niet denken aan opvang.

Ben ik bij al het bovenstaande eens, kan ik daarmee leven? Nee. Eerlijk waar, nee. Maar wil ik dat de Europese grenzen wagenwijd opengezet worden, voor jan en alleman? Nee, zeker niet. Heb ik medelijden met de slachtoffers van de Arabische burgeroorlogen? Tuurlijk. Kan ik begrijpen dat die mensen een uitweg zoeken, een beter leven? Ja, zeker. Net zoals ik begrip heb voor Afrikanen die de miserie, de armoede, de oorlogen - meestal ook Islamitisch geïnspireerd - in hun land willen ontvluchten. Maar vind ik dat we 'iedereen' hier in (West-)Europa moeten opvangen, binnenlaten, binnenhalen? Nee, ook niet. Dat kan onze samenleving niet aan, wil het ook niet. Het volstaat om zonder oog- of oorlappen op straat rond te lopen, aan de toog te hangen om dat te beseffen. Begrijp ik de Denen (onder meer Oostenrijk denkt te volgen....) die de vluchtelingen 'financieel screenen', die willen dat ze als ze meer dan een bepaalde som bijhebben die afstaan voor hun 'opvang'. Ja, daar kan ik inkomen.

Dus voor mij: duidelijke afspraken maken - Europees, zelfs wereldwijd (waarom nemen de rijke Arabische landen à la Saoedi-Arabië, Oman, Koeweit, VAE... hun geteisterde, vervolgde geloofsgenoten niet op....) over wie wel of niet echt een vluchteling is. Voorwaarden, regels voor zij die 'erkend' zijn - en daar hoort voor mij zeker respect voor onze zogenaamde Westerse waarden, onze regels bij. Aan de andere kant moeten 'we' - de Westerse wereld, Rusland, China, de VS, eigenlijk iedereen - al het mogelijke doen om het wapengekletter in die Arabische (burger-/godsdienst-)oorlogen te beëindigen, zorgen dat de armoede op het Afrikaanse continent opgelost wordt, dat mensen niet langer in de richting van één of andere extremistische richting gestuurd worden.

Maar nu ben ik allicht weer aan het dromen, denk ik. Ik vrees dat het een verhaal zonder einde gaat worden, waarbij de ongerustheid  bij de 'Westerse' bevolking alleen maar gaat toenemen. En dat is ook geen gezond vooruitzicht.

Het gaat snel soms, heel snel, heel soms. Werd begin november bekend dat stad Aalst een 'masterplan' voor Erembodegem tegen 2018 zou willen hebben, het zou nu al voor de komende zomer klaar zijn. Waw, chapeau. Bedankt. Of??

Ga even terug in de tijd, zoek op mijn blog mijn gedacht neergepend op 4 november op, toen er voor de eerste keer openbaar sprake was van dat 'Masterplan voor Erembodegem'. Ik had toen mijn bedenkingen - vier studiebureaus die zouden aangesteld worden, (ingrijpende) wegenwerken die al op de planning stonden - en ik heb die twijfels nog altijd. Nu zou tegen deze zomer  'HET PLAN' al klaar zijn. Mooi. Ik ben benieuwd. Is er u iets gevraagd? Heeft u uw opmerkingen, bedenkingen, wensen, frustraties kunnen kenbaar maken, laten weten aan meneer x, mevrouw y of studiebureau z? Ik ben niet bevraagd, en als ik in mijn vriendenkring rond hoor..... ook noppes, nada, niente, niks, rien.

Akkoord, we zijn nog maar eind januari, carnaval moet nog passeren - er is dus nog tijd (sic). Ik kijk dus reikhalzend uit naar een (schriftelijke?) enquete, waarbij ik mijn mening, mijn gedacht over hoe we Erembodegem beter, leefbaarder kunnen maken, kwijt kan. Goed wetend dat mijn ideeën niet altijd overeenkomen met die van iemand anders, maar dan heb ik het toch kunnen laten weten. En in een democratie moet je je nu eenmaal kunnen neerleggen bij de meerderheid. Maar nu vrees ik dat weer alles boven de hoofden van de gewone inwoners beslist, beslecht wordt. Of misschien zijn er een paar uitverkorene Erembodegemnaars die wel iets in de pap te brokken hebben? Die beschouwd worden als een 'representatief staal van de bevolking'? Dan kan het gemor, het geklaag aan de haard, aan de toog, aan de schoolpoort voortduren. Dan is er van de 'stem van het volk' geen sprake.

Dus toch nog een poging richting stadsbestuur: laat vooral (!!) de inwoners van Erembodegem, maar ook de mensen die er werken, die er moeten passeren, die er gaan winkelen, hun gedacht zeggen. Luister naar hun frustraties, hun ideeën. Om van onze deelgemeente een leefbaar geheel te maken, voor jong en oud. Nu en in de toekomst. Bedankt alvast.

Soms heb je als blogger niet direct een onderwerp, een idee. Ontbreekt het aan inspiratie. Krijg je niets 'op papier'. En dan plots wordt alles je in de schoot geworpen, lijkt het. Zoals nu.

Volgers, lezers weten het: mijn dochter zit in haar eerste 'serieuze' blok, haar eerste examens aan de universiteit. Ze doet haar best, dat geloof ik echt, ze probeert er het beste van te maken. Niet makkelijk, naar haar zeggen gaat het met vallen en opstaan. We zullen wel zien. Gisterennamiddag even gaan 'bevoorraden', wat spullen, brood brengen naar Leuven. En vuile was en lege diepvriesdoosjes naar Erembodegem verhuizen.

Dan zit je nog eens wat kilometertjes op de baan, verbaas je je elke keer weer aan rijgedrag van vele bestuurders. Ik gisteren toch. Rijweg: E40 vanaf oprit Affligem naar Brussel, de Brusselse ring, E40 richting Luik, tot afrit Leuven (en terug). Eerlijk, als ik dagelijks die route moest doen - en ik zat niet eens in de echte spits !!!!! - een hartaanval zou snel wenken. Vrees ik. Enkele ergenissen?

Richtingaanwijzers - pinkers zoals we zeggen - zijn bij vele wagens blijkbaar een optie, want worden niet gebruikt. Vooral vrachtwagens met buitenlandse - lees voormalig Oost-Europese - nummerplaten hebben er een handje van weg. Zonder boe of ba van rijstrook veranderen en eens op die 'nieuwe' rijstrook de pinker aanzetten. Leuk, echt leuk, zo een actie van een mastodont voor je neus. Grrr....

Een ander voorbeeld, tussen de Brusselse ring (Sterrebeek) en Leuven heb je een spitsstrook, een vierde rijbaan die bij druk verkeer (of om andere redenen) opengesteld wordt. Maandagmiddag dus ook, de groene pijlen waren duidelijk. Resultaat? Haast niemand die op dat rijvak reed, wel halsstarrig op 'normaal' vak rechts, en liever nog de middenstrook, blijven bollen. Personenwagens en camions!!! Waarom dient die 'extra' strook dan nog? Ik wou er wel gebruik van maken, reed mijn 120 (ongeveer), maar moest dan toch telkens manoeuvres uitvoeren om vrachtwagens (aan 90 of zo) voorbij te steken. Want langs rechts mag ik niet inhalen.... Grrrr.

Nog eentje, om het af te leren (sic). Strombeek/Wemmel, waar het verkeer van de A12 de Brusselse buitenring opkomt. Dagelijkse kost, dat fileleed daar, op welk uur dan ook. Zo heb ik toch de indruk. Vertraagd tot (lang) stilstaand verkeer. Gevloek achter de vele sturen dus. En dat gevloek wordt nog erger - bij mij toch - als je sommige bestuurders in actie ziet. Gewoon invoegen op de rechterrijstrook is niet voldoende, nee hoor, direct door naar het midden, liefst nog naar uiterst links. Pinkers (jaja, weeral) bestaan haast niet, rekening houden met de mede-filerijder/weggebruiker, voor wie? Grrrrr...

Kort samengevat: een dikke chapeau voor alle mensen die elke dag die verschrikking moeten doormaken om hun boterham te verdienen. Ik hoop voor hen en hun dierbaren dat de 'cowboys' ook eens aan hen denken en verkeersregels - maar vooral medeweggebruikers - eerbiedigen en respecteren.

Vorige week laatste keer naar outplacement geweest. De tijd vliegt, al een jaar voorbij. En dan vragen mensen mij 'heeft dat nut (gehad)'? Of?

Zeker met het oog op de veranderende wetgeving - een ontslagen werknemer wordt (dra) geacht (afhankelijk van zijn opzegtermijn en nog wat andere voorwaarden) outplacement te volgen, op eigen kosten (tenzij anders overeengekomen) - wil ik mijn ervaring graag delen. Hopelijk moet u er nooit naar teruggrijpen.... dan hebt u immers uw baan kunnen houden.

Als plus-vijftiger ontslagen in de eindejaarsperiode 2014, na ruim 28 jaar dienst. In opzegregeling zat outplacement. Ik kende het niet, ging er onbevangen en zonder hoge verwachtingen naar toe. Krijg je een dikke map met allerlei tips en vragen. Over die vragen heb ik mijn bedenkingen, ik vond ze niet op mij van toepassing. Waarom? Totaal niets te maken met mijn job, vond/vind ik. Als journalist, redacteur, eindredacteur op een krant deed ik mijn werk, probeerde ik elke dag een zo goed mogelijk leesproduct af te leveren. Die vragen in de 'cursus' waren, volgens mij toch, meer gericht op mensen die in marketing, verkoop of dergelijke zaten. Maar wel een dikke chapeau voor mijn begeleidster, Heidi. Zij heeft me nuttige tips gegeven - als je na bijna 30 jaar terug moet solliciteren, is dat niet simpel - over hoe tegenwoordig een cv wordt opgesteld (nu laatste eerst, 'in mijn tijd' andersom), me LinkedIn (een site à la Facebook eigenlijk maar voor de 'werkwereld') leren kennen, diverse jobwebsites aangebracht, mij tot bloggen aangezet, maar vooral was ze een luisterend oor op al onze sessies. Waarvoor dank. De (beloofde) eclairkes op onze laatste ontmoeting waren dan ook graag meegebracht.

Dus outplacement is nuttig, of kan dat zeker zijn. Verwacht er echter geen wonderen van, een nieuwe job zoeken moet je zelf doen, willen doen. Gegeven tips kunnen helpen, maar bieden ook geen garantie. Ik geef toe dat ik ook niet elke dag zit te solliciteren, al bekijk ik wel de aanbiedingen, sla ik er een aantal op. En zo één à twee keer per week verstuur ik een lading mails. In de hoop ooit 'prijs' te hebben. Ooit wel het 'juiste profiel' te bezitten, niet te oud te zijn (al wordt dat nooit zo gezegd...). En dat ik dan terug aan de slag kan. Duimen maar.

Het begin van het jaar, nieuwe denkoefeningen bij onze politici. Bij de mensen die het beste voorhebben met de gewone burger, landgenoot, met u en mij. Zeggen ze toch, denken ze, berekenen ze. Al heb ik soms toch mijn twijfels. Dat is de slechterik in mij, sorry. Kijk bijvoorbeeld naar de nieuwe ideekes in verband met het roken.

Ik beken. Ik ben een verstokte roker en ben er niet fier op. Ik heb me neergelegd met het rookverbod in openbare ruimten, in restaurants, zelfs in cafeetjes. In mijn auto steek ik ook geen stinkstok meer aan als ik in gezelschap ben. Daar probeer ik me aan te houden, ook al is dat niet altijd makkelijk. Ik bijt op mijn tanden, probeer me aan de regels te houden - ik moet wel. Ongeveer 40 jaar ben ik nu al verknocht aan die nicotine, aan die teer, aan die verdomde gewoonte. Nee, ik ben daar niet trots op, maar....

Nu is mijn dochter 18, enkele jaren terug maakte ze tegenover mij haar beklag al, terecht. Gezond zijn die sigaretten zeker niet, dat besef ik maar al te goed. In haar bijzijn, evenals bij mijn vriendin, bijt ik op mijn tanden, probeer ik er in huis, in de auto, binnen geen op te steken. Maar op een terrasje, tijdens een wandeling, alleen in mijn eigen zetel....

Zelf roker zijnde heb ik mijn dochter nooit verboden te roken - gelukkig blijft ze er nog altijd af, denk ik toch. Ik heb enkel gezegd dat ze er beter niet mee kon beginnen. Want stoppen.... Welke hulpmiddeltjes ze ook uitvinden, het zal een lijdensweg blijven, worden. Eén van mijn voornemens voor 2016 is het stoppen met roken, zeker IN huis, eens we de nieuwe woonst betrekken. Dat schreef ik al eerder op deze blog. Ik weet nu al dat het moeilijk zal worden, dat ik zal afzien. Maar ik moet. Niet dat er nu al waarschuwingen uit de medische wereld op mij afkomen,  maar toch....

Ondertussen worden ze in de diverse parlementen, op partijbureaus ook wakker. Zo zijn er plannen om de verkoop van sigaretten onder de 18 jaar te verbieden - mijn zegen hebben ze, men kan er beter niet aan beginnen. De prijs optrekken? OK, maar geef dan eerst eerlijk uitleg hoeveel de overheid - de diverse regeringen dus - verdienen aan mijn slechte gewoonte, over hoeveel euro van mijn pakje van bijvoorbeeld zes euro naar de staatskas vloeit. En hoe men dat eventueel verlies wenst te compenseren. Ik kan het u nu al voorspellen: er zullen andere belastingen omhoog (moeten) gaan.

Sommigen hebben er op gewacht, op gehoopt, voor gebeden. Eerlijk? Ik niet. Maar hij is er, die eerste winterprik. En sommige diensten hebben zich toch nog laten verrassen. Heb ik toch de indruk.

Vandaag, zondagmorgen, iets voor elf. Wandelingske richting plesj in Erembodegem. Voorzichtig, wagens nog licht bedekt met (aangevroren) sneeuw, natte plekken leken nogal glad. Op de brug over de Dender - die staat toch redelijk hoog - voetje voor voetje gestapt. De trottoirs waren zeker niet gestrooid, het ijs was zichtbaar, voelbaar. Zelf het wegdek leek me slibber, bijna een ijspiste. De moedige wielertoeristen die passeerden, waren alvast heel voorzichtig... Meteen een oproep voor de bevoegde diensten - en stuur aub de verantwoordelijkheid niet door - zorg dat er zeker de komende nachten/dagen gestrooid wordt wanneer nodig - vermits het vandaag blijft vriezen volgens de voorspellingen, niet aarzelen !!!! Want het station van Erembodegem is voor veel pendelaars uit de omgeving the-place-to-be. Per auto, per fiets of te voet. Dank u.

Verrassen, dat laten we ons graag. Maar wat er de voorbije dagen gebeurd is op ons wegennet, bij de riolering, bij de waterlopen.... Daar stel ik me toch vragen bij. Het was aangekondigd, een ernstige winterprik stond ons te wachten, vertelden de Frankjes, Sabinekes en co ons bij hun weerberichten al sinds begin vorige week. Toch grote verbazing, grote miserie vrijdagmorgen. In de provincie Luik zitten sommige gemeenten al dagen zonder elektriciteit, door de sneeuw - waar anderen zo naar uitkeken (slik). Gemeenten als Merchtem, Londerzeel en anderen kampten plots met wateroverlast. Onlangs werken aan de riolering geweest misschien....? Akkoord, er is (blijkbaar) extreem veel neerslag gevallen, maar als je de beelden ziet, de mensen hoort... dan lijkt het me toch niet alleen op de weergoden te steken.

Ach, ik ben aan het zagen, zullen velen zeggen, denken. Misschien wel. Ik hoop gewoon dat iedereen nu, morgen, de volgende dagen zonder problemen en veilig geraakt waar hij of zij moet, wil zijn. En vermits er toch een overstock aan strooizout is - twee winters gespaard.... - niet aarzelen, zou ik zo denken....

Vanavond, zo rond half elf, weten we het. Dan wordt bekend wie de voetbaljournalisten, ex-winnaars en co de beste voetballer op de Belgische velden in 2015 vonden. Een speler van AA Gent gaat die Gouden Schoen krijgen, denkt iedereen. Ja toch?

Ze zouden het verdienen de Buffalo's, zeker weten. Landskampioen en in de Champions League doorgestoten. Chapeau. Maar wie moet hem dan krijgen? Wie stak in dat sterk collectief er bovenuit? Kums, Sels, Depoitre, Milicevic, Dejaegere of... ? Gaan ze elkaar geen punten afsnoepen? Zodat een totaal onverwachte outsider met het been - de Schoen dus - gaat lopen? Want die journalisten - ik voel me nog altijd één en kan het dus weten - zijn (soms) rare vogels. Volgen soms één ploeg van 's morgens tot 's avonds, zien enkel de matchen van die ploeg en durven dan soms ook eigenzinnig namen invullen op een stembulletin. Dus een verrassing is niet uitgesloten, nooit. Vraag dat maar eens aan Lorenzo Staelens.... Ooit topfavoriet, niemand anders kon hem winnen. Dacht de hele (Belgische media-)wereld. In 1999 werd dat foutje (sic) rechtgezet.... en moest een helikopter uitrukken om de Lorre op het podium te krijgen.

De stemmen van de twee stemrondes worden vandaag geteld, dus alles wat u de voorbije dagen las waren louter speculaties. Niemand weet op dit ogenblik wie de laureaat zal zijn. Zo een (half)uurtje voor u het op tv zult zien, weten de stemmentellers het pas. Dat is al jaren de gewoonte, sinds de laureaat in een tv-uitzending bekendgemaakt wordt. Daarvoor was het allemaal kleinschaliger, lagen eigenlijk alleen de voetbaljournalisten van Het Laatste Nieuws, de organiserende krant, er echt wakker van. Moesten ze de wacht houden aan de telefoon en dan vlug-vlug de uiteindelijke winnaar gaan oppikken, thuis of op training, en naar Brussel voeren. Voor de foto, voor een glaasje. Ik heb mijn vader vaak zien ijsberen in de living, wachtend op het seintje. U heeft ze wellicht ook in uw geheugen opgeslagen, die beelden van de kleine Kim Clijsters: juichend omdat vader Lei winnaar werd en zij een tennisveld zou krijgen in de tuin.... Mijn vader, voetbaljournalist voor HLN, was die dag de chauffeur voor Lei. Als er een hemel bestaat, kunnen ze er daar nu beiden nog eens over praten.

Stil word je, heel stil als een goede kennis, een vriend, je vertelt dat zijn zoon - nog geen dertig, zelf al vader - ALS, Amyotrofe laterale sclerose zoals dat officieel en wetenschappelijk heet, heeft. Dan sta je daar met je mond vol tanden....

Helaas, elk huisje heeft zijn kruisje. In elke familie, in elk gezin, in deze tijd blijkbaar meer dan vroeger - of we denken dat toch, we voelen het zo aan. Is het niet die verdomde vieze K-ziekte, dan is het wel iets anders. Dokters plakken er wel een naam, een etiket op; zelf weten we eigenlijk van niets. Alleen dat het niet gezond is, dat het onrustwekkend is, kan zijn, kan worden.

En iedereen kan (helaas) slachtoffer zijn, worden. Staken we het een halve eeuw soms nog op ongezonde werkomstandigheden (bv. de koolmijnen), slechte persoonlijke hygiëne, of ik weet niet wat, in deze moderne tijd zou dat geen rol meer mogen spelen. Denk ik zo. Helaas, onterecht. Ziektes allerhande - kankervormen, ALS, chronisch vermoeidheidssyndroom, ..... - slaan toe, waar en bij wie ze willen. Dan mogen we ons in onze Westerse wereld nog zo inspannen, nog zo 'gezond' proberen te leven. Dan mogen we nog de beste geneesheren tot onzer beschikking hebben, als ze 'hierboven' - schrijft een atheïst - het koordje doorknippen....

Stop nu met al dat pessimisme, leg ik mezelf op. Laten we proberen - zelf slachtoffer of een familielid, vriend, kennis,.... - hoopvol naar de toekomst te blijven kijken. Laten we familie, vrienden, kennissen steunen om hun geliefden bij te staan. En laat ons vooral duimen/bidden voor de zieken. En hopen dat de geneeskunde weer een stap(je) verder geraakt.

Slik. Dat kan toch niet waar zijn, was mijn eerste gedachte. Helaas wel. David Robert Jones, beter bekend als David Bowie, heeft zijn strijd tegen kanker verloren. RIP.

Tien minuutjes geleden opende ik Facebook en het eerste wat ik zag: Bowie overleden. Verdomme, dat kan toch niet waar zijn? Vrijdag 69 geworden, nieuwe plaat uit en nu gisteren overleden. Flauwe grappenmaker, dacht ik eerst. Helaas al snel bevestiging gevonden op diverse nieuwssites. Ik ben er niet goed van, echt waar.

Wat heb ik met Bowie? Vooral veel bewondering voor die man, voor zijn werk, vaak baanbrekend. Denk maar aan Ziggy Stardust, Heroes, Station tot station, Space Oddity, China Girl en ga zo maar door. Ook al leek dat uiterlijk niet altijd, hij bleef steeds zichzelf. Voor mij toch. Eigenzinnige, maar steeds knappe platen. In mijn ogen. Toen ik in juni 2014 met mijn dochter naar de Stones in Werchter was geweest, droomde ik ervan dat ik ook David Bowie ooit eens live aan het werk zou kunnen zien. Daar zou ik mijn zetel zeker voor uitkomen, had ik euro's voor over. Nee dus, het mag niet zijn. RIP David.

Het lijkt wel of ze bij Canvas visionair zijn, want wat stond er een paar dagen geleden op het programma? Five Years, een documentaire over, jawel, David Bowie. Had men het daar voelen aankomen? Ik weet het niet. Maar voor mij mogen ze hun programmatie aanpassen en die documentaire opnieuw uitzenden. Dan leg ik ze wel vast voor het nageslacht. Vergeet niet te verwittigen aub, dat ik de opnameknoppen kan indrukken. Bowies muziek: voor altijd in mijn hart, in mijn geheugen. Rest in Peace, rust in vrede. En maak daarboven maar goede muziek met al die andere grootheden die we al verloren....

Gisteren gehoord op de radio, nadien gelezen in krant: de VRT wil op termijn Teletekst laten verdwijnen. Zo liet Vlaams minister voor (onder meer) Media Sven Gatz toch blijken. Ik vind dat jammer.

Eerst eventjes een bepaalde bevolkingscategorie geruststellen: pagina 888, voor de ondertiteling van programma's, blijft bestaan. Schijnt het. Dus aan de doven en slechthorenden is toch al gedacht. Oef. Maar de rest: over en uit. Wanneer? Dat wordt nog afwachten, een datum is er nog niet opgeplakt.

Ik vind het echt jammer als teletekst echt zou verdwijnen. Ik ben nog een gebruiker, een bezoeker. Misschien niet dagelijks, maar toch meermaals per week. En ja, sommige nieuwsberichten zijn soms achterhaald, niet altijd up-to-date. Maar toch. 's Morgens wakker worden en voor de krant uit de bus is gehaald, voor het internet is opgestart toch eventjes kijken of er 'nieuws' is. In het weekend, na een avondje uit, snel de sportuitslagen overlopen, kijken wat de 'favoriete' ploegen hebben gedaan in één of andere sport. Ik zal het missen. Een trip, daguitstap gepland: verkeersoverzicht op teletekst kan nuttige informatie geven.

Dat kan toch allemaal via je smartphone, zult u zeggen. Juist, maar ik ben nog van de 'oude stempel', zo lang mijn oud gsmke het volhoudt, moet ik zo een modern spul niet. Geniet ik nog van teletekst op VRT (en ook op de NOS, de Nederlandse televisie). Erger ik me nog aan de schrijffouten die er staan en nooit verbeterd worden. Dat heeft zijn charmes, echt waar. Ik zal het missen.

Het aftellen is nu echt begonnen: nog 30 dagen en op zondag 7 februari trekt de 88ste carnavalsstoet door de straten van Aalst. De ene kijkt er naar uit, de andere maakt 'vluchtplannen'.

Thema's van sommige groepen beginnen uit te lekken, soms bewust want wat extra (media-)aandacht, reclame kan nooit kwaad. Andere carnavalisten werken in alle stilte voort aan hun wagen, losse groepen zoeken nog een onderwerp. Feit is dat bij de Aalsterse carnavalisten de spanning stijgt, de zenuwen toenemen. Raakt alles op tijd af? Nog 30 dagen....

En wat gaan de weergoden doen? Tot heden nog geen vrieskou, maar dat kan snel omslaan. Extra 'damarkes' voorzien onder de kostuums of niet? Regenjassen nodig? Bijkomende onzekerheden, ook niet goed voor de gemoedsrust. Ondertussen wordt er naarstig in ateliers en thuis op de kamer genaaid, gestikt aan de ongetwijfeld weer originele kostuums. Nog 30 dagen....

Terwijl de carnavalisten keihard doorwerken, zoeken andere Aalstenaars - ja die zijn er ook, meestal niet in de stad geboren - ontsnappingsmogelijkheden, alternatieven. Een reisje naar de zon, of toch maar skiën? Of gewoon thuis, weg van de carnavalsgekte, blijven. Nog 30 dagen....